Zamek w Prowansji - ebook

ROZDZIAŁ PIERWSZY

Wcześnie rano Andreas odebrał telefon od swojej młodszej siostry Miette.

− Tata nie żyje.

Te trzy słowa, które w normalnych okolicznościach powinny wywołać burzę emocji, dla Andreasa nic nie znaczyły.

− Kiedy pogrzeb? – zapytał rzeczowo.

− W czwartek – odparła Miette. – Przyjdziesz?

Andreas zerknął na kobietę śpiącą u jego boku w dużym łóżku hotelowym. Potarł szorstki policzek, wzdychając z frustracją. Ojciec zawsze wiedział, jak pokrzyżować mu plany; nawet na śmierć wybrał sobie najmniej odpowiedni moment. W przyszłym tygodniu, gdy tylko zakończy interesy w Waszyngtonie, zamierzał oświadczyć się Portii Briscoe. W walizce miał nawet pierścionek zaręczynowy. Jeśli przegapi tę okazję, będzie musiał czekać, aż nadarzy się kolejna. Nie chciał, żeby jego zaręczyny i ślub kojarzyły się z jakimkolwiek fragmentem życia jego ojca, nawet jeśli miałoby to dotyczyć śmierci.

− Andreas? – Piskliwy głos Miette przywrócił go do rzeczywistości. – Jeśli nie chcesz tego zrobić dla taty, zrób to dla mnie. Wiesz, jak bardzo nie znoszę pogrzebów… zwłaszcza po śmierci mamy.

Andreas poczuł ukłucie gniewu na myśl o tym, jak ich piękna matka padła ofiarą zdrady. Był przekonany, że zmarła właśnie z tego powodu, a nie przez raka, który zaatakował jej organizm. Wstyd, gdy odkryła, że jej mąż sypiał z pomocą domową, gdy ona staczała kolejne bitwy podczas chemioterapii, złamały jej serce.

Później sytuację pogorszyła jeszcze bezczelność jędzowatej Nell Baker i jej puszczalskiej córki Sienny, przez które ostatnie pożegnanie matki zamieniło się w tanią operę mydlaną.

− Będę – obiecał.

Pierwszą osobą, którą Sienna ujrzała zaraz po przybyciu na odbywający się w Rzymie pogrzeb, był Andreas Ferrante. Przez całe jej ciało przebiegł zimny dreszcz, a serce zaczęło bić jak oszalałe. Chociaż nie widziała go od lat, nie miała wątpliwości, że to on.

Siedział w jednej z pierwszych ławek okazałej katedry. Chociaż był zwrócony plecami do niej, prezentował się wspaniale jak zawsze. Jego ciemne, lśniące włosy muskały biały kołnierzyk koszuli ukrytej pod doskonale skrojoną marynarką.

Odwrócił głowę i pochylił się, żeby szepnąć coś do ucha młodej kobiety. Na widok pięknego profilu Sienna oparła dłoń na piersi, próbując uspokoić serce szamoczące się niczym ryba w sieci. Przez lata robiła wszystko co w jej mocy, by o nim nie myśleć. Należał do tej części jej życia, której bardzo się wstydziła – i którą dawno pogrzebała w odmętach przeszłości. Była bardzo młoda i naiwna, a do tego brakowało jej doświadczenia i pewności siebie. Nie pomyślała o konsekwencjach przekręcenia prawdy. Która siedemnastolatka by o nich pomyślała?

Andreas najwyraźniej poczuł na sobie jej spojrzenie, ponieważ obrócił się i napotkał jej wzrok. To, co ujrzała w jego orzechowych oczach, mogła określić tylko jednym słowem: furia. Uśmiechnęła się słabo, żeby ukryć przerażenie, po czym pospiesznie ruszyła do najbliższej ławki. Czuła, że jeśli szybko nie usiądzie, nogi odmówią jej posłuszeństwa.

Ukradkiem zerknęła na kobietę siedzącą obok Andreasa. Rozpoznała w niej jego ostatnią kochankę, przynajmniej tak podawała prasa. Portia Briscoe wytrwała dłużej od innych kobiet, przez co Sienna zaczęła się zastanawiać, czy plotki o zaręczynach mogą skrywać ziarno prawdy.

Nigdy nie wierzyła, że Andreas Ferrante jest zdolny do miłości. Odkąd pamiętała, wiódł życie playboya. Wiedziała jednak, że we właściwym momencie powinien sprostać oczekiwaniom rodziny i wybrać odpowiednią kandydatkę na żonę.

Sądząc po wyglądzie, można było stwierdzić, że Portia Briscoe nadawała się na kolejną panią Ferrante. Była piękną kobietą, która za nic w świecie nie wyszłaby z domu bez misternie ułożonej fryzury i idealnie wykonanego makijażu. Nosiła wyłącznie stroje od najlepszych projektantów, miała nieskazitelnie białe zęby i gładką skórę przywodzącą na myśl porcelanę. Prawdopodobnie mogła pochwalić się również nieskazitelnym życiorysem – takim, w którym nie było miejsca na skandale i wstyd.

Jeszcze przed końcem mszy za zmarłego Sienna wymknęła się z kościoła. Nie była pewna, dlaczego postanowiła okazać szacunek człowiekowi, którego nawet nie lubiła. Przeczytała o jego śmierci w jednej z gazet i natychmiast pomyślała o swojej matce. Wiedziała, że Nell kochała Guida Ferrante.

Nell pracowała dla rodziny Ferrante przez lata, ale Guido nie raz dał jej do zrozumienia, że traktuje ją jak kogoś więcej niż gosposię. Sienna zbyt dobrze pamiętała skandal, który jej matka wywołała na pogrzebie Evaline Ferrante. Po tym wydarzeniu dziennikarze oszaleli; zaatakowali niczym stado wygłodniałych hien. Gdy przyglądała się, jak oczerniają Nell i potęgują w niej uczucie wstydu, przysięgła sobie, że nigdy nie dopuści do tego, by znaleźć się na łasce potężnego mężczyzny. To ona zamierzała sprawować kontrolę w każdym związku, na jaki się zdecyduje. Dlatego też nigdy nie mogła pozwolić sobie na miłość.

− Przepraszam najmocniej – zwrócił się do niej elegancki mężczyzna przed sześćdziesiątką. – Czy pani nazywa się Sienna Louise Baker?

Automatycznie przyjęła pozycję obronną.

− A kto pyta?

Mężczyzna wyciągnął rękę.

− Proszę pozwolić, że się przedstawię. Jestem Lorenzo Di Salle, prawnik Guida Ferrante.

Sienna uścisnęła jego dłoń.

− Bardzo mi miło, ale proszę mi wybaczyć, bo na mnie już czas.

Kolejne słowa prawnika sprawiły, że znieruchomiała w pół kroku.

− Proszę, aby pojawiła się pani na odczytaniu testamentu zmarłego.

Odwróciła się wolno i spojrzała zdumiona na swojego rozmówcę.

− Słucham?

− Jako spadkobierczyni jest pani…

− Spadkobierczyni? – wydała stłumiony okrzyk. – Ale dlaczego?

− Signor Ferrante zapisał pani posiadłość.

− Jaką posiadłość?

− Chateau de Chalvy w Prowansji – wyjaśnił rzeczowo starszy mężczyzna.

Serce Sienny zabiło niespokojnie.

− Musiała zajść pomyłka. To był dom rodzinny Evaline Ferrante. Powinno go odziedziczyć któreś z jej dzieci, Andreas albo Miette.

− Signor Ferrante nalegał, żeby pozostawić go pani – dodał prawnik z łagodnym uśmiechem. – Istnieją jednak pewne warunki.

Sienna zmrużyła oczy.

− Proszę jaśniej.

Lorenzo Di Salle pokręcił głową.

− Testament zostanie odczytany jutro o piętnastej w bibliotece willi należącej do rodu Ferrante. Proszę pojawić się punktualnie.

Andreas krążył po bibliotece, czując się jak tygrys w klatce. Upłynęło wiele lat od jego ostatniej wizyty w domu rodzinnym. Podczas ostatniej nocy, którą w nim spędził, siedemnastoletnia Sienna została znaleziona naga w jego sypialni. Nie dość, że skłamała na temat wydarzeń, które rzekomo miały miejsce, to jeszcze zrobiła z niego zbereźnika. Doskonale grała rolę niewinnej ofiary. Inaczej ojciec nigdy nie uwzględniłby jej w testamencie. W końcu kim dla niego była? Nikim. Córką gosposi. Rozwiązłą nastolatką, która polowała na bogatego męża i ostatecznie wzięła ślub dla pieniędzy.

Nagle drzwi stanęły otworem i do środka weszła Sienna Baker. Zachowywała się, jakby była u siebie w domu. Nie zadała sobie trudu, żeby ubrać się stosownie do sytuacji. Krótka dżinsowa spódnica i opięta biała bluzka odsłaniały zdecydowanie zbyt wiele pięknie opalonego ciała. Zgrabne długie nogi i niewiarygodnie wąska talia zrobiłyby wrażenie na każdym mężczyźnie. I chociaż nie miała na twarzy ani grama makijażu, a jej jasne włosy spływały luźno na ramiona, wyglądała tak, jakby zeszła z planu zdjęciowego.

Andreas odniósł wrażenie, że wszyscy zgromadzeni w pokoju wstrzymali oddech. Wielokrotnie był świadkiem takich sytuacji. Naturalne piękno tej kobiety po prostu przyprawiało o zawrót głowy. On sam nie potrafił mu się oprzeć, chociaż wiele lat poświęcił na walkę z pokusą.

Zirytowany zerknął na zegarek, po czym posłał jej pogardliwe spojrzenie.

− Spóźniłaś się.

Spojrzała na niego zuchwale, przerzucając włosy przez ramię.

− Nie rób sceny z powodu dwóch minut, bogaty chłopczyku – odparła.

Prawnik rozłożył dokumenty na biurku.

− Możemy zaczynać? – zapytał. – Mamy wiele do omówienia. Zacznijmy od Miette…

Andreas wysłuchał testamentu na stojąco. Cieszył się, że ojciec zabezpieczył jego młodszą siostrą. Z drugiej strony wcale tego nie potrzebowała. Razem z mężem prowadziła w Londynie dobrze prosperującą firmę. Mimo to nie zamierzał patrzeć bezczynnie, jak wygryza ją ta mała naciągaczka. Szczęśliwie Miette odziedziczyła rodzinną posiadłość w Rzymie i środki trwałe warte miliony w postaci funduszu powierniczego dla dwójki jej dzieci. Rezultat był zadowalający, jeśli wziąć pod uwagę, że Miette nie była z ojcem blisko przez ostatnie lata.

Andreas poczuł narastające napięcie. Zawsze czuł się tak w obecności Sienny. Właśnie z jej powodu unikał rodzinnego domu. Przez lata nie przekroczył progu tego domu, nawet po to, by towarzyszyć matce podczas ostatnich tygodni jej życia. Wszystko z powodu oszustwa chciwej dziewczyny. Nienawidził jej za to z całego serca.

Tymczasem prawnik poprosił wszystkich prócz nich dwojga o opuszczenie biblioteki, zanim rozłożył dokumenty przed Andreasem.

− Chateau de Chalvy w Prowansji stanie się własnością pana i pani Sienny Baker pod warunkiem, że zawrą państwo związek małżeński i zamieszkają razem na co najmniej sześć miesięcy.

Andreas sądził, że umysł płata mu figle. Potem przeżył prawdziwy szok. Nie mógł wydobyć słowa. Stał więc tylko, wpatrując się w prawnika.

− Pan chyba żartuje – odezwał się po chwili.

− Bynajmniej – powiedział Lorenzo Di Salle. – Pański ojciec zmienił testament miesiąc temu. Był wówczas śmiertelnie poważny. Jeśli nie zawrą państwo małżeństwa na określony czas, posiadłość przejdzie w ręce dalekich krewnych.

Andreas dobrze wiedział, o jakich dalekich krewnych wspomniał prawnik. Chodziło o jego kuzyna, nałogowego hazardzistę, który bez wątpienia sprzedałby posiadłość, żeby spłacić długi. Musiał przyznać, że ojciec zastawił idealną pułapkę. Musiał zaakceptować jego warunki, żeby dostać to, czego pragnął.

− Nie wyjdę za niego! – Sienna zerwała się na równe nogi. Jej niebieskie oczy miotały błyskawice.

Andreas zmierzył ją wzrokiem.

− Usiądź i zamilcz.

Uniosła dumnie głowę.

− Nie zostanę twoją żoną.

− Bardzo miło mi to słyszeć – rzucił oschle Andreas, zanim zwrócił się do prawnika: − Musi istnieć inne rozwiązanie. Właśnie zamierzałem się oświadczyć. Nie mogę zmienić teraz planów.

Prawnik rozłożył bezradnie ręce.

− W zapisie nie ma żadnej luki – wyjaśnił. – Jeśli choć jedno z was odmówi współpracy, automatycznie to drugie odziedziczy wszystko.

− Co takiego? – wykrzyknęli Andreas i Sienna jednocześnie.

Andreas spojrzał na nią krzywo, zanim zwrócił się do prawnika.

− Chce pan powiedzieć, że jeśli nie zgodzę się jej poślubić, to ona odziedziczy Chateau de Chalvy i pozostałe dobra?

Lorenzo skinął głową.

− A jeśli się pobierzecie i jedno z was wycofa się przed upływem sześciu miesięcy, straci wszystko na rzecz tego drugiego.

− Ale dlaczego sześć miesięcy?

Andreas przewrócił oczami.

− Pewnie wiedział, że gdyby to potrwało chociaż dzień dłużej, wylądowałbym w więzieniu za morderstwo.

− Po warunkiem, że bym cię nie ubiegła.

− Co się stanie po upływie sześciu miesięcy, jeśli postanowimy podporządkować się woli ojca? – zapytał Andreas, ignorując komentarz Sienny.

− Pan otrzyma zamek, a pani pokaźny czek.

− Za to, że przez sześć miesięcy będzie udawała wielką damę, którą nie jest? To oburzające! – zirytował się Andreas.

Sienna wydęła wargi.

− Żadne pieniądze nie wynagrodzą mi koszmarnych sześciu miesięcy w twoim towarzystwie.

Andreas zmrużył oczy.

− To ty go do tego nakłoniłaś – wycedził przez zaciśnięte zęby. – Dopilnowałaś, żeby spisał ten niedorzeczny testament. Pewnie od dawna planowałaś położyć swoje chciwe łapska na jego pieniądzach.

Wytrzymała jego spojrzenie.

− Od pięciu lat nie rozmawiałam z twoim ojcem – odparła lodowatym głosem. – A on nie zadał sobie nawet trudu, żeby wysłać mi kartkę albo kwiaty, gdy zmarła moja matka, nie wspominając o tym, że nie pojawił się na pogrzebie.

− Dlaczego przyszłaś na jego pogrzeb, skoro tak bardzo go nienawidzisz?

Uniosła dumnie głowę.

− Tak się składa, że znalazłam się tam przypadkiem. Byłam przymierzyć suknię na ślub siostry.

− Słyszałem o twojej dawno zaginionej siostrze bliźniaczce – przyznał Andreas. – Właściwie to czytałem o niej w gazecie. Boże, miej nas w opiece, jeśli choć trochę przypomina ciebie.

Miała ochotę go spoliczkować.

Tymczasem prawnik zamknął teczkę, po czym wstał.

− Mają państwo tydzień na podjęcie decyzji – oświadczył. – Radzę dobrze ją rozważyć. Oboje mają państwo wiele do stracenia, jeśli nie dojdą do porozumienia.

− Nie mam się nad czym zastanawiać – rzuciła hardo Sienna. – Nie zamierzam wyjść za niego za mąż.

Andreas roześmiał się.

− Kogo próbujesz nabrać, Sienno – rzucił pogardliwie. – Żadna siła nie odciągnęłaby cię od takich pieniędzy.

Oparła ręce na biodrach, podeszła do niego tak blisko, że dzieliło ich ledwie kilka centymetrów, i wysyczała mu w twarz:

− W takim razie patrz.

Odwróciła się na pięcie i zniknęła za drzwiami.