Zamieć - ebook

TA­MU­RAF.

Dość! Dość! Już dłu­żej ja cze­kać nie mogę.

Wszyst­ko mi zbrzy­dło – igrzy­ska i wal­ki…

Bez niej brak świa­tła i brak mi ucie­chy…

O nie­chaj w ży­łach jej inna krew pły­nie,

Nie znam jej rodu i nie znam ple­mie­nia,

Lecz mnie oszu­kać nie mogą te oczy –

Nie dar­mo nie­bo w nich całe się ką­pie.

(Pod­no­si ko­pję i ude­rza nią o pod­ło­gę, wcho­dzi nie­wol­nik.)

Wo­łaj Szy­da­spa!

(Nie­wol­nik od­cho­dzi.)

To rzecz nie­po­dob­na,

By dzie­ci mro­ku ja­sne­mi się zda­ły.

SZY­DASP ( wcho­dząc)

Czy mnie wo­ła­łeś, o wiel­ki mo­nar­cho?TA­MU­RAF.

Nie, ja nie o tem chcę z tobą po­mó­wić.

Złe, cho­ciaż w koło za­pusz­cza ko­rze­nie

I lubo wszę­dzie roz­ra­sta się buj­nie,

Lecz siła świa­tła w two­rze­niu jest wiel­ką:

Mi­tra pro­mień­mi za­si­la głąb zie­mi

I tam gdzie ciem­ność, on ży­cie po­bu­dza.

Zło jest bez­wład­ne: rzu­ca­jąc swe cie­nie,

Ono za­le­d­wie przed­mio­ty za­bar­wia. –

Lecz słu­chaj, lato już cało mi­nę­ło

Od chwi­li, kie­dym skie­ro­wał swój zwy­kły