Zaściankowi politycy - ebook

„Wiel­ką bo­wiem czu­łem gorz­kość w ser­cu mo­jem,

pa­trza­jąc na te rze­czy…"

Cho­ro­ba po­li­ty­ko­man­ji do­ty­ka nie­kie­dy lu­dzi mło­dych… – naj­czę­ściej jed­nak­że ofia­ra­mi jej są lu­dzie sta­rzy. Eks-urzęd­ni­cy, ka­pi­ta­li­ści, eks-szla­go­ny, po­de­szli wła­ści­cie­le ka­mie­nic – oto grunt, na któ­rym naj­le­piej wscho­dzą na­sio­na tak szczo­drze przez „Ga­ze­tę Pol­ską” i „Ga­ze­tę War­szaw­ską” roz­sy­py­wa­ne.

Za­ścian­ko­wi po­li­ty­cy w mło­dym wie­ku nie od­zna­cza­ją się ni­czem; gra­ją w kar­ty, wiel­bią płeć pięk­ną, je­dzą, piją i… próż­nu­ją, jak wszy­scy śmier­tel­ni. Do­pie­ro ku schył­ko­wi ży­cia, gdy puls wol­niej ude­rza, a cia­ło więd­nie­je, gdy od cza­su do cza­su fi­glar­na We­nus ode­zwie się to w tej to w owej ko­stecz­ce, czło­wiek-gą­sie­ni­ca prze­mie­nia się w pa­so­rzy­ta-po­li­ty­ka; kła­dzie wów­czas w uszy ba­weł­nę, na nogi buty fil­co­we, na grzbiet wa­to­wa­ny szla­frok, na gło­wę czap­kę z ku­ta­sem i po­czy­na prze­żu­wać ga­ze­ty.

– Pa­nie sę­dzio! pa­nie sę­dzio!… – woła kan­ce­li­sta – niech się pan chwil­kę za­trzy­ma, bo świad­ko­wie przy­szli.