Zdrowa dusza. Nowe metody autoterapii - ebook

1. No to za­czy­na­my

Powin­nam chy­ba, tak jak większość au­torów, po­dzie­lić się z Tobą po­wo­da­mi, dla których po­wstała ta książka. Szcze­rze mówiąc, mam wrażenie, że de­cy­zja o tym, że zo­sta­nie ona na­pi­sa­na i wy­da­na, za­padła poza moją świa­domą wolą i ko­lej­ne zna­ki, które otrzy­my­wałam, przy­po­mi­nały mi o tej de­cy­zji. Mo­men­ta­mi czułam się wręcz „zmu­sza­na” do jej na­pi­sa­nia.

Pierw­szy raz wy­da­na książka po­ja­wiła się w moim śnie 14 paździer­ni­ka 2008 roku. Oczy­wiście już wcześniej przy­cho­dziło mi kil­ka­krot­nie do głowy, że na­pi­sa­nie książki byłoby do­brym po­mysłem, i wie­le zna­jo­mych osób czy uczest­ników mo­ich zajęć zachęcało i na­ma­wiało mnie do tego. W tym śnie po­wie­działam do przy­ja­ciółki: „Zo­bacz, moja książka zo­stała wy­da­na” i byłam tym fak­tem moc­no za­sko­czo­na. Następnie książka przyśniła się już owej przy­ja­ciółce – śniło się jej, że cho­dziła po szko­le i na jed­nej z półek stał podręcznik mo­je­go au­tor­stwa. Ko­lejną osobą, która za­dzwo­niła do mnie z in­for­macją: „Śniła mi się two­ja książka”, była moja dru­ga przy­ja­ciółka.

Zdaję so­bie sprawę, że w ten sposób będę mogła do­trzeć z wiedzą do większej licz­by osób. Będzie to świet­ny ma­te­riał do pro­wa­dze­nia warsz­tatów – taki go­to­wy podręcznik dla wszyst­kich, których za­mie­rzam cze­goś na­uczyć. Wie­le razy słyszałam, że mam zdol­ność uprasz­cza­nia rze­czy skom­pli­ko­wa­nych, bu­do­wa­nia mo­de­li, które ułatwiają zro­zu­mie­nie pew­nych spraw, i prze­ka­zy­wa­nia wie­dzy. Do­dat­ko­wo, pro­wadząc warsz­taty przez tyle lat, często spo­ty­kałam się z py­ta­niem: „Czy to, o czym mówisz, można zna­leźć w jed­nej książce?”. Od­po­wia­dałam, że nie, na co lu­dzie mówili: „Mu­sisz w ta­kim ra­zie na­pi­sać własną książkę”. Oto re­zul­tat tych wszyst­kich su­ge­stii!

Za­nim po­ja­wił się po­mysł na­pi­sa­nia książki, w 2005 roku wpadło mi w ręce „Ra­dy­kal­ne wy­ba­cza­nie” Co­li­na Tip­pin­ga. Już w trak­cie lek­tu­ry wie­działam, że tra­fiłam na „swoją drogę”, a jakiś czas później wzięłam udział w szko­le­niu i zo­stałam tre­nerką tej me­to­dy. Wcześniej też zaj­mo­wałam się roz­wo­jem oso­bi­stym, uczest­ni­czyłam w różnych kur­sach, ale to właśnie me­to­da Tip­pin­ga – nie wa­ham się użyć tego górno­lot­ne­go zwro­tu – od­mie­niła moje życie. Można po­wie­dzieć, że dzielę życie na to, co wy­da­rzyło się, za­nim po­znałam tę me­todę, i wszyst­ko, co wy­da­rzyło się później. Za­wsze po­wta­rzam, że lu­dzie, których wewnętrznym popędem, im­pe­ra­ty­wem jest po­ma­ga­nie in­nym – tak na­prawdę szu­kają po­mo­cy dla sie­bie. Tak było także w moim przy­pad­ku. Ra­dy­kal­ne Wy­ba­cza­nie po­zwo­liło mi upo­rać się z de­mo­na­mi przeszłości i równo­cześnie po­mogło zacząć uczyć in­nych lu­dzi – jak mogą pomóc so­bie i sami tę przeszłość po­sprzątać.

Pod­czas pro­wa­dze­nia szko­leń i se­sji in­dy­wi­du­al­nych, a równo­cześnie pra­cując in­ten­syw­nie nad sobą, biorąc udział w ko­lej­nych warsz­ta­tach i kur­sach roz­wo­ju, zaczęłam roz­myślać nad swoją au­torską me­todą, będącą połącze­niem tego wszyst­kie­go, cze­go się do­wie­działam, doświad­czyłam i co oka­zało się naj­sku­tecz­niej­sze w au­to­te­ra­pii. Nad­szedł wresz­cie czas i opra­co­wałam własną me­todę. Na­zwałam ją Zdro­wa Du­sza.

W pra­cy przyświe­ca mi idea, aby uświa­do­mić lu­dziom, że wie­lu zmian w swo­im życiu, zmian w sto­sun­ku do świa­ta i sa­mych sie­bie, mogą do­ko­nać sa­mo­dziel­nie. Mogą sami po­ra­dzić so­bie z wie­lo­ma pro­ble­ma­mi i pra­co­wać nad po­sze­rza­niem swo­jej świa­do­mości i nad ak­cep­tacją sie­bie. Oczy­wiście po­moc tre­ne­ra, na­uczy­cie­la na początku bywa często niezbędna, jed­nak ce­lem jest na­ucze­nie me­to­dy i po­tem ewen­tu­al­ne wspie­ra­nie w sa­mo­roz­wo­ju oraz pra­cy nad sobą. Chciałam stwo­rzyć narzędzie, którego lu­dzie będą mo­gli używać sami, żeby od­kry­li, że mają MOC.

Wiem, że niektóre oso­by po­trze­bują po­mo­cy spe­cja­li­sty i tra­dy­cyj­nej te­ra­pii, jed­nak lu­dzie, którzy szu­kają me­to­dy pra­cy nad swo­imi emo­cja­mi i możliwości roz­wo­ju, mogą również sko­rzy­stać z mo­je­go narzędzia. Dla­te­go po­mysł na­pi­sa­nia podręczni­ka, z którego każdy mógłby sa­mo­dziel­nie na­uczyć się me­to­dy pra­cy nad sobą, me­to­dy samoroz­wo­ju i autote­ra­pii, był dla mnie tak in­te­re­sujący. Wierzę, że każdy z nas po­sia­da moc zmia­ny swo­je­go życia na lep­sze, tyl­ko niektórzy po pro­stu nie wiedzą JAK, a z mo­je­go podręczni­ka będą mo­gli się tego do­wie­dzieć.

Za każdym ra­zem, gdy sia­dałam do pi­sa­nia, czułam napięcie. Do tej pory pro­wa­dziłam warsz­ta­ty i miałam za­wsze bez­pośred­ni kon­takt z oso­ba­mi, którym prze­ka­zy­wałam wiedzę. Te­raz czuję stres, czy będę w sta­nie prze­ka­zać ją oso­bie, której nie widzę. Wierzę jed­nak, że jeśli prze­czy­tasz tę książkę, a nadal nie będziesz umieć sa­mo­dziel­nie pra­co­wać tą me­todą – weźmiesz po pro­stu udział w mo­ich warsz­ta­tach, za­pi­szesz się na sesję, na której będę mogła roz­wiać two­je wątpli­wości lub wes­przeć cię w pro­ce­sie na­uki i własne­go roz­wo­ju.

Być może, czy­tając tę książkę i hi­sto­rie po­chodzące z mo­je­go życia, możesz się za­sta­na­wiać, dla­cze­go tak otwar­cie piszę o so­bie. Chcę w ten sposób od­mi­to­lo­gi­zo­wać by­cie te­ra­peutą i tre­ne­rem. To, że ktoś uczy in­nych czy trud­ni się po­ma­ga­niem in­nym, nie ozna­cza, że jest cu­downą, uzdro­wioną i „prze­ro­bioną” na wszel­kich po­zio­mach osobą, która nie ma żad­nych pro­blemów. Je­stem ta­kim sa­mym człowie­kiem jak moi klien­ci, tak samo jak oni roz­wi­jam się, popełniam błędy, dzięki którym zdo­by­wam cen­ne doświad­cze­nie. Tak samo jak oni jako du­sza doświad­czam za­pla­no­wa­nych lek­cji, jed­na po dru­giej. Je­dy­na różnica to wie­dza o narzędziach, dzięki którym mogę szyb­ciej so­bie po­ra­dzić. Je­stem ogrom­nie wdzięczna, że tak wie­le mogę na­uczyć się od osób, z którymi pra­cuję.

Uwiel­biam dzie­lić się swoją wiedzą i być na­uczy­cie­lem. Cały czas jed­nak, dzień po dniu, uczę się od mo­ich klientów. Każdy klient, który do mnie tra­fia – zgod­nie z pra­wem przy­ciąga­nia – jest moim lu­strem, w którym mam okazję się przej­rzeć, do­wie­dzieć się, ja­kie mam prze­ko­na­nia, ja­kie lek­cje już od­ro­biłam, a ja­kie jesz­cze są przede mną. Pra­wo przy­ciąga­nia działa w za­dzi­wiający sposób. W dniu, kie­dy podjęłam de­cyzję o roz­sta­niu z part­ne­rem, za­dzwo­niła jed­na z mo­ich klien­tek z in­for­macją, że właśnie zakończyła wie­lo­let­ni związek, na dru­gi dzień do­stałam ma­ila od dru­giej klient­ki, która prze­ka­zała mi taką samą wia­do­mość. Cóż za cu­dow­na syn­chro­nia! Tak to właśnie działa. Klien­ci tra­fiający do tre­nerów, astro­logów, psy­cho­logów i wszel­kiej maści te­ra­peutów przy­chodzą za­wsze z ich własnym pro­ble­mem, z którym już upo­ra­li się w przeszłości, właśnie nad nim pra­cują albo będą niedługo pra­co­wać. W książce „Żyć w ro­dzi­nie i prze­trwać” Ro­bi­na Skyn­ne­ra i Joh­na Cle­ese’a pada stwier­dze­nie, że naj­lep­szy­mi te­ra­peutami są ci, którzy sami przepra­co­wali swo­je pro­ble­my. Całko­wi­cie się z tym zga­dzam. Nikt nie będzie bar­dziej em­pa­tycz­ny i nie zro­zu­mie le­piej wa­sze­go świa­ta niż oso­ba, która przeszła po­dobną drogę, nikt nie będzie miał lep­szych wskazówek dla was niż oso­ba, która po­ra­dziła so­bie z pro­ble­mem, na który się właśnie na­tknęliście.

Je­stem wciąż w pro­ce­sie, wciąż się roz­wi­jam, ciągle się cze­goś uczę. Dla mnie wia­ry­god­ni są tacy na­uczy­cie­le, jak: Ka­tie By­ron, Joe Vi­ta­le, Co­lin Tip­ping, Chuck Spez­za­no, Eva-Ma­ria Zur­horst i inni lu­dzie zaj­mujący się pracą te­ra­peu­tyczną, którzy z otwartą przyłbicą i wielką po­korą dla pro­ce­su życia mówią o swo­ich własnych lek­cjach, słabościach, którzy prze­szli kie­dyś przez oso­bi­ste piekło, wy­szli z tego sil­niej­si i te­raz dzięki em­pa­tii i wie­dzy mogą i chcą po­ma­gać in­nym. Ty też możesz stać się sil­niej­szy, roz­wi­jać się i pomóc so­bie. Po to właśnie po­wstała ta książka. Przyszła pora, aby za­po­znać cię z narzędziem, dzięki któremu można uwol­nić się od nie­przy­jem­nych myśli, prze­ko­nań czy emo­cji oraz zacząć kształtować swo­je życie w bar­dziej efek­tyw­ny sposób.

W pierw­szej części książki chcę za­po­znać cię z in­nym niż stan­dar­do­we spoj­rze­niem na Boga. W dru­giej – sku­piam się głównie na me­cha­ni­zmach psy­cho­lo­gicz­nych, trze­cia część na­to­miast poświęcona jest wskazówkom do­tyczącym pra­cy z moją me­todą w prak­tycz­ny sposób. Nie twierdzę, że za­war­tość tej książki to „praw­da ob­ja­wio­na” – prze­ka­zuję to, w co wierzę i co mnie po­mogło le­piej się po­czuć i zacząć ro­zu­mieć sie­bie.

Na ko­niec chciałabym wy­ra­zić wdzięczność dla wszyst­kich osób, które na­ma­wiały mnie, a cza­sem wręcz na­ci­skały, abym tę książkę na­pi­sała, dla każdej oso­by, która stała się moją in­spi­racją, która poświęciła mi czas (cza­sem na­wet w swo­ich snach), udzie­lając wspar­cia w wywiąza­niu się mo­jej du­szy z jej planów.

Dziękuję każdej oso­bie, która w ja­ki­kol­wiek sposób, świa­do­mie czy nie, przy­czy­niła się do po­wsta­nia tej książki. Dziękuję Tym Na Górze i Wyższej Sile za wspar­cie i pro­wa­dze­nie.2. Jak zaczęłam szu­kać Wyższej Siły

W ro­dzi­nie, w której przyszłam na Świat, mimo iż moi ro­dzi­ce byli ka­to­li­ka­mi, ani oni, ani moi dwaj przy­rod­ni bra­cia, z którymi się wy­cho­wy­wałam, nie uczest­ni­czy­li w życiu Kościoła. Kie­dy poszłam do pierw­szej kla­sy szkoły pod­sta­wo­wej, rówieśnicy za­pi­sa­li się na zajęcia re­li­gii, które wte­dy jesz­cze od­by­wały się w przy­kościel­nych sal­kach ka­te­che­tycz­nych. Pamiętam, jak pro­siłam ro­dziców, aby mnie także po­zwo­li­li za­pi­sać się na re­li­gię. Tak roz­poczęła się moja przy­go­da z Kościołem.

Patrząc z per­spek­ty­wy cza­su, od­noszę wrażenie, że już jako dziec­ko byłam osobą, dla której spra­wy du­cho­we były ważne. Pamiętam, jak dużym przeżyciem było dla mnie uczest­ni­cze­nie w mo­dli­twach, ce­re­mo­niach i obrządkach kościel­nych. Równo­cześnie jed­nak od sa­me­go początku wszel­kie za­sa­dy re­li­gij­ne i to, cze­go mnie uczo­no i w co ka­za­no mi wie­rzyć w Koście­le, po­strze­gałam jako niespójne i po­zba­wio­ne lo­gi­ki. Za­da­wałam py­ta­nia, na które nie otrzy­my­wałam od­po­wie­dzi. Nie umiałam po­go­dzić w swo­jej głowie sprzecz­nych ko­mu­ni­katów na te­mat Boga, który ko­cha i wy­ba­cza, a jed­no­cześnie może się na mnie rozzłościć i którego mogę ob­ra­zić. Jak miało się za chwilę dla mnie oka­zać – nie była to je­dy­na prze­szko­da na mo­jej dro­dze roz­wo­ju du­cho­wego w zgo­dzie z Kościołem. Mie­siąc czy dwa przed Pierwszą Ko­mu­nią do­wie­działam się, że nie je­stem ochrzczo­na, co unie­możli­wia przyjęcie sa­kra­men­tu.

Moi ro­dzi­ce uda­li się do księdza, żeby omówić sprawę mo­je­go przyśpie­szo­ne­go chrztu, jed­nak on po­sta­wił wa­ru­nek – ochrzci mnie, jeśli ro­dzi­ce wezmą ślub kościel­ny. Mój Tato był dru­gim mężem mo­jej Mamy, z pierw­szym mężem miała ona je­dy­nie ślub cy­wil­ny – for­mal­nie więc nie było przeszkód. Jed­nak ro­dzi­ce nie wy­ra­zi­li zgo­dy na ta­kie ul­ti­ma­tum i z per­spek­ty­wy cza­su w ogóle nie dzi­wi mnie ich de­cy­zja. Ksiądz po­zo­stał równie nie­ugięty.

Dzień „Ko­mu­nii, do której nie poszłam” pamiętam bar­dzo do­brze. Chy­ba nig­dy wcześniej nie czułam tak ogrom­ne­go żalu, nie­spra­wie­dli­wości i smut­ku. Sie­działam cały dzień na łóżku, szlo­chając w głos i od­czu­wając po­tworną bez­sil­ność. Nic nie mogłam zro­bić. Za­zdrościłam dzie­ciom, które nie miały ta­kie­go pro­ble­mu i przeżywały święto, do którego tyle cza­su się przy­go­to­wy­wały. Pamiętam, jak pa­trzyłam z okna na dziew­czyn­ki, które przez cały „biały ty­dzień” cho­dziły w pięknych su­kien­kach do kościoła, i płakałam. Ale to nie był ko­niec mo­je­go cier­pie­nia. Po­nie­waż kla­sa, z którą uczęszczałam na re­li­gię, przeszła pod opiekę księdza i kon­ty­nu­owała naukę – mu­siałam się od nich odłączyć i we wrześniu po­now­nie roz­począć lek­cje re­li­gii na tym sa­mym po­zio­mie. Moi rówieśnicy, nie­wta­jem­ni­cze­ni w całą sy­tu­ację, boleśnie mi do­ku­cza­li i wyśmie­wa­li się ze mnie, że „nie zdałam z re­li­gii” i dla­te­go nie po­zwo­lo­no mi przystąpić do Ko­mu­nii. Rok później sy­tu­acja się powtórzyła. Nadal nie byłam ochrzczo­na, ale tym ra­zem po in­ter­wen­cji mo­ich ro­dziców ksiądz oka­zał więcej zro­zu­mie­nia i po­zwo­lił „córce grzesz­ników”, aby dostąpiła sa­kra­men­tu chrztu. Ty­dzień przed Ko­mu­nią zo­stałam ochrzczo­na.

Od no­we­go roku szkol­ne­go tra­fi­liśmy całą klasą pod opiekę księdza. Było to moje ko­lej­ne wiel­kie roz­cza­ro­wa­nie związane z Kościołem. Ksiądz nie­ste­ty minął się z powołaniem, na lek­cje re­li­gii przy­cho­dził często pod wpływem al­ko­ho­lu, a w pa­ra­fii krążyły opo­wieści o tym, że od­wie­dzają go w jego miesz­ka­niu pa­nie „lek­kich oby­czajów”. Na zakończe­nie roku ksiądz przy­niósł czy­ste blan­kie­ty świa­dectw, które nam roz­dał, mówiąc, że mamy sami je so­bie wy­pi­sać. Mie­liśmy także sami oce­nić, na jaki sto­pień zasługu­je­my, i wy­pi­sać go na świa­dectwie. Do dziś mam to świa­dectwo wy­pi­sane dzie­cięcą ręką, w do­dat­ku czer­wo­nym fla­ma­strem.

Od ko­lej­ne­go roku prze­stałam uczęszczać na re­li­gię i cho­dzić do kościoła, nie przystąpiłam już także do bierz­mo­wa­nia. Po­rzu­ciłam Kościół i re­li­gię – a przy oka­zji, jak mi się wówczas wy­da­wało – także Boga. Na szczęście On nie opuścił mnie.

Przez następne lata bar­dzo mi Go bra­ko­wało i często za­zdrościłam lu­dziom wia­ry. Za­zdrościłam im, że na­wet jeśli w re­li­gii było dla nich dużo sprzecz­ności, po­tra­fi­li wie­rzyć i zna­leźć w niej opar­cie. Ja nie umiałam. Bar­dzo chciałam móc pójść do kościoła, przystąpić do ko­mu­nii, wy­spo­wia­dać się, ale jakaś część mnie cały czas sta­wiała sil­ny opór prze­ciw­ko wszyst­kim sprzecz­nościom, na których moim zda­niem funk­cjo­no­wa­nie Kościoła i re­li­gii się opie­rało.

Cier­piałam, ale nie po­tra­fiłam pod­dać się cze­muś, co było dla mnie nie­lo­gicz­ne i w do­dat­ku kazało mi mil­czeć i nie za­da­wać zbyt wie­lu pytań. Bez wspar­cia ja­kiejś Wyższej Siły ciężko mi było jed­nak od­na­leźć spokój w życiu i w wie­ku 29 lat po­sta­no­wiłam od­na­leźć drogę do Boga. Tym ra­zem jed­nak na własną rękę. Wie­działam już, że nie chcę żad­ne­go pośred­nic­twa in­sty­tu­cji czy osób. Byłam zde­ter­mi­no­wa­na, by nawiązać z Nim bar­dziej oso­bistą re­lację, i tak zaczęły się moje po­szu­ki­wa­nia, które do­pro­wa­dziły do miej­sca, w którym dzi­siaj je­stem. W ko­lej­nych roz­działach dzielę się tym, cze­go się w wy­ni­ku tych po­szu­ki­wań do­wie­działam. Dzielę się swoją wizją Wyższej Siły, ale oczy­wiście nie mu­sisz wie­rzyć w to co ja.3. Trzy umysły za­miast jed­ne­go

Czy za­sta­na­wiałeś się kie­dyś nad tym, co właści­wie masz na myśli, używając zwro­tu „Ja”? Kie­dy py­tam o to uczest­ników mo­ich warsz­tatów, większość osób od­po­wia­da: „Moje ciało i to, co dzie­je się w mo­jej głowie” – czy­li ciało fi­zycz­ne i umysł świa­do­my. A prze­cież na­sza psy­chi­ka składa się jesz­cze z co naj­mniej dwóch „części” – nadświa­do­mości (Wyższe­go Ja) i podświa­do­mości (Niższe­go Ja). Ra­zem ze świa­do­mością (Ja) tworzą całość, która zarządza na­szym życiem. Nie­ste­ty, iden­ty­fi­ku­je­my się z frag­men­tem swo­jej oso­bo­wości – Ja świa­do­mym – będąc prze­ko­na­ny­mi, że jest to całość. Lu­dziom żyłoby się dużo łatwiej, gdy­by wie­dzie­li, że myśląc o so­bie: „Ja muszę coś zro­bić, ja chcę osiągnąć taki cel”, od­noszą się tyl­ko do jed­nej z trzech części struk­tu­ry swo­jej psy­chi­ki, igno­rując dwie po­zo­stałe.

------------- ----------------- --------------
DU­CHO­WOŚĆ PSY­CHO­LO­GIA HUNA
WYŻSZE JA NADŚWIA­DO­MOŚĆ AU­MA­KUA
ŚRED­NIE JA ŚWIA­DO­MOŚĆ UHA­NE
NIŻSZE JA PODŚWIA­DO­MOŚĆ UNI­HI­PI­LI
------------- ----------------- --------------

Struk­tu­ra na­szej psy­chi­ki składa się z trzech części: Nadświa­do­mości, Świa­do­mości i Podświa­do­mości, które w tra­dy­cjach psy­cho­lo­gii, du­cho­wości czy Hu­nie (daw­ne wie­rze­nia ha­waj­skie) otrzy­mały różne na­zwy.

Wyższe Ja (Nadświa­do­mość) – to taka część cie­bie, która po­sia­da naj­wyższy po­ziom wi­bra­cji, o bo­skiej mocy. Wyższe Ja w człowie­ku jest kre­atywną, twórczą jaźnią, ener­gią i ma naj­wyższą zdol­ność poj­mo­wa­nia, do­dat­ko­wo jest w stałym kon­tak­cie z Wyższą Siłą.

Nadświa­do­mość ste­ru­je two­im życiem, kie­ru­je tobą tak, abyś mógł się w pełni roz­wi­jać, i pro­wa­dzi cię od jed­ne­go doświad­cze­nia do dru­gie­go. Dzięki Nadświa­do­mości każdy z nas na­prawdę po­sia­da boską moc.

Nie wiem jak ty, ale ja często myślę, że jeśli Wyższa Siła jest wiel­kim kom­pu­te­rem, który zarządza wszyst­kim, co ist­nie­je, to Wyższe Ja jest frag­men­tem dys­ku tego kom­pu­te­ra, wy­dzie­lo­nym do obsługi na­sze­go po­je­dyn­cze­go życia i znaj­du­je się w bez­pośred­niej łączności ze Źródłem Wszyst­kie­go Co Ist­nie­je. Czy zda­jesz so­bie sprawę z tego, że masz boską moc i możesz do­ko­ny­wać z po­mocą tej części cudów w swo­im życiu, roz­wiązywać pro­ble­my, re­ali­zo­wać ma­rze­nia i pra­gnie­nia? Nikt nas nie uczy, że po­sia­da­my taką część oraz jak z niej ko­rzy­stać. Dzięki po­mocy Nadświa­do­mości je­steś w sta­nie roz­wiązać większość pro­blemów, na­wet tych naj­trud­niej­szych i naj­cięższych. Często wy­star­czy po pro­stu po­pro­sić.

Śred­nie Ja (Świa­do­mość) – zwa­na po pro­stu Ja – to część cie­bie, z którą je­steś w kon­tak­cie, z którą się utożsa­miasz i iden­ty­fi­ku­jesz. Za­wie­ra myśli, od­czu­cia, emo­cje, popędy, których je­steśmy świa­do­mi, oraz na­sze pra­gnie­nia i dążenia. Za­wie­ra wzor­ce postępo­wa­nia i prze­ko­na­nia – zarówno po­zy­tyw­ne, jak i ne­ga­tyw­ne. To ta część, do której od­no­si­my się całe życie, z którą się iden­ty­fi­ku­je­my. Śred­nie Ja jest też łączni­kiem pomiędzy Nadświa­do­mością a Podświa­do­mością.

Niższe Ja (Podświa­do­mość) – to ta część nas, która także myśli i czu­je, w której za­pi­sa­ne są wzor­ce postępo­wa­nia w różnych sy­tu­acjach, a także prze­ko­na­nia, których nie je­steśmy świa­do­mi, wy­par­te emo­cje i myśli. W wie­lu pu­bli­ka­cjach na te­mat sa­mo­roz­wo­ju możesz na­tknąć się na in­for­mację, że Podświa­do­mość ma men­tal­ność dziec­ka i jak dziec­ko często boi się wie­lu rze­czy, sto­su­je uprosz­cze­nia w myśle­niu i tak jak dziec­ko źle trak­to­wa­ne – często od­czu­wa lęk czy wstyd. Dla­te­go nasz sto­su­nek do tej części po­wi­nien być taki jak do dziec­ka. Po­win­niśmy Podświa­do­mość trak­to­wać z uwagą i ota­czać opieką oraz wsłuchi­wać się w sy­gnały, które płyną stamtąd do Świa­do­mości.

Podświa­do­mość po­sia­da ogromną moc – jed­nak w wie­lu przy­pad­kach, właśnie z po­wo­du lęku czy wsty­du, wy­ko­rzy­stu­je tę moc do sa­bo­to­wa­nia po­czy­nań po­zo­stałych dwóch części. Jed­nak należy pamiętać, że za­wsze nadrzędnym ce­lem działania Podświa­do­mości jest chęć uchro­nie­nia nas przed czymś, co uznała ona za szko­dli­we dla nas czy nie­bez­piecz­ne. War­to więc wsłuchać się w jej głos, bo to, co do nas mówi, może być nie tyl­ko ostrzeżeniem, ale też szansą zmia­ny. Ważne, aby Podświa­do­mości nie słuchać bez­kry­tycz­nie. Nie za­wsze jest na­szym sprzy­mie­rzeńcem w re­ali­zo­wa­niu celów, które wy­zna­cza­my so­bie na po­zio­mie świa­do­mym. Pro­ble­my biorą się głównie z bra­ku po­ro­zu­mie­nia między Podświa­do­mością a Świa­do­mością.

Wi­dzisz te­raz, że to, co wy­da­rza się w two­im życiu, to, cze­go doświad­czasz, jest wy­ni­kiem tego, co dzie­je się na wszyst­kich trzech po­zio­mach two­jej oso­bo­wości. Jeśli więc de­kla­ru­je­my, że chce­my mieć pracę, a jed­nak od lat je­steśmy bez­ro­bot­ni – to zna­czy, że nie ma zgod­ności dążeń do tego celu na wszyst­kich trzech po­zio­mach na­sze­go Ja i naj­praw­do­po­dob­niej podświa­do­ma część sa­bo­tu­je na­sze dążenia do zna­le­zie­nia pra­cy. Dlacze­go? Możliwe, że się boi, bo wie­rzy, że pójście do pra­cy może być dla nas z ja­kie­goś po­wo­du nie­do­bre, nie­ko­rzyst­ne czy bo­le­sne.

Żeby doszło w na­szym życiu do ja­kie­goś wy­da­rze­nia, wszyst­kie trzy części nas muszą pragnąć tego sa­me­go, a my je­steśmy świa­do­mi pra­gnień tyl­ko jed­nej części, w do­dat­ku na­zy­wa­my tę jedną część „Ja” i z nią się całko­wi­cie utożsa­mia­my. Trud­no więc się dzi­wić, że często, cho­ciaż chcie­li­byśmy więcej za­ra­biać, mieć lep­sze re­la­cje z in­ny­mi ludźmi i sa­mym sobą – na­sze pra­gnienia się nie re­ali­zują bądź re­ali­zują się tyl­ko w części. Ozna­cza to, że praw­do­po­dob­nie na­sza Podświa­do­mość nie chce tego sa­me­go, co Świa­do­mość. Nie możemy też po­minąć tego, cze­go pra­gnie dla nas Wyższe Ja, na­sza Nadświa­do­mość. Cza­sem pla­ny czy ma­rze­nia nie re­ali­zują się, po­nie­waż w dal­szej per­spek­ty­wie tak będzie dla nas le­piej albo w ogóle nie ma tego w pla­nie na­szej du­szy.

Patrząc je­dy­nie z punk­tu na­sze­go świa­do­me­go Ja, mamy zbyt ogra­ni­czo­ny punkt wi­dze­nia, na­to­miast na­sza Nadświa­do­mość, znająca plan na­szej du­szy, wie więcej i dla­te­go cza­sem blo­ku­je re­ali­zację niektórych na­szych po­mysłów.

By ułatwić zro­zu­mie­nie tego pro­ce­su, można wy­obra­zić so­bie firmę, w której jest trzech szefów. Żadna de­cy­zja nie może zo­stać zre­ali­zo­wa­na, jeśli wszy­scy trzej nie wyrażą na to zgo­dy. Nadświa­do­mość – kie­row­nik nu­mer 1 – sta­ry, mądry, doświad­czo­ny, ma ogromną moc kre­acji – zwy­kle pod­pi­su­je się na de­cy­zji o re­ali­za­cji bez zbędnych słów; kie­row­nik nu­mer 2, czy­li Świa­do­mość – już nie tak mądry, ale za to je­steśmy z nim w kon­tak­cie – wie­my, cze­go pra­gnie i cze­go chce, również mówi: „Tak, zróbmy to”. Ale jest jesz­cze kie­row­nik nu­mer 3. Jeśli ja­kieś de­cy­zje nie są po­dej­mo­wa­ne albo są sa­bo­to­wa­ne, to zwy­kle dla­te­go, że on tego nie chce, po­nie­waż od­czu­wa lęk.

Niektórych złości fakt, że po­wo­dem, dla którego nie re­ali­zują się ich pew­ne ma­rze­nia, za­mie­rze­nia i pla­ny świa­do­me, jest „sa­bo­taż” Podświa­do­mości. Trze­ba jed­nak zro­zu­mieć jej in­ten­cje. Podświa­do­mość sa­bo­tu­je na­sze działania świa­do­me tyl­ko wte­dy, kie­dy chce nas chro­nić. Po­dob­nie jest z działania­mi, które unie­możli­wia nam na­sze Wyższe Ja. Ono po pro­stu wie le­piej, co na­prawdę jest dla nas do­bre, a co nie.

Załóżmy, że ko­bie­ta pra­gnie (na po­zio­mie świa­do­mym) zna­leźć mężczyznę, z którym się zwiąże na do­bre i na złe. Opo­wia­da zna­jo­mym, że chciałaby już wyjść za mąż, nie może jed­nak zna­leźć właści­we­go kan­dy­da­ta. Jej podświa­do­my umysł jest prze­ko­na­ny, że związki się nie udają, na mężczyzn nig­dy nie można li­czyć, że trze­ba ich utrzy­my­wać, a w do­dat­ku zdra­dzają. W tej sy­tu­acji lęk płynący z Podświa­do­mości będzie unie­możli­wiał wejście w związek z mężczyzną, po­nie­waż kie­row­nik nu­mer 3 zi­gno­ru­je pra­gnienia kie­row­nika nu­mer 2, bo według nie­go nie będzie to dla tej ko­bie­ty do­bre.

Klu­czem do roz­wiąza­nia tej sy­tu­acji jest zna­le­zie­nie myśli, emo­cji i wzorców postępo­wa­nia, które ukry­te są na po­zio­mie nieświa­do­mym, i uwol­nie­nie się od nich.

Na przykład możemy mieć lęk przed kąpielą w mo­rzu, je­zio­rze czy ba­se­nie. Za nic nie damy się namówić na­wet na za­mo­cze­nie nóg, nig­dy nie na­uczy­liśmy się pływać, bo lęk przed kon­tak­tem z wodą był zbyt sil­ny. Je­steśmy kimś, kto jako je­dy­ny sie­dzi na plaży, pod­czas gdy inni wesoło się bawią i plu­skają w wo­dzie. Gdy­by przyj­rzeć się temu z boku, jest to prze­ko­na­nie całko­wi­cie ir­ra­cjo­nal­ne. Nikt się w na­szej obec­ności nie topił ani też nie to­pi­liśmy się my sami. Skąd więc ten lęk przed wodą?

Praw­do­po­dob­nie na­sza Podświa­do­mość z ja­kie­goś po­wo­du boi się wody, w związku z czym przez ten lęk trzy­ma nas od niej z da­le­ka. Praw­do­po­dob­nie podświa­do­ma część ko­ja­rzy wodę z uto­pie­niem się, a co naj­mniej z za­grożeniem życia. Przy­czyną mogą być na­sze doświad­cze­nia z po­przed­nich wcie­leń lub doświad­cze­nia osób z ro­dzi­ny, które zo­stały nam w świa­do­my lub nieświa­do­my sposób prze­ka­za­ne.

Jest wie­le przykładów za­czerp­niętych pro­sto z życia, które to po­twier­dzają. Zna­jo­ma bar­dzo bała się pożaru. Za­wsze spraw­dzała przed wyjściem z domu, czy przy­pad­kiem zapałki, których użyła do za­pa­le­nia gazu, nie tlą się gdzieś w ko­szu. Dręczył ją lęk, że dom się pali, pod­czas gdy ona jest w pra­cy. Cho­ciaż nig­dy ani nie wi­działa z bli­ska pożaru ani też nikt z jej przy­ja­ciół czy bli­skich nie ucier­piał od ognia.

Kie­dyś jed­nak w roz­mo­wie ze star­szy­mi człon­ka­mi ro­dzi­ny do­wie­działa się, że pod­czas woj­ny, gdy jej przod­ko­wie zo­sta­li wy­rzu­ce­ni z domu, do­dat­ko­wo mu­sie­li bez­rad­nie pa­trzeć, jak ten dom, ich do­by­tek i wszyst­kie ro­dzin­ne pamiątki są wy­da­ne na pastwę ognia. To opo­wia­da­nie uświa­do­miło jej, że przy­czyną wywołującą lęk była hi­sto­ria ro­dzin­na, której na­wet nie była świa­do­ma.

Inna z ko­lei oso­ba wpro­wa­dziła się do no­we­go domu i nie mogła w nim roz­pa­lić w pie­cu. Było to za­ska­kujące, po­nie­waż piec był spraw­ny i goście, którzy do niej przy­cho­dzi­li, ra­dzi­li so­bie z nim bez tru­du. Jej jed­nej jed­nak nie uda­wało się go roz­pa­lić, na­wet nie próbowała, czuła bo­wiem wiel­ki opór przed tą czyn­nością i jej sta­ra­nia były bez­sku­tecz­ne. Ja­sno­widz, do którego zwróciła się o po­moc, od­krył, że w po­przed­nim wcie­le­niu spłonął jej dom. Ta in­for­ma­cja po­mogła jej uświa­do­mić so­bie lęk i po­pra­co­wać nad za­ak­cep­to­wa­niem go, co do­pro­wa­dziło do tego, że z łatwością roz­pa­lała w pie­cu.