Żegnaj, Księżniczko - ebook

Obudził ją głos: "ja ciebie chrzczę..." Usiadła gwałtownie na łóżku, przetarła oczy i rozejrzała się. W ciemnobłękitnej poświacie zza okna zobaczyła półkę z książkami, biurko i obok niego plecak, na ścianie nad biurkiem przypięte rysunki, a nad łóżkiem tapetę z księżniczką. Już od dawna prosiła mamę, żeby zmienić tą tapetę. W końcu już nie jest małą dziewczynką, a taka tapeta z księżniczką w różowej, długiej sukience...to nie dla niej, tylko, że mama ciągle obiecuje i ciągle nie ma czasu, żeby się tym zająć.

— Mamooo! mamo! mamooo!

Drzwi otworzyły się gwałtownie.

— Co tym razem?

Mama miała rozczochrane włosy i mrużyła oczy. Nie weszła do pokoju tylko stanęła w uchylonych drzwiach przytrzymując się jedną ręką futryny a drugą klamki.

— Co to znaczy „chrzczę”?

— Dziecko, jest po dwunastej, a ty mnie wołasz już chyba piąty raz, śpij nareszcie.

— A co to znaczy „chrzczę”?

— Nadaję imię, śpij.

Mama zamknęła drzwi, chyba trochę zbyt gwałtownie, ach ta mama, ciągle nie ma czasu. Nawet w nocy, a przecież w nocy nie pracuje tak jak w dzień. Opadła zrezygnowana na poduszki i zapatrzyła się w sufit pomalowany w gwiazdki. Kiedyś gdy była młodsza liczenie tych gwiazdek pomagało jej zasnąć, szczególnie gdy myliły jej się kolejne cyfry, bo dopiero uczyła się liczyć, ale to było kiedyś, teraz gdy wpatrywała się w ten gwiezdny sufit czuła… że wolałaby już nie widzieć tych gwiazdek, tylko, że znowu mama jej obieca, że pomaluje inaczej i znowu nie będzie miała czasu, żeby to zrobić. Gwiazdki...jedna, druga, trzecia… żółta smuga na błękicie wygląda jakby to była droga przez niebo. Czy to jakiś cień majaczy na tej drodze. Zaczęła usilnie się wpatrywać. Cień ma głowę w ślicznych czarnych lokach, ach mieć takie loki, a nie tylko szare, cienkie włoski, które z takim trudem dają się uczesać. Cień ma sukienkę, długą, różową, przewiązaną złotą szarfą. To chyba Księżniczka. Ta jej znajoma z tapety. Na pewno. Rozpoznaje po kucyku, którego tamta prowadzi. Usiadła na łóżku i żeby lepiej widzieć, przetarła oczy.

— Maleńka, choć ze mną.

Co? Kto to powiedział?

Księżniczka stała tuż przy łóżku z wyciągniętą ręką, którą niecierpliwie potrząsała gestem zachęcającym i ponaglającym równocześnie.

— No Maleńka. Szybciutko, wstajemy, ależ ty nic nie rozumiesz, wkładaj pantofelki, przecież nie możesz iść boso.

Jak to iść? Rozejrzała się wkoło. To jej pokój, ten który zna tak dobrze, dokąd „iść” i to „po dwunastej w nocy” — tak powiedziała mama. No tak, ale mama nie ma czasu, a ona i tak nie może zasnąć, więc czemu nie iść z taką ładną Księżniczką? Wsunęła szybko kapcie, wyskoczyła z łóżka i podała rękę księżniczce, a ta pociągnęła ją za sobą. Ledwie zrobiła krok, znalazła się na wyzłoconej słońcem drodze. Wokół rozpościerały się pola, a w dali widać było zamek.

— No wskakujemy Malutka.

Księżniczka złapała ją wpół, posadziła na koniu i sama, mimo obszernej sukni, wskoczyła zgrabnie sadowiąc się za jej plecami. Zanim dziewczynka zdążyła się zorientować kucyk już dreptał słoneczną droga w kierunku zamku, bo na końcu drogi przed nimi był najprawdziwszy zamek. Obejrzała się jeszcze do tyłu, żeby rzucić ostatnie spojrzenie na swój pokój, lecz zobaczyła tylko zieloną ścianę lasu.

— A gdzie jest mój pokój? — krzyknęła nagle przestraszona.

— Ależ ty jesteś głupiutka, twój pokój jest tam gdzie powinien.

— A gdzie powinien? — nadal była niespokojna.

— No właśnie tam gdzie powinien.

Chciała jeszcze zapytać: „to znaczy gdzie?”, ale Księżniczka już jej nie słuchała, bo właśnie mijali grupkę idących w stronę zamku ludzi, którym łaskawie kiwnęła ręką. Jedna z idących, śliczna młoda dziewczyna zawołała: — „a kogo tam wieziesz Księżniczko?”

Darmowy fragment