Facebook - konwersja
Czytaj fragment
Pobierz fragment

Zielone martensy - ebook

Wydawnictwo:
Data wydania:
21 września 2016
Format ebooka:
EPUB
Format EPUB
czytaj
na czytniku
czytaj
na tablecie
czytaj
na smartfonie
Jeden z najpopularniejszych formatów e-booków na świecie. Niezwykle wygodny i przyjazny czytelnikom - w przeciwieństwie do formatu PDF umożliwia skalowanie czcionki, dzięki czemu możliwe jest dopasowanie jej wielkości do kroju i rozmiarów ekranu. Więcej informacji znajdziesz w dziale Pomoc.
czytaj
na tablecie
Aby odczytywać e-booki na swoim tablecie musisz zainstalować specjalną aplikację. W zależności od formatu e-booka oraz systemu operacyjnego, który jest zainstalowany na Twoim urządzeniu może to być np. Bluefire dla EPUBa lub aplikacja Kindle dla formatu MOBI.
Informacje na temat zabezpieczenia e-booka znajdziesz na karcie produktu w "Szczegółach na temat e-booka". Więcej informacji znajdziesz w dziale Pomoc.
czytaj
na czytniku
Czytanie na e-czytniku z ekranem e-ink jest bardzo wygodne i nie męczy wzroku. Pliki przystosowane do odczytywania na czytnikach to przede wszystkim EPUB (ten format możesz odczytać m.in. na czytnikach PocketBook) i MOBI (ten fromat możesz odczytać m.in. na czytnikach Kindle).
Informacje na temat zabezpieczenia e-booka znajdziesz na karcie produktu w "Szczegółach na temat e-booka". Więcej informacji znajdziesz w dziale Pomoc.
czytaj
na smartfonie
Aby odczytywać e-booki na swoim smartfonie musisz zainstalować specjalną aplikację. W zależności od formatu e-booka oraz systemu operacyjnego, który jest zainstalowany na Twoim urządzeniu może to być np. iBooks dla EPUBa lub aplikacja Kindle dla formatu MOBI.
Informacje na temat zabezpieczenia e-booka znajdziesz na karcie produktu w "Szczegółach na temat e-booka". Więcej informacji znajdziesz w dziale Pomoc.
Czytaj fragment
Pobierz fragment
Produkt niedostępny.  Może zainteresuje Cię

Zielone martensy - ebook

II nagroda w IV edycji Konkursu Literackiego im. Astrid Lindgren, organizowanego przez Fundację ABCXXI – Cała Polska czyta dzieciom.

Zdaniem Feliksa szkoła przypomina front, na którym toczy się walka nie na pięści, lecz na marki ciuchów i smartfonów. On jednak nie zamierza brać udziału w tych zawodach, zwłaszcza że ma znacznie poważniejsze problemy i cały dom na głowie.

Otylia również odstaje od reszty uczniów gimnazjum: barwne ciuchy, aureola rudych włosów, lekka nadwaga, którą dziewczyna w ogóle się nie przejmuje, i charakterystyczne zielone martensy… Oraz optymizm, którym zaraża, choć i jej nie brakuje zmartwień.

Nic dziwnego, że Feliks od razu zwraca na nią uwagę. Tę dwójkę outsiderów szybko połączy przyjaźń – a może coś więcej?

Książka Joanny Jagiełło pokazuje, że czasem warto iść pod prąd.

Joanna Jagiełło (ur. 1974) ukończyła wydział anglistyki na UW. Współpracowała z czasopismami „Perspektywy” oraz „Cogito” jako dziennikarka i autorka materiałów do nauki języka angielskiego. Uczyła na wydziale anglistyki oraz w liceach i gimnazjach. Przez wiele lat pracowała jako redaktorka podręczników do języka angielskiego. Jest autorką autobiograficznej powieści dla dorosłych „Hotel dla twoich rzeczy” (2014) oraz dwóch powieści dla młodzieży: „Kawa z kardamonem” (2011) i „Czekolada z chili” (2013). Obie zostały wydane również na Ukrainie. Napisała także książki dla młodszych dzieci: „Oko w oko z diplodokiem” (2013) oraz „Pamiętnik Czachy” (2014), a także dwa tomiki poetyckie: „Moje pierwsze donikąd” (1997) i „Ślady” (2013). Oprócz pisania lubi grać na gitarze, śpiewać i malować. Ma dwie córki. Mieszka w Warszawie. 

Kategoria: Dla młodzieży
Zabezpieczenie: Watermark
Watermark
Watermarkowanie polega na znakowaniu plików wewnątrz treści, dzięki czemu możliwe jest rozpoznanie unikatowej licencji transakcyjnej Użytkownika. E-książki zabezpieczone watermarkiem można odczytywać na wszystkich urządzeniach odtwarzających wybrany format (czytniki, tablety, smartfony). Nie ma również ograniczeń liczby licencji oraz istnieje możliwość swobodnego przenoszenia plików między urządzeniami. Pliki z watermarkiem są kompatybilne z popularnymi programami do odczytywania ebooków, jak np. Calibre oraz aplikacjami na urządzenia mobilne na takie platformy jak iOS oraz Android.
ISBN: 978-83-10-13137-9
Rozmiar pliku: 1,4 MB

FRAGMENT KSIĄŻKI

PROLOG

Są w życiu człowieka takie momenty, kiedy zmienia się wszystko. Podobno nie jest ich wiele i najczęściej można je policzyć na palcach obu rąk. Nigdy nie wiadomo, ile takich chwil nastąpi, niełatwo też je rozpoznać. Ja mogę ich naliczyć siedem. Już siedem. I nie wiem, czy to nie jest jakaś zła wróżba, bo to tak, jakby mi niewiele już z tego życia zostało, ale może również oznaczać, że po prostu jest bogate. Najważniejsze z tych Ważnych Momentów są dwa ostatnie: dzień, w którym poznałem Optę, i dzień, kiedy zrozumiałem, że są takie chwile, które chcielibyśmy zatrzymać na zawsze.FELIKS

Po raz pierwszy zobaczyłem Optę na boisku szkolnym. Był dzień sportu. Nienawidzę takich imprez. Powody są dwa, a może nawet trzy.

Po pierwsze: chronicznie nie znoszę pikników, festynów, dni tego czy tamtego. Nie lubię tłumów i tej całej szopki. Tego, że ktoś ci organizuje czas, chociaż wolałbyś poczytać w spokoju książkę albo połazić po ulicach, bo niekoniecznie musisz mieć ochotę właśnie dzisiaj skakać w dal, biec przez płotki lub kosztować ciast przygotowanych w czynie społecznym przez klasę pierwszą dla wspaniałych sportowców. Niedobrze mi się od tego robi.

Po drugie, w szczególności nienawidzę dnia sportu. Bo – nienawidzę sportu w ogóle. Totalnie nie rozumiem tego aspektu życia. Dlaczego trzeba się ścigać, mierzyć, kto dalej skoczy, albo bić się na pięści? Co to w ogóle mówi o człowieku, że biega szybciej niż inni? Czy nie lepiej, żeby usiadł i pomyślał trochę? Wiem, wiem, nie wypada mówić, że nie lubi się sportu, bo zaraz się zacznie. Ten, kto tak mówi, jest fujara i cienias. Cóż, nie zaprzeczam. Zawsze byłem niższy i chudszy od innych, a teraz, w drugiej klasie gimnazjum, wyglądam, jakbym jeszcze był w podstawówce. Kiedyś na wuefie nie udało mi się nawet unieść piłki lekarskiej, a co dopiero nią rzucić. Ale mieli ze mnie bekę, myślałem, że mi bębenki popękają. Najchętniej załatwiłbym sobie zwolnienie z wuefu, i to nie na miesiąc czy na rok, tylko na całe życie. Oczywiście mama nie chce o tym słyszeć, choć gdyby chciała, toby mi załatwiła, w końcu obraca się w środowisku medycznym, nie?

No i wreszcie trzecia przyczyna… Chodzi o to, że nie znoszę współzawodnictwa. W niczym, nie tylko w sporcie. Brzydzę się tym, że ktoś musi wygrać, a ktoś przegrać. Wszystko, co najgłupsze w naszym świecie, zostało wymyślone dlatego, że jest konkurencja. Jeden drugiemu musi dowalić, jak na wojnie. W szkole zresztą też jest trochę jak na froncie, walczy się tu na pięści, ale i na marki ciuchów i smartfonów. Ja się od tego odcinam.

No, mniej więcej. Bo na razie od niczego, choćbym bardzo chciał, nie mogę się odciąć; nie mam nic do gadania, muszę brać udział w tym zafajdanym Dniu Sportu, chociaż pewnie nawet na sto metrów ledwo uda mi się dowlec do mety z wywieszonym jęzorem. Nikt nie pyta, czy mam ochotę publicznie obnażać swoją marną kondycję, jestem przecież więźniem systemu, gdzie każdy musi robić to samo, choćby się zasmarkał i sfajdał w gacie.

Jest, jak myślałem – dobiegam ostatni, nawet Koperkowa się podśmiewa, mimo że jest nauczycielką i nie powinna, ale ten jej czarny meszek nad wargą drży z radości, że Feliks Maślanka, cud natury o wspaniałym nazwisku i wątłej fizys, zamiast biec, już tylko drepcze, bo ostatnie okrążenie go wykończyło. Jak powie jeszcze raz, że powinienem jeść więcej produktów mlecznych (i – he, he – maślanki), to się wcale nie zdziwię, bo ma stały repertuar dowcipów. Dobiegam do mety i opadam na ławkę, upokorzony i wycieńczony, i tak mocno się w tę ławkę wbijam, że jakaś dziewczyna obok aż podskakuje. Patrzę na nią kątem oka: ruda jest, włosy kręcone, czarownica, pewnie się zaraz będzie pieklić, że ze mnie taki cham i prostak, że nawet na ławce nie umiem usiąść jak człowiek.

Ale ona się śmieje. Myślę, że ze mnie, i już się zastanawiam, co odpowiedzieć, kiedy mówi:

– Gdyby zorganizowali zawody w kosmicznym lądowaniu tyłkiem na ławce, to pewnie byś wygrał.

Kulę się w sobie i staram się być jeszcze mniejszy, niż jestem, może się odczepi, ale ona staje nade mną i muszę podnieść wzrok. Słońce mi zasłania, sama staje się słońcem, ma gębę całą w piegach, a te rude włosy wyglądają jak aureola nad głową świętej Cecylii. Uśmiecha się szeroko, ma wielkie zęby z przerwą w środku. Nie mogę oderwać oczu od tych białych zębisk jak u konia.

– Opta jestem. – Wyciąga rękę.

No, tego jeszcze nie widziałem, żeby dziewczyna tak się witała. Ale ja w ogóle mało widziałem, a już na dziewczynach to znam się pewnie najmniej na świecie.

– Opta? – mówię, a raczej piszczę, głos mi się jakoś zepsuł, pewnie z wrażenia. Pomyśli, że jestem głuchy albo głupi, albo jedno i drugie, zresztą nie będzie pierwsza. – Czy Otta?

– W sumie to Ota, Otylia. Ale wolę Opta. To pomysł mamy. A zresztą… nie wiem, czy chcesz słuchać wspaniałej historii mojego imienia. Nie musisz iść?

Tak, teraz widzę, że Koperkowa przywołuje mnie gestem. Zdaje się, że zaraz każą mi znowu się wygłupiać.

– Poczekaj tu na mnie – proszę z desperacją, bo nigdy się nie zdarzyło, żeby jakaś dziewczyna do mnie zagadała, a co dopiero taka z rudą aureolą. Z ociąganiem ruszam w stronę Koperkowej, specjalnie powłócząc nogami. Udaje mi się przywołać na twarz grymas, który ma oznaczać silne dolegliwości.

– Gdzie ty się podziewasz?! – piekli się Koperkowa. – Ile mamy na ciebie czekać? Jest sztafeta, ustawiliśmy cię w pierwszej czwórce.

Zdaje się, że w pierwszej po to, żebym zdążył dobiec przed końcem wyścigu.

– Pani profesor – jęczę – boli mnie brzuch. Nie dam rady, naprawdę.

Marszczę brwi i gnę się wpół, ale jednocześnie uważam, żeby nie przesadzić, poza tym z trudnością tłumię śmiech i zdaję sobie sprawę, że to się zaraz może źle skończyć.

– Pani wie, że biegi na mnie źle działają. Dostałem strasznej kolki.

Patrzy na mnie z politowaniem i też marszczy brwi, jakby chciała mnie przedrzeźniać. Z tym ruchliwym wąsikiem nad górną wargą przypomina chomika, który próbuje ocenić, czy ziarno jest świeże, czy oszukane.

– No dobrze – ustępuje. – Jak nie przejdzie za kwadrans, pójdziesz do pielęgniarki. Idź odpocząć, po sztafecie są skoki w dal, może dasz radę.

Kiwam głową tak smutno, jakbym się martwił tym, że sztafeta mnie ominie, a potem się odwracam i już chcę prawie pobiec, ale sobie przypominam, że przecież boli mnie brzuch, więc wlokę się z powrotem w stronę ławki. Ta cała Opta jest tam nadal, siedzi i patrzy na mnie po prostu. Nawet nie pisze esemesów na komórce, żeby udać, że ją to bawi albo że jej to wisi.

– Hejka. Jak brzuch? Nieźle zagrane – ocenia i znowu się śmieje.

Nie jestem pewien, czy mi się to podoba. Ile się można tak śmiać?

– A ty co? Tobie pewnie starzy załatwili zwolnienie z wuefu na lewo?

– Nie musieli załatwiać, ale rzeczywiście mam zwolnienie z wuefu. Mam astmę. Mogę co najwyżej ćwiczyć jogę. Taki bieg by mnie zabił.

– Mnie też o mało nie zabił – przyznaję. – Może ja też mam astmę, tylko o tym nie wiem?

Dlaczego, jak chcę dobrze wypaść, to zawsze muszę się zbłaźnić? „Może też mam astmę”. Świetnie. Cały ja.

Ale ona znowu się śmieje.

– Wiedziałbyś – mówi. – Posłuchaj.

Zbliża się do mnie. Czuję się nieswojo. Pachnie słodko, jak ciastko. Jest tak blisko, że prawie mnie dotyka. Oddycha głośno i coś w jej oddechu lekko świszczy.

– Słyszysz? Zaraz się muszę zainhalować. To dlatego, że tu jest pełno roślin. Pyłki, no wiesz. Fruwają jakieś dziady w powietrzu, cholery można dostać. Na szczęście niedługo zima! Mam też uczulenie na koty, psy, a największe na konie. Konik machnie ogonem, a ja padam jak mucha. No i mam astmę wysiłkową, czyli sporty nie dla mnie.

– Zazdroszczę. Przynajmniej nie musisz biegać w sztafecie.

To znowu głupie, co mówię, więc oczekuję, że zaraz mi powie, żebym spadał w końcu z tymi moimi niewydarzonymi dowcipami, ale ona mówi zupełnie poważnie:

– Racja. To duży plus. Mogę się na przykład teraz relaksować i prowadzić interesującą konwersację.

No nie, chyba nie mówi o rozmowie ze mną. Milknę. Nie mam pojęcia, co dalej. Na szczęście ona należy do tych, które cały czas nawijają.

– To co, chcesz posłuchać historyjki o moim imieniu?

– Jasne.

– Myślisz czasem o chwili, w której powstałeś?

– Kiedy się urodziłem? – pytam, bo dla wielu ludzi to jest to samo.

– No nie. Kiedy zostałeś poczęty – mówi wprost.

Oczywiście, że myślę. To pierwszy Ważny Moment z tych, które do tej pory zmieniły moje życie. Więc myślę. Najwięcej chyba o tym, czy w ogóle gdzieś byłem, zanim powstałem, ale przecież nic nie powstaje z niczego i nic w przyrodzie nie ginie, więc nawet jeśli istniałem tylko w postaci atomów albo jakiegoś gwiezdnego pyłu, to przecież byłem ja. Choć oczywiście oficjalny moment mojego poczęcia wypada w pewne wakacje na początku dwudziestego pierwszego wieku. Z moich kalkulacji wychodzi, że musiał być to lipiec, skoro urodziłem się w marcu. Mama nigdy nie chce ze mną o tym rozmawiać, uważa, że to nie są tematy dla dzieci. Ciekawe, że dorośli tak często zmieniają perspektywę. Raz jesteś dla nich dzieckiem, a raz prawie dorosłym, w zależności od tego, czego od ciebie chcą, albo czego nie chcą, żebyś robił. Znalazłem stare zdjęcia na pawlaczu, mama co prawda wycięła z nich ojca, ale została plaża, ręcznik i morze. I data w rogu też została, 12 lipca, mniej więcej dziewięć miesięcy przed moim urodzeniem, dlatego można domniemywać, że to stało się właśnie wtedy, bo mama jest na tym zdjęciu promiennie uśmiechnięta. Ojca z tej fotki usunęła, więc nie wiem, jaką miał minę, no ale trudno sobie wyobrazić, że był smutny, bo raczej się wtedy jeszcze kochali. Ciekawe, kto im to zdjęcie zrobił, nie było wtedy jeszcze selfie-sticków, nawet komórki były jakieś przedpotopowe. Wyobrażam sobie, że ustawili aparat na zamku z piasku albo kopcu kamieni i włączyli samowyzwalacz, lubię sobie wyobrażać takie rzeczy, nieznane szczegóły. Nawet chyba wolę je sobie wymyślać, niż żeby ktoś mi powiedział, jak było naprawdę.

– Czasem myślę – odpowiadam lakonicznie.

To całe streszczenie, na jakie mnie stać. Głupio jest rozmawiać o takich rzeczach.

Opta odsłania zęby w uśmiechu.

– No więc tak: w te romantyczne wakacje, kiedy rodzice mnie stworzyli z niczego, rozumiesz… – zawiesza głos. – Nie, no wiem, że to może głupie w ogóle się zastanawiać, jak to było, kiedy ze sobą spali, no wiesz, i z tego zrobiło się dziecko… Jak o tym myślę, to mi jakoś dziwnie, ale myślę… w każdym razie sprawdziłam w internecie i – bingo! Otylia Jędrzejczak, no wiesz, ta sławna pływaczka, właśnie wtedy zdobyła złoty medal w Helsinkach na dwieście metrów motylkiem, no i tak sobie ich wyobrażam, jak nad tym jeziorem się migdalą, a potem wracają do obskurnej, taniej kwatery, włączają telewizor, bo jest na wyposażeniu, i tam Otylia dopływa jako pierwsza i mama mówi: „Adam, jakby co, to nazwiemy ją Otylia, a jak będzie chłopak, to chyba Otto”. Chichrają się strasznie i kotłują w tej pościeli, aż w końcu wtyczka od telewizora wypada z kontaktu i potem jest już tylko ciemność…

– Matka ci to opowiedziała?

– Nie matka – prostuje. – Mama. Brzydkie słowo: matka, nie?

– Może nie brzydkie, ale na pewno mniej czułe.

– Wyobraź sobie, że nie dowiedziałam się tego od mamy ani od taty. Sama to wykoncypowałam.

Chyba mamy ze sobą coś wspólnego. Wymyślanie rzeczywistości.

– To znaczy, mama powiedziała, że to na cześć Otylii Jędrzejczak, bo ją ceni jako sportowca i tak dalej, no ale jest przecież tyle sportsmenek o znacznie piękniejszych imionach. Otylia to jakby była otyła, jakaś grubaska, no, okropniejszego imienia nie mogę sobie wyobrazić… szczególnie przy moim wyglądzie…

Patrzę na nią, nie zwróciłem na to wcześniej uwagi, może dlatego, że w ogóle nie patrzyłem na jej figurę, tylko na te włosy i uśmiech, ale Opta rzeczywiście jest pulchna. Nie gruba, tego bym nie powiedział. Jest… jak donat. Donat ubrany w długą spódnicę w jaskrawe, różowe kwiaty, żółty sweter i zielone martensy.

– Jak byłam mała, mówili na mnie Ota. A potem mama zaczęła mówić Opta. Bo podobno nie widziała bardziej optymistycznego dziecka. Może i lepiej, bo sportowe imię dla fajtłapy z astmą to trochę słabo, nie?

– Wcale nie wyglądasz na fajtłapę – mówię. – Po prostu…

– Jestem trochę chora. Troszeczkę – dopowiada. – Ech, nieważne. Mam ochotę na ciacho. Na szczęście nie mam chorego żołądka i mogę jeść, ile wlezie. Co zresztą widać. Idziemy?

– No, jak Koperkowa zobaczy, że z bolącym brzuchem jem ciastko…

– To nie będziesz jadł. Będziesz patrzył, jak ja jem. A umiem świetnie jeść, to jedna z rzeczy, jakie najlepiej mi w życiu wychodzą. Wiesz, że jest taka artystka, co w jednej galerii obierała ziemniaki? No to ja mogłabym tak sobie usiąść na stołku i jeść ciastka. Nazwałoby się ten happening Grubaska je ciastka i całe miasto przychodziłoby oglądać.

Parskam śmiechem. Ona mi odpowiada śmiechem jeszcze głośniejszym, tak ze dwa razy mniej więcej. Brzmi tak, jakby ktoś do metalowego wiadra wsypał szklane kulki. Schyla się za ławkę i wyciąga gitarę. Nie zauważyłem jej wcześniej.

– Grasz? – Nie mogę się powstrzymać i pytam prosto z mostu.

– Nie, tak sobie noszę, dla szpanu. – Znowu się chichra, jakby to był normalny sposób porozumiewania się. – No jasne, że gram. Mam lekcję po szkole, na Łowickiej, dlatego ją tu przywlokłam.

Zarzuca gitarę na plecy i teraz wygląda naprawdę odlotowo, z tymi włosami, uśmiechem i gitarą. Ja jej na pewno nie powiem, że grałem kiedyś na keyboardzie, a nawet chodziłem do szkoły muzycznej, jeszcze by chciała, żebym pokazał, co umiem. Już sobie to wyobrażam: siedzimy razem, ja gram na klawiszach, ona na gitarze i śpiewamy na dwa głosy, a na trybunach na boisku zbiera się dosłownie cała szkoła i rzuca w nas pomidorami jak na Tomatinie.

Staram się nie iść zbyt żwawo, żeby nikt się nie zorientował, że symuluję. Tak naprawdę jednak rozpiera mnie energia. Dawno nie byłem taki radosny. To żałosne: zdaję sobie sprawę, że ta radość zapewne wynika z faktu, że zwykle nikt ze mną nie rozmawia. Ale nie, czy cieszyłbym się tak samo, jakby wdał się ze mną w pogawędkę jeden ze szkolnych mięśniaków? Niekoniecznie.

Opta wlepia wzrok w słodycze, a jej oczy lśnią. Przypominam sobie, że mam dychę. A może by tak zachować się jak dżentelmen i kupić jej to ciastko?

– Które chcesz? – pytam i przełykam ślinę, dziwnie zgęstniałą, chyba z przejęcia. – Kupię ci.

– No co ty! – Śmieje się, odrzuca głowę w tył, zamiata tymi rudymi włosami. – Sama kupię. W końcu jest równouprawnienie, nie?

– A co to ma do równouprawnienia, że chcę ci kupić ciastko? – dziwię się. – Chyba nie jesteś feministką?

Znów głupi tekst.

– Oczywiście, że jestem – obrusza się. – Każdy mądry człowiek jest feministą, ty nie?

– Ja? Przecież jestem facetem. – Teraz ja się śmieję. – Też pomysł!

– Wiesz co? – mówi. – Robisz się całkiem ładniejszy, jak się śmiejesz.

Całkiem ładniejszy? Zaczynam mieć wrażenie, że ta Opta to ma nierówno pod sufitem. Ale już się odwraca, kupuje kawał ciasta czekoladowego i sernik z galaretką. Trzyma obie tacki w ręku, kiedy przychodzą jakieś dwie dziewczyny. Jedna ją popycha, widzę, że umyślnie. I ten czarny czekoladowy prostopadłościan spada na trawę. Opta mało się nie przewraca pod ciężarem gitary na plecach. Druga smukła blondynka rechocze.

– Się grubaska nie pożywi – mówi ta pierwsza. I znowu chichoczą.

Wstydzę się za nie, chociaż ich nie znam.

– Ej – protestuję. – Trochę przesadzacie.

– Och, szczawik broni naszej grubaski! Patrzcie, Otyła Otyla ma adoratora! Ale kto to jest? Kolega z piątej? Uważaj, bo ci pampers przecieknie! Chociaż może jak mu coś zagrasz, to ci kupi w nagrodę nowe ciasteczko?

Czuję się zupełnie do bani, bo nie potrafię nic zrobić, nic odpowiedzieć, pochylam tylko głowę, jak zawsze przegrany w takich sytuacjach. Ale one już odchodzą, widzę to kątem oka, podnoszę więc głowę.

– Nie przejmuj się nimi – mówię. – Kupię ci drugie.

– Nie żartuj. – Wzrusza ramionami i podnosi ciastko z trawy. – Krótko leżało, nie?

Patrzę na nią, jak je. Nigdy nie widziałem, żeby ktoś tak jadł. Przy każdym kęsie przymyka oczy, długo przeżuwa, a gdy przełyka, to ten wyraz błogości na jej twarzy robi się jeszcze wyraźniejszy. Ona pochłania ciastka, a ja pochłaniam wzrokiem ją. Przy ostatnim kęsie sernika przypomina sobie o mnie.

– Chcesz kawałek?

Kręcę głową.

– Przecież mam straszne bóle brzucha, to może być nawet wyrostek…

Tym razem to ja wybucham śmiechem. Wszystko nagle wydaje się lekkie i piękne, jej ruda aureola, wielkie zęby i okruszki ciasta, które spadają na trawę. Wyrzuca tacki do niebieskiego worka na śmieci zamocowanego na stojaku.

– Przepraszam – mówię, a raczej mi się wyrywa.

– Za co?

– Że… – Nie wiem, jak to powiedzieć. Tak mi się wyrwało to „przepraszam”, pewnie dlatego, że ta dziewczyna jest taka szczera i w jej obecności człowiek też mówi to, czego za żadne skarby nie powiedziałby w innej sytuacji. – No, za to, że nie ukręciłem łbów tym twoim koleżaneczkom. Że ich nie spuściłem w kiblu ani nic w tym rodzaju.

– Przestań. Po prostu mnie nie lubią i tępią, ale ja się tym w ogóle nie przejmuję. Przecież i tak nie uderzyłbyś kobiety, nie?

– No nie – przyznaję zgodnie z prawdą, choć tak naprawdę to nie wiem, jaka jest dobra odpowiedź. Gdybym tak powiedział przy mięśniakach, toby mnie pewnie wzięli za cieniasa.

– Ja się nie przejmuję tymi, co mnie nie lubią. Szkoda energii. Po co? Niech sobie gadają, mnie to w żaden sposób nie dotyka.

– Poza tym nie jesteś gruba – mówię odważnie. Naprawdę, w życiu nie pomyślałbym, że tak będę gadał z dziewczyną.

– Trochę jestem. I co z tego? W rzyci to mam, znaczy w dupie, po śląsku. Moja mama też była trochę gruba, a potem stała się największą laską na osiedlu. A nawet jakby nie, co z tego? W tym świecie jest miejsce i dla grubych, i dla chudych. A ja mówiłam ci, że w jedzeniu nie mam sobie równych.

– Widziałem – odpowiadam z uśmiechem.

I wtedy niestety przychodzi Koperkowa.

– Maślanka, chodź no tu – komenderuje. – Jak brzuch?

– Lepiej.

Nie ma już sensu kłamać.

– No. To dobrze. Proszę za mną.

Obrzucam Optę przepraszającym uśmiechem. Co robić. Jestem tu przecież więźniem i muszę podporządkować się żądaniom oddziałowej.

Dzień sportu się skończył. Potem wypatrywałem Opty, ale nigdzie jej nie było. Wróciłem więc do domu albo czegoś, co powinno nim być.

Wika siedzi przy stole kuchennym i gra na komórce. Zlew jest pełen brudnych naczyń, a z kosza na śmieci aż się wylewa.

– Gdzie babcia? – pytam.

– Leży. – Wika wzrusza ramionami. – Głodna jestem.

– A obiadu w szkole nie jadłaś?

– Jadłam. Ale to było dawno.

– Nie mogłaś czegoś sobie zrobić? Albo chociaż pozmywać?

– Jak widzisz, nie mogłam.

Krótkie pytania, krótkie odpowiedzi. Jak zwykle. Wika. Po drugim Ważnym Momencie, tym, kiedy przyszedłem na świat, przyszedł trzeci – narodziny Wiki. Z obu mało co pamiętam, choć urodziliśmy się w tym samym szpitalu, na Solcu, i gdyby mnie tam wpuszczono po jej urodzinach, może przypomniałbym sobie coś z własnych. Ale nie wpuszczono.

To trzeci Ważny Moment, nie tylko dlatego, że od tej pory mam rodzeństwo, ale dlatego, że Wika pochłonęła całą uwagę mamy. Od tej chwili przestałem być jej dzieckiem, zostałem synem ojca, czyli właściwie niczyim, bo ojciec już wtedy mało się w naszej rodzinie udzielał. Nie chcę się skarżyć, ja rozumiem, że mama bardzo chciała mieć córeczkę i w ogóle, a w złości to mi parę razy powiedziała, że jestem podobny do ojca, więc się nie dziwię, że za mną nie przepada.

Wika to co innego, jej nie dało się nie lubić, bo to taka mała słodka blondyneczka, która sobie każdego okręca wokół palca w pięć minut. Okręcała. Z małej słodkiej blondyneczki nic nie zostało. Wraz ze ściemnieniem włosów ściemniała jej osobowość. Teraz w wieku zaledwie dziesięciu lat przypomina trudną nastolatkę. Wcale bym się nie zdziwił, gdyby za szkołą paliła papierosy z tymi swoimi psiapsiółami, klubem Orlic, które wyglądają jak rockowa wersja Spice Girls albo te potwory z Monster High, ulubionego kiedyś serialu Wiki, który już teraz jest passé, wyrosła z niego, tak jak z sukienek. Teraz nosi czarne dżinsy i koszulkę z napisem Fuck Off. Dobrze, że babka nie zna angielskiego.

W przeciwieństwie do mnie Wika jest w szkole popularna. A więc rodzicom udało się wyprodukować również egzemplarz, który nie jest przegrany już na starcie.

– Matka… mama się odzywała?

Kręci głową.

Uhm. Idę do babci.

Jej pokój, zaadaptowana dla babci dawna sypialnia mamy na pięterku, pachnie lekami i starością. Starość ma swój zapach, wiem, odkąd babcia tu mieszka. Ma już prawie osiemdziesiąt lat, chociaż mama dopiero czterdzieści. Babcia długo nie miała dzieci, sama mówi, że mama im się trafiła jak ślepej kurze ziarno. Jak już stracili nadzieję.

– Hej, Babi – mówię. – Jak leci?

– A ty co taki zadowolony?

No tak. Matka by pewnie nic nie zauważyła, ale babka ma radar na wszystkie niuanse mojego nastroju.

– Wygrałeś w biegach?

– Babcia! Nie żartuj. Po prostu… – I już jej chcę opowiedzieć, że poznałem miłą dziewczynę i w ogóle, ale jakoś mi to nie przechodzi przez gardło. – Jakiś mam dobry nastrój. Bez powodu.

– Akurat. – Babka mruży oko.

– A ty jak się czujesz?

– Świetnie. Coraz lepiej. Coś dzisiaj byłam słaba, ale dochodzę do siebie.

– Babciu… – zaczynam z ociąganiem, z nią trudno rozmawiać na takie tematy. Zachowuje się, jakby była trzy razy młodsza. – Może powinnaś iść do lekarza?

– A gdzie mi tam te konowały! – obrusza się. – Przecież muszę się wami zajmować! Nic mi nie jest! Gadam, znaczy żyję. Muszę po prostu trochę odpocząć. Zgaś światło, Feluś.

Tak wygląda mój dom. Wika grająca na komórce, babcia leżąca na górze i ja: szkolny looser, specjalista od brudnej roboty, który zaraz zakasze rękawy i będzie zmywał naczynia. Nikogo więcej w tym domu nie ma i jeszcze przez jakiś miesiąc nie będzie. Albo i dwa. Bo… no właśnie.

Pewnego dnia – miałem wtedy siedem lat, a Wika trzy – ojciec całkiem znikł z naszego życia. To ten Czwarty Moment. Nie żebym odczuł to jako jakąś wielką zmianę, bo – tak jak już mówiłem – i wcześniej rzadko w domu bywał. Jeździł tirami i wpadał tylko kilka razy w miesiącu, ale mama przeżyła to mocno, bo nagle zabrakło pieniędzy, musiała iść do pracy, a Wikę oddać do przedszkola. Mama jest pielęgniarką i bardzo słabo zarabiała, ciągle nie mieliśmy kasy, bo przedszkole też kosztowało, trzeba było płacić czynsz, kupować podręczniki i ubrania, i wszystkie te rzeczy − za każdym razem mama tylko wzdychała. Od ojca nic nie dostawaliśmy, a jak babcia mówiła, żeby mama go pozwała o alimenty, to ona na to, że od niego nic nie potrzebuje. No, to były ciężkie czasy, gdyby babcia mi czasem czegoś nie kupiła, to nie wiem, bo zawsze Wika była pierwsza w kolejności. Nie chcę się skarżyć, bo przecież jakoś dawaliśmy sobie radę… aż do pewnego momentu.

No właśnie. Piąty Moment to ten, kiedy mama po raz pierwszy wyjechała do Niemiec. Miałem wtedy dwanaście lat, a teraz mam czternaście. Zostaliśmy z babcią i nie było tak źle. Mama się tam opiekowała jakimś dziadkiem i przez miesiąc zarobiła tyle, że spłaciliśmy część długu w spółdzielni mieszkaniowej. Kupiła też komputer i nową pralkę, bo stara była zepsuta, i w ogóle wydawało się, że nastały nowe, lepsze czasy.

Miała wyjechać na krótko, zastępowała tam kogoś. Ale potem przyszły następne wyjazdy. I częściej jej nie było, niż była. Jakoś sobie radziliśmy, dopóki babcia nie zachorowała. Ledwo chodzi i potrzebuje mnóstwo forsy na leki, no i teraz mama mówi, że tym bardziej musi jeździć do pracy. Zrobiło się kitowo.

– Wynieś chociaż śmieci – mówię do Wiki, a ona patrzy na mnie spode łba.

– Przecież widzisz, że odrabiam lekcje. Dobrze wiesz, że w czwartej klasie są wyższe wymagania.

– Przecież nie odrabiasz, tylko grasz.

– Nie gram. Sprawdzałam na Fejsie, co było z matmy.

Widziałem, że grała. Naprawdę potrafię to odróżnić, ale nie mam siły się z nią kłócić. Zaczynam zmywać z nadzieją, że to ją wykurzy do jej pokoju, bo naprawdę nie chce mi się już nawet na nią patrzeć. Nic nie robi i wszystko ma w nosie, nikt jej nie wychował, więc trudno, żeby mnie się to udało. Chciałbym, żeby mama już wróciła i zajęła się tym wszystkim.

Wika nie wychodzi, ale zakłada słuchawki na uszy, pewnie po to, żeby nie słyszeć odgłosów zmywania. Jednak coś jadła, wiem, bo próbuję odmyć garnek po budyniu. Oczywiście nie przyszło jej do głowy, żeby mi zostawić choć trochę. Ciekawe, czy zaniosła babci… I czy babcia w ogóle coś jadła.

– Wika…

Udaje, że nie słyszy, ale próbuję się przebić przez słuchawki, w końcu nawet przez słuchawki przecież coś jednak słychać. Potrząsam nią i zdzieram jej słuchawki z uszu.

– Aua! – piszczy. – To boli! Zabieraj się z tymi łapami.

– Dlaczego zżarłaś budyń i nic nie zostawiłaś?

– Zostawiłam – mówi. – W lodówce. Dla babci zostawiłam, ale nie chciała.

Cóż, a już myślałem, że ma wobec mnie jakieś piękne, siostrzane uczucia. No ale przynajmniej przygotowała coś dla babci.

– Możesz zjeść, jak ona nie zje – zezwala łaskawie.

Idę do babci. Nie, nie idę, przecież chciała się przespać. Cholera, niepokoi mnie to, babcia zawsze była na chodzie, nigdy wcześniej nie widziałem, żeby spała w dzień. Nie wiem, co robić. Zmusić ją, żeby poszła do przychodni, a może wezwać lekarza? Próbuję dzwonić do mamy, ale włącza się poczta głosowa. Teraz pracuje u takiego gościa, gdzie jest słaby zasięg. Wchodzę po schodach, cichutko uchylam drzwi i słyszę, że babcia pochrapuje. No, jeśli śpi, to chyba wszystko jest jednak w porządku.

Wracam do zmywania. Wika oczywiście śmieci nie wyniosła. Odstawiam ostatnie talerze na suszarkę i mocno zawiązuję worek. Niby to pachnący truskawkami, ale jak dla mnie to i tak strasznie śmierdzi.

Znoszę worek na dół. Szczerze mówiąc, dość już mam tego dnia. Przypomina mi się spotkana na boisku dziewczyna i jej uśmiech. Ciekawe, czy też by się tak uśmiechała, jakby codziennie musiała zmywać górę brudnych naczyń piętrzących się w zlewie?WIKA

Nie mam zamiaru zmywać ani wynosić śmieci! Żadna z moich koleżanek tego nie robi. Mają normalne domy, nie to co ja. Na szczęście tu nie przychodzą, to ja chodzę do nich. Zawsze mówię, że rodzice są surowi i nie lubią gości, to w zupełności wystarcza. Jak chcę, to potrafię być miła i ich rodzice mnie lubią. Dobrze się uczę, to wystarcza. W zeszłym roku byłam najlepsza w klasie. No, zobaczymy, jak będzie teraz, są te wszystkie nowe przedmioty i już chyba nie będzie można się tak obijać. Ale to moja strategia przetrwania: uczyć się jak najlepiej, wtedy wszyscy dają ci spokój. Mama i babcia zadowolone, a Feliks niech się nie wtrąca. On jest starszy i to on powinien zająć się wszystkim. Ja muszę się zająć sobą.

Tak naprawdę sytuacja nie jest zła. Kiedy mama siedzi w domu, to zaraz łazi za mną i mnie wypytuje, cały czas jej się wydaje, że mam sześć lat. Nie zauważyła, że już nie chodzę na kinderbale! Teraz założyłyśmy z dziewczynami klub i robimy różne fajne rzeczy. Włączam komputer i wchodzę na grupę.

„Pójdźka, odbiór” – piszę. Pójdźka to taka sowa. Wszystkie mamy jakieś ptasie ksywy.

„Jastrząb, odbiór” – pisze Majka.

„Orlica – to Zuza. – Co tam?”.

„W porzo – piszę. – Jutro po szkole w Domku na Drzewie?”.

Domek na Drzewie to też ksywa. To nie jest żaden domek. Nazywamy tak takie miejsce za szkołą. Jest dziura w płocie, o której wiemy chyba tylko my, wychodzimy na parking i siadamy na takich niskich murkach. Nikogo tam nie ma, a samochody zaparkowane są chyba na wieczność.

Majka wymyśliła taką zabawę, że dzwonimy do różnych osób, przypadkowych, albo wysyłamy esemesy. Wczoraj dzwoniłyśmy z pytaniem, czy pan lub pani zamawiali pizzę i że będzie opóźnienie. Niezła beka, bo ci ludzie w ogóle nie wiedzą, o co chodzi. My to w dodatku nagrywamy, mamy takie apki w telefonie i potem odsłuchujemy, genialna zabawa. Najlepiej, jak się denerwują tak strasznie, ale potem zawsze przepraszamy, że pomyłka. Na szczęście jeszcze nikt nie oddzwonił, przynajmniej do mnie.

„Jutro akcja pizza?”.

„Kabanosy – pisze Majka. – Dzień dobry… pan zamawiał u nas kabanosy?”.

Na samą myśl o tym już padam ze śmiechu.

No więc właściwie to całe szczęście, że mamy nie ma, bo jak ją znam, to zaraz by chciała przychodzić po mnie do szkoły i w ogóle mnie pilnować. W zeszłym roku parę razy przyszła i wystarczy. Co za obciach, jeszcze mnie całuje na powitanie, koszmar. Na szczęście nikt tego nie widział, bo nie wiem, co by było. W szkole jest jak na wojnie, wystarczy się raz tak pośliznąć i jesteś skończona. Orlice rzeczywiście są jak drapieżne ptaki. Mnie by też pożarły, gdyby się na przykład dowiedziały, jak jest w domu. Oczywiście, ja też jestem Orlicą, ale cały czas się boję, że ktoś się dowie, że tak naprawdę nie powinnam do nich należeć. Nie powinnam, bo… no, wystarczy raz odwiedzić Majkę albo Zuzę, żeby wiedzieć dlaczego.

Przede wszystkim: one wszystko mają. Jak mówię mamie, żeby mi kupiła tablet i PS4, i nowy rower, bo stary się już nie nadaje, i converse’y, i fiszkę, bo wszystkie dziewczyny mają fiszki, to oczywiście zaczyna się stara śpiewka:

– A co to jest PS4?

– To Play Station. Do grania.

– Wiesz, co sądzę na temat gier.

O, tak, znakomicie wiem, co sądzi na temat gier. Mniej więcej to, co ja na temat wątróbki. Nigdy tego nie spróbowałam ani nie spróbuję, a i tak wiem, że ohydne i nie nadaje się do jedzenia.

– To nie kupisz mi PS4?

– A ile to kosztuje?

– No nie wiem… pewnie parę stów.

Wtedy ona prawie mdleje i mówi, że w takim razie mogę zapomnieć, bo gry naprawdę szkodzą na mózg i tak dalej, i jakbym była mądrzejsza, tobym rozumiała, że mieć jest mniej ważne niż być. Rozumiem, że gdyby kosztowało trzy dychy, toby kupiła, chociaż jest przeciwniczką gier. Wydaje mi się, że to się nazywa hipokryzja. Bo ona udaje, że nie kupi, ponieważ gry są szkodliwe i w ogóle, a tak naprawdę nie kupi, bo jej szkoda wydać tyle pieniędzy.

– No to converse’y – mówię przymilnie, nigdy nie tracę nadziei, że na coś uda mi się ją naciągnąć. – I tak muszę mieć jakieś buty do szkoły.

– A co to są converse’y?

Te rozmowy z dorosłymi przypominają dialog Ziemianina z kosmitą. Jak można żyć i nie wiedzieć, co to są converse’y?

– Trampki. Są świetne.

No i zgadnijcie, jakie będzie następne pytanie.

– A ile kosztują?

– To zależy. Ze dwie stówy.

– Tyle za trampki? Zwariowałaś.

Wiem, ona i tak nie zrozumie, że to kultowe buty. Będzie uważała, że równie dobrze można nosić trampki kupione w Tesco.

– No to fiszkę. Fiszka kosztuje tylko stówę.

– Tylko stówę. Spróbuj sama zarobić stówę, to pogadamy. A co to jest fiszka?

– Taka deskorolka.

– Deskorolka? – Mina mamy robi się bardziej przychylna i wiem dlaczego, w końcu deskorolka to sport, a sport to zdrowie.

– Kupisz mi na urodziny? To już za miesiąc!

– No może. Pomyślę.

Mina zadowolonego kota wróży powodzenie misji fiszka. Może naprawdę ją dostanę. Świetne te deskorolki! Dziewczyny mają, oczywiście, i coraz lepiej na nich jeżdżą, no bo mają na czym ćwiczyć. A ja się wstydzę nawet poprosić, żeby na chwilę pożyczyły.OPTA

– Jest tu kto? – pytam, przechodząc przez drzwi. Głupie pytanie, ktoś być musi, skoro jest otwarte. Ale na mój widok cieszą się tylko koty. Na szczęście mam koty, które mnie lubią. Bolek i Lolek, tak je nazwałam, na cześć mojej ulubionej bajki w dzieciństwie. Starszy, Bolek, ma już cztery lata, jest czarnym, dostojnym kocurem, który nigdy nie zrywa się bez celu. Wszystko i wszystkich obserwuje zza wpółprzymkniętych powiek, jakby mówił: „Nie fatygujcie mnie bez powodu, teraz zajmuję się myśleniem”. Zwykle siedzi na kanapie, a jak mu się na to pozwala, to na fotelu. Lubi mieć miękko. Lolek, dwuletni kocur w kolorze mleka, to przeciwieństwo Bolka. Jego ulubionym punktem obserwacyjnym jest wysoka półka nad wejściem do kuchni. Kiedyś trzymaliśmy na niej różne wazony i jakieś figurki, ale gdy tylko Lolek do nas trafił, szybko zamieniły się w stłuczkę porcelanową.

Lolek widzi, że wchodzę, i zeskakuje natychmiast na stół, potrąca cukierniczkę i przybiega do mnie jak pies, a ja go zaraz przewracam na plecy i głaszczę białe futro. Uwielbia to. Najbardziej żałuję, że mama nie zdążyła go poznać.

– Cholerny kot – mówi Marta.

– Cześć, Marta! – wołam w jej stronę. – Cześć, tato.

Marta próbuje zebrać cukier.

– To nie jest przecież możliwe, żeby takiego dzikusa trzymać w domu. Tę półkę trzeba zdemontować, Adaśku, to nie będzie miał z czego skakać.

O, nie, no co za pomysł! I jak znam życie, to tata się zaraz uśmiechnie i powie: „Tak, tak, Martusiu, oczywiście”. Ta kobieta źle na niego wpływa. Oby się szybko odkochała.

– Może lepiej przesunąć stół – proponuję. – Zamienić miejscami z fotelem. Wtedy będzie skakał na fotel.

– Tego tylko brakowało, żeby mi skakał na głowę! – obrusza się Marta.

Ona nie ma za grosz poczucia humoru. Co tacie się w niej podoba? Chyba włosy. A może ma jakieś dobre cechy, o których jeszcze nie wiem. Pewnie tak.

Tata się nie odzywa. Patrzy tylko na Martę, jakby się zastanawiał, co powinien powiedzieć, żeby ją zadowolić.

– Wynieś śmieci – mówi w końcu do mnie.

Tak, tak, baśń o Kopciuszku jest prawdziwa. Rzeczywiście: była sobie dziewczynka, która pewnego dnia zupełnie niespodziewanie straciła mamę. A potem w życiu jej taty zaczęły się pojawiać inne kobiety. Które nie bardzo lubiły Kopciuszka.

Idę do śmietnika. Altana z kontenerami znajduje się przy ostatniej klatce, więc jak się mieszka w pierwszej, tak jak my, to trzeba ładny kawałek podejść. Właściwie nawet to lubię, ale niektórzy narzekają, szczególnie starsi ludzie. Widzę właśnie taką jedną, która z zaciętym wyrazem twarzy niesie wypełnioną po brzegi torbę z Biedronki. Podbiegam.

– Może ja pani pomogę? – proponuję.

Jej wyraz twarzy w ogóle się nie zmienia.

– Nie trzeba – burczy i mija mnie, a ja zostaję z otwartą buzią.

Niektórzy ludzie są trudni, fakt. Mama uważała, że jestem naiwna, skoro myślę, że wszyscy są dobrzy i trzeba im pomagać. Że jestem zbyt wielką idealistką na te czasy. Ja nie używam słowa: „dobry” albo „zły”. Bo mnie się wydaje, że każdy człowiek jest mieszanką obu tych elementów i nie ma nawet sensu wnikać, który z nich przeważa. Z mojego punktu widzenia ludzie dzielą się na łatwych i trudnych.

Na przykład Marta jest trudna. I trudno jest mi ją polubić. Ale wierzę, że ma jakieś dobre cechy, o których nie wiem, skoro tata się w niej zakochał. Może jemu pokazuje jakąś inną twarz… Za to ten chłopak, Feliks, należy do ludzi łatwych. Od razu go polubiłam. Ciekawe, do której chodzi klasy – na pewno nie do pierwszej, bo widziałabym go na moim rozpoczęciu roku.

Tata i Marta siedzą przy stole i piją wino, kiedy wracam.

– Jak tam w pracy, tato? – pytam.

Tata pracuje w agencji reklamowej. Tworzy kampanie znanych marek. I właśnie w pracy poznał najpierw Beatę, rok po śmierci mamy, potem Andżelikę, teraz Martę. Wszystkie dwa, trzy razy młodsze od niego. I wszystkie chciałyby zaistnieć w świecie show-biznesu, zostać modelkami albo aktorkami. Marta przyszła na casting do reklamy szamponu. Włosy ma naprawdę zabójcze, naturalny blond i takie lśniące i gładkie, jakie moje oczywiście nigdy nie będą.

– W porządku – mówi tata. – Zjesz coś?

– Ona nie powinna tyle jeść – wtrąca Marta.

Jedną z cech ludzi trudnych bywa, że zwracają się do ciebie w trzeciej osobie.

– Zjem – odpowiadam z uśmiechem. – Ja raczej nie mam aspiracji, żeby zostać modelką – wyjaśniam spokojnie. – Z moją figurą i naturalną skłonnością do tycia byłoby to trudne. Nigdy nie będę wyglądać tak jak ty. Ale jestem strasznie głodna.

Kaszlę. Muszę się zainhalować.

– Czy ona nie ma przypadkiem alergii na koty? Adaśku, powinieneś ją przebadać.

Niedobrze. Oczywiście, że mam alergię na koty, bo w domu łapią mnie duszności bardziej niż na powietrzu. Ale co z tego? Przecież nie oddam Bolka i Lolka!

Bolka dostałam od mamy na urodziny, rok przed jej śmiercią. Zginęła w wypadku samochodowym. Jechała, żeby odwiedzić mnie na koloniach, i jakiś kierowca jadący z naprzeciwka nagle zjechał na jej pas. On też zginął, jechał bardzo szybko. Miał ileś tam promili we krwi. Ciężko mi o tym myśleć spokojnie, ale jedno, co wiem, to jest to, że nie cierpiała. Lekarze z karetki powiedzieli tacie, że zginęła natychmiast. To słabe pocieszenie, ale może to lepiej, niż gdyby na przykład zachorowała na raka i męczyła się miesiącami.

Najbardziej boli mnie to, że nie mogłam się z nią pożegnać. Z drugiej strony dzięki temu mam poczucie, że ona cały czas tu jest. Często z nią rozmawiam, jak nikt nie słyszy. A czasem odnoszę wrażenie, że jakaś jej część pozostała w kociej osobowości Bolka. Bo mama też była taką filozofką jak ten kot. Spokojna, zawsze łagodna, słuchała cierpliwie, co się do niej mówiło, nawet jak wygadywałam jakieś głupoty.

Nie mam do taty pretensji, że już po roku poznał dziewczynę, rozumiem, że czuł się samotny. Ale z drugiej strony te dziewczyny tak strasznie różnią się od mamy, że czasem się zastanawiam, czy on w ogóle mamę kochał, skoro one są takie inne. Staram się o tym nie myśleć, tylko spojrzeć na całą sytuację pozytywnie. Może tata jest jednak szczęśliwszy, że ma kogoś? No a poza tym jest jeden plus: gdyby nie Beata, jego pierwsza dziewczyna po mamie, nie byłoby Lolka. Bo ja Lolka znalazłam. Ktoś porzucił takiego małego kociaka pod naszym śmietnikiem. Biedny był strasznie, głodny i odwodniony. Siedział i czekał na zmiłowanie. A ja poszłam ze śmieciami i wróciłam z kotem. I wtedy Beata się wstawiła za mną i za Lolkiem. Może chciała się wkupić w moje łaski, a może po prostu lubiła koty: trudno powiedzieć, bo nie zdążyłam jej zbyt dobrze poznać – bardzo szybko zniknęła z naszego życia. Ale Lolek został. Tata go polubił, nawet bardziej niż Bolka, i na początku sprawiało mu frajdę, że on tak skacze po meblach.

Niestety, nowe dziewczyny nie podzielały naszego zachwytu i tata teraz się tak zachowuje, jakby Lolka nie lubił. Biedny tata, nigdy nie potrafił bronić swoich przekonań. Po prostu bardzo się boi, że ktoś go przestanie akceptować. I nie chodzi tu tylko o kota.

Beata na przykład nie tolerowała telewizji w żadnej postaci, więc tata przestał oglądać mecze, chociaż kiedyś to uwielbiał. Telewizor włączał potajemnie, jak jej nie było, i z niepokojem patrzył na zegarek: gdy miała przyjść, to pięć minut wcześniej gasił telewizor, nawet w połowie meczu. Natomiast Andżelika lubiła chodzić na imprezy, czego tata nie znosi, ale chodził z nią dla świętego spokoju i cierpiał. Marta z kolei jest wegetarianką i tata przy niej nie je mięsa. No, jak nie jest z nią, to je, więc to bardzo dziwne. Żal mi taty, bo tak strasznie by chciał, żeby któraś z tych kobiet go pokochała.WIKA

Jestem wściekła, bo nie mogę znaleźć klucza. Nie mam pojęcia, gdzie go wsadziłam. Przeszukuję cały dom, ale jest już za dziesięć ósma, więc po prostu wychodzę. Powiem Feliksowi, że z nerwów nie zamknęłam domu, jakby co, choć ja raczej wrócę pierwsza. Patrzę tylko, czy nikt z sąsiadów nie widzi, że nie zamknęłam drzwi.

Po drodze spotykam Orlice i jestem wściekła podwójnie. Zuza ma nowe converse’y i to dokładnie takie, jakie ja chciałam, z amerykańską flagą. Teraz nawet gdybym miała pieniądze, to nie mogę przecież kupić sobie takich samych, bo zaraz by powiedziała, że papuguję. Poza tym dowiaduję się, że one wczoraj były w kinie beze mnie i nawet mi o tym nie powiedziały. Pewnie i tak bym nie poszła z braku kasy, ale co innego nie iść, a co innego w ogóle nie zostać zaproszonym. Wkurza mnie to!

Ale najgorsze, że nie mogę powiedzieć im o babci. To znaczy – delete – mówię, że babcia w szpitalu, ale nie mogę im powiedzieć, że jesteśmy z Feliksem sami ani że nie wiem, kiedy mama wraca, nic z tych rzeczy nie mogę powiedzieć, bo przecież one myślą, że ja mam normalną rodzinę, a nie takie coś.

Lekcje są dzisiaj koszmarnie nudne, wszystkie co do jednej. Nie znoszę szkoły i wcale nie dlatego, że trzeba się uczyć, tylko dlatego, że nie znam większego nudziarstwa. Jak jestem w szkole, to myślę, że już chyba w tym czasie wolałabym zmywać naczynia. Spodziewałam się, że w czwartej klasie to wszystko będzie bardziej ekscytujące, skoro są różne przedmioty, ale niestety nic się nie zmieniło.

Nauczyciele z klas 4−6 wcale nie są fajniejsi od naszej pani Paulinki. Poza tym ona rozumiała, że po kilku godzinach naprawdę mamy dosyć, i zawsze wymyślała coś super. Ci na to tak nie patrzą, bo każdy ma z nami jedną godzinę. I jak pani Czapla przychodzi na szóstą lekcję, angielski, to nie bierze pod uwagę, że zdążyliśmy mieć już polski, matmę, przyrodę, wuef oraz muzykę i naprawdę jesteśmy wykończeni. Ona zresztą nie ma zajęć od ósmej, sprawdzałam, codziennie przychodzi dopiero na dziesiątą i pewnie jeszcze śpi, jak my już tłuczemy równania. Pewnie dlatego ma na tej szóstej lekcji tyle energii, ile ja mam chyba tylko w sobotę.

Ale nawet angielski i nawet z panią Czaplą, która tak naprawdę nazywa się Czaplińska, ale ksywa do niej pasuje, bo jest wysoka i ma długie, chude nogi, jest jedną z tych nudnych lekcji. Wynika to głównie z tego, że niektórzy z tego angielskiego nic nie kumają, w związku z tym pani się zajmuje tylko nimi i im tłumaczy znowu odmianę czasownika to be. A my jak już zrobimy wszystkie zadania z podręcznika i zeszytu ćwiczeń, to naprawdę nie wiemy, co ze sobą zrobić. Nie mamy już nic do roboty, a jednocześnie nie możemy na przykład wyjąć książki, żeby sobie poczytać, bo wtedy pani by się na nas strasznie zdenerwowała. Piszemy więc z Orlicami liściki do siebie.

Widzę kątem oka, że Majka bazgrze coś na kartce. Potem zagina ją w kwadrat, wyrywa jeszcze jedną kartkę z zeszytu, robi z tego wszystkiego ciasną paczkę i rzuca w stronę Zu. Niestety ma pecha, Czapla, która jeszcze raz pisała na tablicy odmianę, tym razem have got, odwraca się właśnie i otwiera usta, żeby coś powiedzieć, gdy nagle widzi przelatującą „paczkę pocztową”. Wykonuje długi skok w stronę paczki i ją przechwytuje. Czyta i marszczy brwi. Ciekawe, co tam Majka napisała.

– Akcja kabanos? Co to znaczy? – pyta nauczycielka. Wygląda na to, że naprawdę jest ciekawa i chyba dlatego Majka odpowiada jej szczerze i zgodnie z prawdą:

– To takie żarty, proszę pani. Pytamy na przykład ludzi, czy chcą kupić kabanosy.

– I co, chcą? – Czapla się uśmiecha.

– No raczej nie.

Nauczycielka oddaje Zuzi paczkę i już nie wraca do tematu, tylko zaczyna czytać formy czasownika z tablicy. Chyba miałyśmy szczęście. Ja po chwili też dostaję „paczkę”. Jest w niej napisane: „Po szkole w DND. Mam coś!”.

Dobrze, że tego nie przechwyciła Czapla. Jak wytłumaczyłybyśmy jej, co to jest DND?

Ze szkoły wychodzimy pojedynczo. Tak zawsze się robi na filmach, kiedy ma się wspólną tajemnicę. Wychodzę jako pierwsza. Rozglądam się, udając, że wiążę but. Potem idę w lewo i upewniając się, że nikt nie patrzy, skręcam za róg. Skaczę przez dziurę w płocie i ląduję w wysokich żółtych trawach.

Jest upał, zmieniły się tylko kolory: liście drzew zaczynają brązowieć na końcach, a niektóre spadają. Jesień, dwadzieścia pięć stopni w słońcu. Powinny być wakacje, siedzenie w szkole przy takiej temperaturze to męka. Chciałabym, żeby przy ładnej pogodzie szkołę zamykali, a przy brzydkiej − otwierali. W lipcu przez tydzień było brzydko i zimno – wtedy mogłabym się uczyć.

Chce mi się pić od tego upału, a nic już nie mam ani też żadnej kasy. Jestem wściekła: mogłabym dostawać od matki większe kieszonkowe, skoro już nas zostawia i wyjeżdża, to byłoby bardziej sprawiedliwe. Może Orlice będą coś miały. Na pewno. Ale ja znowu będę się czuła gorsza. Muszę wymyślić jakiś sposób na to, żeby wyciągnąć od matki albo babci trochę kasy. To nie może przecież tak wyglądać.

Siadam na murku i czekam na nie. Ciekawa jestem, co to znaczy, że Zuza „ma coś”. No i nie mogę się doczekać akcji „kabanos”.

Po chwili już tu są. I znowu im zazdroszczę, bo nie dość, że mają najlepsze ciuchy, to jeszcze przyniosły colę i chipsy. Oczywiście częstują mnie, ale czuję się jak ta ostatnia.

– Słuchajcie – mówi Zuza. – Coś wam pokażę.

Wyciąga komórkę i po chwili czyta na głos: „Hej, jak masz na imię? Bo ja jestem Michał, ale mówią na mnie Michael”.

– Mi-cha-el?

– Głupia jesteś, Majkel się czyta. To po angielsku.

– Od kogo to? – pytam, a Zuza wyjaśnia:

– Wczoraj do mnie napisał. Nie mam pojęcia, kto to jest, ale chyba jeden z tych ludzi, do których dzwoniłyśmy, żeby dostarczyć pizzę.

– Poczekajcie – mówi Majka. – To przecież można sprawdzić.

Zajmuje nam to trochę czasu, ale znajdujemy ten sam numer w połączeniach wychodzących. I potem szukamy w nagranych rozmowach. Puszczamy sobie tę rozmowę i chichramy się niemiłosiernie, to naprawdę było świetne.

– Halo? – Męski głos. Trudno ocenić, ile facet ma lat, raczej jest stary. Pewnie co najmniej dwadzieścia.

– Dzień dobry, tu pizzeria Kalipso. – To głos Zuzy. – Zamawiał pan pizzę, ale jest taki problem, że nie ma szynki. Czy możemy zamienić szynkę na tuńczyka?

– Ale ja nie zamawiałem żadnej pizzy! – krzyczy facet. – To musi być pomyłka.

– Ten telefon został podany przy zamówieniu – ciągnie Zuza słodkim głosem. – To co, może być ten tuńczyk?

Potem Zuza parska śmiechem, niestety, a facet się rozłącza.

Słuchamy jeszcze raz.

– Co mu napiszesz?

– Nic, no co ty!

– Dlaczego nie? Przecież możemy się zabawić. Po prostu spodobał mu się twój głos i chce się z tobą poznać – mówi Majka. – Przecież nie musisz pisać, jak naprawdę masz na imię ani nic z tych rzeczy.

– Jasne! – Ja też zapalam się do tego pomysłu.

Więc wymyślamy imię.

– Mariolka! – proponuję.

– Sama możesz być Mariolka.

– Andżela! – podsuwa Majka.

– Nie. Napiszę mu, że mam na imię Julia. Chciałabym zresztą tak mieć na imię, Zuza to strasznie banalne, a Julia takie romantyczne.

– Na pewno się na to złapie.

„Hej. Jestem Julia. Co słychać?” – pisze Zuzka.

Czekamy z niecierpliwością, ale nic nie odpisuje, więc zajmujemy się jedzeniem chipsów.OPTA

W sumie to wcale nie muszę iść. Albo inaczej: muszę, ale nie dlatego, że ktoś tam się o mnie martwi. Wysłałam tacie esemesa, że się spotykam po szkole z koleżanką, i to wystarczy. Pewnie gdyby mnie nie było o dwudziestej drugiej, toby zadzwonił, ale dopóki nie jest późno, to nie będzie przeszkadzał. Sam też siedzi długo w pracy. A ja muszę wracać, bo jutro klasówka z matmy. I tyle.

Postanawiam przynajmniej wrócić piechotą, to zaledwie trzy przystanki stąd. Potrzebuję ruchu, naprawdę zrobił się ze mnie pulpet. To jest niby fajne do pewnego momentu, tym bardziej że ja bym wcale nie chciała być taka strasznie chuda, ale przestaje być zabawne, gdy się nie mieścisz w spodniach.

Idę Puławską, mijam małe sklepiki i kafejki. Jest tu Carrefour, kilka ciucholandów. Kusi mnie, żeby wejść do środka, ale nie, mam przy sobie pół kieszonkowego na cały miesiąc, więc jest zbyt duże niebezpieczeństwo, że coś kupię. Dochodzę do fitness clubu. Kiedyś było tu kino Silver Screen, a za czasów PRL − kino Moskwa. No cóż, teraz można najwyżej sobie poskakać. W okolicy zostało tylko kino Iluzjon − mama chodziła tam czasem ze mną na takie stare filmy, że człowiek śmiał się od początku do końca, choćby z tego, jak ci ludzie wyglądali i jak byli ubrani.

Zapraszamy do zakupu pełnej wersji książki
mniej..

BESTSELLERY

Kategorie: