Zostań przy mnie - ebook

HAR­LAN CO­BEN

Współ­cze­sny pi­sarz ame­ry­kań­ski, któ­ry uzna­nie w krę­gu mi­ło­śni­ków li­te­ra­tu­ry sen­sa­cyj­nej zdo­był trze­cią książ­ką Bez skru­pu­łów, opu­bli­ko­wa­ną w 1995. Jako pierw­szy współ­cze­sny au­tor otrzy­mał trzy pre­sti­żo­we na­gro­dy li­te­rac­kie przy­zna­wa­ne w ka­te­go­rii po­wie­ści kry­mi­nal­nej, w tym naj­waż­niej­szą – Ed­gar Poe Award. Świa­to­wa po­pu­lar­ność Co­be­na za­czę­ła się w 2001 od thril­le­ra Nie mów ni­ko­mu, be­st­sel­le­ra w USA i Eu­ro­pie (ze­kra­ni­zo­wa­ne­go w 2006 przez Gu­il­lau­me’a Ca­ne­ta; obec­nie w USA po­wsta­je re­ma­ke). Ko­lej­ne po­wie­ści, za któ­re otrzy­mał wie­lo­mi­lio­no­we za­licz­ki od wy­daw­ców, m.in. Bez po­że­gna­nia, Nie­win­ny, W głę­bi lasu, Za­gi­nio­na, Na go­rą­cym uczyn­ku, Wszy­scy mamy ta­jem­ni­ce, Schro­nie­nie, Zo­stań przy mnie i Se­conds Away uczy­ni­ły go me­ga­gwiaz­dą ga­tun­ku i jed­nym z naj­chęt­niej czy­ta­nych au­to­rów, tak­że w Pol­sce. W mar­cu 2013 uka­zał się jego nowy thril­ler Six Years.Tego au­to­ra

NIE MÓW NI­KO­MU

BEZ PO­ŻE­GNA­NIA

JE­DY­NA SZAN­SA

TYL­KO JED­NO SPOJ­RZE­NIE

NIE­WIN­NY

W GŁĘ­BI LASU

ZA­CHO­WAJ SPO­KÓJ

MI­STY­FI­KA­CJA

NA GO­RĄ­CYM UCZYN­KU

KLI­NI­KA ŚMIER­CI

ZO­STAŃ PRZY MNIE

SZEŚĆ LAT PÓŹ­NIEJ

Jako współ­au­tor

AŻ ŚMIERĆ NAS ROZ­ŁĄ­CZY

NAJ­LEP­SZE AME­RY­KAŃ­SKIE OPO­WIA­DA­NIA KRY­MI­NAL­NE 2011

z My­ro­nem Bo­li­ta­rem

BEZ SKRU­PU­ŁÓW

KRÓT­KA PIŁ­KA

BEZ ŚLA­DU

BŁĘ­KIT­NA KREW

JE­DEN FAŁ­SZY­WY RUCH

OSTAT­NI SZCZE­GÓŁ

NAJ­CZAR­NIEJ­SZY STRACH

OBIE­CAJ MI

ZA­GI­NIO­NA

WSZY­SCY MAMY TA­JEM­NI­CE

SCHRO­NIE­NIE

KIL­KA SE­KUND OD ŚMIER­CI

www.Har­lan­Co­ben.com1

Cza­sem, w chwi­li gdy Ray Le­vi­ne ro­bił zdję­cie i bły­skał flesz jego apa­ra­tu, wi­dział krew. Wie­dział oczy­wi­ście, że wi­dzi ją tyl­ko ocza­mi wy­obraź­ni, ale cza­sem, tak jak te­raz, ob­raz był tak re­al­ny, że mu­siał od­jąć apa­rat od oka i uważ­nie obej­rzeć zie­mię przed sobą. Wspo­mnie­nie tam­tej okrop­nej chwi­li – mo­men­tu, któ­ry cał­ko­wi­cie zmie­nił ży­cie Raya, prze­obra­ża­jąc go z czło­wie­ka z przy­szło­ścią i aspi­ra­cja­mi w prze­gra­ne­go fa­ce­ta, któ­re­go tu wi­dzi­cie – nig­dy nie na­wie­dza­ło go w snach ani wte­dy, gdy sie­dział sam w ciem­no­ściach. Przy­gnę­bia­ją­ce wi­zje cze­ka­ły, aż bę­dzie zu­peł­nie przy­tom­ny, wśród lu­dzi, za­ję­ty tym, co nie­któ­rzy mo­gli sar­ka­stycz­nie na­zy­wać do­ku­men­to­wa­niem.

Na szczę­ście te ob­ra­zy zni­kły te­raz, gdy Ray me­to­dycz­nie ro­bił zdję­cia chłop­cu po bar mi­cwie.

– Spójrz tu, Ira! – za­wo­łał zza obiek­ty­wu. – U kogo się ubie­rasz? Czy to praw­da, że Jen i An­ge­li­na wciąż o cie­bie wal­czą?

Ktoś kop­nął Raya w łyd­kę. Ktoś inny go po­pchnął. Ray nadal ro­bił zdję­cia Irze.

– Gdzie od­bę­dzie się przy­ję­cie, Ira? Któ­rej szczę­ścia­rze przy­pad­nie pierw­szy ta­niec?

Ira Edel­ste­in zmarsz­czył brwi i za­sło­nił twarz przed obiek­ty­wem apa­ra­tu. Ray nie­zra­żo­ny rzu­cił się na­przód, pstry­ka­jąc zdję­cia pod róż­ny­mi ką­ta­mi.

– Zejdź z dro­gi! – za­wo­łał ktoś.

Znów ktoś go po­pchnął. Ray usi­ło­wał zła­pać rów­no­wa­gę.

Pstryk, pstryk, pstryk.

– Prze­klę­ci pa­pa­raz­zi! – krzyk­nął Ira. – Czy nie da­cie mi chwi­li spo­ko­ju?

Ray prze­wró­cił ocza­mi. Nie cof­nął się. Przez obiek­tyw apa­ra­tu znów zo­ba­czył ten krwa­wy ob­raz. Pró­bo­wał ode­pchnąć go od sie­bie, ale nie zdo­łał. Przy­ci­skał pal­cem spust mi­gaw­ki. Ira – Chło­pak po Bar Mi­cwie – po­ru­szał się te­raz jak w świe­tle stro­bo­sko­pu.

– Pa­so­ży­ty! – wrza­snął.

Ray za­dał so­bie py­ta­nie, czy moż­na upaść ni­żej.

Ko­lej­ny kop­niak w łyd­kę przy­niósł mu od­po­wiedź: nie.

„Ochro­niarz” Iry – ogrom­ny fa­cet z ogo­lo­ną gło­wą, nie­ja­ki Fe­ster – ode­pchnął Raya przed­ra­mie­niem gru­bo­ści dę­bo­we­go pnia­ka. Zro­bił to z nad­mier­nym en­tu­zja­zmem, nie­mal zwa­la­jąc go z nóg. Ray po­słał Fe­ste­ro­wi zdzi­wio­ne spoj­rze­nie, a ten po­ru­szył war­ga­mi w bez­gło­śnych prze­pro­si­nach.

Fe­ster był sze­fem i przy­ja­cie­lem Raya oraz wła­ści­cie­lem fir­my Ce­leb Expe­rien­ce: Pa­pa­raz­zi do Wy­na­ję­cia, zaj­mu­ją­cej się or­ga­ni­zo­wa­niem tak zwa­nych usta­wek z ce­le­bry­ta­mi. Ray nie tro­pił ich w na­dziei zdo­by­cia kom­pro­mi­tu­ją­cych ujęć, któ­re mógł­by sprze­dać ta­blo­idom jak praw­dzi­wy pa­pa­raz­zo. Nie, Ray upadł jesz­cze ni­żej – świad­czył usłu­gi nie­do­szłym ce­le­bry­tom, go­to­wym za to za­pła­cić. Krót­ko mó­wiąc, klien­ci, w więk­szo­ści ma­ją­cy skraj­nie ob­ni­żo­ne po­czu­cie wła­snej war­to­ści i za­pew­ne pro­ble­my z erek­cją, za­trud­nia­li pa­pa­raz­zich, żeby po­dą­ża­li za nimi i ro­bi­li zdję­cia, do­star­cza­jąc im, zgod­nie z tek­stem ulot­ki re­kla­mo­wej: „po­czu­cie by­cia ce­le­bry­tą ma­ją­cym wła­sne­go pa­pa­raz­zo”.

Ray po­dej­rze­wał, że mógł­by upaść ni­żej, ale nie bez nad­zwy­czaj­nej bo­skiej in­ter­wen­cji.

Edel­ste­ino­wie wy­ku­pi­li me­ga­pa­kiet kla­sy A: dwie go­dzi­ny z trze­ma pa­pa­raz­zi­mi, jed­nym ochro­nia­rzem, jed­nym dzien­ni­ka­rzem i jed­nym dźwię­kow­cem z mi­kro­fo­nem. Wszy­scy oni mie­li po­dą­żać za „ce­le­bry­tą” i ro­bić mu zdję­cia, jak­by był Char­liem She­enem za­kra­da­ją­cym się do klasz­to­ru. Me­ga­pa­kiet kla­sy A obej­mo­wał tak­że pa­miąt­ko­wą pły­tę DVD bez do­dat­ko­wej opła­ty oraz umiesz­cze­nie zdję­cia klien­ta na okład­ce jed­ne­go ze szma­tła­wych plot­kar­skich ta­blo­idów pod krzy­kli­wym na­głów­kiem.

Koszt ta­kie­go me­ga­pa­kie­tu kla­sy A?

Czte­ry ty­sią­ce.

Od­po­wiedź na na­su­wa­ją­ce się py­ta­nie: tak, Ray nie­na­wi­dził sie­bie.

Ira prze­pchnął się przez tłu­mek i znikł w sali ba­lo­wej. Ray od­jął apa­rat od oka i spoj­rzał na dwóch po­zo­sta­łych pa­pa­raz­zich. Ża­den z nich nie miał wy­ta­tu­owa­nej na czo­le li­te­ry P jak w sło­wie „pa­lant” – by­ło­by to zby­tecz­ne.

Ray spoj­rzał na ze­ga­rek.

– Niech to szlag – po­wie­dział.

Jego ko­le­dzy – obaj za­le­d­wie na tyle by­strzy, żeby pod­pi­sać się na­zwi­skiem, a nie krzy­ży­kiem – jęk­nę­li. Jesz­cze pięt­na­ście mi­nut. Będą mu­sie­li uwiecz­nić po­czą­tek im­pre­zy. Coś, cze­go Ray nie­na­wi­dził.

Bar mi­cwę świę­to­wa­no w Wing­field Ma­nor, za­pro­jek­to­wa­nej z prze­py­chem sali ban­kie­to­wej, któ­ra – gdy­by była odro­bi­nę skrom­niej­sza – mo­gła­by ro­bić za je­den z pa­ła­ców Sad­da­ma Hu­saj­na. Były tam kan­de­la­bry, lu­stra, okła­dzi­ny z imi­ta­cji ko­ści sło­nio­wej, ozdob­na sny­cer­ka oraz całe tony błysz­czą­cej zło­ci­stej far­by.

Ob­raz krwi po­wró­cił. Ray za­mru­gał.

Na przy­ję­ciu obo­wią­zy­wa­ły stro­je wie­czo­ro­we. Męż­czyź­ni wy­glą­da­li na zmę­czo­nych i bo­ga­tych. Ko­bie­ty były za­dba­ne, ich cia­ła chi­rur­gicz­nie po­pra­wio­ne. Ray prze­ci­snął się przez tłum w swo­ich dżin­sach, po­mię­tym sza­rym ble­ze­rze i czar­nych spor­to­wych bu­tach Chuck Tay­lor Hi-Tops. Kil­ka osób spoj­rza­ło na nie­go tak, jak­by wła­śnie na­ro­bił im na wi­de­lec do na­kła­da­nia sa­łat­ki.

Była tam osiem­na­sto­oso­bo­wa or­kie­stra oraz wo­dzi­rej, któ­ry miał za­chę­cać go­ści do wszel­kie­go ro­dza­ju za­baw. Ktoś taki jak go­spo­darz kiep­skie­go te­le­wi­zyj­ne­go show albo jak ma­pet Guy Smi­ley z Uli­cy Se­zam­ko­wej. Wo­dzi­rej zła­pał mi­kro­fon.

– Pa­nie i pa­no­wie – po­wie­dział gło­sem sę­dzie­go na rin­gu bok­ser­skim – przy­wi­taj­cie, pro­szę, owa­cja­mi, po raz pierw­szy, od kie­dy otrzy­mał Torę i stał się męż­czy­zną, tego jed­ne­go, je­dy­ne­go… Irę Edel­ste­ina!

Ira po­ja­wił się z dwie­ma… Ray nie był pew­ny, jak na­zwać to­wa­rzysz­ki chło­pa­ka, ale chy­ba naj­lep­szym okre­śle­niem by­ło­by „eks­klu­zyw­ne strip­ti­zer­ki”. Dwie su­per­la­ski wpro­wa­dzi­ły ma­łe­go Irę do sali, epa­tu­jąc de­kol­ta­mi. Ray miał przy­go­to­wa­ny apa­rat; prze­ci­snął się do przo­du, krę­cąc gło­wą. Ten dzie­ciak miał trzy­na­ście lat. Gdy­by ko­bie­ty o ta­kim wy­glą­dzie tu­li­ły się tak do Raya, kie­dy był trzy­na­sto­lat­kiem, miał­by erek­cję przez ty­dzień.

Ach, mło­dość.

Aplauz był burz­li­wy. Ira mo­nar­szym ge­stem po­ma­chał tłu­mo­wi.

– Ira! – za­wo­łał Ray. – Czy to two­je nowe bo­gi­nie? Czy to praw­da, że może do­dasz trze­cią do swo­je­go ha­re­mu?

– Pro­szę – jęk­nął Ira, wy­gła­sza­jąc wy­ćwi­czo­ny tekst – mam pra­wo do pry­wat­no­ści!

Ray­owi zbie­ra­ło się na wy­mio­ty.

– Lu­dzie chcą to wie­dzieć.

Fe­ster Ochro­niarz po­ło­żył wiel­kie łap­sko na ra­mie­niu Raya, po­zwa­la­jąc Irze prze­ci­snąć się obok nie­go. Ray pstryk­nął zdję­cie, flesz apa­ra­tu roz­świe­tlił twarz chło­pa­ka. Or­kie­stra za­gra­ła utwór Club Can’t Han­dle Me, bę­dą­cy no­wym hym­nem ta­kich uro­czy­sto­ści. Od kie­dy sale na we­se­le i bar mi­cwy za­czę­to na­gła­śniać jak sta­dio­ny, na któ­rych od­by­wa­ją się kon­cer­ty roc­ko­we? Ray „zmy­lił” Fe­ste­ra, pstryk­nął kil­ka zdjęć, spoj­rzał na ze­ga­rek.

Zo­sta­ła jesz­cze mi­nu­ta.

– Pa­pa­raz­zi, ty śmie­ciu!

Ko­lej­ny kop­niak w go­leń od ja­kie­goś ma­łe­go kre­ty­na.

– Auu, niech to szlag, to boli!

Kre­tyn czmych­nął. Ray za­no­to­wał w my­ślach, żeby za­cząć no­sić na­go­len­ni­ki. Spoj­rzał na Fe­ste­ra, wzro­kiem bła­ga­jąc o li­tość. Fe­ster ru­chem gło­wy na­ka­zał Ray­owi, żeby po­szedł za nim w kąt sali, wy­ba­wia­jąc go tym sa­mym z opre­sji. Tam też było za gło­śno, więc wy­mknę­li się na ko­ry­tarz.

Fe­ster ogrom­nym kciu­kiem wska­zał na salę ban­kie­to­wą za ple­ca­mi.

– Dzie­ciak nie­źle so­bie po­ra­dził z czy­ta­niem Tory, nie uwa­żasz?

Ray tyl­ko na nie­go po­pa­trzył.

– Ju­tro mam dla cie­bie ro­bo­tę – rzekł Fe­ster.

– Su­per. Jaką?

Fe­ster od­wró­cił wzrok.

To nie spodo­ba­ło się Ray­owi.

– Oho.

– Cho­dzi o Geo­r­ge’a Qu­el­le­ra.

– Do­bry Boże.

– Tak. I chce tego co zwy­kle.

Ray wes­tchnął. Geo­r­ge Qu­el­ler pró­bo­wał ro­bić wra­że­nie na pod­ry­wa­nych dziew­czy­nach, przy­tła­cza­jąc je i prze­ra­ża­jąc. Wy­naj­mo­wał Ce­leb Expe­rien­ce, żeby pa­pa­raz­zi nę­ka­li go wraz z to­wa­rzysz­ką – na przy­kład w ze­szłym mie­sią­cu była to nie­ja­ka Nan­cy – gdy wcho­dzi do ma­łej ro­man­tycz­nej ka­fej­ki. Kie­dy jego to­wa­rzysz­ka była już bez­piecz­na w środ­ku, otrzy­my­wa­ła – to nie żart – spo­rzą­dzo­ne na za­mó­wie­nie menu z na­dru­kiem „Geo­r­ge i Nan­cy, pierw­sza rand­ka z wie­lu” oraz ad­re­sem, mie­sią­cem, dniem i ro­kiem po­da­ny­mi po­ni­żej. Kie­dy opusz­cza­li re­stau­ra­cję, wy­na­ję­ci pa­pa­raz­zi pstry­ka­li zdję­cia i po­krzy­ki­wa­li, że Geo­r­ge zre­zy­gno­wał z week­en­du na Ka­ra­ibach z Jes­si­cą Albą dla uro­czej i prze­ra­żo­nej Nan­cy.

Geo­r­ge uwa­żał te ro­man­tycz­ne ma­new­ry za pre­lu­dium do szczę­śli­we­go po­ży­cia. Nan­cy i jej po­dob­ne uwa­ża­ły te ro­man­tycz­ne ma­new­ry za pre­lu­dium do kne­blo­wa­nia i uwię­zie­nia w prze­cho­wal­ni me­bli na przed­mie­ściach.

Żad­na nig­dy nie umó­wi­ła się z Geo­r­ge’em na dru­gą rand­kę.

Fe­ster w koń­cu zdjął oku­la­ry prze­ciw­sło­necz­ne.

– Chcę, że­byś po­kie­ro­wał tą ro­bo­tą.

– Kie­row­nik pa­pa­raz­zich – po­wie­dział Ray. – Chy­ba za­dzwo­nię do mat­ki, żeby mo­gła po­chwa­lić się przed ko­le­żan­ka­mi od ma­dżon­ga.

Fe­ster za­chi­cho­tał.

– Ko­cham cię, wiesz?

– To wszyst­ko?

– Tak.

Ray sta­ran­nie za­pa­ko­wał apa­rat, od­dziel­nie kor­pus i obiek­tyw, po czym za­rzu­cił tor­bę na ra­mię. Po­szedł do drzwi, uty­ka­jąc – nie od kop­nia­ków, ale ka­wał­ka szrap­ne­la w bio­drze, tego szrap­ne­la, któ­ry za­po­cząt­ko­wał jego upa­dek. Nie, to zbyt pro­ste. Szrap­nel był tyl­ko wy­mów­ką. W pew­nym mo­men­cie swe­go nędz­ne­go ży­cia Ray miał nie­mal nie­ogra­ni­czo­ne per­spek­ty­wy. Ukoń­czył wy­dział dzien­ni­kar­stwa Uni­wer­sy­te­tu Co­lum­bia, ma­jąc coś, co je­den z pro­fe­so­rów na­zwał „nie­mal nad­przy­ro­dzo­nym ta­len­tem” – obec­nie mar­no­wa­nym – w dzie­dzi­nie fo­to­re­por­ta­żu. Jed­nak ży­cie mu się nie uło­ży­ło. Nie­któ­rzy lu­dzie przy­cią­ga­ją kło­po­ty. Nie­któ­rzy lu­dzie, nie­za­leż­nie od tego, jak ła­twa otwo­rzy się przed nimi dro­ga ży­cia, znaj­dą spo­sób, żeby wszyst­ko ze­psuć.

Ray Le­vi­ne na­le­żał do ta­kich lu­dzi.

Było ciem­no. Ray za­sta­na­wiał się, czy udać się pro­sto do domu i do łóż­ka, czy wpaść do baru tak pod­łe­go, że na­zy­wa­no go Tęż­cem. Trud­ny wy­bór, kie­dy ma się tyle moż­li­wo­ści.

Znów po­my­ślał o zwło­kach.

Ob­ra­zy po­ja­wia­ły się te­raz na­gle i były bar­dzo wy­raź­ne. Wy­da­wa­ło mu się to zu­peł­nie zro­zu­mia­łe. Dziś przy­pa­da­ła rocz­ni­ca dnia, kie­dy wszyst­ko się zmie­ni­ło, kie­dy wszel­kie na­dzie­je na szczę­śli­we za­koń­cze­nie umar­ły jak… No cóż, oczy­wi­sta me­ta­fo­ra wią­za­ła­by się z tymi ob­ra­za­mi w jego gło­wie, praw­da?

Zmarsz­czył brwi. Hej, Ray, może dość tego me­lo­dra­ma­ty­zo­wa­nia? – upo­mniał się w du­chu.

Miał na­dzie­ję, że to idio­tycz­ne dzi­siej­sze zle­ce­nie po­zwo­li mu się ode­rwać od tych my­śli. Tak się nie sta­ło. Wspo­mi­nał swo­ją bar mi­cwę, mo­ment za pul­pi­tem, kie­dy oj­ciec na­chy­lił się i szep­tał mu do ucha. Pa­mię­tał, jak oj­ciec pach­niał wodą to­a­le­to­wą Old Spi­ce, jak de­li­kat­nie ujął w dło­nie gło­wę Raya i ze łza­mi w oczach po­wie­dział tyl­ko: „Tak bar­dzo cię ko­cham”.

Ray ode­pchnął od sie­bie tę myśl. Mniej bo­le­sne były my­śli o zwło­kach.

Nie za­mie­rzał pła­cić za par­king, dla­te­go mu­siał zo­sta­wić sa­mo­chód trzy prze­czni­ce da­lej, w bocz­nej ulicz­ce. Skrę­cił w nią i wóz tam był – jego zde­ze­lo­wa­na dwu­na­sto­let­nia hon­da ci­vic bez zde­rza­ka i z bocz­ną szy­bą skle­jo­ną ta­śmą na­praw­czą. Ray po­tarł bro­dę. Nie­ogo­lo­na. Za­ro­śnię­ty, czter­dzie­sto­let­ni, z rzę­cho­wa­tym sa­mo­cho­dem i miesz­ka­niem w su­te­re­nie, któ­re po ka­pi­tal­nym re­mon­cie nada­wa­ło­by się na sracz, bez per­spek­tyw, za czę­sto za­glą­da­ją­cy do kie­lisz­ka. Po­uża­lał­by się nad sobą, ale szcze­rze mó­wiąc, nie­wie­le go to wszyst­ko ob­cho­dzi­ło.

Wła­śnie wyj­mo­wał klu­czy­ki od sa­mo­cho­du, kie­dy otrzy­mał sil­ny cios w tył gło­wy.

Co jest, do…?

Osu­nął się na ko­la­na. Po­ciem­nia­ło mu w oczach. Po­czuł mro­wie­nie ca­łej skó­ry na czasz­ce. Był zdez­o­rien­to­wa­ny. Spró­bo­wał po­trzą­snąć gło­wą, od­zy­skać ja­sność wi­dze­nia.

Na­stęp­ny cios tra­fił w skroń.

Coś eks­plo­do­wa­ło w jego gło­wie w roz­bły­sku ja­sne­go świa­tła. Ray upadł na zie­mię, roz­cią­ga­jąc się jak dłu­gi. Może stra­cił przy­tom­ność – nie był tego pe­wien – ale na­gle po­czuł, że ktoś szar­pie go za pra­we ra­mię. Przez mo­ment le­żał bez­wład­nie, nie mo­gąc i nie chcąc sta­wiać opo­ru. W gło­wie wi­ro­wa­ło mu z bólu. Ta część jego mó­zgu, któ­ra od­po­wia­da­ła za in­stynk­tow­ne, zwie­rzę­ce od­ru­chy, pod­po­wia­da­ła mu, co ma ro­bić, by prze­trwać. Uni­kaj ko­lej­nych cio­sów, mó­wi­ła. Zwiń się w kłę­bek i osła­niaj wraż­li­we czę­ści cia­ła.

Na­stęp­ne szarp­nię­cie pra­wie wy­rwa­ło mu rękę ze sta­wu. Za­raz po­tem po­czuł, jak coś zsu­wa mu się wzdłuż ra­mie­nia. Uświa­do­miw­szy so­bie to, Ray gwał­tow­nie otwo­rzył oczy.

Ktoś chciał ukraść mu apa­rat.

Była to kla­sycz­na le­ica z nie­daw­no do­da­ną moż­li­wo­ścią wy­sy­ła­nia da­nych. Po­czuł, że jego ręka uno­si się bez­wład­nie w po­wie­trze. Za se­kun­dę stra­ci apa­rat.

Ray nie miał wie­le. Ten apa­rat był je­dy­ną rze­czą, na któ­rej mu za­le­ża­ło. Był jego na­rzę­dziem pra­cy, oczy­wi­ście, ale tak­że je­dy­nym ogni­wem łą­czą­cym go z daw­nym Ray­em, z ży­ciem, ja­kie wiódł, za­nim za­czę­ły go na­wie­dzać krwa­we ob­ra­zy, i niech go li­cho, je­śli odda go bez wal­ki.

Za póź­no.

Pa­sek już zsu­nął się z jego ręki. Ray za­dał so­bie py­ta­nie, czy bę­dzie miał jesz­cze oka­zję od­zy­skać apa­rat, je­śli ra­buś za­mie­rza za­brać mu port­fel z czter­na­sto­ma do­la­ra­mi. Nie mógł na to cze­kać.

– Nie! – Po­de­rwał się, cho­ciaż wciąż krę­ci­ło mu się w gło­wie, a nogi miał jak z waty.

Spró­bo­wał rzu­cić się na na­past­ni­ka. Na­tra­fił na coś – za­pew­ne nogi – i zła­pał. Nie miał sił, żeby je ści­snąć, ale wy­star­czył im­pet zde­rze­nia.

Na­past­nik upadł. Ray rów­nież, lą­du­jąc na brzu­chu. Usły­szał brzęk ja­kie­goś upa­da­ją­ce­go przed­mio­tu i miał cho­ler­ną na­dzie­ję, że nie roz­bił wła­śnie apa­ra­tu. Za­mru­gał, usi­łu­jąc otwo­rzyć oczy, zdo­łał nie­co unieść po­wie­ki i parę me­trów da­lej zo­ba­czył swo­ją le­icę. Spró­bo­wał po­wlec się do niej, lecz za­uwa­żył dwie rze­czy, któ­re zmro­zi­ły mu krew w ży­łach.

Pierw­szą był kij bejs­bo­lo­wy le­żą­cy na bru­ku.

Dru­gą – znacz­nie waż­niej­szą – pod­no­szą­ca go dłoń w rę­ka­wicz­ce.

Ray pró­bo­wał spoj­rzeć w górę, ale na próż­no. My­śla­mi wró­cił do let­nie­go obo­zu, któ­ry pro­wa­dził jego oj­ciec, kie­dy Ray był dziec­kiem. Oj­ciec – wszy­scy obo­zo­wi­cze na­zy­wa­li go wu­jem Bar­rym – zwykł urzą­dzać za­wo­dy po­le­ga­ją­ce na tym, żeby naj­pierw krę­cić się w kół­ko, trzy­ma­jąc nad gło­wą pił­kę do ko­szy­ków­ki i wpa­tru­jąc się w nią, a po­tem, ko­złu­jąc, prze­biec przez całe bo­isko i umie­ścić ją w ko­szu. Pro­blem w tym, że od krę­ce­nia się w kół­ko tak wi­ro­wa­ło ci w gło­wie, iż mo­głeś upaść w jed­ną stro­nę, a pił­ka le­cia­ła w dru­gą. Ray czuł się te­raz tak, jak­by miał ru­nąć w lewo, a cała resz­ta świa­ta na pra­wo.

Zło­dziej pod­niósł kij bejs­bo­lo­wy i ru­szył do ata­ku.

– Po­mo­cy! – za­wo­łał Ray.

Nikt się nie zja­wił.

Wpadł w pa­ni­kę, w ułam­ku se­kun­dy obu­dził się w nim in­stynkt sa­mo­za­cho­waw­czy. Nie­mal usły­szał głos w swo­jej gło­wie: ucie­kaj. Pró­bo­wał wstać, ale nie mógł się po­ru­szyć. Był bar­dzo osła­bio­ny. Jesz­cze je­den cios, jesz­cze jed­no sil­ne ude­rze­nie ki­jem bejs­bo­lo­wym…

– Po­mo­cy!

Na­past­nik zro­bił dwa kro­ki w jego kie­run­ku. Ray nie miał in­ne­go wyj­ścia. Wciąż na brzu­chu, od­czoł­gał się jak zra­nio­ny krab. No tak, to na pew­no za­dzia­ła, po­my­ślał. W ten spo­sób szyb­ko znaj­dzie się poza za­się­giem tego prze­klę­te­go kija. Du­pek z bejs­bo­lem był już prak­tycz­nie nad nim. Ray nie miał szans.

Ude­rzył o coś ra­mie­niem i zdał so­bie spra­wę z tego, że to jego sa­mo­chód.

Nad sobą zo­ba­czył uno­szą­cy się w po­wie­trze kij bejs­bo­lo­wy. Za se­kun­dę, może dwie, roz­wa­li mu czasz­kę. Ray miał tyl­ko jed­ną szan­sę i wy­ko­rzy­stał ją.

Ob­ró­cił gło­wę tak, że pra­wy po­li­czek był przy­ci­śnię­ty do bru­ku, przy­warł do zie­mi, naj­moc­niej jak mógł, i wsu­nął się pod sa­mo­chód.

– Po­mo­cy! – za­wo­łał zno­wu. A do na­past­ni­ka krzyk­nął: – Weź so­bie apa­rat i odejdź!

Na­past­nik tak wła­śnie zro­bił. Ray usły­szał jego kro­ki cich­ną­ce w głę­bi ulicz­ki. Cho­ler­nie prze­ra­ża­ją­ce. Spró­bo­wał wy­su­nąć się spod sa­mo­cho­du. Zdo­łał tego do­ko­nać mimo doj­mu­ją­ce­go bólu gło­wy. Usiadł na bru­ku, ple­ca­mi opar­ty o drzwicz­ki po stro­nie pa­sa­że­ra. Sie­dział tak przez ja­kiś czas. Nie po­tra­fił po­wie­dzieć, jak dłu­go. Może na­wet ze­mdlał na chwi­lę.

W koń­cu od­zy­skał siły na tyle, by wpeł­znąć do sa­mo­cho­du i uru­cho­mić sil­nik. Prze­klął cały świat.

Dziw­ne, po­my­ślał. Dziś przy­pa­da­ła rocz­ni­ca tam­tej tra­gicz­nej nocy, a on le­d­wo unik­nął ko­lej­ne­go roz­le­wu krwi. Nie­mal uśmiech­nął się na myśl o ta­kim zbie­gu oko­licz­no­ści. Ru­szył, gdy uśmiech za­czął zni­kać z jego twa­rzy.

Przy­pa­dek. Tak, tyl­ko przy­pa­dek. Na­wet nie­spe­cjal­nie dziw­ny, je­śli się nad tym głę­biej za­sta­no­wić. Od tam­tej nocy, kie­dy do­szło do roz­le­wu krwi, mi­nę­ło sie­dem­na­ście lat – więc ra­czej nie były to srebr­ne gody ani nic po­dob­ne­go. Ray zo­stał już kie­dyś ob­ra­bo­wa­ny. W ze­szłym roku ob­ro­bio­no go, kie­dy pi­ja­ny wy­cho­dził z klu­bu ze strip­ti­zem o dru­giej nad ra­nem. Du­reń ukradł mu port­fel i uciekł z sied­mio­ma do­la­ra­mi i kar­tą kre­dy­to­wą CVS.

A jed­nak.

Zna­lazł wol­ne miej­sce na uli­cy przed sze­re­gów­ką, któ­rą na­zy­wał do­mem. Wy­naj­mo­wał miesz­ka­nie w su­te­re­nie. Wła­ści­cie­lem domu był Amir Ba­loch, emi­grant z Pa­ki­sta­nu, któ­ry miesz­kał tu z żoną i czte­re­ma dość krzy­kli­wy­mi dzie­cia­ka­mi.

Za­łóż­my przez se­kun­dę, tyl­ko przez uła­mek se­kun­dy, że to nie był przy­pa­dek.

Ray wy­gra­mo­lił się z sa­mo­cho­du. Wciąż łu­pa­ło go w gło­wie. Ju­tro bę­dzie jesz­cze go­rzej. Po­ko­nał dwa stop­nie, scho­dząc obok ku­błów na śmie­ci do drzwi su­te­re­ny, i we­pchnął klucz do zam­ka. Prze­trzą­snął swój obo­la­ły umysł, usi­łu­jąc wy­obra­zić so­bie ja­kieś po­wią­za­nie – naj­mniej­szy, naj­mar­niej­szy, naj­słab­szy, naj­mniej uchwyt­ny zwią­zek po­mię­dzy tam­tą tra­gicz­ną nocą sprzed sie­dem­na­stu lat i dzi­siej­szym na­pa­dem.

Nic.

Dziś wie­czo­rem był to na­pad ra­bun­ko­wy, bez dwóch zdań. Wa­lisz fa­ce­ta po gło­wie ki­jem bejs­bo­lo­wym, za­bie­rasz mu apa­rat i ucie­kasz. Tyl­ko dla­cze­go na­past­nik nie za­brał rów­nież port­fe­la? A może był to ten sam gość, któ­ry w ze­szłym roku ob­ro­bił Raya przed klu­bem strip­ti­zo­wym i wie­dział, że może się spo­dzie­wać za­le­d­wie kil­ku do­la­rów? Do li­cha, może to jed­nak był zbieg oko­licz­no­ści. Za­po­mnij o da­cie i rocz­ni­cy, po­my­ślał Ray. Może na­past­nik był tym sa­mym fa­ce­tem, któ­ry ob­ra­bo­wał go rok temu.

O rany, to bez sen­su. Gdzie, do cho­le­ry, jest vi­co­din? – prze­mknę­ło mu przez gło­wę.

Włą­czył te­le­wi­zor i ru­szył do ła­zien­ki. Kie­dy otwo­rzył drzwi szaf­ki, do umy­wal­ki wpa­dło kil­ka­na­ście bu­te­le­czek i róż­nych dro­bia­zgów. Po­szpe­rał w tym sto­sie i zna­lazł bu­te­lecz­kę z vi­co­di­nem. A przy­najm­niej miał na­dzie­ję, że to jest vi­co­din. Ku­pił go na czar­nym ryn­ku od fa­ce­ta, któ­ry twier­dził, że prze­my­cił ta­blet­ki z Ka­na­dy. Z tego, co Ray wie­dział, rów­nie do­brze mo­gła to być wi­ta­mi­na C.

Nada­wa­no lo­kal­ne wia­do­mo­ści, w któ­rych po­ka­zy­wa­no po­żar gdzieś w oko­li­cy i wy­py­ty­wa­no są­sia­dów, co o tym są­dzą, po­nie­waż – jak wia­do­mo – od nich za­wsze moż­na uzy­skać na­praw­dę wni­kli­wą oce­nę sy­tu­acji. Za­dzwo­nił te­le­fon ko­mór­ko­wy Raya. Na wy­świe­tla­czu po­ja­wił się nu­mer Fe­ste­ra.

– Co jest? – za­py­tał Ray, opa­da­jąc na ka­na­pę.

– Masz okrop­nie zmie­nio­ny głos.

– Zo­sta­łem na­pad­nię­ty za­raz po wyj­ściu z bar mi­cwy Iry.

– Na­praw­dę?

– Mhm. Do­sta­łem w gło­wę ki­jem bejs­bo­lo­wym.

– Ukra­dli coś?

– Mój apa­rat.

– Cze­kaj, więc stra­ci­łeś dzi­siej­sze zdję­cia?

– Nie, nie martw się – po­wie­dział Ray. – Nic mi nie jest, na­praw­dę.

– W głę­bi ser­ca umie­ram z nie­po­ko­ju. Py­tam o zdję­cia, żeby ukryć mój ból.

– Mam je – rzekł Ray.

– Jak to?

Za bar­dzo bo­la­ła go gło­wa, żeby to wy­ja­śniać, a po­nad­to za­czy­nał od­pły­wać w sen po za­ży­ciu vi­co­di­nu.

– Nie martw się o nie. Są bez­piecz­ne.

Kil­ka lat temu, kie­dy Ray pra­co­wał jako „praw­dzi­wy” pa­pa­raz­zo, wy­ko­nał kil­ka kom­pro­mi­tu­ją­cych zdjęć pew­ne­go bar­dzo po­pu­lar­ne­go ak­to­ra geja, zdra­dza­ją­ce­go swo­je­go chłop­ca z… ko­bie­tą. Ochro­niarz ak­to­ra prze­mo­cą za­brał Ray­owi apa­rat i znisz­czył kar­tę pa­mię­ci. Ray wy­po­sa­żył swój apa­rat w moż­li­wość wy­sył­ki da­nych – opcję po­dob­ną do tej, jaką moż­na zna­leźć w te­le­fo­nach ko­mór­ko­wych – au­to­ma­tycz­ne prze­sy­ła­nie co dzie­sięć mi­nut zdjęć z kar­ty pa­mię­ci na jego skrzyn­kę pocz­to­wą.

– Wła­śnie dla­te­go dzwo­nię – po­wie­dział Fe­ster. – Są mi po­trzeb­ne, i to szyb­ko. Wy­bierz pięć z nich i prze­ślij mi jesz­cze dziś wie­czór e-ma­ilem. Tato Iry chce na­tych­miast mieć przy­cisk do pa­pie­rów z na­szy­mi zdję­cia­mi z bar mi­cwy.

W wia­do­mo­ściach te­le­wi­zyj­nych ka­me­ra skie­ro­wa­ła swój obiek­tyw na „me­te­oro­lo­ga” – dziew­czy­nę o buj­nych kształ­tach i w ob­ci­słym czer­wo­nym swe­ter­ku. Zwięk­sza­nie oglą­dal­no­ści. Ray­owi za­czę­ły opa­dać po­wie­ki, gdy po­go­dyn­ka za­koń­czy­ła pro­gno­zę i po­ka­za­no zdję­cie sa­te­li­tar­ne, a na ekra­nie po­ja­wił się zbyt kunsz­tow­nie ucze­sa­ny pre­zen­ter.

– Ray?

– Pięć fo­tek do przy­ci­sku do pa­pie­ru w kształ­cie sze­ścia­nu.

– Wła­śnie.

– Sze­ścian ma sześć bo­ków – przy­po­mniał Ray.

– O, chy­lę czo­ło przed ma­te­ma­tycz­nym ge­niu­szem. Szó­sty bok jest na na­zwi­sko, datę oraz gwiaz­dę Da­wi­da.

– Ro­zu­miem.

– Po­trze­bu­ję ich, naj­szyb­ciej jak się da.

– Do­brze.

– Za­tem wszyst­ko w po­rząd­ku – rzekł Fe­ster. – Tyl­ko że bez apa­ra­tu nie mo­żesz ju­tro za­jąć się Geo­r­ge’em Qu­el­le­rem. Nie martw się. Znaj­dę ko­goś in­ne­go.

– Te­raz będę spał spo­koj­niej.

– Za­baw­ny z cie­bie gość, Ray. Przy­ślij mi te fot­ki. A po­tem tro­chę od­pocz­nij.

– Roz­czu­la mnie two­ja tro­ska, Fe­ster.

Roz­łą­czy­li się. Ray opadł z po­wro­tem na ka­na­pę. Lek miał cu­dow­ne dzia­ła­nie. Ray nie­mal się uśmiech­nął. W te­le­wi­zji pre­zen­ter gro­bo­wym gło­sem rzekł:

„Za­gi­nął Carl­ton Flynn. Jego sa­mo­chód z otwar­ty­mi drzwia­mi zna­le­zio­no na na­brze­żu…”.

Ray otwo­rzył jed­no oko i zer­k­nął. Na ekra­nie po­ka­zy­wa­no wiecz­ne­go chłop­ta­sia z ja­sny­mi pa­sem­ka­mi w na­stro­szo­nych czar­nych wło­sach i z kol­czy­kiem w uchu. Prze­sy­łał ka­me­rze ca­łu­sa, a pod­pis pod zdję­ciem gło­sił: „Za­gi­nio­ny”, pod­czas gdy za­pew­ne po­wi­nien brzmieć: „La­mer”. Ray zmarsz­czył brwi, gdy przez gło­wę prze­mknę­ła mu ja­kaś nie­ja­sna, nie­po­ko­ją­ca myśl, któ­rej nie po­tra­fił te­raz uchwy­cić. Całe jego cia­ło do­ma­ga­ło się snu, ale gdy­by nie wy­słał tych pię­ciu zdjęć, Fe­ster za­dzwo­nił­by po­now­nie, a kto by tego chciał? Ray z tru­dem pod­niósł się z ka­na­py. Po­wlókł się do ku­chen­ne­go sto­łu, uru­cho­mił lap­to­pa i upew­nił się, że zdję­cia istot­nie zna­la­zły się w jego kom­pu­te­rze.

Były tam.

Drę­czył go ja­kiś pod­świa­do­my nie­po­kój, lecz Ray nie mógł okre­ślić jego po­wo­du. Może mę­czy­ło go coś nie­istot­ne­go. A może pró­bo­wał so­bie przy­po­mnieć coś na­praw­dę waż­ne­go. A może, co naj­bar­dziej praw­do­po­dob­ne, ude­rze­nie ki­jem bejs­bo­lo­wym w gło­wę spra­wi­ło, że ma­leń­kie od­pry­ski ko­ści czasz­ki do­słow­nie szat­ko­wa­ły mu mózg.

Zdję­cia z bar mi­cwy po­ja­wi­ły się w od­wrot­nej ko­lej­no­ści – zro­bio­ne jako ostat­nie było te­raz pierw­sze. Ray po­spiesz­nie przej­rzał in­deks, wy­bie­ra­jąc jed­no uję­cie tań­czą­cych, jed­no zdję­cie ro­dzin­ne, jed­no przy czy­ta­niu Tory, jed­no z ra­bi­nem oraz to, na któ­rym bab­cia ca­ło­wa­ła Irę w po­li­czek.

Miał pięć. Wpi­sał ad­res in­ter­ne­to­wy Fe­ste­ra i prze­słał je jako za­łącz­nik. Zro­bio­ne.

Był tak zmę­czo­ny, że nie wie­dział, czy zdo­ła wstać z krze­sła i do­trzeć do łóż­ka. Za­sta­na­wiał się, czy po­ło­żyć gło­wę na ku­chen­nym sto­le i za­snąć tu­taj, kie­dy przy­po­mniał so­bie o in­nych zdję­ciach, tych, któ­re zro­bił wcze­śniej tego dnia, przed bar mi­cwą.

Przy­tła­cza­ją­cy smu­tek za­pie­rał mu dech.

Ray po­je­chał do tego prze­klę­te­go par­ku i pstry­kał zdję­cia. To głu­pie, ale ro­bił to co rok. Nie po­tra­fił wy­ja­śnić dla­cze­go. A może po­tra­fił – i to było jesz­cze gor­sze. Obiek­tyw apa­ra­tu po­zwa­lał mu spoj­rzeć na wszyst­ko z dy­stan­sem, z per­spek­ty­wy, po­czuć się bez­piecz­nie. Może wła­śnie o to cho­dzi­ło. Oglą­da­nie tego okrop­ne­go miej­sca w pe­wien spo­sób uspo­ka­ja­ło; miał na­dzie­ję, że dzię­ki temu zmie­ni to, cze­go – oczy­wi­ście – nie moż­na zmie­nić.

Ray obej­rzał na ekra­nie mo­ni­to­ra kom­pu­te­ro­we­go zdję­cia, któ­re zro­bił wcze­śniej tego dnia – i te­raz przy­po­mniał so­bie jesz­cze coś.

Fa­ce­ta z ja­sny­mi pa­sem­ka­mi i kol­czy­kiem.

Dwie mi­nu­ty póź­niej zna­lazł to, cze­go szu­kał. Wte­dy coś zro­zu­miał i na­gle zro­bi­ło mu się zim­no.

Na­past­ni­ko­wi nie cho­dzi­ło o apa­rat. Chciał zdo­być zdję­cie.

To zdję­cie.3

Z cięż­kim wes­tchnie­niem de­tek­tyw Bro­ome pod­szedł do spi­sa­ne­go na stra­ty domu i za­dzwo­nił. Sa­rah otwo­rzy­ła drzwi i le­d­wie na nie­go spoj­rzaw­szy, po­wie­dzia­ła: „Wejdź”. Bro­ome wy­tarł buty, czu­jąc się głu­pio. Zdjął sta­ry pro­cho­wiec i prze­wie­sił go przez ra­mię. Nic w tym domu się nie zmie­ni­ło przez te wszyst­kie lata. Nie­mod­ne pod­tyn­ko­we opra­wy oświe­tle­nio­we, bia­ła skó­rza­na ka­na­pa, sta­ry fo­tel w ką­cie – wszyst­ko było ta­kie samo. Na­wet zdjęć na pół­ce nad ko­min­kiem nie po­prze­sta­wia­no. Przez dłu­gi czas, co naj­mniej pięć lat, kap­cie męża Sa­rah le­ża­ły przy tym sta­rym fo­te­lu. Te­raz ich nie było, ale fo­tel wciąż tam stał. Bro­ome za­sta­na­wiał się, czy ktoś cza­sem na nim sia­da.

Było tak, jak­by ten dom nie chciał po­go­dzić się ze stra­tą, jak­by ścia­ny i su­fi­ty pła­ka­ły i cze­ka­ły. A może tyl­ko tak so­bie wy­obra­żał. Lu­dzie po­trze­bu­ją wy­ja­śnień. Chcą za­koń­czeń. Na­dzie­ja, jak wie­dział Bro­ome, może być wspa­nia­łą rze­czą. Może tak­że każ­de­go dnia nisz­czyć cię na nowo. Na­dzie­ja może być naj­okrut­niej­szą rze­czą na świe­cie.

– Prze­ga­pi­łeś rocz­ni­cę – po­wie­dzia­ła Sa­rah.

Bro­ome ski­nął gło­wą, jesz­cze nie­go­to­wy, żeby jej po­wie­dzieć dla­cze­go.

– Jak się mają dzie­ci?

– Do­brze.

Dzie­ci Sa­rah były już prak­tycz­nie do­ro­słe. Su­sie stu­dio­wa­ła na pierw­szym roku w Buck­nell. Bran­don koń­czył li­ceum. Byli jesz­cze mali, kie­dy ich oj­ciec znikł, i żad­na z uko­cha­nych przez nie­go osób wię­cej go nie zo­ba­czy­ła. Bro­ome nig­dy nie roz­wią­zał tej spra­wy. I nig­dy o niej nie za­po­mniał. Nie po­wi­nien się oso­bi­ście an­ga­żo­wać. Wie­dział o tym. A jed­nak to zro­bił. Cho­dził na re­ci­ta­le ta­necz­ne Su­sie. Uczył Bran­do­na rzu­cać pił­ką. A na­wet, przed dwu­na­sto­ma laty, ku swo­je­mu ogrom­ne­mu za­wsty­dze­niu, za dużo wy­pił z Sa­rah i, no cóż, zo­stał na noc.

– Jak nowa pra­ca? – spy­tał ją Bro­ome.

– Do­brze.

– Czy two­ja sio­stra wkrót­ce przy­jeż­dża?

Sa­rah wes­tchnę­ła.

– Tak.

Sa­rah wciąż była atrak­cyj­ną ko­bie­tą. Cho­ciaż w ką­ci­kach oczu mia­ła już ku­rze łap­ki, a bruz­dy wo­kół ust po­głę­bi­ły się z wie­kiem. Nie­któ­re ko­bie­ty ład­nie się sta­rze­ją. Sa­rah była jed­ną z nich.

Przed po­nad dwu­dzie­sto­ma laty wy­gra­ła wal­kę z no­wo­two­rem. Po­wie­dzia­ła o tym Bro­ome’owi pod­czas ich pierw­sze­go spo­tka­nia, kie­dy przy­szedł tu, pro­wa­dząc spra­wę znik­nię­cia. Zdia­gno­zo­wa­no no­wo­twór, wy­ja­śni­ła mu Sa­rah, kie­dy była w cią­ży z Su­sie. Upie­ra­ła się, że nie wy­zdro­wia­ła­by, gdy­by nie jej mąż. Chcia­ła, żeby Bro­ome to zro­zu­miał. Gdy ro­ko­wa­nia były złe, kie­dy stra­ci­ła wło­sy i uro­dę, kie­dy che­mio­te­ra­pia wy­nisz­cza­ła jej cia­ło i nikt inny, włącz­nie z Sa­rah, nie miał już na­dziei – zno­wu to sło­wo – on i tyl­ko on stał przy niej.

Co po­now­nie do­wo­dzi­ło, że nie da się wy­tłu­ma­czyć zło­żo­no­ści ludz­kiej na­tu­ry. I ludz­kiej hi­po­kry­zji.

Był przy niej. Trzy­mał rękę na jej czo­le do póź­nej nocy. Po­da­wał jej le­kar­stwa, ca­ło­wał w po­li­czek, obej­mo­wał jej drżą­ce cia­ło i spra­wiał, że czu­ła się ko­cha­na.

Pa­trzy­ła Bro­ome’owi w oczy i mó­wi­ła o tym wszyst­kim, po­nie­waż chcia­ła, żeby nadal pro­wa­dził tę spra­wę, a nie przy­jął, że jej mąż uciekł z domu; żeby za­an­ga­żo­wał się oso­bi­ście i od­na­lazł jej uko­cha­ne­go, po­nie­waż po pro­stu nie mo­gła bez nie­go żyć.

Sie­dem­na­ście lat póź­niej, cho­ciaż do­wie­dział się kil­ku przy­krych rze­czy, Bro­ome wciąż tu był. A los męża, brat­niej du­szy Sa­rah, nadal po­zo­sta­wał za­gad­ką.

Bro­ome spoj­rzał na Sa­rah.

– To do­brze – po­wie­dział i usły­szał w swo­im gło­sie beł­ko­tli­wy ton. – Mó­wię o wi­zy­cie two­jej sio­stry. Wiem, że lu­bisz, kie­dy ona przy­jeż­dża.

– Tak, to do­sko­na­le – od­par­ła Sa­rah gło­sem tak bez­na­mięt­nym, jak­by wy­pra­no go w pral­ce. – Bro­ome?

– Tak?

– Mó­wisz, byle mó­wić.

Bro­ome spoj­rzał na swo­je dło­nie.

– Pró­bo­wa­łem być miły.

– Nie. Wi­dzisz, to do cie­bie nie pa­su­je, Bro­ome. Ty nig­dy nie mó­wisz, byle mó­wić.

– Słusz­na uwa­ga.

– Więc o co cho­dzi?

Po­mi­mo ca­łe­go wy­stro­ju – we­so­łej żół­tej far­by na ścia­nach, świe­żo ścię­tych kwia­tów w wa­zo­nie – Bro­ome wi­dział tyl­ko roz­kład. Lata nie­wie­dzy znisz­czy­ły tę ro­dzi­nę. Dzie­cia­ki wie­le prze­szły. Su­sie dwu­krot­nie zła­pa­no na pro­wa­dze­niu pod wpły­wem al­ko­ho­lu. Bran­do­na na po­sia­da­niu środ­ków odu­rza­ją­cych. Bro­ome po­mógł oboj­gu wy­ka­ra­skać się z ta­ra­pa­tów. Wszyst­ko tu wciąż wy­glą­da­ło tak, jak­by ich oj­ciec znikł wczo­raj – dom za­mro­żo­ny w cza­sie, cze­ka­ją­cy na jego po­wrót.

Sa­rah nie­co sze­rzej otwo­rzy­ła oczy, jak­by uświa­do­mi­ła so­bie bo­le­sny fakt.

– Czy zna­leź­li­ście…?

– Nie.

– To o co cho­dzi?

– Może to nic – rzekł Bro­ome.

– Ale…?

Bro­ome sie­dział, opie­ra­jąc przed­ra­mio­na na udach, z gło­wą w dło­niach. Na­brał tchu i spoj­rzał w jej peł­ne cier­pie­nia oczy.

– Znik­nął ko­lej­ny męż­czy­zna. Może wi­dzia­łaś ko­mu­ni­kat w wia­do­mo­ściach. Na­zy­wa się Carl­ton Flynn.

Sa­rah była zbi­ta z tro­pu.

– Mó­wiąc, że znik­nął…

– Tak jak… – Urwał. – W jed­nej chwi­li Carl­ton Flynn pro­wa­dził swo­je ży­cie, a w na­stęp­nej… puff, już go nie ma. Po pro­stu znik­nął.

Sa­rah pró­bo­wa­ła zro­zu­mieć to, co po­wie­dział.

– Prze­cież… mó­wi­łeś mi od po­cząt­ku, że lu­dzie zni­ka­ją, praw­da?

Bro­ome ski­nął gło­wą.

– Cza­sem z wła­snej woli – cią­gnę­ła Sa­rah. – A cza­sem nie. Jed­nak tak bywa.

– Owszem.

– Za­tem sie­dem­na­ście lat po znik­nię­ciu mo­je­go męża inny czło­wiek, ten Carl­ton Flynn, za­gi­nął. Nie wi­dzę związ­ku.

– Może żad­ne­go nie ma – przy­znał Bro­ome.

Przy­su­nę­ła się do nie­go.

– Jed­nak?

– Jed­nak dla­te­go prze­ga­pi­łem rocz­ni­cę.

– Co to ozna­cza?

Bro­ome nie wie­dział, ile może jej po­wie­dzieć. Jesz­cze sam nie był pew­ny, ile wie. Pra­co­wał nad pew­ną teo­rią, któ­ra gry­zła go i nie da­wa­ła mu spać, ale na ra­zie nie miał nic kon­kret­ne­go.

– Ten dzień, kie­dy Carl­ton Flynn znikł… – po­wie­dział.

– Tak?

– Dla­te­go mnie tu nie było. Znik­nął osiem­na­ste­go lu­te­go, do­kład­nie sie­dem­na­ście lat po znik­nię­ciu two­je­go męża.

Sa­rah przez mo­ment wy­glą­da­ła na oszo­ło­mio­ną.

– Do­kład­nie sie­dem­na­ście lat – po­wtó­rzy­ła.

– Tak.

– Co to ozna­cza? Sie­dem­na­ście lat. Może to zbieg oko­licz­no­ści. Gdy­by to było pięć, dzie­sięć lub dwa­dzie­ścia lat… Ale sie­dem­na­ście?

Nic nie po­wie­dział, po­zwa­la­jąc jej za­sta­no­wić się nad tym przez chwi­lę.

– Za­kła­dam – po­wie­dzia­ła Sa­rah – że spraw­dza­łeś oko­licz­no­ści in­nych za­gi­nięć? Pró­bu­jąc zna­leźć ja­kieś po­do­bień­stwa?

– Wła­śnie.

– I?

– Są tyl­ko dwie oso­by, o któ­rych wie­my na pew­no, że zni­kły osiem­na­ste­go lu­te­go: twój mąż i Carl­ton Flynn.

– Wie­my na pew­no? – po­wtó­rzy­ła.

Bro­ome cięż­ko wes­tchnął.

– W ze­szłym roku, czter­na­ste­go mar­ca, zgło­szo­no za­gi­nię­cie ko­lej­ne­go miej­sco­we­go oby­wa­te­la, Ste­phe­na Clark­so­na. Trzy lata wcze­śniej, dwu­dzie­ste­go siód­me­go lu­te­go, zgło­szo­no za­gi­nię­cie in­ne­go.

– Żad­ne­go nie zna­le­zio­no?

– Zga­dza się.

Sa­rah prze­łknę­ła śli­nę.

– A więc może nie cho­dzi o dzień. Może cho­dzi o luty i ma­rzec.

– Nie są­dzę. Przy­najm­niej jak na ra­zie. Wi­dzisz, ci dwaj męż­czyź­ni, Pe­ter Ber­man i Gregg Wag­man, mo­gli znik­nąć znacz­nie wcze­śniej. Je­den był włó­czę­gą, a dru­gi kie­row­cą cię­ża­rów­ki. Obaj sa­mot­ni, bez bli­skiej ro­dzi­ny. Je­śli tacy fa­ce­ci nie wra­ca­ją do domu przez dwa­dzie­ścia czte­ry go­dzi­ny, kto to za­uwa­ży? Ty za­uwa­ży­łaś znik­nię­cie męża, oczy­wi­ście. Je­śli jed­nak fa­cet jest sa­mot­ny, roz­wie­dzio­ny albo dużo po­dró­żu­je…

– Może mi­nąć kil­ka dni, za­nim ktoś to zgło­si – do­koń­czy­ła za nie­go Sa­rah.

– Albo ty­go­dni.

– Za­tem ci dwaj męż­czyź­ni też mo­gli za­gi­nąć osiem­na­ste­go lu­te­go.

– To nie jest ta­kie pro­ste – rzekł Bro­ome.

– Dla­cze­go?

– Po­nie­waż im dłu­żej się temu przy­glą­dam, tym trud­niej zna­leźć w tym ja­kąś pra­wi­dło­wość. Na przy­kład Wag­man nie był miej­sco­wy, miesz­kał w Buf­fa­lo. Nikt nie wie, gdzie i kie­dy znikł, ale z tego cze­go uda­ło mi się do­wie­dzieć na te­mat ostat­nich dni jego ży­cia, wy­ni­ka, że mógł prze­by­wać w Atlan­tic City w lu­tym.

Sa­rah za­sta­no­wi­ła się nad tym.

– Wspo­mnia­łeś o pię­ciu męż­czy­znach, włącz­nie ze Ste­war­tem, za­gi­nio­nych w cią­gu ostat­nich sie­dem­na­stu lat. Byli jesz­cze ja­cyś?

– Tak i nie. Przej­rza­łem ra­por­ty do­ty­czą­ce dzie­wię­ciu męż­czyzn, któ­rych za­gi­nię­cie zgło­szo­no po osiem­na­stym lu­te­go. Są jed­nak przy­pad­ki, w któ­rych ta teo­ria bie­rze w łeb.

– Na przy­kład?

– Dwa lata temu za­gi­nął nie­ja­ki Cly­de Hor­ner, miesz­ka­ją­cy z mat­ką. Zgło­sze­nie przy­ję­to sie­dem­na­ste­go lu­te­go.

– Nie cho­dzi więc o kon­kret­ną datę.

– Za­pew­ne nie.

– Może o luty?

– Może. Na tym po­le­ga pro­blem z teo­ria­mi i sche­ma­ta­mi. Po­trze­ba cza­su, żeby je spraw­dzić. Wciąż zbie­ram do­wo­dy.

Jej oczy wy­peł­ni­ły się łza­mi. Za­mru­ga­ła, po­wstrzy­mu­jąc je.

– Nie ro­zu­miem. Dla­cze­go nikt tego nie do­strzegł, sko­ro tyle osób za­gi­nę­ło?

– Cze­go nie do­strzegł? – za­py­tał Bro­ome. – Do dia­bła, sam jesz­cze nie je­stem pew­ny, czy coś łą­czy te spra­wy. Lu­dzie wciąż giną. Prze­waż­nie ucie­ka­ją. Więk­szość tych fa­ce­tów ban­kru­tu­je, mają wie­rzy­cie­li na kar­ku, tra­cą wszyst­ko, na co pra­co­wa­li przez lata, więc za­czy­na­ją nowe ży­cie. Prze­no­szą się na dru­gi ko­niec kra­ju. Cza­sem zmie­nia­ją na­zwi­ska. Cza­sa­mi nie. Wie­lu z nich… cóż, nikt ich nie szu­ka. Nikt nie chce ich od­na­leźć. Jed­na z żon, z któ­rą roz­ma­wia­łem, bła­ga­ła mnie, że­bym nie szu­kał jej męża. Mia­ła z nim tro­je dzie­ci. Uwa­ża­ła, że uciekł z ja­kąś… jak to uję­ła… „wstręt­ną dziw­ką” i to naj­lep­sza rzecz, jaka mo­gła jej się przy­tra­fić.

Mil­cze­li przez dłu­gą chwi­lę.

– A co przed­tem? – za­py­ta­ła Sa­rah.

Bro­ome wie­dział, o co py­ta­ła, ale mimo to po­wtó­rzył:

– Przed­tem?

– Przed Ste­war­tem. Czy ktoś znikł przed moim mę­żem? Przy­gła­dził dło­nią wło­sy i pod­niósł gło­wę. Spoj­rze­li so­bie w oczy.

– Nie zna­la­złem pa­su­ją­ce­go przy­pad­ku – od­parł Bro­ome. – Je­śli to jest sche­mat, to za­czął się od Ste­war­ta.5

Me­gan le­ża­ła w łóż­ku, czy­ta­jąc ga­ze­tę. Dave le­żał obok niej, z pi­lo­tem w ręku. Dla męż­czyzn pi­lot te­le­wi­zo­ra jest jak smo­czek albo koc ra­tun­ko­wy. Po pro­stu nie mogą oglą­dać te­le­wi­zji, nie ma­jąc go w po­bli­żu, za­wsze go­to­we­go do dzia­ła­nia.

Było tuż po dzie­sią­tej wie­czór. Jor­dan już spał. Kay­lie to zu­peł­nie inna hi­sto­ria.

– Chcesz speł­nić ten za­szczyt­ny obo­wią­zek czy ja mam to zro­bić? – za­py­tał Dave.

– Ostat­nie dwa wie­czo­ry ty to ro­bi­łeś – od­par­ła Me­gan i wes­tchnę­ła.

Dave uśmiech­nął się, nie od­ry­wa­jąc oczu od te­le­wi­zo­ra.

– Ostat­nie trzy wie­czo­ry. Ale kto by to li­czył?

Odło­ży­ła ga­ze­tę. Kay­lie mia­ła cho­dzić spać punk­tu­al­nie o dzie­sią­tej, ale nig­dy nie ro­bi­ła tego do­bro­wol­nie, cze­ka­jąc, aż któ­reś z ro­dzi­ców jej każe. Me­gan wy­gra­mo­li­ła się z łóż­ka i boso prze­szła ko­ry­ta­rzem. Mo­gła­by krzyk­nąć: „Na­tych­miast idź spać!”, lecz to było rów­nie wy­czer­pu­ją­ce i mo­gło zbu­dzić Jor­da­na.

Me­gan we­tknę­ła gło­wę do po­ko­ju cór­ki.

– Pora spać.

Kay­lie na­wet nie ode­rwa­ła oczu od mo­ni­to­ra.

– Jesz­cze tyl­ko pięt­na­ście mi­nut, do­brze?

– Nie. Masz kłaść się o dzie­sią­tej. Jest już pra­wie kwa­drans po.