Zraniona miłość - ebook

PROLOG

Późnym wieczo­rem zadzwo­nił tele­fon. Zdzi­wiłem się bardzo. Od lat miesz­kam sam i rzadko ktoś do mnie dzwoni a jeśli już to raczej do połu­dnia. Niechęt­nie wsta­łem z mojej ulubio­nej kanapy i sięgną­łem po słuchawkę. Usłysza­łem znajomy mi głos. Głos na który podświa­do­mie cały czas czeka­łem. Nie zdąży­łem jesz­cze nic powie­dzieć kiedy w słuchawce rozle­gło się znajome:

– Cześć Marku. Prze­pra­szam, że dzwo­nię o tak późnej porze, ale mam do ciebie ważną sprawę.

– Witam cię Krysiu – prze­rwa­łem jej – nie przej­muj się godziną. Niezależ­nie od pory, w której zadzwo­nisz, będzie mi zawsze miło. Teraz słucham uważ­nie co chcesz mi powie­dzieć.

Po pierw­sze, powie­działa:

– Jeśli twoje zapro­sze­nie jest na­dal aktu­alne to chcia­łam cię jutro odwie­dzić,

– Po drugie, mam ważną sprawę którą chcia­łam omówić z tobą osobi­ście.

Zamu­ro­wało mnie, po prostu odjęło mi mowę. W jednej sekun­dzie wróciły wspo­mnie­nia moich młodzień­czych lat i wszyst­kich ważnych spraw które wtedy rozgry­wały się w moim życiu. Przed laty Krysię i mnie łączyło wiel­kie uczu­cie. Niestety oboje padli­śmy ofia­rami perfid­nej gry naszych najbliż­szych w której nasza miłość nie miała szans na speł­nie­nie się. W efek­cie nasze drogi roze­szły się. Dopiero po latach, kiedy każde z nas miało własne życie dowie­dzieliśmy się że były obok nas osoby, które zrobiły wszystko aby nas rozdzie­lić. Muszę przy­znać że ich plan był dosko­nały i w pełni został zreali­zo­wany. Kiedy to odkry­li­śmy nic już nie można było zrobić. Na wszystko było już za późno. Usta­li­li­śmy z Krysią że już ni­gdy nie spotkamy się. Wiedzie­li­śmy że takie spotka­nie mogło być niebez­pieczne dla naszych wspo­mnień a te chcie­li­śmy zacho­wać w naszej pamięci niena­ru­szone, dlatego wiado­mość od Krysi o jej przy­je­ździe tak mną wstrzą­snęła.

– Czy możesz powie­dzieć coś więcej? – spyta­łem.

– Trochę tak ale jest to rozmowa na kilka godzin, więc uzbrój się w cier­pli­wość i czekaj na mnie.

– Czy mam rozu­mieć, że zosta­niesz na dłużej?

W słuchawce usły­szałem jej śmiech.

– Chciał­byś prawda?

Nie zdąży­łem nic powie­dzieć, kiedy Krysia powie­działa:

– Pamię­tam o naszych usta­le­niach i nie zamie­rzam nic w tej kwestii zmie­niać. Jeśli myśla­łeś ina­czej, to przy­kro mi, ale cię rozcza­ruję. Jednak by nie trzy­mać cię dłużej w niepew­no­ści, powiem tak. Rzeczy­wi­ście zostanę u ciebie jeden dzień, później pojadę do mojej mamy, która jak wiesz mieszka w Berli­nie. Z Opola będę musiała nadło­żyć trochę drogi by przy­je­chać do ciebie do Mann­heim, jednak ina­czej się nie da. Histo­ria którą chcę tobie opowie­dzieć wymaga poświę­ce­nia jej trochę czasu.

Nie bardzo rozu­miem prze­rwa­łem Krysi po raz kolejny.

– Przy­jeż­dżasz do mnie tylko, żeby opowie­dzieć mi jakąś histo­rię? Ja przez chwilę miałem nadzieję, że przy­jeż­dżasz do mnie z innego powodu. Myśla­łem, miałem cichą nadzieję, że chcesz pobyć jakiś czas ze mną.

– Marku już wielo­krot­nie o tym rozma­wialiśmy. Coś usta­li­li­śmy i trzy­majmy się tego. Nie pozwólmy aby przez nieroz­ważne postę­po­wa­nie, znisz­czylibyśmy coś co dla nas jest najważ­niej­sze, nasze wspo­mnie­nia z młodzień­czych lat.

– Masz rację Krysiu. Nie daro­wał­bym sobie gdyby tak się stało. Powiedz mi jednak co w tej histo­rii jest tak niezwy­kłe że chcesz zoba­czyć się ze mną?

– Wytrzy­maj jesz­cze te kilka godzin – powie­działa Krysia. – Jestem pewna, że ta histo­ria na pewno nie tylko zainte­re­suje ciebie, ale wcią­gnie cię tak, że nie będziesz mógł prze­stać o niej myśleć – powie­działa.

– Rzeczy­wi­ście już wzbu­dzi­łaś moją cieka­wość – powie­działem. – Jedno tylko chciał­bym wiedzieć. Domy­ślam się, że jest to jakaś histo­ria miło­sna, a ty prze­cież najle­piej wiesz, że w tej mate­rii nie jestem najlep­szym specja­li­stą. Przy­pusz­czam, że znasz wielu ludzi, którzy znają się na tym lepiej.

– Mylisz się, powie­działa, mam inne zdanie w tej kwestii. Co prawda w jednym się zgadzam. Nie wyszło tobie, lub raczej nam z tą naszą miło­ścią najle­piej, ale zrobi­łeś wszystko, aby nasze życie poto­czyło się ina­czej. To nie była twoja wina, że tak się stało. Uważam że tylko ty zrozu­miesz motywy postę­po­wa­nia tych ludzi, o których chcę ci opowie­dzieć. Dlatego właśnie ryzy­ku­jąc nara­żenie na szwank naszych wspo­mnień, wbrew naszym usta­le­niom chcę się spotkać z tobą i jutro mam nadzieję tak się stanie.

– Skoro tak uważasz – powie­działem – nieza­leż­nie od tego co usły­szę od ciebie, nasze spotka­nie będzie dla mnie niezapo­mnianym prze­ży­ciem.

– Dla mnie też – powie­działa Krysia i dodała – ale nie licz na nic więcej. To będzie tylko spotka­nie.

– Dobrze powie­działem, ale jeśli jutro chcesz zjawić się u mnie, to musisz wypo­cząć przed podróżą. Skończmy więc rozmowę, i idź już spać. Dobra­noc i spokoj­nej nocy.

– Dobra­noc Marku usły­szałem – do zoba­cze­nia jutro.

Po chwili w słuchawce zale­gła cisza.

Byłem bardzo poru­szony tą rozmową. Chcia­łem zasnąć, ale nie mogłem. Myśla­łem o tym co powie­działa mi Krysia. Wracały wspo­mnie­nia. Cały czas miałem przed oczami moje młode lata. Szcze­gól­nie okres nauki w liceum. To były cudowne czasy. Nic tak wspa­niałego jak wtedy nie przy­da­rzyło mi się już ni­gdy więcej. Zasną­łem dopiero nad samym ranem. Obudzi­łem się po dwóch godzi­nach, ale o dziwo byłem wypo­częty. Dodat­kowo odczu­wa­łem niezwy­kłe podnie­ce­nie na myśl, że już niedługo spotkam Krysię. Byłem bardzo ciekawy, jak zare­aguję na to spotka­nie. Nie widzie­li­śmy się przecież kilkadzie­siąt lat. Czy obudzą się w moim brzu­chu motyle, czy tylko doznam przy­jem­no­ści spowo­do­wa­nej spotka­niem dawno niewi­dzia­nej przy­ja­ciółki. Za kilka godzin miałem się o tym prze­ko­nać. Chcia­łem przy­go­to­wać jakiś lepszy obiad z tej okazji ale Krysia powie­działa, że po pierw­sze nie wie, o której godzi­nie przy­je­dzie a po drugie przy­wie­zie trochę smako­ły­ków z Opola. Mam po prostu nic nie robić, tylko przy­go­to­wać się na uważne wysłu­cha­nie tego co ma mi do opowie­dze­nia. Pomyśla­łem sobie, że mimo wszystko takie spotka­nie to nieby­wała okazja by wrócić do prze­szło­ści i posta­no­wiłem upiec ciasto. Po namy­śle zdecy­do­wa­łem się na szar­lotkę. Jest to nieskom­pli­ko­wane w wyko­na­niu ciasto, a jedno­cze­śnie bardzo smaczne. Poza tym nie znam nikogo, komu by szar­lotka nie smako­wała. Po tym stwier­dze­niu, pokrę­ci­łem się jesz­cze trochę po miesz­ka­niu i zabra­łem się do pracy. Nie bardzo mogłem się skupić. Ciągle w uszach brzmiały mi słowa Krysi. Zasta­na­wia­łem się, czy jedy­nym powo­dem dla którego ona chce spotkać się ze mną, jest rzeczy­wi­ście chęć opowie­dze­nia mi jakieś miło­snej histo­rii. Wyda­wało mi się to trochę dziwne. W swoim życiu widzia­łem różne rzeczy, więc z doświad­cze­nia wiedzia­łem, że z odpo­wie­dzią na te wątpli­wo­ści muszę jesz­cze pocze­kać. Próby odgad­nię­cia praw­dzi­wych powo­dów, dla których kobiety robią różne dziwne rzeczy z naszego męskiego punktu widze­nia, zwykle kończą się niczym. Musimy po prostu zgodzić się z tym, co one nam powie­dzą.

Tak też posta­no­wiłem zrobić. Zają­łem się przy­go­to­wy­wa­niem ciasta. Stara­łem tylko skupić się na tej czyn­no­ści. Uczci­wie jednak muszę przy­znać, że nie do końca mi się to udało. Ani mój umysł ani moje ciało nie chciały się uspo­koić. Byłem niezwy­kle podnie­cony i ciekawy zbli­ża­ją­cego się spotka­nia z Krysią. Nie wiedzie­li­śmy się prze­cież tyle lat. Ciekawy byłem jak ona teraz wygląda i jakim jest czło­wie­kiem. W mojej pamięci został jej obraz z naszych szkol­nych lat i taki pozosta­nie już na zawsze. Ciekawy byłem jej wnętrza. Co myśli, jak postrzega rzeczy­wi­stość, co zostało z jej marzeń, jak poto­czyło się jej życie. Pytań miałem wiele. W mojej głowie pano­wał totalny chaos. Nie byłem w stanie tego opano­wać. Trudno było mi również powie­dzieć sobie: „czło­wieku nie gorącz­kuj się tak bardzo, w swoim czasie wszyst­kiego się dowiesz”. Prze­ko­ny­wałem tak siebie, aż do chwili kiedy w drzwiach mego skrom­nego miesz­ka­nia stanęła ona.

Przy­je­chała po połu­dniu. Nawet wcze­śniej niż się spodzie­wałem. Kiedy stanęła w drzwiach, zupeł­nie mnie zatkało. Zoba­czy­łem Krysię taką, jaka zawsze była obecna w mojej pamięci. Nie mogłem oderwać od niej ­wzroku.­ Stałem tak jak przy­sło­wiowy słup soli. Pewnie trwało by to jesz­cze długo gdyby z tego odrę­twie­nia nie wyrwał mnie jej głos.

– Marku, czy zamie­rzasz mnie tutaj trzy­mać wiecz­nie, nie zapro­sisz mnie do środka?

To mnie obudziło. Zaczą­łem coś bąkać bez ładu i składu.

– Tak oczy­wi­ście, witaj, wchodź, zapra­szam serdecz­nie – i wypo­wia­da­łem też takie tam różne, niezbyt spójne słowa.

Przy­wi­taliśmy się bardzo serdecz­nie. Może nawet zbyt serdecz­nie. Przy­tu­liłem ją do siebie i stali­śmy tak przez dłuż­szą chwilę. Nic nie mówi­li­śmy. Miałem wraże­nie że obydwoje prze­nie­śliśmy się w myślach do naszych młodzień­czych lat. Chyba oboje nie wiedzie­li­śmy jak mamy się zacho­wać. Trwało to dłuż­szą chwilę. Wresz­cie Krysia powie­działa:

– Chyba już dość tych czuło­ści. Musimy zacho­wy­wać się racjo­nal­nie. Na wspo­mnie­nia będziemy mieli jesz­cze trochę czasu jak rozpa­kuję część mojego bagażu, który w tej chwili znaj­duje się w bagaż­niku mojego samo­chodu. Myślę że pomo­żesz mi Marku przy­nieść tutaj znaj­du­jące się tam rzeczy.

– Oczy­wi­ście, z najwięk­szą przy­jem­no­ścią – powie­działem.

Zaże­no­wa­nie minęło. Z uśmie­chami na twarzy zeszli­śmy do samo­chodu i po chwili wróci­li­śmy do miesz­ka­nia z kilkoma waliz­kami. Krysia chciała się odświe­żyć po podróży, więc wska­za­łem jej, gdzie znaj­duje się łazienka. Wcze­śniej zapy­tałem, czy jest głodna i na co ma ochotę. Wspo­mnia­łem, że upie­kłem dla niej szar­lotkę. Zdzi­wiła się trochę, ale widzia­łem, że było jej miło.

– W takim razie chęt­nie spró­buję. Nie jestem specjal­nie głodna, więc szar­lotka i czarna kawa będą w sam raz. W rewanżu, ja przy­go­tuję kola­cję ze smako­ły­ków, które przy­wio­złam z sobą – powie­działa.

Zgodzi­łem się z ochotą. Krysia znik­nęła w łazience, a ja zają­łem się przy­go­to­wa­niem kawy i kroje­niem ciasta. Ledwo poukła­da­łem wszystko na ławie i włączy­łem muzykę z naszych lat sześć­dzie­sią­tych, Krysia wyszła z łazienki. Była w dosko­na­łym humo­rze i bez śladu zmęcze­nia podróżą. Przy­sta­nęła na chwilę w progu i zwró­ciła głowę w stronę głośni­ków, z których sączyła się muzyka, którą kiedyś tak lubi­li­śmy. Uśmiech­nęła się tym swoim cudow­nym uśmie­chem, który w prze­szło­ści zawsze prawie zwalał mnie z nóg. Przy­znaję, że teraz nic się w tej kwestii nie zmie­niło. W dalszym ciągu powo­do­wał on, że miałem wraże­nie unosze­nia się nad ziemię. To było niewia­ry­godne. Po tylu latach nic się nie zmie­niło. To było cudowne uczu­cie. Po chwili Krysia sprowa­dziła mnie na ziemię.

– Wiesz Marku, to był wspa­niały pomysł, znowu prze­nio­słam się w prze­szłość.

– Podnio­słem brwi w ze zdzi­wie­nia. Zauwa­żyła to i powie­działa.

– Nie tylko ty wracasz do prze­szło­ści, ja też i być może nawet częściej niż ty. Jestem jednak, jak mi się wydaje realistką i marze­nia przy­wo­łuję tylko wtedy, kiedy chcę popra­wić sobie nastrój. Robię to tak jak więk­szość ludzi, którzy odtwa­rzają swoje ulubione filmy na DVD by jesz­cze raz prze­żyć coś wspa­niałego. Z moimi wspo­mnie­niami robię tak samo i tylko w takim celu. Potra­fię oddzie­lać prozę życia od wspo­mnień. Wspo­mnie­nia są oczy­wi­ście dla mnie bardzo ważne, ale one są tylko jak ta przy­sło­wiowa wisienka na torcie. Pięk­nie wyglą­dają, ale trwają tylko chwilkę, a później znikają. Usie­dliśmy przy ławie i zaję­li­śmy się jedze­niem szar­lotki. Zanim Krysia zaczęła opowia­dać mi o tej tajem­niczej histo­rii miło­snej nie obyło się bez przywoła­nia naszych wspól­nych wspo­mnień. Miałem wraże­nie, że mimo upływu lat, wspo­mnie­nia tamtego okresu naszego życia było dla nas bardzo ważne.

Te szkolne czasy i wyda­rze­nia które im towa­rzy­szyły tkwiły w nas przez całe nasze życie. Uświa­domiliśmy sobie że dzięki nim mogli­śmy jakoś funk­cjo­no­wać w naszym później­szym życiu. Okazało się, że zarówno Krysia, jak i ja w trud­nych dla nas chwi­lach zawsze przy­wo­ły­wa­li­śmy w myślach wspo­mnie­nia z naszych szkol­nych lat. Zasta­na­wia­li­śmy się dlaczego, skoro wyda­rze­nia z naszej prze­szło­ści były tak dla nas ważne, nie zrobi­li­śmy nic, aby stały się one real­no­ścią, a nie tylko wspo­mnie­niami. Nie znali­śmy odpo­wie­dzi lub raczej przy­czyn które spowo­do­wały taki a nie inny stan rzeczy. Było ich tak wiele, że nie byli­śmy w stanie wszyst­kiego tak uporząd­ko­wać, by uzyskać odpo­wiedź. Poza tym zajęło by to nam prawdopodob­nie wiele dni. My nie mieli­śmy tyle czasu. Krysia chciała wyje­chać następ­nego dnia a z tego co mi mówiła przez tele­fon, to co chciała mi powie­dzieć mogło jej zająć sporo czasu. Po wypi­ciu kawy. Krysia zaczęła opowia­dać:

– Jedna z moich przy­ja­ciółek kilka tygo­dni temu przy­szła do mnie i tak od słowa do słowa, zapy­tała mnie czy spotka­łam się z taką sytu­acją żeby mężczy­zna nagle wyrzekł się swojej córki którą bardzo kochał. Nie bardzo rozu­miałam o czym mówi ta moja przy­ja­ciółka. Powie­działem jej, chwila, powoli, opowiedz mi dokład­nie o co chodzi bo przy­znam że nie bardzo rozu­miem. Masz rację odpo­wie­działa. Muszę chyba zacząć od początku. Sprawa doty­czy przy­ja­ciół mojej przy­ja­ciółki. Krysia zjadła kawa­łek ciasta i zaczęła mówić.

- Z początku nie bardzo byłam zain­te­re­so­wana tą opowie­ścią. Nie bardzo chcia­łam wysłu­chi­wać histo­rii miło­snej która przy­da­rzyła się ludziom których w ogóle nie znałam. Zareago­wałam podob­nie jak ty. Powie­działam nawet że takie sprawy wcale mnie nie inte­re­sują. Przy­ja­ciółka nie odpusz­czała. Nale­gała abym jednak wysłu­chała jej do końca. Ponie­waż i tak nie miałam żadnych planów na wieczór, zgodzi­łam się. W miarę jak przy­ja­ciółka opowia­dała, moje zain­te­re­so­wa­nie wzra­stało. Doszło do tego że zatra­ci­łam poczu­cie czasu. W pewnym momen­cie, kiedy moja przy­ja­ciółka zapro­po­no­wała że z uwagi na późną porę, dokoń­czy opowia­dać innego dnia, ja zapro­te­sto­wałam. Powie­działam, że nie wypusz­czę jej z mojego miesz­ka­nia wcze­śniej, zanim wszyst­kiego mi nie opowie. Przy­ja­ciółka opowia­dała a ja słucha­łam z otwar­tymi ustami. Kiedy skoń­czyła zorien­to­wałam się że jest już zupeł­nie jasno. Opowieść trwała całą noc.

W tym momen­cie prze­rwa­łem Krysi i powie­działem:

– Wiesz zaczyna mnie ta cała sytu­acja coraz bardziej intry­go­wać. Zasta­na­wiam się, prze­rwa­łem Krysi, jaki tak naprawdę jest powód twojego przy­jazdu. Przy­znam że trudno jest mi wyobra­zić sobie że tylko jakaś histo­ria miło­sna twojej przy­ja­ciółki skło­niła cię do przy­jazdu do mnie.

– Nie tylko – odpo­wie­działa. – Jak mówi­łam ci już wcze­śniej chcia­łam namó­wić cię do opisa­nia tej histo­rii.

– No powiedzmy, że uwie­rzę, ale co jest w tej histo­rii tak niezwy­kłego, że chcesz abym to opisał w mojej książce.

– Po pierw­sze powie­działa, jest to histo­ria niezwy­kłej miło­ści okupio­nej straszną trage­dią, a po drugie chcia­łam żebyś opisał ją z punktu widze­nia mężczy­zny, bo nie mogę zrozu­mieć postę­po­wa­nia męża mojej przy­ja­ciółki, powie­działa.

– Uważasz Krysiu że ja jestem odpo­wied­nią do tego osobą? Wiesz prze­cież, że w kwestii miło­ści mam raczej niecie­kawe doświad­cze­nia.

– Tak wiem o tym dosko­nale, powie­działa ale uważam, że jesteś bardzo wraż­liwym czło­wie­kiem i z uwagi na twoje doświad­cze­nia będziesz potra­fił wczuć się w psychikę tego czło­wieka.

– Skoro tak uważasz, mogę spró­bo­wać, ale muszę znać więcej szcze­gó­łów – powie­działem.

– Oczy­wi­ście, opowiem ci wszystko co wiem, a w dodatku przy­wio­złam pamięt­nik boha­tera tej histo­rii, który powi­nien ci wiele wyja­śnić. Ponadto część infor­ma­cji mam zapi­sane na Pendrive. Mam nadzieje że jak zapo­znasz się ze wszyst­kimi infor­ma­cjami dojdziesz do wnio­sku, że warto to opisać w książce. Teraz oczy­wi­ście z braku czasu nie mogę wdawać się w szcze­góły. Opowiem ci z grub­sza całą histo­rię a później chcia­ła­bym się trochę prze­spać, bo jak wiesz jutro muszę być u mojej mamy.

– Szkoda – powie­działem – miałem nadzieję, że zosta­niesz chociaż kilka dni. Mogli­by­śmy spędzić mile czas, odświe­ża­jąc nasze wspo­mnie­nia. Myślę, że nie było by to dobre powie­działa Krysia. Oboje wiemy, jak wyglą­dała nasza prze­szłość, co nas łączyło i jak to się skoń­czyło. Uważam, że rozpa­try­wa­nie wszyst­kiego jesz­cze raz nie ma sensu. Upły­nęło zbyt wiele czasu. Niczego nie można już zmie­nić. Czy tego chcemy czy nie, musimy prze­szłość zosta­wić tam gdzie powinna pozo­stać, to znaczy w naszych wspo­mnie­niach. Jeste­śmy zupeł­nie innymi ludźmi niż byli­śmy wtedy. Przez te wszyst­kie lata wykształ­ci­li­śmy w sobie okre­ślone cechy. Tego nie da się zmie­nić. ­Zostały nam tylko wspo­mnie­nia. One pozo­staną takie same i niech tak będzie. Nie burzmy tego, co kiedyś budo­wa­li­śmy – dodała.

Chcia­łem zapro­te­sto­wać, powie­dzieć, że nie zgadzam się z takim stawia­niem sprawy. Ja chcia­łem rozma­wiać o prze­szło­ści. Miałem nadzieję na wyja­śnienie powo­dów, które spowo­do­wały, że nie udało się nam zreali­zo­wać w pełni naszej młodzień­czej miło­ści. Już otwie­rałem usta aby to wykrzy­czeć, kiedy zauwa­żyłem spoj­rze­nie Krysi. Było w nim coś tak bardzo smut­nego, że zrezy­gno­wałem. Zrozu­miałem, że Krysia miała rację. Grze­ba­nie w prze­szło­ści mogło by spowo­do­wać więcej szkody niż pożytku. Westchną­łem tylko i powie­działem.

– Jestem zawie­dziony tym, jak podcho­dzisz do tak ważnych dla nas spraw, ale ze smut­kiem muszę przy­znać ci rację. Cieszę się bardzo z twojego przy­jazdu i to wspo­mnie­nie również zacho­wam na zawsze w pokła­dach mojej pamięci. Teraz Krysiu opowia­daj wszystko, co wiesz o tej histo­rii. Posta­ram się bardzo uważ­nie cię wysłu­chać. Obie­cuję, że przej­rzę dokład­nie zarówno pamięt­nik, jak i infor­ma­cje zawarte na tym nośniku. Jesz­cze jedno chciał­bym usły­szeć. Podaj mi jeśli nie jest to tajem­nicą, namiary na twoją przy­ja­ciółkę i pozo­sta­łych boha­te­rów tej histo­rii. Krysia posmut­niała.

– Posłu­chaj – powie­działa – moja przy­ja­ciółka ma na imię Iza i mieszka w okolicy Opola. Resztę zaraz ci napi­szę na kartce jeśli dasz mi jaki notes. Co do innych osób, to jak się zorien­tu­jesz po wysłu­cha­niu tego co mam ci do powie­dze­nia, nie do wszyst­kich będzie można dotrzeć. Te słowa bardzo mnie zacie­ka­wiły.

Posta­no­wiłem nie zada­wać teraz żadnych pytań. Krysia nie miała zbyt dużo czasu a ja czułem, że ta opowieść trochę potrwa.

Powie­działem: „Krysiu jestem gotowy, zaczy­naj”.

W miarę słucha­nia docho­dzi­łem do wnio­sku że rzeczy­wi­ście ta histo­ria powinna być opisana. Nasza rozmowa a właści­wie mono­log Krysi trwał do późnej nocy. Ja tylko w kilku miej­scach prze­rwa­łem jej i prosi­łem o rozsze­rze­nie jakiś infor­ma­cji. Krysia była już bardzo zmęczona, więc nie chcia­łem ją męczyć pyta­niami na które odpo­wiedź spodzie­wałem się znaleźć w tym co ona mi prze­ka­zała. Kiedy skoń­czyła, powie­działem:

– Jeśli nie zmie­nisz zdania co do prze­dłu­że­nia pobytu, to musisz pójść już spać. Jutro czeka cię jesz­cze wielo­go­dzinna podróż. Musisz być wypo­częta.

– Masz rację Marku. Serce mi mówi że chciało by jesz­cze zostać ale rozsą­dek każe jutro jechać. Niestety posta­no­wiłam posłu­chać głosu rozsądku. Jutro wyjeż­dżam. Teraz wybacz ale dosłow­nie padam ze zmęcze­nia więc szybko udaję się do twojej sypiali. Mam nadzieję, że równie szybko zasnę.

Powie­działa „dobra­noc” i już jej nie było. Zosta­łem w pokoju pogrą­żony w dziw­nym stanie odrę­twie­nia. Zbyt dużo działo się w mim życiu w ciągu kilku minio­nych godzin. Musia­łem sobie jakoś z tym pora­dzić, uporząd­ko­wać myśli i spoj­rzeć na wszystko z dystansu.

Następ­nego dnia Krysia wstała około godziny jede­na­stej. Wyglą­dała ślicz­nie. Była wypo­częta i nic nie wska­zy­wało na to by odczuła trudy wczo­rajszej podróży z Polski i naszej rozmowy zakoń­czonej późno w nocy. Jedy­ne, co dostrze­głem w jej twarzy, to jakiś smutek. Był on jednak dosko­nale

masko­wany lub tak mi się być może tylko­
wyda­wało.­ Przy­go­to­wa­łem jej małą niespo­dziankę. Wcze­śnie rano posze­dłem do pobli­skiego sklepu skąd przy­nio­słem bukie­cik małych co prawda, ale bardzo ładnych czer­wo­nych róż. Kupi­łem jesz­cze ciepłe bułeczki. Przy­go­to­wa­łem śnia­da­nie wyko­rzy­stu­jąc produkty, które Krysia przy­wio­zła z Polski. Teraz czeka­łem tylko kiedy ona się obudzi i przyj­dzie do kuchni. Nieba­wem doczeka­łem się. Kiedy tylko weszła, powie­działa jak tutaj pięk­nie pach­nie.

– Chyba mam rację podej­rze­wa­jąc że przy­go­to­wałeś dla nas śnia­da­nie, prawda?

– Masz rację – powie­działem – śnia­da­nie czeka, więc zapra­szam cię do stołu.

Kiedy zbli­żyła się, wręczy­łem jej ten skromny bukie­cik. Spoj­rzała na mnie i uśmiech­nęła się tym swoim znie­wa­la­ją­cym mnie zawsze uśmie­chem. Zauwa­ży­łem, że spra­wiło jej to dużą przy­jem­ność.

– Pamię­ta­łeś o różach? To niewia­ry­godne, po tylu latach. Dzię­kuję ci Marku.

Ciarki prze­szły całe moje ciało. Poczu­łem się znowu szczę­śliwy, zupeł­nie jakby czas nie płynął. Miałem wraże­nie że jestem tym samym chłop­cem, który przed pięć­dzie­się­cioma laty miał to szczę­ście spotkać na swojej drodze tę osobę która stała teraz stała przede mną i za chwilę będziemy jedli wspól­nie śnia­da­nie. Byłem bardzo poru­szony tą sytu­acją, ale nie chcia­łem, aby coś można było po mnie poznać. Krysia chyba jednak zauwa­żyła moje wzru­szenie. Popa­trzyła na mnie dłużej niż zwykle i powie­działa:

– Zabie­rajmy się do jedze­nia. Jestem bardzo głodna, a ponie­waż czeka mnie jesz­cze długa droga, więc muszę najeść się na zapas, zaśmiała się.

Przy śnia­da­niu stara­li­śmy się oboje nie poru­szać tema­tów zwią­zanych z naszą prze­szło­ścią. We mnie ­urucho­miły się jakieś wewnętrzne hamulce. Mimo, że ciągle myśla­łem o naszych młodzień­czych czasach, nie mogłem nic powie­dzieć. Spoj­rzałem na Krysię. Byłem pewny, że ona też tego doświad­cza. Pomyśla­łem, że skoro coś nas powstrzy­muje tak silnie od rozmowy o nas, to widocz­nie z jakie­goś powodu tak musi być. Po śnia­da­niu usie­dliśmy przy ławie by wypić kawę. Krysia zapy­tała mnie, czy zdecy­do­wa­łem się na napi­sa­nie książki i kiedy ewen­tu­al­nie to nastąpi. Odpowie­działem że prawie mnie prze­ko­nała do tego pomy­słu. Są jesz­cze sprawy które muszę wyja­śnić. Kiedy przej­rzę wszyst­kie mate­riały, które mi dostar­czyła, podejmę decy­zję. Nie wyklu­czam że będę chciał jesz­cze poroz­ma­wiać z osobami które mogą coś na ten temat powie­dzieć.

– Cieszę się bardzo – powie­działa Krysia. – Wiedzia­łam, że się zgodzisz i podej­dziesz do tego tematu bardzo poważ­nie i z pełnym zaan­ga­żo­wa­niem.

– Tak – odpo­wie­działem – temat pozor­nie banalny, ale ja czuję, że kryje on w sobie drugie dno i ja muszę go odkryć. Dam ci znać co zrobię, kiedy zdobędę wszyst­kie niezbęd­nie infor­ma­cje potrzebne mi do napi­sa­nia tej książki.

Chwilę jesz­cze porozma­wialiśmy o mało znaczą­cych spra­wach i Krysia podno­sząc się z fotela powie­działa:

– Bardzo się cieszę Marku z naszego spotka­nia. Wiesz równie dobrze, że nie mogło ono prze­bie­gać ina­czej. Teraz niestety muszę już jechać. Zrobiło mi się strasz­nie smutno. Chciało mi się płakać z żalu, że wszystko w prze­szło­ści poto­czyło się ina­czej, niż to sobie wyobra­ża­łem. Niestety nic nie mogłem już na to pora­dzić. Dyskret­nie otar­łem łzę która jakimś cudem spły­nęła mi z oka i powie­działem:

– Tak już czas.

Złapa­łem bagaże i zaczę­li­śmy scho­dzić po scho­dach. Przed domem zapa­ko­wa­łem je do samo­chodu. Powie­działem Krysi patrząc prosto w jej najcudow­niejsze dla mnie oczy:

– Do widze­nia i szczę­śliwej podróży.

Ona odpo­wie­działa:

– Żegnaj Marku. Wiesz, że praw­do­po­do­bień­stwo, że spotkamy się jesz­cze, jest nikłe.

– Wiem. – westchną­łem – Pozdrów jesz­cze serdecz­nie twoją mamę.

Krysia spoj­rzała na mnie tak jakby chciała jesz­cze coś powie­dzieć, ale uśmiech­nęła się tylko i wsia­dła do samo­chodu.

Odjeż­dża­jąc podnio­sła rękę na poże­gna­nie. Bardzo długo patrzy­łem na miej­sce w którym znik­nęła Krysia jadąc swoim samo­cho­dem który wiózł ją w nieznane dla mnie miej­sce. Być może był to ostatni obraz zwią­zany z Krysią który zapi­szę w mojej pamięci. Zrobiło mi się bardzo smutno. Zdałem sobie sprawę z tego, że właśnie skoń­czył się pewien ważny dla mnie etap w moim życiu. Posta­łem jesz­cze chwilę patrząc w głąb ulicy. Nie bardzo zdawa­łem sobie sprawę z upły­wa­ją­cego czasu. Moje myśli krążyły upar­cie wokół ostat­nich i prze­szłych wyda­rzeń.

Po chwili jednak przy­szło otrzeź­wie­nie. Wróci­łem do rzeczy­wi­sto­ści i powoli idąc po scho­dach wsze­dłem do mojego miesz­ka­nia. Czułem się paskud­nie. Ogromny ból i nieokre­ślony żal towa­rzy­szył mi jesz­cze przez wiele godzin. Nie byłem zdolny do wyko­ny­wa­nia codzien­nych czyn­no­ści. Dość wcze­śnie jak na mnie poło­żyłem się do łóżka i na szczę­ście szybko zasną­łem.

Następ­nego dnia wcale nie czułem się lepiej. Wizyta Krysi zupeł­nie mnie rozstro­iła. Nie mogłem pora­dzić ­sobie z natło­kiem myśli. Kłębiły się i krążyły w mojej głowie cały czas. Nie pozwa­lały mi myśleć o niczym innym jak tylko o czasach minio­nych. Trwało to kilka dni. Wresz­cie nadszedł dzień kiedy powie­działem sobie, dość. Muszę wziąć się w garść i zabrać się do porząd­ko­wa­nia infor­ma­cji prze­ka­za­nych mi przez Krysię. Na począ­tek zano­to­wa­łem sobie wszystko to co ona mi opowie­działa. Następ­nie zaczą­łem prze­glą­dać pamięt­nik Tomka. Tak nazwa­łem boha­tera tej histo­rii, którą miałem opisać. Nie znałem jesz­cze jej zakoń­cze­nia. Wiedzia­łem tylko, że jest nieco­dzienna i kończy się drama­tycz­nie. Z uwagą zaczą­łem czytać ten pamięt­nik. Posta­no­wiłem bardzo dokład­nie, kartka po kartce uważ­nie go prze­czy­tać. Po prze­czy­ta­niu kilku kartek posta­no­wiłem jednak że wcze­śniej spró­buję skon­tak­to­wać się z wszyst­kimi uczest­ni­kami tej histo­rii.

Po zasta­no­wie­niu się dosze­dłem do wnio­sku, że najpierw wysłu­cham tego co ma do powie­dze­nia przy­ja­ciółka Krysi. Ona prze­cież wszystko jej opowie­działa. Ponadto ta przy­ja­ciółka o imie­niu Iza była również przy­ja­ciółką głów­nych uczest­ni­ków tej opowie­ści. Dyspo­no­wa­łem nume­rem tele­fonu Izy, więc niezwłocz­nie do niej zadzwo­niłem. Okazało się, że ona spodzie­wała się mojego tele­fonu. Byłem trochę zdzi­wiony, ale Iza powie­działa mi, że kiedy opowie­działa Krysi o tej niezwy­kłej miło­ści, ona była pewna, że ja napi­szę o tym książkę i na pewno będę chciał poroz­ma­wiać z ludźmi, którzy znali boha­te­rów tej opowie­ści. Nasza rozmowa trwała ponad trzy godziny, a mimo tego okazało się, że jest to zbyt mało czasu, abym mógł poznać wszyst­kie szcze­góły. Uzgod­ni­li­śmy, że bardziej szcze­gó­łowo porozma­wiamy następ­nego dnia. Najpierw jednak chcia­łem prze­czy­tać ten pamięt­nik, ale Iza prze­ko­nała mnie że nie jest to dobry pomysł. Uważała, że lepiej będzie kiedy najpierw ona opowie mi wszystko to co wie na ten temat.

W takim razie powie­działem, że zadzwo­nię do niej za dwa dni. W między­cza­sie uporząd­kuję sobie to wszystko, co udało mi się dowie­dzieć od Krysi i to co prze­czy­tałem na kilku stro­nach pamięt­nika napi­sanego przez Tomka. Iza zgodziła się chęt­nie, tym bardziej że sama chciała uporząd­ko­wać wszyst­kie fakty zapi­sane w jej pamięci.

Nasze tele­foniczne rozmowy prowa­dziliśmy prawie codzien­nie. Były coraz dłuż­sze i wnikały coraz głębiej w omawiane tematy. Muszę się do czegoś przy­znać. Kiedy obie­całem Krysi, że spró­buję opisać tę miło­sną histo­rię w mojej książce, nie byłem tym bardzo zachwy­cony. Byłem prze­ko­nany, że jest to kolejna z tysięcy podob­nych histo­ry­jek. Zgodzi­łem się tak na prawdę tylko z uwagi na to, że popro­siła mnie o to Krysia. Chcia­łem zrobić jej przy­jem­ność. Poza tym miałem nadzieję, że dzięki temu będę mógł widy­wać ją częściej. Jednak po kilku rozmo­wach z Izą byłem pewny, że nie jest to taka zwykła histo­ria. Nie chodziło tutaj tylko o opisa­nie życia kilku osób i ich wzajem­nych rela­cji i ich odczuć, tego co czuli i jak myśleli. Chcia­łem na ten problem spoj­rzeć z perspek­tywy zdra­dzo­nego męża. Jego rozte­rek w spra­wie wyba­cze­nia lub nie. Jego walki z samym sobą, czy ma uznać nie swoje dziecko czy je odrzu­cić. Wiedzia­łem, że ten problem doty­czy bardzo wielu mężczyzn. Dotych­czas jakoś nie spotka­łem się z opisem sposobu myśle­nia tych mężczyzn. Co czuli i co miało decy­du­jący wpływ na decy­zje jakie w końcu podej­mo­wali. Nie miałem jesz­cze pełnej wiedzy w tym tema­cie, ale to co już wiedzia­łem, wyda­wało mi się na tyle inte­re­sujące, że chcia­łem spró­bo­wać zmie­rzyć się z tym zagad­nie­niem. Zdawa­łem sobie sprawę z tego, że nie będzie to łatwe. Obawia­łem się nawet, że prze­ro­śnie to moje umie­jęt­no­ści. Miałem dużo wątpli­wo­ści. Całymi dniami myśla­łem o tym, czy nie powi­nie­nem jednak zrezy­gno­wać z opisa­nia tej histo­rii. Podzie­li­łem się tymi wątpli­wo­ściami z Izą. Ona jednak wszel­kimi sposo­bami starała się nakło­nić mnie do napi­sa­nia tego opowia­da­nia. Rozma­wia­li­śmy jesz­cze wiele razy. W końcu powie­działa żebym prze­czy­tał pamięt­nik Tomka uważ­nie do samego końca. Poza tym koniecz­nie mam obej­rzeć nagra­nie na którym córka Tomka, Kasia opowiada o swoim życiu w tej rodzi­nie. Powie­działa jesz­cze że kiedy rozma­wialiśmy po raz pierw­szy, wyda­wało się jej, że to nagra­nie powi­nie­nem obej­rzeć na samym końcu, teraz jednak zmie­niła zdanie i nama­wia mnie do obej­rze­nia go jak najszyb­ciej. Kiedy to zrobię, zrozu­miem dlaczego tyle osób chce aby o tej tragicz­nej histo­rii napi­sać książkę. Później będziemy jesz­cze o tym rozma­wiać. Zapy­tałem czy nie będzie lepiej kiedy porozma­wiam najpierw z uczest­ni­kami tej histo­rii. Iza długo milczała, wresz­cie powie­działa. Posłu­chaj Marku, ta histo­ria jest również dla mnie bardzo bole­sna, dlatego wola­ła­bym abyś najpierw zapo­znał się z infor­ma­cjami które prze­ka­zała ci Krysia. Jest jesz­cze jedna sprawa. To nie jest możliwe abyś mógł spotkać się ze wszyst­kimi boha­terami tych wyda­rzeń. Na razie nie powiem ci dlaczego. Najpierw prze­czy­taj a później porozma­wiamy. W jej głosie wyczu­łem jakąś dziwną deter­mi­na­cję zmie­szaną z ogrom­nym smut­kiem. Wyczu­łem że w tej chwili od Izy niczego więcej się nie dowiem. Dałem za wygraną. Powie­działem tylko że w takim razie zabie­ram się za czyta­nie i oglą­da­nie tych mate­ria­łów. Kiedy skoń­czę, zadzwo­nię. Poże­gnałem się i odło­ży­łem słuchawkę. Zasta­no­wiła mnie ta rozmowa, nie wiedzia­łem co o tym myśleć. Zada­wałem sobie pyta­nie co jest tak niezwy­kłego w tej banal­nej na pozór miło­snej histo­rii że tak wielu ludziom zależy na jej opisa­niu. Ten stan umysłu w którym się znala­złem spowo­do­wał że moja cieka­wość bardzo wzro­sła. Zrobi­łem sobie kawę i zabra­łem się do oglą­da­nia nagra­nia.

Z ekranu kompu­tera spoglą­dała na mnie bardzo ładna dziew­czyna. W jej twarzy było coś niezwy­kłego i niepo­ko­ją­cego zara­zem. Poza tym była bardzo smutna. Kiedy opowia­dała o swoim dzie­ciń­stwie po jej twarzy ciągle płynęły łzy. Nie mogłem tego zrozu­mieć. Opowia­dała bowiem o tym jak była szczę­śliwa. Jakich miała kocha­ją­cych się i kocha­ją­cych ją rodzi­ców. Byłem zdumiony, bo to co opowia­dała ta dziew­czyna nie paso­wało zupeł­nie do obrazu który oglą­dałem. W miarę jak mijały minuty a później godziny, zaczęło do mnie docie­rać jakich ogrom­nych cier­pień doświad­czyła w swoim życiu ta dziew­czyna. W pewnym momen­cie nie mogłem już słuchać zwie­rzeń Kasi. Zaczął udzie­lać mi się jej nastrój. Musia­łem wyłą­czyć kompu­ter. Chcia­łem uporząd­ko­wać swoje myśli. To co usły­szałem, było tak niesa­mo­wite, że aż trudne do uwie­rze­nia. Tak to mną poru­szyło, że musia­łem wyjść z domu by się uspo­koić. W tym dniu nie byłem już zdolny do normal­nego funk­cjo­no­wa­nia a tym bardziej do słucha­nia zwie­rzeń Kasi. Prze­czu­wałem, że dopiero dalsza część jej wspo­mnień odsłoni cały drama­tyzm tej sytu­acji. W pewnym momen­cie chcia­łem zadzwo­nić do Izy, ale po zasta­no­wie­niu się uzna­łem że osobi­ście muszę wysłu­chać tego co do prze­ka­za­nia ma mi Kasia. Przez następne kilka dni uważ­nie wpatry­wałem się w ekran kompu­tera i z uwagą słucha­łem jej zwie­rzeń. To co ona opowia­dała było tak wzru­sza­jące że coraz częściej musia­łem wyłą­czać kompu­ter. Bałem się że poddam się nastro­jowi w jakim znaj­do­wała się Kasia i zamiast słuchać tego co ona mówi, zacznę po prostu płakać. To co usły­szałem na końcu jej opowia­da­nia było dla mnie komplet­nym zasko­czeniem. Spowo­do­wało u mnie taki szok, że całe moje ciało pokryło się gęsią skórką i dosta­łem takich drga­wek, że przez dłuż­szy czas nie mogłem się uspo­koić. Musia­łem napić się koniaku, żeby dojść do siebie. Mimo tego myśle­nie o tym czego się dowiedzia­łem tak obni­żyło moje samo­po­czu­cie że dosłow­nie nie miałem ochoty na nic. Wbrew moim zwycza­jom poło­żyłem się na kana­pie i mimo harców jakie wypra­wiały mi w głowie moje myśli, zasną­łem. Spałem kilka­na­ście godzin. Następne długo myśla­łem o co mam dalej zrobić. Zdecy­do­wa­łem, że muszę zadzwo­nić do Izy.

Wieczo­rem połą­czy­łem się z nią. Opowie­działem jej czego się dowiedzia­łem. Iza powie­działa, że spodzie­wała się takiej reak­cji z mojej strony, dlatego wcze­śniej nie chciała mi zdra­dzić wszyst­kich szcze­gó­łów tej histo­rii. Powie­działa jesz­cze, że teraz najle­piej będzie, kiedy przez kilka dni odpocznę od myśle­nia o tym. Powi­nie­nem porząd­nie odpo­cząć a dopiero później dokoń­czyć czyta­nie pamięt­nika Tomka. Dzwo­niąc do Izy spodzie­wałem się raczej że opowie mi wszystko co sama wie a przede wszyst­kim skon­tak­tuje mnie z Kasią i jej matką Anią, bo kontakt z Tomkiem był już niestety niemoż­liwy. Po chwili rozmowy Iza prze­ko­nała mnie, że najpierw muszę prze­czy­tać ten pamięt­nik. Później obie­cała, że powie mi wszystko co wie. Nie będzie już żadnych tajem­nic i pomoże mi we wszyst­kim, co będzie mi pomocne w wyda­niu książki. Zgodzi­łem się z tym, co ona mówiła. Porozma­wialiśmy jesz­cze chwilę. Powie­działem „do widze­nia i usły­sze­nia Izo”. Po chwili odło­ży­łem słuchawkę. Prze­myśla­łem dokład­nie to co ona mi powie­działa i zgod­nie z jej suge­stiami przez kilka dni stara­łem się nie myśleć o wyda­rze­niach które miały być tema­tem mojej książki.

W tym czasie próbo­wałem skon­tak­to­wać się z Krysią, niestety bezsku­tecz­nie. Trochę się martwi­łem. Ona prze­cież obie­cała, że wkrótce się odezwie. Tymcza­sem minęło kilka­na­ście dni a ja nie miałem z nią żadnego kontaktu. Odczu­wa­łem lekki niepo­kój, ale przy­po­mniałem sobie, co powie­działa mi Iza. Wspo­mi­nała mi miano­wi­cie, że rozma­wia tele­fonicznie z Krysią prawie codzien­nie. To mnie uspo­koiło, bo gdyby coś było nie tak, Iza na pewno dałaby mi znać. Posta­no­wiłem dać sobie jesz­cze kilka dni więcej niż plano­wa­łem na wypo­czy­nek i na oderwa­nie się myślami od tego tematu. Kiedy odpo­czą­łem i wróciło mi w miarę dobre samo­po­czu­cie, zabra­łem się za czyta­nie pamięt­nika Tomka. Właści­wie był to bardzo dokładny zapis wszyst­kiego tego co wyda­rzyło się w jego życiu przez kilka­dzie­siąt lat. Zawie­rał nie tylko suche fakty, ale również wiele osobi­stych poglą­dów na różne tematy. Było tam również wiele ocen sytu­acji które wyda­rzyły się nie tylko w jego życiu, ale przede wszyst­kim w jego małżeń­stwie. Zacie­ka­wił mnie przede wszyst­kim jego sposób patrze­nia na życie, na kwestie przy­jaźni, miło­ści i zdrady. Tomek rozwa­żał te zagad­nie­nia bardzo wnikli­wie. Zada­wał wiele pytań i usiło­wał na nie odpo­wie­dzieć biorąc pod uwagę różne okolicz­no­ści które mogły spowo­do­wać okre­ślone skutki. Toczył on z samym sobą nieustanną walkę. W pewnym sensie przy­po­mi­nał mi Mr Hyde i Dr Jekyll. Ta część jego pamięt­nika była dla mnie szcze­gól­nie inte­re­su­jąca. Poka­zy­wała swoisty sposób postrze­ga­nia pewnych spraw przez niektó­rych przy­naj­mniej mężczyzn. Z zapar­tym tchem przez kilka dni czyta­łem ten pamięt­nik. Podob­nie jak po wysłu­cha­niu nagra­nia zwie­rzeń Kasi, przez długi czas nie mogłem normal­nie funk­cjo­no­wać. Miałem jednak do wyko­na­nia pewne czyn­no­ści, musia­łem więc wziąć się w garść i zabrać do pracy. Okazało się to trud­niej­sze, niż sobie wyobra­ża­łem. Samo uporząd­ko­wa­nie wszyst­kich infor­ma­cji w taki sposób, by tworzyły jakąś logiczną całość, zajęło mi kilka­na­ście dni. Kiedy wresz­cie jakoś sobie z tym pora­dziłem, zrozu­miałem że bez pomocy Izy, zrozu­mienie wszyst­kiego nie będzie możliwe. Zasta­na­wia­łem się nawet czy nie poje­chać do Polski, by na bieżąco uzupeł­niać wszyst­kie infor­ma­cje. Iza prze­ko­nała mnie jednak że nie jest to konieczne. Ona jest w stanie odpo­wie­dzieć mi na wszyst­kie moje pyta­nia. Poza tym jak wyja­śniła mi spotka­nie się z Kasią i Anią przy­naj­mniej w tej chwili jest niemoż­liwe.

Kiedy po długich nale­ga­niach z mojej strony powie­działa mi dlaczego tak jej zależy na tym abym nie spotkał się z nimi, zrozu­miałem że teraz nie jest to możliwe. Miałem jednak nadzieję że kiedyś do takiego spotka­nia dojdzie. Iza nie podzie­lała mojego opty­mi­zmu, więc zgodzi­li­śmy się że „czas pokaże”. Uzgod­ni­li­śmy że w razie jakich­kol­wiek moich wątpli­wo­ści mogę o każdej porze dnia i nocy liczyć na jej pomoc. W tej sytu­acji nie pozo­stało mi nic innego jak jesz­cze raz dokład­nie zapo­znać się ze wszyst­kimi dostęp­nymi infor­ma­cjami i zabrać się za opisy­wa­nie tej niezwy­kle pięk­nej ale równo­cze­śnie tragicz­nej histo­rii miło­snej, która począ­tek miała w drugiej poło­wie lat siedem­dzie­sią­tych ubie­głego wieku na kory­ta­rzu liceum ogól­no­kształ­cą­cego w jednym z miast na Opolsz­czyź­nie.

ROZDZIAŁ I

Tomasz Nowak stał w otocze­niu swoich kole­gów na kory­ta­rzu liceum ogól­no­kształ­cą­cego, do którego uczęsz­czał. Był uczniem dzie­sią­tej klasy. Nauka nie spra­wiała mu najmniej­szych trud­no­ści. Poza tym czyn­nie uczest­ni­czył w życiu kultu­ral­nym szkoły. Grał na gita­rze i był człon­kiem zespołu muzycz­nego. Chęt­nie też upra­wiał sport. Grał w siat­kówkę i uwiel­biał pływa­nie. W wielu międzyszkol­nych zawo­dach spor­to­wych odno­sił spore sukcesy. Z tego powodu znali go prawie wszy­scy ucznio­wie tego liceum. Szcze­gól­nymi wzglę­dami obda­rzały go dziew­częta. Lubili go wszy­scy, nie tylko ucznio­wie ale również nauczy­ciele. Zawsze był chętny do pomocy potrze­bu­ją­cym. Do tego był bardzo miłym i chyba przy­stojnym chłop­cem, więc zain­te­re­so­wa­nie płci

Koniec Wersji Demonstracyjnej

Dziękujemy za skorzystanie z oferty naszego wydawnictwa i życzymy miło spędzonych chwil przy kolejnych naszych publikacjach.

Wydawnictwo Psychoskok