Ciemne sekrety - ebook

Nie był mordercą.

Powtarzał to sobie, wlokąc martwe ciało chłopca w dół zbocza: Nie jestem mordercą.

Mordercy to kryminaliści. Mordercy to źli ludzie. Mrok wchłonął ich dusze, a oni wyszli naprzeciw tej ciemności, odwróciwszy się plecami do światła. On zaś nie był zły.

Przeciwnie.

Czyż ostatnio nie pokazał, że jest wprost odwrotnie? Czyż prawie całkowicie nie zepchnął na bok swoich uczuć, swojej woli, niemal zadając sobie gwałt, dla dobra innych? Nastawiał drugi policzek, to właśnie robił. Czyż jego obecność tutaj, w tej podmokłej niecce w samym środku głuszy, z tym martwym chłopcem, nie była kolejnym dowodem na to, że zawsze chciał czynić dobrze? Musiał czynić dobrze. Już nigdy więcej nie chciał nikogo zawieść.

Zatrzymał się i wypuścił powietrze. Mimo młodego wieku chłopak był ciężki. Wysportowany. Wiele godzin na siłowni. Ale już było blisko. Mocniej złapał za nogawki spodni, które kiedyś były białe, lecz w mroku wydawały się czarne. Chłopiec bardzo krwawił.

To prawda, zabijanie było złe. Piąte przykazanie. Nie zabijaj. Istniały jednak wyjątki. Biblia w kilku miejscach nawoływała do zabijania w imię sprawiedliwości. Niektórzy na to zasługiwali. Zło mogło być dobre. Nie ma nic absolutnego.

Zwłaszcza jeśli zamiar nie był egoistyczny. Jeśli pozbawienie życia jednego człowieka mogło uratować innych. Dać im szansę. Dać im życie. Wtedy taki czyn nie mógł być na pewno zły. Jeśli cel był dobry.

Mężczyzna zatrzymał się przy bajorku z ciemną wodą. Zwykle był to stawek głęboki na kilka metrów, ale padające przez ostatnie dni deszcze nasączyły ziemię i teraz w zarośniętym krzakami zagłębieniu woda tworzyła jeziorko.

Nachylił się i schwycił chłopca za koszulkę na ramionach. Z dużym wysiłkiem zdołał ustawić go w pozycji na wpół stojącej. Przez moment spoglądał w jego oczy. Jaka była ostatnia myśl chłopca? Czy zdążył w ogóle coś pomyśleć? Czy rozumiał, że zaraz umrze? Dziwił się dlaczego? Pomyślał o rzeczach, których nie zdążył zrobić w swoim krótkim życiu, czy raczej o tym, co zrobił?

To nie miało znaczenia.

Dlaczego tak się dręczył, bardziej, niż to było konieczne?

Nie miał wyboru.

Nie mógł zawieść.

Już nigdy więcej.

A mimo to zawahał się. Chociaż nie, przecież oni nigdy by nie zrozumieli. Nie wybaczyli. Nie nastawiliby, tak jak on, drugiego policzka.

Popchnął chłopca do tyłu, ciało wpadło do wody z głośnym pluskiem. Mężczyzna podskoczył, nieprzygotowany na ten dźwięk w mrocznej ciszy.

Ciało chłopca zanurzyło się w wodzie i zniknęło.

Mężczyzna, który nie był mordercą, ruszył z powrotem do samochodu zaparkowanego na leśnej dróżce i zawrócił do domu.Policja Västerås, Klara Lidman.

– Chciałam zgłosić zaginięcie mojego syna.

Kobieta mówiła niemal przepraszającym tonem, jakby nie była pewna, czy dobrze się połączyła, albo nie spodziewała się, że ktoś jej uwierzy. Klara Lidman sięgnęła po notatnik, choć rozmowa i tak była nagrywana.

– Mogę prosić pani nazwisko?

– Lena. Lena Eriksson. Mój syn ma na imię Roger. Roger Eriksson.

– Ile lat ma pani syn?

– Szesnaście. Nie widziałam go od wczoraj po południu.

Klara zapisała wiek i uświadomiła sobie, że powinna zaraz przesłać tę sprawę dalej, żeby natychmiast podjęto odpowiednie kroki. Jeśli chłopak naprawdę zaginął.

– Kiedy dokładnie to było?

– Wypadł z domu koło piątej.

Dwadzieścia dwie godziny temu. Dwadzieścia dwie ważne godziny.

– Wie pani, dokąd poszedł?

– Tak, do Lisy.

– Kim jest Lisa?

– To jego dziewczyna. Dzwoniłam do niej dzisiaj, ale wyszedł od niej wczoraj około dziesiątej wieczorem, jak mówiła.

Klara przekreśliła dwie dwójki na papierze i zastąpiła je liczbą siedemnaście.

– Dokąd poszedł?

– Tego nie wiedziała. Myślała, że do domu. Ale w domu się nie pojawił. Przez całą noc. A teraz już prawie minął dzień.

I pani dzwoni dopiero teraz, pomyślała Klara. Kobieta nie sprawiała wrażenia szczególnie przejętej, uderzyło ją nagle. Była raczej wyciszona. Zrezygnowana.

– Lisa, a jak się nazywa dalej?

– Hansson.

Klara zapisała nazwisko.

– Czy Roger ma komórkę? Próbowała pani do niego dzwonić?

– Tak, ale nikt nie odbiera.

– I nie ma pani pojęcia, gdzie się może podziewać? Czy nie nocuje u kolegów albo coś podobnego?

– Nie, wtedy by zadzwonił.

Kobieta urwała na chwilę. Klara pomyślała, że głos odmawia jej posłuszeństwa, ale zaraz usłyszała, że jej rozmówczyni zaciąga się wolno papierosem i wydmuchuje dym.

– Po prostu go nie ma.Sen powracał każdej nocy.

Nie dawał mu spokoju.

Zawsze ten sam sen, który niósł ten sam niepokój. To go irytowało. Doprowadzało do szału. Przecież Sebastian Bergman nie był byle kim. Kto, jak nie on, mógł wiedzieć, co znaczą sny? Kto lepiej od niego powinien być ponad te gorączkowe wspomnienia z przeszłości? Ale choćby był najlepiej przygotowany, świadom właściwego znaczenia snu, nie był w stanie mu nie ulec. 4.43.

Zaczęło jaśnieć. Sebastian poczuł suchość w ustach. Czyżby krzyczał? Przypuszczalnie nie, przynajmniej śpiąca obok kobieta się nie obudziła. Oddychała spokojnie, widział długie włosy na wpół zakrywające jej nagą pierś. Wyprostował zaciśnięte kurczowo palce, nie poświęcając temu nawet jednej myśli. Był przyzwyczajony, że budzi się ze snu z prawą dłonią zaciśniętą w pięść. Zamiast tego próbował sobie przypomnieć imię osoby leżącej u jego boku.

Katarina? Karin?

Na pewno mówiła mu wczoraj wieczorem.

Kristina? Karolin?

Nie żeby to miało jakieś znaczenie, nie zamierzał spotykać się z nią więcej, ale szperanie w pamięci pomagało przepędzić ostatnie mgliste strzępy snu, które czepiały się jeszcze wszystkich jego zmysłów.

Ten sen prześladował go już ponad pięć lat. Ten sam sen, te same obrazy każdej nocy. Cała jego podświadomość w napięciu, przepracowująca to, z czym nie poradził sobie w dzień:

Uregulować dług.

Sebastian powoli wstał, stłumił ziewnięcie i zdjął ubranie z krzesła, na którym ułożył je kilka godzin wcześniej. Ubierając się, oglądał obojętnie pokój, w którym spędził noc. Łóżko, dwie szafy wbudowane w ścianę, jedna z lustrzanymi drzwiami, prosty biały stolik nocny z IKEA, na nim budzik i pismo „Zdrowym być”, mały stolik ze zdjęciem mieszkającego tu co tydzień dziecka i trochę drobiazgów przy krześle, na którym położył wczoraj ubranie. Pozbawione wyrazu reprodukcje dzieł sztuki wisiały na ścianach, o których jakiś zręczny agent mógłby powiedzieć, że są w kolorze kawy z mlekiem, podczas gdy były tylko brudnobeżowe. Pokój był taki sam jak stosunek seksualny, który Sebastian w nim odbył: bez fantazji, trochę nudny, ale spełniał swoją funkcję. Tak było za każdym razem. Niestety, satysfakcja nie utrzymywała się zbyt długo.

Sebastian zamknął oczy. To była zawsze najbardziej bolesna chwila. Powrót do rzeczywistości. Emocjonalny zakręt o sto osiemdziesiąt stopni. Znał to bardzo dobrze. Skoncentrował się na kobiecie w łóżku, zwłaszcza na jej odsłoniętej brodawce.

Jak też ona miała na imię?

Wiedział, że się przedstawił, kiedy podszedł z drinkami – zawsze tak robił. Nigdy nie pytał, czy to miejsce obok jest wolne, czego się napije albo czy może jej coś postawić. Zawsze stawiał przed kobietą szklankę.

– A tak w ogóle to jestem Sebastian.

A co ona odpowiedziała? Coś na K, był prawie pewien.

Zapiął pasek u spodni. Sprzączka brzęknęła metalicznie.

– Idziesz już? – Jej głos był zachrypnięty od snu, oczy szukały zegarka.

– Tak.

– Myślałam, że zjemy razem śniadanie. Która jest godzina?

– Zaraz będzie piąta.

Kobieta uniosła się i oparła na łokciu. Ile miała lat? Niecałe czterdzieści? Odgarnęła z twarzy pasmo włosów. Sen się oddalał, zamiast niego pojawiała się świadomość, że ranek, jaki sobie wyobraziła, nigdy nie stanie się rzeczywistością.

Wstał po cichu i ubrał się, chciał wyjść, nawet jej nie budząc. Nie zjedzą razem śniadania przy lekturze „Dagens Nyheter”, luźno gawędząc, nie pójdą na niedzielny spacer. On nie będzie chciał poznać jej lepiej i nie zadzwoni więcej, obojętnie, co mówił przedtem.

Wiedziała. Dlatego rzekła tylko:

– No to cześć.

Sebastian nawet nie próbował zgadywać jej imienia. Już nie miał pewności, czy na pewno zaczynało się na K.

Ulica o świcie była opustoszała. Przedmieście spało i wszystkie odgłosy zdawały się przytłumione, jakby nie chciały go obudzić. Nawet ruch samochodów na Nynäsvägen kawałek dalej był uprzejmie przyciszony. Sebastian zatrzymał się przy tablicy na skrzyżowaniu. Varpavägen. To gdzieś w Gubbängen. Niezły kawałek do domu. Czy o tej porze jeździło jakieś metro? W nocy pojechali taksówką. Zatrzymali się przy sklepiku 7-Eleven i kupili chleb na śniadanie. Przypomniała sobie, że nie ma nic w domu. Bo chyba zamierza zostać na śniadanie? Kupili chleb i sok, razem z… no właśnie, niech to diabli. Jak ona się nazywała? Sebastian ruszył opustoszałą ulicą.

Zranił ją, nieważne jak jej było.

Za czternaście godzin ma jechać do Västerås i kontynuować swoją pracę. Pomyślał teraz o innej kobiecie – jej nie mógł już więcej zranić.

Zaczęło padać.

Co za beznadziejny poranek!

W Gubbängen.Wszystko właśnie pieprzyło się koncertowo. Buty komisarza Thomasa Haraldssona przepuszczały wodę, jego radio padło, a do tego odłączył się od reszty grupy poszukiwawczej. Promienie słońca trafiały go prosto w oczy, musiał mrużyć powieki, żeby nie potykać się o krzaki i korzenie, które nierówno wyrastały ponad wilgotne podłoże. Zaklął pod nosem i spojrzał na zegarek. Za ponad dwie godziny Jenny ma w szpitalu przerwę na lunch. Wsiądzie do samochodu i pojedzie do domu, mając nadzieję, że on też zdążył wrócić. Ale on nie zdąży. Będzie dalej siedział w tym cholernym lesie.

Lewa stopa Haraldssona zapadła się jeszcze głębiej. Czuł, jak frotowe skarpety w jego półbutach nasiąkają zimną wodą. W powietrzu czuć było ulotne ciepło wiosny, jednak w wodzie nadal utrzymywał się zimowy chłód. Zadygotał, ale udało mu się uwolnić stopę i znaleźć twarde podłoże.

Rozejrzał się dookoła. Wschód powinien znajdować się tam. Czy z tamtej strony byli żołnierze? A może skauci? Choć mógł też zatoczyć pełne koło i stracić poczucie, gdzie jest północ. Kawałek dalej dojrzał niewielkie wzniesienie i pomyślał, że to oznacza kawałek suchego lądu, po prostu raj w tym mokrym piekle. Skierował się w tamtą stronę. Stopa znów ugrzęzła. Tym razem prawa. No super, coraz lepiej.

Wszystko to wina Hanser.

Nie musiałby tu stać, przemoczony aż po kolana, gdyby Hanser nie zachciało się odgrywać twardej i zdecydowanej szefowej. Zresztą potrzebowała tego, bo przecież, do cholery, w gruncie rzeczy wcale nie była policjantką. Była prawniczką, która zdołała prześlizgnąć się bokiem i zostać szefem, nawet nie brudząc sobie rąk, czy też, tak jak on, nie mocząc nóg.

Nie, gdyby to on miał decydować, wszystko wyglądałoby zupełnie inaczej. To prawda, chłopak zniknął w piątek i zgodnie z regulaminem poszerzenie obszaru poszukiwań było właściwym krokiem, zwłaszcza że mieli zgłoszenie o „nocnych aktywnościach” i „światłach w lesie” w okolicy Listakärr w ten właśnie weekend. Ale doświadczenie podpowiadało Haraldssonowi, że były to manewry pozbawione sensu. Chłopak był w Sztokholmie i śmiał się ze swojej zaniepokojonej matki. Miał szesnaście lat. Szesnastolatki robią takie rzeczy. Śmieją się ze swoich matek.

Hanser.

Im bardziej Haraldsson czuł się przemoczony, tym bardziej jej nienawidził. Ta kobieta to było najgorsze, co go spotkało. Młoda, atrakcyjna, idąca do przodu, politycznie zaangażowana, przedstawicielka nowej, współczesnej policji.

Weszła mu w drogę. Już podczas jej pierwszego spotkania z policją z Västerås Haraldsson zrozumiał, że jego kariera nagle zahamowała. Też się starał o tę posadę. Ona ją dostała. Miała być jego szefem przez co najmniej pięć lat. Jego pięć lat. Ktoś wyrwał mu spod nóg drabinę. Jego kariera, zamiast iść w górę, zaczęła zwalniać i biec w poziomie i było tylko kwestią czasu, jak poleci w dół. Ta sytuacja, kiedy tak stał po kolana w cuchnącym błocie gdzieś w lesie pod Västerås, wydawała mu się niemal symboliczna.

PRZYTULANKI NA LUNCH – głosiły duże litery w SMS-ie, który dostał dziś rano. Oznaczało to, że w porze lunchu Jenny przyjedzie do domu, żeby się z nim kochać, potem mieli to robić jeszcze raz albo dwa wieczorem. Teraz ich życie tak wyglądało. Jenny leczyła się na bezpłodność i razem z lekarzem opracowała rozkład dający najlepsze szanse na zapłodnienie. Dzisiaj był właśnie taki optymalny dzień. Dlatego ten SMS. Haraldsson nie mógł się zdecydować. Z jednej strony doceniał fakt, że ich życie seksualne poprawiło się w ostatnim czasie o kilkaset procent. Że Jenny chciała się z nim kochać. Ale równocześnie nie mógł się pozbyć wrażenia, że nie chodziło jej o niego, tylko o jego spermę. Bez pragnienia posiadania dziecka żonie nigdy nie przyszłoby do głowy, żeby w czasie lunchu skoczyć do domu na szybki numerek. To wszystko miało raczej rozpłodowy charakter. Gdy tylko jajeczko zaczynało swoją wędrówkę w kierunku macicy, oni zaraz zabierali się do rzeczy, jak króliki. Pomiędzy jajeczkowaniami też, trzeba przyznać, tak na wszelki wypadek. Ale nigdy nie robili tego dla przyjemności, ze względu na bliskość. Co się stało z ich namiętnością? Pożądaniem? I teraz podczas przerwy ona miała wrócić do pustego domu. Może powinien był zadzwonić do niej i spytać, czy ma zwalić konia przed wyjściem z domu i włożyć potem słoik do lodówki. Najgorsze było to, że nie miał pewności, czy Jenny nie uzna tego za całkiem niezły pomysł.

To się zaczęło w sobotę.

Około piętnastej przełączono rozmowę z centrali alarmowej do policji w Västerås. Matka zgłasza zaginięcie szesnastoletniego syna. Ponieważ chodziło o osobę niepełnoletnią, zgłoszenie było traktowane priorytetowo. Całkowicie zgodnie z regulaminem.

Niestety, priorytetowe zgłoszenie musiało poczekać do niedzieli, kiedy patrol otrzymał polecenie zajęcia się tą sprawą. W efekcie dwóch policjantów w mundurach odwiedziło matkę około szesnastej. Zgłoszenie zostało przyjęte ponownie i wpisane do dziennika, kiedy patrol wieczorem kończył służbę. Jeszcze nie podjęto żadnych działań ponad to, że powstały dwa wzorcowe, identyczne zgłoszenia o tym samym zaginięciu. W dodatku oba oznaczone jako najwyższy priorytet.

Dopiero w poniedziałek rano, kiedy Roger Eriksson był zaginiony od pięćdziesięciu ośmiu godzin, oficer dyżurny zauważył, że zgłoszeniem nadal nikt się nie zajął. Niestety, zebranie związków zawodowych w sprawie proponowanych przez Komendę Główną nowych mundurów nieco się przeciągnęło, więc Haraldssonowi przydzielono tę zapomnianą sprawę dopiero w poniedziałek po południu. Kiedy zobaczył datę wpłynięcia informacji, podziękował swojej szczęśliwej gwieździe, że tamten patrol był u Leny Eriksson w niedzielę wieczorem. Przecież wcale nie musiała wiedzieć, że skończyło się tylko na napisaniu raportu. Nie, policja wszczęła kroki już w niedzielę, ale jeszcze nie miała rezultatów. Tej wersji Haraldsson zamierzał się trzymać.

Wiedział, że zanim porozmawia z Leną Eriksson, musi mieć jakieś nowe informacje. Próbował więc telefonicznie skontaktować się z dziewczyną zaginionego, Lisą Hansson, ale okazało się, że jest jeszcze w szkole.

Sprawdził w kartotekach zarówno Lenę Eriksson, jak i jej syna Rogera. Przy jego nazwisku było kilka zgłoszeń drobnych kradzieży. Najnowsze pochodziło sprzed ponad roku i trudno je było powiązać ze zniknięciem. Na matkę nic.

Haraldsson zadzwonił do odpowiedniego urzędu i dowiedział się, że Roger chodził do Palmlövska.

Niedobrze, pomyślał.

Liceum Palmlövska to prywatna szkoła z internatem. Wymieniana w rankingach najlepszych szkół w kraju, jeśli chodzi o wyniki nauczania. Uczęszczały do niej zdolne i zmotywowane do nauki dzieci zamożnych rodziców. Rodziców ze znajomościami. Jeśli trzeba będzie znaleźć kozła ofiarnego, przez którego śledztwo nie ruszyło od razu, wtedy brak jakichkolwiek efektów w ciągu trzeciej doby nie będzie wyglądał dobrze. Haraldsson zdecydował, że odłoży na bok wszystkie inne sprawy. Jego kariera i tak znajdowała się w martwym punkcie, więc nierozsądne byłoby ryzykować jeszcze bardziej.

Przez całe popołudnie ciężko pracował. Udał się do szkoły. Dyrektor Palmlövska, Ragnar Groth, i wychowawczyni Rogera Erikssona, Beatrice Strand, wyrazili zaniepokojenie i smutek, kiedy się dowiedzieli o zniknięciu chłopca, ale poza tym nie byli w stanie pomóc. W każdym razie nie słyszeli, żeby ostatnio zdarzyło się coś szczególnego. Roger zachowywał się normalnie, w szkole był taki sam jak zwykle, w piątek po południu miał ważny sprawdzian ze szwedzkiego i według kolegów z klasy po sprawdzianie był w dobrym humorze.

Haraldssonowi udało się przynajmniej złapać Lisę Hansson, ostatnią osobę, która widziała Rogera w piątek wieczorem. Chodziła do równoległej klasy. Haraldsson poprosił ją o spotkanie w szkolnej kawiarni. Była ładną, choć przeciętną dziewczyną. Jasne proste włosy z grzywką przypiętą zwyczajną spinką. Niebieskie oczy bez makijażu. Biała bluzka zapięta na przedostatni guzik, na wierzchu kamizelka. Haraldsson miał niejasne religijne skojarzenia, kiedy usiadła naprzeciwko niego. Albo z tą dziewczyną z serialu Biały kamień, który pokazywali w telewizji, kiedy był mały. Zapytał, czy ma jej coś przynieść z kawiarni. Potrząsnęła głową.

– Opowiedz o tym piątku, kiedy Roger był u ciebie.

Lisa spojrzała na niego i lekko wzruszyła ramionami.

– Przyszedł chyba koło wpół do szóstej. Siedzieliśmy u mnie w pokoju i oglądaliśmy telewizję. Poszedł do domu o dziesiątej. W każdym razie powiedział, że idzie do domu…

Haraldsson skinął głową. Cztery i pół godziny w pokoju. Dwoje szesnastolatków. Oglądali telewizję, na pewno, niech sobie nie myśli, że on jej uwierzy. A może po prostu miał już skrzywione spojrzenie? Odkąd on i Jenny tak po prostu nie spędzali wieczoru przed telewizorem? Bez szybkiego stosunku w przerwie na reklamę. Od miesięcy.

– Czy zdarzyło się coś jeszcze? Pokłóciliście się, poróżniliście czy coś podobnego?

Lisa potrząsnęła głową. Przygryzała prawie nieistniejący paznokieć kciuka. Haraldsson zobaczył, że skórka przy paznokciu jest podrażniona.

– Czy kiedyś przedtem zniknął w podobny sposób?

Lisa znów potrząsnęła głową.

– Nic o tym nie wiem, ale nie jesteśmy ze sobą tak długo. Nie rozmawiał pan z jego mamą?

Przez chwilę Haraldsson miał wrażenie, że zabrzmiało to oskarżycielsko, ale tak oczywiście nie było. To wina Hanser. To przez nią zaczął w siebie wątpić.

– Odwiedzili ją inni policjanci, ale musimy rozmawiać ze wszystkimi. Żeby mieć kompletny obraz. – Haraldsson odchrząknął. – A jak było z Rogerem i jego matką? Nie było tam żadnych problemów?

Lisa znów wzruszyła ramionami. Haraldsson pomyślał, że ma ograniczony repertuar reakcji. Potrząsanie głową i wzruszanie ramionami.

– Kłócili się?

– Chyba tak. Czasami. Ta szkoła jej się nie podobała.

– Ta szkoła?

Lisa potwierdziła skinieniem.

– Uważała, że jest snobistyczna.

No i miała cholerną rację, pomyślał Haraldsson.

– A ojciec Rogera, czy mieszka w mieście?

– Nie. Nie wiem, gdzie on mieszka. Nie wiem nawet, czy Roger to wie. Nigdy o nim nie mówi.

Haraldsson zapisał. Ciekawe. Może syn wybrał się na poszukiwanie swoich korzeni. Konfrontacja z nieobecnym ojcem. I zataił to przed matką. Haraldsson słyszał już o gorszych rzeczach.

– Jak pan myśli, co się mogło z nim stać?

Przerwał rozmyślania. Spojrzał na Lisę i po raz pierwszy zauważył, że jest bliska łez.

– Nie wiem. Ale pewnie wróci. Może po prostu wyjechał na jakiś czas do Sztokholmu czy coś takiego. Wiesz, taka przygoda.

– Dlaczego miałby to robić?

Haraldsson widział na jej twarzy szczere zdziwienie. Niepomalowany, obgryziony paznokieć w nieuszminkowanych ustach. Nie, panienka z religijnego domu tego nie rozumiała, ale on nabierał coraz większej pewności, że to była ucieczka.

– Czasami ma się dziwne pomysły, które w tamtej chwili wydają się świetne. Na pewno wróci, zobaczysz. – Posłał jej przekonujący, pełen otuchy uśmiech, ale po jej minie zobaczył, że ona go tak nie odebrała. – Obiecuję – dodał.

Przed odejściem poprosił Lisę o listę przyjaciół Rogera i osób, z którymi się kontaktował. Lisa namyślała się przez dłuższą chwilę, potem coś napisała i podsunęła mu kartkę. Dwa nazwiska: Johan Strand i Erik Heverin. Samotny chłopak, pomyślał Haraldsson, samotni chłopcy uciekają.

Wsiadając do samochodu tego poniedziałkowego popołudnia, czuł się mimo wszystko zadowolony z rezultatów. Rozmowa z Johanem Strandem oczywiście nie przyniosła niczego nowego. Ostatni raz Johan widział Rogera w piątek po lekcjach. Wiedział tylko, że tamten wybiera się wieczorem do Lisy. Nie miał pojęcia, dokąd mógł potem pójść. Jeśli chodziło o Erika Heverina, to najwyraźniej miał długi urlop. Sześć miesięcy na Florydzie. Wyjechał siedem tygodni temu. Jego matka dostała posadę konsula w Stanach i udała się tam z całą rodziną. Niektórzy to mają dobrze, pomyślał Haraldsson i usiłował sobie przypomnieć, do jakich to egzotycznych miejsc zawiodła go jego praca. Tamto seminarium w Rydze było jedyną taką okazją, którą mógł sobie w tej chwili przypomnieć, ale przez cały tydzień leżał wtedy w łóżku z grypą żołądkową i pamięta tylko, jak świetnie bawili się koledzy, podczas gdy on się gapił na dno niebieskiego plastikowego wiaderka.

Ale teraz mimo wszystko był całkiem zadowolony. Prześledził kilka tropów i, co najważniejsze, odkrył ewentualny konflikt między synem a matką, który wskazywał, że cała sprawa wkrótce już nie będzie zmartwieniem policji. Czyż matka nie użyła w swoim zgłoszeniu słowa „wypadł”? Tak, tak powiedziała. Haraldsson pamiętał, że zwrócił na to uwagę przy przesłuchiwaniu nagrania. Jej syn nie „poszedł gdzieś” ani nie „opuścił mieszkania”, tylko „wypadł”. To chyba oznaczało, że rozstali się w gniewie, prawda? Drzwi zatrzaśnięte przed nosem bezradnej matki. Haraldsson nabierał coraz większej pewności. Chłopak był w Sztokholmie i zdobywał nowe doświadczenia.

Ale dla pewności zdecydował, że zajrzy jeszcze na chwilę do domu Lisy i popyta mieszkańców. Plan był taki, że pokaże się i porozmawia z kilkoma osobami, które to potwierdzą, gdyby ktoś chciał zbadać, jak się rozwijało śledztwo. Może nawet ktoś widział Rogera, w najlepszym razie w drodze do centrum czy na stację. Potem znów uda się do jego matki i przyciśnie ją trochę na temat ich kłótni. Świetny plan, pomyślał i zapuścił motor.

Zadzwoniła komórka. Szybkie spojrzenie na wyświetlacz zmroziło go w środku. Hanser.

– Co znowu, do jasnej cholery – wymamrotał Haraldsson i znów wyłączył silnik. Może lepiej nie odbierać? Kuszące, ale mogło się akurat okazać, że chłopak wrócił. Może właśnie to chciała mu zakomunikować Hanser. Że przez cały czas miał rację. Zgłosił się.

Rozmowa trwała zaledwie osiemnaście sekund i ze strony Hanser składała się tylko z sześciu słów.

– Gdzie pan jest? – To były trzy pierwsze.

– W samochodzie – odpowiedział zgodnie z prawdą. – Właśnie rozmawiałem z nauczycielami i kolegami tego chłopaka.

Ku własnemu niezadowoleniu wyczuwał w swoim głosie postawę obronną. Mówił uległym, nieco podwyższonym tonem. Niech to diabli, przecież robił to, co powinien.

– Proszę natychmiast wracać.

Haraldsson właśnie miał zacząć tłumaczyć, dokąd się wybiera, i zapytać, co jest tak strasznie ważne, ale nie zdążył, bo Hanser się rozłączyła. Włączył silnik, zawrócił i pojechał w stronę komendy.

Hanser już tam na niego czekała. Chłodne spojrzenie. Nieco zbyt perfekcyjnie ułożone blond włosy. Znakomicie leżący i na pewno drogi kostium. Właśnie odebrała telefon od bardzo zdenerwowanej Leny Eriksson, która pytała, co się dzieje, więc teraz ona musiała zapytać o to samo. Co się dzieje?

Haraldsson streścił szybko swoje działania z popołudnia, przy czym cztery razy udało mu się podkreślić, że przejął tę sprawę dopiero dzisiaj po lunchu. Jeśli szefowa chce się na kimś wyżywać, niech się rozejrzy wśród dyżurnych z weekendu.

– Zamierzam to zrobić – odparła spokojnie. – Dlaczego pan mnie nie poinformował, jeśli miał pan wrażenie, że ta sprawa została zaniedbana? Właśnie o czymś takim muszę wiedzieć.

Haraldsson poczuł, że rozmowa zmierza w złym kierunku. Stał przed nią i się tłumaczył.

– Takie rzeczy się przecież zdarzają. Nie mogę biegać do pani z każdym drobiazgiem, kiedy tylko coś zazgrzyta w mechanizmie. Ma pani ważniejsze sprawy.

– Ważniejsze od dopilnowania, żebyśmy natychmiast rozpoczęli poszukiwania zaginionego dziecka? – Spojrzała na niego pytająco.

Haraldsson milczał. To nie poszło zgodnie z planem. Ani trochę.

To było w poniedziałek. Teraz stał w mokrych skarpetach pod Listakärr. Hanser wytoczyła całą artylerię, zarządziła chodzenie po domach i przeczesywanie lasów. Dotychczas bez rezultatu. Wczoraj Haraldsson natknął się w budynku policji na komendanta okręgowego i lekkim tonem zauważył, że to będzie ich dużo kosztowało. Wielu ludzi pracowało przez wiele godzin, żeby znaleźć chłopaka, który zabawia się w wielkim mieście. Haraldsson nie potrafił do końca zinterpretować reakcji komendanta, ale kiedy Roger wróci ze swojej małej wyprawy, wtedy tamten na pewno sobie przypomni, co mówił mu podwładny. Wtedy zrozumie, ile kasy Hanser wyrzuciła w błoto. Haraldsson pomyślał o tym i uśmiechnął się. Regulamin to jedno, a intuicja policjanta to drugie. Tego nie można się wyuczyć.

Haraldsson przystanął w połowie drogi na wzniesienie. Jego stopa znów się zapadła. Tym razem dość głęboko. Wyciągnął ją. Bez buta. Jeszcze zdążył zobaczyć, jak błoto łapczywie się zamyka wokół czarnego buta w rozmiarze czterdzieści dwa, a równocześnie skarpeta na lewej stopie znów wchłonęła kilka mililitrów zimnej wody.

Miał już dość.

Wystarczy.

To przeważyło.

Na kolana, rękę w błocko, wyciągnąć but. A potem pojedzie do domu. Niech sobie inni ganiają po lesie cholerną tyralierą. On musi zapłodnić żonę.Trzysta osiemdziesiąt koron później Sebastian wysiadł z taksówki i stanął przed swym mieszkaniem na Grev Magnigatan na Östermalmie. Przez długi czas zamierzał je sprzedać – było drogie i zbyt eleganckie, jakby stworzone dla uznanego pisarza i wykładowcy z zapleczem akademickim i dużą siecią kontaktów. Czyli kogoś, kim już nie był. Ale już sama myśl o sortowaniu i pakowaniu rzeczy, których tyle nazbierało się przez lata, paraliżowała go. Zamiast tego zdecydował się zamknąć dużą część mieszkania i używać tylko kuchni, pokoju gościnnego i mniejszej łazienki. Reszta stała nietknięta. W oczekiwaniu na… no właśnie, na coś.

Sebastian rzucił okiem na swoje wiecznie niezasłane łóżko, ale wybrał prysznic. Długi i gorący. Bliskość z ostatniej nocy już dawno została zapomniana. Czy popełnił błąd, że tak bardzo chciał się stamtąd wyrwać? Czy mogła mu jeszcze coś zaoferować przez kolejne kilka godzin? Pewnie więcej seksu. I śniadanie. Sok i chleb. Ale potem? Ostateczne rozstanie było nieuniknione. Nigdy nie mogło się skończyć inaczej. A więc lepiej było tego niepotrzebnie nie przeciągać. Choć mimo wszystko brakowało mu chwil bliskości, które przynajmniej na moment podnosiły go psychicznie. Czuł się już znowu ociężały i pusty. Ile właściwie spał tej nocy? Dwie godziny? Dwie i pół? Spojrzał na swoje odbicie w lustrze. Oczy miał bardziej zmęczone niż zwykle. Pomyślał, że powinien zrobić coś z włosami. Może obciąć naprawdę krótko. Nie, to za bardzo by mu przypominało, jaki był przedtem. A przedtem to nie teraz. Powinien za to przystrzyc brodę, podciąć włosy, może nawet zrobić pasemka. Uśmiechnął się do siebie swoim najbardziej czarującym uśmiechem. Niesłychane, że to działa, pomyślał. Nagle poczuł potworne zmęczenie. Znów ten zakręt o sto osiemdziesiąt stopni. Pustka wróciła. Spojrzał na zegarek. Może powinien jednak położyć się na chwilę. Wiedział, że ów sen wróci, ale teraz był zbyt zmęczony, żeby się tym martwić. Znał już swojego towarzysza na tyle, że czasem, w tych rzadkich chwilach, kiedy spał dobrze, prawie mu go brakowało.

Ale na początku tak nie było. Sen dręczył go miesiącami, a Sebastian był wykończony ciągłymi przebudzeniami, wyczerpany tą nieustanną szarpaniną, lękiem i bezdechem, nadzieją i rozpaczą. Zaczął sobie aplikować solidnego drinka na dobranoc. Sposób numer jeden na problemy białego mężczyzny w średnim wieku, po wyższych studiach i ze skomplikowanym życiem osobistym. Przez jakiś czas udawało mu się unikać tego snu całkowicie, ale w końcu, o wiele za szybko, jego podświadomość znalazła jakiś przesmyk obok alkoholowej blokady. Wieczorne drinki były więc coraz większe, a Sebastian, żeby osiągnąć oczekiwany efekt, zaczynał je pić coraz wcześniejszym popołudniem. Wreszcie zrozumiał, że przegrał bitwę. Wtedy przestał z dnia na dzień.

Postanowił zmierzyć się z bólem.

Dać mu czas.

Zaczekać, aż rana się zagoi.

Nie udało się. Po kolejnych miesiącach ciągłych pobudek sięgnął po tabletki. Obiecywał sobie, że nigdy tego nie zrobi. Ale nie zawsze się udaje dotrzymać własnych obietnic, zwłaszcza jeśli człowiek staje przed poważnymi problemami. Sebastian wiedział to z autopsji, nawet lepiej niż inni. Wtedy trzeba być elastycznym. Zadzwonił do kilku mniej skrupulatnych dawnych pacjentów i odkurzył swój bloczek recept. Umowa była prosta: podział pół na pół.

Urząd socjalny, rzecz jasna, zgłosił się od razu, dopytując się o wielkie ilości lekarstw, które Sebastian nagle zaczął wypisywać. Udało mu się to wytłumaczyć „wznowieniem działalności” oraz „intensywną fazą wstępną” z pacjentami w okresie poszukiwań, ale zwiększył liczbę pacjentów na tyle, żeby już nie było tak wyraźnie widać, czym się zajmuje.

Na początek sięgał najczęściej po propavan, prozac i digesic, ale rezultaty były irytująco krótkotrwałe, więc zamiast tego zaczął eksperymentować z dolcontinem i innymi substancjami na bazie morfiny.

Urząd socjalny stanowił jego najmniejszy problem, jak się wkrótce okazało. Z tym mógł sobie poradzić. Gorzej było z rezultatami eksperymentów. Sen wprawdzie zniknął, ale to samo stało się z apetytem i popędem płciowym, a także z większością wykładów – zupełnie nowe i przerażające doświadczenie.

A najgorsza była ta chroniczna ospałość. Czuł się tak, jakby coś dławiło jego myśli. Najprostsze codzienne rozmowy kosztowały go dużo wysiłku, a dyskusje i dłuższe wypowiedzi były całkowicie poza jego zasięgiem. O analizach i wyciąganiu wniosków mógł zapomnieć.

Dla Sebastiana, który całą swoją egzystencję opierał na intelekcie i postrzegał siebie jako człowieka o ostrym jak brzytwa umyśle, to była prawdziwa katastrofa. Życie w znieczuleniu – na ból, rzecz jasna – ale też na tyle innych rzeczy, na samo życie, kiedy nic z niego nie dociera wyraźnie. To była jego granica. Zrozumiał więc, że musi dokonać wyboru: lęk i sprawny umysł albo tępe, niemrawe życie z połowicznymi doznaniami. Uświadomił sobie, że cokolwiek wybierze, i tak będzie nienawidził swojego życia. Wybrał więc lęk i z dnia na dzień przestał brać tabletki.

Potem już nigdy nie ruszył ani alkoholu, ani narkotyków.

Nie brał nawet proszków od bólu głowy.

Ale śnił.

Każdej nocy.

Dlaczego o tym pomyślałem? – zastanawiał się, patrząc na swoje odbicie w łazienkowym lustrze. Dlaczego teraz? Sen towarzyszył mu przez wiele lat życia. Przestudiował go i przeanalizował. Przedyskutował ze swoim terapeutą. Zaakceptował. Nauczył się z nim żyć.

Więc dlaczego teraz?

To z powodu Västerås, pomyślał, wieszając ręcznik, zanim nagi wyszedł z łazienki. To była wina Västerås.

Västerås i jego matki. Ale dzisiaj miał zakończyć ten rozdział swojego życia.

Na dobre.

Dzisiaj będzie dobry dzień.

Dla Joakima przebywającego w lesie pod Listakärr to był najlepszy dzień od dawna. A stał się jeszcze lepszy, kiedy pojawił się policjant i przekazał im instrukcje, jak i dokąd mają iść. Najzwyklejsza nudnawa zbiórka skautów nagle zmieniła się w prawdziwą przygodę. Joakim zerkał na stojącego przed nim policjanta, zwłaszcza na jego pistolet, i zdecydował, że chce zostać właśnie policjantem. Mundur i pistolet. Jak u skautów, tylko o wiele lepsze. I tego właśnie potrzebował. Bo szczerze powiedziawszy, skautowskie życie nie było chyba najbardziej pasjonującą rzeczą, jaką można sobie wyobrazić, myślał Joakim. Już nie. Niedawno skończył czternaście lat i to, co od szóstego roku życia stanowiło dlań główny sposób spędzania wolnego czasu, zaczęło tracić na atrakcyjności. Czar prysł. Życie na łonie natury, survival, zwierzęta i przyroda. Może nie uważał tego za głupie, choć tak myśleli wszyscy chłopcy w klasie. Nie, Joakim po prostu czuł, że ten temat się dla niego skończył. Dziękuję, było fajnie, ale teraz jest czas na coś innego. Coś prawdziwego.

Może Tommy, ich dowódca, wiedział to.

Może właśnie dlatego podszedł do policjantów i żołnierzy, którzy zjawili się w Listakärr, i zapytał, co się tu dzieje.

Może dlatego zaproponował policji swoją pomoc i udział grupy.

Bez względu na przyczynę policjant, który nazywał się Haraldsson, rozważył sprawę i po chwili wahania stwierdził, że nie zaszkodzi, jeśli będą mieli w lesie dziewięć dodatkowych par oczu. Mogli dostać niewielki sektor, który mieli przeczesać. Poprosił Tommy’ego, żeby podzielił grupę na trójki, z każdej wybrał szefa i przysłał go po niezbędne informacje. Joakim wyciągnął najgorszy los. Znalazł się w jednej grupie z Emmą i Alice, najładniejszymi dziewczynami w klasie. I został wybrany na szefa.

Teraz Joakim wracał do czekających na niego dziewczyn. Haraldsson był tak fajnie zdecydowany i mówił zwięźle jak wszyscy gliniarze w filmach o komisarzu Becku. Joakim czuł się niesłychanie ważny. Widział już w duchu, jak będzie wyglądała reszta tego fantastycznego dnia. Znajdzie zaginionego chłopca, ciężko rannego. Chłopak będzie patrzył błagalnym wzrokiem, jak to tylko umierający potrafią, będzie za słaby, żeby mówić, ale jego oczy powiedzą wszystko. Joakim podniesie go i w dramatycznym stylu pomoże mu się dostać do pozostałych. Tamci zobaczą Joakima, będą się do niego uśmiechać, bić brawo, wznosić okrzyki i wszystko będzie super.

Po powrocie do grupy Joakim ustawił dziewczyny tak, że Emmę miał po lewej stronie, a Alice po prawej. Haraldsson surowo nakazał, żeby nie przerywać łańcucha, więc Joakim popatrzył poważnie na dziewczyny i wyjaśnił, jakie to ważne, żeby trzymali się blisko siebie. Byli gotowi. Po chwili, która wydawała się wiecznością, Haraldsson skinął na znak, że tyraliera może wreszcie ruszyć naprzód.

Joakim dość szybko zauważył, że trudno jest utrzymać łańcuch, nawet jeśli składa się tylko z trzech grup, liczących po trzy osoby każda. Zwłaszcza kiedy weszli głębiej w las i grząskie podłoże co chwilę zmuszało ich do zejścia z wyznaczonego kursu. Jedna z grup nie mogła nadążyć, druga wcale nie zwalniała, a trzecia zniknęła za wzniesieniami. Dokładnie tak, jak mówił Haraldsson, przez co szacunek Joakima dla niego jeszcze wzrósł. On wiedział chyba wszystko. Joakim uśmiechnął się do dziewczyn i zmusił je do powtórzenia ostatnich słów Haraldssona.

– Jeśli coś znajdziecie, krzyczcie: „Tutaj!”.

Emma pokręciła głową z lekką irytacją.

– Mówiłeś to już chyba z tysiąc razy.

Joakim nie przejął się jej odpowiedzią. Słońce świeciło mu w oczy, ale szedł dalej, starając się zachowywać odległość i pozycję. Było to jednak coraz trudniejsze. Nie widział już grupy Lassego, która jeszcze przed chwilą znajdowała się kawałek na lewo od nich.

Po półgodzinie Emma chciała odpocząć. Joakim próbował jej tłumaczyć, że to niemożliwe. Mogliby zostać z tyłu i zgubić resztę.

– Jaką resztę?

Alice uśmiechnęła się wymownie. Joakim uświadomił sobie, że już od dłuższej chwili nie widzieli nikogo z pozostałych.

– Słychać coś, jakby byli za nami.

Umilkli i nasłuchiwali w skupieniu. Gdzieś daleko kilka słabych odgłosów. Jakieś wołanie.

– Nie, idziemy dalej – powiedział Joakim, choć w głębi duszy czuł, że Alice mogła mieć rację. Szli za szybko. Albo w złą stronę.

– Możesz sobie dalej iść sam – odparła Emma i popatrzyła na niego ze złością.

Przez moment Joakim obawiał się, że zaczyna tracić kontrolę nad grupą, a Emma mu się wymyka. Ona, która przecież w ciągu ostatnich trzydziestu minut posyłała mu łagodne spojrzenia. Joakim był całkiem spocony, i to nie z powodu o wiele za ciepłej bielizny. Przecież on je tak popędzał, żeby jej zaimponować, czy ona tego nie zrozumiała? A teraz wyszło na to, że to wszystko przez niego.

– Jesteś głodny? – To Alice przerwała mu rozmyślania. Wyjęła z plecaka kilka kanapek ze zrolowanego miękkiego podpłomyka.

– Nie – odparł może trochę za szybko, zanim uświadomił sobie, że jednak jest głodny.

Odszedł kawałek na bok i stanął na niewielkim wzniesieniu, żeby sprawiało to wrażenie, że ma jakiś plan. Emma chętnie przyjęła kanapkę i nawet nie zwracała uwagi na jego wysiłki ani odgrywanie ważniaka. Joakim zrozumiał, że musi zmienić taktykę. Wziął głęboki oddech i leśne powietrze wypełniło jego płuca. Zaczęło się chmurzyć, słońce zniknęło, a wraz z nim obietnica wspaniałego dnia. Joakim wrócił do dziewczyn. Postanowił, że będzie łagodniejszy.

– Jednak zjadłbym kanapkę, jeśli jeszcze masz – powiedział tonem tak miłym, jak potrafił.

– Jasne – rzuciła Alice i wyjęła zawinięty w plastikową folię rulonik. Uśmiechnęła się do niego i Joakim się upewnił, że to jednak była lepsza taktyka.

– Ciekawe, gdzie jesteśmy – powiedziała Emma i wyjęła z kieszeni małą mapę.

W trójkę próbowali zlokalizować miejsce, w którym się znajdowali. To było dość trudne, teren nie miał dokładnych oznaczeń, tylko wzniesienia, las i bagno na przemian. Ale wiedzieli, skąd wyruszyli i mniej więcej w którą stronę zmierzają.

– Szliśmy na północ prawie przez cały czas, więc powinniśmy być gdzieś tutaj – zasugerowała Emma.

Joakim skinął głową z podziwem, Emma była naprawdę bystra.

– Idziemy dalej czy czekamy na resztę? – zapytała Alice.

– Myślę, że powinniśmy iść – odpowiedział Joakim, lecz błyskawicznie dodał: – Chyba że chcecie czekać?

Spojrzał na dziewczyny – na Emmę z jej przejrzystymi błękitnymi oczami i łagodnymi rysami, a potem na Alice o nieco bardziej kanciastej twarzy. Obydwie są bardzo ładne, pomyślał i nagle zapragnął, żeby wolały zaczekać na pozostałych. I żeby tamci jeszcze przez długi, długi czas nie nadchodzili.

– Może lepiej iść dalej. Jeśli jesteśmy tutaj, to znaczy, że miejsce zbiórki jest już niedaleko – powiedziała Emma, wskazując punkt na mapie.

– Tak, ale chyba macie rację, oni są z tyłu za nami, więc może lepiej byłoby na nich poczekać – spróbował Joakim.

– Myślałam, że chcesz być pierwszy, gnałeś jak jakiś sprinter – stwierdziła Alice.

Dziewczyny zaśmiały się, a Joakim przez moment smakował to uczucie. To takie fajne, śmiać się razem ze ślicznymi dziewczynami, pomyślał. Dla żartu szturchnął lekko Alice.

– Ty sama też nieźle dawałaś gazu.

Zaczęli się gonić. Biegali między kałużami, na początku bez planu, ale kiedy Emma wpadła do wody, próbowali się nawzajem ochlapać. To było cudowne urozmaicenie tych nudnych poszukiwań, właśnie tego Joakim potrzebował. Biegł za Emmą, na chwilę udało mu się schwycić jej ramię. Wyrwała się i próbowała się odsadzić kilkoma szybkimi susami. Ale jej lewa stopa zahaczyła o wystający korzeń i dziewczyna straciła równowagę. Przez sekundę wydawało się, że jednak się utrzyma na nogach, lecz pośliznęła się w błocie otaczającym bajoro i wpadła po pas w wodę. Joakim zaczął się śmiać, ale Emma krzyczała. Umilkł i podszedł do niej. Krzyczała jeszcze bardziej. Dziwne, pomyślał. Przecież nic takiego się nie stało. To tylko trochę wody. Wtedy zobaczył blade ciało wystające nad powierzchnię tuż przed Emmą. Wyglądało, jakby leżało tuż pod wodą, czyhając na ofiarę. Koniec niewinnej, dziecinnej zabawy. Nastąpiła panika, w głowach im wirowało. Emma wymiotowała, Alice zaczęła szlochać. Joakim stał przy nich znieruchomiały i patrzył na obraz, który miał go prześladować do końca życia.

Haraldsson leżał w łóżku i drzemał. Obok niego spoczywała Jenny ze stopami opartymi na materacu i poduszką wsuniętą pod tyłek. Nie chciała tego przeciągać.

– Lepiej załatwmy to od razu, to potem zdążymy jeszcze raz, zanim będę musiała wrócić.

Załatwmy. Czy jest jakieś mniej podniecające słowo na określenie tego? Haraldsson miał wątpliwości. Ale teraz to było załatwione i mógł się zdrzemnąć. Gdzieś zagrała Abba. Ring Ring.

– To twoja komórka. – Jenny szturchnęła go w bok. Haraldsson zbudził się, z pełną świadomością, że w tej chwili nie powinien znajdować się w łóżku obok swojej żony. Podniósł spodnie z podłogi i wymacał komórkę. Rzeczywiście. Hanser. Wziął głęboki oddech i odebrał.

Tym razem też sześć słów.

– Gdzie się pan, do cholery, podziewa!

Hanser poirytowana odłożyła słuchawkę. „Skręcił stopę”. Akurat. Chętnie pojechałaby do szpitala albo przynajmniej posłała tam radiowóz, byle tylko udowodnić temu palantowi kłamstwo. Ale nie miała na to czasu. Nagle stała się odpowiedzialna za dochodzenie w sprawie morderstwa. W tej sytuacji raczej nie pomagał jej fakt, że szef grupy poszukiwawczej wokół Listakärr był nieobecny na miejscu i że zgodził się włączyć do tyraliery nieletnich skautów. Dzieci, które teraz potrzebowały pomocy psychologa, bo jedno z nich wpadło do bajorka i wstając, wyciągnęło na powierzchnię zwłoki.

Hanser potrząsnęła głową. Z tym zniknięciem wszystko od początku źle się układało. Dosłownie wszystko. Teraz trzeba położyć kres błędom. Od tego momentu będą postępowali jak należy. Profesjonalnie. Spojrzała na słuchawkę, którą nadal trzymała w dłoni. Przyszła jej do głowy pewna myśl. To był śmiały krok. Jeszcze nie pora, powiedzieliby niektórzy. To mogłoby podkopać jej kierowniczą rolę. Ale już dawno sobie obiecała, że nie będzie tchórzyła przed trudnymi decyzjami. Zbyt wiele od tego zależało.

Chłopiec nie żył.

Został zamordowany.

Nadeszła pora, żeby zacząć pracować z najlepszymi.

– Telefon do ciebie – powiedziała Vanja, wsuwając głowę do pokoju Torkela Höglunda. Jego gabinet był taki jak on sam, oszczędny i prosty. Żadnej pozy, nadymania się, niczego cennego, prawie żadnych drobiazgów osobistych. Zastawiony meblami pochodzącymi z jakiegoś centralnego magazynu, pokój sprawiał wrażenie raczej gabinetu dyrektora małomiasteczkowej szkoły średniej ze skromnym budżetem niż miejsca pracy jednego z najwyższych komisarzy policji w Szwecji. Część jego kolegów uważała za dziwne, że ten, który odpowiada za zespół dochodzeniowo-śledczy Krajowej Policji Kryminalnej, nie chce pokazywać światu, jak daleko zaszedł. Inni tłumaczyli to tym, że sukcesy nie uderzyły mu do głowy. Prawda była prostsza i mniej szlachetna. Torkel nigdy nie miał czasu. Jego praca była wymagająca, ciągle był w rozjazdach, a nie należał do osób, które w wolnych chwilach urządzają biuro, gdzie i tak rzadko bywają.

– To z Västerås – dodała Vanja, siadając naprzeciwko niego. – Szesnastoletni chłopak został zamordowany.

Torkel patrzył, jak Vanja rozsiada się wygodnie. Najwidoczniej nie będzie mógł rozmawiać na osobności. Skinął i podniósł słuchawkę. Od swojego drugiego rozwodu miał wrażenie, że wszelkie telefony dotyczą wyłącznie zbrodni. Ponad trzy lata minęły, odkąd ktoś go zapytał, czy zdąży do domu na kolację, lub o inne podobnie banalne sprawy.

Skojarzył nazwisko – Kerstin Hanser, szefowa policji kryminalnej w Västerås. Poznał ją na jakimś szkoleniu kilka lat temu. Dobry człowiek i na pewno świetna szefowa, myślał wtedy i pamiętał, że bardzo się ucieszył, kiedy przeczytał o jej nowym stanowisku. A teraz jej głos był spięty i zdławiony.

– Potrzebuję pomocy i zdecydowałam się wezwać ludzi z policji krajowej, ale najbardziej by mi odpowiadało, gdybyś ty mógł przyjechać – usłyszał Torkel. – Sądzisz, że to możliwe? – mówiła dalej niemal prosząco.

Przez krótką chwilę Torkel chciał pominąć to pytanie. Właśnie wrócił ze swoim zespołem z dość nieprzyjemnego śledztwa w Linköpingu, ale zrozumiał, że skoro Kerstin Hanser dzwoni, to znaczy, że rzeczywiście ma problem.

– Od początku popełniliśmy kilka błędów. Istnieje ryzyko, że to się całkiem posypie, więc naprawdę potrzebuję twojej pomocy – mówiła dalej, jakby wyczuła jego wątpliwości.

– A o co chodzi?

– Szesnastolatek. Zaginiony od tygodnia. Znaleziony martwy. Brutalne morderstwo.

– Czy możesz mi przesłać mailem wszystkie materiały, żebym mógł je przejrzeć? – odparł Torkel i powiódł wzrokiem za Vanją, która podeszła do drugiego telefonu i podniosła słuchawkę.

– Billy, przyjdź do gabinetu Torkela. Jest robota – rzuciła do czarnej słuchawki i znów ją odłożyła. Jakby już znała ostateczną odpowiedź Torkela. Zawsze tak było.

Poczuł dumę, ale i lekką irytację. Vanja Lithner była jego najbliższą współpracownicą w zespole. Mimo młodego wieku – niedawno skończyła trzydzieści lat – przez dwa lata ich wspólnej pracy stała się rasową policjantką. Torkel uważał nawet, że jest wręcz wkurzająco dobra. Takim policjantem sam chciałby być w jej wieku.

Zakończył rozmowę z Kerstin Hanser i uśmiechnął się do Vanji.

– Nadal to ja tu jestem szefem – zaczął.

– Wiem, zwołuję tylko zespół, żebyś mógł usłyszeć nasze zdanie. A potem, jak zwykle, decyzja należy do ciebie – odparła z szelmowskim uśmieszkiem.

– No pewnie, jakbym miał jakiś wybór, kiedy ty się przy czymś uprzesz – powiedział, wstając od biurka. – Musimy się spakować, jedziemy do Västerås.

Billy Rosén prowadził vana drogą krajową E18. Jak zwykle za szybko. Torkel dawno już przestał zwracać mu uwagę. Zamiast tego skoncentrował się na materiałach o zamordowanym Rogerze Erikssonie. Raport był dość krótki i skromny, a oficer prowadzący, Thomas Haraldsson, nie sprawiał wrażenia osoby lubiącej się przemęczać. Przypuszczalnie trzeba będzie zacząć wszystko od początku. Torkel miał świadomość, że takie sprawy to ulubiony żer popołudniówek. Tym bardziej że wstępnie stwierdzona przyczyna śmierci mówiła o wyjątkowej brutalności i licznych ciosach noża w serce i płuca. Jednak najbardziej niepokoiło go krótkie końcowe zdanie raportu – stwierdzenie lekarza obecnego przy oględzinach.

„Wstępne badania wskazują na to, że znaczne części serca ofiary zostały usunięte”.

Torkel spojrzał przez okno na rozkołysane drzewa. Ktoś wyjął serce. Torkel miał nadzieję, że chłopiec nie słuchał muzyki metalowej ani nie był zażartym graczem w World of Warcraft. W takim wypadku gazety zaczęłyby mnożyć szalone spekulacje.

Jeszcze bardziej szalone, poprawił się.

Vanja podniosła oczy znad swojej teczki. Prawdopodobnie właśnie przeczytała to samo zdanie.

– Może najlepiej będzie, jak pojedzie z nami też Ursula – powiedziała, jak zwykle czytając w jego myślach.

Torkel skinął krótko.

Billy rzucił szybkie spojrzenie do tyłu.

– Mamy adres?

Torkel podał mu adres, a Billy sprawnie wprowadził go do GPS. Torkelowi nie podobało się, że Billy zajmuje się innymi rzeczami, kiedy siedzi za kółkiem, ale przynajmniej trochę zwolnił przy wpisywaniu najbliższego celu. Zawsze to coś.

– Będziemy tam za pół godziny. – Billy znów docisnął gaz i wielki van natychmiast zareagował. – Możemy się wyrobić w dwadzieścia minut, zależy od ruchu.

– Pół godziny jest w porządku. Niezbyt dobrze się czuję, kiedy przełamujesz barierę dźwięku.

Billy wiedział doskonale, co Torkel sądzi o jego stylu jazdy, więc tylko uśmiechnął się do szefa w lusterku wstecznym. Dobra droga, dobre auto, dobry kierowca. Dlaczego nie wykorzystać tego na maksa?

Billy przyśpieszył jeszcze bardziej.

Torkel wyjął komórkę i wybrał numer Ursuli.