Facebook - konwersja
Czytaj fragment
Pobierz fragment

Cień twojego uśmiechu - ebook

Wydawnictwo:
Data wydania:
23 listopada 2015
Format ebooka:
EPUB
Format EPUB
czytaj
na czytniku
czytaj
na tablecie
czytaj
na smartfonie
Jeden z najpopularniejszych formatów e-booków na świecie. Niezwykle wygodny i przyjazny czytelnikom - w przeciwieństwie do formatu PDF umożliwia skalowanie czcionki, dzięki czemu możliwe jest dopasowanie jej wielkości do kroju i rozmiarów ekranu. Więcej informacji znajdziesz w dziale Pomoc.
czytaj
na tablecie
Aby odczytywać e-booki na swoim tablecie musisz zainstalować specjalną aplikację. W zależności od formatu e-booka oraz systemu operacyjnego, który jest zainstalowany na Twoim urządzeniu może to być np. Bluefire dla EPUBa lub aplikacja Kindle dla formatu MOBI.
Informacje na temat zabezpieczenia e-booka znajdziesz na karcie produktu w "Szczegółach na temat e-booka". Więcej informacji znajdziesz w dziale Pomoc.
czytaj
na czytniku
Czytanie na e-czytniku z ekranem e-ink jest bardzo wygodne i nie męczy wzroku. Pliki przystosowane do odczytywania na czytnikach to przede wszystkim EPUB (ten format możesz odczytać m.in. na czytnikach PocketBook) i MOBI (ten fromat możesz odczytać m.in. na czytnikach Kindle).
Informacje na temat zabezpieczenia e-booka znajdziesz na karcie produktu w "Szczegółach na temat e-booka". Więcej informacji znajdziesz w dziale Pomoc.
czytaj
na smartfonie
Aby odczytywać e-booki na swoim smartfonie musisz zainstalować specjalną aplikację. W zależności od formatu e-booka oraz systemu operacyjnego, który jest zainstalowany na Twoim urządzeniu może to być np. iBooks dla EPUBa lub aplikacja Kindle dla formatu MOBI.
Informacje na temat zabezpieczenia e-booka znajdziesz na karcie produktu w "Szczegółach na temat e-booka". Więcej informacji znajdziesz w dziale Pomoc.
Czytaj fragment
Pobierz fragment
Produkt niedostępny.  Może zainteresuje Cię

Cień twojego uśmiechu - ebook

Czasami miłość wymaga odrobiny zapomnienia.

Płaszcz śniegu może co roku otulać miasteczko Deep Haven, ale nie jest w stanie przykryć rozbitego małżeństwa Noelle i Eliego. Kiedy po dwudziestu pięciu latach para znajduje się na skraju przepaści i lada chwila może dojść do rozwodu, Noelle w wyniku wypadku traci pamięć. Choć nie doświadcza innych poważnych obrażeń, nie pamięta Eliego, swoich dzieci ani tragedii, która ich podzieliła.

Co więcej, Noelle jest zaskoczona, jak bardzo jej życie rozminęło się z jej marzeniami. Gdzie się podziały jej ambicje? Czy tajemnice, które odkryje, zniszczą do końca jej małżeństwo? Czy może utrata wspomnień stanie się szansą na przyszłość?

Kategoria: Romans
Zabezpieczenie: Watermark
Watermark
Watermarkowanie polega na znakowaniu plików wewnątrz treści, dzięki czemu możliwe jest rozpoznanie unikatowej licencji transakcyjnej Użytkownika. E-książki zabezpieczone watermarkiem można odczytywać na wszystkich urządzeniach odtwarzających wybrany format (czytniki, tablety, smartfony). Nie ma również ograniczeń liczby licencji oraz istnieje możliwość swobodnego przenoszenia plików między urządzeniami. Pliki z watermarkiem są kompatybilne z popularnymi programami do odczytywania ebooków, jak np. Calibre oraz aplikacjami na urządzenia mobilne na takie platformy jak iOS oraz Android.
ISBN: 978-83-7516-953-9
Rozmiar pliku: 653 KB

FRAGMENT KSIĄŻKI

Roz­dział 1

No­el­le tę­sk­ni­ła za oca­le­niem, któ­re nad­cho­dzi­ło wraz ze świe­żym śnie­giem. Za spo­so­bem, w jaki z sub­tel­nym wdzię­kiem okrywał on pół­noc­ne lasy Min­ne­so­ty, przy­pró­szał szro­nem igla­ste ga­łę­zie so­sen, prze­mie­niał brud­ne, za­kurzo­ne uli­ce i au­to­stra­dy we wstę­gi nie­ska­zi­tel­nej, nie­ska­żo­nej bie­li. Kie­dy mroź­ny kęs roz­świe­tlo­ne­go po za­mie­ci po­ran­ka miał moc tchnię­cia no­we­go du­cha w życie pani Hu­e­ston – mat­ki i żony byłe­go sze­ryfa Deep Ha­ven, któ­ra sta­nę­ła na ta­ra­sie drew­nia­ne­go dom­ku. Kie­dy para z kub­ka z kawą wi­ro­wa­ła w chłod­nym po­wie­trzu.

W ta­kich chwi­lach No­el­le pra­wie wie­rzyła, że wszyst­ko moż­na zbu­do­wać na nowo.

Ale ten śnieg nie przy­no­sił oca­le­nia. Ten śnieg, a wła­ści­wie mie­szan­ka desz­czu ze śnie­giem, tor­pe­do­wał przed­nią szybę auta No­el­le. Sko­rupy lodu za­le­ga­ły w szcze­li­nach, zmie­nia­jąc wy­cie­racz­ki sa­mo­cho­do­we w brzytwy. Tego ro­dza­ju śnieg prze­kształ­cał au­to­stra­dę w śmier­cio­no­śną śli­zgaw­kę z go­ło­le­dzi, któ­rą No­el­le wlo­kła się do swo­jej ma­leń­kiej wio­ski na pół­no­cy.

Eli z pew­no­ścią od­krył­by, że ła­mie te­raz prze­pi­sy.

Włą­czyła wy­cie­racz­ki na wyż­sze ob­ro­ty, żeby szyb­ciej ze­trzeć po­zo­sta­ło­ści śnie­gu, i mak­sy­mal­nie roz­krę­ci­ła roz­mra­ża­nie. Po­win­na była do­kład­niej oskro­bać szybę, za­nim opu­ści­ła biu­ro Eri­ka. Spoj­rzaw­szy na ze­ga­rek, osza­co­wa­ła jed­nak dłu­gość tra­sy do domu i za­czę­ła li­czyć na to, że auto roz­grze­je się przed na­dej­ściem śnie­życy.

I znów zde­cydo­wa­ła się na tryb prze­trwa­nia.

Ale prze­cież o to cho­dzi­ło w tej po­dró­ży, praw­da? O prze­trwa­nie?

A może o po­wrót do życia.

Dro­ga z tego miej­sca w Min­ne­so­cie do pół­noc­nej gra­ni­cy sta­nu oka­za­ła się prze­ra­ża­ją­co opusto­sza­ła, a śnie­życa nada­ła póź­ne­mu po­po­łu­dniu bar­wę me­ta­licz­nej sza­ro­ści. No­el­le włą­czyła do­dat­ko­wo świa­tła mi­ja­nia, gdyż w bla­sku zwykłych świa­teł mio­ta­ne w jej kie­run­ku płat­ki śnie­gu wy­da­wa­ły się trój­wymia­ro­we. Je­leń scho­wał się w cie­niu so­sen, to­po­li i brzóz, któ­re po obu stro­nach dro­gi two­rzyły mur, go­to­we, aby rzucić się na uli­cę.

Przy ta­kiej po­go­dzie samo do­tknię­cie ha­mul­ców mo­gło­by wpa­ko­wać ją pro­sto do rowu.

Może po­win­na była spę­dzić noc w Du­luth, ale wte­dy z pew­no­ścią mu­sia­ła­by wy­myślić ja­kieś uspra­wie­dli­wie­nie.

Z uchwytu na kubek w wie­ko­wym Yuko­nie do­biegł ją dzwo­nek te­le­fo­nu. No­el­le za­czę­ła dłu­bać przy słuchaw­ce, po czym spoj­rza­ła na dro­gę i po­now­nie na te­le­fon. Lee. Wresz­cie we­pchnę­ła słuchaw­kę do ucha, na­ci­snę­ła guzik.

– Lee? Je­steś tam?

Do­tarł do niej głos znie­kształ­co­ny przez kiep­ski za­sięg, prze­rywa­ny szumem wy­cie­ra­czek po­skra­mia­ją­cych śnieg.

– No­el­le, gdzie je­steś? Opu­ści­łaś po­ran­ną gim­na­stykę. A Sha­ron mówi, że za­stę­puje cię na ob­cho­dzie w cen­trum opie­ki.

Jesz­cze nie te­raz. Jesz­cze nie mo­gła po­wie­dzieć Lee.

Wy­bu­chł­by wiel­ki skan­dal, gdyby wie­ści uj­rza­ły świa­tło dzien­ne. No­el­le mia­ła na­dzie­ję ukrywać je przed świa­tem przez co naj­mniej pięć ko­lej­nych mie­się­cy. Aż Kir­by skoń­czy szko­łę. Po­tem bę­dzie mo­gła ode­tchnąć.

Wszyscy pew­nie ode­tchną. Zwłasz­cza Eli. Nie mia­ła złudzeń – po pod­ję­ciu tej de­cyzji po­czuje taką samą ulgę jak ona.

– Mu­sia­łam je­chać do Du­luth. – Było to wy­star­cza­ją­co zgod­ne z praw­dą.

– Dzi­siaj? Jest ostrze­że­nie przed śnie­życą. Nie słucha­łaś rano pro­gno­zy po­go­dy?

Wy­obra­zi­ła so­bie Lee – za­wsze pięk­ną z jej dłu­gi­mi kasz­ta­no­wymi wło­sa­mi i smu­kłym cia­łem, któ­re nie po­trze­bo­wa­ło gim­na­styki. Za­pew­ne sie­dzia­ła te­raz w swo­im nie­ska­zi­tel­nym domu i wpa­trywa­ła się przez okno w je­zio­ro, któ­re­go fale obi­ja­ły się o ska­ły.

Jej sa­mot­ny do­mek. No­el­le po­dzi­wia­ła Lee za siłę. Jed­nak od tam­te­go strasz­ne­go dnia Lee wy­peł­nia­ła życie ty­lo­ma za­ję­cia­mi, że gdyby nie te­le­fon i obec­ność jej syna, De­re­ka, ko­le­gi z kla­sy Kir­by’ego, przy­sy­pa­nie śnie­giem mo­gło­by wpę­dzić ją w roz­pacz.

Je­że­li jutro bę­dzie pa­dać, Kir­by wy­pro­wa­dzi pług i spę­dzi dzień na od­śnie­ża­niu szla­ków w kie­run­ku lasu. Tak zwykli roz­ko­szo­wać się rzad­ki­mi opa­da­mi na pół­no­cy. Jed­ne­go roku – Kir­by miał wte­dy ja­kieś dzie­sięć lat – on, Kyle i Kel­sey spę­dzi­li cały dzień na bu­do­wa­niu śnież­nej ja­ski­ni…

Na­ra­sta­ją­ce wspo­mnie­nia były jak noże, któ­re wbi­ja­ły się w nią i wy­dra­pywa­ły po­wie­trze z płuc. Skup się na przy­szło­ści.

– Słysza­łam, że może spaść śnieg, a ja mia­łam wi­zytę u le­ka­rza. – To też była praw­da. No­el­le zdję­ła nogę z gazu i we­szła w za­kręt.

– O nie, chyba nie… – za­czę­ła Lee z nie­po­ko­jem w gło­sie.

Miło, że pa­mię­ta­ła. Ostat­nie lata ochło­dzi­ły ich re­la­cje, ale Lee cały czas się sta­ra­ła. No­el­le po­win­na mieć to na uwa­dze.

– Z biop­sji wy­szło, że wszyst­ko w po­rząd­ku, wy­ni­ki do­sta­łam pocz­tą kil­ka ty­god­ni temu. – No­el­le po­win­na była wspo­mnieć o tym Lee, ale tak ją po­chło­nę­ły przy­go­to­wa­nia na dziś. Do­bre wy­ni­ki w pew­nym sen­sie sta­no­wi­ły dla niej je­dynie po­twier­dze­nie, że przy­szedł czas. – Ale mu­sia­łam jesz­cze coś za­ła­twić. – Na przy­kład dojść do tego, jak się tu zna­la­zła: czter­dzie­sto­sze­ścio­let­nia ko­bie­ta, któ­ra pra­gnie za­cząć życie na nowo.

– Bę­dzie do­brze?

Tak. Mu­sia­ła w to wie­rzyć. Tak.

– Wszyst­ko jest w po­rząd­ku. Mó­wi­łaś coś o śnie­życy?

– Tak, cho­ciaż je­stem pew­na, że drużyna ko­szyków­ki i tak bę­dzie tre­no­wać w na­dziei, że na jutrzej­szym me­czu ich nie za­sy­pie.

No­el­le się skrzywi­ła. Świet­nie. Gor­li­we uczest­nic­two człon­ków jej ro­dzi­ny w lo­kal­nych roz­gryw­kach cza­sa­mi spra­wia­ło, że mia­ła ocho­tę wa­lić gło­wą o ścia­nę.

Z tym że gdyby nie Kir­by i jego tre­nin­gi, mo­gła­by zupeł­nie się po­gubić.

– Nie mogę znieść myśli, że Kir­by je­dzie tym roz­kle­ko­ta­nym neo­nem w taką po­go­dę. Ka­za­łam Elie­mu zmie­nić opo­ny na zi­mo­we, ale… – Gdyby była w domu, urucho­mi­ła­by SUV-a z na­pę­dem na czte­ry koła i po­je­cha­ła­by po syna do szko­ły.

Nie­na­wi­dzi­ła się pro­sić, ale mamy za­wod­ni­ków z tej sa­mej drużyny so­bie po­ma­ga­ją.

– Je­że­li Kir­by wy­lą­du­je w ro­wie, po­je­dziesz po nie­go?

– A gdzie jest Eli?

Oczywi­ste pyta­nie, rzecz ja­sna. Kie­dyś od­po­wiedź była­by prost­sza. W mie­ście. Na ko­mi­sa­ria­cie. Albo w ra­dio­wo­zie.

Ale od­kąd kil­ka mie­się­cy temu po­szedł na eme­ryturę, któż miał­by to wie­dzieć?

– Mó­wił, że idzie nad je­zio­ro ło­wić ryby. Myśla­łam, że przy­ja­dę, za­nim wró­ci, ale…

– Ja­sne, No­el­le. Ni­czym się nie martw. Upew­nię się, że Kir­by nie zo­stał sam.

– Dzię­ki, Lee. Co u Emmy? – zdo­ła­ła za­pytać, uni­ka­jąc czkaw­ki, choć gar­dło i tak jej za­drża­ło. Może kie­dyś zada to pyta­nie bez bólu.

– W po­rząd­ku. Nadal gra w Twin Ci­ties. Wy­da­je mi się, że w we­ekend daje kon­cert.

Wy­da­je jej się? Cza­sa­mi No­el­le nie­na­wi­dzi­ła Lee za to, że to wszyst­ko tak ła­two jej przy­cho­dzi­ło.

No­el­le usłysza­ła dźwięk opróż­nia­nia zmywar­ki, szczę­ka­nie ta­le­rzy. Lee praw­do­po­dob­nie mu­sia­ła na­peł­niać ją te­raz tyl­ko raz w ty­god­niu.

Może No­el­le po­win­na była za­pro­po­no­wać Lee, żeby z nią po­je­cha­ła. Ale nie, mu­sia­ła za­ła­twić to sama.

Za­ła­twi­ła­by to sama. W koń­cu kto inny zro­zu­miał­by, jak to jest pa­trzeć w lu­stro i nie po­zna­wać wła­sne­go od­bi­cia? Lee prze­trwa­ła, a na­wet sta­ła się sil­niej­sza po tam­tym fa­tal­nym dniu. Nie po­tra­fi­ła­by po­jąć, jak to jest chcieć zo­sta­wić wszyst­ko za sobą.

Chcieć za­po­mnieć.

Nie żeby No­el­le pra­gnę­ła wy­ma­zać ostat­nie dwa­dzie­ścia lat swo­je­go życia. Tyl­ko pew­ne jego frag­men­ty.

Bo­le­sne, okrop­ne, po­zba­wia­ją­ce tchu frag­men­ty.

Ale na­wet Bóg nie był w sta­nie uzdro­wić ran i z po­wro­tem złą­czyć ani ich ro­dzi­ny, ani jej mał­żeń­stwa.

– Nie­długo będę w domu. – No­el­le do­strze­gła przed sobą świa­tła ko­lej­ne­go mia­stecz­ka, wy­ła­nia­ją­ce się z sza­ro­ści. – Za­trzymam się na kawę. Je­śli Eli się po­ka­że i bę­dzie mnie szukał… po pro­stu po­wiedz, że je­stem w dro­dze.

Ci­sza.

– Nie wie, że po­je­cha­łaś do Du­luth?

Na wi­dok zna­ku ogra­ni­cze­nia pręd­ko­ści No­el­le de­li­kat­nie wci­snę­ła pe­dał ha­mo­wa­nia.

– Chcia­łam mu po­wie­dzieć, ale…

Nie, wła­ści­wie to nie chcia­ła. W gło­wie nie­mal usłysza­ła głos pa­sto­ra. Prze­mil­cze­nie to wciąż kłam­stwo.

Ale czy to rze­czywi­ście było kłam­stwo, sko­ro nig­dy o ni­czym nie roz­ma­wia­li? Sko­ro ona i Eli spa­dli do ran­gi dwóch le­d­wie zno­szą­cych się współ­lo­ka­to­rów? Od po­nad roku mąż śpi w osob­nym po­ko­ju. Ja­koś prze­sta­ło mieć zna­cze­nie to, czy in­for­mo­wa­ła go o tym, co robi.

In­a­czej nie bę­dzie.

– Sze­ro­kiej dro­gi – po­wie­dzia­ła Lee. Jej głos brzmiał chłod­no, na­wet dziw­nie.

Ale może to przez śnie­życę albo pisk opon. No­el­le zwol­ni­ła, żeby za­trzymać się w ka­wiar­ni Mo­cha Mo­ose przy au­to­stra­dzie. Mo­gła­by wspo­móc się czymś, co po­wstrzyma ją od za­śnię­cia w trak­cie jesz­cze dwugo­dzin­nej jaz­dy.

– Dzię­ki, Lee – od­po­wie­dzia­ła, ale roz­mów­czyni już się roz­łą­czyła. Pew­nie po pro­stu stra­ci­ła za­sięg, to zda­rza­ło się tutaj czę­sto. No­el­le za­par­ko­wa­ła, chwyci­ła to­reb­kę i prze­szła przez plac. Nie po­win­na była za­kła­dać ko­za­ków na sied­mio­cen­tyme­tro­wych ob­ca­sach. Ale kie­dy rano się ubie­ra­ła, nie myśla­ła o śnie­życy.

Usi­ło­wa­ła zna­leźć parę ele­ganc­kich spodni, któ­re nie uwie­ra­ły w ta­lii i nie wy­glą­da­ły jak z lat osiem­dzie­sią­tych – wła­śnie wte­dy po raz ostat­ni sta­ra­ła się o coś, co mia­ło­by ja­kie­kol­wiek zna­cze­nie. Pró­bo­wa­ła przy­po­mnieć so­bie, jak uło­żyć blond wło­sy do ra­mion w inną fryzurę niż uli­za­ny koń­ski ogon i po­wta­rza­ła od­po­wie­dzi na pyta­nia.

Dla­cze­go za­sługuję na przy­ję­cie do Du­luth Art In­sti­tute?

Po­da­ła kil­ka kiep­skich ar­gumen­tów, a ża­den z nich nie wy­da­wał się zbyt prze­ko­nują­cy. Jed­nak Erik Han­sen wy­glą­dał na usa­tys­fak­cjo­no­wa­ne­go. Po­wie­dział, że się z nią skon­tak­tuje.

Cięż­kim kro­kiem we­szła do ka­wiar­ni. Okula­ry prze­ciw­sło­necz­ne za­pa­ro­wa­ły od cie­pła. Prze­sunę­ła je na czubek gło­wy i skie­ro­wa­ła się do lady. Ogień strze­lał ra­do­śnie w ko­min­ku, przy któ­rym sta­ły skó­rza­ne fo­te­le. Moż­na było usiąść i po­czytać. Na ta­bli­cy z tyłu wid­nia­ły pro­mo­cje dnia.

– W samą porę. Wła­śnie mie­li­śmy za­mykać – ode­zwa­ła się dziew­czyna za ladą.

No­el­le przyj­rza­ła się ta­bli­cy. Ech, cze­mu nie?

– Po­pro­szę bia­łą mok­kę z po­dwój­ną bitą śmie­ta­ną. – Po­grze­ba­ła w to­reb­ce. – I czy mo­gła­bym pro­sić jesz­cze te małe cia­stecz­ka z cze­ko­la­dą?

Żwa­wa ka­sjer­ka, blon­dyn­ka, pew­nie świe­żo po li­ceum, wy­szcze­rzyła zęby w uśmie­chu.

– Świę­tuje­my?

Być może. Nowy po­czą­tek życia, dro­gę do cze­goś, z czym mo­gła żyć. No­el­le kiw­nę­ła, za­pła­ci­ła, po czym po­de­szła do drugiej lady, żeby za­cze­kać na za­mó­wie­nie.

Kie­dy do­sta­ła swo­ją mok­kę, na­ło­żyła po­kryw­kę, upi­ła łyk i ośmie­li­ła się wyjść na śnie­życę. Cie­pło cze­ko­la­dy prze­nik­nę­ło za­ka­mar­ki jej cia­ła i wzmoc­ni­ło ją, na­wet je­śli tę moc mia­ła czuć tyl­ko przez chwi­lę.

Mo­gła to zro­bić. Z Elim lub – co było bar­dziej praw­do­po­dob­ne – bez Elie­go.

Za­ak­cep­to­wa­ła ten stan rze­czy, przy­najm­niej w więk­szej czę­ści. Gdyby tyl­ko mo­gła cof­nąć się w cza­sie, zro­zu­mieć, kie­dy za­czę­ło się psuć. Może ich mał­żeń­stwo nadal było­by war­te ura­to­wa­nia.

Jesz­cze tyl­ko to­a­le­ta i ruszy pro­sto do domu. Po­spie­szyła do ła­zien­ki i wła­śnie wte­dy usłysza­ła ha­łas. Krzyki, pod­nie­sio­ne gło­sy. Gwał­tow­nie otwo­rzyła drzwi i za­mar­ła.

Przy la­dzie sta­ło dwóch męż­czyzn w ko­mi­niar­kach – jed­ne­go z nich na­zwa­ła­by ra­czej chłop­cem, gdyż swo­ją po­sturą nie przy­po­mi­nał do­brze zbu­do­wa­ne­go, sze­ro­kie­go w ba­rach to­wa­rzysza. Więk­szy z nich ce­lo­wał w ka­sjer­kę z pi­sto­le­tu. No­el­le roz­po­zna­ła gloc­ka, dzie­więć mi­li­me­trów. Chu­dzie­lec wy­cią­gnął pa­pie­ro­wą tor­bę.

– Na­peł­nij ją, po­tem na zie­mię.

Se­rio? Na­pad w ka­wiar­ni?

Jak wi­dać, w la­sach Pół­no­cy cza­ili się też drob­ni prze­stęp­cy. Wy­star­czyło się­gnąć pa­mię­cią do wy­da­rzeń w Deep Ha­ven.

Cóż, dzi­siaj nikt nie umrze.

Ser­ce No­el­le wa­li­ło, kie­dy szpe­ra­ła w to­reb­ce w po­szuki­wa­niu ko­mór­ki. Szlag, zo­sta­wi­ła ją w sa­mo­cho­dzie, w uchwycie na kubek.

Ale dwa kro­ki stąd były drzwi…

Wzię­ła od­dech, z im­pe­tem wy­szła z ła­zien­ki i ruszyła do wyj­ścia.

– Hej!

Kie­dy wy­sko­czyła na chod­nik i rzuci­ła się w kie­run­ku sa­mo­cho­du, je­den z na­past­ni­ków się od­wró­cił, moż­li­we, że usłysza­ła strzał.

Czyjaś dłoń zła­pa­ła ją za ra­mię i szarp­nę­ła do tyłu.

– Do­kąd to się wy­bie­ra­my? – Wbi­ja­ła się pa­znok­cia­mi w jego ko­mi­niar­kę na­wet w chwi­li, kie­dy wcią­gał ją z po­wro­tem do ka­wiar­ni.

W środ­ku ude­rzył ją tak moc­no, że za­drża­ła jej szczę­ka. Brą­zo­we oczy, ta­tuaż na dło­ni, u zgię­cia kciu­ka.

Ka­sjer­ka le­ża­ła na pod­ło­dze za ladą i pła­ka­ła. Na jej po­licz­ku wid­nia­ła prę­ga, otwar­ta i krwa­wią­ca rana. Chło­pak stał nad nią, a spod ko­mi­niar­ki wy­sta­wa­ły mu za­nie­dba­ne blond wło­sy. Spoj­rzał na No­el­le. Na wi­dok bla­dych nie­bie­sko­sza­rych oczu prze­szył ją dreszcz.

Więk­szy męż­czyzna chwycił ją te­raz za szyję i przy­ci­snął twa­rzą do pod­ło­gi.

– Otwórz sejf albo ją za­bi­je­my – wark­nął do pra­cow­ni­cy.

Dziew­czyna czoł­ga­ła się do biu­ra na za­ple­czu, łka­jąc.

Boże, pro­szę, nie chcę umie­rać na pod­ło­dze ka­wiar­ni.

Albo skle­pu wie­lo­bran­żo­we­go. Ta myśl nie­mal po­zba­wi­ła ją tchu. Jej ro­dzi­na nie po­tra­fi­ła­by znów przez to przejść.

– Mamy to – oświad­czył chło­pak.

– Do­brze. A te­raz ją za­strzel. – Ten drugi po­dał mu swo­je­go gloc­ka.

Chło­pak wga­pił się w to­wa­rzysza. Po­krę­cił gło­wą.

– Nie mogę.

Więk­szy męż­czyzna stłumił prze­kleń­stwo, po czym znik­nął na za­ple­czu.

O nie, pro­szę, nie…

Dźwięk strza­łu wstrzą­snął No­el­le.

Chło­pak na­po­tkał jej wzrok. Sam miał wy­trzesz­czo­ne oczy.

I wte­dy po­czuła coś w środ­ku. Może to był in­stynkt. Głos.

Ucie­kaj.

Ucie­kaj!

Ze­rwa­ła się i rzuci­ła do drzwi. Ści­ga­ły ją krzyki, ale bie­gła da­lej chod­ni­kiem w kie­run­ku dro­gi.

Tam – świa­tła! Cię­ża­rów­ka prze­dzie­ra­ła się przez za­mieć.

– Po­mo­cy! Po­mo­cy! – Wtar­gnę­ła na dro­gę, ma­cha­jąc rę­ko­ma nad gło­wą. – Stój!

I wte­dy ko­za­ki ją za­wio­dły. Po­śli­zgnę­ła się na go­ło­le­dzi, jed­ną sto­pę wy­rzuca­jąc przed sie­bie. Wstrząs po­de­rwał drugą nogę. Cia­ło zna­la­zło się w po­wie­trzu.

Jej krzyk zmie­szał się z pi­skiem opon cię­ża­rów­ki.

Upa­dek na chod­nik wy­wo­łał w No­el­le eks­plo­zję bólu.

Po­tem za­pa­dła ciem­ność.
mniej..

BESTSELLERY

Kategorie: