Facebook - konwersja
Czytaj fragment
Pobierz fragment

Córki swoich matek - ebook

Wydawnictwo:
Data wydania:
20 października 2013
Ebook
27,20 zł
Audiobook
34,90 zł
Format ebooka:
EPUB
Format EPUB
czytaj
na czytniku
czytaj
na tablecie
czytaj
na smartfonie
Jeden z najpopularniejszych formatów e-booków na świecie. Niezwykle wygodny i przyjazny czytelnikom - w przeciwieństwie do formatu PDF umożliwia skalowanie czcionki, dzięki czemu możliwe jest dopasowanie jej wielkości do kroju i rozmiarów ekranu. Więcej informacji znajdziesz w dziale Pomoc.
czytaj
na tablecie
Aby odczytywać e-booki na swoim tablecie musisz zainstalować specjalną aplikację. W zależności od formatu e-booka oraz systemu operacyjnego, który jest zainstalowany na Twoim urządzeniu może to być np. Bluefire dla EPUBa lub aplikacja Kindle dla formatu MOBI.
Informacje na temat zabezpieczenia e-booka znajdziesz na karcie produktu w "Szczegółach na temat e-booka". Więcej informacji znajdziesz w dziale Pomoc.
czytaj
na czytniku
Czytanie na e-czytniku z ekranem e-ink jest bardzo wygodne i nie męczy wzroku. Pliki przystosowane do odczytywania na czytnikach to przede wszystkim EPUB (ten format możesz odczytać m.in. na czytnikach PocketBook) i MOBI (ten fromat możesz odczytać m.in. na czytnikach Kindle).
Informacje na temat zabezpieczenia e-booka znajdziesz na karcie produktu w "Szczegółach na temat e-booka". Więcej informacji znajdziesz w dziale Pomoc.
czytaj
na smartfonie
Aby odczytywać e-booki na swoim smartfonie musisz zainstalować specjalną aplikację. W zależności od formatu e-booka oraz systemu operacyjnego, który jest zainstalowany na Twoim urządzeniu może to być np. iBooks dla EPUBa lub aplikacja Kindle dla formatu MOBI.
Informacje na temat zabezpieczenia e-booka znajdziesz na karcie produktu w "Szczegółach na temat e-booka". Więcej informacji znajdziesz w dziale Pomoc.
Czytaj fragment
Pobierz fragment
Produkt niedostępny.  Może zainteresuje Cię

Córki swoich matek - ebook

Nowa powieść autorki bestsellerowych „Matek, żon, czarownic”!

Berlin 2011. Joanna Górecka, dla przyjaciół Asia, spotkała wreszcie miłość swojego życia. Do ślubu z Kemalem pozostało zaledwie kilka miesięcy. W tym czasie Asia poznaje losy kolejnych niezwykłych kobiet ze swej rodziny. Aurora, przyjaciółka Galileusza, bezwzględna Olimpia, Madelaine, ambitna dama dworu francuskiej królowej Marii Leszczyńskiej – każda z nich wiodła życie pełne emocji, pasji i tajemnic… Ale życie Asi także nie jest wolne od napięć i dramatycznych wydarzeń. Wyczekiwany ślub nagle staje pod znakiem zapytania, upragniona praca również, jako że Julian, pierwszy mąż Joanny, na wszelkie sposoby próbuje zaszkodzić byłej żonie. Wszystko to jednak przestaje być ważne, gdy dwunastoletnia córka Asi, Kamila, znajdzie się w niebezpieczeństwie…

Joanna Miszczuk (ur. 1964) – wrocławianka duchem, choć rzadko ciałem. Obecnie mieszka i pracuje w Berlinie. Matka nastoletniej córki. Z wykształcenia pedagog, absolwentka Uniwersytetu Wrocławskiego. Przeprowadzała się osiem razy, ma sześć zawodów, mówi czterema językami. Mieszkała w Niemczech, Francji i Polsce. Niepoprawna romantyczka, choć szalenie uporządkowana i logiczna. Ulubione miejsca: Wrocław, Montmartre w Paryżu, Berlin i Sopot. Pisze powieści, teksty kabaretowe, wierszyki dla dzieci.

Kategoria: Literatura piękna
Zabezpieczenie: Watermark
Watermark
Watermarkowanie polega na znakowaniu plików wewnątrz treści, dzięki czemu możliwe jest rozpoznanie unikatowej licencji transakcyjnej Użytkownika. E-książki zabezpieczone watermarkiem można odczytywać na wszystkich urządzeniach odtwarzających wybrany format (czytniki, tablety, smartfony). Nie ma również ograniczeń liczby licencji oraz istnieje możliwość swobodnego przenoszenia plików między urządzeniami. Pliki z watermarkiem są kompatybilne z popularnymi programami do odczytywania ebooków, jak np. Calibre oraz aplikacjami na urządzenia mobilne na takie platformy jak iOS oraz Android.
ISBN: 978-83-7961-532-2
Rozmiar pliku: 860 KB

FRAGMENT KSIĄŻKI

Dziękuję mojej rodzinie i przyjaciołom, znajomym i sąsiadom za wsparcie i wspaniałe rozmowy, które są nieustającym źródłem nowych pomysłów.

Mojej mamie Irenie i córce Zuzi, których miłość sprawia, że mój optymizm nigdy nie przygasa. Uwe za nieustanne przypominanie mi, kim jestem. Joli Jasik za ponad dwadzieścia lat przyjaźni. Jeannette Gutowski za płacz i śmiech. Czytelnikom moich powieści i wszystkim pracownikom Wydawnictwa Prószyński, a zwłaszcza pani Annie Derengowskiej i pani Ewie Witan – dziękuję!Asia, Wrocław, 2 stycznia 2011

– Ja tam w cuda nie wierzę! – oznajmiła stanowczo moja mama. – Wszystko to jedna wielka bajka, nadaje się na powieść fantasy, a nie na dzieje normalnej rodziny! Nie mogłabyś tłumaczyć szybciej? Bo wiesz, mimo że nie wierzę, to czyta się świetnie, jak pomieszanie sensacji z kryminałem i romansidłem. Wręcz nieprawdopodobne, jakie ciekawe życie miały te wszystkie kobiety.

– Nie mogę szybciej – odparłam z wahaniem. – Chociaż może bym i mogła, bo czas mam, ale to się koszmarnie czyta. Po pierwsze, charakter pisma to my obie mamy genetycznie uwarunkowany, bo wszystkie nasze prababki bazgrały jak kura pazurem i na dodatek atrament wyblakł. A po drugie, mamo, ja to tłumaczę w dwóch wersjach, jedna przysięgła, taka słowo w słowo, a druga dla nas, do czytania, trochę sfabularyzowana. Jak chcesz, mogę ci skopiować całość, będziesz sobie sama czytała w oryginale, ja nie dam rady szybciej!

– Ani mi się śni! – sprzeciwiła się Krystyna. – Ja jestem stara emerytka i nie chce mi się męczyć, a zresztą to twój spadek.

– To przestań mnie poganiać i ciesz się, że w ogóle tłumaczę. Całe to zamieszanie z pracą i do tego Kemal… Sama nie wiem, kiedy znajduję jeszcze czas na nasze prababki.

– Asiu, powiedz mi uczciwie, wierzysz w to wszystko? Te wszystkie sławne nazwiska… Czy to możliwe, żeby w jednej rodzinie nazbierało się tyle znakomitości? I to na dodatek w mojej własnej rodzinie! Obłęd!

Siedziałyśmy w przytulnym saloniku domku Kazia i Krystyny na wrocławskich Krzykach, obie wystrojone w piękne dżalabije, które przywiozłam z Casablanki. Wieczorem Piotrek miał przywieźć Kamilę, na którą czekała trzecia arabska suknia w głębokim zielonym kolorze. Moja była turkusowa, a mamy czerwona. Kazio urządził sobie popołudniową drzemkę, a my z mamą wtuliłyśmy się w kanapę przed kominkiem i rozkosznie plotkowałyśmy.

Chciałam najpierw zdać relację z mojego szalonego, nieplanowanego urlopu sylwestrowego w Maroku, ale się nie udało. Mama pod moją nieobecność przeczytała tłumaczone przeze mnie od ponad roku pamiętniki naszych prababek i pytania wprost ją rozsadzały. Wcale się nie dziwię. Sama miałam masę wątpliwości. Spadek po kompletnie mi nieznanej prababce Lavernie von Metternich był historyczną bombą! Krystyna miała całkowitą rację, ta historia nadawała się na powieść fantasy…

– Nie wiem, mamo, czy wszystko jest prawdziwe, ale niektórych rzeczy nie mogę podważać. Notariusze sprawdzali wiarygodność tych dokumentów przez prawie sto lat i nie mają żadnych wątpliwości. Jedyne, co mogę podejrzewać, to że nasze praprababki były megalomankami i chwilami ponosiła je wyobraźnia. Chociaż, z drugiej strony, to ludzie, którzy teraz są sławni do obłędu, w swoich czasach byli zwyczajnymi zjadaczami chleba… No dobrze, może niektórzy już wówczas byli sławni i znaczący, ale one przecież nie mogły wiedzieć, że z czasem będą to wielkie postaci historyczne. Jedno jest pewne, dokumenty są autentyczne, zarówno badania atramentu, papieru i tak dalej, jak i porównania grafologiczne, na przykład w przypadku Nostradamusa czy Kalergis, to potwierdzają.

– No dobrze – odparła z powątpiewaniem Krystyna. – Niech będzie, że trafiły się sławne rodzynki w tym cieście. Ale jak to możliwe, że to się nigdy nie przedostało do publicznej wiadomości?

– Mamunia, kiedyś tajemnica była tajemnicą i nie było paparazzi! – roześmiałam się. – A poza tym nasze babki robiły dokładnie to, co ja teraz. Ukrywały całą swoją wiedzę o przodkach, najgłębiej jak się dało, a jeśli się nią dzieliły, to tylko z osobami całkowicie godnymi zaufania. Popatrz sama, od ponad roku mamy ten nasz spadek, a wiemy o nim tylko ty i ja. Nawet Kaziowi nie powiedziałaś…

– A ty? Powiedziałaś komuś?

– O Bersolys tak, Dieter wiedział, no i Andre, ale on to ze służbowego obowiązku, Julek sam gdzieś wyszperał… To przecież łatwo znaleźć, wystarczy wysłać zapytanie do ksiąg wieczystych. O dokumentach nie powiedziałam nikomu, tylko Andre wie i jego ojciec, ale oni są notariuszami, a poza tym nikomu…

– Słuchaj, mała, to wszystko, co do tej pory przetłumaczyłaś, to jest historyczne odkrycie na miarę bomby atomowej. Co ty z tym właściwie zamierzasz zrobić?

– Nic!

– No i bardzo dobrze. – Mama odetchnęła z ulgą.

– A dlaczego dobrze? – zaciekawiłam się.

– Właściwie nie wiem, ale mam takie dziwne wrażenie, że to powinno zostać w rodzinie. Nawet jeśli chwilami wydaje mi się, że jesteśmy winne historii świata, aby nasze dokumenty zobaczyły światło dzienne, jednak coś się we mnie wewnętrznie burzy przeciw temu. A jak ty uważasz?

– Tak samo. – Wpatrywałam się w blask bijący z mojego pierścionka. Pierścień miłości i przebaczenia, część naszej schedy, która nigdy nie opuściła rodziny, nigdy nie była ukrywana i otaczana tajemnicą. Symbol i przypomnienie. No właśnie. Spojrzałam na poważną twarz mamy. – Widzisz, mamunia, dla mnie losy tych wszystkich kobiet nie są historią ani papierem dokumentującym jakieś czasy, czy uzupełnieniem biografii sławnych i wielkich tego świata. Dla mnie to wyjaśnienie mnie samej, a jednocześnie historia miłości i jej sedno. Losy Marii z Kolonii, kochanki inkwizytora Jakuba Sprengera, to nie opowieść o polowaniu na czarownice, tylko świadectwo wielkiej miłości kobiety do mężczyzny, który nie był tego uczucia wart, ale to miłość była ważna, a nie tragedia, z którą się wiązała. Potem była jej córka Róża. To ona mnie nauczyła, że warto ryzykować właśnie dla miłości. À propos, wiesz, że począwszy od Sofie, córki Róży, notariusze dotarli do oficjalnych dokumentów potwierdzających istnienie kolejnych kobiet z naszego rodu. Wśród dokumentów był kontrakt ślubny Sofie Schlinke i Gabriela de Maguelon. No właśnie, Sofie… Wiesz, mamo, fakt, że Nostradamus był jednym z naszych przodków, jest niesamowity, ale jak mam w to nie wierzyć? Wszystkie listy, które Sofie napisała do niego, włączył do spadku po niej sam Michał de Nostradame, opatrzywszy je osobistym komentarzem: „aby wnuczka mojej przyjaciółki Sofie de Maguelon lepiej pojąć mogła, jak wyjątkową kobietą była jej babka”.

– Brzmi to jak bajka, ale nią nie jest. – Mama westchnęła ciężko. – Już wcześniej, kiedy przetłumaczyłaś pamiętniki Laverny, wierzyć mi się nie chciało, że płynie w nas krew Norwida i Kalergis. No dobrze, doskonale rozumiem, dlaczego ta historia nie ujrzała światła dziennego, tak samo jak zdaję sobie sprawę z powodów, dla których matka Marii Baszkircew ukryła skrzętnie fakt, że jej uwielbiana adoptowana córka miała nieślubne dziecko. W tamtych czasach to był straszny skandal, Baszkircewa broniła dobrego imienia córki.

– Niech będzie, broniła – przytaknęłam zgodnie. – Ale z jedną z tych córek to ja mam kłopot. Nie znasz jakiegoś naprawdę zaufanego tłumacza włoskiego? Córka Gabrieli wywinęła mi numer i napisała swój pamiętnik po włosku. Sama nie dam rady, we włoskim jestem kiepska i szczerze mówiąc, nie chce mi się męczyć, a ciekawość mnie zżera. Ona pominęła córkę w testamencie, dokładnie tak jak babcia Laverna. Ciekawa jestem, dlaczego? Dowiedziałabym się o niej więcej, ale nie dam rady sama tego przetłumaczyć. Znasz kogoś?

– Jasne, i to na szczęście mocno zaufanego, ale ona ma prawie dziewięćdziesiąt lat, nie wiem, czy się podejmie. W ogóle strach to komukolwiek pokazywać, diabli wiedzą, co jeszcze wylezie. Wiesz co, lepiej zrób kserokopię, proszę cię. Zawsze, w razie czego, będzie można się wyprzeć… Oryginału nie chcę. Te pamiętniki, które dałaś mi teraz do czytania, to istne szaleństwo. Kto by pomyślał, praprapra… dziadek Nostradamus! A Olimpia Maidalchini?! Doszłam do wniosku, że mamy w rodzinie egzemplarz lepszy niż Lukrecja Borgia, aż się boję, co mogły wyczyniać kolejne prababki. Mam nadzieję, że na tym skończysz z niespodziankami?

– To nie ja je wymyślam, mamo – oburzyłam się. – Ja tylko tłumaczę, one same opisały swoje losy. Jedno musisz przyznać, miałyśmy w rodzinie wspaniałe, niesamowite kobiety. Może tak już jest, że wyjątkowość przyciąga wyjątkowość, jak magnes. Może dlatego spotykały na swojej drodze wspaniałych mężczyzn, bo same były wspaniałe?

– Może? – mruknęła bez przekonania. – Jedno jest pewne, nasze pokolenie skończyło z tymi zwariowanymi historiami…

– Pewna jesteś? – Uśmiechnęłam się przekornie. – Nie zapominaj, że twoje nazwisko już dziś jest sławne, moja autorko podręczników. Kto wie, może za parę wieków będziesz w encyklopediach jak dziś dziadziuś Nostradamus?

– Jasne! – Mama roześmiała się ironicznie. – A ciebie umieszczą obok mnie, jako muzę nieśmiertelnego artysty Kemala… Kto wie? No właśnie! Opowiadaj spokojnie, zanim Misia tu wpadnie, co z Kemalem. Jutro wyjedziesz, a jak Piotrek przywiezie małą, to dziś już sobie nie pogadamy. Czekaj, doleję nam winka. I, Asiu… Obiecaj, że nie przestaniesz tłumaczyć dokumentów Laverny, proszę!

– Obiecuję, mamo. Nawet, gdyby moje życie skomplikowało się jeszcze bardziej, na te papiery zawsze znajdę czas. Dla ciebie, dla siebie samej i przede wszystkim dla Kamili. Chcę, żeby moja córka wiedziała, kim byli jej przodkowie. Ta wiedza jest ważna, daje nadzieję i pozwala z dystansem spojrzeć na nasze własne sprawy. Mnie pomogła…

Przy kolejnym kieliszku wina opowiedziałam mamie o Kemalu. Łatwa to ta opowieść nie była.

Spędziłam w Casablance trzy dni. Nie planowałam tego wyjazdu. Miłość mnie tam pognała. Zdecydowałam o wyjeździe spontanicznie, bez żadnych wcześniejszych uzgodnień, bez żadnych konkretnych planów. Kemala, miłość mojego życia, poznałam parę miesięcy wcześniej. Jeszcze nie do końca oswoiłam się z myślą, że jestem samotną, rozwiedzioną kobietą z dzieckiem, kiedy spadło na mnie uczucie, a jego moc po prostu mnie powaliła. Znalazłam mężczyznę, który nie powinien był istnieć, drugą połowę mnie samej. No i oświadczyłam mu się w tej Casablance!

Romantycznie było do wypęku, przed moimi oczami błyszczał milionem gwiazd ocean, z oddali dochodziły dźwięki walca z „Nocy i dni”, mężczyzna z moich snów stał przede mną na jawie i całował mnie tak, że tchu mi brakowało, a wtedy uprzytomniłam sobie, że przez kolejne lata będę miała to wspaniałe uczucie prawdziwego szczęścia dozowane małymi porcjami i rozplanowane w czasie i przestrzeni.

Bo Kemal, Marokańczyk, mógł przebywać w Berlinie, gdzie zamieszkałam z Kamilą, jedynie dziewięćdziesiąt dni bez przerwy, potem zaś na kolejne dziewięćdziesiąt musiał wracać do Casablanki. Napchana całą tą wielką miłością moich prababek po lekturze ich pamiętników, zbuntowałam się i postanowiłam, że nikt nie będzie mi szczęścia wydzielał. Sama muszę walczyć o swoją miłość i zdobędę ją sobie już na stałe. No i zwyczajnie mu się oświadczyłam. „Chcę być z tobą cały czas. Kocham cię. Ożeń się ze mną!” – powiedziałam zaledwie dwa dni temu, parę minut po północy, na tarasie „Rick`s Cafe” w Casablance.

Oczy Kemala niebezpiecznie zwilgotniały. Przyciągnął mnie do siebie i mocno przytulił. Staliśmy tak przez parę minut w milczeniu. Żadne słowo nie zakłóciło monotonnego szumu oceanu. Potem pocałował mnie delikatnie i poprowadził do kawiarni. Dopiero gdy na powrót usiedliśmy przy stoliku, Kemal wreszcie się odezwał.

– Asia, o niczym innym nie marzę tak mocno, jak o tym, żeby być z tobą każdego dnia. Budzić się rano przy tobie, zasypiać, wdychając zapach twoich włosów. Tak, bardzo chcę, żebyś została moją żoną. To pozwoliłoby nam już nigdy się nie rozstawać. Twoja propozycja jest naprawdę cudowna i kusząca. Ale… nie mogę jej przyjąć tak od razu. Proszę cię, wysłuchaj mnie najpierw i jeśli po tym, co usłyszysz, nadal będziesz chciała zostać moją żoną, jestem twój, kochana.

Spojrzałam na niego pytająco. Miliony przypuszczeń galopowały szaleńczo w mojej głowie. Pierwsze było podejrzenie, że jest żonaty… nie, niemożliwe… gdyby tak było, nie wyrażałby chęci zostania moim mężem zaraz po tej rozmowie. Chory! O Boże, Kemal jest śmiertelnie chory i nie chce mnie obciążać koniecznością opieki, gdy mu się pogorszy… W ciągu tych paru sekund ciszy, która zapadła, nim zaczął spokojnie mówić dalej, zdążyłam wyobrazić sobie wszystkie możliwe najczarniejsze scenariusze i już zaczynałam widzieć siebie w roli nieszczęśliwej wdowy. Stanowczo lektura pamiętników moich prababek nie wpływała na mnie dobrze!

– Nie wierzyłem już, że taka kobieta jak ty istnieje, że ty istniejesz. – Patrzył na mnie pełnym napięcia wzrokiem. – Pokochałem cię, Asia, całym sercem, całym sobą i to jest prawda. Nigdy nie możesz zwątpić w to, że cię kocham. Miałem wiele kobiet w życiu, nie będę ci o nich opowiadał, nie warto, bo chociaż każda była wyjątkowa, ale żadna nie była tobą. Straciłem już nadzieję na tę wyśnioną, tę jedyną, i właśnie wtedy, kiedy przestałem szukać, zjawiłaś się ty. I chcę być wobec ciebie absolutnie uczciwy, nie mogę przed tobą ukrywać niczego, co mogłoby wpłynąć na naszą miłość, na nasz związek. Dlatego ważne jest, żebyś wiedziała o Solange. Mógłbym to przemilczeć i po prostu zostać twoim mężem, ukryć przed tobą jej istnienie, tak byłoby szalenie wygodnie, ale szalenie nieuczciwie. Dlatego muszę ci powiedzieć, a decyzja, co dalej, należy tylko do ciebie. W moim życiu jest pewna kobieta, Solange. Znamy się od prawie pięciu lat. To dziwny związek, jednak związek. Ona jest dużo młodsza ode mnie, pracuje jako stewardesa i spędza pół życia w powietrzu. Spotykamy się mniej więcej raz w miesiącu, kiedy ją dobre wiatry przywieją tu lub do Berlina, Paryża, gdziekolwiek właśnie jestem. Ten układ był do tej pory dobry i wygodny dla nas obojga. Ona nie chce się wiązać z nikim na stałe, wzięła ślub ze swoją pracą. A ja z kolei straciłem nadzieję, że znajdę ciebie i zaangażowałem się w ten związek. Przed moim wyjazdem z Berlina spotkałem się z Solange. Opowiedziałem jej o nas, o moich nadziejach, o tym, że się zakochałem. Chciałem to skończyć, naprawdę! Jednak wyszło inaczej… Nie mogę tak zwyczajnie zniknąć z jej życia po pięciu latach i nie mogę wejść w twoje życie z takim bagażem. Oczywiście twoja propozycja jest wspaniała, nie tylko dlatego, że będę mógł być z tobą bez tych głupich trzymiesięcznych przerw, w których serce mi się ściska z tęsknoty. Małżeństwo z mieszkanką Berlina ułatwiłoby mi życie zawodowe, prowadzenie galerii, pracę, wszystko. I właśnie dlatego nie mogę tego zrobić, nie mówiąc ci wszystkiego o Solange. Nie chcę cię wykorzystywać, Asia, kocham cię naprawdę, ale mój związek z Solange to jeszcze nie jest przeszłość.

Patrzył na mnie, a ja milczałam. Przed moimi oczami przelatywały wspomnienia jakże niedalekiej przeszłości. Piotrek, mój były mąż, i Anka, jego kochanka, a moja przyjaciółka. Ukrywali przede mną swój związek latami, a kiedy się dowiedziałam, odeszłam od Piotrka. Potem pozwoliłam mu wrócić i kolejne lata szarpałam się ze świadomością, że w moim małżeństwie jest „ta druga”. Czyżbym znów miała przez to przechodzić? NIGDY!

Jednak ta sytuacja była inna. Piotrek wszelkimi siłami ukrywał swój romans, do ostatniej chwili, do dnia naszego rozwodu wypierał się i kłamał. Prawdę mówiąc, do dziś nie przyznał się uczciwie, że jest z Anką… Kemal wyznał mi całą prawdę, choć nie musiał nic mówić. Jak często w przeszłości bawiłam się myślą, że jeśli Piotrek oświadczyłby mi uczciwie, że się zakochał, ale jednocześnie chciałby nadal być ze mną, to bym mu wybaczyła i pomogła. Walczyłabym o nasze małżeństwo i naszą miłość… Głupia to była myśl, lecz oto teraz los złośliwie postawił mnie właśnie w takiej sytuacji. Kemal mnie kocha i chce ze mną być, ale uczciwie mi powiedział, że jest inna kobieta i że ona jest obecna w jego życiu, jako teraźniejszość, nie jako przeszłość. Czy będzie chciał to skończyć…

– Kemal… – Spojrzałam na niego poważnie. – W miłości nie ma miejsca dla trojga. Ja już to przerabiałam w swoim małżeństwie, wiesz przecież…

– Wiem, właśnie dlatego ci o tym opowiedziałem. Twoja propozycja, ślub… Zaskoczyłaś mnie. Chcę być z tobą na zawsze, chcę się z tobą zestarzeć, tylko z tobą. Próbowałem zakończyć związek z Solange, ale okazało się, że to nie takie łatwe, jak sobie wyobrażałem. Nie chcę złamać jej serca, to dobra dziewczyna. Kiedy zrozumiała, że może mnie stracić, wpadła w panikę. Prosiła, żebyśmy jeszcze spróbowali. Zamierza zmienić trasy, żeby stworzyć nam dom; zapewniała, że jestem jedynym mężczyzną w jej życiu i nie chce, nie potrafi żyć z nikim innym. Płakała, a ja próbowałem jej wytłumaczyć… Asia, nie skończyłem tego, ale uwierz mi, że to zrobię. Myślałem, że nasze spotkanie załatwi sprawę, nie widziałem się z nią od ostatniej rozmowy. Nie kończy się przez telefon związku, który trwał lata. Zrozum, zaskoczyłaś mnie. Sądziłem, że kiedy następnym razem przyjadę do Berlina, będę mógł ci opowiedzieć o Solange jako o przeszłości. Wtedy miałbym prawo uczciwie stanąć przed tobą i walczyć o naszą miłość. Dzisiaj, teraz nie mam żadnych praw. Dlatego teraz decyzja należy do ciebie. Proszę cię tylko o jedno, nie rezygnuj ze mnie w tej chwili, Asia. Kocham cię.

Odruchowo kręciłam na palcu pierścionek moich prababek. Diamentowe błyski niespokojnie przelatywały w świetle świec. Nie wiedziałam, co mu powiedzieć. Nie mogłam podjąć decyzji o swoim dalszym życiu tu i teraz. Musiałam sobie to wszystko przemyśleć i poukładać.

– Ja też cię kocham, Kemal. Kocham cię i chcę spędzić z tobą resztę mojego życia, jako twoja żona. Nie mogę jednak teraz ci odpowiedzieć, co dalej. Doskonale nadaję się do pracy w zespole, ale miłość, małżeństwo to nie jest zespół, tylko duet. Dwie osoby i ani grama więcej. Daj mi trochę czasu… Porozmawiaj z Solange… Sama nie wiem. Proszę, przełóżmy tę rozmowę. Za parę godzin wracam do Berlina. Nie chcę spędzić ostatnich chwil z tobą, zastanawiając się, czy będziemy żyli razem długo i szczęśliwie. Byłam szczęśliwa wczoraj i przedwczoraj, i dzisiaj, przed godziną. I niech tylko to „dzisiaj” zostanie. Nad wszystkim innym zastanowimy się później.

Wróciliśmy do jego mieszkania, a potem leżeliśmy oboje przytuleni do siebie, milcząc i udając, że śpimy. Nic nie postanowiliśmy, nie powtórzyłam oświadczyn, a Kemal nie zadawał pytań ani nie składał żadnych obietnic. Potem poleciałam do Berlina, całe jedenaście godzin wałkując temat na wszystkie strony. Po źle przespanej nocy pojechałam do Wrocławia i teraz siedziałam w przytulnym saloniku mamy, wpatrując się w ogień płonący na kominku, i sucho, beznamiętnie opowiadałam jej o całej sytuacji.

– I co zamierzasz zrobić? – spytała rzeczowo po wysłuchaniu relacji.

– Naprawdę nie wiem – odparłam zmęczonym tonem. – Widzisz, mamuś, ja nie jestem głupia, a czasy, kiedy patrzyłam na świat przez różowe okulary, dawno minęły. Wiem, co powinnam zrobić! Powinnam mu powiedzieć, żeby zniknął z mojego życia i wrócił, jak już będzie wolny i zdecydowany. Gdy będzie wiedział na pewno, czego chce. Bo, kochana, stwierdzenie „zaangażowałem się w ten związek” jest bardzo jednoznaczne, wygląda na to, że w tej chwili on sam nie wie, którą z nas ma wybrać. Z Solange jest pięć lat, ze mną nawet nie pięć miesięcy. Logika podpowiada, że ja to przygoda, chwilowe zauroczenie… Jednak wiesz, pierwszy raz od bardzo dawna w nosie mam logikę. Nawet jeśli Kemal sam nie wie, co mu w duszy gra, to ja wiem doskonale, co się dzieje w mojej. Mamo, mam za sobą dwa małżeństwa i wiele przygód. Wiem, jak to jest być zakochaną, znam doskonale to cudowne uczucie. Z Kemalem jest inaczej, to nie jest chwilowy poryw serca, który przemija, a potem przychodzi nuda albo rutyna. Każda minuta z nim jest dla mnie szczęściem. Znalazłam mężczyznę, który jest moją miłością, i nie chcę go stracić, i nie chcę na niego czekać.

– Więc co? Zaakceptujesz Kemala z kochanką? To też już przerabiałaś i sama wiesz, że nie nadajesz się do takiego układu, córcia!

– Nie, mamo. Nie zaakceptuję Kemala z kochanką, ale uwierzę mu i zaufam. Widzisz, do tej pory, kiedy w życiu moich mężczyzn zjawiały się inne kobiety, ja byłam okłamywana. Ukrywali je skrzętnie przede mną, sami sobie tłumacząc, że mnie w ten sposób chronią, bo czego oczy nie widzą, tego sercu nie żal. Żaden nie rozumiał, że kłamstwem rani mnie bardziej niż najgorszą prawdą. A Kemal powiedział mi prawdę, dlatego nie będę karać ani jego, ani siebie. Wyjdę za niego, zaufam mu, bo wierzę, że mnie nie oszukuje, chce skończyć tamten związek i że to zrobi. Przecież formalności i tak trochę potrwają, mam nadzieję, że do czasu naszego ślubu Kemal będzie wolny i tylko mój.

– Asia, rzucasz się głową w przepaść. Logika nie jest taka głupia, jak ci się wydaje. A nie lepiej poczekać i krok po kroku budować swoje szczęście na zdrowych podstawach?

– Zdrowe podstawy to nasze szczęście, mamo, kochamy się i w to akurat nie wątpię ani odrobinę. A czekanie… mamo, ja nie chcę czekać. Czas pędzi jak szalony, tyle się dzieje, każdy dzień przynosi zmiany. Nie wiem, co będzie jutro. Jutro może mnie już nie być. Ważne jest to dzisiaj właśnie. Kiedyś gdzieś czytałam, że człowiek powinien żyć tak, jakby każdy dzień był ostatnim dniem jego życia. I to wcale nie jest takie głupie! Przecież tak naprawdę nie wiemy, czy przypadkiem to nie jest właśnie ten ostatni dzień. W życiu wszystko może się zdarzyć. A jeśli ja postanowię czekać, a tymczasem meteor walnie w Ziemię? Albo, żeby nie przesadzać, stanie się coś zwyczajnego, zginę nagle w wypadku, jak Dieter? Wtedy te parę miesięcy, które czekałam, będzie bezpowrotnie straconych, nie przeżyję tego szczęścia, które mogę przeżyć, jeśli zdecyduję się nie czekać i zaufać Kemalowi. Przypomnij sobie naszą prababkę Sofie. Gdyby machnęła ręką na zasady i rzuciła wszystko dla swojej miłości, to najprawdopodobniej żyłaby długo i szczęśliwie u boku Nostradamusa, ale ona postanowiła czekać. No i żyła długo i nieszczęśliwie!

– Jesteś niepoprawną optymistką, Asiu. – Mama spojrzała na mnie z troską. – I tak zrobisz to, co będziesz chciała, ale proszę, weź w swoich kalkulacjach również pod uwagę te gorsze scenariusze. Co będzie, jeśli wyjdziesz za Kemala, a twój mąż będzie cię zdradzał z inną kobietą? Fakt, że będziesz o tym wiedziała, będzie cię ranił każdego dnia. Zadręczysz się z żalu. To też jest możliwe. Czy warto ryzykować?

– Warto, mamo! Dla życia z Kemalem warto, uwierz mi! Zresztą tak się nie stanie. Ufam mu i wiem na pewno, że on też mnie kocha. Wszystko się ułoży, zobaczysz.

Mama popatrzyła na mnie sceptycznie, ale ja już podjęłam decyzję. Wyjdę za Kemala i będę szczęśliwa. Wszystko się ułoży, tylko trzeba zaryzykować i się nie bać!

Piotrek zgodnie z obietnicą przywiózł Kamilę późnym popołudniem. Poinformował mnie o jej sukcesach sportowych na nartach, ustaliliśmy kwestię ferii zimowych, które chciał z nią spędzić w górach, i pojechał. Żadnych rozmów na tematy osobiste, jedynym tematem, który nas łączył po tylu latach wspólnego życia, pozostała nasza córka. Nawet przykro mi z tego powodu nie było. Chyba wreszcie naprawdę odpuściłam. Misia nie kręciła nosem na fakt, że dżalabija to sukienka, przyjęła prezent z radością. Cały wieczór opowiadała nam o urlopie i wypytywała o Casablankę i Kemala. Obiecałam, że kiedyś pojedziemy tam razem. Kiedy już podjęłam decyzję o małżeństwie, czułam jedynie wielką ulgę i ciche szczęście.

Jednak we wszystkich swoich wcześniejszych przemyśleniach nie uwzględniłam czegoś niezmiernie ważnego. Przecież nie jestem sama. Misia nie jest zwierzątkiem domowym ani meblem, który można przestawić z miejsca na miejsce bez pytania o zgodę. Moje życie jest nie tylko moją własnością, to nasze życie – moje i Kamili. Oczywiście nie potrzebuję jej zgody na kolejne małżeństwo, ale Misia nie jest już dzieckiem. Patrząc na moją córkę, opowiadającą o feriach z Piotrkiem, zrozumiałam, że czeka mnie jeszcze jedna ważna rozmowa. Kamili zdanie też się liczy, uczciwa wobec siebie i Kemala będę dopiero wówczas, jeśli córka zaakceptuje moją decyzję. Nie byłam do końca szczera z Kemalem, małżeństwo to duet, ale ja już gram w jednym duecie. Prawda jest taka, że żeniąc się ze mną, on musi się zdecydować na nas obie. Tylko pytanie, czy moja córka jest na to gotowa? Następnego poranka wróciłyśmy do Berlina.

***

Reszta w pełnej wersji
mniej..

BESTSELLERY

Kategorie: