Daj nam ostatnią szansę - ebook

Grant

„To ja, ale prze­cież wiesz. To już czter­dzie­sta ósma wia­do­mość… co ozna­cza, że nie wi­dzia­łem two­jej twa­rzy od czter­dzie­stu ośmiu dni. Nie przy­tu­la­łem cię. Nie oglą­da­łem two­je­go uśmie­chu. Nie wiem, gdzie je­steś, Har­low. Szu­ka­łem cię, kot­ku. Boże, ro­bi­łem, co mo­głem. Gdzie je­steś? Czy ty w ogó­le od­słu­chu­jesz te wia­do­mo­ści? Two­ja pocz­ta gło­so­wa to wszyst­ko, co mi po to­bie zo­sta­ło. Spie­przy­łem spra­wę. Spie­przy­łem jak cho­le­ra. Za­dzwoń do mnie albo od­bierz na­stęp­nym ra­zem, albo cho­ciaż wy­ślij mi ese­me­sa. Nie, za­dzwoń. Ese­mes to na nic. Mu­szę usły­szeć twój głos. Ja po pro­stu… mu­szę cię zo­ba­czyć, Har­low. Ni­cze­go nie na­pra­wię, je­śli nie będę mógł cię przy­tu­lić...”

PIP

Ko­lej­na prze­rwa­na wia­do­mość. Cho­ler­na pocz­ta gło­so­wa ni­g­dy nie da­wa­ła mi do­koń­czyć. Ale też nie mia­łem pew­no­ści, czy Har­low w ogó­le od­słu­chu­je te na­gra­nia. Dzwo­ni­łem, cho­le­ra, każ­de­go wie­czo­ru, od­kąd ode mnie wy­szła, i cią­gle nic. Po­je­cha­łem do domu jej taty w Los An­ge­les, ale ni­ko­go tam nie było, cho­ciaż nie mo­głem się o tym prze­ko­nać na wła­sne oczy – w ogó­le nie wpusz­czo­no mnie za bra­mę. Straż­nik gro­ził, że za­dzwo­ni na po­li­cję.

Rush za­pew­niał mnie, że nie ma jej w Be­ver­ly Hills. Ale wie­dział, gdzie jest. Tego dnia, kie­dy po raz ostat­ni wy­szła ode mnie, po­in­for­mo­wa­ła go, do­kąd się wy­bie­ra, lecz on nie za­mie­rzał mi tego po­wie­dzieć. Mó­wił, że Har­low po­trze­bu­je cza­su i że mu­szę jej go dać. Tam­te­go wie­czo­ru, gdy nie chciał mi zdra­dzić miej­sca jej po­by­tu, po raz pierw­szy, od­kąd się zna­my, wal­ną­łem go pię­ścią w twarz. Przy­jął cios i otrzą­snął się, jak przy­sta­ło na ta­kie­go twar­dzie­la jak on. A po­tem ostrzegł mnie, że­bym nie pró­bo­wał ro­bić tego wię­cej. Ro­zu­miał mnie, ale na­stęp­nym ra­zem na pew­no by mi od­dał.

Czu­łem się jak gno­jek, że go ude­rzy­łem. Chro­nił Har­low, a ona po­trze­bo­wa­ła ko­goś ta­kie­go. Po pro­stu nie mo­głem znieść tego, że nie mam moż­li­wo­ści jej przy­tu­lić. Ani wy­tłu­ma­czyć, dla­cze­go za­cho­wa­łem się jak pa­lant.

Bla­ire do­pie­ro nie­daw­no znów za­czę­ła ze mną roz­ma­wiać. Była taka wście­kła, kie­dy zo­ba­czy­ła siń­ca na twa­rzy Ru­sha i jego roz­kwa­szo­ny nos. Nie od­zy­wa­ła się do mnie pra­wie przez mie­siąc.

Nie mia­łem ni­ko­go, z kim mógł­bym po­ga­dać, z wy­jąt­kiem pocz­ty gło­so­wej Har­low.

Bu­dzi­łem się rano i sze­dłem do ro­bo­ty – pra­co­wa­łem fi­zycz­nie na bu­do­wie zwią­za­nej z jed­nym z mo­ich zle­ceń. Mu­sia­łem się zmę­czyć, żeby móc spać w nocy. Kie­dy tyl­ko słoń­ce za­cho­dzi­ło i nie mo­głem dłu­żej za­su­wać, wra­ca­łem do domu, ja­dłem coś, bra­łem ką­piel, dzwo­ni­łem na pocz­tę gło­so­wą Har­low i kła­dłem się spać. A na­stęp­ne­go dnia po­wta­rza­łem to wszyst­ko od po­cząt­ku.

Nan­net­te za­prze­sta­ła prób skon­tak­to­wa­nia się ze mną. Kon­se­kwent­nie nie od­bie­ra­łem jej te­le­fo­nów ani nie otwie­ra­łem drzwi, kie­dy fa­ty­go­wa­ła się oso­bi­ście, aż wresz­cie do­tar­ło do niej i zo­sta­wi­ła mnie w spo­ko­ju. Jej wi­dok una­ocz­niał mi tyl­ko cały ból, jaki spra­wi­łem Har­low, nie chcia­łem jej wi­dzieć. Nie po­trze­bo­wa­łem do­dat­ko­we­go przy­po­mi­na­nia tego wszyst­kie­go, co na­ro­bi­łem, żeby zra­nić Har­low.

Czy moż­na nie­na­wi­dzić sa­me­go sie­bie? Bo by­łem, cho­le­ra, pra­wie pe­wien, że w moim przy­pad­ku do­szło wła­śnie do tego. Dla­cze­go nie za­pa­no­wa­łem nad tymi bzde­ta­mi, któ­re wy­le­wa­ły mi się z ust, kie­dy ostat­ni raz wi­dzia­łem Har­low? Za­wa­li­łem spra­wę. Zra­ni­łem ją. Przy­po­mi­na­jąc so­bie wy­raz jej twa­rzy, gdy ci­ska­łem się, za­rzu­ca­jąc jej, że nie po­wie­dzia­ła mi o swo­jej cho­ro­bie, do­słow­nie nie by­łem w sta­nie spoj­rzeć w lu­stro. Ona na­praw­dę się bała, a ja przej­mo­wa­łem się sobą i mo­imi pie­przo­ny­mi lę­ka­mi. Jak mo­głem się stać ta­kim ego­istą? Tak pa­ni­ko­wa­łem, że ją stra­cę, a spra­wi­łem je­dy­nie, że ucie­kła ode mnie.

By­łem łaj­da­kiem, łaj­da­kiem bez ser­ca. Nie za­słu­gi­wa­łem na nią, ale pra­gną­łem jej bar­dziej niż od­de­chu.

Tra­ci­łem cen­ny czas, któ­ry mógł­bym z nią spę­dzać. Chcia­łem się upew­nić, że jest bez­piecz­na i oto­czo­na wła­ści­wą opie­ką. Chcia­łem być przy niej, żeby się o nią trosz­czyć i dbać o jej zdro­wie. Pil­no­wać, by z jej ser­cem wszyst­ko było, jak na­le­ży. Nie ufa­łem ni­ko­mu in­ne­mu, tyl­ko ja mo­głem utrzy­mać ją przy ży­ciu. Cho­le­ra! Sama myśl, że mo­gła­by umrzeć, roz­ry­wa­ła mi pierś i mu­sia­łem się zgiąć wpół, żeby zła­pać od­dech.

– Mu­sisz do mnie za­dzwo­nić, kot­ku. Nie mogę tak żyć. Mu­szę być z tobą! – wy­krzyk­ną­łem w pust­kę po­ko­ju.Harlow

Sie­dzia­łam na beli sia­na, ko­la­na pod­cią­gnę­łam pod bro­dę, rę­ka­mi opla­ta­łam łyd­ki i pa­trzy­łam, jak mój przy­rod­ni brat Mase ujeż­dża mło­de­go ara­ba czy­stej krwi, któ­ry do­pro­wa­dzał go do sza­łu. Było mi ła­twiej, kie­dy mo­głam się sku­pić na czymś in­nym niż wła­sne my­śli. Stwier­dzi­łam, że bar­dziej niż mo­imi pro­ble­ma­mi mar­twię się, czy Mase nie skrę­ci so­bie kar­ku.

Wie­czór i tak na­dej­dzie zbyt szyb­ko. Mój te­le­fon za­cznie dzwo­nić, a po­tem roz­le­gnie się dźwięk in­for­mu­ją­cy mnie, że zo­sta­wił mi ko­lej­ną wia­do­mość na po­czcie gło­so­wej. I przez na­stęp­nych kil­ka go­dzin będę się ga­pić na ścia­nę, tar­ga­na sprzecz­ny­mi uczu­cia­mi. Chcia­łam od­słu­chać wia­do­mo­ści Gran­ta. Tę­sk­ni­łam za nim. Tę­sk­ni­łam za brzmie­niem jego gło­su. Tę­sk­ni­łam za do­łecz­ka­mi w po­licz­kach, kie­dy się uśmie­chał. Ale nie mo­głam, na­wet je­śli na­praw­dę ża­ło­wał, a co do tego nie mia­łam wąt­pli­wo­ści po tylu te­le­fo­nach i de­spe­rac­kiej pró­bie przedar­cia się przez ochro­nę do domu taty.

Bał się pa­nicz­nie, że zno­wu stra­ci oso­bę, na któ­rej mu za­le­ży. Gdy­bym mu po­wie­dzia­ła, że no­szę w so­bie na­sze dziec­ko i mogę nie prze­żyć po­ro­du, oba­wiam się, że chciał­by, bym zro­bi­ła to, do cze­go na­ma­wiał mnie Mase. To samo za­le­ca­li zresz­tą le­ka­rze.

Ko­cha­łam Gran­ta Car­te­ra. Bar­dzo go ko­cha­łam. Ale rów­nie moc­nym uczu­ciem da­rzy­łam jesz­cze ko­goś. Roz­luź­ni­łam ręce opla­ta­ją­ce nogi i po­ło­ży­łam dłoń na brzu­chu. Na­dal był pła­ski, ale wi­dzia­łam to ma­leń­kie ży­cie we­wnątrz mnie na ul­tra­so­no­gra­fie. Jak kto­kol­wiek mógł ocze­ki­wać, że usu­nę to dziec­ko? Już je ko­cha­łam. I ko­cha­łam jego ojca. Nie spo­dzie­wa­łam się, że kie­dy­kol­wiek do­świad­czę ta­kich uczuć. To było ma­rze­nie, z któ­re­go zre­zy­gno­wa­łam daw­no temu.

Pra­gnę­łam tego dziec­ka. Chcia­łam, żeby żyło. Żeby mia­ło wspa­nia­łe, uda­ne, bez­piecz­ne ży­cie, peł­ne mi­ło­ści. Moja bab­cia była bar­dzo sta­now­cza w swo­im prze­ko­na­niu, że abor­cja jest zła. Za­wsze się za­sta­na­wia­łam, czy zmie­ni­ła­by zda­nie, gdy­bym to ja przez przy­pa­dek za­szła w cią­żę. Ale ni­g­dy nie prze­mknę­ło mi przez myśl, że będę w cią­ży z męż­czy­zną, któ­re­go ko­cham. Z męż­czy­zną, któ­ry spra­wiał, że pra­gnę­łam tego, cze­go nie po­win­nam.

Ist­nia­ła oba­wa, że może oni mają ra­cję, że nie prze­ży­ję po­ro­du. Ale ja wie­rzy­łam, że dam radę. Pra­gnę­łam tego dziec­ka. Pra­gnę­łam je ko­chać, przy­tu­lać, po­ka­zać mu, że zro­bię dla nie­go wszyst­ko. Ma­rzy­łam o wła­snym dziec­ku. Chcia­łam tego wy­star­cza­ją­co moc­no, żeby żyć. By­łam prze­ko­na­na, że mogę je uro­dzić. I uro­dzę.

Szko­da, że Mase nie po­tra­fił tego zro­zu­mieć. Okrop­ne było wi­dzieć w jego oczach strach za każ­dym ra­zem, kie­dy zer­kał na mój brzuch. Był prze­ra­żo­ny, bo mnie ko­chał. Nie chcia­łam go stra­szyć, ale mu­siał mi za­ufać. Dam radę. Samą tyl­ko siłą woli zdo­łam uro­dzić to dziec­ko i żyć. Zu­peł­nie jak­by Mase sły­szał moje my­śli – ze­sko­czył z ko­nia i wbił we mnie wzrok. Ta cią­gła tro­ska. Pa­trzy­łam, jak od­pro­wa­dza ara­ba do staj­ni. By­li­śmy tu cały ra­nek, a te­raz na­de­szła pora lun­chu.

Oj­czym Mase’a dał mu tro­chę zie­mi na ty­łach swo­jej po­sia­dło­ści, a mój brat wy­bu­do­wał tam małą cha­tę z bali. Tak się szczę­śli­wie dla mnie zło­ży­ło, że w tym li­czą­cym sto dwa­dzie­ścia me­trów kwa­dra­to­wych dom­ku znaj­do­wa­ły się dwie sy­pial­nie. Nikt nie wie­dział o tym miej­scu, bo było do­brze scho­wa­ne wśród drzew, tak więc kie­dy przed­sta­wi­cie­le me­diów zja­wi­li się przed do­mem mat­ki Mase’a, ona po­in­for­mo­wa­ła ich po pro­stu, że nas tu nie ma, i za­gro­zi­ła, że je­śli nie opusz­czą po­se­sji, za­dzwo­ni na po­li­cję. Te­raz, gdy me­dia wie­dzia­ły, że je­stem cór­ką Kira, było mi trud­niej się ukry­wać.

Od tam­tej pory mie­li­śmy spo­kój. Nie jeź­dzi­li­śmy do mia­sta i mo­głam się za­szyć w cha­cie Mase’a. Nie li­cząc wi­zy­ty u gi­ne­ko­lo­ga po­łoż­ni­ka, do któ­re­go za­bra­ła mnie Ma­ry­ann, po­zo­sta­wa­łam w od­osob­nie­niu. Tata dzwo­nił kil­ka razy. Nie po­wie­dzia­łam mu o cią­ży, ale sama się do­wie­dzia­łam do­pie­ro w ubie­głym ty­go­dniu.

Mase chciał po­wie­dzieć Ki­ro­wi. Był pe­wien, że tata zdo­ła mnie zmu­sić do abor­cji. Ja uwa­ża­łam, że to bez­ce­lo­we. W głę­bi ser­ca wie­dzia­łam, co zro­bię. I nikt nie mógł tego zmie­nić. A je­śli na­wet moja wola ży­cia oka­że się nie­wy­star­cza­ją­ca, moje dziec­ko i tak bę­dzie ko­cha­ne. Je­dy­na oso­ba, któ­ra trwa­ła przy mnie w tym wszyst­kim, za­pew­ni­ła mnie, że wy­cho­wa je i bę­dzie ko­chać jak wła­sne. Ma­ry­ann Colt była mat­ką, jaką po­win­no mieć każ­de dziec­ko. Kie­dy by­łam mała i od­wie­dza­łam Mase’a, jego mama pie­kła nam cia­stecz­ka i za­bie­ra­ła nas na pik­ni­ki. Wie­czo­rem utu­la­ła nas do snu, a kie­dy już po­ca­ło­wa­ła Mase’a w po­li­czek i za­pew­ni­ła, że go ko­cha, pod­cho­dzi­ła do mnie i ro­bi­ła to samo. Jak­bym była jej cór­ką.

Ma­ry­ann wie­dzia­ła, co to zna­czy być mat­ką. Ro­zu­mia­ła moją po­trze­bę, żeby chro­nić to dziec­ko. Trzy­ma­ła mnie za rękę, kie­dy ba­da­nie po­twier­dzi­ło, że na­praw­dę je­stem w cią­ży. I nie pła­ka­ła ze zmar­twie­nia, tyl­ko z ra­do­ści. Była szczę­śli­wa, bo czu­ła moje szczę­ście. Tam­te­go wie­czo­ru po raz pierw­szy by­łam świad­kiem kłót­ni po­mię­dzy Mase’em a jego mat­ką. Ma­ry­ann sta­ła po mo­jej stro­nie, kie­dy tłu­ma­czy­łam, dla­cze­go nie zde­cy­du­ję się na abor­cję. Mase był wście­kły. Skoń­czy­ło się na tym, że bła­gał mnie, abym się jesz­cze za­sta­no­wi­ła.

By­łam prze­ko­na­na, że z Gran­tem by­ło­by go­rzej. Wma­wia­nie so­bie, że o mnie za­po­mniał albo że mu nie za­le­ży, było bez­ce­lo­we. Wie­dzia­łam le­piej. Wciąż dzwo­nił do mnie co­dzien­nie i zo­sta­wiał wia­do­mość. Chciał, że­bym mu wy­ba­czy­ła i może na­wet był go­tów za­ry­zy­ko­wać i ko­chać mnie mimo mo­jej wady ser­ca. Ale te­raz ry­zy­ko było dużo więk­sze. I osta­tecz­nie nie są­dzi­łam, że star­czy mu siły, żeby to znieść. Nie mo­głam za­po­mnieć słów, któ­re wy­po­wie­dział, kie­dy wi­dzie­li­śmy się po raz ostat­ni. Nie mie­li­śmy już szans.

– Do­brze się czu­jesz? – Głos Mase’a wy­rwał mnie z za­my­śle­nia. Dło­nią osło­ni­łam się przed słoń­cem i spoj­rza­łam na nie­go, mru­żąc oczy. Miał na so­bie wy­bla­kłe dżin­sy i nie­bie­ską ko­szu­lę w kra­tę. Po po­ran­nych za­ję­ciach cały był po­kry­ty cien­ką war­stwą pyłu, zsu­nął na tył gło­wy kow­boj­ski ka­pe­lusz i ocie­rał pot z czo­ła szmat­ką, któ­rą wy­jął z tyl­nej kie­sze­ni.

– Nic mi nie jest. Po pro­stu by­łam po­grą­żo­na w my­ślach – wy­ja­śni­łam.

Wy­cią­gnął do mnie rękę.

– Chodź, pój­dzie­my coś zjeść. Mama pew­nie po­da­je już do sto­łu.

Ma­ry­ann co­dzien­nie go­to­wa­ła na lunch peł­ny po­si­łek. Mó­wi­ła, że jej chłop­cy mu­szą się na­jeść, żeby mieć siłę ha­ro­wać w go­spo­dar­stwie. Oj­czym Mase’a na­dal pod­pie­rał się la­ską po tym, jak spadł z trak­to­ra, cho­ciaż zdję­li mu już gips. Mase od ja­kie­goś cza­su za­stę­po­wał go w więk­szo­ści prac go­spo­dar­skich i wy­raź­nie mu ulży­ło, że oj­czym wra­ca do for­my. Ho­do­wał by­dło na mię­so, jego pra­ca była bar­dzo cięż­ka. Mase przy­wykł tyl­ko do tre­no­wa­nia kil­ku koni.

Uję­łam dłoń bra­ta i po­zwo­li­łam mu ścią­gnąć się z beli sia­na. Nie chcia­łam przy­znać, że je­stem osła­bio­na z po­wo­du bra­ku ape­ty­tu. Nie mia­łam mdło­ści zwią­za­nych z cią­żą, ale tę­sk­ni­łam za Gran­tem. Pra­gnę­łam go na­wet te­raz. Chcia­łam dzie­lić z nim moją ra­dość. Pa­trzeć, jak się uśmie­cha, słu­chać, jak się śmie­je. Chcia­łam wię­cej, niż był w sta­nie mi dać.

– Nie uśmie­cha­łaś się od wie­lu dni – ode­zwał się Mase, pusz­cza­jąc moją dłoń.

Otrze­pa­łam spodnie z sia­na i uda­ło mi się wzru­szyć ra­mio­na­mi.

– Nie za­mie­rzam cię okła­my­wać. Tę­sk­nię za nim. Ko­cham go, Mase. Mó­wi­łam ci już.

Mase zrów­nał krok z moim, gdy szli­śmy w stro­nę wiel­kie­go bia­łe­go domu jego ro­dzi­ców – z oka­la­ją­cą go we­ran­dą i kwia­ta­mi w do­nicz­kach pod okna­mi. Mase do­ra­stał, wio­dąc ide­al­ne ży­cie – ta­kie, w któ­re dzie­ci mo­je­go po­kro­ju nie uwie­rzą, do­pó­ki go nie zo­ba­czą na wła­sne oczy. Chcia­łam, żeby moje dziec­ko mia­ło ta­kie samo.

– Od­bierz dziś te­le­fon od nie­go, za­miast go zmu­szać do na­gry­wa­nia ko­lej­nej wia­do­mo­ści. On chce usły­szeć twój głos. Daj mu przy­naj­mniej tyle. Może wte­dy po­czu­jesz się le­piej – po­wie­dział Mase. Nie po raz pierw­szy na­ma­wiał mnie do od­bie­ra­nia te­le­fo­nów Gran­ta. Nie po­wie­dzia­łam mu, dla­cze­go wy­je­cha­łam. Nie znio­sła­bym świa­do­mo­ści, że mój brat nie­na­wi­dzi Gran­ta. Nie zro­zu­miał­by, dla­cze­go Grant za­re­ago­wał tak, a nie ina­czej. I ni­g­dy by mu nie wy­ba­czył. Któ­re­goś dnia sta­ną się ro­dzi­ną. Na­sze dziec­ko spra­wi, że będą ro­dzi­ną.

A je­śli mnie za­brak­nie…

– Upar­ta je­steś, Har­low Man­ning. Wiesz o tym? – Trą­cił mnie łok­ciem w ra­mię.

– Od­bio­rę, kie­dy przyj­dzie pora. Jesz­cze nie na­de­szła.

Mase wes­tchnął sfru­stro­wa­ny.

– No­sisz jego dziec­ko. On musi się do­wie­dzieć. To nie w po­rząd­ku, co ro­bisz.

Od­gar­nę­łam z twa­rzy ko­smy­ki wło­sów, któ­re wy­su­nę­ły się spod gum­ki spi­na­ją­cej mój koń­ski ogon. Mase nie zro­zu­mie, dla­cze­go nie mogę po­wie­dzieć Gran­to­wi. Mia­łam dość roz­ma­wia­nia z nim na ten te­mat.

– Nikt mnie nie prze­ko­na, że­bym po­świę­ci­ła moje dziec­ko. Nie wy­bio­rę sie­bie kosz­tem tego ma­leń­stwa. Nie mogę. I nie zro­bię tego. Ja po pro­stu… Nie proś mnie wię­cej o to, tyl­ko zro­zum, że mu­szę tak po­stą­pić.

Mase ze­sztyw­niał. Każ­de przy­po­mnie­nie tego, że ry­zy­ku­ję ży­cie, wy­trą­ca­ło go z rów­no­wa­gi. Ale to było moje ży­cie i mój wy­bór. Nie zmu­sza­łam go, żeby się ze mną zga­dzał. Szli­śmy do domu w mil­cze­niu.

Ma­ry­ann sta­ła przy ku­chen­ce, ubra­na w nie­bie­sko-bia­ły far­tuch w grosz­ki, ozdo­bio­ny z przo­du – o czym wie­dzia­łam – mo­no­gra­mem. Do­sta­ła go ode mnie w pre­zen­cie, kie­dy mia­łam sie­dem­na­ście lat. Gdy siat­ko­we drzwi za­trza­snę­ły się za nami, Ma­ry­ann obej­rza­ła się przez ra­mię i uśmiech­nę­ła.

– Pra­wie go­to­we. Na­kryj­cie do sto­łu, do­brze? – po­pro­si­ła, po czym znów po­chy­li­ła się nad ku­chen­ką.

Mase pod­szedł do szu­fla­dy ze sztuć­ca­mi, a ja po­szłam po ta­le­rze. To sta­ło się już ru­ty­ną. Kie­dy po­ło­ży­li­śmy czte­ry na­kry­cia, uda­łam się po dzban­ki, na­peł­ni­łam je lo­dem i słod­ką her­ba­tą.

– Dzi­siaj pięć na­kryć. Ma­jor bę­dzie na lun­chu. Dzwo­nił rano i po­wie­dział, że już do nas je­dzie. Tata zgo­dził się za­trud­nić go na pół roku. Ma­jor po­trze­bu­je się ode­rwać od do­mo­wych na­pięć, a nam przy­da się tu­taj do­dat­ko­wa para sil­nych rąk.

Z tego, co pa­mię­ta­łam, Ma­jor był ło­bu­zem. Chu­dym i wred­nym ło­bu­zem. Ale też ostat­ni raz wi­dzia­łam ku­zy­na Mase’a, kie­dy ten miał dzie­sięć lat, więc od tam­tej pory mógł się zmie­nić. Po­wi­nien mieć te­raz wię­cej niż metr trzy­dzie­ści pięć i pew­nie nie no­sił już apa­ra­tu na zęby.

– Wu­jek Chap na­dal za­mie­rza się roz­wieść? – spy­tał Mase, marsz­cząc z tro­ską czo­ło. Ni­g­dy nie roz­ma­wia­li­śmy o jego ku­zy­nie, głów­nie dla­te­go, że za każ­dym ra­zem, gdy Mase o nim wspo­mi­nał, Ma­jor miesz­kał w in­nym kra­ju. Wu­jek Chap był twar­dzie­lem z pie­cho­ty mor­skiej. Poza tym jego ży­cio­wym ce­lem wy­da­wa­ło się po­ślu­bie­nie jak naj­więk­szej licz­by pięk­nych mło­dych ko­biet. Ma­jor za­wsze miał ja­kąś nową mamę. Tyle pa­mię­ta­łam.

Ma­ry­ann wes­tchnę­ła i po­sta­wi­ła na sto­le ta­lerz z bu­łecz­ka­mi.

– Naj­gor­sze, że tym ra­zem nie cho­dzi o ja­kąś ślicz­not­kę szu­ka­ją­cą spon­so­ra. Hil­la­ry tak­że chcia­ła Ma­jo­ra i naj­wy­raź­niej go zdo­by­ła. Ma­jor po­peł­nił błąd, no i Chap nie jest zbyt przy­chyl­nie na­sta­wio­ny do żony i syna. Chło­pak nie może te­raz wró­cić do domu i po­ka­zać się ojcu, nie chce też wra­cać do col­le­ge’u. Jest za­gu­bio­ny i nie­szczę­śli­wy.

Mase po­sta­wił dzba­nek z her­ba­tą na sto­le i rzu­cił mi zdzi­wio­ne spoj­rze­nie. Nie wie­dział o tym wcze­śniej. Cie­ka­we.

– Chcesz po­wie­dzieć… że Ma­jor prze­le­ciał swo­ją ma­co­chę?

– Nie mów „prze­le­ciał” – upo­mnia­ła go Ma­ry­ann. – Ale ow­szem, to wła­śnie zro­bił. Z tym że Hil­la­ry jest od nie­go tyl­ko o czte­ry lata star­sza. Cze­go Chap się spo­dzie­wał? Jest star­szym pa­nem, oże­nił się z mło­dą dziew­czy­ną, po czym zo­sta­wił ją w domu ze swo­im pięk­nym sy­nem, a sam bez prze­rwy pra­co­wał.

Mase gwizd­nął ci­cho, po czym za­chi­cho­tał.

– Ma­jor prze­le­ciał swo­ją ma­co­chę – po­wtó­rzył.

– Już do­syć. On tu bę­dzie lada chwi­la i wiem, że jest za­że­no­wa­ny całą tą hi­sto­rią. Bądź miły. Za­py­taj go o col­le­ge i o jego pla­ny na przy­szłość. Tyl­ko nie mów nic o Hil­la­ry i jego ojcu.

Bar­dzo się sta­ra­łam nie oka­zać mego nie­po­mier­ne­go zdu­mie­nia. Za nic nie mo­głam so­bie wy­obra­zić Ma­jo­ra pięk­nym. Ale też zna­łam go jako dzie­się­cio­lat­ka, a te­raz miał dwa­dzie­ścia je­den lat i był po­cią­ga­ją­cy dla ko­bie­ty, któ­ra nie po­win­na go pra­gnąć.

Roz­le­gło się ener­gicz­ne pu­ka­nie i oczy nas wszyst­kich zwró­ci­ły się w stro­nę drzwi aku­rat w mo­men­cie, gdy do­ro­sła wer­sja Ma­jo­ra Col­ta wkro­czy­ła do kuch­ni.

Jego zie­lo­ne oczy mia­ły szma­rag­do­wy od­cień. Zdzi­wi­ło mnie, że tego nie pa­mię­ta­łam. Na jego twa­rzy po­ja­wił się nie­pew­ny uśmiech, gdy spo­glą­dał to na ciot­kę, to na Mase’a. Ob­rzu­ci­łam prze­lot­nym spoj­rze­niem resz­tę jego po­sta­ci. Mu­siał mieć co naj­mniej metr dzie­więć­dzie­siąt i był w każ­dym szcze­gó­le do­brze zbu­do­wa­ny. Krót­kie rę­ka­wy sza­re­go T-shir­tu od­sła­nia­ły sil­ne, mu­sku­lar­ne ręce, któ­re ogrom­nie przy­po­mi­na­ły mi ręce Mase’a.

– Więc spa­łeś ze swo­ją ma­co­chą. – To były pierw­sze sło­wa, któ­re prze­rwa­ły ci­szę. Oczy­wi­ście pa­dły z ust Mase’a.

– Ma­sie Colt-Man­nin­gu, wy­gar­bu­ję ci skó­rę – skar­ci­ła go Ma­ry­ann su­ro­wym to­nem, szyb­ko wy­cie­ra­jąc dło­nie o far­tuch i pod­cho­dząc do go­ścia.

Nie­znacz­ny uśmie­szek, któ­ry roz­cią­gnął usta Ma­jo­ra, gdy ten pa­trzył na Mase’a, ka­zał mi przy­pusz­czać, że może Ma­jor nie za­mie­rzał aż tak prze­ży­wać jego przy­ty­ków, jak są­dzi­ła Ma­ry­ann. Nie był w koń­cu dzie­cia­kiem, któ­re­go nie­cnie wy­ko­rzy­sta­no. Był fa­ce­tem w każ­dym calu.

Już się od­wra­cał w stro­nę Ma­ry­ann, kie­dy na­gle za­marł, do­strze­ga­jąc mnie. Chwi­lę trwał w bez­ru­chu, po czym się uśmiech­nął. Tym ra­zem był to szcze­ry sze­ro­ki uśmiech. Roz­po­znał mnie. Nic dziw­ne­go, sko­ro przez ostat­nie dwa mie­sią­ce moja twarz po­ja­wia­ła się we wszyst­kich me­diach.

– A niech mnie, je­śli to nie jest Pan­na Za­gi­nio­na – ode­zwał się. – Je­steś jesz­cze ład­niej­sza niż na tych zdję­ciach, któ­re po­ka­zu­ją w te­le­wi­zji.

– Hola! – włą­czył się Mase, jed­nym kro­kiem sta­jąc mię­dzy Ma­jo­rem a mną. – Wi­dzę, że zro­bił się z cie­bie ca­sa­no­va, ale ona po­zo­sta­je poza two­im ro­man­so­wym za­się­giem. Wu­jek Chap na pew­no wkrót­ce spra­wi so­bie nową żon­kę, a wte­dy bę­dziesz mógł spraw­dzić, ile cza­su zaj­mie ci do­bra­nie się do jej maj­tek.

– Do­syć tego! – wy­krzyk­nę­ła Ma­ry­ann, ude­rza­jąc Mase’a w rękę niby nie­grzecz­ne dziec­ko, po czym przy­cią­gnę­ła Ma­jo­ra do sie­bie, żeby go uści­skać na po­wi­ta­nie. – Bar­dzo się cie­szy­my, że tu je­steś. Nie zwa­żaj na te ża­ło­sne żar­ty ku­zy­na. On nie zna mia­ry i prze­pra­szam cię za to.

Ma­jor od­wza­jem­nił uścisk ciot­ki i wy­krzy­wił się zło­śli­wie do Mase’a nad jej gło­wą, któ­ra nie się­ga­ła mu na­wet do ra­mie­nia.

– Dzię­ku­ję, cio­ciu Ma­ry­ann. Nie będę się nim przej­mo­wał. Dam so­bie radę, nie martw się.

– Nie do wia­ry. Fa­cet prze­spał się z żoną swo­je­go sta­re­go, a ty bie­rzesz go w obro­nę i cac­kasz się z nim, jak­by to on był ofia­rą – po­wie­dział Mase, ale w jego gło­sie nie czu­ło się ura­zy. Uśmie­chał się przy tym.

Drzwi znów się otwo­rzy­ły i do domu wszedł oj­czym Mase’a. Na­wet ku­le­jąc, miał im­po­nu­ją­cą syl­wet­kę. Wszy­scy Col­to­wie byli wy­so­cy.

– Cie­szę się, że przy­je­cha­łeś, chłop­cze – zwró­cił się do Ma­jo­ra. – Ale je­stem głod­ny, więc bę­dziesz mu­siał wy­pu­ścić moją żonę z ob­jęć, żeby mo­gła mnie na­kar­mić.

Ma­jor ro­ze­śmiał się gło­śno i na­tu­ral­nie, co spra­wi­ło, że wszy­scy się uśmiech­nę­li­śmy.Grant

„Wia­do­mość pięć­dzie­sią­ta pią­ta. Co­dzien­nie mam na­dzie­ję, że już po raz ostat­ni tra­fiam na two­ją pocz­tę gło­so­wą. Że w koń­cu od­bie­rzesz. Chcę tyl­ko usły­szeć twój głos i upew­nić się, że je­steś bez­piecz­na i szczę­śli­wa. Pra­gnę, że­byś była szczę­śli­wa. Je­stem, kur­de, w roz­syp­ce. Nie mogę spać. Cały czas o to­bie my­ślę. Tę­sk­nię za tobą, kot­ku. Okrop­nie tę­sk­nię. Cho­ler­nie. Świa­do­mość, że je­steś cała i zdro­wa, po­mo­gła­by mi. Rush za­pew­nia mnie, że wszyst­ko u cie­bie do­brze, ale mu­szę usły­szeć to od cie­bie. Wszyst­ko… zro­bię wszyst­ko. Tyl­ko ze mną po­roz­ma­wiaj”.

PIP

Nie­na­wi­dzi­łem tego dźwię­ku. Wy­śmie­wał się z mo­je­go cier­pie­nia i prze­ry­wał tych kil­ka­na­ście se­kund, kie­dy mia­łem po­czu­cie, że mó­wię do ucha Har­low. Ale ona praw­do­po­dob­nie w ogó­le nie od­słu­chi­wa­ła mo­ich wia­do­mo­ści. By­łem pra­wie pe­wien, że od­dzwo­ni­ła­by, gdy­by wy­słu­cha­ła choć­by jed­ne­go z tych roz­pacz­li­wych na­grań. Nie po­tra­fi­ła­by mnie zi­gno­ro­wać.

Rush po­wie­dział mi, że nie za­trzy­ma­ła się u mat­ki Mase’a w Tek­sa­sie, ale by­łem go­tów od­wie­dzić przy­rod­nie­go bra­ta Har­low i spraw­dzić, co on wie. Nie dba­łem o do­dat­ko­we środ­ki bez­pie­czeń­stwa, przed któ­ry­mi mnie ostrze­ga­no. Mo­gli mnie wsa­dzić do wię­zie­nia, je­śli dzię­ki temu zdo­łał­bym uzy­skać ja­kieś od­po­wie­dzi. Dał­bym wszyst­ko, żeby się do­wie­dzieć, gdzie jest Har­low.

Za­dzwo­nił mój te­le­fon i na mo­ment ser­ce mi sta­nę­ło. Przez uła­mek se­kun­dy po­zwo­li­łem so­bie mieć na­dzie­ję, że to Har­low. Cho­ciaż w głę­bi du­cha wie­dzia­łem, że to nie­moż­li­we. Zer­k­ną­łem na wy­świe­tlacz i zo­ba­czy­łem imię Ru­sha. On nie był Har­low, ale tyl­ko za jego po­śred­nic­twem mo­głem się z nią skon­tak­to­wać.

– Cze­go?! – rzu­ci­łem do te­le­fo­nu, wpa­tru­jąc się w su­fit.

– Nie wiem, dla­cze­go w ogó­le jesz­cze dzwo­nię do ta­kie­go gbu­ra jak ty – od­parł Rush.

Ja też nie mia­łem po­ję­cia. Ale sko­ro dzwo­nił, od­bie­ra­łem. Na­wet je­śli nie wie­dział, gdzie jest Har­low, tyl­ko z nim mo­głem o niej po­roz­ma­wiać. Czu­łem, że mnie ro­zu­mie. Być może był je­dy­ną oso­bą, któ­ra po­tra­fi­ła zro­zu­mieć moją udrę­kę.

– Póź­no już – po­wie­dzia­łem.

– Nie tak zno­wu póź­no. Bla­ire wła­śnie po­szła na górę uko­ły­sać Nate’a do snu.

Rush miał te­raz swo­je szczę­śli­we ży­cie. Żonę, któ­rą uwiel­biał. Syna, za któ­rym prze­pa­dał. Cie­szy­łem się, że ma wszyst­ko, cze­go kie­dy­kol­wiek pra­gnął. Ża­den z nas nie za­znał ni­g­dy nor­mal­nej, zdro­wej ro­dzi­ny. A te­raz on ją miał. Ale ja… może też mógł­bym, gdy­by Har­low na­dal tu była. Może.

– Wiem, że nie je­steś w na­stro­ju do ga­da­nia, ale tak tyl­ko dzwo­nię, by spraw­dzić, co u cie­bie. Za­nim Bla­ire po­szła na górę, za­su­ge­ro­wa­ła, że­bym za­dzwo­nił i za­py­tał, jak się mie­wasz.

Wy­glą­da­ło na to, że Bla­ire na­praw­dę mi wy­ba­czy­ła. Ża­ło­wa­łem, że nie mogę za­pew­nić Ru­sha o moim do­brym sa­mo­po­czu­ciu: że mogę nor­mal­nie od­dy­chać i ból już nie roz­ry­wa mi pier­si, że nie czu­ję się za­gu­bio­ny i bez­rad­ny. Nie­ste­ty nie mo­głem tego zro­bić. Praw­da była taka, że po­trze­bo­wa­łem Har­low.

– A jak ty się czu­łeś, kie­dy Bla­ire ode­szła? – za­py­ta­łem, z góry wie­dząc, co od­po­wie. By­łem wte­dy przy nim. Zmu­sza­łem go, żeby w ogó­le wy­cho­dził z domu.

– Źle – od­parł. – Wiesz, że by­łem w kom­plet­nej roz­syp­ce.

– Taaa. – To była moja je­dy­na od­po­wiedź. Wte­dy go nie ro­zu­mia­łem. Do­pie­ro te­raz wszyst­ko na­bra­ło sen­su. Był roz­dar­ty, a każ­de­go dnia mu­siał uda­wać, że wszyst­ko jest w po­rząd­ku, kur­czo­wo trzy­ma­jąc się na­dziei, że Bla­ire do nie­go wró­ci. – Prze­pra­szam, że cię wte­dy zmu­sza­łem do wy­cho­dze­nia z domu. Nic nie ka­po­wa­łem.

Wy­dał prze­cią­głe, chra­pli­we par­sk­nię­cie.

– Moż­li­we, że to mi tro­chę po­mo­gło. Nie prze­pra­szaj. Sie­dze­nie na tył­ku i roz­trzą­sa­nie wszyst­kie­go w kół­ko roz­wa­li­ło­by mnie jesz­cze bar­dziej. Ja, w prze­ci­wień­stwie do cie­bie, nie mia­łem pra­cy, w któ­rej mógł­bym się za­tra­cać każ­de­go dnia.

– Roz­ma­wia­łeś z nią? – Nie mo­głem się po­wstrzy­mać, by o to nie spy­tać. Po­trze­bo­wa­łem cze­goś. Cze­go­kol­wiek.

– Wszyst­ko w po­rząd­ku. Jest bez­piecz­na. Py­ta­ła o cie­bie. Po­wie­dzia­łem jej, że wy­glą­dasz okrop­nie i w ogó­le mar­nie z tobą.

Gdy­by od­słu­chi­wa­ła moje wia­do­mo­ści, już by to wie­dzia­ła. Dzwo­niąc do niej, ni­cze­go nie ukry­wa­łem. By­łem wo­bec niej cał­ko­wi­cie szcze­ry, ob­na­ża­łem swo­ją du­szę.

– Czy ona mi kie­dyś wy­ba­czy? – za­py­ta­łem, za­my­ka­jąc oczy i bo­jąc się jego od­po­wie­dzi.

– Już ci wy­ba­czy­ła. Po pro­stu nie jest jesz­cze go­to­wa, by znów się otwo­rzyć. Ma w tej chwi­li bar­dzo dużo na gło­wie. Mat­kę i Kira, no i te­raz to… daj jej tro­chę cza­su.

Sko­ro mi wy­ba­czy­ła, to dla­cze­go nie od­słu­chi­wa­ła mo­ich wia­do­mo­ści? Dla­cze­go nie od­bie­ra­ła mo­ich te­le­fo­nów?

– Po­wiedz jej, że chcę tyl­ko usły­szeć jej głos. Nie musi dłu­go ze mną roz­ma­wiać, wy­star­czy mi­nut­ka. Chcę jej po­wie­dzieć, że ją ko­cham. Że jest mi przy­kro. Ja… po­trze­bu­ję jej tyl­ko po­wie­dzieć, że jest mi po­trzeb­na.

Rush mil­czał chwi­lę. Każ­dy inny śmiał­by się z mo­jej sła­bo­ści. Nie on.

– Po­wiem jej. Prze­śpij się tro­chę. I od­zy­waj się od cza­su do cza­su. Bla­ire mar­twi się o cie­bie.

Z tru­dem prze­łkną­łem śli­nę, taką mia­łem gulę w gar­dle. Po­że­gna­li­śmy się, a ja upu­ści­łem te­le­fon na pierś i za­mknąw­szy oczy, przy­wo­ły­wa­łem ob­ra­zy Har­low. Tyl­ko one mi po­zo­sta­ły.Harlow

– Dzwo­ni twój te­le­fon – po­wie­dział Mase, wy­cho­dząc z domu i idąc w moją stro­nę z ko­mór­ką w wy­cią­gnię­tej dło­ni. Sie­dzia­łam po­grą­żo­na w my­ślach na huś­taw­ce, któ­ra wi­sia­ła w ogro­dzie od cza­sów, kie­dy by­li­śmy dzieć­mi.

– Kto to? – spy­ta­łam, bo­jąc się spoj­rzeć. Moja sta­now­czość sła­bła. Je­śli to Grant, nie by­łam pew­na, czy zdo­łam dłu­żej go igno­ro­wać.

– Bla­ire – od­parł Mase i rzu­cił mi te­le­fon na ko­la­na. – Idę do staj­ni. Mają przy­wieźć pa­szę, poza tym mu­szę po­ka­zać Ma­jo­ro­wi, ja­kie obo­wiąz­ki będą na­le­ża­ły do nie­go, sko­ro już tu jest. Mu­sisz po­roz­ma­wiać z Bla­ire. A po­tem po­myśl o tym, żeby za­dzwo­nić do Gran­ta.

Do­tknę­łam „Od­bierz” w ko­mór­ce, po czym przy­ło­ży­łam ją do ucha.

– Halo?

– Cześć. Nie mia­łam od cie­bie żad­nych wie­ści od kil­ku dni. Chcia­łam się do­wie­dzieć, jak tam spra­wy. – Bla­ire nie wie­dzia­ła o cią­ży. Ufa­łam jej we wszyst­kim poza za­cho­wa­niem ta­jem­nic przed Ru­shem. Po­wie­dzia­ła­by mu, a wte­dy Rush po­in­for­mo­wał­by Gran­ta. Nie mógł­by po­stą­pić ina­czej. Więc nie mo­głam zdra­dzić mo­je­go se­kre­tu.

– Wszyst­ko w po­rząd­ku – od­par­łam, cho­ciaż na­wet mnie nie prze­ko­ny­wał mój ton. – A co u was? – spy­ta­łam ogól­nie, bo nie by­łam w sta­nie wy­mó­wić jego imie­nia.

– Cho­dzi ci o to, co u Gran­ta? Nie naj­le­piej. Cią­gle ten sam sche­mat. Dużo pra­cy i mało snu. Nie roz­ma­wia z ni­kim poza Ru­shem, a te­raz co­dzien­nie go bła­ga, żeby mu po­wie­dział, gdzie cię szu­kać. Jest ża­ło­sny, Har­low. Po­trze­bu­je usły­szeć twój głos.

Ser­ce mi się ści­snę­ło i za­mru­ga­łam, żeby po­wstrzy­mać łzy. Świa­do­mość, że Grant cier­pi, była trud­na do przy­ję­cia. Ale jak mo­głam do nie­go za­dzwo­nić i nie zła­mać się, nie wy­znać, jak bar­dzo za nim tę­sk­nię? A to by w ni­czym nie po­mo­gło. Po­czuł­by się jesz­cze bar­dziej zra­nio­ny, gdy­bym mimo to nie chcia­ła mu po­wie­dzieć, gdzie prze­by­wam.

– Nie je­stem jesz­cze go­to­wa – od­rze­kłam Bla­ire.

Przy­ja­ciół­ka wes­tchnę­ła, a w tle usły­sza­łam śmie­ją­ce­go się Nate’a. Dzie­cię­cy śmiech był wła­śnie tym, cze­go po­trze­bo­wa­łam, żeby przy­po­mnieć so­bie, dla­cze­go nie mogę wy­ja­wić Gran­to­wi, co się dzie­je.

– Bla­ire, mogę cię o coś spy­tać? – To py­ta­nie wy­mknę­ło mi się, za­nim zdą­ży­łam się po­wstrzy­mać.

– Ja­sne – od­par­ła.

Cien­ki gło­sik Nate’a za­czął raz po raz wy­krzy­ki­wać: „Tata!”.

– Za­cze­kaj se­kund­kę. Rush wła­śnie wszedł do domu, a Nate cie­szy się na jego wi­dok. Przej­dę do dru­gie­go po­ko­ju – po­wie­dzia­ła Bla­ire.

Pra­gnę­łam tego, co mia­ła Bla­ire. Naj­bar­dziej na świe­cie… chcia­łam wła­śnie tego. Chcia­łam pa­trzeć na Gran­ta z na­szym dziec­kiem. Z dziec­kiem, któ­re stwo­rzy­li­śmy. Z dziec­kiem, któ­re no­si­łam w so­bie. Ale czy Grant też by tego pra­gnął?

– Do­bra. Te­raz będę cię le­piej sły­szeć. O co chcia­łaś mnie spy­tać?

Moc­no za­ci­snę­łam po­wie­ki, mia­łam na­dzie­ję, że nie po­peł­niam błę­du.

– Czy za­nim Nate się uro­dził, od­da­ła­byś za nie­go ży­cie? Czy ko­cha­łaś go aż tak bar­dzo?

Bla­ire mil­cza­ła przez kil­ka se­kund, a ja po­my­śla­łam, że po­wie­dzia­łam za dużo. Że do­my­śli się, dla­cze­go o to py­tam.

– Był czę­ścią Ru­sha i mnie. Zro­bi­ła­bym dla nie­go wszyst­ko od mo­men­tu, kie­dy do­wie­dzia­łam się, że no­szę go w so­bie. Więc tak – od­par­ła. Wy­po­wie­dzia­ła te sło­wa po­wo­li i jak­by z wy­sił­kiem, ale czu­łam, że mówi szcze­rze. Wie­dzia­łam też, że zro­zu­mia­ła­by mój wy­bór. – Ale Rush na pew­no nie czuł tego tak samo – do­da­ła.

By­łam tak po­ru­szo­na, że z tru­dem wy­krztu­si­łam w od­po­wie­dzi:

– Tak. Tak my­śla­łam. Ja… mu­szę koń­czyć. Za­dzwo­nię póź­niej.

Nie cze­ka­łam na jej od­po­wiedź – roz­łą­czy­łam się, upu­ści­łam te­le­fon na ko­la­na i za­kryw­szy twarz dłoń­mi, da­łam upust roz­pa­czy. Pła­ka­łam nad ży­ciem, któ­re­go praw­do­po­dob­nie nie zdo­łam dać mo­je­mu dziec­ku, nad ewen­tu­al­no­ścią, że być może już mnie nie bę­dzie, kie­dy ono się uro­dzi, a tak­że nad wspól­nym ży­ciem z Gran­tem, któ­re­go bar­dzo pra­gnę­łam, ale ba­łam się, że nie bę­dzie to moż­li­we. Pła­ka­łam tak dłu­go, aż wy­czer­pa­łam wszyst­kie łzy. Wte­dy po­ło­ży­łam dło­nie na brzu­chu i sie­dzia­łam, po­zwa­la­jąc, by lek­ki wie­trzyk su­szył moją za­la­ną łza­mi twarz. Nad­szedł czas, że­bym zna­la­zła w so­bie siłę do zro­bie­nia tego, co mu­sia­łam. Skła­ma­ła­bym, gdy­bym po­wie­dzia­ła, że nie boję się śmier­ci. Ba­łam się strasz­li­wie, ale by­łam go­to­wa za­ry­zy­ko­wać, je­śli dzię­ki temu moje dziec­ko bę­dzie żyło. To ży­cie było czę­ścią mnie i męż­czy­zny, któ­re­go ko­cha­łam. Je­dy­ne­go, któ­re­go kie­dy­kol­wiek ko­cha­łam i będę ko­chać.

Za­nim po­zna­łam Gran­ta, nie wie­dzia­łam, ja­kie to uczu­cie ko­chać w peł­ni. Ob­ser­wo­wa­łam inne pary i fan­ta­zjo­wa­łam, że pew­ne­go dnia ja­kiś męż­czy­zna bę­dzie pa­trzeć na mnie z od­da­niem i uwiel­bie­niem w oczach. Wy­obra­ża­łam so­bie, że idę do oł­ta­rza u boku fa­ce­ta, któ­ry wi­dział i ko­chał tyl­ko mnie, z całą moją nie­po­rad­no­ścią, któ­ry ko­chał mnie i moje nie­do­sko­na­łe ser­ce. Przez chwi­lę by­łam pew­na, że go zna­la­złam…

Z za­my­śle­nia wy­rwał mnie czer­wo­ny pick-up do­dge na­le­żą­cy do Ma­ry­ann, któ­ry je­chał żwi­ro­wa­ną dro­gą pro­wa­dzą­cą z bia­łe­go domu do cha­ty Mase’a. Ma­ry­ann nie za­cho­dzi­ła tu od paru dni. Jej uwa­gę za­przą­tał Ma­jor. Wie­dzia­łam, że zbli­ża się ter­min mo­jej ko­lej­nej wi­zy­ty u le­ka­rza. Chcie­li mnie ba­dać co ty­dzień, bo na­le­ża­łam do gru­py wy­so­kie­go ry­zy­ka. Nie by­łam jed­nak pew­na, na któ­ry do­kład­nie dzień zo­sta­ła wy­zna­czo­na wi­zy­ta.

Przez osta­nie dwa dni nie cho­dzi­łam na lunch do du­że­go domu, tyl­ko zo­sta­wa­łam tu­taj. Sama. Czu­łam się w tym miej­scu bez­piecz­nie. Chcia­łam tak­że dać im czas na omó­wie­nie spraw ro­dzin­nych z Ma­jo­rem. Wie­dzia­łam, że nie czuł­by się swo­bod­nie, roz­trzą­sa­jąc swo­je pro­ble­my przy mnie. Nie na­le­ża­łam do jego ro­dzi­ny. Je­dy­ny kło­pot był taki, że nie mia­łam czym wy­peł­nić so­bie cza­su. Prze­by­wa­łam sam na sam z mo­imi my­śla­mi. Kie­dyś ucie­ka­łam w lek­tu­rę, ale te­raz nie mo­głam się ja­koś sku­pić na czy­ta­niu.

Cały czas my­śla­łam o Gran­cie i o przy­szło­ści.

Pick-up za­trzy­mał się, drzwicz­ki się otwo­rzy­ły uka­zu­jąc…

.

.

.

…(fragment)…

Całość dostępna w wersji pełnejPodziękowania

Pi­sa­nie dru­giej czę­ści hi­sto­rii Gran­ta i Har­low oka­za­ło się dla mnie zu­peł­nie nie­spo­dzie­wa­nym do­świad­cze­niem. Ni­g­dy w ży­ciu tyle nie pła­ka­łam, pi­sząc, re­da­gu­jąc i czy­ta­jąc po­now­nie wła­sną książ­kę. Za­wsze ko­cha­łam Gran­ta. Ogrom­nie się cie­szę, że jego hi­sto­ria po­to­czy­ła się tak, a nie ina­czej. Był wy­jąt­ko­wy, więc za­słu­żył na wy­jąt­ko­wą opo­wieść.

Przede wszyst­kim chcia­ła­bym po­dzię­ko­wać ze­spo­ło­wi wy­daw­nic­twa Atria, a zwłasz­cza wspa­nia­łej Jhan­te­igh Ku­pi­hea – nie mo­gła­bym pro­sić o lep­szą re­dak­tor­kę. Za­wsze jest bar­dzo przy­chyl­na i sta­ra się, żeby moje książ­ki wy­pa­dły jak naj­le­piej. Dzię­ku­ję, Jhan­te­igh, je­steś nie­sa­mo­wi­ta. Po­dzię­ko­wa­nia skła­dam tak­że Arie­le Fred­man i Va­le­rie Ven­nix za to, że nie tyl­ko same mają zna­ko­mi­te po­my­sły, ale rów­nież słu­cha­ją mo­ich oraz Ju­dith Curr za to, że dała mnie i moim książ­kom szan­sę. Dzię­ku­ję wszyst­kim in­nym w Atrii, któ­rzy przy­ło­ży­li rękę do wy­da­nia tej książ­ki. Je­stem Wam ogrom­nie wdzięcz­na.

Na po­dzię­ko­wa­nia za­słu­gu­je tak­że moja agent­ka Jane Dys­tel. W każ­dej sy­tu­acji za­wsze słu­ży mi po­mo­cą. Cie­szę się, że mam ją po swo­jej stro­nie w tym no­wym i cią­gle zmie­nia­ją­cym się świe­cie wy­daw­ni­czym. Z ko­lei bez Lau­ren Abra­mo, któ­ra zaj­mu­je się mo­imi pra­wa­mi za­gra­nicz­ny­mi, nie mo­gła­bym na­wet ma­rzyć o pod­bi­ciu za­gra­nicz­nych ryn­ków.

Dzię­ku­ję moim przy­ja­ciół­kom, któ­re słu­cha­ją mnie i ro­zu­mie­ją le­piej niż kto­kol­wiek. Col­le­en Ho­over, Ja­mie McGu­ire i Tam­ma­ro Web­ber – to Wy wspie­ra­ły­ście mnie naj­bar­dziej na świe­cie. Dzię­ki za wszyst­ko.

Po­dzię­ko­wa­nia na­le­żą się też moim pierw­szym ko­rek­tor­kom, Na­ta­shy To­mic i Au­tumn Hull. Obie je­ste­ście ge­nial­ne i za­wsze do­sko­na­le wie­cie, gdzie cze­goś bra­ku­je. Bar­dzo Wam dzię­ku­ję, że na­dą­ża­cie za moim zwa­rio­wa­nym har­mo­no­gra­mem. Kry­tycz­ne czy­ta­nie ksią­żek oso­by, któ­ra bez prze­rwy pi­sze coś no­we­go, nie jest ła­twym za­da­niem.

I wresz­cie dzię­ku­ję mo­jej ro­dzi­nie. Bez jej wspar­cia nie by­ło­by mnie tu. Mój mąż, Ke­ith, dba o to, że­bym mia­ła moją kawę i żeby dzie­ciom ni­cze­go nie bra­ko­wa­ło, gdy ja mu­szę się za­mknąć w po­ko­ju i pi­sać, chcąc do­trzy­mać ter­mi­nu. Trój­ka mo­ich dzie­ci jest sza­le­nie wy­ro­zu­mia­ła, cho­ciaż gdy już się wy­ło­nię z pi­sar­skiej ja­ski­ni, ocze­ku­ją, że po­świę­cę im peł­ną uwa­gę – i tak wła­śnie ro­bię. Moi ro­dzi­ce wspie­ra­ją mnie przez cały czas. Nie prze­sta­li na­wet wte­dy, kie­dy po­sta­no­wi­łam pi­sać pi­kant­niej­sze ka­wał­ki. Dzię­ku­ję tak­że moim przy­ja­cio­łom, któ­rzy nie mają mi za złe, że ty­go­dnia­mi nie spo­ty­kam się z nimi, po­nie­waż pi­sa­nie po­chła­nia cały mój czas. Sta­no­wią moją naj­waż­niej­szą gru­pę wspar­cia i ko­cham ich z ca­łe­go ser­ca.

I oczy­wi­ście skła­dam po­dzię­ko­wa­nia moim czy­tel­ni­kom. Ni­g­dy się nie spo­dzie­wa­łam, że będę Was mia­ła aż tylu. Dzię­ku­ję za to, że czy­ta­cie moje książ­ki. Za to, że się Wam po­do­ba­ją i mó­wi­cie o nich in­nym. Bez Was nie by­ło­by mnie tu­taj. Pro­sta spra­wa.