Dama o północy. Tom 1 - ebook

1

Lato 1814

Kapral Thorne potrafił sprawić, by kobieta drżała, choćby nawet dzieliła go od niej przestrzeń całego pokoju.

Kate Taylor uważała, że to bardzo kłopotliwa właściwość.

Musiała z przykrością przyznać, że wcale się o to nie starał. Wystarczyło, że wchodził do tawerny Ukwiecony Byk, sadowił się na stołku, spoglądał ponuro na wielki cynowy kufel z pokrywką i odwracał się szerokimi plecami do sali. Bez jednego słowa – a nawet i spojrzenia – mógł doprowadzić do tego, że biednej pannie Elliott zaczynały drżeć palce, gdy tylko dotykała klawiszy fortepianu.

– Och, nie mogę – szeptała. – Nie mogę teraz śpiewać. Nie wtedy, kiedy on jest tutaj!

I znów kolejna lekcja muzyki szła na marne.

Kate jeszcze rok temu nie miała takich kłopotów. Wcześniej w Spindle Cove mieszkały głównie kobiety, a lokal Ukwiecony Byk był niezwykle urokliwą herbaciarnią, gdzie podawano ciasta z lodami i bułeczki z konfiturami. Odkąd jednak utworzono lokalną straż miejską, stał się zarówno herbaciarnią, jak i tawerną.

Kate nie miałaby nic przeciw temu podziałowi, ale w przypadku kaprala Thorne’a wszelki podział był czymś niewykonalnym. Jego zwalista postać zdawała się zajmować całą przestrzeń pomieszczenia.

– Proszę spróbować jeszcze raz – przynagliła uczennicę, usiłując nie zwracać uwagi na onieśmielającą sylwetę w drugim końcu sali. – Już prawie się nam udało.

Panna Elliott zaczerwieniła się i splotła dłonie na kolanach.

– Nigdy nie zdołam zagrać tego, jak należy.

– Ależ zdoła pani. To tylko kwestia wprawy, no i nie będzie pani wtedy sama. Popracujemy nad tym duetem i zdołamy się przygotować do występu na niedzielnym salonie.

Na sam dźwięk słowa „występ” policzki dziewczyny poczerwieniały.

Annabel Elliott była ładną młodą damą, delikatną blondynką o jasnej karnacji i, niestety, łatwo się rumieniła. Gdy tylko była czymś przejęta albo zdenerwowana, jej blade policzki tak płonęły, jakby dostała nagle po twarzy. A była przejęta lub zdenerwowana zbyt często.

Niektóre z młodych dam przyjeżdżały do Spindle Cove, by szukać w tej miejscowości schronienia z powodu nieśmiałości, skandalu lub osłabienia po chorobie. Pannę Elliott wysłano tutaj w nadziei, że wyleczy się z lęku przed tremą.

Kate uczyła ją dostatecznie długo, by wiedzieć, że kłopoty panny Elliott nie wynikały wcale z braku talentu lub przygotowania. Trzeba jej było tylko wiary we własne siły.

– Może zagramy coś nowego? – podsunęła jej. – Potrzeba mi nieznanej jeszcze atrakcyjnej muzyki, która wprawiłaby mnie w lepszy nastrój niż kupno nowego kapelusza! – Spodobał się jej ten pomysł. – Pojadę w tym tygodniu do Hastings i zobaczę, co uda mi się wyszukać.

W rzeczywistości zamierzała się tam udać z całkiem innego powodu. Musiała złożyć komuś długo odkładaną wizytę. Kupno nowych nut było dobrym pretekstem.

– Nie wiem, dlaczego jestem taka niemądra – biadała zarumieniona dziewczyna. – Przecież brałam doskonałe lekcje przez całe lata! No i lubię grać. Naprawdę lubię. Ale kiedy inni słuchają, zawsze drętwieję ze strachu. Jestem beznadziejna!

– Ależ nie. Żadna sytuacja nie jest beznadziejna.

– Moi rodzice…

– Rodzice też nie sądzą, że jest pani beznadziejna, bo inaczej by pani tutaj nie wysłali.

– Chcą, żebym brylowała w sezonie. Nie ma pani pojęcia, jaki nacisk na mnie wywierają. Nawet pani sobie tego nie wyobraża.

– Nie – przyznała Kate. – Chyba sobie nie wyobrażam.

Panna Elliott spojrzała na nią zgnębiona.

– Przepraszam. Strasznie przepraszam. Miałam na myśli co innego. Postąpiłam bardzo nieładnie.

Kate zbyła przeprosiny machnięciem ręki.

– Proszę nie mówić głupstw. Owszem, jestem sierotą. Ma pani zupełną rację, nie mogę wiedzieć, co to znaczy mieć zbyt wymagających, ambitnych rodziców.

Tylko że dałaby wszystko, żeby tego doświadczyć choć przez jeden dzień.

– Wiem jednak – ciągnęła dalej – że jest pani wśród samych przyjaciół, a to wielka różnica. Proszę wziąć pod uwagę, że wszyscy w miasteczku pani sprzyjają.

– Wszyscy?

Panna Elliott spojrzała nieufnie na zwalistego mężczyznę przy barze.

– On jest taki ogromny – szepnęła. – I taki przerażający. Za każdym razem, kiedy zaczynam grać, widzę, że się krzywi.

– Proszę się tym nie przejmować. To wojskowy, a wie pani przecież, że oni wszyscy ucierpieli od wybuchów bomb. – Kate poklepała pannę Elliott zachęcająco po ramieniu. – Nie trzeba zwracać na niego uwagi. Głowa do góry, uśmiechnąć się i gramy dalej.

– Spróbuję, ale… raczej trudno nie zwracać na niego uwagi.

No, rzeczywiście. Całkiem jakby Kate o tym nie wiedziała.

Mimo że kapral Thorne ignorował także i ją samą w sposób wręcz imponujący, nie mogła zaprzeczyć, że działał jej na nerwy. Skóra na niej cierpła, gdy był blisko niej, a jeśli już na nią spoglądał – choć robił to rzadko – jego wzrok zdawał się przewiercać ją na wskroś. Na szczęście jednak dla dobrego samopoczucia panny Elliott Kate nie dawała nic po sobie poznać.

– Głowa do góry – przypomniała jej półgłosem. – Uśmiechać się!

Kate zaczęła grać początek duetu. Gdy jednak przyszła kolej na pannę Elliott, ta potknęła się już po kilku taktach.

– Przepraszam, ale… – zniżyła głos.

– Czy znowu się skrzywił?

– Nie, jeszcze gorzej – jęknęła. – Teraz wzruszył ramionami!

Kate westchnęła ze zgorszeniem i wyciągnęła szyję, żeby spojrzeć ku szynkwasowi.

– Nie. Wcale tego nie zrobił.

Panna Elliott pokręciła głową.

– Ależ zrobił. Coś okropnego.

To przeważyło. Mógł sobie lekceważyć jej uczennice i krzywić się, ale wzruszanie ramionami było czymś niewybaczalnym, co przekraczało wszelkie granice.

– Pomówię z nim – powiedziała Kate, wstając z taboretu.

– Och nie, błagam! – jęknęła panna Elliott.

– Proszę się nie martwić – zapewniła ją Kate. – Nie boję się go. Może być źle wychowany, ale przecież nie gryzie.

Przeszła przez salę i stanęła tuż za jego plecami. W ostatniej chwili powstrzymała się od dotknięcia jego obszytego frędzlami epoletu.

W ostatniej chwili.

Chrząknęła jedynie:

– Kapralu Thorne…

Odwrócił się.

W całym swoim życiu nie zetknęła się jeszcze z mężczyzną, który spojrzałby na nią tak twardo. Twarz miał jak wykutą z kamienia, złożoną z samych ostrych kantów i płaszczyzn wyglądających jak ogołocone ze wszystkiego pustkowia, na których nie sposób się ukryć. Usta były zacięte, ciemne brwi zmarszczone z dezaprobatą. A oczy przypominały zimny błękit skutej lodem rzeki w najbardziej mroźną, najsroższą zimową noc.

Głowa do góry. Uśmiechać się.

– Jak pan może zauważył – zaczęła lekkim tonem, jakby od niechcenia – udzielam tu lekcji muzyki.

Milczał.

– Widzi pan, panna Elliott denerwuje się, kiedy zdarzy się jej grać w czyjejś obecności.

– Chce pani, żebym stąd poszedł?

– Nie. – Zaskoczyła ją własna odpowiedź. – Wcale nie chcę.

To byłoby za proste. On zawsze sobie w końcu szedł i za każdym razem tak właśnie się to kończyło. Kate zebrała całą odwagę i usiłowała być przyjazną. Kapral zawsze znajdował sposobność, żeby szybko opuścić tawernę. Była to żenująca gra, a ona miała jej już zupełnie dosyć.

– Wcale nie żądam, żeby pan sobie poszedł – odparła. – Panna Elliott musi nabyć wprawy. Gramy obie w duecie. Zachęcam pana do jego wysłuchania.

Utkwił w niej wzrok.

Kate przywykła do tego, że się na nią gapiono. Gdy tylko zawierała z kimś znajomość, była w przykry sposób świadoma, że ludzie wpatrują się w duże, widoczne znamię na jej skroni. Przez całe lata usiłowała je zasłaniać szerokimi rondami kapeluszy lub zręcznie ułożonymi włosami, ale bez skutku. Ludzie zawsze kierowali wzrok prosto na znamię. Nauczyła się ignorować tę przykrość. Po pewnym czasie bowiem widzieli już nie tylko samo znamię, ale dziewczynę ze znamieniem, a w końcu stawała się w ich oczach po prostu sobą, Kate.

Spojrzenie kaprala Thorne’a było czymś odmiennym. Kate nie wiedziała, kim właściwie jest w jego oczach i ta niepewność sprawiała, że poczuła się teraz nieswojo, ale usiłowała odzyskać pewność siebie.

– Ależ proszę zostać – zachęciła go. – Zostać i słuchać, kiedy będziemy grały dla pana najlepiej, jak tylko potrafimy. Proszę bić brawo, kiedy skończymy, lub też przytupywać do taktu, jeśli pan to lubi. Dodawać otuchy pannie Elliott. Będę zachwycona, jeśli dowiedzie pan, że ma w sobie choć trochę życzliwości.

Zdawało się, że całe wieki upłynęły, nim wreszcie odpowiedział – zwięźle i ze śmiertelną powagą:

– No, to ja idę.

Wstał i rzucił monetę na kontuar. A potem wyszedł, nie odwracając się.

Gdy czerwone drzwi na dobrze naoliwionych zawiasach zamknęły się za nim, drwiąc sobie z niej głośnym trzaskiem, Kate pokiwała głową. Ten człowiek był niemożliwy.

Panna Elliott postawiła zaś kropkę nad „i”, grając lekkie arpeggio.

– Przypuszczam, że to załatwia całą kwestię – powiedziała Kate, próbując, jak zawsze, patrzeć na wszystko z lepszej strony. – Z każdej sytuacji istnieje jakieś wyjście.

Fosbury, właściciel lokalu, mężczyzna w średnim wieku, zbliżył się i wypłukał kufel Thorne’a, a potem przysunął Kate filiżankę herbaty. Po wierzchu pływał cienki jak wafel plasterek cytryny. Doleciała ją woń brandy. Zrobiło się jej cieplej na sercu, nim jeszcze upiła łyk gorącego płynu. Państwo Fosbury traktowali ją dobrze.

Byli jednak tylko namiastką prawdziwej rodziny, a tej musiała nadal poszukiwać. Zdecydowała jednak, że wciąż będzie to robić, choćby nawet wiele drzwi zatrzaśnięto jej tuż przed nosem.

– Mam nadzieję, że nie bierze sobie pani gburowatych manier Thorne’a do serca, panno Taylor?

– Kto, ja? – zaśmiała się z przymusem. – Och, mam na to za wiele rozsądku. Dlaczego miałabym brać sobie do serca słowa kogoś, kto wcale serca nie ma? – W zamyśleniu przesunęła palcem po brzegu filiżanki. – Ale niech pan mi wyświadczy jedną przysługę.

– Wszystko, co pani zechce, panno Taylor.

– Gdy następnym razem spróbuję wyciągnąć gałązkę oliwną do kaprala Thorne’a i potraktować go przyjaźnie… – tu uniosła brew i uśmiechnęła się ironicznie do Fosbury’ego – proszę mi przypomnieć, żebym zamiast tego dała mu nią po głowie.2

Może jeszcze herbaty, panno Taylor?

– Nie, dziękuję.

Kate upiła łyk wodnistej lury, usiłując się nie skrzywić. Listki, zaparzone co najmniej po raz trzeci, zapomniały już chyba dawno, że kiedyś były herbatą.

Uznała, że wszystko to do siebie pasuje. Odległe wspomnienia wręcz się jej narzucały.

Panna Paringham odstawiła filiżankę.

– Gdzie pani, jak mówiła, bawi obecnie?

Kate uśmiechnęła się do siwowłosej kobiety siedzącej naprzeciw niej w fotelu.

– W Spindle Cove, panno Paringham. To znana miejscowość wypoczynkowa dla dobrze urodzonych młodych dam. Zarabiam tam lekcjami muzyki.

– Cieszę się, że uzyskane wykształcenie zapewniło pani godziwe utrzymanie. To więcej niż tak żałosna istota jak pani mogła się spodziewać.

– Rzeczywiście, miałam wiele szczęścia.

Kate odsunęła okropną herbatę i spojrzała ku zegarowi na gzymsie kominka. Czas uciekał. Nie chciała tracić cennych chwil i prowadzić błahej rozmowy, mając ważniejsze pytania niemal na końcu języka. Ale gdyby je otwarcie zadała, nie otrzymałaby upragnionych odpowiedzi.

Zacisnęła palce na sznurku paczki trzymanej na kolanach.

– Bardzo mnie zaskoczyła wiadomość, że pani, moja dawna przełożona ze szkoły, osiadła właśnie tutaj, ledwie o kilka godzin drogi od Spindle Cove. Nie mogłam się oprzeć chęci odwiedzenia pani. Z wdzięcznością wspominam lata spędzone w Margate.

Panna Paringham uniosła brwi.

– Naprawdę?

– Och, tak. – Kate usiłowała sobie przypomnieć jakieś przykłady. – Brak mi zwłaszcza… tej pożywnej zupy. A także naszych regularnych nabożeństw modlitewnych. Dziś trudno mi znaleźć całe dwie godziny na czytanie kazań.

Kate dobrze wiedziała, że miała znacznie szczęśliwsze życie niż większość sierot. Atmosfera szkoły dla dziewcząt w Margate była może surowa, ale nie bito jej tam, nie głodzono i nie chodziła w łachmanach. Zawarła w niej kilka przyjaźni i otrzymała pożyteczną edukację. A co najważniejsze, nauczono ją muzyki i zachęcano do grania.

Doprawdy, nie mogła się skarżyć. W Margate zadbano o wszystkie jej potrzeby, prócz jednej. Miłości.

Przez wszystkie spędzone tam lata nie zaznała nigdy prawdziwej miłości, tylko jej wątłą namiastkę. Inna dziewczyna może by od tego zgorzkniała. Kate najwyraźniej nie miała jednak skłonności do cierpiętnictwa. Mimo że niewiele zapamiętała z czasów, zanim znalazła się w Margate, zachowała coś w sercu. Odległe wspomnienia szczęśliwego życia dawały o sobie znać wraz z każdym jego uderzeniem.

Była kiedyś kochana. Wiedziała o tym, i choć nie mogła powiązać tej wiedzy z żadnym imieniem ani twarzą, nie była ona mniej realna. Niegdyś, dawno temu, należała gdzieś do kogoś. Siedząca naprzeciw niej kobieta mogła być ostatnią nadzieją, żeby się czegoś o tym dowiedzieć.

– Czy pamięta pani, kiedy znalazłam się w Margate, panno Paringham? Musiałam być wtedy bardzo mała.

Stara kobieta zasznurowała usta.

– Miałaś najwyżej pięć lat. Nie mogłyśmy jednak mieć pewności.

– Oczywiście, że nie.

Nikt nie wiedział, kiedy przyszła na świat, nawet i ona. Jako przełożona szkoły panna Paringham postanowiła, że wszystkie wychowywane tam sieroty będą obchodzić urodziny w dzień narodzin Pana, 25 grudnia. Zapewne po to, żeby pocieszały się, iż mają rodzinę w niebiosach, gdy wszystkie inne dziewczęta wyjeżdżały wówczas do własnych krewnych z krwi i kości.

Kate zawsze jednak podejrzewała, że za tym wyborem krył się znacznie praktyczniejszy motyw. Skoro ich urodziny przypadały w święta Bożego Narodzenia, to nie musiano ich obchodzić kiedy indziej, nie było też uzasadnienia dla jakichś dodatkowych prezentów. Wychowywane przez szkołę sieroty otrzymywały corocznie takie same dary: pomarańczę, wstążkę i starannie złożoną sztuczkę wzorzystego muślinu. Panna Paringham nie była zwolenniczką słodyczy.

Najwyraźniej nie była nią również i teraz. Kate nadgryzła koniuszek suchego biszkopta bez żadnego smaku, którym ją poczęstowano, a potem odłożyła go ostrożnie na talerz.

Zegar na kominku zdawał się tykać coraz szybciej. Już tylko dwadzieścia minut dzieliło ją od ostatniego dyliżansu do Spindle Cove. Jeśli nie zdąży na niego, może błąkać się po ulicach Hastings przez całą noc.

Zebrała się na odwagę. Dość już miała wahań.

– Kim oni byli? – spytała. – Wie pani coś o nich?

– Kogo masz na myśli?

– Moich rodziców.

Panna Paringham prychnęła.

– Byłaś wychowanką szkoły. Nie miałaś rodziców.

– Zdaję sobie z tego sprawę. – Kate uśmiechnęła się, usiłując udawać beztroskę. – Ale przecież nie znaleziono mnie w kapuście ani nie wylęgłam się z jajka, prawda? Miałam kiedyś matkę i ojca. Być może przez całe pięć lat. Usiłowałam sobie coś przypomnieć, ale wszystkie moje wspomnienia są niejasne i pogmatwane. Pamiętam, że czułam się bezpieczna. A także coś niebieskiego. Może pokój o niebieskich ścianach, ale nie mam pewności. – Potarła grzbiet nosa i zmarszczyła brwi, wpatrując się w brzeg włóczkowego dywanika. – Może tak strasznie pragnę sobie to przypomnieć, że fantazjuję.

– Panno Taylor…

– Pamiętam głównie dźwięki. – Przymknęła oczy, zagłębiając się we wspomnienia. – Dźwięki, ale bez obrazów. Ktoś mówi do mnie: „Bądź dzielna, moja Katie”. Może matka? Może ojciec? Słowa wryły mi się w pamięć, ale nie potrafię ich powiązać z żadną twarzą, choćbym się nie wiem jak starała. A prócz tego muzyka. Dźwięki fortepianu, wciąż te same, i piosenka, która też się ciągle powtarza.

– Panno Taylor!

Głos starej nauczycielki zabrzmiał ostro. Nie jak dźwięk stłuczonej porcelany, ale trzaśnięcie bicza.

Kate wyprostowała się gwałtownie w krześle.

Stara dama spoglądała na nią surowo.

– Panno Taylor, radzę pani porzucić natychmiast te domysły.

– Jakże bym mogła? Proszę mnie zrozumieć. Przez całe życie nękają mnie te pytania, panno Paringham. Próbowałem, jak pani radzi, zadowolić się tym, co los mi dał. Mam przyjaciół, mam za co żyć, mam muzykę. Ale wciąż nie znam prawdy. Chcę wiedzieć, skąd się wzięłam, nawet gdyby to była niełatwa prawda. Wiem, że moi rodzice już chyba nie żyją, ale może zdołałabym odnaleźć krewnych. Przecież gdzieś musi istnieć jakiś mój bliski. Najmniejszy drobiazg może mieć znaczenie. Nazwisko, miasto albo też…

Stara kobieta stuknęła głośno laską w podłogę.

– Panno Taylor! Nawet gdybym coś wiedziała, nigdy nie podzieliłabym się z panią tą wiedzą. Zabrałabym ją ze sobą do grobu.

Kate zdrętwiała.

– Ależ… Dlaczego?

Panna Paringham nie odpowiedziała, zacisnęła tylko z dezaprobatą suche jak papier wargi.

– Nigdy mnie pani nie lubiła – szepnęła Kate. – Wiem o tym. Zawsze dawała mi pani bez słowa do zrozumienia, że nie warto traktować mnie życzliwie.

– Słusznie. Masz rację. Nigdy cię nie lubiłam.

Spojrzały obie na siebie. Cóż, teraz prawda wyszła na jaw. Kate siliła się, żeby nie ujawniać bolesnego rozczarowania. Trzymany na kolanach pakiet wyślizgnął się jej z rąk i spadł na podłogę. Panna Paringham uśmiechnęła się nieznacznie.

– Czy mogę spytać, dlaczego? Przecież byłam za najmniejszy drobiazg wdzięczna. Nigdy się nie skarżyłam. Uczyłam się pilnie i dostawałam dobre stopnie.

– Ano właśnie. Nie było w tobie ani źdźbła pokory. Całkiem jakbyś miała takie samo prawo do radości, jak każda inna dziewczyna w Margate. Zawsze cała w uśmiechach. Zawsze rozśpiewana!

Było to tak absurdalne, że Kate nie wytrzymała i się roześmiała.

– Nie lubiła mnie pani, bo za często się śmiałam? Czy lepszy byłby żal i smutek?

– Wstyd! – parsknęła ostro panna Paringham. – On byłby lepszy! Dziecię hańby winno żyć we wstydzie.

Kate oniemiała. Dziecię hańby?

– Co pani ma na myśli? Zawsze myślałam, że jestem sierotą. Nigdy pani nie mówiła…

– Ty nędzne stworzenie, nie trzeba było słów. Bóg sam cię napiętnował!

I panna Paringham wymierzyła w nią kościsty palec.

Kate bez słów uniosła drżącą dłoń ku skroni.

Końcami palców zaczęła bezmyślnie pocierać znamię, tak samo jak robiła to niegdyś – jakby mogła zetrzeć je ze skóry. Przez całe życie sądziła, że była kochanym dzieckiem, którego rodzice zmarli przedwcześnie. To straszne, że ją porzucono. Że jej nie chciano.

Przestała trzeć znamię. Może ją porzucono z jego powodu?

– Głupia dziewczyno! – Stara kobieta zaśmiała się szyderczo. – Coś ty sobie wymyśliła za bajkę? Że ktoś cię kiedyś odnajdzie jak zaginioną księżniczkę?

Kate powtarzała sobie w duchu, że musi zachować spokój. Najwyraźniej panna Paringham była osamotnioną, zgorzkniałą starą kobietą, która za wszelką cenę chciała się odgrywać na innych. Nie, nie da tej wstrętnej jędzy satysfakcji i nie zdradzi, jak głęboko czuje się dotknięta jej słowami.

Nie chciała też zostać tu ani chwili dłużej.

Sięgnęła po pakiet z nutami leżący na podłodze.

– Przepraszam, że panią niepokoiłam, panno Paringham. Pójdę już sobie. Nie musi pani mówić nic więcej.

– Och, powiem coś więcej, powiem. Że też mając już dwadzieścia trzy lata, niczego się nie domyślasz! Udzielę ci ostatniej lekcji. Muszę wziąć to na siebie.

– Proszę się nie fatygować. – Kate wstała z krzesła i dygnęła. Uniosła głowę i uśmiechnęła się wyzywająco. – Dziękuję za herbatę. Muszę już iść, żeby zdążyć na dyliżans. Sama trafię do wyjścia.

Koniec wersji demonstracyjnej.