Facebook - konwersja
Czytaj fragment
Pobierz fragment

Dziennik tom 2 1970-1979 - ebook

Wydawnictwo:
Data wydania:
29 czerwca 2016
Format ebooka:
EPUB
Format EPUB
czytaj
na czytniku
czytaj
na tablecie
czytaj
na smartfonie
Jeden z najpopularniejszych formatów e-booków na świecie. Niezwykle wygodny i przyjazny czytelnikom - w przeciwieństwie do formatu PDF umożliwia skalowanie czcionki, dzięki czemu możliwe jest dopasowanie jej wielkości do kroju i rozmiarów ekranu. Więcej informacji znajdziesz w dziale Pomoc.
czytaj
na tablecie
Aby odczytywać e-booki na swoim tablecie musisz zainstalować specjalną aplikację. W zależności od formatu e-booka oraz systemu operacyjnego, który jest zainstalowany na Twoim urządzeniu może to być np. Bluefire dla EPUBa lub aplikacja Kindle dla formatu MOBI.
Informacje na temat zabezpieczenia e-booka znajdziesz na karcie produktu w "Szczegółach na temat e-booka". Więcej informacji znajdziesz w dziale Pomoc.
czytaj
na czytniku
Czytanie na e-czytniku z ekranem e-ink jest bardzo wygodne i nie męczy wzroku. Pliki przystosowane do odczytywania na czytnikach to przede wszystkim EPUB (ten format możesz odczytać m.in. na czytnikach PocketBook) i MOBI (ten fromat możesz odczytać m.in. na czytnikach Kindle).
Informacje na temat zabezpieczenia e-booka znajdziesz na karcie produktu w "Szczegółach na temat e-booka". Więcej informacji znajdziesz w dziale Pomoc.
czytaj
na smartfonie
Aby odczytywać e-booki na swoim smartfonie musisz zainstalować specjalną aplikację. W zależności od formatu e-booka oraz systemu operacyjnego, który jest zainstalowany na Twoim urządzeniu może to być np. iBooks dla EPUBa lub aplikacja Kindle dla formatu MOBI.
Informacje na temat zabezpieczenia e-booka znajdziesz na karcie produktu w "Szczegółach na temat e-booka". Więcej informacji znajdziesz w dziale Pomoc.
Czytaj fragment
Pobierz fragment
Produkt niedostępny.  Może zainteresuje Cię

Dziennik tom 2 1970-1979 - ebook

Odyseja Sławomira Mrożka trwa!

Drugi tom Dziennika Sławomira Mrożka obejmuje lata 1970-1979. Pisarz przebywa w tym czasie na emigracji - podróżuje po Europie, zwiedza Stany Zjednoczone, po raz pierwszy też odwiedza Amerykę Południową.

Z pewnością wielu czytelników będzie zaskoczonych obrazem pisarza, jaki wyłania się z kart tej książki. Mrożek z niespotykaną szczerością pisze o swych grzechach, kompleksach i nocach spędzonych w towarzystwie butelek wina lub whisky. Z dystansu patrzy na sprawy polskie, najczęściej krytykuje i wyśmiewa, ale i przeżywa momenty uniesienia, jak wtedy, gdy papieżem zostaje Karol Wojtyła.

Prywatne zapiski pomagają także zajrzeć w prywatny świat dramaturga - dzięki Dziennikowi z lat 70-tych odkrywamy Mrożka-kochanka, który tak samo często porzucał, jak i był porzucany.

W końcu Dziennik to kopalnia wiedzy o genezie jego dzieł - właśnie wtedy powstaje słynna sztuka Emigranci - Mrożek obszernie analizuje książki, które czyta, spiera się ze znanymi pisarzami i filozofami. Jedno jest pewne, przed czytelnikami kolejny etap fascynującej intelektualnej przygody.

Wydanie pierwszego tomu Dziennika Sławomira Mrożka było najważniejszym wydarzeniem literackim 2010 roku. Książka zdobyła nagrodę czytelników Nike 2011.

"Lornetka sprawia mi wiele radości" – notuje Mrożek. Dzięki niej mógł podglądać ludzi, nie będąc przez nich widzianym. Każdy wzrok go bowiem peszył, musiał udawać i zakładać jakąś maskę. A tak, obserwował bezkarnie i do woli. W dzienniku sam siebie obserwuje jakby przez lornetkę. Pierwszy tom jest rzeczywiście czymś wyjątkowym na tle dzienników innych polskich pisarzy. Przynosi zapis bardzo dogłębnej i bezlitosnej autoanalizy. Tutaj świat zewnętrzny, spotkania, ludzie, zdarzenia są tylko dodatkiem do zmagań wewnętrznych: "Świat przeszkadza mi w życiu" – notuje.

Justyna Sobolewska "Polityka"

"Dziennik" Mrożka warto czytać, bo to historia nie tylko jednego pisarza, ale całej generacji intelektualistów ze wschodniej Europy, którzy podobnie jak on stanęli przed dylematem: zachowanie tożsamości za cenę kompromisu czy wolność połączona z ryzykiem utraty korzeni. Szczery do bólu, przepełniony goryczą, chwilami ekshibicjonistyczny jest jednym z najbardziej gorzkich świadectw ludzkiego dążenia do wolności.

Roman Pawłowski "Gazeta Wyborcza"

Kto wie, czy dla dzisiejszej i jutrzejszej publiczności kulturalnej to nie dzieła dramaturgiczne lecz pisma prywatne Sławomira Mrożka okażą się najbardziej atrakcyjne.

Dariusz Nowacki, "Tygodnik Powszechny"

Sławomir Mrożek (ur.1930), dramatopisarz, prozaik, satyryk. Prawdopodobnie najczęściej grywany w kraju i za granicą polski dramaturg współczesny. Jeden z najbardziej poczytnych polskich prozaików. Jego twórczość przekładana była na kilkanaście języków.

Kategoria: Wywiad
Zabezpieczenie: Watermark
Watermark
Watermarkowanie polega na znakowaniu plików wewnątrz treści, dzięki czemu możliwe jest rozpoznanie unikatowej licencji transakcyjnej Użytkownika. E-książki zabezpieczone watermarkiem można odczytywać na wszystkich urządzeniach odtwarzających wybrany format (czytniki, tablety, smartfony). Nie ma również ograniczeń liczby licencji oraz istnieje możliwość swobodnego przenoszenia plików między urządzeniami. Pliki z watermarkiem są kompatybilne z popularnymi programami do odczytywania ebooków, jak np. Calibre oraz aplikacjami na urządzenia mobilne na takie platformy jak iOS oraz Android.
ISBN: 978-83-08-05870-1
Rozmiar pliku: 2,4 MB

FRAGMENT KSIĄŻKI

1970

16 stycznia, Nowy Jork

Przyjechałem tu wczoraj. Mam zostać pół roku^().

Samolot niszczy zdrowie, ale krzepi duszę. Podobne rozrzedzenie „rzeczywistości” miałem kiedyś w Zurychu nad ranem, dzięki pijaństwu (umęczeniu pijackiemu). Żaden film wyświetlany w samolocie nie da się oglądać, nie mogę na niego patrzeć inaczej jak na do niczego nie przystającą kupkę oddzielnych, mechanicznych, nie usprawiedliwionych niczym znaków. A jeszcze kiedy ma się miejsce przy oknie i ogląda to, co się ogląda przez takie okienko... Nawet czas się rozkłada i okazuje swoją umowność, co kiedy indziej zdarza się tylko dzięki pijaństwu.

Nowy Jork tak działa, samolot także. Inne tu ciśnienia i inaczej rozłożone. A kiedy powiem, że już od pewnego czasu, w moim akwarium paryskim nawet, wszystko mi się rozłaziło i nic nie składało na obraz i kształt, które by mi się jakoś przedstawiały, a co dopiero uwierzyć w nie...

Tak lepiej, niech się rozkłada i rozrzedza to, co jest na rozkład i rozrzedzenie skazane, co jest rozkładem i rozrzedzeniem samym. Szkoda, że choć tak się rozkłada i rozrzedza, jakoś trzyma się kupy wciąż i nigdy nie może rozłożyć się i rozrzedzić całkiem. Czekam na to codziennie i co noc, jeżeli nie śpię. Właściwie na nic innego nie czekam, ale wiem, że to czekanie beznadziejne mimo mojej nadziei. Więc pomysły i chcenia, żeby jakoś to przyspieszyć, sprowokować, sprawić. Pisałem już o rodzaju teatru, bardzo nędznego, w którym nawet teatru już nie ma, ale z powodów niejasnych przedstawienie trwa, i nie wiadomo dlaczego z coraz większą nudą i złością siedzę i gram dla siebie rolę widza. Stąd różne podejrzenia, na przykład takie, że na niczym innym to nie polega, jak tylko na rutynie, i wystarczyłoby może zdobyć się na odruch, ruch i odwagę – wyskoczyć z rutyny, żeby nareszcie to się zmieniło czy skończyło.

Pisałem zresztą o niejednym i nic się nie dzieje poza czekaniem. A moja rosnąca obojętność wydaje mi się raz obiecująca i płodna, to znowu tylko obojętnością, zamieraniem i odchodzeniem; raczej wynoszą mnie, wynosi mnie coś, niżbym aktywnie cokolwiek ja sam robił.

17 stycznia

Mieszkam w Great Northern Hotel, tym samym, w którym mieszkałem przed rokiem^(). Tak samo jak wtedy nie mam w pokoju światła dziennego. To także rozkłada i rozrzedza.

Naprzeciw mnie, tuż nad stolikiem, przy którym siedzę, znajduje się lustro. To jasne, że prawie przez cały czas przyglądam się sobie. Dzisiaj uważam, że jestem całkiem przystojny. Jak się nazywam?

Czytałem „New York Times”^() i Arystotelesa, przez chwilę wydawało mi się, że powinienem się skoncentrować na jednym tylko. Ale i w obrębie „jednego tylko” taka sama niespójność jak w obrębie dwóch. Pytanie: czy jaką taką koherentność, spójność można osiągnąć przez ograniczanie? Chyba nie. Ja sam, nagi, tylko w swojej skórze, w ciemnym pokoju, jestem niespójnością; pozorność, że stanowię jakiś utwór skomponowany, dręczy mnie i wtedy, zresztą jest widoczna. Więc ograniczać, usuwać... Z tym że istotna niespójność jest po obu stronach granicy.

I o czym to ja myślę? Myślę, jak walczyć z niespójnością. Ale przecież jednocześnie podobają mi się okoliczności, w których ona następuje. Lepiej ją widać.

Można by się jeszcze uratować stwierdzeniem, że nie ma ani spójności, ani jedności. Ale tak się składa, że dzisiaj tak nie czuję, i takie stwierdzenie będzie raczej retoryką.

W popielniczce znajduje się niedopałek papierosa. Skąd się wziął, jeżeli ja nie palę papierosów?

19 stycznia

Poranek, aż do południa: high^(). Potem jak uciął. Dlaczego? Czy księżyc się odmienił, czy też bakcyl w krtani (poczułem, że boli mnie gardło)? Pytam się tylko po to, żeby – może – znając okoliczności i domyślając się przyczyny, wiedzieć i umieć kierować takimi rzeczami. Ale czym, bakcylem, księżycem?

Świat, jaki jest proponowany i brany mimowolnie, składa się z retoryki, scenariuszy i czegoś jeszcze, czego domyśliłem się wczoraj, ale o czym dzisiaj już zapomniałem.

Chciałem właśnie zapisać kilka takich stwierdzeń, a tymczasem czuję nagły opór. Dlaczego? Podobna zmiana fazy jak w południe? Zmęczenie?

Trzeba zawsze zaczynać od ciała. Od tego, co w ciele. Od myśli w ciele, nie od myśli w głowie.

20 stycznia

Utworek Buchwalda Arta. O smutku tej hucpy.

23 stycznia

Jeżeli prawdą jest, a jest prawdą, że wszystko się wyrównuje, to wobec tego, żeby mieć maksimum plus, trzeba być gotowym na maksimum minus. Inaczej mówiąc, maksimum „złego” jest ceną, którą trzeba zapłacić, żeby dostać maksimum „dobrego”. (Złe i dobre – jak najdalej od potocznych znaczeń).

Dziecinność na tym polegająca, że odmawiając płacenia, chce się mieć towar. Tymczasem to równanie zdaje się nieodparte. Nie ma ono też nic wspólnego ze sloganem: „Za wszystko trzeba płacić”. Jest to raczej równanie mistyczne. Zazwyczaj zaczyna się od „plus” i czeka się... zazwyczaj żąda się towaru. Kiedy dostaje się próbki, wtedy czeka się na wezwanie do płatności. Tym razem chodzi mi o odwrócenie równania, najpierw trzeba otworzyć portfel i wyłożyć wszystko na stół. A raczej wysłać dyspozytorowi wszystkie pieniądze, jakie się posiada. Otworzyć sobie rodzaj konta, potem można brać. Wiele jest sloganów, które w przybliżeniu o tym napomykają: „Tylko kto gotów jest umrzeć, może żyć” itp.

Mit Fausta kręci się tu gdzieś w pobliżu. Ja bym dodał, że faustowska transakcja nie jest dobrowolna. Wszyscy mamy taką umowę, tylko zależnie od nas mniej, lepiej, gorzej, bardziej, rozmaicie ją wykonujemy. Kontrahent jest solidny. Tylko my kręcimy.

Jeżeli chce się dać mało, dostanie się niewiele. Jeżeli nie chce się dać nic, dostanie się głodowy przydział, a mizerna płatność będzie wyegzekwowana.

Cierpienie puste i cierpienie „gęste”. Za cierpienie puste nic się nie dostaje.

Jeszcze raz: jakże można mieć wiele, jeżeli płaci się, oferuje się mało? Równanie jest nieubłagane.

Jeżeli umowa jest nieunikniona, jeżeli już... Jeżeli tak czy tak... Czuję, jak mi przeszkadzają płaskie slogany: „Za wszystko trzeba płacić”, „Pieczone gołąbki...”, „Bez pracy...” itd. Również w nieco lepszym wydaniu (kroki Komandora^(), moja stara obsesja) towar bierze się najpierw, potem czeka się na inkasenta, który stuka obcasami.

Jak to się godzi z innym przekonaniem: że nie wolno żyć, a raczej patrz rozmyślania o tym: Czy jeżeli czegoś chcę, czy nie chcę, to za każdym razem tak jest naprawdę? Ale na najprawdziwszą, prawdziwą prawdę? A nie ze strachu, przyzwyczajenia i ospałości?

Chyba proste: wiele nie chcę, czy chcę, właśnie z wymienionych przyczyn.

30 stycznia

Człowieku, jak ty chcesz cokolwiek zrozumieć, jeżeli nawet uchwycić nie można. Zrozumienie ma nieco odcień naukowy, żeby zrozumieć, trzeba mieć najpierw coś w rodzaju przedmiotu, preparatu, który ma być do zrozumienia. A nic nawet nie da się zamienić w taki preparat. Kiedy to jest w probówce pod szkłem, to już nie jest to. I wnioski, owszem, dotyczą, ale już nie tego, o co chodziło.

Coraz większy zamęt i zgiełk scenariuszy. Wczoraj, przypominając sobie mnogość i wielość nas w domu u La MaMa^(), uderzyło mnie: a może każdy jeden, którego widzę, to tylko ja w innym wydaniu, to tylko inna wersja mnie? Tylko w takim sensie teoria bliźniego mego jest jako tako do przyjęcia. Nasza identyczność i nieskończoność wersji. Zresztą trzeba jakoś się ustosunkować do mnogości scenariuszy. Jest ich tyle i są tak natarczywe, że trzeba sobie coś o nich pomyśleć.

17 kwietnia

Still I am alive.

Dirty inscriptions on my wall. On my soul’s wall. À la lettre.

Pondering upon ways and back to the Way. Forgetting it soon. Reminding oneself of that forgetfulness does not necessarily bring back the forgotten thing.

There is no message. Nor Message. Hence writing should not aim at any message passing. Rather music making.

Straining at “high” contrary to the Way. Easy way of avoiding it? Apparent willing? (Contrary to the real one). Escape, escape.

Facing it as opposed to the escape.

“Did you recognize me in that (my work)? – No, just the shell, the shell only. There was no trace of your spontaneity... (of what else?)”. Again the proof of what I do know.

Swing low, sweet chariot, swing low. Only then you would be taken high.

The infinity of changing moods brought him to the conclusion of a total instability of the world. That gave birth to his desire of the absolute. That could not be found or established on any level or in any shape. The philosophy of a want as a principle did not satisfy him either. Sticking to the change, inter-influence and game does not appeal to him, as deprived of any real interest. Neither could he believe in Appearance nor – firmly enough – in transcendence. Waywardness and the contours constantly being washed out. Once he was a fanatic of clear delineated contours. Later on he lost any faith in it.

From time to time taken by it, he rushed blindly ahead, never being able to soar. That was similar to a chicken flight. His self-contempt and saying: “Nothing to be done again” are worth to be thought of. It could be thought of as the lack of a positiveness, so strong and dear in lions. As if he searched for a defeat and disillusion. See the story: “My God, how I was thirsty”.

However, sometimes he managed to be on the Way. Then he was more and otherwise than happy. Why did he not stick to it?

More and more he was conscious of his mind contents, various, unnecessary, wanton, unessential. However, he was attached and inclined to daydreaming, less and less he could enjoy it knowing more about its futile nature. He learned more about how to manipulate his mind contents and that capacity took away much of the old joy of it. That aroused in him the temptation of delivering himself radically, which cannot be called otherwise than “death”. In spite of some efforts, he never succeeded totally, that is – permanently. This not only because of a natural difficulty of it. A strong attachment to “life” hindered him much in that respect. In a way he loved his stupidity and his wicked weakness (to discern form, weakness, not wicked).

Positive attitude, or at least a balance between a positive and negative one. That was – how to be attained? As anything else, just do it – seemed to be the only answer.

Back to the same point ever – the mind contents as the reality to cope with. These are shifting, voluntary to a large extent. Theory of habits, mind-habits, evolved. Those habits may be called demons, little demons as well, or psyche residues. Hardened and stiffened to a kind of objects, hurt and discomfort as any objects.

.

Sztuka jest sposobem mówienia prawdy w sposób możliwy do przyjęcia w dobrym towarzystwie. Nudne.

Z prawdą nie można przeżyć ani chwili. A trzeba jakoś żyć.

Sztuka polega na wyborze. Tymczasem wiem już, że nie ma czego wybierać, że żadne kryteria wyboru nie są valables^().

Sztuka jest formą, a forma dla mnie jest tylko upiorem rzeczywistości. Nie ukazuje się nic poza formą. Dlatego rzeczywistość jest cała upiorem.

Żyję, ale (w rozmaity sposób, łącznie z predyspozycją, insight^()) mam natchnienie śmierci. Dlatego nie mogę żyć, przynajmniej w pierwszej warstwie (życia).

Operacje i zawartość mojego umysłu (pamięć plus kombinatoryka) nie są już dla mnie niczym więcej niż tym właśnie.

Czy jest możliwe przerobienie percepcji, względnie odkrycie „nowej” percepcji?

Czas z „normalnym” jego poczuciem i interpretacją jest dla mnie podejrzanie nieprawdziwy.

Moje funkcjonowanie intelektualne jest mi wstrętnie nudne i znane. Moja psyche i jej zawartość, zakamarki – tak samo niezabawne jak umysł i jego funkcjonowanie. W moim intelekcie i mojej psychice jest mi nie zabawniej niż w więzieniu. Oto moje dane.

Manipulować nie intelektem i psyche jako zawartościami, ale en bloc, po ich liniach zewnętrznych. (Jeżeli już czymś manipulować i jeżeli manipulować).

Przeszkody: obawa przed „śmiercią” i szaleństwem. Nawyki.

Powód za: wstręt i niechęć do takiej kontynuacji.

Niezbędny, niestety, warunek: manipulacja triple^(): ciało, intelekt, psyche.

------------------------------------------------------------------------

Zapraszamy do zakupu pełnej wersji książki

------------------------------------------------------------------------
mniej..

BESTSELLERY

Kategorie: