Facebook - konwersja
Czytaj fragment
Pobierz fragment

Dziewczyna z porcelany - ebook

Wydawnictwo:
Data wydania:
6 maja 2015
Format ebooka:
EPUB
Format EPUB
czytaj
na czytniku
czytaj
na tablecie
czytaj
na smartfonie
Jeden z najpopularniejszych formatów e-booków na świecie. Niezwykle wygodny i przyjazny czytelnikom - w przeciwieństwie do formatu PDF umożliwia skalowanie czcionki, dzięki czemu możliwe jest dopasowanie jej wielkości do kroju i rozmiarów ekranu. Więcej informacji znajdziesz w dziale Pomoc.
czytaj
na tablecie
Aby odczytywać e-booki na swoim tablecie musisz zainstalować specjalną aplikację. W zależności od formatu e-booka oraz systemu operacyjnego, który jest zainstalowany na Twoim urządzeniu może to być np. Bluefire dla EPUBa lub aplikacja Kindle dla formatu MOBI.
Informacje na temat zabezpieczenia e-booka znajdziesz na karcie produktu w "Szczegółach na temat e-booka". Więcej informacji znajdziesz w dziale Pomoc.
czytaj
na czytniku
Czytanie na e-czytniku z ekranem e-ink jest bardzo wygodne i nie męczy wzroku. Pliki przystosowane do odczytywania na czytnikach to przede wszystkim EPUB (ten format możesz odczytać m.in. na czytnikach PocketBook) i MOBI (ten fromat możesz odczytać m.in. na czytnikach Kindle).
Informacje na temat zabezpieczenia e-booka znajdziesz na karcie produktu w "Szczegółach na temat e-booka". Więcej informacji znajdziesz w dziale Pomoc.
czytaj
na smartfonie
Aby odczytywać e-booki na swoim smartfonie musisz zainstalować specjalną aplikację. W zależności od formatu e-booka oraz systemu operacyjnego, który jest zainstalowany na Twoim urządzeniu może to być np. iBooks dla EPUBa lub aplikacja Kindle dla formatu MOBI.
Informacje na temat zabezpieczenia e-booka znajdziesz na karcie produktu w "Szczegółach na temat e-booka". Więcej informacji znajdziesz w dziale Pomoc.
Czytaj fragment
Pobierz fragment
Produkt niedostępny.  Może zainteresuje Cię

Dziewczyna z porcelany - ebook

Kobieta potrzebuje mężczyzny, nie chłopca…

Światem Michała rządzą pieniądze i piękne kobiety. Rozchwytywany fotograf, przebojowy student informatyki i model. Jeden telefon sprawia, że Michał musi natychmiast dojrzeć: porzucić swoje dotychczasowe, studenckie życie, wyprowadzić się z dużego miasta i przenieść w rodzinne strony, by zaopiekować się młodszym bratem. Zuzanna, nauczycielka języka rosyjskiego i rozwódka, jest sąsiadką Michała i opiekunką jego młodszego brata. Kompletnie nie pasuje do jego wyobrażenia atrakcyjnej kobiety. Z czasem jednak chłopak zaczyna dostrzegać jej niezwykłe włosy oraz porcelanową cerę. Zuzanna zaczyna go fascynować. Okazuje się jednak, że samo uczucie nie wystarczy, aby zbudować trwałą relację.

Wzruszająca, pełna życiowych prawd opowieść o tym, że nic w życiu nie jest dane raz na zawsze, że życie, śmierć, dorastanie i dojrzewanie jest często bolesnym procesem, na który nie ma mądrej recepty.

Olga Bończyk

Dziewczynę z porcelany przeczytałam jednym tchem. Jest tak skonstruowana, że chce się do końca poznać tę historię. Idealna kobieca książka do pociągu, na niedzielny poranek, dla oderwania i zanurzenia się w innym świecie. Wciąga, wzrusza i zaskakuje.

Anna Kerth

Kategoria: Obyczajowe
Zabezpieczenie: Watermark
Watermark
Watermarkowanie polega na znakowaniu plików wewnątrz treści, dzięki czemu możliwe jest rozpoznanie unikatowej licencji transakcyjnej Użytkownika. E-książki zabezpieczone watermarkiem można odczytywać na wszystkich urządzeniach odtwarzających wybrany format (czytniki, tablety, smartfony). Nie ma również ograniczeń liczby licencji oraz istnieje możliwość swobodnego przenoszenia plików między urządzeniami. Pliki z watermarkiem są kompatybilne z popularnymi programami do odczytywania ebooków, jak np. Calibre oraz aplikacjami na urządzenia mobilne na takie platformy jak iOS oraz Android.
ISBN: 978-83-7976-266-8
Rozmiar pliku: 1,2 MB

FRAGMENT KSIĄŻKI

Zdjęła bluzkę. Przeciągnęła się powolnym, kocim ruchem i wygięła plecy w miękki łuk. Kiedy odchylała głowę, jej włosy zakołysały się i musnęły łopatki. Prędko zmieniłem miejsce, przykucnąłem nieco dalej, bardziej z tyłu, żeby nie było widać sutków. Odrobina tajemnicy zawsze sprzedawała się lepiej niż zbytnia dosłowność. Słońce podświetliło jasny meszek na jej skórze, wzdłuż linii kręgosłupa. Śledziłem go aż do pośladków. Teraz znowu z boku. Zrobiłem jeszcze zbliżenie brzucha, od pępka do ciężkich krągłości. Piersi miała jak brzoskwinie. Migawka trzasnęła sucho kilka razy. Potem wyłączyłem aparat. Dziewczyna rozchyliła lekko kolana.

Zdjęcia były dobre, czułem to. Modelka, chociaż niezbyt ładna, miała świetne ciało i miodowy odcień skóry, który tak lubiłem. W zachodzącym słońcu wyglądał, jakby był nasycony złotem. Sesja podnieciła ją znacznie bardziej niż mnie. W ogóle coraz częściej się zdarzało, że dziewczyny, które zgodziły się rozebrać do paru zdjęć, były potem tak pobudzone i chętne, jakbym dał im co najmniej ecstasy.

Nie pamiętałem, jak ta dzisiejsza ma na imię. Wydawało mi się, że Gosia, ale nie dałbym sobie za to uciąć nawet paznokcia. Wolałem więc zwracać się do niej bezosobowo, żeby uniknąć niezręcznych sytuacji. Takich jak ta w minionym roku, kiedy rozwodziłem się nad urodą Basi, a okazało się, że obok mnie leżała Beata. Niepotrzebne humory, sceny, łzy, o których człowiek chce potem szybko zapomnieć. Po co to komu.

Nigdy nie lubiłem seksu na świeżym powietrzu. Nie miało to nic wspólnego z poczuciem wstydu czy strachem, że ktoś nas zobaczy. Niechby tak się stało, to by tylko dodało pieprzu. Nie lubiłem tego robić na łonie natury z bardzo prozaicznych przyczyn. Po prostu nie tolerowałem much, komarów, mrówek i twardych patyków, źdźbeł trawy i innych niespodzianek pod plecami albo pod łokciami – zależy, czy człowiek znalazł się na górze, czy na dole. Dziewczyna patrzyła na mnie. Czekała na mój ruch. Dlaczego nie, pomyślałem.

Kiedy było już po wszystkim, zrobiłem jej jeszcze kilka ujęć, jak ze spuszczoną wstydliwie głową zapinała bluzkę i wsuwała buty na szczupłe stopy. Przez chwilę myślałem o tym, że kobiety są najpiękniejsze wtedy, gdy niczego nie udają, nie pozują. Ale nie miałem czasu zastanawiać się nad tym dłużej, bo tymczasem za jej plecami, w tle, rozgrywał się niezwykły spektakl. Słońce było już na tyle nisko, że miało niesamowity, pomarańczowy kolor. Siedzieliśmy na niewielkim pagórku, a przed nami rozciągało się pole okryte młodziutką zielenią. Ta zieleń miała sto odcieni, łagodnie przechodziła z ostrej soczystości w mdły pastel i dalej w cienistą głębię – zależnie od tego, jak padało światło i jak wiatr bawił się źdźbłami. Do tego słońce niczym dojrzała mandarynka, tuż nad horyzontem… Chwyciłem aparat, podbiegłem parę kroków i uklęknąłem, ale nie zdołałem osiągnąć tego, na co liczyłem, więc położyłem się na ciepłej trawie. Ziemia pachniała wiosną. Tak. To było to zdjęcie. Zrobiłem chyba z pięćdziesiąt, ale i tak czułem, które jest najlepsze. Na taką fotografię czeka się czasem miesiącami.

Podwiozłem dziewczynę pod jej akademik i odstawiłem samochód Leszkowi. Zanotowałem sobie w pamięci, że będę musiał kupić mu drogą wódkę. Oby tylko nie próbował mnie namówić na wspólne picie, bo źle znosiłem taki alkohol. Dobre piwo, wino, owszem, lubiłem i używałem. Niestety, kolorowe wódki, zresztą nawet niekolorowe, prawie mnie zabijały. Upijałem się zbyt szybko, a potem chorowałem jak dzieciak, długo i boleśnie. To nie dla mnie. Wino – tak, to mój trunek. Lubiłem cały rytuał, który towarzyszy piciu wina z dziewczyną. Uwielbiałem zwłaszcza efekt, jaki wywierało na moich partnerkach to, jak pieściłem palcami butelkę, jej krągłości, smukłą szyjkę. Ich oczy rozszerzały się i czasem odnosiłem wrażenie, że już w tym momencie były gotowe na seks. Jednak nigdy się nie spieszyłem. Uważałem, że to, co dobre, trzeba smakować powoli.

Pojechałem tramwajem do akademika i od razu usiadłem do komputera. Miałem rację. Najlepiej wyszło zdjęcie, przy którym niemal wryłem się brodą w ziemię – to, na którym zielone pole wznosi się ku niebu. Dokładnie o taki efekt mi chodziło! Przejrzałem jeszcze ujęcia z Gosią czy może Asią. Wybrałem kilka, z których dało się coś wydobyć. Resztę skasowałem. I tak nieźle. Niekiedy zdarzało się, że na kilkaset cykniętych fotek jedna była dobra. Tego dnia połów był w miarę obfity, no i seks, mimo że na powietrzu, całkiem przyjemny. Poszedłem pod prysznic, a potem natychmiast spać. Nazajutrz od rana czekała mnie praca dla Modny.pl, a wieczorem spotkanie z Paulą. Musiałem być w formie.

Rano, kiedy wybierałem się do pracy, zadzwoniła matka.

– Nie przyjechałeś – stwierdziła.

Do licha, przecież chyba nie telefonowała, żeby mi o tym powiedzieć.

– Nie mogłem, mamo – skłamałem. – Mówiłem ci, w poniedziałek mam koszmarnie trudne zaliczenie. Jeśli nie posiedzę nad tym z Rafałem, to… no po prostu leżę i kwiczę.

Rodzice nie wiedzieli o tym, że zarabiałem. Nie brałem od nich dużo pieniędzy, ale coś tam jednak zawsze dostałem. W końcu mi się należało. Nie wiedzieli też o Pauli, bo ta wiedza nie była im do niczego potrzebna. Zresztą mama nie pytała. Nigdy z nią nie rozmawiałem o takich sprawach. Ojciec może by zapytał, tyle że nigdy nie byliśmy sami, a przy matce na ogół obaj milczeliśmy. W ogóle rzadko bywałem w domu, a jeśli już się pojawiałem, to odzywałem się głównie do młodszego brata.

– Dosłownie na cztery godziny – powiedziała jeszcze mama. – Mógłbyś przyjechać jutro rano, my wyjeżdżamy mniej więcej o dziesiątej. Po południu będziemy z powrotem. Wziąłbyś sobie książki i pouczyłbyś się tutaj. Tomaszek już nie jest taki absorbujący jak dawniej.

– Nie mogę, mamo. Naprawdę.

Irytowała mnie. Tomaszek to mój brat, a nie syn, do cholery, pomyślałem. Zachciało im się bobasa po czterdziestce, to niech się nim zajmują.

Mama się rozłączyła. Wiedziałem, że zachowałem się jak świnia. Rodzice musieli jechać do dziadka do szpitala. Co prawda, nie mówili o tym głośno, ale każdy z nas wiedział, że to ostatni raz, bo z dziadkiem było bardzo źle i ojciec chciał się z nim pożegnać. Potrzebowali mnie na te kilka godzin, żebym został z braciszkiem. Takich maluchów nie wpuszczali na onkologię, zresztą nawet gdyby zezwalali na takie wizyty, chyba nie byłoby dobrze, żeby czterolatek oglądał staruszka w tym stanie. Byłem tam parę tygodni temu, wiedziałem, jak wygląda – same kości powleczone skórą.

Dlaczego odmówiłem? Choćby dlatego, że weekendy należały do mnie. To był jedyny czas, który spędzałem z Paulą. Poza tym, jak się ma małe dziecko, to trudno, trzeba mu zapewnić opiekę. Jeżeli nie mogą tego zrobić rodzice, trzeba poszukać niańki. To była taka moja prywatna zemsta za godziny, które wlokły się niemiłosiernie, kiedy czekałem na ojca w pustym mieszkaniu. O czwartej matka odbierała mnie z przedszkola, podrzucała do domu i prędko wychodziła z powrotem do pracy. Pokazywała mi na zegarku – gdy ta krótka wskazówka będzie na szóstce, a długa na dwunastce, to tata wróci. Siedziałem jak zaczarowany, wpatrując się w pieprzone wskazówki, a razem ze mną czekały nieruchome zabawki, którymi mnie otaczała, naiwnie sądząc, że mógłbym się bawić, kiedy strach dławił mi gardło.

W studiu Modny.pl spędziłem prawie cztery godziny. Choć była sobota i spałem wyjątkowo długo, teraz oczy mi się zamykały i mógłbym zasnąć na stojąco. Nie znosiłem tej roboty. Zastanawiałem się, czy wolałbym stać po drugiej stronie obiektywu. Chyba tak. Wprawdzie fotografowanie ubrań na modelach to piekielnie nudna praca, ale przynajmniej nie trzeba by się przebierać, prężyć, robić idiotycznych min. Po tych czterech godzinach zupełnie zdrętwiały mi mięśnie twarzy. Na przemian – uśmiech i zabójczo męskie spojrzenie. Do tego te nieustanne przebieranki. Co chwila zmieniałem spodnie, koszule, marynarki, T-shirty. Miałem dość.

Umówiliśmy się na poniedziałek. Czekała nas jeszcze sesja z kąpielówkami i bielizną. Potem koniec, obiecała szefowa. Letni katalog będzie gotowy, co dla mnie oznaczało spokój aż do sierpnia. Dopiero wtedy rozpoczniemy zdjęcia w ciuchach z oferty jesiennej.

Poniedziałek nie bardzo mi pasował, bo miałem dwa wykłady, poza tym chciałem popracować nad fotkami znad morza. Ale pieniądze z Modny.pl były znacznie lepsze niż te, które dostawałem za zdjęcia do kalendarzy. Dlatego postanowiłem odpuścić wykłady, a zdjęcia poobrabiać nazajutrz, natychmiast po powrocie od Pauli.

Wracałem tramwajem. Wprawdzie zarobiłem tego dnia sporo, a jeśli doliczyć to, co miałem dostać od Marka za fotki z dziewczyną o miodowej skórze, no i jeszcze kasę za pokaz mody w „Polonezie”, to musiałem uznać ten weekend za naprawdę udany – ale nie lubiłem bez sensu tracić pieniędzy. Jedynym luksusem, na jaki sobie pozwalałem, był jednoosobowy pokój w akademiku. Rafał, mój kumpel od pokazów, który wprowadził mnie w świat mody, rozbijał się taksówkami, włóczył po drogich lokalach i wyrywał laski na gruby portfel. Ja wolałem oszczędzać. Sam nie wiedziałem na co, może na mieszkanie w centrum albo na volkswagena beetle. A laski wyrywałem na urok osobisty, dobre teksty i te moje sztuczki typu muskanie palcami butelki wina. Skoro działało, to po co wyrzucać pieniądze w błoto.

Byłem zmęczony i przez moment myślałem, że nie mam ochoty na spotkanie z Paulą. To tylko ułamek sekundy, ale jednak. Zaświtała mi taka myśl. To odkrycie było dla mnie szokujące. Jeszcze niedawno, chyba nawet dziś rano, myślałem o tym, jakim jestem szczęściarzem, że wybrała właśnie mnie. Tak, cholernym szczęściarzem. Wciąż tak uważałem. To tylko zmęczenie. Każdego może dopaść.

Przez to, że przedłużyła się sesja zdjęciowa dla Modny.pl, nie pojechałem na basen. Okej, jutro popływam dłużej, uzgodniłem z samym sobą. Ale solarium nie odpuściłem, na to nie mogłem sobie pozwolić. Raz w tygodniu to był mus, jeśli chciałem utrzymać niemal niezauważalną opaleniznę, która i na pokazie, i na zdjęciach dawała piękny kontrast z białymi zębami.

Kiedy już leżałem nago pod lampami i moja skóra nabierała brązowego odcienia, myślałem o tym, że właściwie nigdy nie byłem specjalnie urodziwy. Jako piętnastolatek nosiłem aparat na zębach, bo rosły tak krzywo, że niemal w poprzek. Byłem wysoki, ale chudy i lekko zgarbiony. Włosy układały mi się w kompletnie niezrozumiały sposób – każdy w inną stronę. Wyglądałem jak jakaś złamana, rozczapierzona miotła. Gdybym nie zakochał się wtedy w Natalii, która zresztą okazała się potem zwykłą manipulatorką, nic by się pewnie nie zmieniło. Pozostałbym nadal romantycznym chłopakiem, czytającym w ukryciu książki o miłości i fotografującym kwiaty, owady i chmury. Taki byłem. Gdy teraz o tym myślałem, szarpał mną śmiech. Jak dobrze, że podsłuchałem tamtą rozmowę i nałykałem się wstydu przemieszanego z bólem, gorzkiego aż do łez, do wymiotów, do nienawiści.

Była zima. Po wielu miesiącach marzeń i nieśmiałych spojrzeń odważyłem się zaprosić ją do kina, na jakąś komedię romantyczną, o ile pamiętam. Wiedziałem, że nie należy zapraszać dziewczyn na filmy akcji, zresztą sam takich nie oglądałem. Zgodziła się. Wprawdzie nie dawała mi spokoju myśl, że uśmiechnęła się przy tym jakoś dziwnie – z triumfem? – ale jednak się zgodziła. Sobota o czwartej. Mam być pod jej domem. Przejdziemy się pieszo i będziemy pod kinem akurat na szesnastą trzydzieści.

Byłem. Czekałem. Przed wyjściem szorowałem zęby tak, że aż krwawiły mi dziąsła. Natalia wyszła i wzięła mnie za rękę. Chyba mnie wtedy zamroczyło, jakby zaświeciły mi nad głową jakieś nowe słońca. Pewnie dlatego nie zaniepokoiło mnie to, że ktoś błysnął nam w oczy fleszem. To była jej koleżanka, Ilona. Ją zresztą też później przeleciałem. Za małe piersi, jak dla mnie.

Nie zaniepokoiło mnie nawet to, że wkrótce po tym, jak Ilona zrobiła nam kilka zdjęć, Natalia puściła moją dłoń. Nie wiedziałem tylko, co zrobić. Ponownie wziąć ją za rękę? Objąć? Szedłem obok niej jak cielak, gotów rzucić się jej do stóp i błagać, żeby została moją dziewczyną. Miałem tylko piętnaście lat, byłem niewinny i naiwny. Dla mnie to była miłość na zawsze, do grobowej deski.

Nie zapamiętałem, co to była za komedia i czy mi się podobała. Zerkałem na dłoń Natalii, więc nie miałem czasu patrzeć na ekran. Dłoń leżała na jej kolanach i jedyną moją myślą przez półtorej godziny filmu było: czy mogę jej dotknąć? Czy jeśli sięgnę tam i chwycę jej palce, zacznę je pieścić – pozwoli mi na to? A jeśli tak, to czy wtedy powinienem podnieść jej rękę? Bo jeżeli tego nie zrobię, to dotknę także jej nóg. Nóg. Ud. Na myśl o jej udach dostałem erekcji, więc przez resztę filmu zastanawiałem się także, jak do cholery wstanę, skoro mam krótką kurtkę, taką do pasa – i wszystko będzie widać.

Film się skończył, nikt nie zauważył erekcji, choć trwała nadal, odprowadziłem Natalię pod dom i tyle. Nie było pocałunku ani nawet rozmowy, bo okazałem się zbyt tchórzliwy, aby się odezwać. Wróciłem do domu i marzyłem, że byłem dość odważny, że dotknąłem jej dłoni, jej uda, jej ust. Fantazjowałem tylko do tego momentu, do pocałunku, nie śmiałem sięgnąć myślami dalej. Marzyłem też, że jestem najlepszym sportowcem w szkole i ona pragnie właśnie mnie albo wygrywam jakiś konkurs, albo że tańczy ze mną na szkolnej dyskotece – bo tańczyłem nieźle i jedyny problem polegał na tym, że kompletnie nikt o tym nie wiedział.

Byłem nikim. Jak bardzo, zrozumiałem właśnie wtedy, gdy przypadkiem udało mi się usłyszeć rozmowę Natalii z Iloną. Stały przed salą gimnastyczną i nie były świadome, że ktoś jest w męskiej szatni. Coś mnie zatrzymało, pewnie musiałem skorzystać z toalety i dlatego przebierałem się później niż reszta chłopaków. Słyszałem każde słowo. Tylko dzięki temu mogłem się przygotować na upokorzenie, które uwolniło mnie od nabożnego lęku przed dziewczynami.

Natalia kandydowała do samorządu szkolnego. Była gospodarzem klasy, a marzyły się jej większe zaszczyty – stanowisko przewodniczącej samorządu. Nigdy nie rozumiałem takich potrzeb i nie wnikałem, jak świadczy to o czyjejś osobowości, po prostu przyjmowałem do wiadomości, że wielu ludzi, jeśli nie większość, różni się ode mnie pod tym względem. Podsłuchując wówczas tę rozmowę zrozumiałem, że wraz ze swoim sztabem wyborczym zaplanowała kampanię „na wesoło”. Jednym z jej elementów miało być zdjęcie ukazujące ją, kandydatkę na przewodniczącą, jak prowadzi za rękę mnie, dziecko specjalnej troski.

Nie poszedłem wtedy na wuef. Zwiałem. Odczekałem trochę, siedząc w kucki w szatni i tłumiąc coś, co byłoby płaczem, gdybym nie był taki wściekły. Więc może krzyk. Potem przebrałem się i wybiegłem. W domu wszedłem pod prysznic i długo zmywałem z siebie upokorzenie połączone z wściekłością. Gdy stanąłem na dywaniku przed lustrem, czerwony od wstydu i gorącej wody, nadal coś się we mnie kotłowało.

Plakaty Natalii rzeczywiście zawisły na ścianach naszej szkoły. Na zdjęciach miałem wyraz twarzy debila, szczęśliwy uśmiech i zmrużone oczy. Ona, jak starsza siostra, dobrotliwa i cierpliwa, trzymała mnie za rękę i przeprowadzała przez ulicę. Tak to wyglądało na zdjęciu. Plakat uzupełniał napis: „Głosuj na Natalię! Ona pomaga nawet najbardziej potrzebującym!”

Cała szkoła konała ze śmiechu. Pamiętam moje oszołomienie, kiedy uświadomiłem sobie, że wszyscy, nawet moi kumple, rechoczą i poklepują się nawzajem po ramionach. Wydobycie się z samego dna rozpaczliwego wstydu zajęło mi dokładnie dwa dni. Dwa dni leżenia w pokoju, twarzą do ściany i gryzienia skórek wokół paznokci. Kilka decyzji. Potem jeszcze dwie godziny patrzenia w lustro, na znienawidzoną gębę. W tym czasie wykluwały się nienazwane postanowienia. Złożyłem tej zgnębionej twarzy pewne obietnice. To wtedy rozpoczął się mozolny proces przemiany z jakiejś zabawnej poczwarki w formę dojrzałą. Cokolwiek to oznaczało.

Trzeciego dnia w szkole śmiałem się wraz z kolegami. Roman, klasowy byczek, szturchnął mnie pod żebro i powiedział:

– Aleś z siebie zrobił palanta, chłopie.

Roześmiałem się.

– Za to, co mi dała, pozwoliłbym się sfotografować nawet na golasa.

Roman zamilkł, a wraz z nim reszta chłopaków. Kto by pomyślał, że tak uważnie słuchali, co mówię.

– Co się gapisz? – zapytałem. – Przecież ci nie zdradzę, co dokładnie robiliśmy. Umowa to umowa.

Paweł, mój kolega z ławki, zrobił wielkie oczy. Nawet on mi uwierzył.

– Jedno wam powiem – zniżyłem głos, a oni wszyscy jak na komendę pochylili głowy. – Ma zupełnie brązowe sutki.

Natalii rewelacja dotycząca koloru jej sutków nie zaszkodziła. Mnie natomiast uczyniła kimś znaczącym, zarówno w oczach chłopaków, jak i dziewczyn. Nie wiedziałem tego na pewno, ale mogłem przypuszczać, że plotka o tym, jakoby pozwoliła mi na to i owo, szybko dotarła do bohaterki tych sensacyjnych wieści. Potrafiłem sobie wyobrazić, jak zaprzeczała i próbowała wyśmiewać wszelkie insynuacje tego typu. A jednak byłem pewien swego. Mój spokój był silniejszy niż jej irytacja. Poza tym wiedziałem, że ludzie myślą obrazami. Jeśli wyobrazili sobie, a dam głowę, że tak było, brązowe brodawki jej piersi, to w tym samym momencie przyjęli moje wyznanie za prawdę. Uwierzyli w nie. Wszelkie cnotliwe zaprzeczenia Natalii wypadały blado w porównaniu z rozochoconą wyobraźnią piętnastolatków. Wygrałem.

Pikanie obudziło mnie z zamyślenia. Opalanie dobiegło końca. Wygramoliłem się z rozgrzanego solarium, ubrałem się, zapłaciłem i poszedłem do akademika, żeby się wykąpać. Nie znosiłem zapachu mojego ciała po sztucznym opalaniu. Śmierdziało plastikiem. Na szczęście to tylko kilka minut pieszo, bo byłem kompletnie wypompowany. Po raz drugi tego dnia pomyślałem, że najfajniej byłby się położyć i przespać resztę dnia. Zamiast tego zjadłem czerstwą bułkę z nieświeżym pasztetem (gdy robiło się ciepło, szczególnie doskwierał mi brak lodówki w akademiku), wziąłem prysznic i ogoliłem się starannie. Założyłem popielate spodnie, białą koszulę, do tego granatowy sweter, przewiązany niby niedbale na ramionach. Spojrzałem w lustro. Może być. Zastanawiałem się nad okularami. Wybrałem te z ciemnymi oprawkami.

Kiedy wszedłem, Paula kroiła oliwki. Nie znosiłem oliwek, ale nie wypadało przyznawać się do plebejskich gustów w gronie jej przyjaciół, więc już dawno przestałem wyrażać własne zdanie. Nie lubiłem jej wymyślnych sałatek z rukoli i granatów, nie cierpiałem tarty ze szpinakiem i jajkiem, oliwek, ostryg i jeszcze wielu dziwacznych rzeczy, które wrzucała do misek i mieszała z nabożeństwem albo podawała na stół z miną zwyciężczyni świata. Szczerze mówiąc, nie lubiłem także jej przyjaciół. Byli nadęci, nienaturalnie serdeczni, po prostu sztuczni. Ja, chłopak z małego miasteczka, byłem dla nich jakimś egzotycznym eksponatem. W każdym razie dopóki jeden z drugim nie zobaczył mnie na pokazie. Wtedy zaczęli mnie traktować jak równego sobie. Tyle, że ja nie czułem się im równy. Czułem się od nich lepszy. Na szczęście dzisiaj nie zastałem w jej mieszkaniu żadnego bufona, artysty z bożej łaski ani koleżanki rozpoczynającej błyskotliwą karierę w korporacji.

– Co tak późno? – spytała Paula na powitanie.

Nie odpowiedziałem, bo doskonale wiedziałem, że nie czeka na odpowiedź. Nie była ciekawa, co mnie zatrzymało i gdybym zaczął jej o tym opowiadać, po prostu by mi przerwała. To był tylko taki jej sposób wyrażania niezadowolenia z tego, że coś zrobiłem inaczej, niż by chciała. Widocznie miałem być wcześniej.

– Podaj ananasa – mruknęła, gdy pocałowałem ją w policzek.

Ładnie pachniała. Jakieś nowe perfumy. Ciekaw byłem, które miejsca na ciele musnęła dzisiaj zapachem. Zwykle, kiedy ją rozbierałem, odnajdowałem kilka takich punktów – płatki ucha, czasem skronie, zawsze nadgarstki, magiczna linia między piersiami, a bywało, że nawet pępek.

Otworzyłem puszkę z ananasem, wylałem syrop – żadne z nas by go nie wypiło, bo to puste kalorie – i pokroiłem owoce w kostkę. Już wiedziałem, co będziemy jeść, bo zauważyłem kawałki wędzonego kurczaka i migdały. Lubiłbym tę sałatkę, gdyby nie oliwki.

Kiedy Paula mieszała składniki z majonezem, ja nakryłem do stołu i nalałem wina. Przy niej nie musiałem się wygłupiać z gładzeniem palcami butelki i innymi sztuczkami służącymi uwodzeniu. Ta kobieta była już moja. Zdobyłem ją po wielu miesiącach bardziej lub mniej wyszukanych zalotów. Wiedziałem, że zaraz po kolacji, gdy przy dobrej muzyce opróżnimy butelkę wina, będziemy się kochać w taki sposób, jaki akurat jej przyjdzie do głowy. Paula była pomysłowa. Ceniłem to.

Wino okazało się dobre, cierpkie. Uderzyło nam lekko do głowy, zaczęliśmy się całować. Potem kochaliśmy się na podłodze. Paula siedziała na mnie z kieliszkiem w dłoni i poruszała się bardzo powoli. Jest idealna, pomyślałem. Niesamowicie szczupła, o niewielkich, sterczących piersiach i długiej szyi. Tego dnia robiliśmy to przy bluesowym głosie Liz Wright. Z rogu pokoju padało światło smukłej lampy. Cień Pauli tańczył na ścianie, poruszał się rytmicznie i było prawie tak, jakbym brał dwie kobiety jednocześnie.

Rano obudził mnie aromat dobrej kawy. Jak zawsze w niedzielę, wybieraliśmy się na basen. Paula nic nie jadła przed pływaniem, tylko piła małą czarną. Ja lubiłem jeszcze przegryźć coś słodkiego. Prychnęła na mnie z pogardą, gdy zobaczyła rogalika na spodeczku.

– Przecież to same węglowodany – powiedziała.

– Ale jakie pyszne – roześmiałem się.

Nie dbałem jakoś szczególnie o linię, raczej o muskulaturę. Dwa razy w tygodniu siłownia, w weekendy basen – to tyle. Paula ćwiczyła codziennie, w niedziele pływała, jadła wyłącznie proteiny i warzywa. Czasem myślałem, że na dłuższą metę to może być męczące. Miałem na myśli życie z nią pod jednym dachem. Ale ponieważ na razie nie planowałem wprowadzić się do niej, przestałem sobie tym zaprzątać głowę. Właściwie nie wiedziałem, czy cokolwiek planuję w związku z nami. Po prostu było przyjemnie. Chciałem mieć tę dziewczynę – i miałem ją. Tyle.

– Dzwonił Jarek – przypomniała sobie, gdy wsiadaliśmy do jej samochodu po basenie.

– Tak?

– Wiesz, w sprawie tego programu na żywo.

Już wiedziałem, o czym mówi. Któregoś dnia wpadła na pomysł, żeby mnie wkręcić do lokalnej telewizji. Rozmawialiśmy o tym, co by to mogło być. Wolałbym coś, na czym się znam. Czyli? Moda, fotografia, fitness? Upierała się przy modzie, ale ostatecznie okazało się, że jest do zrealizowania fajny projekt dotyczący siłowni i innych miejsc w okolicy, gdzie można trenować. Miałbym trochę poćwiczyć przed kamerą, a potem przejść się po danym klubie, pogadać z właścicielem i użytkownikami. Na koniec taki mój prywatny ranking. Co tydzień zestawienie, a po całym cyklu najlepsze siłownie i kluby dostawałyby coś w rodzaju dyplomu czy certyfikatu. Pomysł nie był oczywiście mój, tylko gościa od programów sportowych, ale on był totalny pączuś. Tak go podsumowała Paula. Pączuś w tego typu projekcie byłby kompletnie niewiarygodny. A że ja nie byłem pączuś, tylko ciacho (znowu jej określenie), nadawałem się do tego znakomicie. Moje ciało się do tego nadawało. Mózg mógłbym zostawiać w domu, wszystkie kwestie miałbym napisane, wystarczyłoby czytać z promptera albo się nauczyć na pamięć.

Sam nie wiedziałem, co o tym sądzić. Miałem już trochę na głowie. Przede wszystkim zdjęcia, jako fotograf i jako model. Od niedawna te pokazy mody. Do tego strony internetowe, które projektowałem już ładnych parę lat i wyrobiłem sobie niezłą markę. Miałem coraz więcej klientów. Taka strona dla firmy to przyjemna robota, a wskakiwało od kilkuset złotych do kilku tysięcy, w zależności od projektu. No i mogłem to robić nawet w nocy, kiedy mi pasowało, kiedy miałem wolny czas. Kasa leciała, biznes się kręcił. Po co mi jeszcze telewizja?

– Sam nie wiem. Przez to wszystko nie mam już czasu na studiowanie. Niedługo sesja.

– A po co ci te głupie studia? – roześmiała się Paula lekceważąco. – Rzuć to w diabły. Teraz nikt nie pyta o dyplom. A już zwłaszcza po twojej informatyce.

Miała rację. Dobrze wiedziałem, że jeśli chcę się zakręcić wokół programowania, to nikt nie zapyta, jakie mam papiery, tylko – co potrafię. Tak samo było z grafiką, z robieniem stron i fotografowaniem. Liczyło się to, co umiałem. Ale pomijając nadchodzącą sesję, został mi tylko ostatni rok. Cztery lata wytrwałem – i teraz miałbym to przerwać? Absurd.

– Daj mi jego telefon, zadzwonię – postanowiłem jednak.

– Nie musisz już dzwonić – odpowiedziała, parkując przed swoim blokiem. – Umówiłam cię na jutro po południu. Masz być o piątej.

– Jutro mam zdjęcia dla Modny.pl.

– Nie ma mowy. Zdjęcia możesz przełożyć. A taka szansa więcej się nie powtórzy. Zrozum, to jest przepustka do telewizji ogólnopolskiej. Z twoim ciałem masz naprawdę duże szanse.

Byliśmy w windzie. Przywarła do mnie, naciskając mi udem na krocze. Oczywiście miałem erekcję, choć w mojej głowie działo się coś zupełnie odwrotnego niż w spodniach.

– Paula, nie możesz dysponować moim czasem – próbowałem się przeciwstawić, choć już wiedziałem, że przegrałem.

Wciągnęła mnie do mieszkania, manipulując przy moim rozporku. Nie słuchała. Nigdy mnie nie słuchała. Pchnąłem ją do kuchni, usiadła na stole i rozchyliła uda. Zdarłem z niej majtki i wszedłem w nią tak mocno, żeby zabolało, bo byłem zły. Potem powietrze przeciął jej krzyk.

Tak, to prawda – uprawiałem z nią seks, ale byłem wściekły. Chyba po raz pierwszy dotarło do mnie, że mój czas, moje życie, moje studia, po prostu ja, Michał – nie znaczyłem dla niej nic.

Pustka. To słowo towarzyszyło mi przez resztę dnia. Wtedy, gdy Paula krzyczała z rozkoszy i później, kiedy leżeliśmy na podłodze, zmęczeni po seksie. Było tak, jakbym przed chwilą uprawiał jakiś sport. Dyszałem, moja skóra była wilgotna, tętno się powoli uspokajało. Czym to się różniło od biegania albo ćwiczeń na siłowni? Przez chwilę zastanawiałem się, czym powinno się różnić, ale nie znalazłem odpowiedzi. Pewnie coś powinno się dziać w sercu albo w głowie. Nie byłem pewien. Chyba się trochę pogubiłem.

Czy miało to jakieś znaczenie dla niej, dla Pauli? Kim ona właściwie była? Tak naprawdę jej nie znałem. Poderwałem ją, bo uważałem ją za piękną, niemal idealną kobietę. Szczupła, zgrabna, bez najmniejszej fałdki tłuszczu, którego tak nie lubiłem. Równe, białe zęby. Świetna cera. Piękne, brązowe oczy, długie rzęsy. Choćbym myślał cały dzień, nie znalazłbym w niej skazy, błędu, zaniedbania. Była perfekcyjna. Tylko dlaczego teraz, kiedy leżałem obok niej i uspokajałem oddech, zrobiło mi się zimno? Dlaczego nie wiedziałem, co ją zachwycało, które z moich zdjęć było jej ulubionym? Czy było coś, co ją wzruszało albo rozśmieszało do łez? Nie miałem pojęcia. Rozmawialiśmy tylko o błahych sprawach albo o jej karierze. Ostatnio także o mojej, ale to ona chciała o tym mówić. Ja byłem od słuchania.

Słowo „pustka” wróciło z wielką mocą po obiedzie. Usmażyliśmy rybę, zjedliśmy ją na listku sałaty, bez węglowodanów, tak jak chciała Paula. Miałem zamiar jechać już do akademika, bo czekała na mnie praca. Musiałem obrobić zdjęcia i dokończyć stronę hodowli kotów rasowych. A wieczorem – pokaz mody w „Polonezie”. Zapiąłem dżinsy. Paula pogładziła mój tors pięknymi dłońmi o idealnych paznokciach. Lubiła moje mięśnie na brzuchu, te „kaloryferki”, jak to nazywała. Chciałem ją pocałować, ale w mojej kieszeni rozdzwonił się telefon.

– Słucham – rzuciłem oficjalnym tonem, bo spodziewałem się klienta.

Numer z wyświetlacza nic mi nie mówił.

– Michał?

Głos, który usłyszałem, też niewiele mi mówił. Z czymś się luźno kojarzył. Ale brzmiała w nim taka groza, że zamarłem.

– Tak?

– Michał, posłuchaj…

Głos się załamał. Ten ktoś nie mógł mówić. Gdzieś w środku poczułem okropny chłód, jakby do wnętrzności wlewała mi się lodowata woda.

– Kto mówi? – zapytałem, bo nie rozumiałem, co się właściwie dzieje.

– Ciocia Gabrysia. Michał. Mama i tata… Zostawili u mnie Tomaszka, bo ta ich niańka wyjechała na weekend…

– Tak?

Patrzyłem bezradnie na Paulę. Nagle zaczęło mi brakować powietrza.

– Właśnie dostałam wiadomość. Mieli wypadek. Oboje nie żyją.

Odłożyłem komórkę na komodę. Nie byłem pewien, czy wcisnąłem czerwoną słuchawkę, czy głos cioci Gabrysi ciągle tam był. Nie miałem dość siły, żeby sprawdzić, podnieść telefon z powrotem i spojrzeć na wyświetlacz. Jakby ta rozmowa wyssała ze mnie całą energię życiową.

Paula stała przy lustrze, poprawiała sobie brew. Jakkolwiek absurdalnie by to brzmiało, tak właśnie było, poprawiała sobie brew. Czesała ją palcami. Jakie znaczenie, do jasnej cholery, miał kształt jej brwi? Przyglądałem się temu z niedowierzaniem. Nadal nie byłem w stanie się poruszyć. Całą uwagę skupiłem na ruchu jej palców, na tym, jak przygładzała drobne, czarne włoski.

– Co się stało? – zapytała, spojrzała na mnie przelotnie i znów wróciła do brwi.

Niewiarygodne.

– Moi rodzice nie żyją. Zginęli w wypadku.

Ktoś powiedział to za mnie. To nie mogłem być ja, bo przecież nie byłem w stanie otworzyć ust. Paula oderwała wzrok od swojej twarzy i patrzyła przez chwilę na mnie. W lustrze. Nie odwróciła się.

– Kiedy pogrzeb? – zapytała rzeczowo.

– Co?

Nie zrozumiałem. Byłem zanurzony w czymś miękkim, co wprawdzie nie tłumiło dźwięków, bo przecież słyszałem, co mówi… ale nie rozumiałem. To miękkie coś sprawiło, że poczułem się niemy, jakbym nie miał języka. I nie mogłem się poruszać.

– Bo jutro masz te zdjęcia – wyjaśniła, wciąż patrząc na mnie z niepokojem.

A ponieważ milczałem, dodała głośniej:

– Telewizja, Michał. Jedyna taka szansa. Nie zrobisz mi tego. Załatwiłam to dla ciebie. Jutro o piątej…

Otworzyłem drzwi i wyszedłem. Podążałem przed siebie jak automat, tak po prostu, bez żadnej myśli. Nie miałem na sobie koszuli ani butów. Nie miałem nawet skarpetek. Zauważyłem to dopiero wtedy, gdy zaczęły mnie boleć stopy od drobnych kamyków na przejściu przez tory tramwajowe. Nie wiedziałem, w jaki sposób odnalazłem postój taksówek. To się działo samo. Pojechałem do akademika. Kierowca przyglądał mi się badawczo. Na szczęście w kieszeni spodni miałem portfel. Uświadomiłem sobie, że u Pauli został telefon, ale nie byłem w stanie tam po niego wrócić.

W moim pokoju panował błogi spokój. Tutaj nic się nie stało, świat się nie zawalił. Przez chwilę miałem głupie uczucie, że wystarczyłoby tu zostać, nigdzie nie wychodzić, aby wszystko było po staremu. Usiadłem na łóżku i gapiłem się w ścianę. Nikt mi nie przeszkadzał. Nic się nie działo, kiedy tak siedziałem w gęstniejącej szarości. Dopiero gdy było już całkiem ciemno, ktoś zapukał do drzwi i wszedł, nie czekając na zaproszenie. To mogła być tylko ona.

– Weź się w garść – powiedziała cicho. – Przywiozłam ci telefon i ubranie.

Patrzyłem na nią i musiałem mieć bardzo głupią minę, bo odwróciła wzrok. Czego właściwie oczekiwałem? Że mnie przytuli? Czy to byłoby dziwne, gdyby moja dziewczyna mnie przytuliła? Uświadomiłem sobie, że ona nigdy nie przytulała. Ona uprawiała seks. Spojrzała na mnie znowu i było tak, jakby słyszała moje myśli, bo jej twarz złagodniała.

– Przecież wiem, że to straszne – szepnęła. – Ale pogrzeb na pewno nie jest jutro. To nigdy nie jest tak szybko. Jedź na te zdjęcia.

Niewiarygodne. Kochałem się z kawałkiem lodu. Wstałem i pocałowałem ją w policzek, wyjąłem z jej dłoni reklamówkę z moimi rzeczami, a potem wyprowadziłem delikatnie i zamknąłem za nią drzwi.

Ciąg dalszy w wersji pełnejPOLECAMY

Życie, szczególnie to po czterdziestce, pełne jest niespodziewanych zbiegów okoliczności…

Anna wyjechała z Polski dwadzieścia lat temu. Mieszka w Londynie. Ma męża Anglika, przy boku którego prowadzi spokojne, ustatkowane życie. Pewnego dnia odbiera telefon od dawnej przyjaciółki z Krakowa szukającej wakacyjnej pracy dla swojego syna. Wojtek właśnie dostał się na uniwersytet i chce zarobić na studia. Anna postanawia zatrudnić chłopaka do pomocy w remoncie starego domu odziedziczonego przez jej męża. I choć Wojtek przylatuje do Anglii razem ze swoją dziewczyną, życie napisze dla całej trójki zupełnie inny, zaskakujący scenariusz.Polecamy również:

Karolina Wilczyńska

STACJA JAGODNO. ZAPLĄTANA MIŁOŚĆ

Zatrzymaj się na chwilę w urokliwej miejscowości w Górach Świętokrzyskich. Tutaj czas płynie inaczej. W Jagodnie spotykają się przeciwieństwa: wieś i miasto, kobiety i mężczyźni, starość i młodość, tradycja i nowoczesność. Karolina Wilczyńska odmienia smaki życia przez wszystkie przypadki.

Tamara – 36-letnia rozwódka i specjalistka od PR-u dostaje polecenie zorganizowania kampanii wyborczej kandydatowi na wójta gminy Jagodno. Podczas spotkania przedwyborczego jeden z oponentów zarzuca Tamarze, że promuje politykę prospołeczną, a sama zaniedbuje swoją rodzinę. Faktycznie jej nastoletnia córka Marysia ma problemy – chłopak namawia ją do zażycia narkotyków i domaga się „dowodu miłości”. Czy nowy partner Tamary przejdzie tę próbę rodzicielską? Czy Tamara uratuje córkę? Kim jest tajemnicza babcia Róża?

Trzy generacje kobiet i smak konfitur z fiołków, które potrafią osłodzić nawet najbardziej gorzkie życie. Najnowsza powieść Karoliny Wilczyńskiej to pełna ciepła opowieść o miłości, szczęściu i poszukiwaniu własnego miejsca na ziemi.

W dalszej części znajdziecie Państwo

fragment publikacji
mniej..

BESTSELLERY

Kategorie: