147 bram - ebook

1.

Pę­ka ochron­na sko­ru­pa, któ­ra by­ła opar­ciem dla stóp, na któ­rej wy­ty­czo­na by­ła wia­do­ma dro­ga, gdzie pew­ność pod­ło­ża nie­mal­że wa­run­ko­wa­ła ży­cie.

Świat wi­ru­je, al­bo roz­wa­la się... Szcze­li­na nisz­czy, co ład­ne i ła­god­ne by­ło do tej po­ry. To, co by­ło zna­ne i oswo­jo­ne.

Su­cha pęk­nię­ta zie­mia, cios, któ­re­go nie moż­na od­dać, nie go­ją­ca się ra­na- przy­zy­wa­ją na­dzie­ję, szu­ka­ją głę­bi, że­by nie za­nu­rzyć się w roz­pa­czy cał­ko­wi­cie, że­by zna­leźć ra­tu­nek, że­by móc od­dy­chać. Że­by mi­mo zmia­ny pod­ło­ża stą­pać.

147.

Ży­cie we­wnętrz­ne jest trud­ne do spre­cy­zo­wa­nia. Ja­wi się ja­ko bar­dzo su­biek­tyw­ne i in­dy­wi­du­al­ne. Na to, co ze­wnętrz­ne, ma­my świad­ków, któ­rzy wi­dzą ten sam ko­lor, kształt, bieg wy­da­rzeń. Za­uwa­ża­ją te sa­me ce­chy. Mo­że­my na ten te­mat roz­ma­wiać i zna­leźć po­twier­dze­nie te­go, w czym uczest­ni­czy­my. Mo­że dla­te­go tak trud­no so­bie ufać i so­bie uwie­rzyć, bo nikt nie po­twier­dza te­go, co roz­gry­wa się w nas sa­mych. Cza­sem spo­tka­my się z ak­cep­ta­cją, cza­sem ze zro­zu­mie­niem. Coś się po­wta­rza, coś zda­rza się u in­nych, ale w nie­wiel­kim tyl­ko stop­niu. Sa­mot­ność we­wnętrz­nej wę­drów­ki, obok ca­łe­go tru­du, ma jesz­cze ten, by umieć ufać so­bie.