Agata na tropie. Skarb Majów - ebook

Początek śledztwa

Pewnego sobotniego poranka pod koniec stycznia Larry Finder, uczeń prestiżowej szkoły detektywistycznej Eye International, nie mógł usiedzieć w miejscu. Właśnie dostał mejl od swojego przyjaciela Mallory’ego, który zapraszał go na urodziny. Dla Larry’ego była to fantastyczna wiadomość. Rano z ogromnym ociąganiem wstał, żeby uczestniczyć w internetowej lekcji wywiadu i kontrwywiadu i od paru godzin nieustannie ziewał. Z trudem dotrwał do południa, pożegnał grzecznie profesora DM31 i ponownie przeczytał zaproszenie.

Impreza była zaplanowana na ósmą w Fashion Time, ekskluzywnym lokalu w centrum Londynu. Motywem były lata siedemdziesiąte. Obowiązywał strój inspirowany muzyką disco, czyli styl bardzo modny w tamtych czasach.

Na zaproszeniu widać było chłopców w dzwonach, barwnych koszulach z postawionymi kołnierzami, kamizelkach tak obcisłych, że mogły utrudniać oddychanie, i butach na pięciocentymetrowych obcasach.

Larry uwielbiał ekstrawagancję i z entuzjazmem podjął wyzwanie. Na obiad pochłonął talerz frytek, które stały w lodówce od co najmniej trzech dni. Potem zaczął grzebać w szafie, w której znalazł tylko dżinsy, koszulki i eleganckie garnitury szyte na miarę, które matka kupiła mu na specjalne okazje.

Nic się nie nadawało na dzisiejszy wieczór.

Rozczarowany rozpoczął poszukiwania w internecie. Po godzinie oglądania różnych stron internetowych, jego uwagę przyciągnęło nagranie Johna Travolty z filmu Gorączka sobotniej nocy. Ruchy aktora były płynne i magnetyczne, a dopasowany biały garnitur, który nosił, idealnie nadawał się na wieczorne przyjęcie.

Larry udał się do sklepu z używanymi ubraniami, który znajdował się niedaleko jego domu. Wydał całą tygodniówkę, ale wrócił do domu z wielką torbą ciuchów.

Później wskoczył pod prysznic i zaczął się szykować do wyjścia. Po siódmej stał jeszcze przed lustrem, poprawiając ostatnie drobiazgi w swoim stroju.

– Tego wieczoru żadna dziewczyna mi się nie oprze! – oznajmił z zadowoleniem, zapinając kamizelkę.

Podkreślił te słowa, unosząc palec i krótkim, szybkim ruchem wysuwając biodro, tak jak to robił na filmie John Travolta. Ku własnemu zaskoczeniu taneczny ruch wyszedł mu doskonale.

Musiał jeszcze tylko użyć perfum i mógł wyjść. Chwycił buteleczkę i rozpylił mgiełkę wokół siebie.

– Au! – krzyknął, gdy perfumy trafiły mu prosto w oko. – Ale piecze!

Pobiegł do łazienki, przemył twarz gorącą wodą, jeszcze raz krzyknął, potarł mocniej, wydał kolejny okrzyk bólu i w końcu po długich torturach przetarł delikatnie prawe oko wilgotnym ręcznikiem. Z jękiem otworzył powieki i sprawdził odniesione szkody: oko przypominało czerwoną kulę bilardową.

– O nie, będę musiał zużyć litr kropli do oczu! A tak w ogóle, to gdzie ja je wsadziłem? – rozpaczał młody detektyw, miotając się po mieszkaniu. Na wpół oślepły obijał się o meble, strącając na ziemię stosy komiksów i czasopism. – Może są w apteczce…

Otworzył szafkę i wyrzucił wszystko ze środka. Niestety apteczka była pełna plastrów, środków do dezynfekcji i opakowań waty, ale nie było żadnych kropli do oczu.

W tym czasie oko strasznie spuchło.

– Nie mogę się pojawić na imprezie w takim stanie! – załkał. – Muszę coś wymyślić!

Zastanawiał się przez chwilę, sprawdzając nieustannie godzinę. Było już po ósmej i impreza z pewnością się zaczęła. Nagle strzelił palcami.

– Ale jestem głupi! – krzyknął. – Jak mogłem nie pomyśleć o tym wcześniej?

Znalazł rozwiązanie. Może odrobinę śmieszne, ale w tej awaryjnej sytuacji jedyne, na które było go stać.

Dwadzieścia minut później wszedł na imprezę, pogwizdując radośnie. Sczesał grzywkę na prawą stronę. Nikt z przyjaciół nie zauważył zaczerwienionego oka, które skrywała. Kiedy młody detektyw przywitał się ze wszystkimi, zaopatrzył się w wybór przekąsek i usiadł na kanapie w najciemniejszym kącie sali. Zaproszeni goście tańczyli pod ogromną stroboskopową kulą, która kręciła się nieustannie, rozświetlając wnętrze kolorowymi błyskami.

– Nie tańczysz? – zapytał go wkrótce Clarke, ruszając brzuchem do rytmu.

Larry przybrał pozę wielkiego eksperta, zakładając nogę na nogę i wrzucając sobie popcorn prosto do ust.

– Oszczędzam energię – stwierdził. – Najlepsze piosenki zawsze są na końcu.

Clarke roześmiał się, znowu zaczął kręcić brzuchem i zniknął wśród tańczących.

Na koniec piosenki funky, która wzbudziła euforię na parkiecie, przyszła kolej na Mallory’ego.

– To mój szczęśliwy wieczór, drogi Larry – powiedział ucieszony. – Jeśli nie podniesiesz się z tej kanapy, poderwę ci wszystkie dziewczyny!

Larry już miał rzucić w odpowiedzi jakiś żart, ale akurat rozległy się chóralne życzenia i przyjaciel został wyciągnięty na środek sali, aby pokroić ogromny tort urodzinowy.

W ogólnym zamieszaniu młody detektyw zastanawiał się nad swoimi najbliższymi posunięciami.

– To najlepszy moment, żeby dyskretnie stąd zniknąć – powiedział do siebie. – Muszę wykorzystać moje nieprawdopodobne techniki mylenia pogoni, żeby niepostrzeżenie opuścić ten lokal.

Gdy tylko wstał, poczuł delikatne pukanie w ramię.

– Dokąd idziesz? – spytała nieznajoma. – Nie podoba ci się impreza?

Larry odwrócił się gwałtownie i zagapił zdumiony na dziewczynę, która go zatrzymała. Była wysoka i szczupła, z burzą złotych loków i ogromnymi szmaragdowymi oczami. Bez dyskusji: była przepiękna.

– Cały wieczór cię obserwuję – powiedziała z nieśmiałym uśmiechem. – Podobają mi się ekscentrycy.

Wyciągnęła do niego dłoń.

– Mam na imię Linda, a ty?

– Hm… no właśnie… jestem Larry – wydukał z zakłopotaniem.

– Chciałbyś ze mną zatańczyć? – zaproponowała dziewczyna.

– Hm, ja… tak…

Wolno szli na parkiet, ale nagle Larry zatrzymał się i wyciągnął specjalny telefon, który wibrował szaleńczo w jego kieszeni. To nowoczesne urządzenie, nazwane roboczo EyeNet, szkoła Eye International dawała wszystkim uczniom, żeby ułatwić im prowadzenie śledztw na całym świecie.

Larry przeczytał wiadomość i zbladł.

– Co?! Zwariowali?! – zawołał. – Muszę natychmiast zawiadomić Agatę!

– Kim jest Agata? – zapytała zaskoczona Linda. – To nie twoja dziewczyna, prawda?

Chłopiec był tak podekscytowany, że nawet jej nie słuchał.

– Możesz mi pożyczyć swoją komórkę? Moja ma słaby zasięg! – zawołał.

Oczywiście było to kłamstwo, ale nie chciał, żeby nauczyciele ze szkoły zauważyli połączenie z EyeNetu i odkryli, kto mu pomaga prowadzić śledztwa.

Chwilę później stanął w kącie, aby wysłać SMS-a do swojej kuzynki Agaty, podczas gdy Linda czekała na niego przy parkiecie. Potem oddał jej telefon, szybko przeprosił i popędził na lotnisko Gatwick.

Właśnie zaczęła się niebezpieczna misja do Trójkąta Bermudzkiego!