Aleja Chanel N° 5 - ebook

Grusz­ki na wierz­bie

Wbie­gając na dwu­na­sto­cen­ty­me­tro­wych ob­ca­sach do dusz­ne­go, zatłoczo­ne­go wa­go­nu me­tra dosłownie na se­kundę przed za­trzaśnięciem się drzwi, byłam praw­do­po­dob­nie jedną z najszczęśliw­szych osób, ja­kie mo­gli so­bie wy­obra­zić współpasażero­wie mo­jej podróży.

Moja prośba o prze­nie­sie­nie do Me­dio­la­nu zo­stała za­ak­cep­to­wa­na, właśnie pod­pi­sałam kon­trakt na wy­na­jem fan­ta­stycz­ne­go miesz­ka­nia, a mężczy­zna, którego ko­chałam, miał się wkrótce do­wie­dzieć, że prze­pro­wa­dzam się do jego mia­sta.

Po­znałam Nic­colò rok wcześniej, na im­pre­zie uro­dzi­no­wej mo­jej naj­lep­szej przy­ja­ciółki, Emmy, która za­pro­siła mnie na kil­ka dni do „wiel­kie­go mia­sta”, abym mogła od­począć od We­ne­cji i dojść do sie­bie po nie­daw­nym roz­sta­niu.

Z Pie­trem byłam pięć lat. Pie­tro, in­for­ma­tyk z za­wo­du i fo­to­graf z zamiłowa­nia, zdo­był mnie prze­pięknym­czar­no-białym zdjęciem por­tre­to­wym; zro­bił mi je w dniu, w którym się po­zna­liśmy. Mie­siąc później za­miesz­ka­liśmy ra­zem, za­ko­cha­ni i szczęśliwi. Przeżyliśmy wspa­niałe chwi­le, za­wsze do­brze się bawiąc, czy to pod­czas da­le­kich podróży, czy w le­ni­we nie­dzie­le spędza­ne przed te­le­wi­zo­rem. Mie­liśmy wiel­kie pla­ny na przyszłość. Po­tem zaczęły się nie­po­ro­zu­mie­nia, kłam­stwa, zaciąga­nie długów na kup­no miesz­ka­nia, pierw­sze kłótnie o ko­lor ka­felków w łazien­ce, „przy­po­mi­nasz swoją matkę”, „je­steś gor­szy od swo­je­go ojca” – i tak aż do dnia, w którym przyłapałam go w łóżku z koleżanką z pra­cy, blon­dynką przy kości, na oko roz­miar 42, kie­dy to wy­sta­wiłam jego wa­liz­ki za drzwi. Zdra­dził mnie z ko­bietą, która nosiła roz­miar 42, jeśli nie większy.

Tego wie­czo­ru, kie­dy po­znałam Nic­colò, miałamna so­bie twe­edową ma­ry­narkę z przy­piętym kwia­tem ka­me­lii oraz ob­cisłe, wy­szczu­plające dżinsy, które odej­mo­wały mi przy­najm­niej czte­ry kilo. Do tego długi sznur pereł zawiązany na supeł.

Spędzałam wieczór na uni­ka­niu opy­cha­nia się fi­stasz­ka­mi i na kry­ty­ko­wa­niu ko­bie­ty, którą za­stałam w moim łóżku w uści­sku z fa­ce­tem, z którym miałam wspólny­kre­dyt na miesz­ka­nie.

— Wy­obrażasz so­bie, że zdra­dził mnie z laską, która nosi roz­miar 42? — po­wta­rzałam w kółko z obrzy­dze­niem, sama w to nie wierząc, po­pi­jając pro­sec­co za­gry­za­ne mar­chewką. — Nie je­stem w sta­nie uwie­rzyć,że gość, który przez tyle lat wysłuchi­wał mo­ich na­rze­kań na te­mat wagi i zbędnych ki­lo­gramów, mógł się oka­zać na tyle okrut­ny, aby zdra­dzić mnie z wie­lo­ry­bem o tyłku wiel­kości sza­fy trzy­drzwio­wej. Widać gu­sto­wał w gru­ba­sach,a ja, idiot­ka, przez tyle lat ka­to­wałam się die­ta­mi.

Emma, znu­dzo­na mo­imi nie­kończącymi się żala­mi, po­wta­rzała, potrząsając głową:

— Ty do resz­ty osza­lałaś. Co tu ma do rze­czy waga? Zdra­dził cię i nic więcej się nie li­czy!

— To jest sil­niej­sze ode mnie. Nie mogę prze­staćmyśleć o ubra­niach w roz­mia­rze XS, płaskich brzu­chach, obo­wiązko­wych po­stach, ka­tar­tycz­nym obżar­stwie, ziółkach prze­czysz­czających, die­tach na ba­zie węglo­wo­danów i bez nich, die­tach wy­so­ko­białko­wych i ni­sko­białko­wych, cu­dow­nych mik­stu­rach, głodówkach o chle­biei wo­dzie, ciągłym ważeniu się… — wy­znałam, chru­piąc mar­chewkę.

— Od kie­dy cię po­znałam, ga­dasz tyl­ko o wyglądzie. Jesz­cze ci się to nie znu­dziło?! Je­steś ładna, in­te­li­gent­nai za­baw­na. Cze­go, do ja­snej cho­le­ry, można więcejch­cieć od życia?

Miałam trzy­dzieści dwa lata i uważałam się za „całkiem” ładną. Nosiłam ubra­nia w roz­mia­rze 38, w którew gor­szych okre­sach ciężko było mi się wcisnąć, ale na­wet przez myśl by mi nie przeszło, aby przy­znać, że po­win­nam kupić coś w większym roz­mia­rze. Mogłam się po­chwa­lićjędrny­mi poślad­ka­mi, małym biu­stem – który jed­nakże cie­szył się nie­małym po­wo­dze­niem – dużymi, ciem­nobrązo­wy­mi ocza­mi, ni­czym u je­lon­ka, oraz pełnymi i ak­sa­mit­ny­mi usta­mi.

Nig­dy nie byłam ty­pową pięknością, za którą mężczyźni oglądają się na uli­cy i która łamie wszyst­kim wokół ser­ca w ocze­ki­wa­niu na księcia z baj­ki. Mimo to, gdy tyl­ko przeszłam przez przeklęty okres doj­rze­wa­nia, zro­zu­miałam, że mogę się po­do­bać. Po­czu­cie hu­mo­ru i wro­dzo­na iro­nia – one to w cza­sach szkol­nych spra­wiały, że byłam ska­za­na na ety­kietkę „sym­pa­tycz­nej koleżanki” to­wa­rzyszącej po­pu­lar­nym i za­zwy­czaj za­ro­zu­miałym blond pięknościom, o których wszy­scy chłopcy ma­rzy­li po no­cach – obec­nie czy­niły ze mnie cza­rującą osobę „z cha­rak­te­rem”.

Tak więc jako ktoś, komu mat­ka na­tu­ra poskąpiła nad­zwy­czaj­nej uro­dy i uro­ku oso­bi­ste­go, po­sta­wiłam na oso­bo­wość i byłam z tego nie­zwy­kle dum­na.

— Masz rację — przy­znałam — myślę tyl­ko o jed­nym.

— Czy według cie­bie uro­da na­prawdę ma tak wiel­kie zna­cze­nie? — do­cie­kała Emma, do­le­wając so­bie wina.

— Coco Cha­nel po­wta­rzała, że uro­da służy ko­bie­tom­do tego, aby były ko­cha­ne przez mężczyzn, zaś głupo­ta, aby to one się za­ko­chi­wały — od­po­wie­działam.

— Hm, brzmi całkiem sen­sow­nie — stwier­dziła i wzniosła to­ast za moje zdro­wie.

Dal­sze prze­kli­na­nie byłego, połączo­ne z prze­gry­za­niem wa­rzyw i roz­myśla­niem o die­tach, prze­rwał dźwięk do­mo­fo­nu. Po chwi­li w drzwiach stanął obłędnie przy­stoj­ny mężczy­zna: czar­ne jak węgiel oczy, włosy w ar­ty­stycz­nym nieładzie i kil­ku­dnio­wy za­rost. Miał na so­bie szy­ty na miarę ciem­no­gra­fi­to­wy gar­ni­tur bez kra­wa­ta.Sze­ro­ki, ciepły uśmiech, który wid­niał na jego twa­rzy, spra­wiał, że wszyst­kie inne uśmie­chy świa­ta wyglądały przy nim jak nic nie­znaczące gry­ma­sy.

Od razu zro­zu­miałam. Nic­colò był cha­ry­zma­tycz­nym, dow­cip­nym, pew­nym sie­bie i nie­zwy­kle sek­sow­nym mężczyzną. Wszyst­kie obec­ne na im­pre­zie ko­bie­ty naj­wi­docz­niej bar­dzo do­brze go znały. Gdy już przy­wi­tał się ze zna­jo­my­mi, cmoknął, kogo trze­ba, i wy­mie­nił uści­ski dłoni, zdjął ma­ry­narkę, rzu­cił ją na łóżko, po czym udał się w kie­run­ku kuch­ni. Idąc, zaczął po­wo­li i z pre­cyzją pod­wi­jać rękawy białej ko­szu­li, dzięki cze­mu światło dzien­ne uj­rzały jego wspa­niałe przed­ra­mio­na.

Praw­da była taka, że uwiel­białam mężczyzn w ko­szu­lach. Wręcz za nimi sza­lałam. Kie­dy fa­cet pod­wi­jał rękawy aż po łokcie i miałam możliwość zo­ba­czyć jego umięśnio­ne ręce, zupełnie tra­ciłam głowę. To było sil­niej­sze ode mnie.

Nic­colò rozglądał się po kuch­ni w po­szu­ki­wa­niu al­ko­ho­lu, a ja – jak zaklęta – wpa­try­wałam się w jego ręce. Jako że los lubi so­bie cza­sem z nas za­drwić, Nic­colò przyj­rzałmi się przez chwilę i zadał naj­ba­nal­niej­sze z pytań.

— Pa­sjo­nu­jesz się ze­gar­ka­mi? — za­gaił, po­zba­wiając mnie tym sa­mym fan­ta­zji ero­tycz­nej, która za­czy­nała sięw oko­li­cach jego łokci.

— Słucham? — Nie byłam pew­na, czy przy­pad­kiem się nie przesłyszałam.

— Zda­wało mi się, że przyglądałaś się mo­je­mu ze­gar­ko­wi. Pomyślałem, że mu­sisz być znaw­czy­nią.

— Ze­ga­rek, no tak! — wy­krzyknęłam, przełknąwszyw pośpie­chu spo­ry kęs wa­rzyw, czym na­ra­ziłam sięna śmierć w wy­ni­ku udu­sze­nia, a to wszyst­ko w obec­ności jed­ne­go z naj­przy­stoj­niej­szych mężczyzn, ja­kichw życiu wi­działam.

— Tak, ze­gar­ki są moim hob­by, a twój jest na­prawdę piękny. Wspa­nia­le pod­kreśla nad­gar­stek.

— To cie­ka­we, nig­dy nie myślałem o ze­gar­kach w tych ka­te­go­riach. Czy­li po­do­bają ci się?

Nie­na­widzę ze­garków. Prze­raża, a za­ra­zem śmie­szy mnie po­mysł no­sze­nia na ręku sym­bo­lu prze­mi­jającego cza­su. Jak­by nie wy­star­czał fakt, że samo życie co dwa­dzieścia czte­ry go­dzi­ny nie­zmien­nie przy­po­mi­na nam, iż z każdym dniem je­steśmy trochę star­si.

— Tak, bar­dzo mi się po­do­bają. Ale nie noszę ze­gar­ka… bo je­stem na nie uczu­lo­na — od­po­wie­działam, nie mogąc się na­dzi­wić, skąd wpadł mi do głowy tak idio­tycz­ny po­mysł.

— Je­steś uczu­lo­na na ze­gar­ki?

Zda­nie to, powtórzo­ne przez nie­go, za­brzmiało jesz­cze go­rzej. Na szczęście w tym sa­mym mo­men­cie do kuch­ni weszła Emma, prze­ry­wając naszą ab­sur­dalną roz­mowę. Z tru­dem zwal­czyłam chęć rzu­ce­nia się jej na szyję, aby po­dziękować za ra­tu­nek.

— A, widzę, że już się so­bie przed­sta­wi­liście? — za­in­te­re­so­wała się, za­bie­rając ze stołu bu­telkę rumu.

— W za­sa­dzie to jesz­cze nie — od­po­wie­dział Nic­colò, posyłając mi uśmiech.

— Re­bec­ca, dla przy­ja­ciół Coco.

— Jak sławna Cha­nel — dodała Emma z przekąsem. — Re­bec­ca jest jej wielką fanką.

— To praw­da, bar­dzo ją po­dzi­wiam — uśmiechnęłam się nie­pew­nie, wyciągając do nie­go rękę.

— Nic­colò — od­parł, od­wza­jem­niając gest.

„Ale masz sek­sowną dłoń” — pomyślałam.

— Re­bec­ca jest moją przy­ja­ciółką z dzie­ciństwa. Cho­dziłyśmy ra­zem do szkoły. Miesz­ka w We­ne­cji i przy­je­chała w od­wie­dzi­ny na parę dni.

— Wi­taj w Me­dio­la­nie, Re­bec­co. — Nic­colò uśmiechnął się po­now­nie. — Czym się zaj­mu­jesz na co dzień?

Jedną z rze­czy, których nie cier­pię, jest zwy­czaj py­ta­nia o wy­ko­ny­waną pracę na sa­mym początku roz­mo­wy z nowo po­znaną osobą. Jak­by to miało być coś przy­jem­ne­go! Nikt nig­dy nie pyta, czy słuchasz Be­atlesów,czy Lou Re­eda, czy wo­lisz buty Nike, czy Co­nver­se, czy spędzasz wa­ka­cje w ho­te­lu, czy pod na­mio­tem ani czy bar­dziej śmieszą cię fil­my Ta­ran­ti­no niż bra­ci Coen. To są ważne rze­czy, a nie jakaś two­ja cho­ler­na ro­bo­ta.

— Zaj­muję się or­ga­ni­zacją eventów — od­po­wie­działam wy­mi­jająco.

Pra­co­wałam dla dużej agen­cji, która or­ga­ni­zo­wała even­ty i kon­gre­sy w całej Eu­ro­pie. Nie­wta­jem­ni­czo­nym mogło się wy­da­wać, że to świet­na fu­cha: im­pre­zy, uro­czy­ste ko­la­cje, su­kien­ki wie­czo­ro­we i de­ko­ra­cje stołów z eg­zo­tycz­nych kwiatów. W rze­czy­wi­stości zaj­mo­wałam się nud­ny­mi kon­gre­sa­mi na­uko­wo-me­dycz­ny­mi i naj­bar­dziej emo­cjo­nującym za­da­niem, ja­kie mogło mi się tra­fić, była or­ga­ni­za­cja szko­le­nia dla prok­to­logów lub se­mi­na­rium o pro­ble­mach z pro­statą.

— Świet­nie, za­pew­ne będziesz mogła udzie­lić mi paru wskazówek do­tyczących wer­ni­sażu, który or­ga­ni­zuję z oka­zji otwar­cia mo­je­go no­we­go stu­dia. Je­stem ar­chi­tek­tem — po­wie­dział, pod­nosząc szklankę do ust i zgi­nając przy tym rękę w taki sposób, że jego wspa­niały bi­ceps był jesz­cze le­piej uwy­dat­nio­ny.

Już wte­dy należałam do nie­go.

Prze­ga­da­liśmy cały wieczór. Nic­colò był nie tyl­ko przy­stoj­ny, ale także oczy­ta­ny, in­te­li­gent­ny, dow­cip­ny i szar­manc­ki. Re­gu­lar­nie napełniał opróżnia­ny prze­ze mnie kie­li­szek, co i rusz do­py­tując się, czy wszyst­ko jest w porządku i czy do­brze się bawię.

Czułam się pi­ja­na, co było skut­kiem zarówno wy­pi­te­go wina, jak i obec­ności tego mężczy­zny, i zdążyłam zupełnie za­po­mnieć o moim eks oraz jego no­wej przy­sa­dzi­stej part­ner­ce.

Pod ko­niec wie­czo­ru Nic­colò pocałował mnie w po­li­czek i zo­sta­wiw­szy swoją wi­zytówkę, założył po­now­nie ma­ry­narkę, po czym wy­szedł, dając się pochłonąć me­dio­lańskiej nocy.

— Czy ty też uważasz za dziw­ny ten nowy zwy­czaj, zgod­nie z którym to fa­cet zo­sta­wia ci swój nu­mer? — zwróciłam się do Emmy, wpa­trując się jak za­hip­no­ty­zo­wa­na w biały kar­to­nik.

— Ob­ra­ziłaś się, bo nie lu­bisz robić pierw­sze­go kro­ku?

— Wciąż nie je­stem w sta­nie za­ak­cep­to­wać, że cza­sy się zmie­niły i u mężczyzn za­nikł in­stynkt łowców,a w za­mian zaczęli roz­da­wać swo­je nu­me­ry, ocze­kując, że to my będzie­my do nich dzwo­nić — stwier­dziłam, do­pi­jając ostat­ni kie­li­szek pro­sec­co.

— Ależ je­steś sta­roświec­ka!

— Sta­roświec­ka? Wierzę w całko­witą równość płci, ale jed­no­cześnie je­stem prze­ko­na­na, że to mężczy­zna po­wi­nien wyjść z ini­cja­tywą i za­dzwo­nić pierw­szy. To czy­sta ge­ne­ty­ka, tak jak płace­nie za ko­lację, skręca­nie sza­fek, otwie­ra­nie drzwi i no­sze­nie wa­li­zek na wa­ka­cjach.

— Praw­dzi­wa z cie­bie fe­mi­nist­ka! — zaśmiała się Emma.

Nie­co później, próbując opa­no­wać za­wro­ty głowy i pod­li­czyć pochłonięte ka­lo­rie, zro­zu­miałam, że dla Nic­colò byłam go­to­wa zro­bić wyjątek. Do diabła z ge­ne­tyką!

Ko­lej­ne­go dnia, wciąż lecząc kaca, po­zo­stałośćpo mi­nio­nym wie­czo­rze, omówiw­szy z Emmą właściwą stra­te­gię, wzięłam głęboki od­dech i wykręciłam ten cho­ler­ny nu­mer.

Poszło jak z płatka.

Zo­ba­czyłam się z Nic­colò jesz­cze tego sa­me­go wie­czo­ru. Naj­wy­raźniej mu­siałam mu się spodo­bać – za­pew­ne dzięki moim ob­cisłym dżin­som. Przy­je­chał po mnie, otwo­rzył mi drzwi do sa­mo­cho­du, wy­brał ide­alną mu­zykęi zamówił ba­jecz­ne wino. Czułam się jak bo­gi­ni. Miałam na so­bie małą czarną, która dys­kret­nie odsłaniała de­kolt oraz de­li­kat­nie opi­nała bio­dra, ma­skując nad­pro­gra­mo­we fałdki. Nic­colò za­uważył moje oszałamiające san­dałki od Ser­gia Ros­sie­go i skom­ple­men­to­wał moje szczupłe kost­ki.

— Uwiel­biam buty — wy­znałam mu pod­czas ko­la­cji. — Mam w domu po­nad sto par.

— Gra­tu­luję, niezła ko­lek­cja! — wy­krzyknął za­sko­czo­ny.

— Tak, wiem, te­raz pew­nie myślisz, że je­stem jednąz tych ko­biet, które całą pensję wy­dają na pan­to­flei pan­to­fel­ki, żeby pod­czas co­dzien­nych im­prez występowaćw in­nym mo­de­lu. Praw­da jest taka, że skrzętnie gro­madzę buty, a po­tem nie mam kie­dy ich założyć. Niektórez nich wciąż leżą nie­tknięte w sza­fie i cze­kają na swoją ko­lej, ale sama myśl, że tam są, po­pra­wia mi hu­mor. Cza­sa­mi mam wrażenie, że z niektórymi pa­ra­mi zdążyłam się już za­przy­jaźnić — opo­wia­dałam z roz­ba­wie­niem.

Obec­ność Nic­colò działała na mnie uskrzy­dlająco.

— Za­dzi­wiasz mnie, Coco — po­wie­dział.

Nie prze­rwał mo­je­go wy­wo­du o bu­tach. Słuchał cier­pli­wie, nie prze­ja­wiając żad­nych oznak znu­dze­nia, wręcz prze­ciw­nie. Wy­da­wało mi się, że to sen.

Prze­ga­da­liśmy cały wieczór jak sta­rzy zna­jo­mi. Opo­wie­działam mu o swo­im byłym, o na­szych nie­po­ro­zu­mie­niach, o uczu­ciu, które się kończy, o bez­bron­ności, jaką od­czu­wa się po zdra­dzie, a on po­dzie­lił się ze mną hi­sto­rią swo­je­go związku, który skończył się rok wcześniej – opo­wie­działmi o ze­rwa­nych zaręczy­nach, o psie, którego zo­sta­wił swo­jej byłej, a którego strasz­nie mu bra­ko­wało, oraz o życiu trzy­dzie­sto­pięcio­let­nie­go sin­gla w Me­dio­la­nie.

Mówił spo­koj­nie, ciepłym głosem, wpa­trując sięwe mnie i od cza­su do cza­su posyłając w moją stronę uśmiech. Słucha­nie o jego przejściach i za­wo­dach miłosnych oraz po­zna­wa­nie jego ro­man­tycz­nej stro­ny spra­wiało, że wy­da­wał mi jesz­cze sek­sow­niej­szy.

To był mężczy­zna stwo­rzo­ny dla mnie. Od­kry­liśmy, że mamy po­dob­ne za­in­te­re­so­wa­nia, trochę przez przy­pa­dek, a trochę przez kil­ka kłamstw w do­brej wie­rze, po­wie­dzia­nych, żeby go nie roz­cza­ro­wać. On był fa­nem roc­ka, mu­zy­ki elek­tro­nicz­nej, ze­społów two­rzo­nych przez wściekłych, zbun­to­wa­nych ko­le­siów. Ja do­ra­stałam na pio­sen­ce au­tor­skiej, wo­ka­li­stach śpie­wających o miłości i brzdąkających na gi­ta­rach utwo­ry Bat­ti­stie­go¹. Co roku oglądałam finał fe­sti­wa­lu w San Remo, zakładając się z przy­ja­ciółmi, kto zo­sta­nie zwy­cięzcą.

— Lu­bisz To­ola? — wy­py­ty­wał. — A In­cu­bu­sa?

— No ja­sne! — od­po­wie­działam, choć nie miałam pojęcia, o kogo cho­dzi. — Słucham ich od lat. — Te­raz mo­dliłam się w du­chu, żeby nie po­pro­sił mnie o za­nu­ce­nie ulu­bio­ne­go kawałka albo wy­mie­nie­nie naj­lep­sze­go al­bu­mu.

On był miłośni­kiem li­te­ra­tu­ry ame­ry­kańskiej, ja ro­syj­skiej, ale dla­cze­go miałabym mu prze­ry­wać, gdy opo­wia­dał mi w szczegółach fabułę ostat­niej, nie­zwy­kle nud­nej po­wieści Dona Win­slo­wa?

Dla ta­kie­go mężczy­zny byłam go­to­wa zmie­nić swo­je za­in­te­re­so­wa­nia o sto osiem­dzie­siąt stop­ni. Gdy­by o to po­pro­sił, zjadłabym węglo­wo­da­ny na ko­lację, a na­wet włożyła cie­listą bie­liznę.

Nie mogłam uwie­rzyć, że los oka­zał się łaska­wy dla mo­je­go bied­ne­go ser­ca, które tak nie­daw­no zo­stało złama­ne. Przede wszyst­kim jed­nak byłam szczęśliwa, widząc, że on też jest mną wyraźnie za­in­te­re­so­wa­ny.

Wieczór zakończy­liśmy w miesz­ka­niu Nic­colò. Wystrój zo­stał pie­czołowi­cie przez nie­go wy­bra­ny, a każdy de­tal wy­da­wał się być na swo­im miej­scu ni­czym pod­czas se­sji zdjęcio­wej do ma­ga­zy­nu o de­si­gnie.

Usa­dził mnie na ka­na­pie, puścił mu­zykę i patrzącmi w oczy, po­wie­dział, że je­stem piękna. Kie­dy usłyszałam te słowa, przy­sunęłam się bliżej i pocałowałam go. Pukałam do bram raju, które właśnie zo­stały przede mną otwar­te.

Ko­cha­liśmy się całymi go­dzi­na­mi, nie od­czu­wając żad­ne­go skrępo­wa­nia, jak­byśmy zna­li się od za­wsze. Poza szyb­kim i nic nie­znaczącym nu­mer­kiem z pi­ja­nym ko­legąpo nud­nym kon­gre­sie gi­ne­ko­logów nig­dy nie zdra­dziłam Pie­tra; przy­zwy­czaiłam się do jego ciała i do jego gestów.

Nic­colò od razu spra­wił, że po­czułam się swo­bod­nie: do­sko­na­le wie­dział, gdzie i jak mnie do­ty­kać, gdzie całować i co mówić. Byliśmy ide­al­nie do­pa­so­wa­ni.

Kie­dy około go­dzi­ny czwar­tej nad ra­nem, idąc za radą Emmy odnośnie do no­wych zwy­czajów wśród sin­gli, którzy nie no­cują w domu part­ne­ra, po­pro­siłam go, aby zamówił mi taksówkę, zachęcił mnie, abym zo­stała.

— Bar­dzo chciałbym podać ci ju­tro kawę do łóżka.

Z tru­dem po­wstrzy­małam łzy.

I tak oto zna­lazłam się tu­taj. Ja i Nic­colò na­resz­cie mie­liśmy za­miesz­kać w tym sa­mym mieście. Wy­siadłamna Pla­cu Ka­te­dral­nym, żeby prze­siąść się do czer­wo­nej li­nii me­tra w kie­run­ku sta­cji Por­ta Ve­ne­zia. Szłam po­wo­li, po­nie­waż włożyłam nowe buty na wy­so­kim ob­ca­sie. Miałam na so­bie ob­cisłe białe spodnie, które krępowały moje ru­chy, nie­bie­sko-białą ko­szulkę w pa­ski w sty­lu ma­ry­nar­skim, a na głowie mój szczęśliwy ka­pe­lusz pa­na­ma.

Mie­liśmy się spo­tkać o piątej w Jac­ku. Za­re­zer­wo­wałam sto­lik, żeby w po­rze ape­ri­ti­fu nie ry­zy­ko­wać prze­py­cha­nia się przy ba­rze bez miej­sca siedzącego. Za­mie­rzałam zamówić szam­pa­na i roz­ko­szo­wać się en­tu­zja­styczną re­akcją Nic­colò, kie­dy usłyszy ra­dosną no­winę.

Spo­ty­ka­liśmy się od roku. To był czas ob­fi­tującyw ro­man­tycz­ne ko­la­cje, stru­mie­nie wina, fil­my, kon­cer­ty i bo­ski seks. Co dru­gi ty­dzień roz­ra­do­wa­na pędziłamna pociąg, aby wy­ru­szyć z wi­zytą do mo­je­go mężczy­zny ide­al­ne­go. Kil­ka razy to on od­wie­dził mnie w we­nec­kiej la­gu­nie. Spa­ce­ro­wa­liśmy wte­dy wąski­mi ulicz­ka­mi, całując się na każdym na­po­tka­nym moście ni­czym para za­ko­cha­nych na­sto­latków.

Wie­dzie­liśmy, że to początek poważnego związku.

W te długie, męczące dni rozłąki go­dzi­na­mi ga­da­liśmy przez Sky­pe’a, wy­mie­niając się mu­zyką i fil­ma­mi, opo­wia­dając so­bie o tym, jak nam minął dzień, i roz­ma­wiając o sek­sie – przeszłym, tym wy­obrażonym i tym mającym do­pie­ro nastąpić.

Przed­sta­wił mi paru swo­ich przy­ja­ciół, a ja po­znałam go z mo­imi naj­bliższy­mi przy­ja­ciółkami, które prze­pro­wa­dziły się do Me­dio­la­nu.

Od cza­su do cza­su cho­dzi­liśmy wspólnie na długie ape­ri­ti­fy, pod­czas których obej­mo­wał mnie i całując w po­li­czek, oznaj­miał:

— Ależ z nas zgra­ny duet!

Pew­ne­go dnia wpa­dliśmy na uli­cy na jego ojca, któremu przed­sta­wił mnie jako swoją „koleżankę Re­beccę”. Trochę mnie to za­bo­lało, ale później zro­zu­miałam,że to de­li­kat­na kwe­stia – ro­dzi­ce często by­wają prze­czu­le­ni na punk­cie związków swo­ich dzie­ci. W grun­cie rze­czy byliśmy prze­cież także do­bry­mi przy­ja­ciółmi, więcpo­sta­no­wiłam się tym nie przej­mo­wać. Uśmiechnęłam się i choć od za­wsze byłam prze­ciw­na in­sty­tu­cji małżeństwa, w głębi du­cha przez chwilę ma­rzyłam, aby ten pan pew­ne­go dnia zo­stał moim teściem.

To był in­ten­syw­ny rok. Zda­rzały nam się kłótnie, nie­po­ro­zu­mie­nia, od cza­su do cza­su nie­co od­da­la­liśmy sięod sie­bie. Nic­colò był mężczyzną namiętnym, powściągli­wym i drażli­wym, zde­cy­do­wa­nym sa­mot­ni­kiem. Na­uczyłam się, aby zo­sta­wiać mu trochę prze­strze­ni, ufać mu, nie wy­py­ty­wać, co robił w week­en­dy, w które się nie wi­dy­wa­liśmy – wszyst­ko po to, aby nie spra­wiać wrażenia zbyt na­tar­czy­wej, nie­pew­nej czy też za­zdro­snej.

W jego oczach byłam osobą silną, za­bawną, dow­cipną i pewną sie­bie, dla­te­go też rzad­ko po­zwa­lałam so­bie­na po­ka­za­nie mu swo­ich słabo­stek. Chciałam być tą ko­bietą, której on ocze­ki­wał, taką, na jaką zasługi­wał.

Pew­ne­go razu, gdy całowa­liśmy się po sek­sie, nie­spo­dzie­wa­nie po­wie­dział:

— Uwiel­biam two­je mięciut­kie ciało. Two­ja uro­da jest iście re­ne­san­so­wa.

Te słowa zwy­czaj­nie mnie po­ra­ziły. Wciąż miałamob­sesję na punk­cie swo­je­go wyglądu, mimo że on nie prze­ga­pił żad­nej oka­zji, aby przy­po­mnieć mi, jaka je­stem wspa­niała. Po tej uwa­dze z wy­mu­szo­nym uśmie­chem prze­pro­siłam go i wyszłam do łazien­ki. Stałam tam zapłaka­nai przeglądając się dokład­nie w lu­strze, w du­chu życzyłam mu, aby uschło mu przy­ro­dze­nie.

Odświeżyw­szy się, z ka­mienną twarzą wróciłamdo łóżka. „Je­stem silną ko­bietą, je­stem silną ko­bietą, je­stem silną ko­bietą… Żaden dur­ny ko­men­tarz na te­mat wyglądu nie wy­pro­wa­dzi mnie z równo­wa­gi” – po­wta­rzałam so­bie ni­czym mantrę.

Byłam w nim za­ko­cha­na, czy­li go­to­wa wy­ba­czyć wszyst­ko, na­wet to, że nie do­strze­ga niektórych z mo­ich słabych punktów. W za­sa­dzie to ja go przed nimi chro­niłam, bo prze­cież na tym po­le­ga miłość.

Cza­sa­mi, gdy wy­cho­dzi­liśmy na obiad czy ko­lację do re­stau­ra­cji, za­ba­wia­liśmy się, oce­niając siedzące przy sąsied­nich sto­li­kach ko­bie­ty. Ja przy­zna­wałam im punk­ty, a Nic­colò mówił, czy chciałby je po­de­rwać, czy nie.Pew­ne­go razu, kie­dy byliśmy już do­brze wsta­wie­ni, po­sta­no­wił mi się do cze­goś przy­znać.

— Mam wyjątko­wy ta­lent do roz­ko­chi­wa­nia w so­bie zde­spe­ro­wa­nych ko­biet.

— Gra­tu­la­cje — od­po­wie­działam i wy­buchnęłam śmie­chem, choć miałam wrażenie, że mówi o mnie.

Nig­dy nie zwie­rzyłam mu się z tego, co na­prawdęczułam. Byłam silną, nie­za­leżną ko­bietą. Nie chciałam ani go wy­stra­szyć, ani go popędzać. Cze­kałam, aż zro­bi­pierw­szy krok, aż będzie go­to­wy, aż po­czu­je się pew­niei zro­zu­mie, że to właśnie ze mną chce spędzić resztę swo­je­go życia.

Tym­cza­sem jed­nak po­pro­siłam w pra­cy o prze­nie­sie­nie do Me­dio­la­nu i gdy tyl­ko otrzy­małam po­twier­dze­nie, zaczęłam szu­kać dwu­po­ko­jo­we­go miesz­ka­nia­do wy­najęcia.

Trzy­małam to w ta­jem­ni­cy przed Nic­colò – chciałam zro­bić mu nie­spo­dziankę. Nie miałam wątpli­wości, że będzie wnie­bo­wzięty.

W czer­wo­nej li­nii me­tra cuchnęło jak w obo­rze. Stojąc i nie mając się za co złapać, de­spe­rac­ko próbowałam utrzy­mać równo­wagę, żeby nie ubru­dzić białych spodni. Zer­kałam na swo­je od­bi­cie w szy­bie, spraw­dzając, czy podróż me­trem zdążyła już zruj­no­wać mój per­fek­cyj­ny wygląd.

Na sta­cji Por­ta Ve­ne­zia usiadłam na chwilę na ławce, żeby od­szu­kać lu­ster­ko w to­reb­ce. Skon­tro­lo­wałam, czy ma­ki­jaż wciąż jest nie­na­gan­ny, po­pra­wiłam włosy i ka­pe­lusz, a następnie skie­ro­wałam się w stronę ru­cho­mych schodów.

Nowe buty, wy­bra­ne spe­cjal­nie na tę okazję, za­czy­nały mnie już uwie­rać, a upał, przez który puchły mi sto­py,z pew­nością nie po­ma­gał. Za­miast po­ru­szać się jak zwiew­na mo­del­ka, zde­cy­do­wa­nie bar­dziej przy­po­mi­nałam ty­ra­no­zau­ra, który ma pro­ble­my z za­par­ciem.

Po wyjściu na zewnątrz po­czułam ude­rze­nie fali gorącego po­wie­trza i ru­szyłam w stronę lo­ka­lu wol­nym, ostrożnym kro­kiem, sta­rając się uśmie­chem za­ma­sko­wać myślo zalążku gan­gre­ny na mo­ich sto­pach. Gdy tyl­ko do­tarłam na miej­sce, runęłam na krzesło, jak­bym od mie­siąca byłana no­gach, i po­wo­li zsunęłam buty pod sto­li­kiem, tak,aby nikt tego nie za­uważył.

Nic­colò spóźnił się piętnaście mi­nut. Wyglądał wspa­nia­le – opa­lo­ny i zre­lak­so­wa­ny. Miał na so­bie jedną z tych ge­nial­nych, szy­tych na miarę ko­szul z wy­szy­wa­ny­mi ini­cjałami, które w dużym stop­niu przy­czy­niły się do tego,że stra­ciłam dla nie­go głowę.

Pod­szedł do sto­li­ka, uśmiechnął się na wi­dok mo­ich gołych stóp i cmoknął mnie w po­li­czek.

— Piękne buty! — oznaj­mił, sia­dając.

— Dziękuję, są nowe i nie­ste­ty strasz­nie mnie ob­cie­rają.

— Dla ta­kich butów war­to jed­nak po­cier­pieć.

— Też tak myślę.

— Skąd ta nagła wi­zy­ta w środ­ku ty­go­dnia? Stęskniłaś się za Me­dio­la­nem?

— Stęskniłam się za tobą!

Uśmiechnęłam się po­ro­zu­mie­waw­czo i dałam znak kel­ne­ro­wi, że je­steśmy go­to­wi do złożenia zamówie­nia.

W ostat­nich ty­go­dniach byłam tak zajęta or­ga­ni­zo­wa­niem swo­je­go no­we­go życia, że nie­mal wca­le się nie wi­dy­wa­liśmy. Aby fir­ma zgo­dziła się na moje prze­nie­sie­nie, mu­siałam do­pro­wa­dzić do końca i zar­chi­wi­zo­wać wszyst­kie pro­jek­ty z zeszłego se­zo­nu, więc pra­co­wałam na­wetw week­en­dy.

— Muszę ci po­wie­dzieć coś bar­dzo ważnego.

— Ja też — od­po­wie­dział, ude­rzając ręką o udo.

— Zamówmy więc szam­pa­na i po­zma­wiaj­my.

Nic­colò przyj­rzał mi się z uwagą i na­gle stał się za­dzi­wiająco poważny.

— Do­brze, co masz mi do po­wie­dze­nia?

— Hm, a więc… prze­pro­wa­dzam się do Me­dio­la­nu.

— Jak to? Kie­dy? A co z pracą?

— Prze­nie­sio­no mnie do tu­tej­szej fi­lii.

— Żar­tu­jesz! A gdzie się za­trzy­masz?

— Zna­lazłam prześlicz­ne dwu­po­ko­jo­we miesz­ka­niew dziel­ni­cy Por­ta Ro­ma­na. Prze­pro­wa­dzam się pod­ko­niec ty­go­dnia.

— Nie­sa­mo­wi­te!

— Chciałam zna­leźć coś bliżej cie­bie, ale nie ma te­raz zbyt dużego wy­bo­ru. A to, co jest, prze­kra­cza moje możliwości fi­nan­so­we. Będę mu­siała jeździć me­trem na na­sze spo­tka­nia.

— Raz na jakiś czas będziesz mogła się poświe­cić.

— Raz na jakiś czas? Chy­ba chciałeś po­wie­dzieć: co­dzien­nie!

Roześmiałam się ser­decz­nie i wzięłam go za rękę. Ale on ją cofnął. W tym mo­men­cie po­czułam gwałtow­ny ścisk w żołądku, który jak­by podświa­do­mie wy­czuł zbliżające się za­grożenie i szu­kał dro­gi uciecz­ki.

Coś było nie tak.

— No właśnie… — wy­mam­ro­tał Nic­colò, za­wie­szając wzrok w próżni. — Mu­si­my po­roz­ma­wiać…

Proszę, zaczęło się, oto on, przeklęty Ko­deks. Mężczy­zna, za którym sko­czyłabym w ogień, za­czy­nał się posługi­wać Ko­deksem.

Ko­deks to zbiór wszyst­kich tych zdań, zwrotów, po­staw, za­gry­wek i spoj­rzeń, z których pary ko­rzy­stają, często podświa­do­mie, gdy coś w ich związku za­czy­na się psuć.

„Nie je­stem w sta­nie dać ci tego, co…”, „Ty nic nie zro­biłaś źle, to wszyst­ko moja wina”, „Tak będzie le­piej dla nas oboj­ga”, „Nie mogę pa­trzeć, jak cier­pisz”, „Nie po­tra­fię się zmie­nić”, „Ciągle cię za­wodzę” – to kil­ka pod­sta­wo­wych zwrotów z Ko­dek­su. Nic­colò zde­cy­do­wał się na ba­nal­ne: „Mu­si­my po­roz­ma­wiać…”.

Za­padła nie­znośna ci­sza. Kel­ner po­sta­wił przed nami kie­lisz­ki z szam­pa­nem. Gapiłam się na swój jak na me­te­oryt, który spadł właśnie z nie­ba. Nie byłam w sta­nie pod­nieść wzro­ku. Ze­brałam się w so­bie, przełknęłam ślinę, przy­po­mniałam so­bie, że je­stem silną ko­bietą i tak da­lej, po czym pod­niosłam głowę i spoj­rzałam na Nic­colò.

— O czym chcesz roz­ma­wiać? — za­py­tałam.

Przyglądał mi się przez dłuższy czas, sku­piając sięna oko­li­cach mo­je­go czoła i włosów, które opa­dały swo­bod­nie na ra­mio­na. Następnie, upiw­szy łyk szam­pa­na, od­parł:

— O An­nie.

— O kim?

— O An­nie, two­jej koleżance.

Co, do stu diabłów, Anna miała wspólne­go ze mną, Nic­colò, szam­pa­nem, zamówio­nym sto­li­kiem, nie­znośny upałem, nie­wy­god­ny­mi bu­ta­mi, rozpływającym się ma­ki­jażem i moją prze­pro­wadzką do Me­dio­la­nu?

— Anna? — powtórzyłam, patrząc mu pro­sto w oczy.

— Tak, Anna.

— Ty w ogóle ją znasz?

— Przed­sta­wiłaś mi ją kil­ka mie­sięcy temu. Po­szliśmyna ten obrzy­dli­wie nud­ny wie­czo­rek po­etyc­ki, na który zaciągnęłaś mnie siłą, i tam ją spo­tka­liśmy. Przy­po­mi­nasz so­bie?

Owszem, przy­po­mniałam so­bie. Kil­ko­ro mo­ich przy­ja­ciół zor­ga­ni­zo­wało to spo­tka­nie w małym, kli­ma­tycz­nym lo­ka­lu. Przez cały wieczór, po­pi­jając wino, sta­ra­liśmy się po­wstrzy­my­wać od wy­buchów pełnego zażeno­wa­nia śmie­chu (wier­sze były na­prawdę bez­na­dziej­ne).

Anna przyszła spóźnio­na i zajęła miej­sce obok nas. Po­znałyśmy się kil­ka lat wcześniej. Była dobrą zna­jomą mo­jej bli­skiej ku­zyn­ki, a poza tym jeździła w to samo miej­sce co my na wa­ka­cje nad mo­rzem, w re­gio­nie Mar­che.

Była kil­ka lat młodszą ode mnie wy­soką, szczupłą blon­dynką o naj­piękniej­szym uśmie­chu, jaki ko­bie­ta mogłaby so­bie wy­ma­rzyć. Miała tak ide­al­ne rysy twa­rzy, że wy­star­czyło jej jed­no pociągnięcie tu­szu do rzęs, żeby wyglądać olśnie­wająco – w prze­ci­wieństwie do nas, zwykłychśmier­tel­ni­czek, spędzających długie go­dzi­ny przed lu­strem, żeby nałado­waw­szy so­bie na twarz ki­lo­gra­my podkładu, pu­dru, cie­ni, różu i szmin­ki, wyglądać jak lep­sze wer­sje sa­mych sie­bie.

Tego nieszczęsne­go wie­czo­ru przed­sta­wiłam jej Nic­colò. Pożar­to­wa­li chwilę, za­mie­ni­li dwa słowa przy ba­rze i pożegna­li się. A tu na­gle zo­stała wspo­mnia­na w trak­cie roz­mo­wy, która zaczęła zmie­rzać w bar­dzo złym kie­run­ku, pod­czas gdy mój szam­pan robił się już ciepły, a mnie po­wo­li zbie­rało się na wy­mio­ty.

— Fak­tycz­nie, przed­sta­wiłam ci Annę kil­ka mie­sięcy temu — po­wie­działam ostrożnie, kon­tro­lując drżenie głosu. — Czy mógłbyś mi wytłuma­czyć, co ona ma tu­taj do rze­czy?

— No tak… Nie wiem, jak ci to po­wie­dzieć. W grun­cie rze­czy two­rzy­liśmy na­prawdę zgra­ny duet. Je­steś silną, nie­za­leżną ko­bietą, uwiel­biam to w to­bie. Po­tra­fisz pa­no­wać nad emo­cja­mi, je­steś pew­na sie­bie. Nie dasz się za­stra­szyć, nie prze­raża cię wi­zja mi­jających lat. Byłem sin­gle­mod dłuższe­go cza­su i do­brze wiesz, że za­mknąłem się w so­bie. Mam trzy­dzieści sześć lat, nie je­stem już stu­den­cia­kiem.

— Tak, zdążyłam cię do­brze po­znać. — Z pew­nością le­piej niż on mnie.

— Bez wątpie­nia! Posłuchaj, będąc na tym eta­pie swo­je­go życia, przede wszyst­kim dzięki to­bie, na­szym długim roz­mo­wom, wspa­niałym chwi­lom, które wspólnie przeżyliśmy, i łączącej nas nici po­ro­zu­mie­nia zdałem so­bie sprawę, że cze­goś mi bra­ku­je. Zro­zu­miałem, że po­trze­buję kogoś, kogo mógłbym po­ko­chać.

Nogi zaczęły mi drżeć.

— I te­raz myślę, że udało mi się zna­leźć taką osobę. Annę.

Pod­su­muj­my, bo muszę ze­brać myśli: po­znaję fan­ta­stycz­ne­go fa­ce­ta, za­ko­chuję się w nim na zabój, seks jest cu­dow­ny, świet­nie się do­ga­du­je­my, prze­pro­wa­dzam się dla nie­go do in­ne­go mia­sta, a kie­dy on w końcu po­sta­na­wia się za­ko­chać na poważnie… za­ko­chuje się w in­nej!

W in­nej. Za­ko­chu­je się w An­nie.

Trzęsącą się ręką złapałam kie­li­szek szam­pa­na. Strasz­nie kręciło mi się w głowie. Upiłam łyk i z po­wro­tem od­sta­wiłam kie­li­szek, pra­wie go prze­wra­cając. Mimo pa­nującego na zewnątrz upału prze­szedł mnie zim­ny dreszcz.

— Do­brze się czu­jesz? — Spoj­rzał na mnie py­tającym wzro­kiem.

Właśnie w tym mo­men­cie ta sil­na ko­bie­ta, którą po­dob­no byłam, za­po­mniała o swo­im per­fek­cyj­nym ma­ki­jażu, białych spodniach, ide­al­nej fry­zu­rze oraz lu­dziach wokół i zaczęła be­czeć jak trzy­lat­ka.

— Rany bo­skie, Coco, co się dzie­je?

— Co się dzie­je? — próbowałam wy­ce­dzić, walczącz czkawką i łzami. — Co się dzie­je?! Chcesz mi po­wie­dzieć, że jesz­cze to do cie­bie nie do­tarło?

Spoj­rzałam na nie­go przez łzy. Czy to możliwe, że mój mężczy­zna ide­al­ny to ten kre­tyn, który sie­dzi na­prze­ciw­ko i tak bez­względnie mnie rani? Czy to możliwe, że przez cały ten rok nie zdążył się zo­rien­to­wać, ile dla mnie zna­czy?

— Nie chciałem cię skrzyw­dzić. Wiem, że je­stem­dla cie­bie ważny, ale cóż, zda­rza się. Miłość jest ślepa. Ro­zu­miesz to, praw­da?

Wszyst­ko stało się ja­sne: Nic­colò był idiotą.

— Jak możesz mnie o to pytać? Jak? Co ze mną?Co z nami?

— Re­bec­co, seks rze­czy­wiście był fan­ta­stycz­ny, mie­liśmy to nie­sa­mo­wi­te po­ro­zu­mie­nie, ale ty je­steś wolną, nie­za­leżną i silną ko­bietą. Nie po­trze­bu­jesz kogoś, kto by się tobą opie­ko­wał. Lu­bisz miesz­kać sama, ko­chasz dobrą za­bawę. W związku czy nie, i tak dasz so­bie radę. Świet­nie się z tobą czułem, ale miłość przyszła znie­nac­ka i nic nie mogłem na to po­ra­dzić. Za­ko­chałem się i tyle.

W tym mo­men­cie zro­zu­miałam, jak bar­dzo się myliłam. Ja byłam w nim za­ko­cha­na od pierw­szej chwi­li, w której­go uj­rzałam, on zaś wi­dział we mnie tyl­ko przejściowąpart­nerkę, a w tym cza­sie szu­kał ko­bie­ty swo­je­go życia. Ja wie­rzyłam, że bu­du­je­my praw­dzi­wy związek, a on używał mnie jako emo­cjo­nal­nej po­dusz­ki, z której mógł sko­rzy­stać, szu­kając praw­dzi­wej miłości. Tak bar­dzo się po­my­liłam. Może to nie on był kre­ty­nem. Możliwe,że je­dyną praw­dziwą kre­tynką byłam tu­taj ja.

Nie będąc w sta­nie za­trzy­mać po­to­ku mo­ich łez, Nic­colò sta­rał się ra­to­wać sy­tu­ację jedną z najgłupszych fraz, ja­kich może użyć mężczy­zna po wy­rwa­niu ko­bie­cie ser­ca pro­stoz pier­si i zje­dze­niu go na ko­lację:

— Nie martw się, nadal będzie­my się spo­ty­kać. Po­zo­sta­nie­my przy­ja­ciółmi. Zależy mi na to­bie.

Po­wo­li odwróciłam się w jego stronę. Spływający tusz zmie­szał się z podkładem i two­rzył te­raz nie­zbyt cie­kawą mo­zaikę. Długo wpa­try­wałam się w nie­go, próbującza wszelką cenę po­wstrzy­mać płacz, po czym cie­niut­kim głosem oznaj­miłam:

— Ko­cham cię.

Nic­colò od­sunął się, za­ci­skając usta. Przyglądał mi się przez chwilę, a po­tem potrząsnął głową.

— To nie­możliwe, coś ci się po­my­liło!

— Po­my­liło?! Je­stem w to­bie za­ko­cha­na od pierw­sze­go mo­men­tu, w którym cię uj­rzałam. Ko­chałam cię przez ten cały pie­przo­ny rok!

— Nie… nie. Te­raz tak mówisz, bo jest ci przy­kro, że stra­cisz ko­chan­ka.

— Co ty wy­ga­du­jesz?

— Wca­le mnie nie ko­chasz. Nie wiesz, co mówisz! Prze­cież gdy­by tak było, po­wie­działabyś mi o tym. Za­wsze twier­dziłaś, że je­steś sil­na i nie­za­leżna, po­wta­rzałaś, że nie po­trze­bu­jesz ni­ko­go, kto by się nad tobą roz­czu­lał.

— Mówiłam tak, żeby cię nie popędzać, żebyś się nie wy­stra­szył. Byłeś taki za­do­wo­lo­ny ze swo­je­go sta­tu­su za­twar­działego ka­wa­le­ra. Nie chciałam cię do ni­cze­go zmu­szać. Wolałam, byś sam się prze­ko­nał, że mnie ko­chasz.

— Ale prze­cież to strasz­nie głupie!

Po­now­nie wy­buchłam płaczem. Łamał mi ser­ce i jesz­cze mnie obrażał.

— Ale ja… ja… — zaczęłam się plątać.

— Re­bec­co, dla­cze­go nig­dy mi nie po­wie­działaś, co czu­jesz? Nie żeby to mogło coś zmie­nić. Myślę, że między nami bra­ko­wało tego cze­goś. A jed­nak gdy­bym wie­dział, że fak­tycz­nie je­steś we mnie za­ko­cha­na, że je­stem dla cie­bie kimś więcej niż kom­pa­nem i bli­skim przy­ja­cie­lem, za­cho­wałbym się in­a­czej – zakończyłbym naszą zna­jo­mośćo wie­le wcześniej. Anna nie ma tu­taj nic do rze­czy. Bar­dzo cię proszę, po­sta­raj się mnie zro­zu­mieć. To nie­był mój wybór, po pro­stu się za­ko­chałem. Jeśli to­bie­by to się przy­da­rzyło, nie miałbym nic prze­ciw­ko. Miłość nie wy­bie­ra. Mam na­dzieję, że któregoś dnia, niedługo, znów będzie­my mo­gli się przy­jaźnić, że zno­wu stwo­rzy­my zgra­ny duet.

Zgra­ny duet. Te­raz zro­zu­miałam, co miał na myśli, mówiąc: „zgra­ny duet”. Zgra­ny duet to dwie oso­by, które idą ra­zem do łóżka, nic do sie­bie nie czując, a ty nie kom­pli­ku­jesz nie­po­trzeb­nie spraw, kie­dy fa­cet, któremu oddałaś swo­je ser­ce, za­ko­chu­je się w two­jej koleżance, o której ist­nie­niu jesz­cze dwa mie­siące temu nie pamiętałaś. Koleżance, która nosi roz­miar 36.

Wstałam od sto­li­ka, boso, biorąc san­dały w rękę. Ani mi się śniło zakładać te narzędzia tor­tur w tak tra­gicz­nych oko­licz­nościach. Spoj­rzałam na Nic­colò pu­stym, zde­spe­ro­wa­nym wzro­kiem.

— Dokąd idziesz? — spy­tał tym sa­mym ciepłym głosem, który zawrócił mi w głowie, kie­dy pierw­szy ra­zgo spo­tkałam.

— Złamałeś mi ser­ce, Nic­colò.

— Wiesz, że nie chciałem. Nie prze­sa­dzaj. — Tak, zde­cy­do­wa­nie był kre­ty­nem. — Przej­dzie ci za parę dni, kie­dy zro­zu­miesz, że tak na­prawdę wca­le nie byłaś we mnie za­ko­cha­na. Do­brze się ba­wi­liśmy i tyle. Wte­dy wrócisz do mnie, a ja będę na cie­bie cze­kał z otwar­ty­mi ra­mio­na­mi.

— Żegnaj, Nic­colò.

Spoj­rzałam na nie­go tak, jak­bym zo­ba­czyła go po raz pierw­szy w życiu. Nie byłam w sta­nie do­strzec w nim­te­go sa­me­go mężczy­zny, którego jesz­cze go­dzinę temu ko­chałam do sza­leństwa. Odwróciłam się i ru­szyłamw stronę drzwi. Nic­colò nie przejął się tym i krzy­czałza mną zza sto­li­ka:

— Re­bec­co, dokąd idziesz? Wra­caj tu­taj!

Nie wie­działam, co robić, gdzie się po­dziać. Nie wspo­mi­nając o tym, że boso po roz­grza­nym as­fal­cie ra­czej da­le­ko bym nie zaszła. Do­tarłam za róg i usiadłam na chod­ni­ku, za­po­mi­nając o białych spodniach. Ściągnęłam nie­daw­no założony ka­pe­lusz i gniotąc go w rękach, pro­siłam, żeby zmie­nił zda­nie, żeby zo­rien­to­wał się, że nie może beze mnie żyć, żeby wy­biegł za mną, przy­tu­lił i powie­dział, że chce mnie mieć przy so­bie już na za­wsze.

Tak się nie stało. Nie po­ja­wił się.

Po półgo­dzi­nie, która wy­da­wała mi się wiecz­nością,z tru­dem wstałam i uty­kając, ru­szyłam w stronę me­tra. Lu­dzie stojący przed ba­ra­mi z drin­ka­mi w rękach pa­trzy­li na mnie jak na ko­smitkę. Wyszłam z me­tra, wsiadłamdo pociągu, po czym osunęłam się na brud­ne sie­dze­niew mo­ich i tak już po­pla­mio­nych spodniach.

Płacząca, z bu­ta­mi w ręku, byłam za­pew­ne jedną z naj­smut­niej­szych osób, ja­kie moi współpasażero­wie, jadący tym sa­mym brud­nym, cuchnącym wa­go­nem, byli so­biew sta­nie wy­obra­zić.