Assassin's Creed: Heresy. Herezja - ebook

Prolog

Wieczorny jesienny chłód przenikał przez cienką koszulę uciekiniera, który przebiegł przez betonowy chodnik i pędził przez wypielęgnowany trawnik urządzonego na dachu ogrodu. Co mnie podkusiło, żeby pchać się na dach? – pomyślał ze złością, ale było już za późno, by naprawić ten błąd. – Wpakowałem się niczym cholerny szczur w pułapkę.

Mężczyznę ścigali templariusze.

Wiedzieli, dokąd uciekł. Wiedzieli też równie dobrze jak on, że z dachu budynku można było wydostać się jedynie windą albo jedną z dwóch klatek schodowych, z których właśnie wynurzyli się ścigający o zaciętych, nieubłaganych twarzach.

Myśl. Myśl!

Myślenie już nieraz ocaliło mu skórę. Logiczny, przenikliwy, analityczny umysł pozwalał mu wykaraskać się ze wszystkich opresji, jakie z sadystycznym upodobaniem zsyłało na niego życie. Ale tym razem czuł, że logiczne myślenie nie zdoła mu pomóc.

Za jego plecami rozległ się złowróżbny huk wystrzałów. Drzewa – podpowiedział błyskawicznie jego racjonalny umysł, ponownie ratując mu życie. Mężczyzna zmienił kierunek ucieczki i pobiegł zakosami, by utrudnić strzelcom celowanie. Poruszając się zygzakami, skierował się w stronę drzew, krzewów i stojących w ogrodzie rzeźb oraz opustoszałych o tej porze budek z lodami i napojami, za którymi można było ukryć się przed gradem kul.

Ale w ten sposób mógł jedynie odwlec nieuchronny koniec.

Zdawał sobie sprawę, do czego zdolni są templariusze. I wiedział, czego od niego chcą. Nie ścigali go po to, by go uwięzić ani wydobyć z niego informacje. Chodziło im wyłącznie o to, by go zabić. I dlatego już wkrótce, lada moment, będzie martwy.

Templariusze byli uzbrojeni, ale on także nie był bezbronny. Posiadał pradawną i nadzwyczaj potężną broń: Miecz Edenu, który na przestrzeni wieków wielokrotnie przechodził z rąk do rąk i należał zarówno do templariuszy, jak i do asasynów. Uciekinier posługiwał się nim już wcześniej, ale teraz miecz był w pochwie zawieszonej na jego plecach. Ciężar broni uspokajał go i dodawał mu otuchy, jednak mężczyzna nie zamierzał po nią sięgać. W tej sytuacji i tak do niczego by mu się nie przydała.

Templariusze pragnęli ujarzmić albo zabić każdego, kto stanie im na drodze. Istniał tylko jeden sposób na to, by uciekinier ocalił życie. Zdawał sobie sprawę, że jeśli mu się uda, będzie to cholerny cud.

Serce tłukło mu się w piersi, płuca płonęły ogniem, a mięśnie osiągnęły granicę wytrzymałości – ostatecznie był tylko człowiekiem, niezależnie od tego, jaki trening przeszedł i jaki kod genetyczny zapisany był w komórkach jego ciała. Mimo zmęczenia biegł jednak dalej, nie zwalniając tempa – nie mógł zwolnić, tak jak nie mógł pozwolić, by logiczne, analityczne, racjonalne myślenie zagłuszyło pierwotny instynkt przetrwania. Nie mógł dopuścić, by jego umysł wziął górę nad ciałem.

Bo przecież to ono wiedziało, co należy zrobić. Wiedziało również, jak tego dokonać.

Nagle tuż obok niego rozpadła się na kawałki rozerwana pociskiem gałąź. Drzazgi zraniły go w twarz, po której spłynęła krew.

Z rąk templariuszy czekała go pewna śmierć. Jeśli jednak zdoła dotrzeć do niskiego kamiennego muru okalającego ogród, założony na dachu londyńskiej siedziby Abstergo Industries, to otworzy się przed nim nikła szansa na przeżycie.

Pod warunkiem że wystarczy mu wiary, by z niej skorzystać.

Nie zawahał się. Kiedy dobiegł do muru, przesadził go jednym susem niczym płotkarz przeskakujący ponad ustawioną na bieżni przeszkodą. Jego długie nogi jeszcze przez moment młóciły powietrze. Wygiął plecy w łuk, rozpostarł szeroko ramiona…

…i poszybował w dół.1

Światło pochodni tańczyło na kamiennych ścianach komnaty, a groteskowe cienie pełzały po okutych żelazem drewnianych drzwiach oraz po płótnie obrazu przedstawiającego naturalnej wielkości postać najznamienitszego ze wszystkich Wielkich Mistrzów Zakonu Templariuszy. Ubrany w długą białą koszulę oraz ceremonialną szatę z ciężkiego czerwonego materiału postulant podniósł wzrok i przyjrzał się obrazowi; oczy białobrodego mężczyzny wydawały się łagodne, ale poza, w jakiej został uwieczniony na płótnie, wyrażała siłę i zdecydowanie.

Panującą w komnacie ciszę przerwał niski, spokojny głos:

– Jakub de Molay był oficjalnie ostatnim Wielkim Mistrzem Zakonu Rycerzy Świątyni. Został fałszywie oskarżony o herezję przez pozbawionych skrupułów ludzi, którzy za nic mieli dobro ludzkości i kierowali się jedynie własnymi, egoistycznymi pragnieniami. Najlepszy spośród nas przyznał się do najgorszych zbrodni; zbrodni, których nie popełnił. Wrogowie de Molaya sądzili, że jego śmierć oznacza koniec całego Zakonu, i to przekonanie utrzymywało się przez kolejne stulecia. Ale my przetrwaliśmy.

Mistrz Zakonu podszedł do postulanta i stanął u jego boku.

– Jakub de Molay umarł w męczarniach, by Zakon mógł przetrwać. Od tamtej pory nasz Zakon działał ostrożnie i potajemnie. O jego istnieniu wiedzieli jedynie ci, którzy gotowi byli oddać za niego życie.

Postulant spojrzał w ciemne oczy Mistrza.

– Bądź skromny jak pył i niewzruszony jak głaz – powiedział Mistrz, po czym dłonią obleczoną w rękawiczkę wskazał na marmurową podłogę.

Postulant położył się na marmurowych płytach, twarz oparł o zimny kamień, a ręce wyciągnął na boki, przyjmując kształt krzyża.

– Tej nocy towarzyszyć ci będzie jedynie Ojciec Zrozumienia. Niech uwolni cię od wszystkiego, co nie służy umocnieniu Zakonu, i obdarzy niezachwianą pewnością. Niech cię oczyści i napełni zdecydowaniem. Nie śpij i nie śnij na jawie. Przyjdziemy po ciebie o świcie. Jeśli uznamy, że jesteś godzien, zostaniesz wywyższony. Jeśli okażesz się niegodny, odwrócimy się od ciebie. Niech prowadzi cię Ojciec Zrozumienia.

Postulant usłyszał cichy odgłos oddalających się kroków, a potem skrzypnięcie zawiasów, trzask zamykanych drzwi i szczęk przekręcanego w zamku klucza.

Został sam z poczuciem, że może opuścić to pomieszczenie w jeden tylko sposób – jako członek Wewnętrznego Sanktuarium Zakonu.

Jeśli zawiedzie… Nie. Nie zamierzał nawet rozważać takiej ewentualności.

Nie obawiał się, że zmorzy go sen. Płonące pochodnie oświetlały komnatę, ale nie były w stanie jej ogrzać. Zimny marmur wysysał chciwie ciepło z jego ciała; nawet dwie warstwy ceremonialnej odzieży nie zapewniały mu skutecznej ochrony przed chłodem. Czas płynął powoli, obojętny na ludzką niewygodę. Leżącemu krzyżem mężczyźnie wydawało się, że minęła cała wieczność, zanim wreszcie usłyszał upragniony dźwięk: zgrzyt klucza w zamku. Po chwili ktoś chwycił go pod ramiona i podniósł do góry. Postulant zagryzł wargi, by stłumić bolesne syknięcie; godziny spędzone na niemiłosiernie zimnej podłodze dały mu się we znaki.

Dwaj pomocnicy, którzy podźwignęli go z podłogi, opuścili komnatę, a on podążył za nimi. Szli w milczeniu po kamiennej posadzce, która, w odróżnieniu od marmurowej podłogi komnaty, wykonana została z kawałków łupku. Po pewnym czasie dotarli do łukowo sklepionej bramy z cegły i kamienia, oskrzydlonej przez masywne pnie drzew, które pięły się wysoko i niknęły w ciemnościach ponad kręgiem bladego światła pełgających pochodni.

Za bramą czekała na postulanta grupka odzianych w długie szaty, zakapturzonych postaci. Chociaż wszystkie trzymały w dłoniach zapalone woskowe świece, ich twarze spowijał mrok, w którym połyskiwały jedynie odbijające blask świec oczy.

– Ludzkie ciało ma swoje serce – rozpoczął monotonną recytację Mistrz Zakonu. – Ziemia ma swoje jądro. Każda rzecz ma swój ośrodek, z którego czerpie najgłębszą siłę. Źródłem siły Zakonu Templariuszy jest Wewnętrzne Sanktuarium. Tworzy ją dziewięcioro wybranych, po trzykroć troje. Jeśli okażesz się godny, dołączysz do Świątyni jako ten dziewiąty. A teraz mów: jakich trzech prawd dotyczących Zakonu nauczyłeś się podczas swego czuwania?

Pytanie zaskoczyło postulanta. Przez moment miał w głowie pustkę, ale w końcu zebrał myśli i odpowiedział.

– Nauczyłem się, że prawdziwa wiedza spływa wyłącznie na tych, którzy naprawdę jej pragną. Nauczyłem się, że władza powinna należeć do tych, którzy potrafią wznieść się ponad zgiełk i chaos, bo tylko oni są w stanie dostrzec prawidłowości świata. Nauczyłem się, że mądrość polega na sprawowaniu rządów opartych na wiedzy i rozumie.

Kilkoro zgromadzonych w milczeniu wymieniło spojrzenia. Głos ponownie zabrał Wielki Mistrz.

– Niewielu jest członków Zakonu Templariuszy, a jeszcze mniej liczni są ci, którzy zostali wybrani, by zasiadać w jego Wewnętrznym Sanktuarium. Złożyłeś już ślubowanie, że będziesz przestrzegał reguł naszego Zakonu i wartości, którymi się kierujemy. Czy jesteś gotów uczynić kolejny krok na drodze wtajemniczenia i dołączyć do garstki wybrańców, którzy uczynią ten świat takim, jaki być powinien? Czy przysięgasz zachować w tajemnicy wszystko, o czym tu usłyszysz, nie taić niczego przed członkami Wewnętrznego Sanktuarium i nigdy nie sprzeniewierzyć się ideałom templariuszy?

– Niechaj dopomoże mi w tym Ojciec Zrozumienia. Przysięgam – odparł postulant.

Mistrz milczał przez dłuższą chwilę. Wreszcie skinął głową. Pozostali członkowie kręgu wewnętrznego wtajemniczenia unieśli jednocześnie swoje świece, tak aby postulant mógł zobaczyć ich twarze.

– Odtąd jesteś członkiem Wewnętrznego Sanktuarium.

Mistrz podszedł do postulanta, by wpiąć w jego szatę długą srebrną szpilę. Przypominała ona miniaturowy miecz z rękojeścią zwieńczoną równoramiennym krzyżem, pośrodku którego umieszczono rubin. Była czymś więcej niż tylko ozdobą – jej ostry koniec zanurzono wcześniej w toksynie. Jeśli jej posiadacz został zaatakowany, wystarczyło wbić ją w ciało napastnika… lub we własne, gdyby zaszła taka konieczność. Kiedy Mistrz umieścił ozdobną szpilkę na szacie postulanta, templariusze zdmuchnęli swoje świece.

– Odwróć się i powitaj swoich braci i siostry, Simonie Hathawayu.

Pochodnie, których płomienie okazały się jedynie doskonałymi holograficznymi iluzjami ognia, „zgasły” momentalnie, po czym zniknęły we wnękach. W pomieszczeniu zapaliły się lampy; początkowo jarzyły się słabym, przytłumionym blaskiem, by oczy zebranych mogły stopniowo przyzwyczaić się do jasności. Na ścianie po lewej przesunęła się z cichym szmerem kamienna płyta, zza której wyłoniła się mapa świata, upstrzona migoczącymi, kolorowymi lampkami. Każdy kolor odpowiadał określonemu obszarowi działalności Abstergo Industries – oraz Zakonu Templariuszy.

Ceremonia dobiegła końca i templariusze zsunęli z głów kaptury i zdjęli ceremonialne stroje. Simon przesunął dłonią po grubej tkaninie swojej szaty. Była ona dziełem wyłącznie ludzkich rąk – każda czynność, począwszy od strzyżenia owiec, przez gręplowanie i przędzenie wełny, aż po barwienie gotowej tkaniny, została wykonana ręcznie, bez pomocy maszyn. Do tego jeszcze te misterne hafty… Simon pokręcił głową, podziwiając ogrom pracy, jaki włożono w to, by szaty zakładane wyłącznie z okazji ceremonii przyjmowania nowych członków Wewnętrznego Sanktuarium jak najbardziej przypominały stroje noszone przez templariuszy przed wiekami. Z wykształcenia był historykiem i dlatego bardziej niż ktokolwiek inny potrafił docenić wysiłek na rzecz zachowania historycznych realiów.

W końcu niechętnie zdjął ceremonialne szaty i zastąpił je marynarką, po czym zwrócił się ku swoim nowym konfratrom. Znał ich wszystkich, jednych lepiej, innych gorzej. Wiedział, że Laetitia England zajmuje jedno z kierowniczych stanowisk w Dziale Operacji. Na przekór swojemu nazwisku, Laetitia była Amerykanką; pracowała w biurze Abstergo w Filadelfii. Mitsuko Nakamura, dyrektorka Działu Badań Rodowodu i Pozyskiwania Zasobów, urzędowała na przemian w Filadelfii oraz w ośrodku Abstergo w Rzymie. Simon serdecznie zazdrościł jej posady. W Abstergo „pozyskiwanie zasobów” oznaczało coś zupełnie odmiennego niż w innych korporacjach. Polegało na pozyskiwaniu obiektów do badań prowadzonych przy użyciu Animusa – szczytowego osiągnięcia technologii, z którym Simon nie miał jeszcze okazji bliżej się zapoznać.

Kolejni dwaj członkowie Wewnętrznego Sanktuarium, czyli Alvaro Gramatica, na pozór jowialny szef Działu Nowoczesnych Technologii, a także porywczy Juhani Otso Berg, zajęci byli obowiązkami w innym zakątku świata i nie mogli być fizycznie obecni na ceremonii. Uczestniczyli więc w niej zdalnie, spoglądając na zebranych z dwóch dużych, wiszących na ścianach ekranów.

Gramatica i Berg byli współpracownikami Isabelle Ardant, byłej przełożonej Simona, a zarazem jego poprzedniczki w Wewnętrznym Sanktuarium. Nieco ponad rok wcześniej Isabelle zginęła z ręki asasyna. Simon nie pałał do niej nadmierną sympatią; prawdę powiedziawszy, nie pałał nadmierną sympatią do nikogo. Miał jednak poczucie, że jego koleżanka ze studenckiej ławy – Isabelle i on studiowali razem w Cambridge – nie zasłużyła sobie na to, by zginąć od ciosu w plecy zadanego przez mordercę zbyt tchórzliwego, by spojrzeć swojej ofierze w twarz. Tej nocy, podczas której zabito Isabelle, za jej ochronę odpowiedzialny był Berg. Simon miał mu za złe, że nie powstrzymał zamachowca.

W uroczystości uczestniczyli również David Kilkerman, następca zmarłego i nieszczególnie opłakiwanego (w każdym razie na pewno nie przez Simona) Warrena Vidica na stanowisku szefa Projektu Animus, a także Alfred Stearns. Kilkerman był wysokim, tęgim mężczyzną, który często wybuchał tubalnym śmiechem. Otyłym ludziom chętnie przypisuje się łagodny charakter, ale Kilkerman z pewnością do łagodnych nie należał. Alfred Stearns, najstarszy z dziewięciu członków Sanktuarium, kierował przeprowadzoną przez templariuszy akcją pod kryptonimem „Wielka Czystka”, która na przełomie wieków doprowadziła do niemal zupełnego wyeliminowania zagrożenia ze strony Bractwa Asasynów. Jakiś czas po tamtym sukcesie przeszedł na emeryturę, przekazawszy zarządzanie działem operacyjnym Laetitii England; w dalszym ciągu pozostawał jednak członkiem Wewnętrznego Sanktuarium. Simon wymienił z nim uprzejmy uścisk dłoni. Searns był łysiejącym mężczyzną po osiemdziesiątce, z krótko przyciętą białą brodą, ale Simon odniósł wrażenie, że jest to jeden z najniebezpieczniejszych ludzi, z jakimi kiedykolwiek się zetknął.

Agneta Reider pełniła funkcję dyrektora Grupy Finansowej Abstergo. Podobnie jak Searnsa, ją także Simon spotkał osobiście po raz pierwszy. Wydała mu się spokojna i uprzejma – dokładnie taka, jaka powinna być osoba stojąca na czele tak ważnej gałęzi korporacji Abstergo.

Rzecz jasna, w ceremonii wziął udział również Alan Rikkin, dyrektor generalny Abstergo Industries i najważniejszy ze wszystkich znanych Simonowi templariuszy. A przynajmniej tak się Simonowi wydawało. Jeśli chodziło o członków Zakonu, nigdy nie było się do końca pewnym, z kim tak naprawdę ma się do czynienia.

Rikkin był nie tylko szefem, ale także twarzą Abstergo Industries. Simon nie potrafił wskazać nikogo, kto lepiej od niego nadawałby się do tej roli. Za każdym razem gdy nieprzeciętnie inteligentny i zawsze opanowany Rikkin zabierał głos, cały świat słuchał go z uwagą.

Drzwi otworzyły się i do sali wjechały dwa wózki z zastawą. Członkowie Wewnętrznego Sanktuarium zasiedli do obfitego angielskiego śniadania. Nastrój tajemniczości i atmosfera zamierzchłych czasów ustąpiły miejsca towarzyskim pogawędkom, którym towarzyszył brzęk filiżanek, talerzyków i sztućców. Można było odnieść wrażenie, że hołdująca dawnym tradycjom ceremonia odbyła się wiele wieków temu, a nie przed kilkoma chwilami.

– Jak ci się podoba twoje nowe biuro, Hathaway? – zagadnęła Mitsuko Nakamura.

– Jeszcze się w nim nie urządziłem – odparł Simon. Sięgnął do kieszeni marynarki i wyciągnął z niej okulary w złotych oprawkach, po czym umieścił je na swoim orlim nosie. – Pomyślałem, że rozsądniej będzie zaczekać i upewnić się, czy zostanę przyjęty do Sanktuarium. Nie chciałem dwa razy się pakować.

Zebrani parsknęli śmiechem.

– Jesteś bardzo praktyczny – stwierdził Alvaro Gramatica.

Simon spojrzał na jego przesadnie wesołą twarz widoczną na ekranie. Isabelle nie znosiła Gramatiki i Simon musiał przyznać jej rację; on także czuł do niego wyjątkową antypatię. Teraz, kiedy został kierownikiem Działu Badań Historycznych, będzie zmuszony znacznie częściej oglądać zadowolony, niemal szyderczy uśmieszek Gramatiki. Cóż za radość.

– Praktyczność to cecha, na którą chciałbym położyć nacisk w moim departamencie – stwierdził grzecznie, maczając kawałek perfekcyjnie wypieczonej grzanki w żółtku jajka.

– Przeglądaliśmy notatki Isabelle i zauważyliśmy, że wielokrotnie pojawia się w nich twoje nazwisko – powiedział Rikkin. – Najwyraźniej zrobiłeś na niej spore wrażenie, a to mało komu się udawało.

– Dziękuję panu. Pochlebia mi to. Isabelle była świetna w tym, co robiła. Ale ja postaram się służyć Zakonowi na swój własny sposób.

– Zabrzmiało to tak, jakbyś nie pochwalał stylu, w jaki Isabelle kierowała swoim działem.

Jak przystało na tradycyjne angielskie śniadanie, niemal wszyscy, nie wyłączając gości z Ameryki, popijali herbatę; Simon zauważył jednak, że Rikkin jako jedyny napełnił swoją filiżankę kawą. Teraz mieszał ją srebrną łyżeczką, nie spuszczając przy tym wzroku z Hathawaya.

Simon z cichym brzękiem odstawił filiżankę na spodek.

– Szanuję dokonania Isabelle – zapewnił Rikkina. – Ale chciałbym wnieść własne, świeże spojrzenie.

– Mów dalej.

No to zaczynamy – pomyślał Simon.

– Po pierwsze… jestem historykiem. Moją mocną stroną jest historia, to na niej znam się najlepiej. Zadaniem działu, którym mam pokierować, powinno być badanie i analizowanie historii.

– Te badania mają swój cel. Mają służyć realizacji celów Zakonu – wtrąciła Laetitia.

– Słuszna uwaga. Jestem przekonany, że powrót mojego działu do korzeni przyniesie Zakonowi same korzyści. Już wam to wyjaśniam.

Simon odsunął krzesło, po czym podszedł do jednej ze ścian i nacisnął umieszczony na niej przycisk. Ściana rozsunęła się i oczom zebranych ukazała się biała tablica oraz kilka kolorowych flamastrów.

– Simonie, jesteś jedyną znaną mi osobą, która podczas prezentacji wciąż korzysta z białej tablicy – jęknął Kilkerman.

– Bądź cicho, Davidzie, bo inaczej poproszę o tablicę szkolną, a tobie przypadnie w udziale moczenie gąbki – odparował Hathaway.

Jego dowcipna riposta nagrodzona została stłumionymi chichotami słuchaczy. Najgłośniej roześmiał się Kilkerman. Simon napisał na tablicy DZIAŁ BADAŃ HISTORYCZNYCH, po czym cofnął się o krok i przyjrzawszy się napisowi krytycznym wzrokiem, poprawił literę T w ostatnim wyrazie.

– No dobrze, zaczynajmy. Naszym najlepszym narzędziem jest Animus. – Simon skinął głową w kierunku Kilkermana. Aktualny szef projektu Animus zajęty był smarowaniem grzanki marmoladą. – Wszyscy wiemy, do czego służy; umożliwia dostęp do genetycznych wspomnień obiektu, pozwala namierzyć konkretnych przodków i tak dalej, i tak dalej. O ile mi wiadomo, gotowy jest już zupełnie nowy model Animusa. Mam rację, Davidzie?

– Tak jest. – Wywołany do odpowiedzi Kilkerman wyprostował się. – Model 4.35. Zdołaliśmy niemal całkowicie wyeliminować skutki uboczne w rodzaju nudności i bólów głowy. Poza tym udało nam się sprawić, by sesja w Animusie stała się dla obiektu jeszcze bardziej integralnym doświadczeniem.

– To bardzo ekscytująca wiadomość, także dla mnie osobiście – powiedział Simon. – Za moment sami zrozumiecie dlaczego.

Odwrócił się do tablicy i jaskrawoczerwonym flamastrem napisał na niej: ANIMUS. Pod spodem narysował dwie ukośne strzałki; pierwsza skierowana była w lewo, druga w prawo.

– Dotychczas wykorzystywaliśmy Animusa przede wszystkim do zbierania informacji na temat miejsca ukrycia Fragmentów Edenu.

Templariusze mieli jeden zasadniczy cel – pragnęli kierować rozwojem ludzkości. Aby go osiągnąć, korzystali z rozmaitych narzędzi. Do najważniejszych należały Fragmenty Edenu: relikty dawnej cywilizacji, znanej jako Isu, Prekursorzy lub też po prostu jako Pierwsza Cywilizacja. Była ona znacznie starsza od cywilizacji ludzkiej, co więcej, to właśnie przedstawiciele Pierwszej Cywilizacji stworzyli rasę ludzką i przez pewien czas wykorzystywali ludzi w charakterze niewolników. Relikty technologii Prekursorów mogły obdarzyć swoich posiadaczy rozmaitymi wyjątkowymi zdolnościami, pozwalając im kontrolować innych. Wartość tych przedmiotów wykraczała poza tradycyjne kryteria w rodzaju wartości „historycznej” czy „ekonomicznej”. Templariusze mogli poszczycić się największą na świecie kolekcją Fragmentów Edenu, jednak nawet oni posiadali ich stosunkowo niewiele. W dodatku niektóre z reliktów pozostających w rękach Zakonu były uszkodzone lub też z jakichś innych powodów nie nadawały się do użytku.

– Kiedy dowiadywaliśmy się o istnieniu jakiegoś Fragmentu Edenu, na przykład ze wzmianki w starym manuskrypcie – ciągnął dalej Simon – albo kiedy docierały do nas informacje o osobie mającej związek z reliktem, natychmiast rozpoczynaliśmy poszukiwania.

Simon pod strzałką skierowaną w lewo napisał: INFORMACJA. Pod spodem dopisał: 1. FRAGMENTY EDENU, a jeszcze niżej: a) LOKALIZACJA.

– Jedną z metod tych poszukiwań była analiza materiału genetycznego, pozyskiwanego od klientów oraz lojalnych pracowników Abstergo Industries.

Na samym dole Simon dopisał: i. KLIENCI I PRACOWNICY.

– Drugim obszarem naszego zainteresowania było gromadzenie informacji na temat naszych odwiecznych wrogów, asasynów. Zależało nam na tym samym, co w przypadku Fragmentów Edenu, czyli na wytropieniu miejsca ich pobytu.

Simon zapisał na tablicy: 2. ASASYNI, a pod spodem, tak jak poprzednio, dopisał: a) LOKALIZACJA oraz: i. KLIENCI I PRACOWNICY.

– Wszystko to pięknie. Zdobyte przez nas informacje pozwoliły poszerzyć wpływy Zakonu oraz poprawić wyniki finansowe naszej firmy.

– Czuję, że zaraz usłyszymy jakieś „ale” – stwierdziła Reider.

– Mam nadzieję, że Hathaway nie zamierza zasugerować, żebyśmy zrezygnowali ze zabierania tych informacji? – Ton głosu, jakim Laetita England zadała to pytanie, był zwodniczo spokojny.

– W żadnym wypadku – zapewnił ją Simon. – Jestem jednak przekonany, że Animus może stać się dla Zakonu jeszcze bardziej użyteczny. Możemy wykorzystać go w sposób, w jaki dotąd nie próbowaliśmy. Moim zdaniem to nowe podejście przyniesie nam z czasem równie wielkie korzyści jak zdobywanie Fragmentów Edenu.

Simon ponowie odwrócił się w stronę tablicy i pod drugą ze strzałek napisał: WIEDZA.

– Może wam się wydawać, że informacja jest wiedzą. Ale żeby dane stały się użyteczne, potrzebna jest znajomość kontekstu. Na przykład ktoś mógłby powiedzieć, że istnieje pewne miejsce, w którym znajdują się ziemia, kamienie, woda oraz drewno. Jednak dopiero kiedy uświadomimy sobie, że ta woda to ocean, ziemia i kamienie to skaliste wybrzeże, a drewno to elementy omasztowania statku, informacja zostanie osadzona w odpowiednim kontekście. Surowe dane staną się dla nas użyteczne i na ich podstawie wywnioskujemy, że prawdopodobnie mowa jest o miejscu, w którym spoczywają wyrzucone przez morze szczątki statku.

– Jestem bardzo zapracowanym człowiekiem, Simonie – odezwał się Rikkin. – Jeśli nie przejdziesz szybko do rzeczy, to twój statek prawdopodobnie pójdzie na dno, zanim zdąży wyruszyć w dziewiczy rejs.

Simon poczuł, że jego uszy robią się gorące; musiał przyznać, że użyta przez Rikkina metafora była całkiem zgrabna.

– Chodzi mi o to, że potrafimy wykorzystywać nowoczesne technologie i dysponujemy komputerami, które są w stanie rozwiązywać podobne zagadki. Ale powinniśmy docenić także znaczenie czynnika ludzkiego. Za chwilę do tego wrócę. Kiedy już zaczniemy wykorzystywać Animusa nie tylko do zbierania danych i gromadzenia informacji, ale także do zdobywania wiedzy, ze wszystkimi jej subtelnościami, to otworzą się przed nami zupełnie nowe możliwości.

Kolejny raz podszedł do tablicy i pod słowem WIEDZA napisał: FRAGMENTY EDENU.

– Dzięki informacjom wiemy co, i wiemy gdzie. Możemy zidentyfikować i odszukać artefakt. Ale dopiero wiedza na temat artefaktu pozwoli nam zrozumieć, jakie są jego właściwości, jak wykorzystywano go w przeszłości oraz… jak go naprawić.

Simon pogrubił litery w trzech ostatnich słowach. Pozostali członkowie Wewnętrznego Sanktuarium wpatrywali się w tablicę – niektórzy z powątpiewaniem, inni z entuzjazmem, jeszcze inni z nieskrywaną niechęcią. Simonowi udało się przykuć uwagę słuchaczy i zamierzał to wykorzystać.

– Zastanówmy się teraz, w jaki sposób wiedza może nam pomóc w walce z asasynami. Dzięki niej poznamy nie tylko odpowiedź na pytanie o to, kto należał do Bractwa w określonym czasie oraz gdzie dzisiaj szukać jego członków. Dowiemy się także, kim oni są. Zrozumiemy, co sobą reprezentują. Dowiemy się, co jest ważne dla nich i dla ich Bractwa. Prześledzimy, jak zmieniały się ich systemy wartości na przestrzeni wieków. Nauczymy się nimi manipulować. Poznamy najskuteczniejsze sposoby na to, by ich złamać. Kiedy wreszcie zaczniemy doceniać wiedzę, a nie tylko surowe dane i suche informacje, to kto wie, co uda nam się odkryć. Tak naprawdę sami nie wiemy, czego jeszcze nie wiemy. Jak widzicie, możliwości są nieograniczone.

Simon cofnął się o krok i przyjrzał się zapiskom na tablicy.

– Oczywiście te cele pozostaną dla nas pierwszoplanowe – powiedział i zakreślił flamastrem słowo INFORMACJA oraz widniejące pod nim dopiski. – Ale kiedy już zrobimy pierwszy krok i zmienimy nasze podejście do zastosowania Animusa, będziemy mogli wykorzystać go do rozpoznawania ukrytych prawidłowości. Będziemy w stanie dostrzec powtarzające się wzorce. Odkryjemy na nowo dawno zapomniane teorie, idee i wynalazki. Raz na zawsze rozwikłamy wielowiekowe tajemnice. Poznamy prawdy ukryte za mitami, legendami i ludowymi podaniami. To wszystko, a nawet jeszcze więcej, stanie się możliwe, jeśli tylko poszerzymy zastosowanie Animusa i otworzymy nasze umysły.

– Nasze umysły są już wystarczająco otwarte – odezwał się Kilkerman, który siedział z dłońmi splecionymi na pękatym brzuchu. Z jego oczu zniknęły wesołe iskierki. – Analizujemy uważnie wszystkie informacje, które udaje nam się zdobyć. Możesz mi wierzyć.

– Wierzę. Chodzi o to, że nieznacznie większym kosztem możemy osiągnąć znacznie lepsze rezultaty.

– Piętnaście lat temu prawie unicestwiliśmy naszych wrogów. I nie było nam do tego potrzebne twoje romantyczne, sentymentalne podejście – oznajmił Stearns.

Pobrzmiewająca w jego głosie pogarda sprawiła, że w całej sali powiało nagle chłodem.

– To prawda. Ale od tamtej pory o wiele trudniej jest nam wpaść na trop asasynów. Nasi wrogowie stali się sprytniejsi, bardziej kreatywni. My również musimy tacy być, jeśli chcemy ich powstrzymać.

– To, o czym mówisz, może wymagać czasu. A czas jest cenny – stwierdził z naciskiem Berg.

– Masz rację – przytaknął Simon. – I właśnie dlatego powinniśmy rozsądnie nim gospodarować. Obecnie trwonimy go na poszukiwanie kolejnych Fragmentów Edenu, chociaż mamy już w swoich zbiorach kilka artefaktów, które są uszkodzone, a także kilka takich, których działania nie rozumiemy. Musimy zacząć korzystać z Animusa bardziej precyzyjnie i zarazem w szerszym zakresie. Powinniśmy skoncentrować się na poszukiwaniu osób, których genotyp składa się w znacznej części z DNA Prekursorów i…

– Przecież to właśnie robimy – przerwał mu Alvaro Gramatica.

– Owszem, za pośrednictwem Abstergo Entertainment i działu kierowanego przez doktor Nakamurę – dodał Simon. – Zdajemy się na ludzi, którzy nie są templariuszami i sami nie wiedzą, czego dokładnie szukają. O ile bardziej efektywna byłaby godzina pracy Animusa, gdyby w sesji wzięło udział któreś z nas? Nasze DNA zawiera ogromne pokłady wiedzy, które wciąż pozostają niewykorzystane.

– Jedna godzina spędzona przez kogoś z nas w Animusie mogłaby przynieść rozwiązanie problemów, z których istnienia nie zdajemy sobie nawet sprawy – kontynuował Simon. – Prócz praktycznych korzyści zdobylibyśmy wiedzę, która jest bezcenna sama w sobie.

– Mówisz jak rasowy historyk. – W ustach Berga zabrzmiało to jak obelga.

Simon żachnął się mimowolnie.

– Udowodnię wam, że mam słuszność – powiedział i natychmiast pożałował swoich słów, które zawisły w powietrzu niczym zerwane z uwięzi balony.

Skoro powiedziało się A, to trzeba powiedzieć i B – pomyślał i wziął głęboki oddech.

– Tak jak każdy z nas znam dobrze swój rodowód i wiem, że jeden z moich przodków walczył w armii Joanny d’Arc. Uważa się, że w posiadaniu Joanny znajdował się jeden z Mieczy Edenu… W naszym spisie figuruje on jako Fragment Edenu numer 25. Jestem zdania, że mógł to być ten sam miecz, który wcześniej należał do Jakuba de Molay.

– I który teraz znajduje się w moim gabinecie – dodał cichym, niskim głosem Rikkin. – Z historią tego miecza wiąże się wiele niewiadomych. Pewne jest tylko to, że należał do de Molaya. W czasie Wielkiej Rewolucji Francuskiej odnalazł go Wielki Mistrz naszego Zakonu François-Thomas Germain. Następnie miecz wpadł w ręce zabójcy Germaina, asasyna nazwiskiem Arno Dorian.

Simon skinął głową.

– Chciałbym spędzić nieco czasu w Animusie. Zamierzam uzyskać potwierdzenie mojej tezy, że jest to ten sam miecz, który został skatalogowany jako Fragment Edenu numer 25.

Rikkin pochylił się i oparł łokcie na stole. Jedną dłonią podpierał brodę, w drugiej trzymał filiżankę ze stygnącą kawą.

– Miecz de Molaya uległ uszkodzeniu, kiedy znajdował się w posiadaniu Germaina – przypomniał. – Nie wiemy, jakie właściwości posiadał, ale wszystko wskazuje na to, że bezpowrotnie je utracił.

– Powtórzę raz jeszcze: uważam, że z moją wiedzą historyczną będę w stanie ustalić, jak można go naprawić, pod warunkiem że będę mógł usiąść w fotelu Animusa i zobaczyć na własne oczy, w jaki sposób używano miecza.

Na ustach Rikkina pojawił się cień uśmiechu.

– W porządku, Hathaway – powiedział. – Przeprowadzimy test. Zgadzam się, żebyś poszedł tym tropem i przekonał się, dokąd cię doprowadzi. Jeśli za tydzień przedstawisz mi konkretne rezultaty eksperymentu, zaakceptuję nowy kierunek badań twojego działu i przyznam wam odpowiednie fundusze.

Simon poczuł, że zamiera w nim serce. Za tydzień? Rikkin uśmiechnął się nieco szerzej, tak jakby potrafił czytać w myślach świeżo upieczonego członka Wewnętrznego Sanktuarium.

– Zgoda – oświadczył po chwili Simon i wyprostował ramiona.

– Doskonale. – Rikkin odłożył na stół serwetkę, którą trzymał na kolanach, po czym wstał. – W takim razie lepiej zabieraj się do roboty.

Być może istniały bardziej obcesowe sposoby na zakończenie spotkania, ale w tym momencie żaden z nich nie przychodził Simonowi do głowy.

– I jeszcze jedno.

– Tak, proszę pana?

Rikkin i Kilkerman wymienili porozumiewawcze spojrzenia.

– To już nie jest „fotel” – powiedział Rikkin.

– Słucham?

– Wkrótce się przekonasz.

(...)

Ciąg dalszy w pełnej wersji książki.