Bądźcie miłosierni jak Ojciec - ebook

WPROWADZENIE

Z zaskoczeniem, a zarazem wielką radością przyjęliśmy wiadomość o ustanowieniu przez papieża Franciszka Nadzwyczajnego Jubileuszu Miłosierdzia, który ma być obchodzony na całym świecie od 8 grudnia 2015 roku, czyli uroczystości Niepokalanego Poczęcia Najświętszej Maryi Panny, do 20 listopada 2016 roku – uroczystości Jezusa Chrystusa, Króla Wszechświata.

Główny cel tego Świętego Roku to życie na co dzień miłosierdziem, które Ojciec od zawsze roztacza nad nami. Czym jednak jest to miłosierdzie, o którym papież tak wiele mówi w swoich orędziach i homiliach? Czym jest miłosierdzie widoczne w tak wielu dziełach na całym świecie, przepowiadane przez głosicieli słowa Bożego, wprowadzane w życie przez prostych ludzi, miłosiernych i pełnych dobrej woli? Dlaczego mówienie o Bożym miłosierdziu jest tak ważne?

W swojej bulli zatytułowanej Misericordiae Vultus (Oblicze Miłosierdzia)¹ papież Franciszek zaprasza nas do kontemplowania misterium miłosierdzia. Jest ono źródłem radości, pogody ducha i pokoju, warunkiem naszego zbawienia. „Miłosierdzie” to słowo, które objawia misterium Trójcy Świętej. Miłosierdzie – ostatni i najwyższy akt, poprzez który Bóg wychodzi nam na spotkanie. Miłosierdzie – fundamentalne prawo, które wypełnia serce każdego człowieka, kiedy patrzy szczerym wzrokiem na brata, którego spotyka na drogach życia. Miłosierdzie – droga, która łączy Boga i człowieka, ponieważ otwiera nasze serca na nadzieję, że będziemy na zawsze kochani pomimo ograniczeń naszego grzechu².

Ważniejsze niż słowa jest wprowadzanie miłosierdzia w czyn i przeżywanie go jako przygody miłości i przebaczenia, która może przemienić świat. Kierowani tym pragnieniem dwaj włoscy kapłani, o. Antonello Cadeddu i o. João Henrique Porcu, założyli w 2000 roku wspólnotę zwaną Przymierzem Miłosierdzia. Zrządzeniem Bożej opatrzności w tym samym roku została kanonizowana przez papieża Jana Pawła II wielka Apostołka Miłosierdzia św. Faustyna Kowalska; ten sam papież, obecnie ogłoszony świętym, poświęcił miłosierdziu Bożemu rozpoczynające się trzecie tysiąclecie.

Przymierze Miłosierdzia to skromne dzieło miłosierdzia powstałe z myślą o ewangelizacji najbiedniejszych mieszkańców ulicy i ludzi wykluczonych ze społeczeństwa. Członkowie tej rodziny, zwani dziećmi miłosierdzia, odwiedzają ulice, place, fawele, więzienia, miejsca prostytucji, prawdziwe „podziemia” ludzkości, aby głosić miłość Ojca i ratować wszystkich cierpiących. To dzieło zapoczątkowane w Sao Paulo obecnie działa już w pięćdziesięciu brazylijskich miastach, a także w Portugalii, w Polsce, we Włoszech, w Belgii, w Wenezueli i w Republice Dominikany.

Niniejsza książka jest darem na Jubileusz Miłosierdzia! Prostymi frazami, w świetle słowa Bożego próbuje przekazać wielką, niezgłębioną i niezmierzoną tajemnicę Bożego miłosierdzia. W rozważaniach przywołano świadectwa osób, które w nowinie o miłosierdziu odnalazły nową nadzieję i nową drogę swojego życia. Ponad wszystko pragniemy wtórować głosowi papieża Franciszka i wypełniać misję „głoszenia miłosierdzia Boga, bijącego serca Ewangelii, aby w ten sposób dotknąć serce i umysł każdego człowieka”³.

Niech krew i woda, które wypłynęły z serca Jezusa jako źródło miłosierdzia dla nas, dotrą także do Twojego serca i uczynią Cię nowym człowiekiem!

o. CustódioPRZEDMOWA

Napisanie przedmowy do książki ojców założycieli Przymierza Miłosierdzia stanowi dla mnie wielką radość, a zarazem możliwość publicznego wyrażenia mojej wdzięczności za dzieło, które ta wspólnota realizuje w archidiecezji św. Sebastiana w Rio de Janeiro.

Zgodnie z tym, co napisali sami autorzy, dzieci miłosierdzia odwiedzają prawdziwe „podziemia” ludzkości. Od piętnastu lat prowadzą działalność, która wyprzedziła kierunek pracy duszpasterskiej popularyzowany obecnie przez papieża Franciszka za pomocą określenia „peryferia egzystencjalne”. Istotnie, ojcowie Antonello Cadeddu i João Henrique Porcu przewodzili ruchowi, który urzeczywistnia dynamikę „Kościoła wychodzącego”, w znacznym stopniu przyczyniając się do ewangelizacji i niesienia pomocy osobom potrzebującym.

Konstytucja dogmatyczna Dei Verbum Soboru Watykańskiego II potwierdza, że „ekonomia Objawienia realizuje się przez czyny i słowa wewnętrznie ze sobą połączone, tak że czyny dokonane przez Boga w dziejach zbawienia ujawniają i potwierdzają doktrynę i sprawy wyrażone w słowach, słowa zaś obwieszczają czyny i rozświetlają zawartą w nich tajemnicę”⁴. Oto pedagogia stosowana przez Jezusa jako pośrednika i pełnię objawienia. To także model dla Jego naśladowców, którym przypada głoszenie Ewangelii Pana słowami rzeczywiście mogącymi padać na podatną glebę i dawać owoce.

W moich oczach książka ta traktuje o miłosierdziu stylem prostym, często popartym świadectwami. Opiera się na fragmentach Pisma Świętego objaśnianych przez autorów, którzy niosą ze sobą ogromny i zróżnicowany bagaż doświadczeń w pracy duszpasterskiej wykonywanej przez ruch Przymierze Miłosierdzia. To nie tylko potwierdza autentyczność medytacji przeznaczonych na Jubileusz Miłosierdzia, ale czyni je skutecznymi narzędziami ewangelizacji. Są dostępne dla ludu Bożego, a jednocześnie pozostają głębokimi refleksjami zdolnymi nauczyć czytelników drogi duchowej.

Przyjąwszy za punkt wyjścia miłość Ojca jako źródło miłosierdzia, autorzy przygotowali książkę, która poprzez cytaty z różnych przypowieści, w których Jezus Chrystus głosi i wprowadza w czyn tę miłość, przychodzącą do nas przez dar Ducha Świętego, umieszcza nas w sercu Przenajświętszej Trójcy. Odwołanie się do uczynków miłosierdzia względem ciała i duszy umieszcza nas w konkretnych ramach codzienności, którą każdy człowiek buduje tak, by nieść miłość miłosierną bliźnim.

Ojcowie, wierni charyzmatowi ruchu opisywanemu przez nich jako „przyjęcie z rąk Maryi serca Jezusa Miłosiernego”, kończą książkę piękną medytacją o Matce, która utwierdziła ich w powołaniu i misji na swój wzór słuchania, rozważania i służby, i potwierdzają: „Zaczynamy ten nowy rok, chcąc z Maryją, Matką Miłosierdzia, zanurzyć się w najgłębszych wodach oceanu nieskończonego miłosierdzia!”.

Książka Bądźcie miłosierni jak Ojciec stanowi piękne świadectwo duchowej dojrzałości i braterskiego miłosierdzia oprawione w ramy rozumnej świadomości eklezjalnej, która utwierdza nas w pewności, że „Duch tchnie, kędy chce”. To On, odpowiadając na niepokoje i potrzeby naszych czasów, wzbudza w Kościele nowe ruchy i wspólnoty, które utrzymują przy życiu ideał świętości – powszechne powołanie dzieci Bożych i braci w Chrystusie. Wierzę, że niniejsze dzieło przyczyni się do wskazania czytelnikom tej właśnie drogi.

Rio de Janeiro, listopad 2015 roku

kardynał Orani João Tempesta o. cist

arcybiskup metropolita archidiecezji św. Sebastiana w Rio de JaneiroMIŁOŚĆ OJCA, ŹRÓDŁO MIŁOSIERDZIA

Tak bowiem Bóg umiłował świat, że Syna swego Jednorodzonego dał, aby każdy, kto w Niego wierzy, nie zginął, ale miał życie wieczne. Albowiem Bóg nie posłał swego Syna na świat po to, aby świat potępił, ale po to, by świat został przez Niego zbawiony.

J 3, 16–17

Lubimy myśleć o miłości Ojca jako niewyczerpanym źródle najczystszej, krystalicznej wody, z którego ta miłość wypływa nieustannie w sposób bezwarunkowy, pełny, nieskończony i darmowy. Ojcowie Kościoła przedstawiają za pomocą tego obrazu tajemnicę Boga Ojca, Syna i Ducha Świętego – Trójcy Miłości, Nieskończonego Miłosierdzia. Postrzegali oni Ojca jako źródło czystej wody, źródło i wieczne zaranie nieskończonej miłości, Syna – jako rzekę, która rodzi się z tego źródła i, spływając, nieustannie dociera do nas, aż do dna otchłani naszej nędzy. Obrazowali Ducha Świętego jako wodę, ogromne morze miłości Ojca, w którym jesteśmy zanurzeni, spłodzeni, zrodzeni:

Pomyślcie o Ojcu jako o źródle życia; o Synu jako o rzece, która się rodzi; o Duchu Świętym jako o morzu, ponieważ źródło, rzeka i morze mają tę samą naturę (św. Jan Damasceński).