Baśń o dębowym sercu - ebook

Dawno, dawno temu w krainie, której nazwy nikt już nie pamięta, istniała mała wioska, wyróżniająca się w dziwny sposób. Wokół niej nie było bowiem żadnych lasów, zagajników ani nawet krzaków. Pola, na których mieszkańcy wioski uprawiali kiedyś wspaniałe zboża, soczyste i kolorowe warzywa oraz najsłodsze owoce, były teraz całkowicie puste, a ziemia spękana i sucha niczym popiół. Nie pomagał nawet deszcz. Kiedy spadł, a jego krople pokrywały jałową ziemię, w mgnieniu oka cała woda znikała jak zaczarowana, nie dając biednym mieszkańcom żadnej nadziei na plony...

W odległości stu sześćdziesięciu dwóch kroków od skraju wsi stało samotnie wielkie drzewo. Pewnie zastanawiacie się, jak to możliwe, że potrafiło oprzeć się nieznanej sile, która zmieniła całą okolicę w pustynię? To samo nurtowało przerażonych mieszkańców wsi (tej, której nazwy nikt już nie pamięta). Zastanawiali się, dlaczego spotkało ich tak wielkie nieszczęście, a także nad tym, dlaczego samotne drzewo wciąż stało i rosło, rzucając na ich wioskę czarny jak smoła cień.

Straszny Dąb – tak nazywali drzewo mieszkańcy, choć dąb z wyglądu wcale nie był straszny. Wręcz przeciwnie – jego liście, oświetlone przez słońce, mieniły się przepiękną zielenią, kora dębu była bardzo gruba i mocna, a żołędzie, usadowione na silnych gałęziach, były wielkości dorodnych śliwek. Mimo urokliwego wyglądu bywał jednak naprawdę przerażający... Kiedy ktoś próbował się do niego zbliżyć, działy się dziwne rzeczy – niebo ciemniało, zrywał się wiatr, a Dąb głośno poruszał swoimi gałęziami, zdając się mówić: „Zostawcie mnie w spokoju”.

Trwało to już kilka lat. Biedni wieśniacy ciągle wierzyli, że ich los się odmieni, a nieurodzaj i Straszny Dąb przestaną ich prześladować. Tak się jednak nie stało. Zapasy jedzenia w spiżarniach powoli się kończyły. Mieszkańcy nie wiedzieli, gdzie powinni się udać po pomoc, nie mieli pojęcia, jak daleko sięga złowroga susza. Jedyną rzeczą, która trzymała wioskę przy życiu, była studnia. Magia – powiecie – ale ona, mimo straszliwej suszy, wciąż była pełna wody...

***

Pewnego dnia na środku wioski, tuż obok studni, pojawił się najstarszy i najmądrzejszy z mieszkańców. Na imię miał Jakub. Postawił skrzynię, w której kiedyś przechowywał ziemniaki, wszedł na nią i głośno zawołał:

– Ludzie kochani! Sąsiedzi! Kobiety i mężczyźni! Starzy i młodzi! Silni i słabi! Przyjdźcie tu wszyscy!

Koniec Wersji Demonstracyjnej

Dziękujemy za skorzystanie z oferty naszego wydawnictwa i życzymy miło spędzonych chwil przy kolejnych naszych publikacjach.

Wydawnictwo Psychoskok