Biała chryzantema - ebook

Już prawie świta, nikły blask rzuca dziwne cienie na ścieżkę. Hana stara się zająć czymś myśli, by nie wyobrażać sobie groźnych stworzeń chwytających ją za nogi. Idzie za mamą w dół, do morza. Koszula nocna powiewa za nią na wietrze. Z tyłu dobiega odgłos kroków, Hana wie, że to jej tata, który niesie na rękach jej małą siostrzyczkę, wciąż pogrążoną we śnie. Na brzegu czeka już na nich gromadka kobiet. Rozpoznaje w półmroku ich twarze, nie zna jednak szamanki. Święta kobieta ubrana jest w tradycyjną czerwono-szafirową suknię hanbok. Gdy tylko stają na piasku, zaczyna tańczyć.

Skulone z zimna postacie odsuwają się od wirującej szamanki, zbijają w ciasną grupę, zahipnotyzowane jej tańcem. Kobieta pozdrawia śpiewnie Smoczego Boga Morza, wita go na ich wyspie, zaprasza, by przepłynął przez bambusową bramę prowadzącą ku spokojnym wybrzeżom Czedżu. Na horyzoncie pojawia się słońce, skrawek złotego opalizującego kręgu, a Hana mruga oczami, zaskoczona blaskiem wstającego dnia. To zakazany obrzęd, niezgodny z prawem narzuconym przez okupacyjny japoński rząd, ale mama uznała, że muszą odprawić tradycyjny rytuał gut, nim dziewczynka wykona swoje pierwsze nurkowanie jako pełnoprawna haenyeo. Szamanka prosi o bezpieczny i obfity połów. Kiedy powtarza raz za razem te same słowa, mama Hany trąca dziewczynkę w ramię i obie kłaniają się nisko, dotykając czołami wilgotnego piasku, by uczcić w ten sposób rychłe przybycie Boga. Kiedy Hana się prostuje, dociera do niej zaspany głos siostry.

– Ja też chcę nurkować – szepcze mała, a tęsknota ukryta w tych słowach chwyta Hanę za serce.

– Wkrótce ty też tutaj staniesz, siostrzyczko, a ja będę obok ciebie, by cię powitać – odpowiada szeptem, pewna wspaniałej przyszłości, która je obie czeka.

Słona woda morska spływa jej po skroniach, wyciera je wierzchem dłoni. Teraz naprawdę jestem haenyeo – myśli Hana, obserwując, jak szamanka kręci białymi wstążkami kółka nad brzegiem. Bierze siostrzyczkę za rękę. Stoją obok siebie, wsłuchane w szum fal uderzających o brzeg. To jedyny dźwięk, który towarzyszy im w chwili, gdy mała grupa kobiet przyjmuje ją do swego grona. Kiedy słońce wzniesie się wyżej, ponad fale, Hana zanurkuje w głębokich wodach i zajmie miejsce pośród kobiet morza. Najpierw jednak muszą wrócić ukradkiem do domów, unikając wścibskich spojrzeń.

*

Hana, chodź do domu. Głos siostry rozbrzmiewa donośnie w jej uszach, przywołuje ją gwałtownie do rzeczywistości, do pokoju i żołnierzy śpiących obok niej na podłodze. Obraz porannej uroczystości rozpływa się, znika w ciemnościach. Hana próbuje go zatrzymać, zaciska mocno powieki.

Przebywa w niewoli niemal od dwóch miesięcy, ale czas płynie w tym miejscu boleśnie powoli. Hana stara się nie myśleć o tym, przez co przeszła, do czego ją zmuszają, kim każą jej być. W domu była kimś innym.

Wydaje się, że od tamtego czasu minęły całe wieki, a Hana ma wrażenie, że bliżej jej do grobu niż do wspomnień o domu. Twarz matki, która do niej podpływa. Słona woda na ustach. Okruchy wspomnień ze szczęśliwszych czasów.

Tamta ceremonia emanowała mocą i siłą jak kobiety morza, jak Hana. Leżący obok niej żołnierz porusza się przez sen. Hana obiecuje sobie, że nie pozwoli, by ją pokonał. Nie śpi już do rana i wyobraża sobie, jak ucieknie.HANA

WYSPA CZEDŻU, LATO 1943

Hana ma szesnaście lat i nie zna niczego innego prócz życia pod okupacją. Japonia zajęła Koreę w 1910 roku, a Hana mówi płynnie po japońsku, a także uczy się japońskiej historii i kultury, nie wolno jej natomiast mówić, pisać ani czytać w ojczystym języku. We własnym kraju jest obywatelem drugiej kategorii z prawami drugiej kategorii, ale to nie umniejsza jej koreańskiej dumy. Hana i jej matka są haenyeo, kobietami morza, i pracują dla siebie. Mieszkają w maleńkiej wiosce na południowym wybrzeżu Czedżu i nurkują w zatoczce niewidocznej z głównej drogi prowadzącej do miasta. Ojciec Hany jest rybakiem. Wraz z innymi mężczyznami z wioski prowadzi połowy na morzu Namhae1, unikając cesarskich łodzi rybackich, które plądrują koreańskie wody przybrzeżne i złowione ryby wysyłają do Japonii. Hana i jej matka mają do czynienia z japońskimi żołnierzami tylko wtedy, gdy idą na rynek, by sprzedać połów z danego dnia. Daje im to poczucie wolności, którym mogą cieszyć się jedynie nieliczni mieszkańcy wyspy, a nawet kontynentalnej Korei, położonej o kilkaset kilometrów dalej na północ. Okupacja jest tematem tabu, szczególnie na targu: tylko najodważniejsi ośmielają się go poruszać, a jeśli już to robią, to wyłącznie szeptem, przysłaniając usta dłonią. Mieszkańcy wyspy są już zmęczeni wysokimi podatkami, nie chcą wpłacać „dobrowolnych” opłat na wojnę ani wysyłać mężczyzn na front, a dzieci do japońskich fabryk.

Na wyspie Hany nurkowaniem zajmują się kobiety. Ich ciała są lepiej przystosowane do zimnych głębi oceanu niż ciała mężczyzn. Mogą wstrzymywać dłużej oddech, nurkować głębiej i utrzymywać wyższą temperaturę ciała, więc od wieków kobiety Czedżu cieszą się niezwykłą niezależnością. Hana poszła w ślady swej matki w bardzo młodym wieku. Zaczęła się uczyć pływać, gdy tylko umiała podnosić głowę o własnych siłach, choć miała niemal jedenaście lat, gdy matka po raz pierwszy zabrała ją na głębsze wody i pokazała, jak odcinać uchowce od skały na dnie morza. Podekscytowana dziewczyna straciła oddech wcześniej, niż przypuszczała, i musiała pędzić na górę, by zaczerpnąć tlenu. Płuca paliły ją żywym ogniem. Gdy dotarła na powierzchnię, zaczerpnęła więcej wody niż powietrza. Krztusząc się i z trudem unosząc głowę nad falami, straciła orientację i wpadła w panikę. Nagle zagarnęła ją wyjątkowo mocna fala, która błyskawicznie wepchnęła ją pod powierzchnię. Hana znów połknęła wielki haust wody.

Jedną ręką matka Hany wyciągnęła jej głowę nad powierzchnię. Dziewczyna na przemian kasłała i chwytała powietrze. Piekły ją przepłukane morską wodą nozdrza i gardło. Ręka matki trzymała ją mocno za kark, aż dziewczynka doszła do siebie.

– Kiedy wypłyniesz, zawsze patrz w stronę brzegu, inaczej się zgubisz – poleciła matka, a Hana posłusznie odwróciła się w stronę lądu. Tam, na plaży, siedziała jej siostra, która pilnowała wiaderek z dziennym połowem. – Po każdym nurkowaniu szukaj siostry. Nigdy o tym nie zapominaj. Kiedy już ją zobaczysz, będziesz bezpieczna.

Gdy Hana zdołała wyrównać oddech, matka ją uwolniła i wykonawszy powolne salto w wodzie, powróciła w głębiny oceanu. Hana jeszcze przez chwilę cieszyła oczy widokiem swej siostry, która odpoczywała spokojnie na plaży i czekała na powrót rodziny. Odzyskawszy w pełni siły, popłynęła do boi i dorzuciła swojego uchowca do połowu matki, ułożonego bezpiecznie w siatce. Potem sama wykonała salto i pomknęła w dół, na poszukiwanie kolejnej zdobyczy.

Jej siostra była jeszcze zbyt młoda, by nurkować z nimi w tak dużej odległości od brzegu. Czasami, gdy Hana wynurzała się z wody i spoglądała na brzeg, jej siostrzyczka ścigała mewy, wymachując przy tym patykami. Była niczym motyl tańczący na linii wzroku Hany.

Hana miała już siedem lat, gdy jej siostrzyczka przyszła wreszcie na świat. Do tego czasu Hana martwiła się, że zostanie jedynaczką. Od dawna marzyła o rodzeństwie – wszystkie jej przyjaciółki miały co najmniej dwoje, troje, a nawet czworo braci i sióstr, z którymi mogły się bawić i dzielić domowe obowiązki, podczas gdy ona wciąż musiała radzić sobie sama. W końcu matka zaszła w ciążę, a Hana dosłownie promieniała z radości i nadziei za każdym razem, gdy tylko zobaczyła rosnący brzuch mamy.

– Jesteś dziś znacznie grubsza, mamo, prawda? – spytała rankiem w dzień narodzin swojej siostry.

– O tak, jestem bardzo, bardzo gruba i jest mi bardzo niewygodnie! – odparła matka Hany, a potem połaskotała ją po brzuchu.

Hana przewróciła się na plecy i chichotała radośnie. Kiedy już się uspokoiła, usiadła obok mamy i położyła dłoń na jej wystającym brzuchu.

– Moja siostrzyczka albo braciszek jest już prawie gotowy, prawda, mamo?

– Prawie gotowy? Mówisz tak, jakbym gotowała w brzuchu ryż, niemądry dzieciaku!

– Nie chodzi o ryż, tylko o moją nową siostrzyczkę… albo braciszka – dodała Hana szybko i poczuła delikatne kopnięcie w dłoń. – Kiedy ona albo on wyjdzie do nas?

– Ależ mam niecierpliwą córkę. – Matka pokręciła z rezygnacją głową. – Wolałabyś brata czy siostrę?

Hana wiedziała, że prawidłowa odpowiedź to „brat”, by jej ojciec miał syna, z którym mógłby dzielić się swoją wiedzą, lecz w myślach odpowiedziała inaczej: „Mam nadzieję, że urodzisz córkę, która kiedyś będzie pływała ze mną w morzu”.

Tego samego wieczoru matka Hany zaczęła rodzić. Kiedy pokazano dziewczynce jej maleńką siostrzyczkę, nie posiadała się ze szczęścia. Uśmiechała się od ucha do ucha, choć jednocześnie próbowała mówić tak, jakby czuła się rozczarowana.

– Przykro mi, że to nie syn, mamo, naprawdę bardzo mi przykro – oznajmiła, kręcąc głową z udawanym żalem.

Potem odwróciła się do ojca i pociągnęła go za rękaw koszuli. Pochylił się, a Hana wyszeptała mu do ucha, osłaniając je dłonią:

– Tato, muszę ci się do czegoś przyznać. Żałuję, że to nie syn, którego mógłbyś uczyć łowić ryby, ale… – Przerwała na moment, by wziąć głęboki oddech, po czym dokończyła: – ale strasznie się cieszę, że mam siostrę, z którą będę mogła pływać.

– Naprawdę?

– Tak, ale nie mów mamie.

Jako siedmiolatka Hana nie umiała jeszcze naprawdę dyskretnie szeptać, więc zgromadzeni w pobliżu przyjaciele jej rodziców roześmiali się serdecznie. Hana ucichła. Uszy paliły ją ze wstydu. Schowała się za tatą i zerknęła na mamę, by sprawdzić, czy i ona słyszała. Matka spojrzała na starszą córkę, a potem na maleństwo pijące mleko z jej piersi i wyszeptała do niego, na tyle jednak głośno, by usłyszała to również Hana:

– Jesteś najbardziej kochaną siostrzyczką na całej Czedżu. Wiesz o tym? Nikt i nigdy nie będzie cię kochał mocniej niż twoja starsza siostra.

Podniosła wzrok na Hanę i gestem przywołała ją do siebie. Dorośli umilkli, gdy Hana uklękła obok matki.

– Teraz jesteś jej opiekunką, Hano – oznajmiła matka z powagą.

Dziewczynka spojrzała na swoją maleńką siostrę. Pogłaskała kępkę czarnych włosów porastających główkę niemowlaka.

– Jest taka delikatna – stwierdziła z zachwytem.

– Słyszałaś, co powiedziałam? Jesteś teraz jej starszą siostrą, a to nakłada na ciebie różne obowiązki. Przede wszystkim musisz ją chronić i opiekować się nią. Nie zawsze będę mogła sama to robić: dzięki temu, że nurkuję, a potem sprzedaję połów na rynku, mamy za co żyć, więc od czasu do czasu, kiedy ja będę zajęta, ty będziesz się musiała opiekować swoją siostrzyczką. Mogę na tobie polegać? – spytała matka surowym tonem.

Hana natychmiast ułożyła ręce przy tułowiu i ukłoniła się, odpowiadając:

– Tak, mamo, dopilnuję, żeby była bezpieczna. Obiecuję.

– Obietnicy trzeba zawsze dotrzymywać, Hano. Nigdy o tym nie zapomnij.

– Będę pamiętała, mamo. Zawsze – odrzekła dziewczynka, wpatrzona w twarz usypiającego niemowlaka. Z otwartych ust maleństwa wypłynęła kropla mleka. Matka otarła je kciukiem.

Gdy upłynęło kilka lat i Hana zaczęła nurkować z matką w głębszych wodach, przywykła do widoku swej siostry czekającej w oddali – dziewczynki, z którą dzieliła posłanie i która opowiadała jej w nocy głupiutkie historyjki, aż zapadła w sen. Dziewczynki, która umiała się ze wszystkiego śmiać, a jej radość udzielała się wszystkim w pobliżu. Stała się ostoją Hany, kotwicą łączącą ją z brzegiem i z życiem.

*

Hana wie, że opieka nad siostrą oznacza również trzymanie jej z dala od japońskich żołnierzy. Matka wielokrotnie wbijała jej to do głowy: „Nigdy nie pozwól, żeby cię zobaczyli! A przede wszystkim nie pozwól, byś znalazła się z którymś z nich sam na sam!”. Przestrogi matki są pełne złowieszczego strachu, a szesnastoletnia Hana cieszy się, że do tej pory nic podobnego jej nie spotkało. W pewien gorący letni dzień to jednak się zmienia.

Jest późne popołudnie, a inne pływaczki dawno już poszły na targ, gdy Hana dostrzega nagle kaprala Morimoto. Jej matka chciała napełnić dodatkową siatkę dla przyjaciółki, która jest chora i nie mogła nurkować tego dnia. Matka zawsze pierwsza rwie się do pomocy. Hana wypływa na powierzchnię, by zaczerpnąć powiet­rza, i spogląda na brzeg. Jej siostra klęczy na piasku, przysłaniając dłonią oczy, patrzy na morze w stronę Hany i matki. Ma już dziewięć lat, więc może zostawać sama na plaży, wciąż jest jednak za młoda, by wypływać na głębokie wody. Jak na swój wiek jest dość drobna, brakuje jej sił, by pływać i nurkować przez dłuższy czas.

Hana znalazła właśnie wielkiego ślimaka i chce krzyknąć do siostry, by podzielić się z nią radością, gdy dostrzega mężczyznę zmierzającego ku plaży. Unosząc się w miejscu, podnosi wyżej głowę, by lepiej mu się przyjrzeć, i uświadamia sobie, że to japoński żołnierz. Strach ściska jej żołądek. Skąd on się tu wziął? Nigdy nie oddalają się tak bardzo od wioski. Przesuwa spojrzeniem wzdłuż brzegu, by sprawdzić, czy nie ma ich więcej, ale widzi tylko tego jednego. Idzie prosto na jej siostrę.

Na razie skrywa ją pasmo przybrzeżnych skał, ale to się za chwilę zmieni. Jeśli żołnierz nadal będzie zmierzał w tym kierunku, wyjdzie prosto na nią, a wtedy ją zabierze – i wyśle do fabryki w Japonii jak inne dziewczynki, które znikają z wiosek. Jej siostra jest za słaba do pracy w fabryce, nie przetrwa surowych warunków, w jakich żyją tam koreańskie dzieci. Jest zbyt młoda, zbyt kochana, by mogła trafić w ręce Japończyków.

Hana spogląda na morze, szukając wzrokiem matki, i uświadamia sobie, że jest ona pod wodą, nie widzi żołnierza idącego ku jej młodszej córce. Hana nie może czekać, aż matka się wynurzy, zresztą nawet gdyby zrobiła to w tej chwili, jest za daleko, w pobliżu rafy, za którą rozpoczyna się niezmierzona głębia. To Hana musi obronić swą młodszą siostrę. Obiecała to matce i zamierza dotrzymać obietnicy.

Dziewczyna zanurza się pod wodę, płynie do brzegu najszybciej, jak potrafi. Może liczyć tylko na to, że dotrze do siostry szybciej niż japoński żołnierz. Jeśli odwróci jego uwagę, siostrzyczka być może zdoła się ukryć w pobliskiej jaskini, a wtedy Hana wskoczy do oceanu i ucieknie. Żołnierz chyba nie będzie ścigał jej w wodzie?

Prąd odpycha ją od brzegu, jakby chciał wynieść ją z powrotem na pełne morze, w bezpieczne miejsce. Spanikowana wynurza się z wody, by zaczerpnąć oddechu, i zerka w stronę żołnierza. Nadal idzie ku skalnej półce.

Zaczyna płynąć nad falami. Wie, że żołnierz może ją teraz w każdej chwili wypatrzyć, boi się jednak stracić go z oczu. Jest w połowie drogi do siostry, gdy Japończyk przystaje. Sięga po coś do kieszeni. Hana zanurza głowę w wodzie i płynie jeszcze szybciej. Gdy ponownie zaczerpuje powietrza, widzi, jak żołnierz zapala papierosa i rusza dalej. Przy każdym kolejnym wynurzeniu widzi, że coraz bardziej zbliża się on do miejsca, gdzie bawi się jej siostra. Japończyk wypuszcza chmurę dymu, zaciąga się, znów wypuszcza dym, i tak bez końca, aż do ostatniego oddechu, gdy spogląda na morze i dostrzega Hanę pędzącą ku niemu.

Od brzegu dzieli ją zaledwie dziesięć metrów, ma nadzieję, że Japończyk nadal nie widzi jej siostry. Wciąż skrywają ją skały, ale już niedługo. Jej małe dłonie spoczywają na piasku, zaczyna się podnosić. Hana nie może krzyknąć, by nie ruszała się z miejsca, płynie jeszcze szybciej.

Zanurza się pod powierzchnię, pociąga mocno ramionami, aż jej dłonie dotykają piasku. Wtedy zrywa się natychmiast na równe nogi i biegiem pokonuje płyciznę. Być może żołnierz coś krzyczy w jej stronę, ale Hana go nie słyszy. Serce wali jej młotem, krew tętni w skroniach, zagłuszając wszystkie inne dźwięki. Ma wrażenie, że biegnąc do brzegu, pokonała połowę kuli ziemskiej, lecz nie może się jeszcze zatrzymać. Niemal unosi się nad piaskiem, pędząc ku siostrze, która uśmiecha się do niej radośnie i otwiera usta, by ją przywitać. Nim jednak zdoła cokolwiek powiedzieć, Hana rzuca się na nią, łapie za ramiona i przyciska do piasku.

Zakrywa dłonią usta siostry, by stłumić jej krzyk. Widząc nad sobą przerażoną twarz Hany, dziewczynka natychmiast się domyśla, że musi zachować spokój. Hana obdarza ją spojrzeniem, które rozumieją tylko młodsze siostry. Wciska ją w piach, najchętniej by ją zakopała i ukryła w ten sposób przed wzrokiem żołnierza, ale nie ma na to czasu.

– Gdzie ty się podziałaś? – woła Japończyk do Hany. Stoi na niskiej półce skalnej przy plaży. Jeśli przejdzie na skraj skały, zobaczy je obie. – Czy syrena zamieniła się w dziewczynę?

Hana słyszy chrzęst kamieni pod jego stopami. Drżące ciało siostry wydaje jej się teraz wyjątkowo kruche i delikatne. Jej strach jest zaraźliwy, Hana również zaczyna drżeć. Uświadamia sobie, że dziewczynka nie ma dokąd uciec. Żołnierz widzi właściwie całą plażę. Obie będą musiały uciec do oceanu, ale siostra Hany nie utrzyma się długo na powierzchni. Hana może pływać w głębinach całymi godzinami, ale jej siostrzyczka utonie, jeśli Japończyk postanowi je przetrzymać. Szesnastolatka nie ma żadnego planu. Żadnego pomysłu na ucieczkę. Ta świadomość ciąży jej jak kamień.

Powoli zsuwa dłoń z ust siostry, spogląda po raz ostatni na jej wystraszoną twarz i wstaje. Żołnierz przygląda się jej uważnie, Hana czuje, jak jego spojrzenie przesuwa się po jej ciele.

– Nie dziewczyna, tylko dorosła kobieta – mówi, wydając z siebie głęboki, złowieszczy śmiech.

Jest ubrany w beżowy mundur i terenowe buty, na głowie nosi czapkę, która rzuca cień na jego twarz. Jego oczy są czarne jak skalna półka, na której stoi. Hana wciąż ciężko dyszy, zmęczona szalonym sprintem do brzegu, a za każdym razem, gdy wciąga w płuca powietrze, żołnierz zerka na jej piersi. Dziewczyna uświadamia sobie, że okrywa ją tylko bawełniana koszulka do nurkowania, szybko więc przerzuca na przód swe długie czarne włosy. Z bawełnianych spodenek sączą się krople wody, które spływają po jej drżących nogach.

– Co tam chowasz? – pyta żołnierz, wyglądając zza półki.

– Nic – odpowiada szybko Hana. Odsuwa się od siostry, próbując tym samym odwrócić od niej uwagę Japończyka. – To tylko… mój połów. Nie chciałam, żeby pan pomyślał, że ktoś go tu zostawił. Jest mój.

Podnosi jedno z wiader i stawia je na półce, odprowadzając żołnierza o kilka kroków od siostry.

Japończyk przygląda się Hanie, a potem podnosi wzrok i lustruje plażę.

– Dlaczego jeszcze tu jesteś? Wszystkie pływaczki poszły już na targ.

– Moja przyjaciółka jest chora, więc łowię za nią, żeby miała za co żyć. – Po części to prawda, więc kłamstwo gładko przechodzi jej przez usta.

Żołnierz ponownie rozgląda się dokoła, jakby sprawdzał, czy ktoś ich widzi. Hana zerka na morze, ale nadal nie dostrzega swej matki. Zaczyna się martwić, że coś jej się stało i nie może się wynurzyć. Zbyt wiele myśli kotłuje się w głowie dziewczyny. Tymczasem Japończyk ponownie rusza ku krawędzi skalnej półki, jakby wyczuwał tam czyjąś obecność. Hana musi coś szybko wymyślić.

– Mogę panu sprzedać te słuchotki, jeśli jest pan głodny. Może pan też zabrać kilka dla przyjaciół.

Nie wydaje się zainteresowany, więc Hana przesuwa wiadro w jego stronę. Woda morska przelewa się nad krawędzią pojemnika, a żołnierz robi gwałtowny krok do tyłu, by nie zmoczyć butów.

– Przepraszam bardzo – mówi szybko Hana, przytrzymując wiadro.

– Gdzie jest twoja rodzina? – pyta nagle Japończyk.

Zaskakuje ją tym pytaniem. Dziewczyna spogląda na ocean i dostrzega głowę matki, która zanurza się właśnie w falach. Ojciec wypłynął na połów na otwarte morze. Hana i jej siostra zostały same z tym Japończykiem. Odwraca się do niego i dostrzega dwóch kolejnych żołnierzy. Idą w jej stronę.

Przypomina sobie słowa matki: „A przede wszystkim nie pozwól, byś znalazła się z którymś z nich sam na sam”. Teraz nic jej już nie uratuje. Nie może się przeciwstawić cesarskim żołnierzom. Mogą zrobić z nią wszystko, co zechcą, dobrze o tym wie, ale nie tylko ona znalazła się w niebezpieczeństwie. Odrywa wzrok od fal, które przyzywają ją do siebie, kuszą ucieczką.

– Nie żyją. – Te słowa nawet jej wydają się prawdziwe. Jeśli jest sierotą, nie trzeba będzie nikogo uciszać, gdy zostanie porwana. Jej rodzina będzie bezpieczna.

– Tragiczna syrena – mówi żołnierz i uśmiecha się. – Więc jednak w morzu naprawdę można znaleźć skarby.

– Co pan tam ma, kapralu Morimoto? – woła jeden z nadchodzących żołnierzy.

Morimoto milczy, nie odrywa wzroku od Hany. Dwaj mężczyźni podchodzą do niej, stają po obu jej stronach. Morimoto kiwa na nich głową, po czym odwraca się i rusza w drogę powrotną. Żołnierze chwytają Hanę pod ramiona i ciągną ją za nim.

Hana nie krzyczy. Gdyby siostra próbowała jej pomóc, zabraliby i ją. Hana nie złamie obietnicy i do końca będzie się starała zapewnić małej bezpieczeństwo. Milczy więc, gotowa odejść z Japończykami, lecz nogi nie chcą jej słuchać, stawiają bierny opór. Zwisają bezwładnie niczym kłody drewna, ale to nie zniechęca żołnierzy. Chwytają ją jeszcze mocniej i podnoszą nad ziemię, tylko czubki jej palców rysują w piasku dwie cienkie linie.

CIĄG DALSZY DOSTĘPNY W PEŁNEJ, PŁATNEJ WERSJI

1 Namhae – część wód leżących w Cieśninie Koreańskiej.