Biały Szanghaj - ebook

1

Notatnik Klima Rogowa. Zyski i straty

Wyobrażam sobie, w jaki popłoch wprawiliśmy chińskich wartowników!

Wszystkie jednostki nawodne musiały przepłynąć obok fortu Woosung przy połączeniu rzek Jangcy i Huangpu: rzeźbione dżonki pod żaglami, podobnymi do smoczych skrzydeł, zakopcone barki węglowe, oceaniczne liniowce i najeżone bronią krążowniki.

Ale pewnego dnia, dokładnie 5 grudnia 1922 roku, z mgły wyłoniły się statki-widma, przeżarte rdzą, z łuszczącą się farbą na burtach i poszarzałymi banderami nieistniejącego mocarstwa – Imperium Rosyjskiego.

Nad falami Huangpu, przypominającymi barwą kawę z mlekiem, poniósł się dźwięk syren, zupełnie jakby wielkie ranne zwierzęta przyszły do obcego domu i jęczały w głos.

Kiedy statki zawijają do chińskiego portu, przybijają do nich dziesiątki sampanów z miejscowymi, którzy chcą sprzedać marynarzom rybę, owoce i tanie pamiątki. Do nas nikt się nie zbliżył. Uchodźcy, na dodatek w takiej liczbie, to nie jest miły widok dla ludzi o słabych nerwach.

Staliśmy na pokładzie czarnym niemym tłumem i patrzyliśmy na płaski brzeg, przysypany śnieżkiem, na fort i dalekie dachy o wygiętych w górę rogach.

Nad murem obronnym zagrzmiał armatni wystrzał. Zakazano nam dalszej podróży w górę rzeki, bo jeszcze byśmy zakłócili nie daj Boże spokój Szanghaju, miasta-marzenia dla sprytnych przedsiębiorców, panienek lekkich obyczajów i handlarzy opium.

Stanęliśmy pokornie na kotwicy, a po godzinie przybył kuter z oficjalnymi przedstawicielami Anglików i Chińczyków. Obejrzeli nasze brudne i oberwane wojsko, ustawione na pokładzie przed kuchnią. Na obiad mieliśmy gotowany ryż bez masła i soli.

Wiatr trzepotał spodniami i pieluchami rozwieszonymi na zabezpieczonych brezentem lufach dział. Z rufy dobiegały głuche śpiewy kapłanów, szykujących się do pogrzebu kobiety zmarłej na zapalenie płuc.

Kapitan zaprosił gości do mesy, do której z miejsca napchało się starszych oficerów i przedstawicieli społeczności cywilnej. Mnie, jako wielkiemu znawcy mowy Szekspira, przypadła funkcja tłumacza.

– Jesteśmy ostatnim oddziałem Białej Armii, pokonanej w rosyjskiej wojnie domowej – wyjaśniłem przybyłym. – Dwa miesiące temu czerwoni zmusili nas do opuszczenia Władywostoku i od tamtej pory próbujemy znaleźć jakąś przystań. Z Korei nas wygnano, do północnych Chin nie wpuszczono, więc całą nadzieję pokładamy w Szanghaju.

Kapitan okazał się człowiekiem pozbawionym taktu i zaczął udowadniać Anglikowi, że w Londynie, Paryżu i Waszyngtonie rządzą skończone łajdaki:

– Gdyby nie wy, w Rosji nie byłoby żadnej wojny domowej! Obiecaliście naszym generałom pomoc, a potem zostawiliście nas na pastwę losu!

W tych słowach było trochę prawdy: wyposażenie białogwardzistów całkowicie zależało od sojuszników. Ale w Europie dopiero skończyła się wojna, wszyscy byli nią zmęczeni, więc zachodni politycy uznali, że walka z bolszewizmem nie jest dla nich priorytetową sprawą.

Biali z trudem powstrzymywali Armię Czerwoną, która była wielokrotnie liczniejsza, a gdy pozbawiono ich wsparcia, klęska stała się po prostu nieunikniona.

Niestety, nasza historia nie poruszyła miejscowych oficjeli. W ogóle niewiele rozumieli z tego, co się dzieje w Rosji i z jakiej racji Wielka Brytania, a tym bardziej Chiny, powinny nam nieść pomoc.

– Musi zginąć świat, w którym każdy myśli tylko o sobie! – warknął na nich kapitan. – Nawet jeśli nie chcecie nas znać, co niby zrobicie? Teraz na świecie wszystko jest wspólne: i polityka, i wojny, i uchodźcy. Najlepiej nas od razu utopcie!

– Ilu was jest? – spytał z rozdrażnieniem Anglik. – Dwieście, trzysta osób?

Wyjaśniłem, że około dwóch tysięcy, a niebawem nadpłynie jeszcze dziewięć parowców. Przeszło połowa uciekinierów to żołnierze, oficerowie i kadeci. Nie mamy pieniędzy, prawie nikt nie zna obcych języków. Nie myśleliśmy jeszcze o tym, jak zamierzamy sobie radzić.

Twarz Anglika poszarzała.

– Nie damy rady przyjąć aż tylu ludzi! Jeśli wpuścimy was do miasta, zamienicie się we włóczęgów i przestępców. Lepiej odpłyńcie.

Nina, moja żona, też znalazła się w mesie.

– Przetłumacz – nakazała mi i zwróciła się do urzędnika: – Jeśli nas przepędzicie, zginiemy. Nie zostało nam już prawie węgla, a jedzenia wystarczy na dwa tygodnie. Okręty są w tragicznym stanie, dwa już zatonęły podczas sztormu.

Anglik i Chińczyk spojrzeli na siebie, najwyraźniej przerażeni.

– Chwileczkę… Dwa tysiące ludzi to z tymi utopionymi czy bez nich?

Obiecali zameldować o nas ojcom miasta i odpłynęli. A po dwóch godzinach zjawił się chiński okręt, który wziął nas na cel. Bardzo to było rozumne i zapobiegliwe – nigdy nie wiadomo, może nagle z rozpaczy zaatakujemy pokojowy Szanghaj? Przecież w ładowniach pełno broni, wystarczyłoby jej na niewielką wojnę.2

Z pewnością nie ma co się wielce smucić, bo wszystko, co najgorsze, już minęło, a w każdym razie w moim przypadku. Prędzej czy później wpuszczą nas do miasta, trzeba więc pomyśleć, co zrobimy po zejściu na brzeg.

Przytłaczająca większość uchodźców nie ma pojęcia, co to Chiny, a wszyscy Chińczycy, jakich w życiu widzieli, dzielą się na następujące kategorie:

– bandyccy chunchuzi, którzy zwykli napadać na rosyjski Daleki Wschód,

– karatecy, służący w Armii Czerwonej,

– robotnicy na czarno, przyjeżdżający do Rosji po zarobek,

– skośnookie dzieci, namalowane na pudełkach herbaty.

Cieszę się wśród uchodźców wielkim autorytetem, gdyż w młodości przez pewien czas mieszkałem w Szanghaju. Wieczorami zbieramy się w mesie i dzielę się z innymi swoją wiedzą.

Rosja ma wszystkiego tysiąc lat, a Chiny są starsze co najmniej cztery razy. To jedyne państwo, zrodzone w starożytności, które istnieje do dzisiaj. Tutaj wynaleziono druk, papier, kompas, proch, porcelanę i jedwab. Tutaj buddyzm współistnieje pokojowo z taoizmem i konfucjanizmem. Ogromna większość mieszkańców Chin należy do ludu Han, przy czym pekińczyk nie zrozumie ani słowa z mowy obywatela Szanghaju albo Hongkongu. Wszyscy oni mówią różnymi dialektami, mogą się jednak porozumiewać pisemnie, bo hieroglify mają jednakowe.

Niegdyś Niebiańskie Imperium było państwem najpotężniejszym i najbogatszym na świecie, ale nie potrafiło się wyzwolić z okowów średniowiecza i haniebnie przegrało z Europejczykami wszystkie wojny poprzedniego stulecia. Zwycięzcy zmusili Chińczyków do podpisania niekorzystnych umów i uczynili z mieszkańców tych ziem „nie w pełni istoty ludzkie”. Okazują im taką pogardę, że nawet starszych ludzi nazywają „boyami” i nadają im numery: boy jeden, boy dwa, boy trzy i tak dalej.

Na papierze Chiny są niezawisłym krajem, ale w istocie rzeczy to właściwie kolonia. Na wypadek buntu w dużych portach stacjonują wojenne jednostki morskie wielkich mocarstw – Anglii, Francji, Włoch, Stanów Zjednoczonych i Japonii.

Nina udaje, że nie ciekawią jej moje opowieści. Jakże to jednak niezręcznie najpierw posłać męża do diabła, a potem korzystać z jego usług. Ale nie ma nikogo więcej, poza mną, żeby go wypytać o Szanghaj, dlatego stoi w korytarzu i przysłuchuje się moim słowom. Widzę przecież jej odbicie w szybie drzwi.

Wiedziony wrodzoną dobrocią, staram się więc mówić głośno.

– Szanghaj to największy port na Dalekim Wschodzie. Miasto jest podzielone na trzy części: chińską zarządza miejscowy wojskowy gubernator, francuska koncesja podporządkowana jest Paryżowi, a Osiedle Międzynarodowe znajduje się pod zarządem pozostałych mocarstw. Językami powszechnie funkcjonującymi są angielski, francuski i tutejszy dialekt „pidżin”, jak nazywają żargon, którym Chińczycy porozumiewają się z obcokrajowcami.

Na kawałku wystrzępionej kartki rysuję mapę Szanghaju, a potem gubię ją „niechcący”, przechodząc obok Niny. Podnosi papier i długo mu się przygląda. A ja patrzę na nią z oddalenia.

Szczupła sylwetka, ciemne loki, blada twarz o płonących szarozielonych oczach… W Ninie w niewiarygodny sposób miesza się kobieca delikatność z siłą woli, twardym charakterem i poruszającą bezbronnością. Na podstawie wizerunku mojej żony można by namalować obraz Carewny Łabędzia, i chociaż teraz ma na sobie wypłowiały płaszcz bzowej barwy oraz wytartą czapkę z karakułów, nie mogę oderwać od niej oczu. Przy czym od trzech miesięcy patrzeć, to jedyne, co mi wolno.

Ostatni raz pozwoliła się dotknąć, kiedy dostała na urodziny baletki. Jej buty się rozpadły, musiałem więc wydać ostatniego dolara na różowe pantofelki, bo nie było nic innego do nabycia. Wręczyłem prezent, pocałowałem Ninę w rękę i na tym zakończyły się nasze stosunki małżeńskie.3

Wyjechałem z Rosji jeszcze jako chłopak i ostatecznie osiadłem w Buenos Aires, gdzie zostałem całkiem niezłym dziennikarzem.

Ojciec zapisał mi w testamencie kamienicę w Niżnym Nowogrodzie i po jego śmierci diabeł mnie podkusił jechać do domu. Tuż przed bolszewickim przewrotem!

Cały majątek zniknął w ogniu rewolucji, ale nie dbałem o to, bo poznałem Ninę i dla niej byłem gotów poświęcić wszystko.

Zdawało mi się, że dopóki jesteśmy razem, nic nam nie będzie straszne. Jakimś cudem daliśmy radę dotrzeć do białogwardyjskiego Przymorza, a przecież tylu uciekinierów zginęło, próbując wyrwać się z bolszewickiego imperium! Najwyraźniej ja i Nina byliśmy ulubieńcami losu i we Władywostoku dałem nawet radę zatrudnić się w miejscowej gazecie.

Ale okazało się, że na radość za wcześnie.

– Zdajesz sobie sprawę, że białogwardziści nie zdołają utrzymać Dalekiego Wschodu? – pytała mnie co trochę Nina. – Co zamierzasz robić, jeśli przyjdzie nam emigrować?

Wzruszałem ramionami: „Potem się zobaczy”. Z pewnością pokpiłem sprawę, bo przecież żona nie wymagała ode mnie przepowiedni, lecz stanowczego zapewnienia, że zdołam się o nas zatroszczyć. Na dodatek zachorowała na tyfus i wciąż jej się majaczyło, że zamarza w nieznanym mieście pośród obcych, których nie może nawet poprosić o pomoc.

Próbowałem jej wyjaśnić, że takie lęki to skutki choroby.

– Jakoś się z tego wykaraskamy, skoro tyle już przeszliśmy!

Ale Nina nie słuchała. Kiedy wyzdrowiała, zaczęła na długo wychodzić z domu, a gdy pewnego razu wróciła, powiedziała coś takiego, że oniemiałem:

– Zbyt wiele nas różni. Ty jesteś człowiekiem lekkomyślnym i nie umiesz się troszczyć o przyszłość.

– Zrzucasz na mnie całą odpowiedzialność.

– Dobrze, że nie mamy dzieci, bo tobie nawet kota nie można by powierzyć.

I porzuciła mnie.

Teraz mogę o tym jako tako spokojnie pisać, ale wówczas całymi dniami włóczyłem się po mieście jak pijany, szukając Niny. Przychodziłem do domu i czekałem z nadzieją, że jednak wróci.

Nie miałem pojęcia, co ze sobą począć. Zostać we Władywostoku i czekać na przyjście czerwonych? Wsiąść na jeden z okrętów admirała Starka, przygotowujących się do ewakuacji? Rzuciłem monetą i wypadł mi dwugłowy orzeł, zatem wraz z tysiącami uchodźców dołączyłem do admirała. Kapitanowie wyprowadzili jednostki w morze, nie mając pojęcia, dokąd trzeba się skierować.

Zupełnym przypadkiem znaleźliśmy się z Niną na jednym okręcie. Ona udawała, że mnie nie zna, ale przed ludźmi nic się nie ukryje! Po jednym dniu o naszej tragedii wiedziały wszystkie jej sąsiadki w kajucie, a po tygodniu cały parowiec.

Nina zapoznała się z dawnym czeskim jeńcem wojennym o nazwisku Jirzi Labuda i sądząc z tego, ile czasu poświęca temu blademu młodzieńcowi, całkowicie oddała mu moje miejsce w swoim sercu. Labuda zna różne języki i codziennie uczy ją angielskiego. Można założyć, że nie przepadną w Szanghaju.

Próbuję się jakoś trzymać i niezbyt ulegać zazdrości oraz kuszącym myślom o samobójstwie. Mam trzydzieści trzy lata, więc za wcześnie postawić na własnym życiu krzyżyk. Ale prawdę mówiąc, bardzo żałuję, że to nie nasz okręt zatonął w czasie sztormu.4

Już od kilku tygodni rosyjscy uchodźcy przebywali na okrętach, a władze Szanghaju nie mogły się zdecydować, co z nimi zrobić. Tyle tylko, że dostarczono im ryż, bataty i beczki z wodą pitną, znikła więc groźba śmierci głodowej. Ale było bardzo trudno siedzieć dzień za dniem w pływającym więzieniu, czekając, czy zostanie się wypuszczonym na wolność.

Nina Kupina przechadzała się po zardzewiałym pokładzie i kuła angielskie słówka: to come – przychodzić; to see – zobaczyć; to win – zwyciężyć.

Młody chłopaczek rysował węglem na ścianie choinkę. Komitet rodzicielski pragnął urządzić dzieciom chociaż namiastkę świąt. Kobiety prały, mężczyźni ścierali ryż w ręcznych młynkach, bo kucharz okrętowy obiecał upiec na Boże Narodzenie placuszki, jeśli będzie mąka.

Na rufie marynarz wymachiwał flagami sygnałowymi, odpowiadali mu z drugiej jednostki. Oszczędzano elektryczność, dlatego łączność między okrętami utrzymywano „ręcznie”. Czasem opuszczano szalupę, żeby popłynąć w gości do sąsiadów, ale chińscy wojskowi za każdym razem robili o to awantury – bali się, że uchodźcy mogą się dostać do miasta bez pozwolenia.

Szanghaj był blisko, na wyciągnięcie ręki… Obok co trochę przepływały statki oceaniczne, łodzie rybackie i turystyczne parostatki, napędzane kołami łopatkowymi. Wszyscy mieli prawo schodzić na brzeg. Wszyscy, z wyjątkiem Rosjan.

Uchodźcy, chociaż marzyli o Szanghaju, ale też bali się go okrutnie. Wszyscy zdawali sobie sprawę, że będzie bardzo trudno, ale pocieszali się, że nie przybyli do Chin na zawsze.

„W Rosji niebawem wybuchnie antybolszewickie powstanie i będziemy mogli wracać” – w to wierzyli wszyscy bez wyjątku. Ku zdziwieniu Niny, ludzie nie rozmawiali o tym, jak będą się urządzać w nowym miejscu, ale opowiadali sobie, jak cudownie będzie mieszkać w Rosji – kiedyś tam.

– Doprowadzę do porządku dziadkowy ogród – mówił z rozmarzeniem kapelan pokładowy. – Wcześniej nie było czasu, ale teraz na pewno już naprawię ogrodzenie i wykopię studnię.

– A pamiętacie uchę w restauracji Wołga? – wtórował mu oficer piechoty. – Tam się musimy spotkać!

– Wstąpię na moskiewski uniwersytet! – przysięgał były student. – Przecież z pierwszego roku mnie wzięli na front, nie miałem jak skończyć studiów.

Nina też często wspominała swój biały dom na Grzebyku, jak nazywano wysoką górę, z której roztaczał się wspaniały widok na Okę i kolorowe zabudowania Jarmarku w Niżnym Nowogrodzie. Dusza naprawdę wzdragała się przyznać, że nie będzie ani wiosennej czeremchy, ani rosyjskiej bani, ani sanny, ani dzwonów na Paschę…

Straty były zbyt wielkie, żeby się z nimi łatwo pogodzić, ale należało uznać porażkę, zebrać siły i zacząć wszystko od początku.

Jeśli tylko oglądać się wstecz i żyć wspomnieniami, to łatwo się zadręczyć i przegapić możliwości, które otwierają się tu i teraz – myślała Nina. – Pozostali niech robią, co chcą, ale ja zamierzam odnieść w Szanghaju sukces i poświęcę temu wszystkie siły.

Próbowała sobie wyobrazić, co będzie, kiedy tłum uchodźców wleje się do miasta. Wynędzniali obcy, szczególnie jeśli jest ich wielu, wywołują nie współczucie, ale strach i obrzydzenie. Powinni się spodziewać, że miejscowi znienawidzą nieproszonych gości. Rosjanie, którzy przywykli się uważać za większość narodową, przemienią się w plemię wzgardzonych i staną kimś w rodzaju Cyganów, którymi tak gardzono w Rosji. W najlepszej sytuacji znajdą się ci, którzy zejdą na brzeg wcześniej od innych i urządzą się w mieście, zanim rosyjski akcent zacznie się kojarzyć tylko z głodnym żebrakiem.

Ale jak dotrzeć do Szanghaju, Nina nie miała pojęcia. Nie da się przecież uciec z okrętu.

Zmrok już zapadł, więc na łodziach i na przystani zapalono okrągłe papierowe latarnie. Chińscy rybacy mieszkali na swoich sampanach – tutaj spali w szałasach zbudowanych z desek i trzciny, tutaj gotowali jedzenie w małych, okopconych kociołkach.

Stopniowo pokład rosyjskiego parowca opustoszał, ludzie kładli się spać. Lecz Nina wciąż stała przy relingu, kuląc się przed wiatrem. Podszedł to niej Jirzi Labuda – niewysoki szarooki chłopak z jasnorudymi włosami i piegowatym nosem. W prawej dłoni brakowało mu trzech palców.

– Madame, jeśli pani chce, poświecę zapalniczką, bo w korytarzach jest ciemno i łatwo można się potknąć.

Ninę bawiło to, jak bardzo Czech chciał jej usługiwać. Był namolny jak mały kogucik i wiecznie robił z siebie Bóg wie kogo, chociaż i tak nie potrafił zasłużyć sobie na szacunek. Czuł się obcym wśród Rosjan i bardzo był rad, że Nina wzięła go pod swoje skrzydła. Ustalili, że po wyjściu na ląd będą się trzymać razem.

Jirzi Labuda był wiolonczelistą, wróżono mu wielką karierę, ale kiedy zaczęła się Wielka Wojna, dostał powołanie do armii. Został ranny i trafił do niewoli. Przez trzy lata przebywania w obozie jenieckim nauczył się rosyjskiego. W jakiś sposób dotarł do flotylli białogwardyjskiej, ale sam nie wiedział, dokąd się udawał i po co.

Nina się domyślała, że Klim jest zazdrosny o Czecha, a to jednocześnie irytowało ją i śmieszyło. Jakże mógł pomyśleć, że zakochała się w takim błaźnie? Jirzi był kpiarzem, beztroskim i ruchliwym, więc branie go pod uwagę jako obiekt uczuć było absolutnie wykluczone. Podobnie zresztą, jak wszystkich innych uchodźców.

Chcąc nie chcąc, mężczyźni podczas exodusu naruszali odwieczne tradycje, wedle których to na nich spoczywał obowiązek utrzymywania i chronienia rodzin. Ich żony musiały brać się do pracy, do której nikt ich nie przygotował, inaczej nie dało się przeżyć.

Honoraria, jakie Klim otrzymywał we władywostockiej gazecie, nie wystarczały praktycznie na nic, więc Nina była zmuszona handlować śledziami na bazarze. Z początku starała się odnosić do swojej „profesji” jak do czegoś tymczasowego, ale wkrótce zaczęły ją nawiedzać nieprzyjemne myśli: a jeśli taki już jej los pisany? Każdego dnia ta sama ciężka, brudna robota, wieczne przeziębienia i słabość z głodu.

Klim nie rozumiał, że Nina nie mogła czekać, aż on stanie na nogi. Widziała wokół siebie byłe arystokratki, kupcowe i żony dostojników tracące nie tylko urodę, ale też nadzieję, że ich sytuacja ulegnie kiedykolwiek poprawie. Myły podłogi w ubikacjach dworcowych i prały żołnierskie kalesony, i nikt już w nich nie dostrzegał pięknych dam. Jeśli dama zmieniała się w surową, chorowitą kobiecinę, której z niedożywienia wypadła połowa włosów i zębów, na co mogła liczyć? Nawet jeśli jej mąż jakimś cudem by się wzbogacił, od razu zaczną na niego polować dzierlatki, a który by się oparł młodości i urodzie? Przy czym większość mężczyzn nie marzyła o bogactwie. Ich udziałem stały się nieróbstwo, pijaństwo, niezaleczone rany i gorzkie żale o utraconej Rosji.

Klimowi trudno było coś zarzucić, ale po chorobie Nina z całą ostrością zrozumiała, że zginie, jeśli od niego nie odejdzie. Bez paszportów i pieniędzy nie dadzą rady wyjechać ani do Europy, ani do Ameryki, a komu w Azji potrzebny dziennikarz, który umie pisać tylko po rosyjsku i hiszpańsku? W angielskim Klim robił mnóstwo błędów, a po szanghajsku mógł się co najwyżej targować na bazarze.

Nie znajdzie żadnej pracy, będziemy mieszkali pod mostem i szukali jedzenia po śmietnikach – myślała Nina z przerażeniem. – A trwało to będzie do pierwszej poważnej infekcji albo awantury z miejscowymi nędzarzami.

Nina wciąż próbowała obwiniać Klima o nieistniejące grzechy, żeby nie było jej tak bardzo wstyd za utajony zamiar odejścia. W ostatnich dniach przed ewakuacją nie była w stanie przebywać z mężem w jednym pomieszczeniu.

Klim patrzył na nią strwożonym wzrokiem, co i raz próbował jej udowodnić, że nie wszystko jeszcze stracone.

– Nie na mnie się teraz złościsz – powiedział pewnego dnia. – Po chorobie wielu traci nerwy. Jeśli nie wierzysz, spytaj jakiegoś lekarza! W Rosji połowa ludności przeszła tyfus. Myślisz, że dlaczego wszyscy są tacy nienormalni? Ale to z czasem przejdzie!

Klim nagle przerwał w pół słowa i przytulił Ninę.

– Nie rzucaj mnie – wyszeptał drżącym głosem. – Jesteś dla mnie wszystkim.

Miała ochotę krzyknąć: „Zostaw mnie w spokoju”, ale nie ośmieliła się, ze strachu, że w rozpaczy Klim straci nad sobą panowanie.

Następnego ranka Nina porozumiała się co do miejsca na okręcie i przeprowadziła się, na wszelki wypadek biorąc rewolwer Klima. Tylko tego jej brakowało, żeby desperat strzelił sobie w łeb!

Była pewna, że więcej nie zobaczy już męża, ale wyszło inaczej. Podczas ewakuacji Klim trafił na tę samą jednostkę. Nie narzucał się jej, duma mu nie pozwalała, ale stało się dla niej oczywiste, że zdrada żony podcięła mu skrzydła. Był do siebie niepodobny, po dawnej radości i energii życiowej nie pozostał nawet ślad. Od czasu do czasu przemagał się i urządzał na okręcie to lekcje, to tańce, ale potem znów zamykał się w sobie i nie chciał z nikim rozmawiać.

Nina przekonywała samą siebie, że samemu będzie mu łatwiej, a jeśli zechce, bez problemów może znaleźć sobie kobietę. Mało to takich, które gotowe są w każdej chwili zakochać się w eleganckim, ciemnowłosym mężczyźnie, który w dodatku nie nadużywa alkoholu?

A ja potrzebuję kogoś, kto stoi twardo na ziemi i można z nim mieć dzieci – powtarzała sobie Nina.

Od ślubu z Klimem okropnie bała się ciąży. Przecież gdyby urodziło im się dziecko, w żaden sposób nie zdołaliby go ochronić.

– Chodźmy spać – powiedziała do Jirziego, ale on nie ruszał się z miejsca, w napięciu wpatrując się w mrok.

Nina się odwróciła i wstrzymała oddech, zaskoczona – do okrętu zbliżała się duża dżonka ze smokiem na dziobie. Na pokładzie krzątali się marynarze, oświetleni czerwonymi latarniami.

– Missi, guns! My wantchee guns! (Missis, broń! Potrzebuję broni!) – zawołał jeden, noszący na głowie melonik, a na grzbiecie chiński waciak.

– Czego on chce? – spytała Nina z niedowierzaniem.

Jirzi podrzucił ramieniem.

– Mówi niby po angielsku, ale nic nie rozumiem.

Chińczyk uczynił gest strzelania z palca, a potem wyjął z kieszeni banknot i pomachał nim.

– Zdaje się, że chce kupić broń – domyśliła się Nina. – Niech pan zapyta, czy może być rewolwer.

Dobrze by było go sprzedać i mieć jakiekolwiek pieniądze.

Chińczyk rozczapierzył palce obu rąk.

– Potrzebuje więcej niż jedną sztukę – powiedział Czech.

– A ile dokładnie? Dziesięć?

– More, more! – krzyczał Chińczyk.

Na pokład wyszedł kapitan w towarzystwie wachtowych marynarzy.

– Co tu się dzieje?

– Ten człowiek chce kupić broń – powiedziała wzburzona Nina. – Może sprzedamy mu coś z naszego arsenału, żeby zarobić?

Kapitan popatrzył na nią, jakby oszalała.

– W Chinach obowiązuje embargo na przywóz uzbrojenia. Jeśli przyłapią nas na nielegalnym handlu, na pewno deportują.

– Ile pan ma pieniędzy? – spytała cicho Nina. – Nie rosyjskich śmieci, ale waluty? Słyszałam, że admirał Stark zamierza sprzedać jednostki naszej eskadry, a dochód rozdzielić między bohaterów wojny domowej. Jest pan bohaterem? Bo jeśli nie, to nie zostanie panu ani okręt, ani pieniądze.

Kapitan się nachmurzył.

– Nie mam prawa handlować bronią. Ona nie jest moją własnością.

– Ale ma pan prawo spisać na straty to, co jest niezdatne do użytku – powiedziała Nina.

Jirzi zerknął na całkiem niedalekie światła chińskiego statku wartowniczego.

– Ciekawe, jak przepuścili tę dżonkę.

– Na pewno sami ją zaprosili, żeby na nas zarobić. – Nina się uśmiechnęła. – Są w zmowie z przemytnikami.

Kapitan się zastanowił, a potem wyraził zgodę, żeby Chińczycy weszli na pokład.

– Chodźcie tutaj, tylko nie róbcie hałasu, bo ludzie już śpią.

Pierwszy przeszedł przez reling gruby człowiek w modnym kapeluszu i skórzanym płaszczu.

– Wieczór dobry – powiedział po francusku.

Nina się ucieszyła, bo nieźle znała ten język.

Tłuścioch pocałował ją w rękę.

– Oho, jakież brzoskwinki można znaleźć na tym wraku! Don Fernando Jose Burbano, do usług.

Zaraz po nim weszli Chińczycy. Ten, który przedtem wołał, i jeszcze jeden – wielki, straszny, z ogorzałą twarzą i bez jednego oka.

Nina zaproponowała, że będzie tłumaczyć, ale don Fernando stwierdził, że kobieta nie powinna się mieszać do tak poważnych rozmów.

– Ktoś tutaj zna angielski? – zapytał.

Jirzi podniósł rękę, jak uczeń na lekcji, a przybyły klepnął go w ramę.

– No to chodźmy, rudy, zobaczymy, co tutaj macie.

Kapitan kazał Ninie iść do kajuty, ale ona ruszyła za mężczyznami. Chciała sprzedać don Fernandowi rewolwer, przecież mogła za niego dostać pięć, czy nawet dziesięć chińskich dolarów!

Marynarze po kolei kręcili korbką lampy elektrycznej, a kapitan pokazywał zapasy.

– Tu mamy karabiny produkcji rosyjskiej, granaty ręczne typu bomby Millsa, nagany, celowniki do armat, wojskowe peryskopy… – wyliczał Jirzi, a Nina się zdziwiła, że rozumie coś po angielsku.

Targi trwały do późnej nocy.

– Co wy mi tutaj jakieś bzdury wygadujecie! – złościł się Fernando. – Bierzcie, ile dają, i kończymy.

Jednooki podał mu krótką listę, a Burbano pstryknął palcami.

– Nabojów dwadzieścia skrzynek, karabiny Mosina to stare łajno, z pewnością połowa jest zepsuta, dziesięć skrzynek… Dopisujemy granaty… Dam szesnaście setek, nie więcej, choćbyście pękli!

Jirzi przetłumaczył:

– Daje tylko sześćset dolarów.

Nina chciała go poprawić, że pomylił się o tysiąc, ale kapitan już podał don Fernandowi rękę.

– Dobra, czort z wami! Tylko zabierajcie wszystko szybko i się wynoście.

Serce Niny zabiło mocniej.

– Niech pan zapłaci kapitanowi sześćset dolarów – powiedziała do Fernanda po francusku – a resztę mnie, ale nie teraz, tylko na waszym statku. Zabierzecie mnie i mojego tłumacza do Szanghaju.

Don Fernando spojrzał na nią ze zdziwieniem, a po chwili jego twarz rozciągnęła się w domyślnym uśmiechu.

– Jak pani każe, madame!

Kapitan spojrzał podejrzliwie na kobietę.

– Dogadaliście się o coś?

– My z Jirzim płyniemy do miasta. Labuda, zbieraj szybko rzeczy!

– Jakim prawem?! – zaczął kapitan, ale Nina położyła palec na ustach.

– Ciszej! Chce pan, żeby zbiegła się tutaj połowa pasażerów?

– Myśli pani, że sama jest tylko taka mądra? Ale dobrze, proszę płynąć, na brzegu i tak was zaraz aresztują.

– Co on pani powiedział? – Zainteresował się don Fernando.

Nina puściła do niego oko.

– Kapitan prosi, żeby dostarczył pan nas na miejsce całych i zdrowych, inaczej znajdzie pana i zabije.

CIĄG DALSZY DOSTĘPNY W PEŁNEJ, PŁATNEJ WERSJI

PEŁNY SPIS TREŚCI:

Rozdział 1. Emigranci

Rozdział 2. Dom Nadziei

Rozdział 3. Obcy

Rozdział 4. Amerykański adwokat

Rozdział 5. Błękitny Ekspres

Rozdział 6. Byli małżonkowie

Rozdział 7. Awantura w restauracji

Rozdział 8. Polowanie na cudzego męża

Rozdział 9. Tylko przyjaźń

Rozdział 10. Kapitan policji

Rozdział 11. Areszt domowy

Rozdział 12. Dwie dziewczyny

Rozdział 13. Tajna operacja

Rozdział 14. Sztuka erotyczna

Rozdział 15. Zapiski zbiega

Rozdział 16. Chińska aktorka

Rozdział 17. Niemiecki agent

Rozdział 18. Yin i yang

Rozdział 19. Studencka demonstracja

Rozdział 20. Strajk generalny

Rozdział 21. Dowody materialne

Rozdział 22. Rosyjski najemnik

Rozdział 23. Radiowiec

Rozdział 24. Ekspedycja Północna

Rozdział 25. Boże Narodzenie

Rozdział 26. Żegnaj, Szanghaju!

Rozdział 27. Dawna stolica

Rozdział 28. Pociąg pancerny Wielki Mur

Rozdział 29. Incydent w Nankinie

Rozdział 30. Pekin

Rozdział 31. Sowieckie przedstawicielstwo dyplomatyczne

Rozdział 32. Wyrok

Epilog

O AUTORCE