Bilet do szczęścia - ebook

Rozdział 1

Gdyby ktoś w pierwszy sobotni poranek lipca spytał Hajdukiewicza, jaki przedślubny prezent chciałby otrzymać, odparłby bez wahania, że bilet na podróż w czasie. Wsiadłby wówczas do wehikułu czasu Herberta Wellsa, na cyferblacie nastawił datę trzydziesty pierwszy maja tegoż roku, godzinę plus minus siedemnastą i przeniósł się z powrotem na słoneczną polanę w wiosce Podole.

I gdyby już na niej się znalazł, usiadłby na kocu blisko swojej narzeczonej, chwycił jej małą, szczupłą dłoń i pocałował. Wtedy Łucja przechyliłaby zabawnie głowę, jak często robiła, kiedy z nią rozmawiał, i co zawsze bardzo mu się podobało.

– Muszę ci coś wyznać – powiedziałby, modląc się w duchu, żeby go zrozumiała i nie odtrąciła. – Droga Łucjo, bardzo cię kocham, ciebie i naszą córeczkę, którą nosisz pod sercem. – Tak brzmiałyby pierwsze jego słowa.

Ktoś może uznałby je za banalne i nieco wyświechtane, zwłaszcza zwrot o „noszeniu dziecka pod sercem”, ale nie ich adresatka. Łucji by się podobały, tym bardziej że Hugo tylko raz powiedział, że ją kocha. Było to w dniu ich oficjalnych zaręczyn, ale nie miało nic wspólnego z prawdą, bo Hugo jeszcze nie darzył jej tym uczuciem.

Później snułby opowieść o tym, jak wymyślił razem z Adamem Solińskim, swoim ówczesnym przyjacielem, a teraz najgorszym wrogiem, plan mający na celu znalezienie odpowiedniej kandydatki na żonę. Jak kierując się zimną kalkulacją, uwiódł Łucję, jak wykorzystał jej naiwność i wiarę w to, że jego zamiary są uczciwe, a postępki prawdziwe i szczere. Zdradziłby motywy, czyli powody, dla których tak szybko wszystko się potoczyło. Omówiłby treść testamentu wuja Henryka, warunki zawarte w tym dokumencie i wytłumaczył, że Łucja i córka były mu potrzebne, żeby je wypełnić.

I gdyby już to wszystko szczerze wyznał narzeczonej, na koniec dodałby, że tak naprawdę jedyną osobą, którą oszukał, był on sam. Hugo Hajdukiewicz.

Co sprawiło, że dał się porwać miłości? Przecież tak się pilnował. Od lat nawigował przez życie, unikając okazji do jej spotkania, a tu takie fiasko? Jak to możliwe, że się zakochał? Nieopatrznie. Bezmyślnie. I mocno, jak nigdy wcześniej. To trudne do wyobrażenia, ale tak właśnie się stało. Wystarczyły krótkie momenty, jak kadry z filmu albo obrazy uchwycone na fotografiach. Nagle do niego dotarło, że to, co przeżywał, było tak bardzo potężne, że aż budziło jego zdziwienie: „Czyżbym tylko ja to czuł? Czy naprawdę nikt poza mną nie widzi, że ona jest najcudowniejszym stworzeniem pod słońcem? Czemu nie kocha jej cały świat?”. Miał ochotę krzyknąć, żeby wszyscy ją kochali. Musiał to przyznać: zwariował. Kompletnie. Odczuwał miłość wszędzie, w każdej kostce i w każdym włosku. Ale tak miało być.

Dała mu całą siebie: swoją miłość, przyjaźń, radość, ufność i wiarę w ludzi, a zwłaszcza w niego. W efekcie on też dał jej z siebie znacznie więcej, niż sądził, że potrafi. Zakochał się w niej. I dopiero gdy go odrzuciła, zrozumiał, że to wszystko, czym wypełniła jego serce przez tych kilka miesięcy bycia razem, nagle gdzieś zniknęło, a on poczuł się przerażająco pusty.

Niestety, nikt się nie zgłosił z biletem na podróż w czasie, i jedyne, z czym Hugo teraz został, to gorycz i żal, że nie odważył się we właściwym momencie wyznać prawdy o własnych uczuciach samemu sobie i swojej narzeczonej.

Odsunął mankiet wizytowej koszuli i zerknął na zegarek. Tylko godzina dzieliła go od zmiany stanu cywilnego.

Skromną uroczystość zaplanowała w każdym detalu matka pana młodego, pani Hanna. Hajdukiewiczowa uwielbiała swoją przyszłą synową i włożyła wiele serca w przygotowania, od sukienki począwszy, na wyborze menu restauracyjnego obiadu skończywszy. Jakież było jej rozczarowanie, gdy syn oznajmił, że w urzędzie oprócz narzeczonych pojawią się tylko świadkowie, panie Jadwiga Balcerzyk oraz Marta Zagórska, i ona sama.

Babcia Łucji trafiła do szpitala, a jej wychowankę tak bardzo przygnębiła wiadomość o chorobie ukochanej opiekunki, że poprosiła narzeczonego, aby uprzedził matkę, iż nikogo z jej rodziny na ślubie nie będzie, a świadkiem, zamiast kuzynki Moniki, zostanie koleżanka ze studiów. W związku z rodzinną sytuacją uroczystego obiadu Łucja nie przewiduje, a po ceremonii zamierza jak najszybciej wrócić do apartamentu.

I tego już pani Hanna nie zdzierżyła. Postanowiła z nią poważnie porozmawiać.

– Jestem najsmutniejszą panną młodą ever, tak właśnie się czuję, a może wcale się nie czuję? – westchnęła cichutko Łucja do odbicia w łazienkowym lustrze. Po kilku sekundach machnęła ręką i przysiadła na brzegu wanny.

Miała na sobie uszytą na miarę śliczną sukienkę z kremowego szantungu, ozdobioną lekką warstwą cienkiej jak mgiełka organzy. Do tego płaskie baleriny, prawie niewidoczne cieliste rajstopy i kilka kwiatuszków wpiętych do wysokiego koka.

Rano do apartamentu przyjechała fryzjerka. Przez godzinę tańczyła wokół pana młodego, ostrzygła go i ułożyła włosy. Później przyszła kolej na Łucję. Uczesała ją i zrobiła delikatny makijaż, żeby zamaskować ślady łez po ostatnich wydarzeniach w życiu panny Maśnik.

Minął tydzień od dnia, w którym zawalił się jej świat. Hugo, najukochańszy i jedyny mężczyzna w życiu Łucji, okazał się oszustem. Posłużył się nią jak przedmiotem, kimś wynajętym do odegrania roli żony i urodzenia dziecka. Jego przeprosiny i zapewnienia o miłości po tym, jak wszystko wyszło na jaw, zupełnie jej nie przekonały. Z bólem zamknęła swoje potrzaskane serce i postanowiła, że tych kilka ocalałych kawałków zostawi wyłącznie dla nienarodzonej córeczki oraz ukochanej babci, która, jakby tragedii było mało, trafiła do szpitala. Na szczęście Hugo stanął na wysokości zadania, zaproponował pomoc, otoczył opieką i sprawił, że na króciutką chwilę znów poczuła się „zaopiekowana”. Ale przecież nie mogła sobie na to pozwolić. Babcia nie powinna się dowiedzieć o ich rozstaniu, bo to na pewno bardzo by ją zmartwiło, więc zawarli pewien układ. Hugo zgodził się, żeby Łucja tu mieszkała, a ona w zamian przystała na zawarcie kontraktu cywilnego. Chociaż warunki umowy były jasne, bała się, że znów popłynie na fali emocji, że uwierzy w zapewnienia narzeczonego i ponownie zostanie oszukana, dlatego co chwila powtarzała uparcie w myślach: „To tylko umowa, staraj się nie wypaść z roli...”.

Zdała sobie sprawę, jakie to będzie trudne, gdy w czwartkowe popołudnie odwiedziła ich niespodziewanie pani Hanna.

– Jak się czujesz, kochanie? – Przysiadła do Łucji i mocno ją objęła.

– Dobrze, dziękuję. – Dziewczyna ze wszystkich sił zacisnęła wargi, aż pobielały. Już szósty dzień prawie nie opuszczała dziecięcego pokoiku, gdzie się przeniosła jeszcze w zeszłą sobotę. Spała na małej rozkładanej sofie, korzystała ze swojej łazienki, szykowała posiłki, gdy zostawała sama w domu, a robienie zakupów tymczasowo scedowała na narzeczonego.

– Posłuchajcie, dzieci, tak nie można. – Hajdukiewiczowa rozejrzała się bezradnie. Nie podobało się jej to, co zastała. Spoglądała to na zasępionego syna opartego o futrynę drzwi, to na jego zapłakaną narzeczoną, którą zastała w rozbebeszonej pościeli. Kiedy dowiedziała się o chorobie babki Łucji, natychmiast uruchomiła swoje znajomości i w ciągu dwóch dni Zofia Maśnik trafiła na oddział neurologiczny, którego ordynatorem był profesor Kuźniecki. Nie potwierdził diagnozy tarnowskich lekarzy, ale też nie wykluczył stwardnienia bocznego zanikowego, tego strasznego wyroku z datą śmierci odroczoną o mniej niż siedem lat.

– Łucja, przecież to nie koniec świata! Dziewczyno. – Przycisnęła ją do siebie. – Rozmawiałyśmy we wtorek przez telefon. Mówiłam ci, że Zosieńka jest w całkiem niezłej kondycji, że ciągle nic nie jest przesądzone. Twoja babcia jest w najlepszych rękach, mąż Iwonki już działa. Konsultował się z Bostonem. Będzie dobrze! – Zajrzała w twarz przyszłej synowej, oczekując chociażby minimalnej poprawy nastroju.

– Mamo, bardzo dziękujemy za pomoc, ale już ci wczoraj powiedziałem. Teraz sami sobie poradzimy – wychrypiał Hugo.

– Właśnie widzę, jak sobie radzisz. – Pani Hania pokiwała głową. – Dlaczego ona tu śpi? – spytała, jakby zapomniała, że nie jest sama z synem. – Przecież tu jest niewygodnie. – W jej głosie brzmiało oburzenie.

– Ja tak chciałam.

– Dlaczego? – Zwróciła się w stronę Łucji.

– Kiepsko sypiam przez to wszystko, co się stało, łażę w nocy i Hugo nie może spać.

– Hugo?! Czy ty ją wygoniłeś z sypialni?! Chyba upadłeś na głowę. Przecież ona jest w ciąży! Ona musi się wysypiać w wygodnym łóżku, a nie na tym czymś! – Uderzyła dłonią w twardy materac siedziska.

– Tu mi wygodniej. Nasze łóżko jest za miękkie i coraz częściej bolał mnie kręgosłup – pospiesznie wytłumaczyła Łucja. – Dlatego się tu przeniosłam. Teraz jeśli już uda mi się zasnąć, to tylko tutaj.

– Skarżyła się ostatnio, że chrapię. – Hugo uciekł się do niewinnego kłamstwa.

Nie musieli uzgadniać z Łucją utrzymania w tajemnicy ich umowy. Oboje wiedzieli, że wyłącznie od nich zależy, czy rodzina i znajomi dowiedzą się o prawdziwej sytuacji, i oboje zamierzali zrobić wszystko, żeby zawarty pakt się nie wydał.

– Rozumiem. Pewnie kiepsko sypiasz? – Pani Hania od razu złagodziła ton i pogłaskała Łucję po plecach. – Skoro tu ci dobrze, to śpij tu. A co dzisiaj jadłaś?

– Zamówiłem obiad, coś skubnęła, choć po namowach. – Hugo ratował sytuację.

– To dobrze. Jesteś taka szczupła. Jak urodzisz, zostanie z ciebie kurczątko, powinnaś częściej jeść. – Znów kobieca dłoń przesunęła się wzdłuż lekko wystającego kręgosłupa. – Przypilnuj jej. – Hajdukiewiczowa popatrzyła na syna, który w odpowiedzi uspokajająco pokiwał głową. Odważyła się spytać o obiad po ceremonii. Łucja grzecznie, choć stanowczo, odmówiła udziału. Stwierdziła, że może kiedyś, na przykład przy okazji chrzcin, odbiją to sobie, poprosiła o zrozumienie, tłumacząc się złym samopoczuciem i jeszcze gorszym nastrojem.

Pani Hania pomyślała wtedy, że zagadnie syna o nagłą i zaskakującą zmianę jego świadka, ale po chwili zastanowienia stwierdziła, że to nie jest dobry pomysł. Hugo prawdopodobnie wyczuł, co dręczy matkę, bo nagle sam z siebie dosyć lakonicznie poinformował, że pokłócił się z Adamem i wolał go nie widzieć. Poparł Łucję i orzekł, iż robienie przyjęcia, podczas którego jedyne, co będzie czuła jego narzeczona, to smutek, że jej opiekunki nie ma przy stole, nie jest dobrym pomysłem.

Hajdukiewiczowa posiedziała może kwadrans i pojechała do siebie, z głową wypełnioną czarnymi myślami i przygnębiona prawie tak samo jak Łucja.

– Gotowa? – spytał Hugo, gdy tylko jego narzeczona wyszła z łazienki.

– Tak.

– Wszystko masz? Dowód? – Hugo zerknął na torebkę, którą Łucja właśnie przewieszała przez ramię.

– Tak. – Łucja bezwiednie zagryzła kącik ust, bo ledwie opuściła łazienkę, a zauważyła leżącą na szafce maleńką wiązankę kwiatów. Od tygodnia próbowała się zdystansować, nie myśleć o tym, co za niecałą godzinę ma się wydarzyć, ale bezskutecznie. Dobrze, że chociaż Hugo zachowywał się bez zarzutu. Parę dni wcześniej poprosiła go o rozmowę, powiedziała, że będzie wdzięczna, gdy jej ułatwi wspólne zamieszkiwanie. Ustalili prawie wszystko. Dopóki rozmowa dotyczyła tego, co dzieje się w czterech ścianach, nie było problemu. Pojawił się, gdy zeszli na temat zachowania się na zewnątrz i w obecności bliskich oraz znajomych. Tu znacznie gorzej było osiągnąć konsensus, choć Hugo wykazał pełną tolerancję i zadeklarował, że zrobi, co w jego mocy, ale też i w granicach rozsądku, żeby Łucja nie czuła się skrępowana.

„Łatwiej powiedzieć, niż zrobić” – pomyślała wtedy. Zanim „to się stało”, jak nazywała te straszne godziny spędzone na górnym tarasie, było przecież całkiem inaczej... Uwielbiała całować narzeczonego, przytulać się do niego, być blisko i trzymać go za rękę, stawać za jego plecami i przewieszać się przezeń, gdy siedział na krześle... Dziesiątki gestów świadczyły o tym, że lgnęła do swojego mężczyzny, że chciała co chwila go czuć, że pragnęła stałego kontaktu i choć Hugo rzadko pozwalał sobie wobec niej na czułości, zwłaszcza w obecności swojej matki czy jej babki, Łucji zupełnie to nie zrażało. I mimo że jej ciało wyrywało się do niego, teraz musiała się powstrzymywać. Tęskniła za dotykiem, cały czas było jej zimno, choć już od tygodnia panował skwar nie do zniesienia.

– Jedziemy – zadecydował. – Na mieście mogą być korki.

– Masz rację. – Łucja zerknęła ostatni raz do lustra, Hugo zabrał kwiaty i w milczeniu wyszli z apartamentu.

Wrócili niecałe trzy godziny później. Przez ostatnie dwa kwadranse zamienili ze sobą raptem kilka słów. On spytał żonę, czy nie jest jej zimno, bo zauważył, że ledwie odjechali kilometr od urzędu, a objęła się ramionami. Ona odparła mężowi, że jest w porządku.

„Jak dobrze, że już po” – pomyślała, wchodząc do apartamentu.

„Jak dobrze, że już mamy to za sobą” – westchnął w duchu, gdy zamykał za nią drzwi.

– Napijesz się czegoś? – Hugo zdjął elegancką czarną marynarkę i przewiesił przez oparcie krzesła.

– Chętnie. Może soku. – Łucja zrzuciła baleriny, siadła na sofie i podwinęła pod siebie nogi.

– Dałem kostkę lodu, wystarczy? – Postawił szklankę na niskim stoliku.

– Tak. Na zewnątrz jest bardzo gorąco, ale tu przyjemnie. – Sięgnęła po napój.

– Nie obrazisz się? – Hugo wskazał na butelkę heinekena.

– Nie. Pij na zdrowie. – Uśmiechnęła się blado, gdy lekko ją uniósł w geście toastu.

– Mogę usiąść? – Popatrzył na miejsce obok niej.

– Tak. – Odruchowo wzruszyła ramionami, jakby to było jej zupełnie obojętne, i niemal od razu położyła wolną dłoń na już dosyć wydatnym brzuchu.

– Chciałbym z tobą porozmawiać – chrząknął Hugo, gdy się usadowił.

– O czym? – Łucja odstawiła pustą szklankę. Wlepiła wzrok w koronkę, którą obszyta była dolna krawędź organzowej warstwy sukienki, chwyciła ją w palce i zaczęła delikatnie rozprostowywać maleńką fałdkę.

– Może źle się wyraziłem. Chciałbym ci coś powiedzieć. Czy mnie wysłuchasz? – zwrócił się w jej stronę i spytał przez ściśnięte wzruszeniem gardło.

– Tak. Mów. – Znów jej ramiona drgnęły jak przedtem.

– Gdy składałem przysięgę, mówiłem szczerze. Naprawdę chcę zrobić wszystko, żeby nasz związek był szczęśliwy, zgodny i trwały. Pomóż mi, proszę. – Hugo wyciągnął dłoń.

– Nie – powiedziała cicho. – Nie dotykaj mnie. Obiecałeś.

Czuł się kompletnie bezsilny w obliczu chłodu żony, a gdy przypominał sobie wszystkie momenty z czasów, kiedy Łucja zabiegała o jego dotyk, aż go skręcało z żalu, że stracił jej miłość. Deprymujące poczucie zamknięcia tego etapu życia powodowało, że odruchowo zaciskał pięści, mając niepomierną ochotę uderzyć nimi samego siebie.

– Nie wybaczysz mi nigdy? – wychrypiał, cofając rękę.

– Nie chodzi o wybaczenie – wyjąkała Łucja.

– To o co?

– Hugo, ja... – Podniosła na niego wzrok. – Ja nie czuję do ciebie urazy. Już nie.

– A co czujesz? Nienawiść?

– Nie. Ja chyba nic nie czuję. Ja nie chcę czuć... – Znów zatrzymała spojrzenie na połyskującej delikatnie tkaninie. Patrzyła niewidzącym wzrokiem na swoją dłoń ozdobioną prostą, wąską obrączką. „Miałam ją zdjąć” – pomyślała. Zsunęła złoty krążek z palca i położyła na blacie ławy. – Palce mi puchną, nie mogę nosić biżuterii – wyjaśniła świeżo poślubionemu małżonkowi.

– Rozumiem. – Pokiwał głową, bo ten gest nawet bez słów był wystarczająco wymowny. – Gdybym powiedział ci wcześniej, gdybym się przyznał, czy wtedy byś mi wybaczyła?

– Po co pytasz? To niemożliwe – stwierdziła z żalem. – Nie możemy cofnąć czasu.

– Chcę wiedzieć.

– Znasz mnie. Znacznie lepiej niż ja ciebie. – Łucja drgnęła, jakby chciała strzepnąć z siebie wspomnienia niczym warstewkę wody, bo znów do niej dotarło, że pół roku żyła z człowiekiem, którego nie znała. Nie wiedziała, co się kłębi w głowie i sercu męża, a gdy już poznała jego myśli, motywy, którymi kiedyś się kierował, uświadomiła sobie, że większość jego słów była fałszem, kwestiami wygłaszanymi przez aktora w teatrze życia.

– Wybaczyłabyś mi. – Głos Hajdukiewicza, gdy wyręczał żonę, sam sobie odpowiadając, przepełniony był goryczą. Czekał, aż Łucja zada mu kolejne, nasuwające się naturalnie pytanie, na które on by odpowiedział: „Tak, żałuję bardzo, żałuję całym sercem, że tego wcześniej nie zrobiłem, nie potrafię sobie wybaczyć i nie wiem, jak mogłem być tak podły, żeby ukrywać przed tobą prawdę”. Ale ona uparcie milczała, a Hugo tak bardzo chciał jeszcze raz zagrać w jej grę, wykrzyczeć dziesiątki odpowiedzi na pytania, których Łucja już nigdy mu nie zada.

Tak, jestem idiotą, bo nie chciałem dopuścić do siebie myśli, że się zakochałem, że znów dałem się ponieść emocjom i zaryzykowałem, angażując się w miłość...

Tak, bałem się, cholernie się bałem odsłonić podbrzusze, bałem się, że znów ktoś mnie skrzywdzi, i dlatego byłem taki oschły...

Tak, bałem się, że mnie nie zrozumiesz, że mnie odtrącisz...

Nie, nie kochałem cię na początku, to przyszło z czasem, a gdy już sobie to uświadomiłem, ty powiedziałaś, że nas nie ma i nigdy nie było...

Nie, nie chciałem twojej miłości, odrzucałem ją, a ty zachowałaś się jak Bóg. Cierpliwie czekałaś, żebym się opamiętał, docenił, co otrzymałem, aż w końcu spełniłaś moje życzenie i zabrałaś ją bezpowrotnie...

Tak, myślałem, że jesteś jak moje byłe kobiety, nie potrafiłem uwierzyć, że można kogoś kochać tak mocno jak ty mnie, węszyłem podstęp, a gdy wystarczająco dużo razy udowodniłaś swoją bezinteresowność, pomyślałem, że po prostu jesteś naiwna...

Tak, tysiące razy miałem ochotę krzyknąć, żebyś przestała mnie gloryfikować, żebyś wreszcie przejrzała na oczy i zauważyła, co się wokół ciebie dzieje, żebyś przestała być taka dobra, kochająca mnie głupio, bo bezwarunkowo...

Tak, teraz oddałbym rok życia, żeby usłyszeć choć jedną z tych twoich życiowych prawd zasłyszanych od babki...

Mówił do Łucji bezgłośnie, z trudem przełykając ślinę. Jego gardło było ściśnięte żalem.

– Nie ufam ci i chyba już nigdy nie zaufam żadnemu mężczyźnie. – Przerwała nagle potok jego myśli.

– Nie chcę tego słuchać. – Hugo chwycił się za czoło i potrząsnął głową. Nie mógł znieść świadomości, że wkrótce Łucja urodzi jego dziecko, a pół roku później zniknie z jego życia, tak jak się umówili. Nawet myśl o tym, że pozwoli mu na częsty kontakt z córką, nie niosła pociechy. Nie wyobrażał sobie, że będzie z nią ktoś inny. Ciągle słyszał: „mężczyzna”, inny mężczyzna w życiu Łucji.

– A gdybym wybaczył ojcu, czy...

– Proponujesz mi handel wymienny? – Znów na jej twarzy zagościł delikatny uśmiech, jak przed paroma minutami, gdy Hugo wznosił toast. – To tak nie działa. Wybaczając ojcu, wybaczysz sobie. To w twoim sercu zapanuje większy spokój niż w jego. Dlaczego nie potrafisz tego zrozumieć? – westchnęła.

– Nigdy już mnie nie pokochasz? – Patrzył na nią zdruzgotany, bo nie miał nic. Nic, czego mógłby się uchwycić, żadnego asa w rękawie, żadnego argumentu.

– Nie wiem. Hugo, ja chyba nie przestałam cię kochać. – Odpowiedź przyszła jej z trudnością. Zaczęła od „nie wiem”, ale przecież świetnie wiedziała. Potrzebowała jedynie czasu i jakiegoś spokojnego miejsca, gdzie mogła odnaleźć tych kilka słów składających się na jej „wiem”. Po namyśle podjęła: – Nie wiem, czy kiedykolwiek przestanę cię kochać, ale zakochałam się w kimś innym, niż osoba, którą ty byłeś. Zakochałam się w wyobrażeniu. To moja wina, że usprawiedliwiałam cię, że wmawiałam sobie tyle rzeczy, że czasami sprawiałeś mi przykrość, a ja odwracałam to i winiłam siebie. Byłam głupia. Ot co – wyznała szczerze.

– Nie musisz nic mówić, obiecywać, dawać mi nadziei. Ja sam sobie obiecam, sam sobie dam nadzieję. Nie poddam się nigdy. Nigdy nie przestanę o ciebie walczyć. Ustąpię tylko wtedy, gdy pokochasz innego mężczyznę – wyrzucił z desperacją, ale i siłą bijącą z głosu.

– Nie mogę ci tego zabronić, ale gdy przekroczysz ustalone granice... – Opuściła głowę.

– Obiecałem, że cię nie dotknę i dotrzymam słowa.

– Czy to już wszystko? Chciałabym się położyć. Jutro jadę odwiedzić babcię. Pamiętasz? – Odważyła się spojrzeć mu prosto w oczy.

– Poczekaj chwilę. – Hugo zerwał się i szybko poszedł do jadalni, wrócił, trzymając w ręku portfel.

– Chciałem ci coś oddać. Proszę. – Wręczył Łucji maleńką łuskę. – Na szczęście.

– Nie wolno oddawać prezentów. – Uśmiechnęła się mimowolnie na jej widok.

– To nie ta, którą mi dałaś. Tę ukradłem z twojego domu, gdy byłem tam z matką.

– Dlaczego? – Obracała w palcach delikatny, srebrzysty płatek.

– Nie wiem.

– Dziękuję. – Ostrożnie zamknęła ją w dłoni. – Idę.

Weszła do swojego pokoju, przez chwilę rozglądała się bezradnie, w końcu położyła łuskę na komodzie. Wyjęła z szafki lekką bawełnianą tunikę i miękkie wygodne szorty. Szybka toaleta zajęła jej zaledwie kwadrans. Próbowała się wyciszyć, uspokoić myśli, ale one uparcie napływały, przeplatane słowami Hugona, że będzie o nią walczył. „Z kim, ze mną?” – zastanawiała się, co chciał jej przekazać. Gdzieś w głębi zamkniętego na cztery spusty serca odezwał się cichy, ale bardzo stanowczy głos: „Hugo cię kocha, powinnaś dać mu szansę”, lecz zaraz przywołała obraz siebie siedzącej na tarasie i trzymającej w dłoni list od Adama.

Gdy tylko dowiedziała się o kłótni narzeczonego z najlepszym przyjacielem, domyśliła się, że to on był autorem listu. Próbowała odkryć, jakimi intencjami kierował się Soliński, zdradzając jej ten sekret, ale nie potrafiła ich jednoznacznie określić. „Uznał, że powinnam poznać prawdę?” – pomyślała, obracając się kolejny raz na łóżku. „Ale dlaczego? Przecież wiedział, że to się wyda. Może rozmawiał z Hugonem, prosił, żeby wyznał mi prawdę, a gdy ten odmówił, sam postanowił to zrobić?” – Łucja gubiła się w domysłach. Snuła się na obrzeżach swoich wspomnień, nie próbując wchodzić głębiej, ale one wciągały ją jak ruchome piaski.

– Nic z tego nie będzie, nie zasnę – mruknęła, siadając na brzegu łóżka. – Może zadzwonić do Adama? – wymamrotała. – Ale po co?

Instynktownie czuła, że to nie jest dobry pomysł. Może i Soliński miał dobre zamiary, lecz ujawniając jej prawdę, zdradził przyjaciela, na dodatek w liście był przecież dopisek o jakiejś kobiecie. Żałowała, że wyrzuciła list do kosza. Teraz by jej pomógł. Za każdym razem gdy ogarniała ją chęć, aby paść w ramiona męża i powiedzieć, że mu wybaczyła, że zapomniała i że chce zacząć od nowa, mogłaby przeczytać list i ostudzić serce oraz głowę. Niestety, listu nie było, ale... Postanowiła wyjść na taras, aby znów przypomnieć sobie te chwile, gdy wszystko się skończyło, choć czuła, że to pewnego rodzaju masochizm. Wstała, wyszła z pokoju, nie wiadomo dlaczego zabierając ze sobą rybią łuskę. Może potrzebowała jakiegoś talizmanu, który pomógłby jej ogarnąć myśli i zapewnić choć namiastkę poczucia bezpieczeństwa? Rozejrzała się ostrożnie; Hugo był w gabinecie, bo dobiegały stamtąd ciche, ale wyraźne dźwięki muzyki i szum bieżni. Przeszła na palcach obok drzwi, wspięła się na schody i już po chwili była na miejscu. Stanęła przy balustradzie. Choć zbliżała się piąta po południu, upał nie zelżał. Słońce przygrzewało i Łucja pierwszy raz od tygodnia poczuła, że nie jest jej tak przeraźliwie zimno. Pogłaskała się po brzuchu.

– Co, malutka, będzie dobrze, prawda? – spytała nienarodzoną córeczkę. Dziecko jak na życzenie wyprostowało nóżkę i lekko kopnęło. – Będzie dobrze, skoro tak mówisz. – Łucja parsknęła śmiechem. – Mam coś dla ciebie. Jak się urodzisz, dostaniesz to w prezencie. – Wyjęła z małej kieszonki tuniki łuskę i przyglądała się jej w skupieniu, gdy leżała na dłoni, srebrzyście połyskując. „Byłam taka szczęśliwa” – pomyślała Łucja. Nagle delikatny powiew wiatru zdmuchnął łuskę... Próbowała ją złapać, odruchowo rzuciła się do przodu, wspięła na poprzeczkę i przewiesiła przez barierkę, ale gdy już prawie miała ją w dłoni, łuska zniknęła gdzieś w przestrzeni, a Łucja zapadła się w ciemność jak w gąbkę...