Bracia Slater. Aideen - ebook

Rozdział 1

Ból.

Ból brzucha.

Ostry ból brzucha.

Właśnie tego w tej chwili doświadczałam… A to wszystko przez cholerne ciastko. Jeśli nie dostanę zaraz tej chrupiącej pyszności, wpadnę w taki szał, że Nico Slater może się schować.

– Keela, proszę cię – jęknęłam bliska płaczu. – Daj mi maleńki kawałek tego ciasteczka. Nie powiem…

– Aideen!

Skrzywiłam się, gdy usłyszałam jego głos w salonie.

– O cholera – mruknęłam pod nosem i unikałam patrzenia w stronę wejścia do salonu. Wiedziałam, że tam był.

Zamiast tego skupiłam wzrok na pięknie udekorowanej choince, która stała za Keelą.

Keela Daley – która z nieznanego mi powodu wciąż była moją przyjaciółką – siedziała na sofie i robiła za podnóżek dla moich opuchniętych nóg. Dwa dni wcześniej zdjęto mi gips, który nosiłam przez osiem tygodni. Kolano i łydka ładnie się zagoiły, ale wciąż były podatne na urazy, więc musiałam bardzo uważać. A to oznaczało, że prawie nie schodziłam z kanapy.

Wcale nie cieszyło mnie siedzenie na tyłku dwadzieścia cztery godziny na dobę, ale skoro to miało mieć korzystny wpływ na moją nogę, to nie miałam wyjścia.

Spojrzałam na rękę i westchnęłam, widząc świeżą bliznę. Rana zagoiła się kilka tygodni temu, a Kane zapewnił mnie, że ten czerwony kolor był normalny dla świeżej blizny. Z czasem powinien zjaśnieć.

Miałam taką nadzieję, bo inaczej będę musiała ciągle nosić bluzki z długim rękawem.

Keela przyciągnęła moją uwagę, gdy uśmiechnęła się złowieszczo i wrzuciła do ust ostatni kawałek czekoladowego ciastka – to cios poniżej pasa – a potem spojrzała w lewo, unosząc ręce w poddańczym geście.

– Nie miałam zamiaru się z nią dzielić, przysięgam.

Zignorowałam mojego chłopaka i skupiłam się na tej małpie siedzącej niedaleko mnie.

– Jako przyjaciółka jesteś do dupy.

Spojrzała na mnie znowu i wzruszyła ramionami lekceważąco.

– Lepiej być przyjaciółką do dupy niż martwą przyjaciółką.

Obruszyłam się.

– Nie zabiłby cię za to, że dałaś mi ciastko…

– A właśnie że by ją zabił – wtrącił się zachrypnięty głos.

Prychnęłam, sfrustrowana, i zerknęłam na miłość mojego życia, która kazała mi cierpieć. Spojrzałam mu w oczy i zaczęłam błagać.

– Kane, minęło osiem tygodni, odkąd wróciłam ze szpitala. Osiem. Moja ręka i noga zagoiły się i gardło już mnie nie boli. Mam dosyć zup i papkowatego jedzenia. Jestem w ciąży, a to oznacza, że nieustannie czuję głód. Takie jedzenie już mi nie wystarcza. Proszę, pozwól mi zjeść paczkę ciastek.

– Całą paczkę? – Keela zaśmiała się wesoło. – Ty gruba krowo. Najpierw chciałaś jedno ciastko, a teraz żądasz całej paczki?

Wbiłam jej piętę w udo.

– Zamknij się, ty zdradliwa małpo!

Syknęła i odsunęła moją nogę, ale zrobiła to, co jej kazałam.

– Aideen. – Kane westchnął i zaczął pocierać skronie.

W ciągu ostatnich kilku tygodni bardzo często to robił.

– Nie jestem taki surowy po to, by cię wkurzyć, laleczko, ale sama słyszałaś lekarza. Żadnych stałych pokarmów, dopóki twoje gardło się nie zagoi. Jeszcze tylko kilka dni. Po co ryzykować? Gdy po raz pierwszy zjadłaś coś twardego, podrażniłaś sobie gardło i musieli ci założyć szwy. Naprawdę chcesz to powtórzyć?

Mówił stanowczym głosem, ale patrzył na mnie z uczuciem.

– Chcesz przejść kolejną operację, a potem nie móc mówić i jeść przez tubę? Osobiście nie chciałbym cię widzieć znowu w takim stanie. Za pierwszym razem prawie mnie to zabiło.

Przypomniałam sobie tę przerażającą sytuację, która miała miejsce siedem tygodni temu, gdy przełknęłam kawałek kanapki z szynką i poczułam okropny ból gardła. Ta kromka chleba o twardej skórce sprawiła, że rany w moim i tak wrażliwym gardle się otworzyły. Zaczęłam kaszleć krwią, co przeraziło mnie, jak i wszystkich moich bliskich. Gavin i dziewczyny rozpłakali się, a Kane i tata niemal zeszli na zawał.

Mówiąc szczerze, sama przeraziłam się na śmierć.

Po operacji zamknięcia rany czułam się okropnie, a jedzenie przez rurkę było do dupy. Przez kilka następnych tygodni byłam w strasznym stanie. Nigdy więcej nie chciałabym doświadczyć czegoś takiego.

Przenigdy.

Spojrzałam na Kane’a, a potem na Keelę. Wreszcie spuściłam wzrok, wbijając go w puchaty kocyk, którym ja i Keela się okrywałyśmy.

– Nie, nie chcę – powiedziałam do Kane’a, ale nie uniosłam głowy, bo nie chciałam, by zobaczył, że moje oczy wypełniły się łzami.

Nie znosiłam tego, jak szybko ostatnio się wzruszałam.

Ciąża zamieniła mnie w straszną beksę.

– Kochanie? – odezwał się Kane.

Pociągnęłam nosem.

Cholera.

– Dobra – powiedziałam i potarłam nos wierzchem dłoni.

– Użyj chusteczki, ty oblechu.

Zaśmiałam się, wciąż płacząc.

– Zostaw ją w spokoju, Keela – zganił ją Kane.

Jednak przyjaciółka w ogóle nie zwróciła na niego uwagi.

– Jeśli wytrzesz gluty w ten koc, to przysięgam na Boga, że cię zabiję, Ado.

Śmiałam się dalej i przestałam dopiero, gdy dostałam kolki.

– Dlaczego tak ją rozśmieszasz? – mruknął Kane z niezadowoleniem. – Jeszcze coś się jej stanie.

Niemal słyszałam, jak Keela przewraca oczami.

– Daj już spokój, wielkoludzie. To ciężarna kobieta, a nie lalka ze szkła. Popchnij ją lekko. Obiecuję, że się nie potłucze.

Kane uśmiechnął się złośliwie.

– Właśnie przez „popychanie” jej muszę się teraz o nią martwić.

Keela przybrała zamyślony wyraz twarzy.

– Nie mogę się doczekać, by zobaczyć, co się stanie, gdy ona się urodzi. Pewnie wsadzisz to biedne dziecko do kuli próżniowej już pierwszego dnia.

– On będzie superdzieckiem. Wybrańcem. Nie jakimś słabeuszem.

Keela zaśmiała się radośnie.

– Wmawiaj to sobie dalej, kolego.

Uniosłam głowę i zobaczyłam, że Kane pokazuje Keeli środkowy palec, a ona w rewanżu pokazała mu dwa.

Pokręciłam głową z niedowierzaniem.

– Dzieci, wystarczy tego. Matka jest zbyt zmęczona i głodna, by wysłuchiwać dzisiaj waszych kłótni – oznajmiłam, ziewając.

Kane wszedł w końcu do pokoju i usiadł obok mnie. Oparł się łokciem o sofę, a drugą ręką zaczął delikatnie drapać mnie po plecach.

– Dlaczego nie pójdziesz do łóżka? – zapytał niskim, zachęcającym głosem.

– Może dlatego, że ma towarzystwo, czyli mnie, ty wredny dupku – wypaliła Keela. – Przestań ją uwodzić, gdy siedzę tuż obok, palancie.

Uśmiechnęłam się do niej szeroko. Kane wytarł łzy z moich policzków.

– Moja laleczka.

Keela zachichotała.

– To urocze, ale i tak jesteś obleśny.

Spojrzałam na nią, żartobliwie mrużąc oczy.

– Przeszkadza ci to?

– Ani trochę – odparła. – Róbcie, co wam się podoba.

Kane szturchnął mnie i puścił oczko.

– Nie powinnaś była jej karmić. Teraz nie będzie chciała wyjść.

Keela sapnęła, udając zszokowanie.

– Jak śmiesz? Nie jestem psem!

– Nie powiedziałem, że nim jesteś. – Kane uśmiechnął się demonicznie i wstał, po czym odwrócił się i udał do kuchni.

Keela odsunęła kocyk, którym się przykrywała, i zerwała się z kanapy.

– Nie odchodź, gdy do ciebie mówię, Kanie Slaterze! – krzyknęła i ruszyła za nim.

Niski śmiech Kane’a tylko jeszcze bardziej ją rozzłościł.

– Bo co? Zabijesz mnie? – droczył się z nią.

– Masz rację, zabiję cię… Jeśli nie przestaniesz się tak do mnie szczerzyć, to przysięgam, że to zrobię!

Zaśmiałam się pod nosem.

Zachowywali się jak rodzeństwo, a mi się to bardzo podobało, bo wiedziałam, że tak naprawdę się kochają. Byłoby kiepsko, gdyby mój chłopak i najlepsza przyjaciółka się nienawidzili.

– Nie rzucaj tym we mnie! – krzyknął nagle Kane.

Keela zachichotała.

– To tylko kostka masła, ty przerośnięty dzieciaku.

– To zamarznięta kostka masła. Równie dobrze mogłabyś rzucić w moją głowę cegłą!

– To da się zorganizować, wielkoludzie.

– Jesteś podła. Mam nadzieję, że o tym wiesz.

– Wiem.

Zaśmiałam się, słysząc ich rozmowę, i wtuliłam się w sofę, mocniej okrywając się kocem.

– Zostaw go w spokoju, Keela.

Usłyszałam, że ktoś odstawia coś z hukiem na blat.

– Masz szczęście, że ona chce cię żywego i w jednym kawałku.

– A ty masz szczęście, że chce cię widywać tak często, bo inaczej miałabyś zakaz wchodzenia do tego budynku.

– Woda sodowa uderzyła ci do głowy z nadmiaru władzy.

Uśmiechnęłam się.

Kane niedawno powiedział Keeli, że jest właścicielem budynku, w którym mieszkałam, a także kilku innych znajdujących się w Dublinie. Nie była zła, tylko lekko urażona tym, że Alec nie powiedział jej o tym „drobnym” sekrecie Kane’a, ale już jej przeszło i nie miała z tym problemu.

Dodatkowo zachowała tę wiadomość dla siebie, bo Kane nie chciał, aby reszta osób z naszej paczki się dowiedziała. Cenił sobie swoją prywatność, a ona to szanowała.

– Lepiej podziękuj Bogu za to, że muszę wracać do siebie i nakarmić Storma. Inaczej wytarłabym tobą podłogę.

– Następnym razem, krasnalu.

Keela weszła do salonu i oznajmiła:

– Oficjalnie nie znoszę twojego chłopaka.

Złapałam się za serce.

– To wielka szkoda, bo ja twojego kocham.

Jej usta drgnęły, jakby chciała się lekko uśmiechnąć.

– Wrócę na noc, tylko muszę nakarmić i wyprowadzić…

– Tę tłustą bestię. Tak, słyszałam.

Keela warknęła.

– Myślałam, że jak będziesz w ciąży, to zrobisz się sentymentalna i dasz Stormowi szansę, ale nieeeee… Ty wciąż źle o nim mówisz.

Storm był dla Keeli jak dziecko.

– Nawet święty zacząłby przeklinać z jego powodu, Kay.

Jej lewa powieka drgnęła, a potem odwróciła się i wyszła z mieszkania, po drodze pokazując mi środkowy palec.

– Będę o tym pamiętać, gdy zaczniesz cierpieć katusze podczas porodu.

Jęknęłam, gdy drzwi od mieszkania się zamknęły. Skrzywiłam się i w milczeniu poprosiłam karmę, żeby mój poród nie był wyjątkowo bolesny, bo naprawdę często nabijałam się ze Storma… W większości wypadków sam sobie na to zasłużył, więc jeśli się nad tym zastanowić, to nie powinnam aż tak bardzo cierpieć.

Oparłam się o kanapę i zamknęłam oczy z westchnieniem, ale szybko je otworzyłam i usiadłam wyprostowana, gdy zauważyłam, że nikogo nie ma ze mną w pokoju.

Byłam sama.

Ogarnęła mnie panika.

– Kane! – zawołałam i rozejrzałam się po pokoju ze strachem, jakby ktoś zaraz miał wpaść tutaj i na mnie naskoczyć.

Usłyszałam kroki. Kane szedł korytarzem, a po chwili pojawił się w salonie, trzymając w ręce kubek z parującą zawartością. Gdy zobaczył moją minę, szybko postawił go na stoliku i podbiegł do mnie.

– O co chodzi? – zapytał i położył mi rękę na brzuchu, patrząc na mnie pytająco.

Przełknęłam ślinę i pokręciłam głową.

– Nic, tylko… przez chwilę myślałam, że jestem sama i… no wiesz, przestraszyłam się.

Kane zamrugał powiekami.

– Powiedziałaś, że już nie boisz się być sama.

Spuściłam głowę.

– Kłamałam.

Kane westchnął i przyklęknął na podłodze.

– Zabiję go za to, że przez niego cały czas się boisz.

Zacisnęłam mocno powieki, a w moim umyśle pojawiła się twarz Dużego Phila.

– Wiem.

Kane pocałował mnie w czubek głowy.

– Pomożesz mi zrobić zastrzyk?

Potrafił już bez problemu robić to sam, ale doceniałam jego starania pozwalające mi skupić się na nim, a nie na potworze, który wciąż mnie nawiedzał.

Nie śniłam o tej nocy, kiedy w mojej starej klasie wybuchł pożar. W moich snach nie pojawiała się twarz Dużego Phila. Ale przypominałam sobie o nim w ciągu dnia, gdy siedziałam i zastanawiałam się, „co by było, gdyby…”.

Co by było, gdybym nie wydostała się stamtąd na czas?

Co by było, gdybym nawdychała się więcej dymu?

A co, jeśli on wciąż jest blisko i obserwuje nas, czeka na właściwy moment, by ponownie uderzyć?

Nie wypowiadałam na głos moich myśli, ale przeszkadzały mi one i wiedziałam, że te same pytania nawiedzały Kane’a. Jednak zachowywał je dla siebie, bo nie chciał mnie niepokoić.

Oboje cierpieliśmy w milczeniu.

Wiedziałam, że Kane, jego bracia, moi bracia i Brandon, wujek Keeli, szukali Dużego Phila, ale to nie ukoiło moich myśli. Już raz mnie dopadł i mógł to zrobić powtórnie, jeśli tylko chciał. Był osobą, która gdy czegoś pragnęła, dostawała to.

I kropka.

Myślę, że Kane też o tym wiedział. I właśnie z tego powodu nigdy nie przebywałam sama. Zawsze był obok mnie jakiś mężczyzna. Jeśli nie Kane, to jego lub moi bracia mnie pilnowali. Mieli mnie na oku dwadzieścia cztery godziny na dobę. Kane kompletnie zamknął cały budynek, w którym mieszkałam, a dodatkowo potroił liczbę ochroniarzy.

Jednak żadna z tych rzeczy mnie nie uspokoiła.

Mój umysł był teraz moim najgorszym wrogiem. Ciągle wymyślałam nowe scenariusze, jak Duży Phil mnie znajduje, zanim chłopakom udaje się go złapać. Mdliło mnie ze zmartwienia, gdy tylko w mojej głowie pojawiały się te obrazy.

– Przestań się nim martwić.

Spojrzałam na Kane’a, gdy się odezwał, i pokiwałam głową.

– Próbuję, naprawdę. Ale nic nie mogę na to poradzić.

– Ja cię ochronię – obiecał Kane i spojrzał mi w oczy. – Nikt cię nigdy więcej nie skrzywdzi.

Uśmiechnęłam się lekko.

– Mój rycerz w srebrnej… Hmm, w tatuażach.

Kane uniósł wysoko brwi.

– Niedługo dodam nowe tatuaże do swojej kolekcji.

Zamrugałam powiekami, zdziwiona.

– Co to będzie i gdzie?

Pokazał mi swoje nadgarstki, a ja wyciągnęłam ręce i potarłam kciukami nieduże fragmenty niepokrytej tatuażem skóry.

– Wytatuuję sobie twoje imię na lewym nadgarstku, a imię dziecka na prawym. Jeśli dojdzie do przecięcia nadgarstków, rana może być śmiertelna. To jedno z najbardziej wrażliwych miejsc. Bez ciebie i dziecka równie dobrze mógłbym być martwy, więc chcę mieć wasze imiona w widocznym miejscu, by nigdy nie stracić was z oczu.

Złapałam się za serce, czując rosnącą w gardle gulę.

To było dziwnie niepokojące, a jednocześnie szalenie piękne.

Kane prychnął, a ja przyjrzałam się grubej bliźnie otaczającej jego usta. Gapiłam się na nią dłużej, niż powinnam, ale nie mogłam się powstrzymać. Po chwili obrzuciłam spojrzeniem całą jego twarz, a potem skupiłam się na jego ramionach, których skóra była jeszcze bardziej pokryta bliznami.

Kochałam mojego mężczyznę, ale nienawidziłam tego, że jego piękne ciało zostało naznaczone cięciami, które przypominały o okropnych wydarzeniach w jego życiu. Ostatnio gdy zbyt długo patrzyłam na te szramy, zaczynałam myśleć o Dużym Philu. Przypominałam sobie wszystko, co usłyszałam na jego temat. Chyba nigdy tego nie zapomnę, nawet jeśli się postaram. Ten chory skurwiel wykorzystał Kane’a, który przysiągł chronić swojego brata Damiena.

Marco Miles był głównym przeciwnikiem chłopaków i rozkazywał im, ale to Duży Phil trzymał Kane’a na smyczy. Decydował, czy będzie miał choć odrobinę wolności, i ciągnął za tę smycz brutalnie, gdy Kane nie robił tego, co mu kazano.

To zazwyczaj następowało, gdy Kane odmawiał krzywdzenia niewinnych. Wiązano mu wtedy nadgarstki i otrzymywał baty albo był dźgany igłą. Duży Phil czerpał radość z torturowania i tresury Kane’a.

Z krzywdzenia go.

Kane zabił jego zboczonego syna, a w zamian Phil zażądał życia mojego i naszego nienarodzonego dziecka. Bałam się, że w końcu znajdzie okazję, by się zemścić. Wiedziałam, że kiedyś ten dzień nadejdzie.

Ale nie wiedziałam, kto wyjdzie z tego cało.

– Kochanie. – Głos Kane’a przebił się przez moje myśli. – Wszystko dobrze?

Zamrugałam powiekami, spojrzałam na jego nadgarstki i uśmiechnęłam się lekko.

– Nie mogę się doczekać, aż zrobisz te tatuaże.

Kane szturchnął mnie żartobliwie.

– Mógłbym je zrobić już jutro, gdyby mały pospieszył się i opuścił twoje włości.

Zachichotałam.

– Ona wyjdzie, gdy będzie na to gotowa.

– Jak typowa kobieta – zakpił Kane. – Albo będzie tak, jak ona chce, albo wcale.

Pokiwałam głową.

– Zgadza się.

– A więc dobrze, że to będzie chłopak. – Uśmiechnął się szeroko i pocałował mnie w czoło. – Kocham cię, laleczko.

– A ja kocham ciebie.

– Powiedzieć ci coś zabawnego? – zapytał Kane.

– Oczywiście.

– Na świecie żyje siedem milionów ludzi, a ja toleruję tylko jedenastu z nich.

Uniosłam brwi.

Dalsza część książki dostępna w wersji pełnej