Brylantowa strzała - ebook

Słoń­ce nie wy­szło jesz­cze spo­za wę­gła domu, i jed­na ścia­na to­nę­ła cał­ko­wi­cie w cie­niu i chło­dzie.

Do tej ścia­ny tu­li­ła się nie­wiel­ka we­ran­da, z wi­do­kiem na ogród. Na we­ran­dzie sie­dzie­li przy ran­nej ka­wie dwaj nie­gdyś ko­le­dzy, wi­ta­ją­cy się po dwu­dzie­sto­let­nim prze­szło roz­łą­cze­niu.

Snu­ła się też tam ci­cho, bez szme­ru, pulch­na, ru­mia­na dziew­czy­na, z sen­nym wy­ra­zem twa­rzy, z ru­cha­mi ocię­ża­ły­mi – cór­ka go­spo­da­rza domu, od kil­ku lat owdo­wia­łe­go.

Przy­bysz szcze­rze przej­mo­wał się rolą „daw­ne­go ko­le­gi” i su­mien­nie ją wy­peł­niał. Wy­ca­ło­waw­szy, wy­ści­skaw­szy i ty­sią­cem „ser­decz­no­ści” osy­paw­szy go­spo­da­rza, sie­dział te­raz na­prze­ciw nie­go, z roz­czer­wie­nio­ną twa­rzą, błysz­czą­cy­mi oczy­ma, i ga­dał, ga­dał…

Nie­ustan­nie wy­ry­wa­ło mu się: „Pa­mię­tasz, Wła­dek?…” „Pa­mię­tasz, Skal­ski?…” – przy czym ude­rzał ko­le­gę sze­ro­ką dło­nią to w ra­mię, to w ko­la­no.

– Pa­mię­tasz, Wła­dek, sta­re­go Fran­cu­za? „Skal­sky, pe­tit vau­rien! Skal­sky mau­va­is su­jet! Pój­dzie sara do kosa!" A ty ze swo­ją miną szel­mow­ską: „A gdzie miesz­ka Sara? A gdzie jest kos, pa­nie pro­fe­so­rze?…”

Skal­ski nic nie od­po­wia­dał, za­ję­ty go­to­wa­niem kawy na spi­ry­tu­so­wej ma­szyn­ce. Naj­skru­pu­lat­niej­szy bak­te­rio­log nie wpa­tru­je się z taką pil­no­ścią w mi­kro­skop, z jaka on śle­dził mały otwo­rek w szkla­nej po­kryw­ce, któ­rym, ci­cho py­ka­jąc, z prze­stan­ka­mi, wy­my­ka­ły się małe kłacz­ki pary.

Wie­trzył przy tym no­sem, cza­tu­jąc nie­cier­pli­wie na aro­mat kawy, świad­czą­cy, że już jej sprosz­ko­wa­ne ziar­na do­kład­nie za­lał wrzą­tek.