Cena szczęścia - ebook

Bohaterowie powieści

Postaci fikcyjne

Samantha (Sam) August — pisarka SF

Hamish Drake — jej mąż

Ronald Carpenter — pisarz SF

Raine Kent — prezydent Stanów Zjednoczonych

D(iane) K(imberly) Prentice — wiceprezydent

Ben Mellyk — doradca naukowy prezydenta

Daniel Prester — doradca do spraw bezpieczeństwa, DHS

Kenneth J. Esterholm — dyrektor CIA

Adeleh Bagneri — sekretarz generalna ONZ

Adam Riesling — kosmonauta

Konstantin Milnikow — prezydent Federacji Rosyjskiej

Anatolij Petrow — emerytowany kosmonauta

Xin Pang — przywódca Chińskiej Republiki Ludowej

Liu Zhou — kierownik chińskiego programu badań kosmicznych

Hong Li — kosmonauta, uczestnik wyprawy na Księżyc

Shen — dowódca wyprawy na Księżyc

Lisabet Carboneau — premier Kanady

Alison Pinborough — doradca naukowy premiera

Mary Sparrow — minister do spraw parków i rekreacji

Will Camden — minister do spraw zasobów naturalnych

Marc Renard — kosmonauta

Joey Sink — bloger i tropiciel teorii spiskowych (Kitchen Sink News)

Annie Mouse — osoba udzielająca poufnych informacji, JPL

King Con — (pseudonim), tropiciel teorii spiskowych

Joakim Malleat — kardynał w Watykanie, Urząd Komunikacji Społecznej

Ira Levy — rabin mieszkający w Nowym Jorku

Richard Fallow — telewizyjny ewangelizator

Abdul Irani — imam

Simon Gist — rzutki przemysłowiec, Kepler Industries

Jack Butler — kierownik działu technicznego, Kepler Industries

Mary Lamp — specjalistka od public relations, Kepler Industries

Douglas Murdo — magnat medialny

Chrystal Murdo — jego żona

Maxwell Murdo — jego syn

James Adonis — miliarder

Jonathan Adonis — miliarder

Lois Stanton — osobista sekretarka braci Adonisów

Kolo — dowódca szwadronu śmierci w Republice Konga

Neela — jego niewolnica

Ruth Moyen — żołnierka, Siły Obronne Izraela

Casper Brunt — handlarz bronią

Anthony „Tony” — mieszkaniec Los Angeles

Adam — sztuczna inteligencja, rzecznik Delegacji Interwencyjnej

Postaci prawdziwe

Robert J. Sawyer (z własnymi słowami)

Zapraszamy do zakupu pełnej wersji książkiProlog

W przestrzeni kosmicznej zawrzało. Wśród planetoid rozrzuconych na obszarze pomiędzy orbitami Marsa i Jowisza pojawiły się znienacka niewielkie obiekty — niczym chmara komarów nad zarośniętym stawem. Były małe, nie większe niż przeciętny samochód terenowy, lecz roje maszyn szybko się rozrastały. Niebawem można byłoby ich naliczyć setki, a samych obiektów — dziesiątki tysięcy.

Chmury maszyn praktycznie nieoświetlonych, jeśli nie liczyć mdłych refleksów odległego Słońca, z oszałamiającą prędkością rozbiegły się z punktu wyjścia i rozproszyły między planetoidami. Były też takie, które kierowały się na zewnątrz, szybko opuszczając dość zatłoczony wycinek przestrzeni w gruzowisku pasa planetoid. Inne pędziły w stronę Marsa.

Mijały godziny i dni. Maszyny pozostające w skupisku planetoid wczepiały się w wybrane skalne bryły — te bogate w rudy metalu i te przypominające komety swoimi zasobami zamarzniętej wody, metanu, amoniaku tudzież węglową powłoką kosmicznego pyłu. Każdą obsiadły tylko z jednej strony. Wypuściwszy odnóża, połączyły się ze sobą i ustabilizowały. Kilka rojów skierowało się ku największej w tym rejonie planetoidzie. One też połączyły się w całość, z której zaraz wylęgły się mniejsze maszyny i zaczęły gryźć skałę.

Poza obszarem kosmicznego gruzu nagromadzonego w ciągu przeszło czterech miliardów lat — kiedy jedne planety powstawały, a inne ginęły, gdy wyodrębniały się martwe księżyce i dochodziło do niezliczonych zderzeń i upadków — samotne roje przecinały mrok w pogoni za kometami.

Po przeciwnej stronie pola planetoid roje wędrujące w kierunku Marsa skoncentrowały się na Deimosie, mniejszym z dwóch księżyców tej planety. I tutaj, na pokrytej pyłem i kraterami powierzchni niekształtnego księżyca, lądujące maszyny obsiadły jedną stronę, a potem się połączyły.

Żadne urządzenie — ani na Ziemi, ani na jej orbicie — niczego nie zaobserwowało. Nastąpiło to później, kiedy maszyny zaczęły spychać ciała niebieskie z ich orbit. Gdy planetoidy i komety zboczyły z dotychczasowych torów i ze znaczną prędkością wyruszyły w stronę centrum Układu Słonecznego. I gdy Deimos powoli zmieniał orbitę, by nieuchronnie zderzyć się z Fobosem.

W tym czasie jednak na Ziemi mało kto się tym interesował.

Zapraszamy do zakupu pełnej wersji książki