Ciemność - ebook

DZIEŃ PIERWSZY

1

Jak mnie znalazłaś? – zapytała kobieta. Głos jej drżał, miała wystraszoną minę.

Komisarz Hulda Hermannsdóttir skupiła uwagę, chociaż jako stary fachowiec w tej branży wiedziała, że ze strony przesłuchiwanych może się spodziewać nerwowych reakcji, nawet jeśli nie mają nic do ukrycia. Rozmowa z policjantem w każdej sytuacji budzi strach, bez względu na to, czy to formalne przesłuchanie na komisariacie, czy nieformalna pogawędka, jak teraz. Siedziały zwrócone do siebie twarzami, w przyciasnej kawiarence obok stołówki dla personelu, w domu spokojnej starości w Reykjaviku, gdzie pracowała przesłuchiwana. Miała około czterdziestki, krótko przycięte włosy, zmęczoną twarz. Widać było, że denerwuje ją niespodziewana wizyta Huldy. Oczywiście, można było znaleźć zupełnie niewinne wytłumaczenie, ale Hulda była prawie pewna, że ta kobieta ma coś do ukrycia. Od tak wielu lat rozmawiała z podejrzanymi, że wyrobiła w sobie zdolność odkrywania, że ktoś próbuje jej mydlić oczy. Można by to nazwać intuicją, ale Hulda nie znosiła tego słowa. Uważała je za przejaw byle jakiej pracy policyjnej.

– Jak cię znalazłam…? – powtórzyła łagodnym tonem. – A nie chciałaś, żeby cię znaleziono? – Przekręcała słowa kobiety, ale musiała jakoś podtrzymać rozmowę.

– Co? Tak…

W kawiarence czuć było kawę – trudno było nazwać to aromatem – w ciasnym, ciemnym pomieszczeniu stały byle jakie meble, jak to w ośrodkach państwowych.

Kobieta trzymała rękę na stole. Kiedy znów podniosła ją do policzka, pozostał po niej wilgotny ślad. W innej sytuacji Hulda byłaby zadowolona z takiego wymownego znaku, że znalazła winną, ale teraz nie czuła satysfakcji.

– Muszę cię zapytać o wypadek, który miał miejsce w ubiegłym tygodniu – powiedziała po krótkiej przerwie. Jak zwykle mówiła trochę pospiesznie, przyjaznym i optymistycznym tonem. Był częścią jej pozytywnego wizerunku zawodowego, nawet kiedy zajmowała się trudnymi sprawami, takimi jak ta. Sama, kiedy była wieczorami w domu, stawała się zaprzeczeniem tej postaci, poddając się zmęczeniu i depresji.

Kobieta skinęła głową: najwyraźniej wiedziała, co zaraz nastąpi.

– Gdzie byłaś w piątek rano?

Odpowiedź była natychmiastowa.

– W pracy, o ile pamiętam.

Huldzie niemal ulżyło, że kobieta nie odda wolności bez walki.

– Jesteś pewna? – zapytała. Patrząc uważnie, jaka będzie reakcja na te słowa, rozparła się na krześle i założyła ręce na piersi, przyjmując swoją zwyczajną pozycję podczas przesłuchań. Można by pomyśleć, że chce się bronić albo że brakuje jej empatii. Bronić się? Pozór. Chodziło o to, żeby ręce jej nie przeszkadzały, kiedy musi się skupić. Co do braku empatii, nie musiała bardziej angażować się emocjonalnie, niż wynikało to z jej natury: praca zebrała z niej swoje żniwo. Wiedziała, że prowadzi śledztwa uczciwie i tak zapamiętale, że graniczyło to z obsesją.

– Jesteś pewna? – powtórzyła. – Bez trudu możemy to sprawdzić. Nie chcesz, żeby przyłapano cię na kłamstwie.

Kobieta nic nie powiedziała, ale widać było, że jest zaniepokojona.

– Samochód przejechał człowieka – powiedziała Hulda rzeczowym tonem.

– Och?

– Tak, musiałaś o tym czytać w gazetach albo widzieć w telewizji.

– Co? A, może. – Po krótkim milczeniu kobieta dodała: – Jak on się czuje?

– Przeżyje, jeśli to chcesz ze mnie wydobyć.

– Nie, naprawdę nie… ja…

– Ale nigdy nie dojdzie zupełnie do zdrowia. Nadal jest w śpiączce. Więc wiesz, że zdarzył się ten wypadek?

– Ja… ja musiałam o tym czytać…

– W gazetach o tym nie pisano, ale ten człowiek był pedofilem po odsiadce.

Kobieta nie reagowała, więc Hulda mówiła dalej.

– O tym musiałaś wiedzieć, kiedy go przejechałaś.

Nadal brak reakcji.

– Przed laty skazano go na więzienie. Już swoje odsiedział.

Kobieta weszła jej w słowo.

– Dlaczego myślisz, że mam z tym coś wspólnego?

– Jak mówiłam, swoje odsiedział. Ale podczas śledztwa odkryliśmy, że mimo to nie przestał. Widzisz, mamy powody, by uważać, że wypadek, po którym sprawca zbiegł, nie udzielając pomocy, wcale nie był wypadkiem, więc przeszukaliśmy mieszkanie pedofila, żeby znaleźć prawdopodobny motyw. Wtedy znaleźliśmy wszystkie te zdjęcia.

– Zdjęcia? – Kobieta wyglądała teraz na mocno zszokowaną. – Jakie zdjęcia? – wstrzymała oddech.

– Dzieci.

Widać było, że kobieta rozpaczliwie chce dowiedzieć się więcej, ale się powstrzymuje.

– W tym twojego syna – dodała Hulda, odpowiadając na pytanie, które nie padło.

Po twarzy kobiety zaczęły spływać łzy.

– Zdjęcia… mojego syna – wyjąkała, a jej oddech zamienił się w łkanie.

– Dlaczego nie zgłosiłaś tego człowieka na policję? – zapytała Hulda, starając się, żeby nie zabrzmiało to jak oskarżenie.

– Co? Nie wiem. Oczywiście, powinnam to zrobić… Ale zrozum, myślałam o nim. Myślałam o synu. Nie mogłam znieść, że mu to zrobię. Musiałby… powiedzieć o tym ludziom… zeznawać w sądzie. Może to była pomyłka…

– Przejechanie człowieka? Tak, to była pomyłka.

Po chwili wahania kobieta znów zaczęła mówić.

– Cóż… tak… ale…

Hulda czekała, chciała, żeby cisza potrwała dłużej, żeby kobieta wreszcie zaczęła zeznawać. Ale nie wykorzystywała umiejętności, które zdobyła, rozwiązując zagadki kryminalne. Zazwyczaj starała sie być coraz lepsza w swoim fachu i była dumna z liczby trudnych przypadków, które przez lata rozwiązała. Teraz miała problem; wcale nie była przekonana, że siedząca przed nią kobieta to prawdziwa winowajczyni, chociaż jej wina nie podlegała dyskusji. Była raczej ofiarą.

Kobieta nie była w stanie powstrzymać szlochu. Znów zaczęła mówić.

– Ja… obserwowałam… – za bardzo dławiły ją łzy, żeby mogła mówić dalej.

– Obserwowałaś go? Mieszkasz w tej samej okolicy, prawda?

– Tak – wyszeptała kobieta. Już się opanowała, złość nagle dodała jej siły. – Nie byłam w stanie znieść myśli, że on nadal będzie to robił. Ciągle budziłam się z koszmarów, śniło mi się, że wybrał kolejną ofiarę. I… i… to wszystko z mojej winy, bo nie zgłosiłam sprawy. Rozumiesz?

Hulda pokiwała głową. Jasne, że rozumiała.

– Potem zauważyłam go przy szkole. Właśnie podwiozłam syna. Zaparkowałam i obserwowałam go – rozmawiał z paroma chłopcami. Miał na twarzy ten… obleśny uśmieszek. Przez jakiś czas włóczył się wokół placu zabaw, a ja wściekałam się. Nie przestał – ludzie tacy jak on nigdy nie przestają. – Otarła policzki, ale łzy nadal spływały jej po twarzy.

– Zgadza się.

– Niespodziewanie pojawiła się okazja. Kiedy oddalił się do szkoły, pojechałam za nim. Przeszedł przez jezdnię. Wokół nikogo nie było, nikogo, kto mógłby mnie zobaczyć, więc tylko nacisnęłam gaz. Nie wiem, co myślałam… chyba w ogóle nie myślałam. – Rozpłakała się głośno, ukryła twarz w dłoniach. Wreszcie roztrzęsionym głosem znów zaczęła mówić. – Nie chciałam go zabić i chyba nie zabiłam. Byłam po prostu wystraszona i zła. Co teraz ze mną będzie? Nie mogę… nie mogę pójść do więzienia. Jest nas tylko dwoje, syn i ja. Jego ojciec do niczego się nie nadaje. Nie ma mowy, żeby go zabrał do siebie.

Hulda wstała bez słowa i położyła rękę na ramieniu kobiety.2

Młoda matka stała przy szybie i czekała. Jak zwykle ubrała się na tę wizytę najlepiej jak mogła. Jej najlepszy płaszcz wyglądał na trochę sfatygowany, ale pieniędzy było mało, więc musiał jej wystarczyć. Zawsze kazali jej czekać, jakby chcieli ją ukarać, przypomnieć o błędzie i dać szansę, żeby przyjrzała się swoim potknięciom. Co gorsza, na dworze padało i płaszcz był wilgotny.

Minęło parę minut, które w milczeniu ciągnęły się jak wieczność, zanim pielęgniarka niosąca dziewczynkę weszła wreszcie do sali. Matce mocno zabiło serce, jak zawsze, kiedy widziała córeczkę przez szybę. Zalała ją fala depresji i rozpaczy, ale dzielnie spróbowała to ukryć. Chociaż dziecko miało tylko pół roczku i na pewno nie zapamięta niczego z tej wizyty, matka instynktownie czuła, jakie to ważne, żeby wszystkie wspomnienia były pozytywne, a te wizyty wyglądały na pełne szczęścia.

Ale dziecko nie wydawało się szczęśliwe, co gorsza, prawie nie reagowało na kobietę po drugiej stronie szyby. Patrzyło na nią jak na kogoś obcego: dziwną kobietę w wilgotnym płaszczu, której jeszcze nigdy nie widziało. A przecież tak niedawno spoczywało w ramionach matki na oddziale położniczym.

Kobiecie pozwolono na dwie wizyty w tygodniu. To nie wystarczało. Za każdym razem, kiedy przychodziła, wyczuwała, że dystans rośnie: tylko dwie wizyty w tygodniu i szyba między nimi.

Matka próbowała powiedzieć coś do córki przez szklaną taflę. Wiedziała, że dźwięk przez nią przeniknie, ale czy słowa dadzą coś dobrego? Dziewczynka była za mała, żeby je zrozumieć. Matka powinna ją ukołysać w ramionach.

Walcząc ze łzami, kobieta uśmiechała się do córki, mówiła cichym głosem, jak ją kocha.

– Jedz dużo – powiedziała. – Bądź grzeczna dla pielęgniarek. – Ale naprawdę chciała zbić szybę i wyrwać dziecko z ramion pielęgniarki, przytulić je mocno i już nie puścić.

Nie zdając sobie z tego sprawy, podeszła blisko szyby. Postukała w nią cicho i na ustach dziewczynki pojawił się uśmieszek, który stopił serce matki. Pierwsza łza spłynęła jej po policzku. Zastukała trochę głośniej, ale dziecko wzdrygnęło się i też zaczęło płakać. Matka nie mogła się powstrzymać, zaczęła walić w szybę coraz głośniej i krzyczeć:

– Dajcie mi ją, chcę dostać swoją córkę!

Pielęgniarka wstała i szybko wyszła z pomieszczenia razem z dzieckiem, ale nawet wtedy matka nie mogła powstrzymać się przed waleniem i krzykiem.

Nagle poczuła rękę na swoim ramieniu. Przestała uderzać w szkło i popatrzyła na starszą kobietę, która za nią stała. Już wcześniej się spotkały.

– Cóż, wiesz, że to nic nie da – powiedziała łagodnie kobieta. – Nie możemy pozwolić, żebyś podczas wizyt robiła takie zamieszanie. Wystraszysz córeczkę.

Te słowa odbiły się echem w głowie matki. Już je słyszała: w interesie dziecka było, żeby nie powstały zbyt mocne więzy z matką, to sprawiłoby, że czas między odwiedzinami tym trudniej byłoby przeczekać. Musi zrozumieć, że to dla dobra jej córki.

Nie miało to dla niej sensu, ale udawała, że rozumie, bojąc się, że w ogóle zabronią jej wizyt.

Kiedy znów wyszła na deszcz, postanowiła nie mówić córce o tych czasach, kiedy znów będą razem, o szybie i wymuszonej separacji. Mogła tylko mieć nadzieję, że dziewczynka nie będzie tego pamiętała.3

Dochodziła szósta, kiedy Hulda skończyła przesłuchanie. Poszła prosto do domu. Potrzebowała czasu, żeby przemyśleć kolejne kroki.

Nadchodziło lato i dni robiły się dłuższe, ale nie było śladu słońca, tylko deszcz i deszcz.

W jej pamięci zachowały się cieplejsze i jaśniejsze, skąpane w słońcu letnie miesiące. Tak wiele wspomnień: doprawdy, za dużo ich było. To niewiarygodne, że dobija do sześćdziesiątego piątego roku życia. Nie czuła, żeby była już w połowie siódmego krzyżyka, z siedemdziesiątką majaczącą na horyzoncie.

Zaakceptowanie własnego wieku to jedno, zaakceptowanie przejścia na emeryturę drugie. Ale nie sposób tego uniknąć, będzie żyła z emerytury. Nie wiedziała, jak powinien czuć się ktoś w jej wieku. Jej matka była stara, już kiedy miała sześćdziesiątkę, a może i wcześniej, ale teraz, kiedy nadeszła kolej na Huldę, nie widziała prawdziwej różnicy między wiekiem czterdziestu czterech a sześćdziesięciu czterech lat. Może ostatnio miała trochę gorszą kondycję, ale trudno było to zauważyć. Wzrok nadal całkiem dobry, chociaż słuch już nie taki, jak bywało.

Była w dobrej formie: przyczyniło się do tego umiłowanie wypraw turystycznych. Miała nawet zaświadczenie dowodzące, że nie jest stara. „Jesteś w doskonałej formie”, powiedział młody lekarz – znacznie za młody, żeby być lekarzem, rzecz jasna – podczas ostatniego badania. A naprawdę powiedział: „W doskonałej formie, jak na twój wiek”.

Trzymała figurę, a krótko obcięte włosy nadal miała czarne, bez farbowania. Tu i ówdzie pojawiło się kilka siwych włosów. Dopiero kiedy spojrzała w lustro, widziała spustoszenia dokonane przez czas. Czasem nie mogła uwierzyć własnym oczom, jakby odbicie przedstawiało kogoś obcego, kogoś, kogo nie bardzo rozpoznaje, chociaż twarz jest znajoma. Tu i ówdzie zmarszczki, torby pod oczami, obwisła skóra. Kim jest ta kobieta i co robi w lustrze Huldy?

Siedziała w wygodnym fotelu, który należał do matki, i wyglądała przez okno salonu. Widok nie był zachwycający, można było się go spodziewać po czwartym piętrze magistrackiego bloku.

Nie zawsze tak było. Czasami pozwalała sobie na przemijającą nostalgię za dawnymi latami, za życiem rodzinnym w domu nad morzem, w Álftanes. Pozwalała sobie na wspomnienia. Śpiew ptaków był tam znacznie głośniejszy i natarczywy, wystarczyło wyjść do ogródka, żeby znaleźć się bliżej natury. Bliskość morza sprawiała oczywiście, że było tam wietrznie, ale świeże oceaniczne powietrze, choćby zimne, było dla Huldy kołem ratunkowym. Miała zwyczaj stawać na brzegu pod domem, zamykać oczy, wypełniać umysł dźwiękami natury – hukiem fal, krzykiem mew – i po prostu oddychać.

Lata tak szybko przeleciały. Dopiero co została matką, dopiero co wyszła za mąż. Ale kiedy zaczynała liczyć lata, docierało do niej, że minęło pół życia. Czas był jak harmonia: to ściśnięty, to znów rozciągnięty w nieskończoność.

Wiedziała, że będzie jej brakowało pracy, chociaż czuła się pokrzywdzona, że nie doceniano jej talentu, mimo że tak często tłukła głową o szklany sufit.

Prawda była taka, że bała się samotności. Ale na horyzoncie majaczył potencjalny jasny punkcik. Nadal nie wiedziała, dokąd zmierza jej przyjaźń z mężczyzną z klubu pieszych wędrówek, lecz możliwości, które się otwierały, były zarówno kuszące, jak i niepokojące. Odkąd owdowiała, była mniej lub bardziej singielką i z początku nie robiła nic, żeby zachęcać zalotników. Ciągle myślała o przywarach związków i martwiła się o swój wiek, chociaż to nie było w jej stylu. Zazwyczaj robiła, co mogła, żeby o tym zapomnieć, myślała o sobie jako o kobiecie z młodością w sercu. Ale tym razem liczba – sześćdziesiąt cztery! – wchodziła jej w drogę. Ciągle zadawała sobie pytanie, czy to naprawdę dobry pomysł, zaczynać nowy związek w tym wieku, ale wkrótce zdała sobie sprawę, że to tylko pusta wymówka, żeby uniknąć ryzyka. Bała się i tyle.

Cokolwiek by się stało, Hulda była gotowa przyjąć to powoli. Nie było sensu przyspieszać biegu spraw. Lubiła go i bez trudu była w stanie wyobrazić sobie, że spędzi z nim swoje ostatnie lata. To nie była miłość – zapomniała, jak to jest być zakochanym – ale miłość nie była jej potrzebna. Mieli wspólną pasję, długie wycieczki, co nie musiało trwać wiecznie, i lubiła jego towarzystwo. Ale wiedziała, że jest jeszcze jeden powód, że zgodziła się na kolejne spotkanie. Uczciwie mówiąc, wisząca nad nią emerytura była czynnikiem decydującym: nie potrafiła pogodzić się z tym, że będzie się starzeć samotnie.4

E-mail zaniepokoił Huldę, chociaż prośba wydawała się całkiem prosta. Szef chciał się z nią widzieć z samego rana, żeby omówić sprawy. E-maila wysłano poprzedniego wieczora, co samo w sobie było niezwykłe, a zupełnie niepodobne do szefa było „omawianie spraw” właśnie z nią. Hulda przyzwyczaiła się już do tego, że szef prowadził nieformalne poranne zebrania, ale sama nigdy nie bywała na nie zapraszana. To nie były zebrania robocze, raczej tworzenie więzów między chłopakami, a ona z całą pewnością nie należała do ich bandy. Mimo wszystkich lat na stanowisku wymagającym odpowiedzialności, nadal miała wrażenie, że jej zwierzchnicy nie do końca jej ufają. To samo dotyczyło zresztą jej podwładnych. Kierownictwo nie mogło całkowicie jej pomijać w promocjach, ale w końcu dotarła do ściany. Awanse, o które się starała, nieustannie trafiały w ręce młodszych kolegów. Mężczyzn. W końcu zaakceptowała to, co nieuchronne. Zamiast ubiegać się o kolejne laury, ograniczyła się do jak najlepszej pracy na stanowisku komisarza.

Szła więc z pewnym niepokojem do gabinetu Magnúsa. Niezwłocznie odpowiedział na jej pukanie, ale Hulda miała wrażenie, że jego przyjacielskość jest całkowicie powierzchowna.

– Huldo, usiądź, proszę – powiedział, a ona najeżyła się na nutkę protekcjonalności w jego głosie, choćby i nieświadomą.

– Mam mnóstwo spraw – powiedziała. – Czy to coś ważnego?

– Usiądź, proszę – powtórzył. – Musimy trochę pogawędzić o twoim położeniu. – Magnús niedawno przekroczył czterdziestkę, szybko wspinał się po drabinie policyjnych awansów. Był wysoki, wyglądał zdrowo, chociaż niezwykle chudo jak na mężczyznę w jego wieku.

Usiadła, serce w niej zamarło. O jej położeniu?

– Niewiele ci zostało – zaczął z uśmiechem Magnús.

Hulda nic nie powiedziała, więc odchrząknął i znów zaczął, trochę niezdarnie. – Chodzi mi o to, że to twój ostatni rok z nami, prawda?

– Tak, zgadza się – odparła z wahaniem. – Przechodzę na emeryturę pod koniec roku.

– Właśnie. Rzecz w tym… – Przerwał, jakby starannie dobierał słowa. – Jest młody człowiek, który dołączy do nas w przyszłym miesiącu. Naprawdę dobry policjant.

Hulda nadal nie była pewna, do czego zmierza ta rozmowa.

– Przejmie twoje sprawy – mówił dalej Magnús. – Mamy ogromne szczęście, że go dostaliśmy. Mógł wyjechać za granicę albo przejść do sektora prywatnego.

Jakby dostała cios w brzuch.

– Co? Przejmie moje sprawy? Co… co chciałeś przez to powiedzieć?

– Przejmuje twoje stanowisko i twój gabinet.

Huldę zamurowało. W głowie zaczęła się gonitwa myśli.

– Kiedy? – zapytała ochrypłym głosem, gdy znów była w stanie mówić.

– Za dwa tygodnie.

– Ale… ale co będzie ze mną? – Informacja ją znokautowała.

– Możesz już odejść. W tej chwili. I tak niewiele czasu ci zostało. To tylko kwestia przeniesienia twojego przejścia na emeryturę o kilka miesięcy.

– Odejść? W tej chwili?

– Tak. Z zachowaniem prawa do pełnej wypłaty. Nie zostałaś wyrzucona, Huldo, po prostu bierzesz kilkumiesięczny urlop, potem przechodzisz bezpośrednio w stan spoczynku. To nie wpłynie na sumę, jaka będzie ci wypłacana. Nie masz co się dziwić. Propozycja jest w porządku. Nie mam zamiaru źle cię potraktować.

– W porządku?

– Oczywiście. Będziesz miała więcej czasu na swoje hobby. Więcej czasu na… – Jego mina zdradzała, że nie ma pojęcia, co Hulda robi w czasie wolnym. – Więcej czasu dla… – Znów urwał w połowie zdania. Powinien wiedzieć, że Hulda nie ma rodziny.

– Miło z twojej strony, że to proponujesz, ale nie chcę wcześniej iść na emeryturę – powiedziała z chłodem Hulda, próbując utrzymać kamienny wyraz twarzy. – Ale i tak dziękuję.

– Właściwie to nie była propozycja: już podjąłem decyzję. – Głos Magnúsa zrobił się twardszy.

– Decyzję? Więc nie mam nic do powiedzenia?

– Przykro mi, Huldo, potrzebujemy twojego gabinetu.

I młodszego zespołu, pomyślała.

– To tak mi dziękujecie? – Słyszała drżenie w swoim głosie.

– Ależ nie przyjmuj tego tak źle. To nie ma nic wspólnego z twoimi umiejętnościami. Daj spokój, Huldo. Wiesz, że jesteś jedną z najlepszych w policji… oboje to wiemy.

– Ale co ze sprawami, które prowadzę?

– Większość już przekazałem innym kolegom. Zanim odejdziesz, możesz usiąść z tym nowym i przedstawić mu, jak sprawy się mają. Najpoważniejsze, co teraz prowadzisz, to ucieczka kierowcy z miejsca wypadku po przejechaniu pedofila. Jakieś postępy w tej sprawie?

Myślała przez chwilę. Bardzo podbudowałoby jej miłość własną, gdyby wypaliła z grubej rury: sprawa zamknięta, przyznanie się w teczce. Kobieta w chwili szaleństwa wzięła wymiar sprawiedliwości w swoje ręce, żeby uchronić inne dzieci przed szponami dręczyciela. Może i była w tym jakaś sprawiedliwość, sprawiedliwa odpłata…

– Obawiam się, że w tej sprawie daleko mi do końca – powiedziała po chwili milczenia. – Skoro pytasz, to to był prawdopodobnie wypadek. Radziłabym odłożyć na jakiś czas sprawę na półkę i mieć nadzieję, że kierowca wpadnie w odpowiednim czasie.

– Cóż, zgoda. No dobrze, niech będzie. Pod koniec roku urządzimy małe przyjęcie na twoją cześć, kiedy nadejdzie czas formalnego przejścia w stan spoczynku. Ale bądź łaskawa już teraz zabrać swoje rzeczy z biurka.

– Chcesz, żebym odeszła… już dzisiaj?

– Oczywiście, jeśli się zgodzisz. Ale jeśli wolisz, możesz zostać jeszcze na kilka tygodni.

– Tak, proszę – odparła, natychmiast żałując tego „proszę”. – Odejdę, kiedy nowy zacznie, ale do tego czasu nadal będę pracowała nad moimi sprawami.

– Jak już mówiłem, wszystkie zostały przydzielone innym. Ale cóż, chyba możesz zająć się jakąś starą sprawą. Czymś, co cię zaciekawi. Co ty na to?

Poczuła impuls, żeby wstać, wyjść z wściekłością i więcej tu nie wracać, ale nie chciała dawać mu tej satysfakcji.

– Doskonale, tak zrobię. Dowolna sprawa. Która mi się spodoba?

– Hm, tak, jak najbardziej. Weźmiesz, co zechcesz. Cokolwiek, czym chciałabyś się zająć.

Hulda odniosła bardzo mocne wrażenie, że Magnús chce pozbyć się jej z gabinetu bez pożegnania i podziękowań.5

Jakoś dotarła do swojego gabinetu. Była w szoku. Miała wrażenie, że wylano ją z pracy, że wyleciała z hukiem, jakby lata jej służby nie były nic warte. To było zupełnie nowe doświadczenie. Wiedziała, że reaguje za mocno, że nie powinna tak do tego podchodzić, ale nie potrafiła pozbyć się bólu w dołku.

Usiadła za biurkiem i patrzyła obojętnie na ekran monitora, brakowało jej energii, żeby włączyć komputer. Gabinet, który do tej pory był jej drugim domem, nagle zaczął być obcy, jakby nowy właściciel już objął go w posiadanie. Stare krzesło stało się niewygodne, brązowe, drewniane biurko wyglądało na podniszczone i sfatygowane, dokumenty nie miały już dla niej znaczenia. Nie była w stanie znieść myśli, że pobędzie tu choćby minutę dłużej.

Potrzebowała jakiejś odmiany, czegoś, co oderwałoby jej myśli od tego, co się stało. Więc może najlepiej byłoby wziąć Magnúsa za słowo i przekopać się przez teczki ze starymi sprawami? Hulda nie musiała się zastanawiać: był nierozwiązany przypadek, który aż krzyczał, żeby wznowić śledztwo.

Pierwsze dochodzenie prowadził jeden z jej kolegów – ona dowiadywała się o postępach śledztwa z drugiej ręki – ale to mogło działać na jej korzyść, bo dawało świeże podejście do dowodów.

W sprawie chodziło o niewyjaśnioną śmierć, która pozostanie nierozwiązana, chyba że znalazłyby się nowe dowody. Może stanie się to zamaskowanym błogosławieństwem, ukrytą okazją. Nie było nikogo, kto mógłby wstawić się za zmarłą, ale Hulda, choćby na krótko, mogła wziąć na siebie rolę jej orędowniczki. W dwa tygodnie można wiele zdziałać. Nie towarzyszyła jej nadzieja, że rozgryzie tę sprawę, ale warto było spróbować. Co więcej, miałaby jakiś cel. Co do jednego nie miała wątpliwości: codziennie będzie przychodziła do pracy, póki „młody człowiek” jej stąd nie wywali. Pomyślała, że mogłaby napisać oficjalny protest do wydziału zasobów ludzkich o tym, jak ją potraktowano, i zażądać pozostawienia jej w pracy do końca roku, ale przecież miała czas na zastanowienie. W tej chwili chciała skupić energię na czymś bardziej pozytywnym.

Najpierw przejrzała teczkę sprawy, żeby odświeżyć sobie szczegóły. Ciało młodej kobiety znaleziono w ciemny, zimowy poranek w skalistej zatoczce na Vatnsleysuströnd, z rzadka zaludnionym odcinku półwyspu Reykjanes, jakieś trzydzieści kilometrów na południe od Reykjaviku. Hulda nigdy nie była nad tą zatoczką, nie miała powodu, żeby tam się wybrać, ale znała okolicę, bo często tamtędy przejeżdżała po drodze na lotnisko. Był to smętny, wietrzny zakątek kraju, pozbawione drzew pola lawy, niedające osłony przed burzami, które regularnie przechodziły znad Atlantyku na południowy zachód.

Ponad rok minął od wypadku, który zatarł się w pamięci ogółu. Ale i wtedy nie przyciągnął zbyt wielkiego zainteresowania mediów. Dano sobie spokój po zwyczajnych informacjach, że znaleziono ciało: reflektor prasy skierował się w inną stronę. Chociaż Islandia to jeden z najbezpieczniejszych krajów na świecie, z zaledwie dwoma morderstwami rocznie – a czasem nawet bez morderstw – przypadkowa śmierć zdarzała się znacznie częściej i zdaniem dziennikarzy nie była warta zachodu.

To nie brak zainteresowania ze strony mediów martwił Huldę, niepokoiło ją podejrzenie, że kolega z wydziału kryminalnego, który zajmował się tą sprawą, winien był zaniedbań. Alexander: nie miała zaufania do jego umiejętności. Według niej nie był ani sumienny, ani specjalnie bystry i trzymał się swojego stołka w wydziale tylko dzięki mieszance uporu i pleców. Prościej stawiając sprawę, powinna zostać promowana powyżej jego stanowiska – wiedziała, że jest od niego bardziej inteligentna, skrupulatna i doświadczona – ale mimo to utknęła w starych koleinach. Czasami nie potrafiła oprzeć się zgorzknieniu. Dałaby wszystko, żeby wkroczyć do akcji i wyrwać sprawę detektywowi, który najwyraźniej nie dorastał do swojej pozycji zawodowej.

Brak entuzjazmu Alexandra do śledztwa był rażąco widoczny na zebraniach zespołu, kiedy znużonym głosem, z wysiłkiem, przedstawiał jakiś dowód wskazujący na przypadkową śmierć. Hulda odkryła teraz, że jego sprawozdanie było niechlujną robotą. Zawierało byle jakie podsumowanie wyników sekcji zwłok, ze zwyczajową klauzulą, że jeśli zwłoki wyrzuciło morze, nie sposób stwierdzić, czy śmierć nastąpiła w wyniku przestępstwa. Nie było się co dziwić, że z tego śledztwa nie wynikało nic użytecznego, a dochodzenie odłożono na półkę ze względu na „pilniejsze” sprawy. Hulda nie mogła nie pomyśleć, że podejście mogłoby być inne, gdyby młodą kobietą okazała się Islandka. Czy śledztwo trafiłoby w ręce bardziej kompetentnego detektywa, gdyby opinia publiczna podnosiła wrzawę i domagała się wyników?

Zmarła miała dwadzieścia siedem lat, czyli tyle, ile miała Hulda, kiedy urodziła córkę. Zaledwie dwadzieścia siedem: znacznie za młoda, żeby stać się przedmiotem policyjnego śledztwa, które zostało zamknięte i nikt nie był zainteresowany, żeby je otwierać. Nikt poza Huldą.

Według raportu anatomopatologa dziewczyna utonęła w słonej wodzie. Urazy głowy wskazywały, że prawdopodobnie wcześniej padła ofiarą przemocy, ale z równym prawdopodobieństwem mogła się potknąć, przewrócić i wpaść do morza.

Ofiara miała na imię Elena, pochodziła z Rosji i ubiegała się o azyl. W Islandii była zaledwie cztery miesiące. Zapewne jednym z powodów, dla których Hulda nie chciała odpuścić sprawy, było to, że wszyscy inni błyskawicznie zapomnieli o Elenie. Przybyła do obcego kraju, szukając schronienia, a znalazła grób w wodzie. I nikt się tym nie przejął. Hulda wiedziała, że jeśli nie wykorzysta ostatniej szansy na dojście do prawdy, nikt inny się tym nie zajmie. Historia Eleny zostanie zapomniana: będzie to tylko dziewczyna, która przybyła na Islandię i umarła.

Koniec wersji demonstracyjnej