Facebook - konwersja
Czytaj fragment
Pobierz fragment

Czarownica z doliny - ebook

Wydawnictwo:
Tłumacz:
Data wydania:
15 marca 2016
Format ebooka:
EPUB
Format EPUB
czytaj
na czytniku
czytaj
na tablecie
czytaj
na smartfonie
Jeden z najpopularniejszych formatów e-booków na świecie. Niezwykle wygodny i przyjazny czytelnikom - w przeciwieństwie do formatu PDF umożliwia skalowanie czcionki, dzięki czemu możliwe jest dopasowanie jej wielkości do kroju i rozmiarów ekranu. Więcej informacji znajdziesz w dziale Pomoc.
czytaj
na tablecie
Aby odczytywać e-booki na swoim tablecie musisz zainstalować specjalną aplikację. W zależności od formatu e-booka oraz systemu operacyjnego, który jest zainstalowany na Twoim urządzeniu może to być np. Bluefire dla EPUBa lub aplikacja Kindle dla formatu MOBI.
Informacje na temat zabezpieczenia e-booka znajdziesz na karcie produktu w "Szczegółach na temat e-booka". Więcej informacji znajdziesz w dziale Pomoc.
czytaj
na czytniku
Czytanie na e-czytniku z ekranem e-ink jest bardzo wygodne i nie męczy wzroku. Pliki przystosowane do odczytywania na czytnikach to przede wszystkim EPUB (ten format możesz odczytać m.in. na czytnikach PocketBook) i MOBI (ten fromat możesz odczytać m.in. na czytnikach Kindle).
Informacje na temat zabezpieczenia e-booka znajdziesz na karcie produktu w "Szczegółach na temat e-booka". Więcej informacji znajdziesz w dziale Pomoc.
czytaj
na smartfonie
Aby odczytywać e-booki na swoim smartfonie musisz zainstalować specjalną aplikację. W zależności od formatu e-booka oraz systemu operacyjnego, który jest zainstalowany na Twoim urządzeniu może to być np. iBooks dla EPUBa lub aplikacja Kindle dla formatu MOBI.
Informacje na temat zabezpieczenia e-booka znajdziesz na karcie produktu w "Szczegółach na temat e-booka". Więcej informacji znajdziesz w dziale Pomoc.
Czytaj fragment
Pobierz fragment
Produkt niedostępny.  Może zainteresuje Cię

Czarownica z doliny - ebook

Uparta, pewna siebie, piękna Catriona jest dziedziczką wielkiej posiadłości w dolinie, gdzie niepodzielnie włada jej mieszkańcami, opiekuje się nimi i dba o ich zdrowie. Jest wyznawczynią dawnej wiary, kapłanką bogini Lady, znachorką, a zarazem kobietą bardzo jak na swoje czasy nowoczesną i niezależną. Wezwana na odczytanie testamentu swego prawnego opiekuna poznaje, znudzonego londyńskim blichtrem, Richarda Cynstera. On jeden zdaje się nie czuć respektu przed młodą czarownicą, która zaczyna go niezmiernie intrygować. Treść testamentu jest dla wszystkich zainteresowanych szokująca. Catriona nie zamierza poddać się jego warunkom. Jednak zamiary to jedno, a życie i jego prawa – to drugie...
W romansach historycznych Stepanie Laurens jest wszystko to, co kochają wielbicielki tego gatunku: dużo przygód i humoru oraz solidna dawka wielkich uczuć i namiętności. Warto przeczytać!
Kategoria: Powieść
Zabezpieczenie: Watermark
Watermark
Watermarkowanie polega na znakowaniu plików wewnątrz treści, dzięki czemu możliwe jest rozpoznanie unikatowej licencji transakcyjnej Użytkownika. E-książki zabezpieczone watermarkiem można odczytywać na wszystkich urządzeniach odtwarzających wybrany format (czytniki, tablety, smartfony). Nie ma również ograniczeń liczby licencji oraz istnieje możliwość swobodnego przenoszenia plików między urządzeniami. Pliki z watermarkiem są kompatybilne z popularnymi programami do odczytywania ebooków, jak np. Calibre oraz aplikacjami na urządzenia mobilne na takie platformy jak iOS oraz Android.
ISBN: 978-83-7551-479-7
Rozmiar pliku: 928 KB

FRAGMENT KSIĄŻKI

Prolog

1 grudnia 1819

Dwór Casphairn, Dolina Casphairn

Wzgórza Galloway, Szkocja

Nigdy wcześniej nie miała takiej wizji jak ta.

Oczy – niebieskie, niebieskie, niebieskie jak niebo nad szczytem Merrick, niebieskie jak bławatki rozrzucone na polach w dolinie. Zamyślone oczy spoglądały w dal, a mimo to były skupione.

A może były to oczy rycerza.

Catriona obudziła się nieco zaskoczona faktem, że jest zupełnie sama. Z głębi wielkiego łoża zobaczyła znajome wnętrze – grube aksamitne zasłony otaczające łóżko i podobne do nich, przysłaniające okna, za którymi mruczał cicho wiatr opowiadający historię o nadchodzącej zimie tym wszystkim, którzy jeszcze nie spali. W palenisku kominka żarzyły się węgle, rzucające blask na wypolerowane drewno, jaśniejsze światło odbijało się od podłogi, ciemniejsze i cieplejsze od krzesła i bieliźniarki. Wszystko wydawało się spokojne i zwykłe, nic się nie zmieniło.

A jednak.

Jej serce biło wolniej; naciągnęła mocniej kołdrę i zaczęła się zastanawiać nad wizją, którą miała przed chwilą – twarzą mężczyzny. W głowie pozostały wszystkie detale. Pozostało też przekonanie, że ten człowiek będzie dla niej kimś ważnym, że pojawi się nagle w jej życiu i w gwałtowny sposób je zmieni.

Może nawet to będzie ten mężczyzna, którego wybrała dla niej Lady.

Ta myśl nie była jej wstrętna. W końcu miała dwadzieścia dwa lata, a dziewczęta w tym wieku od dawna zapraszały do swych łóżek kochanków. Była już dość dorosła, by wziąć udział w niekończącym się korowodzie życia i śmierci. Nie narzekała na dotychczasowe życie, które było jak dotąd wygodne; jego ścieżkę ułożono zaraz po jej urodzeniu, przecież była panią tej doliny.

Tytuł należał jedynie do niej i miejscowy zwyczaj zabraniał komuś innemu o niego się ubiegać. Po śmierci rodziców, jako ich jedyna córka, odziedziczyła dwór Casphairn wraz z całą doliną i licznymi wiążącymi się z tym obowiązkami. Wcześniej jej matka odziedziczyła ten sam dwór, ziemie i tytuł po swojej matce. Każda pierworodna córka w tej rodzinie była „panią doliny”.

Otulona ciepłą kołdrą, Catriona się uśmiechnęła. Niewielu ludzi z zewnątrz rozumiało znaczenie jej tytułu. Niektórzy podejrzewali, że jest wiedźmą – czasem, owszem, użyła kilku sztuczek, by pozbyć się natrętnych kandydatów do jej ręki. Zarówno Kościół, jak i instytucje państwowe nie żywiły ciepłych uczuć wobec czarownic, ale tu, w oddalonej dolinie, była bezpieczna. Niewielu ludzi wiedziało o jej istnieniu i nikt nie śmiał podważać jej autorytetu.

Wszyscy mieszkańcy doliny wiedzieli, kim jest i do czego upoważniał ją tytuł. Korzenie rodu dzierżawców tego miejsca sięgały głęboko w tę ziemię. Wszyscy, którzy tu mieszkali i pracowali, uważali swoją panią za przedstawicielkę samej Lady, która była wspierającym ich duchem ziemi, strażniczką ich przeszłości i przyszłości. Każdy z nich na swój sposób czcił Lady i z głębokim, niezachwianym przekonaniem oddawał się pod opiekę jej ziemskiej przedstawicielki, która troszczyła się o nich i dolinę. Bronić, chronić, karmić, opiekować się i leczyć – to były jej zadania, jedyne obowiązki, które Catriona wypełniała i którym całkowicie poświęciła życie. Tak samo wcześniej czyniła jej matka, babka i prababka. Zgodnie z zaleceniami Lady, żyła skromnie, co było raczej prostym zadaniem.

Lecz nie w tym wypadku.

Jej wzrok spoczął na rozwiniętym pergaminie leżącym na bieliźniarce. Radca prawny z Perth napisał list, w którym informował, że jej opiekun, Seamus McEnery, zmarł. Prosił, by stawiła się w jego dworze w dniu odczytania ostatniej woli zmarłego. Dwór McEnery, z tego co pamiętała Catriona, leżał na zboczu ponurego wzgórza w Trossachs na północny wschód od Perth. Wspomnienie dworu było dość wyraźne, bo to jedyne miejsce poza doliną, w którym spędziła więcej niż jeden dzień.

Kiedy sześć lat temu umarli jej rodzice, Seamus, kuzyn jej ojca, został według zwyczaju jej prawnym opiekunem. Surowy i chłodny, upierał się, by zamieszkała w McEnery, dzięki czemu łatwiej by mu było znaleźć dla niej odpowiedniego męża, człowieka, który przejąłby jej ziemie. Dziewczyna zmuszona była usłuchać i zaciskając pięści, ruszyła na północ, by poznać Seamusa.

Musiała jechać tam i walczyć z nim o swoje dziedzictwo, niezależność i niepodważalne prawo do pozostania w dolinie, której była panią. Jej obowiązkiem było przecież pozostanie w Casphairn i opiekowanie się swoim ludem. Po trzech niespokojnych, dramatycznych tygodniach wróciła do domu w dolinie, a Seamus nie wspomniał już słowem o kandydatach na męża i nie drwił z jej obowiązków.

Teraz ten sam diabelny Seamus, którego pokonała wcześniej, nie żył. Jego spadkobiercą został najstarszy syn, Jamie. Catriona znała go tak samo jak inne dzieci Seamusa. Miał dobre maniery i słabą wolę. Jamie nie był podobny do ojca. Zastanawiała się, jak odpowiedzieć na wezwanie radcy. Postanowiła zaproponować, by po odczytaniu ostatniej woli nieboszczyka i oficjalnym uznaniu jego syna za dziedzica majątku Jamie odwiedził ją w jej domu, w dolinie. Chociaż nie przewidywała żadnego problemu z nowym panem na McEnery, to jednak wolała mieć z nim do czynienia we własnym domu, tu miała nad nim przewagę. Tu panowała niepodzielnie. A jednak…

Wpatrywała się w pergamin. Po pewnym czasie jego zarys się zamazał, a oczom Catriony znów ukazała się poprzednia wizja. Przypatrywała się przez chwilę twarzy ze snu – piękny nos, mocna szczęka świadcząca o stanowczości, rysy twarzy jak wykute w skale, ostre i twarde. Czoło zakrywały czarne loki; przeszywające, błękitne oczy osadzone pod łukami ciemnych brwi okolone były przez czarne rzęsy. Usta, tworzące prostą linię, milczały. Skrywały myśli i emocje.

Ale ona nie była przypadkowym obserwatorem. Przeczucie – nie, pewność – że w przyszłości będzie miała z nim do czynienia, zmuszała ją do skupienia.

Ogarnęły ją zwierzęcy głód, uczucie gorąca i nieopisany niepokój. Zamrugała i cofnęła się, wróciła myślami do znanego jej pomieszczenia. Zauważyła list leżący na biurku. Skrzywiła się. Zawsze biegle odszyfrowywała intencje Lady. Tym razem były one wyjątkowo przejrzyste. Powinna pojechać na dwór McEnery i poznać tam niespokojnego, pozornie obojętnego nieznajomego o twarzy z granitu i oczach błędnego rycerza.

Zagubionego rycerza – bez misji.

Zmarszczyła brwi i wsunęła się głębiej pod kołdrę. Kiedy po raz pierwszy zobaczyła tę twarz, czuła instynktownie, gdzieś w głębi duszy, że w końcu Lady wysyła jej kogoś, kto ją wspomoże – kogoś, kto stanie u jej boku, pomoże nieść ciężar obowiązku obrony doliny – mężczyznę, którego zaprosi do swego łoża. Pomyślała, że nareszcie to się stało. Teraz jednak…

Twarz ma zbyt silną, stanowczo za silną, pomyślała.

Jako pani w dolinie, musiała być osobą dominującą w małżeństwie. Taka właśnie była jej matka i matka jej matki i wszystkie jej poprzedniczki. Tak było wyryte w kamieniu: żaden mężczyzna nie może nią rządzić. Nie mogła mieć aroganckiego, dominującego męża, bo to się nie sprawdzi. Akurat w tym wypadku to szkoda, pomyślała. Była naprawdę rozczarowana.

Natychmiast rozpoznała uczucie niepokoju, jakie nim targało. Jego źródłem był brak celu. Jednak tego głodu, który w nim wrzał, nie potrafiła zrozumieć. To była żywotna siła, która dotarła do niej dzięki wizji i pozostawiła w niej przekonanie, że musi ten głód zaspokoić. Jej największym pragnieniem było przynieść mu spokój, ukoić ból.

Jeszcze bardziej zmarszczyła czoło. Nie mogła znaleźć odpowiednich słów, ale czuła dziwne poruszenie, potrzebę podjęcia wyzwania, poczuła odwagę. Pomyślała jednak, że to pewnie tylko jej instynkt uzdrowicielki pragnie mu pomóc. Mruknęła:

– Tak czy owak, to nie może być on. Lady nie chce przecież dla mnie kogoś z taką twarzą.

Czyżby Lady wysyłała do niej rannego mężczyznę, życiowego bankruta, którego ona ma uleczyć? Ale jego rysy, ten upór i stanowczość nie świadczą o słabości. To i tak nie miało znaczenia. Dostała przesłanie. Wiedziała, co robić. Postanowiła jechać w góry, na dwór McEnery i zobaczyć co, a raczej kto stanie na jej drodze.

Mruknęła znów pod nosem i wsunęła się cała pod kołdrę. Odwróciła się na bok i zamknęła oczy. Całą siłą woli zmuszała się, by nie odszukać w myśli twarzy nieznajomego.Rozdział 1

5 grudnia 1819

Keltyburn, The Trossachs

Góry Szkocji

– Czy to już wszystko, panie?

Richard Cynster pomyślał o gładkich, jak wyrzeźbionych, dojrzałych częściach kobiecego ciała. Gospodarz skończył zbierać resztki kolacji – ciało kobiety miałoby zaspokoić inny głód. Ale… Richard potrząsnął głową. Nie obawiał się oburzenia niezwykle poprawnego, prawdziwego dżentelmena, który stał na baczność tuż przy jego boku. Wordboys pracował w jego służbie od lat i od dawna nic go nie oburzało. Nie był jednak czarodziejem, a Richard był zdania, że znalezienie odpowiedniego obiektu w Keltyburn wymagało znajomości magii.

Przybyli do wioski o zmierzchu, kiedy czarny całun nocy zwinnie przepędził z nieboskłonu resztki światła dnia. Gęsta mgła opadająca na szczyty gór zawisła wielkim ciężarem nad ich drogą, przesłaniając wąską, krętą ścieżkę wiodącą przez wzgórze Keltyhead do miejsca, do którego zdążali. Uczyniła w ten sposób wątpliwe wygody gospody w Keltyburn niezwykle atrakcyjną propozycją.

Poza tym Richard miał życzenie zobaczyć dom swojej matki po raz pierwszy w świetle dnia i przed wyjazdem z Keltyburn chciał zrobić już tylko jedną rzecz.

– Niedługo pójdę spać. Idź już do łóżka. Nie będę cię już dziś potrzebował. – Worboys się zawahał. Richard wiedział, że zastanawiał się, kto oczyści i powiesi jego surdut, kto zadba o jego buty. Westchnął

– Idź już spać, Worboys.

Worboys zesztywniał.

– Tak, panie, jednak chciałbym, żebyśmy jak najszybciej dojechali do dworu McEnery. Tam przynajmniej mógłbym mieć zaufanie do pucybutów, że dobrze wykonają swoją pracę.

– Ciesz się lepiej, że jesteśmy tutaj i nie utknęliśmy na zimnie, gdzieś w połowie drogi przez tę przeklętą górę.

Worboys westchnął znacząco. Jego skromnym zdaniem lepiej było utknąć w śnieżycy, na wietrze i mrozie tak przejmującym, że człowiek czuje go aż do kości, niż mieć źle wyczyszczone buty. Mimo to posłusznie ruszył okrąglutkie ciało i potoczył się w głąb słabo oświetlonej gospody.

Z uśmiechem na ustach Richard wyciągnął długie nogi w stronę ognia buchającego w kominku. Mimo posiadania złej pomady do butów gospodarz tego zajazdu nie szczędził starań, by jego goście czuli się wygodnie. Co prawda Richard nie widział tu nikogo prócz siebie i służącego, ale w takiej cichej wiosce na uboczu nikogo nie powinno to dziwić.

Zastanawiał się – nie po raz pierwszy – czy jego wyprawa w góry, spowodowana nudą i dość szczególnym rodzajem strachu, nie była odrobinę pośpieszna. Ale w Londynie brakowało rozrywek. Nie pociągały go już chętne – nawet zbyt chętne – do ziemskich rozkoszy wyperfumowane ciała dam. Pożądanie i chuć wciąż w nim gościły, ale stał się kapryśny, łatwo się zniechęcał, znacznie łatwiej niż dotychczas. Chciał od kobiety czegoś więcej niż tylko kilku chwil ziemskiej rozkoszy.

Zmarszczył czoło i poruszył ramionami – jakby starał się zmienić bieg swoich myśli. Sprowadził go tu list od wykonawcy ostatniej woli męża jego nieżyjącej matki. Seamus McEnery, który niedawno opuścił ten padół, z niewiadomego powodu chciał koniecznie, by Richard był obecny podczas odczytywania testamentu. Ceremonia miała się odbyć jutro w dworze McEnery. Jeśli chciał odzyskać swoją spuściznę po matce, której posiadaczem przez ostatnie trzydzieści lat był Seamus, musiał stawić się osobiście w jego domu.

Z tego, czego dowiedział się do tej pory o zmarłym mężu swojej matki, było to nawet podobne do Seamusa. Ten człowiek był cholerykiem, zachowywał się obcesowo, tryskał energią, ale był stanowczym i upartym despotą. Jego matka nie mogła być z nim szczęśliwa w małżeństwie i pewnie dlatego właśnie narodził się Richard. Jego ojciec, Sebastian Cynster, piąty książę St. Ives, został wysłany do domu Seamusa w McEnery, by trochę ugasić jego polityczną zapalczywość. Pożałował młodej kobiety i dał jej tyle szczęścia, ile mógł.

Owocem był Richard. To stara historia, mająca jakieś trzydzieści lat. Richard starał się nie mieć do nikogo żalu, nawet do matki, której wcale nie znał, bo zmarła wskutek gorączki zaledwie kilka miesięcy po jego urodzeniu. Seamus wysłał go pośpiesznie do domu Cynsterów, co też okazało się największą łaską, jaką mógł mu wyświadczyć. Ród go uznał za swego, zresztą, zważywszy krew ojca, był jednym z nich. Wszyscy potomkowie rodu, zwłaszcza mężczyźni, byli podobni do swoich rodziców; tak też było w wypadku Richarda.

To był kolejny powód, dla którego opuścił Londyn. Jedyne ważne towarzyskie wydarzenie, jakie go ominie, to wesele jego kuzyna, Vane’a. Tej właśnie uroczystości bardzo się obawiał. Nie był ślepy – widział płomień lśniący bezustannie w oczach starszych dam z rodu Cynster, wdowy Heleny i jego ukochanej macochy, nie wspominając nawet całego grona ciotek. Gdyby zjawił się na weselu Vane’a i Patience, na pewno nie dałyby mu spokoju. Jeszcze nie dość go znużyło życie, jeszcze miał w sobie trochę ciekawości i nie mógł tak po prostu poddać się ich matrymonialnym intrygom. Jeszcze nie teraz.

Znał dobrze samego siebie, może nawet zbyt dobrze. Nie był człowiekiem impulsywnym. Lubił wieść życie uporządkowane, przewidywalne – lubił mieć nad nim kontrolę. W swoim czasie był na wojnie, ale opowiadał się zawsze za pokojem, namiętnością, domem i osamotnieniem.

To wspomnienie przywołało obraz Vane’a i jego narzeczonej, jego przyrodniego brata Diabła i jego hrabiny Honorii oraz ich syna. Richard pokręcił się w krześle i usiadł wygodniej. Był świadom, może nawet za bardzo tego, co mieli teraz jego bracia, tego, czego sam pragnął, do czego tęsknił. W końcu on też był z rodu Cynsterów i zaczynał podejrzewać, że taka potrzeba jest dziedziczna, że to taka rodzinna skłonność. To zachodzi człowiekowi za skórę i… uwiera. Sprawia, że czuje się rozczarowany.

Niespokojny.

Bezbronny.

Skrzypnęła deska podłogi i Richard uniósł wzrok. Spojrzał przez łukowate wejście na hol. Z cienia wyszła kobieta odziana w szarą pelerynę i spojrzała mu prosto w oczy. To była staruszka o pomarszczonej twarzy. Zmierzyła go pośpiesznie chłodnym wzrokiem. Richard powstrzymał uśmiech. Wyprostowana, sztywna, raźnym krokiem ruszyła po schodach na górę.

Usiadł z powrotem wygodnie i się uśmiechnął. Teraz już wiedział, jakie pokusy czekają go w gospodzie w Keltyburn.

Patrzył znów w ogień i powoli uśmiech znikał. Przesunął się na krześle i rozluźnił zesztywniałe ramiona. Sprężystym ruchem wstał i podszedł do zasłoniętego mgłą okna. Wytarł do czysta zawilgoconą szybę i wyjrzał na zewnątrz; niespodziewanie jego oczom ukazało się gwieździste, rozświetlone promieniami księżyca niebo. Blade światło odbijało się od śniegu na ziemi. Spojrzał w bok i dostrzegł kościół. Zawahał się, wyprostował i chwycił płaszcz z wieszaka przy drzwiach. Wyszedł na zewnątrz.

* * *

Na górze, przy małym, drewnianym stole siedziała Catriona. Na powierzchni stołu nie było niczego prócz srebrnej misy pełnej czystej źródlanej wody, w którą uparcie się wpatrywała. W oddali usłyszała odgłosy swojej towarzyszki podróży, Algarii, która przechodziła przez korytarz i weszła do pokoju obok. Tak bardzo zapatrzyła się w wodę, że nic nie mogło oderwać jej wzroku od misy. Od misy i wizerunku, który powstał na powierzchni wody – te same silne rysy, te same aroganckie oczy. Ta sama aura niepokoju. Nie próbowała wejrzeć głębiej, nie miała dość śmiałości. Twarz była wyraźna, to znaczy, że był blisko.

Usłyszała pukanie do drzwi.

Do środka weszła Algaria i natychmiast domyśliła się, co robiła Catriona. Szybko zamknęła za sobą drzwi:

– Co widziałaś?

Catriona potrząsnęła głową.

– To takie niejasne.

Jego twarz była nawet bardziej zacięta, niż jej się wydawało, była w niej esencja męskiej siły, tak wyraźna, że każdy mógł ją odczytać. Mężczyzna, który nie ma powodu kryć się ze swoim charakterem. Obnosi się z nim otwarcie i arogancko, jakby był przywódcą klanu.

Jak rycerz.

Catriona zmarszczyła brwi. Wciąż nasuwało jej się to słowo, ale przecież nie potrzebowała wojownika – jej potrzebny był łagodny, zgodliwy, najlepiej od razu zupełnie ogłupiały z miłości dżentelmen, który się z nią ożeni i spłodzi dziedziczkę. Ten człowiek odpowiadał jej potrzebom tylko pod jednym względem – nie dało się ukryć, że jest mężczyzną. Lady, Ta-Która-Wie-Wszystko, nie mogła przecież przeznaczyć dla niej tego człowieka.

– Jeśli nie o to jej chodziło, to o co?

Odepchnęła srebrne naczynie, pochyliła się nad stołem i podparła brodę na dłoni.

– Coś mi się musiało pomylić. – Nie zdarzyło jej się to do czternastego roku życia. – Może jest ich dwóch?

– O kim mówisz? – Algaria przysunęła się pośpiesznie. – Co było w wizji?

Catriona potrząsnęła głową. To zbyt osobista, zbyt delikatna sprawa, by mogła ją komuś powierzyć, nawet Algarii, która była jej nauczycielką od śmierci matki. Nie mogła nikomu o tym powiedzieć, póki sama wszystkiego nie zgłębi i w pełni nie zrozumie.

Cokolwiek to było.

– To nic nie da – rzuciła stanowczo i wstała. – Muszę porozumieć się bezpośrednio z Lady.

– Co? Teraz? – Spojrzała na nią zdziwiona Algaria. – Na dworze jest zimno.

– Pójdę tylko do miejsca na końcu cmentarza. Nie zabawię długo.

Nie cierpiała niepewności, chciała wiedzieć, jaką obrać drogę. Tym razem niepewność wywołała w niej nadmierne napięcie, wyczekiwanie, niepokojące uczucie, że niedługo wydarzy się coś ekscytującego. I to nie miał być taki rodzaj ekscytacji, do jakiego przywykła, ale bardziej iskrzące się, kuszące uczucie. Owinęła się peleryną, zawiązała pod brodą wstążki.

– Na dole jest jakiś dżentelmen. Algaria spojrzała na nią czarnymi, lśniącymi oczyma. – Taki, którego powinnaś unikać.

– Och? – zawahała się Catriona. Czyżby jej mężczyzna był tutaj, pod tym samym dachem? Napięcie, które ją ogarnęło, nasiliło się jeszcze. Poprawiła wstążki. – Postaram się, żeby mnie nie zauważył. Wszyscy we wsi znają mnie z widzenia, ale nie wiedzą, kim jestem. – Rozpuściła związane w kok włosy, które miękko opadły na ramiona. – Nie ma żadnego niebezpieczeństwa.

Algaria westchnęła.

– Dobrze więc, ale nie oddalaj się na długo. Mam nadzieję, że powiesz mi, o co tu chodzi, kiedy już będziesz mogła.

W połowie schodów Catriona zauważyła jakiegoś dżentelmena. Był niski, okrągły i widać było, że bardzo dba o strój. Czytał starą gazetę w sali jadalnej. Twarz miał równie okrągłą jak całe ciało. Zdecydowanie nie był jej wojownikiem. Catriona bezszelestnie przeszła przez hol. Dłuższą chwilę zajęło jej otwarcie ciężkich drzwi, niezaryglowanych jeszcze na noc.

I już była na zewnątrz.

Zatrzymała się na kamiennych schodach gospody, nabrała w płuca chłodnego, wilgotnego powietrza, które natychmiast uderzyło jej do głowy. Ożywiona, otuliła się mocniej peleryną i ruszyła w drogę, stawiając ostrożnie stopy, żeby się nie poślizgnąć na śniegu.

* * *

Na cmentarzu, stojąc na tle muru, Richard spoglądał na grób swojej matki. Grawerunek na pomniku był krótki: Lady Eleanor McEnery, żona Seamusa McEnery’ego, dziedzica Keltyhead. Tyle, nic więcej, żadnego sentymentalnego wiersza, żadnego słowa na temat nieślubnego syna, którego po sobie zostawiła.

Wyraz twarzy Richarda nie zmienił się, dawno już pogodził się z tym, jaką zajmuje w społeczeństwie pozycję. Kiedy podrzucono go na schody domu ojca, Helena, matka Diabła, zaskoczyła wszystkich, twierdząc, że to jej syn. Czyniąc tak, dała mu miejsce w towarzystwie i nikt, nawet teraz, nie śmiałby sprawić przykrości jej i klanowi Cynsterów, choćby delikatnie sugerując, że Richard nie jest tym, kim twierdziła, że jest, czyli prawowitym synem swego ojca. Była sprytną kobietą o świetnym instynkcie, sentymentalną i hojną. Umocniła jego pozycję w towarzystwie, za co w sercu nigdy nie przestał jej być wdzięczny.

Kobieta, której kości leżały pod tym zimnym kamieniem, dała mu kiedyś życie – a on nie mógł uczynić nic, by jej podziękować.

Może jedynie żyć pełnią życia.

Jedyne informacje, jakie miał o matce, pochodziły od ojca. Dowiedział się tego, kiedy jako niewinne dziecko zapytał go, czy kochał matkę. Sebastian potargał mu włosy i rzekł:

– Była cudowną i bardzo samotną kobietą. Zasługiwała na coś więcej niż to, co miała w małżeństwie. – Przerwał, zamyślił się, a potem dodał: – Było mi jej szkoda. – Spojrzał na synka i uśmiech zniknął z jego twarzy. – Ale kocham ciebie. Żałuję, że zmarła, ale nie żałuję, że ty się urodziłeś.

Rozumiał, co czuje ojciec – był w końcu Cynsterem z krwi i kości. Rodzina, dzieci, dom i serce – takie sprawy miały podstawowe znaczenie dla tego rodu. To były najważniejsze cele żołnierza, który w życiu walczy o wielkie zwycięstwo.

Przez długą chwilę stał w milczeniu przed grobem, aż w końcu jego stopy owionął chłód. Z westchnieniem wyprostował się, spojrzał jeszcze raz na grób i zaczął się cofać.

Cóż takiego zostawiła mu matka? I dlaczego, ukrywszy przez tyle lat jego dziedzictwo po matce, teraz Seamus wezwał go do swego domu po swojej śmierci? Richard powoli obszedł dokoła kościółek, odgłos jego kroków zagłuszał lekki wiatr, gwiżdżący w pokrytych śniegiem gałęziach. Doszedł do głównej ścieżki i usłyszał głośne, stanowcze kroki osoby nadchodzącej zza kościółka. Zatrzymał się, odwrócił i ujrzał… istotę magiczną, stworzoną z promieni księżyca. Kobietę otuloną w czarną pelerynę z odkrytą głową. Na jej ramiona i plecy spływał wspaniały, gęsty potok jedwabistych włosów, połyskujących w świetle księżyca miedzianą poświatą. Na tle odzianych w zimową szatę drzew wydawała się świecić własnym światłem. Kroczyła dumnie, zdecydowanie, pewnie stawiając stopy. Patrzyła w dół, ale mógłby przysiąc, że nie patrzyła pod nogi.

Szła, nie zatrzymując się, prosto w jego stronę. Nie widział jej twarzy ani figury, ukrytej pod szeroką peleryną, ale wyostrzony instynkt Richarda nie mógł kłamać. Zakręciło mu się w głowie, czuł napięcie – było to pożądanie, które pojawiło się na widok pięknej kobiety. Przypominał polującego wilka, a mimo to spokojnie się odwrócił i przygotował na powitanie damy.

Catriona pośpiesznie kroczyła ścieżką, z zaciśniętymi ustami i zmarszczonym czołem. Była uczennicą Lady od tak dawna, że doskonale wiedziała, w jaki sposób poprosić ją o wyjaśnienie swego przesłania. Pytania, jakie zadawała, były konkretne i dobrze sformułowane. Poprosiła o wyjaśnienie znaczenia wizji, jaka ją ostatnio prześladowała. Lady odpowiedziała jej na to konkretnie i zwięźle, a jej słowa wciąż rozbrzmiewały w głowie dziewczyny: On będzie ojcem twoich dzieci.

Mimo wielkiego wysiłku nie udało się jej tych słów zinterpretować na wiele sposobów.

Catriona stanęła więc przed wielkim problemem. Choć to bardzo nieoczekiwane i mało prawdopodobne, a jednak Lady musiała się pomylić. Ten człowiek, kimkolwiek był, zdawał się arogancki i bezwzględny, a przede wszystkim widać było, że lubi dominować. Ona potrzebowała słodkiego, prostodusznego mężczyzny, który chętnie pozostanie dla niej cichym wsparciem w ciężkim zadaniu rządzenia w dolinie. Niepotrzebna jej była siła, tylko słabość. Lady całkiem niepotrzebnie wysłała do niej tego wojownika bez celu.

Ktoś stanął na jej drodze. Dostrzegła czarne wypolerowane buty.

Spróbowała się zatrzymać, ale podeszwy nie znalazły oparcia na oblodzonej dróżce i po chwili już sunęła bezwładnie do przodu. Chciała wyciągnąć przed siebie ręce, by złagodzić upadek, ale dłonie uwięzły pod peleryną. Westchnęła przestraszona, nim zderzyła się z właścicielem czarnych butów. Uderzenie wypchnęło powietrze z jej płuc. Przez chwilę była pewna, że zderzyła się drzewem, ale jej nos dotknął miękkiego krawata tuż nad wycięciem jedwabnej kamizelki. Broda mężczyzny znalazła się nad jej głową. Poczuła lekkie mrowienie na czole, gdy jej skóra dotknęła długich włosów. Objęły ją ramiona twarde jak stal. Instynktowny niepokój sprawił, że uniosła dłonie i gwałtownym gestem go odepchnęła.

Jej stopy znów zaczęły się ślizgać i gwałtownie się osunęła.

Westchnęła i zamiast odepchnąć mężczyznę, chwyciła mocno jego odzienie. Twarde ramiona zacisnęły się mocniej i poczuła, że dotyka ośnieżonej ziemi czubkami butów. Z trudem złapała oddech, zbyt płytki, by ustał wir powstały w jej głowie. Nie mogła nabrać powietrza i z przerażeniem stwierdziła, że zawisła, przyciśnięta piersiami i udami do mężczyzny.

Nie do jakiegoś tam mężczyzny. Ten był sprężysty, ale twardy jak stal. Musiała odchylić głowę, by spojrzeć mu w twarz.

Napotkała błękitne oczy. Zamarła. Wpatrywała się w nie przez chwilę, potem zamrugała. Po chwili dopiero dojrzała arogancki wyraz twarzy. To był on.

Jeśli Lady się nie pomyliła, to właśnie dała jej znać, że wszystko zaczyna się tak, jak było jej przeznaczone.

– Proszę mnie postawić.

Umiejętności wyrażania swych myśli tonem nieznoszącym sprzeciwu i zmuszającym słuchacza do posłuszeństwa nauczyła się od matki, kiedy jeszcze była mała. W jej głosie słychać było władczość i chłodny nakaz posłuszeństwa. Usłyszał jej słowa. Przechylił głowę i uniósł lekko jedną brew, a koniuszki ust uniosły się w uśmiechu.

– Za chwilę.

– Najpierw…

Gdyby miała chwilę do namysłu, zaczęłaby krzyczeć, ale szok spowodowany ciepłem jego dłoni dotykającej jej twarzy zupełnie ją oszołomił. Jego usta dokonały reszty – spoczęły na jej wargach.

Pierwszy dotyk zupełnie ją obezwładnił. Przestała oddychać. Sama myśl, żeby zaczerpnąć powietrza, umknęła, kiedy jego usta z wolna poruszyły się na jej wargach. Nie były ani zimne, ani ciepłe, ale ich dotyk sprawiał, że zrobiło się jej gorąco. Przycisnęły się mocno do jej ust, a potem ustąpiły. Sprężysty, głodny dotyk pobudził jej zmysły, wdarł się głęboko i poruszył ją.

Zaczęła się wyrywać, ale objął ją jeszcze mocniej. Czuła otaczające ją ciepło, mimo że oddzielała ją od niego gruba peleryna. Jego bliskość otaczała ją zewsząd i sięgała w głąb jej wnętrza. Rosła, budując słodkie uczucie niepokoju, które domagało się spełnienia. Głód jego ust okazał się zaraźliwy, odurzona, próbowała powstrzymać rosnące uczucie, zignorować je, zniszczyć. Ale nie mogła. Stała przed perspektywą sromotnej porażki, z której nie wiadomo, co wyniknie, i nagle twarda dłoń podtrzymująca jej brodę nacisnęła jeszcze mocniej; usta rozsunęły się, a język mężczyzny znalazł się w środku.

Szok spowodowany dotykiem języka sprawił, że naprężyła się jak struna. W żaden sposób nie mogła złapać powietrza. Mogła tylko się poddać, czuć w sobie ten sam gorący głód, zaskakująco delikatny dotyk, głębokie pobudzenie i niedające się opanować fizyczne uczucie bólu. Mogła resztkami sił walczyć z pokusą poddania się, która opanowała jej napięte ciało.

To był jeszcze bardziej wyraźny objaw jego arogancji. Sądziła, że nie jest możliwe, by zachować się jeszcze bardziej bezczelnie, ale właśnie wtedy on przycisnął ją mocniej do siebie i poczuła na swoim miękkim ciele twardą męskość. Pewny swego, przechylił głowę i leniwie, delikatnie smakował jej usta, jakby nigdzie się nie śpieszył.

Potem zaczął się nią bawić. Napierał, a po chwili rozpoczynał odwrót, zachęcając ją do udziału w zabawie. Na myśl, że mogłaby do niego dołączyć z własnej woli, osłupiała zupełnie, ale czuła dreszcz podniecenia ogarniający całe ciało. Jej mięśnie napinały się i rozluźniały. Jego usta i język nie przestawały jej zwodzić.

Niespodziewanie, miast odpowiedzieć agresją, uległa i dołączyła do zabawy, jej usta rozluźniły się zachęcająco. Po chwili onieśmielenia odwzajemniła pieszczoty wargami i językiem. Nie wiedząc nawet kiedy, utonęła w pocałunku. Richard triumfował, sprawił, że przestała się opierać, była miękka, uległa, jak powinna być tak cudownie czarowna istota w jego ramionach. Miała smak najsłodszego młodego wina, którego moc natychmiast uderzyła mu do głowy. I ogarnęła całe ciało.

Cieszył się jej smakiem. Starając się jej nie przestraszyć, próbował omamić zmysły na tyle, by nie mogła się od niego oderwać. Wiedział, że jeśli da jej chwilę na ochłonięcie, ona natychmiast go odepchnie. Nie była wieśniaczką ani naiwną służącą. W trzech wyrzuconych stanowczym tonem słowach rozpoznał echo władzy, jaką musiała posiadać nad ludźmi. Nie była też bardzo młoda. Dzierlatka nie miałaby dość pewności siebie, by rozkazywać dorosłemu mężczyźnie, kazać postawić się na ziemi. Nie była więc dziewczynką, ale kobietą, a w jego ramionach wypełniała doskonale miejsce swymi okrągłościami.

Jak cudowne było to uczucie dopełnienia na jego ciele, jakże kuszące były jej krągłe kształty przyciśnięte do jego mięśni, jak silne wzbudzały w nim pożądanie. Miękkie, jedwabiste włosy otaczały ciepłym, żywym welonem jego dłoń. Zapach dzikich kwiatów, które wydzielały pod wpływem ciepła, był jak obietnica wiosny, rozkwitu i wzrostu, a różany odcień zapachu sprawiał, że jego pożądanie zmieniało się w dotkliwy ból.

To on odsunął się i zakończył pocałunek, co zresztą sprawiło mu przykrość. Wiedział, że musi pozwolić jej odejść, że nie może jej posiąść, że jego pożądanie pozostanie niezaspokojone, bo ośnieżony cmentarz przy kościele jest nawet dla niego sporą przeszkodą.

Mimo poufałych pieszczot, na które sobie pozwolili, wiedział, że nie była tego rodzaju kobietą. Zburzył jej zasady lekkomyślnie i bezczelnie ją zaskakując, sprowokowany rozkazującym tonem głosu. Teraz był tak rozpalony, że miał ochotę ją położyć, ale wiedział, że to nie może się stać.

Uniósł głowę.

Otworzyła szeroko oczy i spojrzała na niego, jakby był duchem.

– Ocal mnie, Lady – usłyszał żarliwy szept, który w postaci pary zawisł między nimi. Wpatrywała się w jego twarz. Richard nie potrafił odgadnąć, czego szukała. Ze zwykłym wyrazem arogancji na twarzy uniósł brew.

Usta miękkie i różowe – teraz zaróżowione mocniej niż przed pocałunkiem – rzuciły stanowczo:

– Miej mnie w opiece, Lady. Toż to szaleństwo!

Potrząsnęła głową i odepchnęła go. Rozbawiony Richard postawił ją ostrożnie i puścił. Bezwiednie marszcząc czoło, dziewczyna obeszła go dokoła, a potem odwróciła się i spojrzała nań raz jeszcze.

– Kim jesteś?

– Richard Cynster. – Ukłonił się uprzejmie, wyprostował i spojrzał jej prosto w oczy. – Do pani usług.

Rzuciła mu gniewne spojrzenie.

– Ma pan w zwyczaju zaczepiać niewinne kobiety na cmentarzach?

– Tylko wtedy, gdy same wpadają mi w ramiona.

– Zażądałam, żeby mnie pan postawił na ziemi.

– Rozkazała mi pani, żebym postawił, i tak też uczyniłem. W końcu.

– Tak, ale… – Tyrada, a była pewna, że będzie z tego tyrada, zamarła jej na ustach. Zamrugała zdziwiona.

– Pan jest Anglikiem!

To było bardziej oskarżenie niż stwierdzenie faktu.

– Jak cały ród Cynsterów.

Zmrużywszy oczy, uważnie przyglądała się jego twarzy.

– Normańskiego pochodzenia?

Uśmiechnął się z pełną arogancji dumą.

– Przyjechaliśmy tu z Wilhelmem Zdobywcą. – Zmierzył ją wzrokiem. – Wciąż lubimy się zabawić, od czasu do czasu dokonać jakiegoś podboju.

Mimo słabego światła zauważył, że jej wzrok zapłonął gniewem.

– Przekona się pan, że to był wielki błąd!

Obróciła się na pięcie. Śnieg pod jej stopami głośno zaskrzypiał, z szelestem sukni i peleryny odeszła dumnym krokiem. Richard patrzył, jak kobieta wychodzi przez cmentarną bramę, a potem odwraca się na chwilę i rzuca mu na odchodnym gniewne spojrzenie. Uniosła dumnie głowę i pomaszerowała w stronę gospody.

Kąciki ust Richarda podniosły się w uśmiechu, brwi uniosły się jeszcze odrobinę. Błąd? – pomyślał.

Obserwował, jak znikała, przeciągnął się i wyprostował ramiona, na jego ustach zagościł triumfalny uśmiech. Powoli powędrował jej śladami do gospody.
mniej..

BESTSELLERY

Kategorie: