Czasem wygrywasz, a czasem się uczysz - ebook

Od autora

Przez wiele lat miałem okazję regularnie spotykać się z trenerem koszykarskiej drużyny UCLA, Johnem Woodenem. Zawsze poświęcałem cały dzień na przygotowania do tych spotkań, zastanawiając się nad tym, o co miałem go zapytać. Doskonale zdawałem sobie sprawę, jak wyjątkowym przywilejem jest możliwość korzystania ze wsparcia tak niezwykłego mentora.

Trener zawsze odpowiadał życzliwie i rozważnie. Podczas naszego ostatniego spotkania zapytał, nad czym pracuję. Właśnie skończyłem prace nad wstępną wersją tekstu tej książki, z czego bardzo się cieszyłem. Wyjąłem z teczki kilka stron, żeby mu pokazać. Przedstawiłem zarys ogólnej koncepcji i wyjaśniłem, co mnie skłoniło do pisania.

– Wspaniały pomysł. W ten sposób na pewno przysłużysz się ludziom – powiedział trener. Potem padło pytanie, którym bardzo mnie zaskoczył:

– Czy mógłbym napisać wstęp do tej książki?

Cóż za wielki zaszczyt! Oczywiście, że się zgodziłem.

Trener rzeczywiście napisał obiecany wstęp na kilka miesięcy przed śmiercią. Poczułem wielką pokorę, gdy uświadomiłem sobie, że prawdopodobnie był to jeden z ostatnich tekstów, jakie wyszły spod jego pióra.

Z pisaniem książek bywa zabawnie. Mój wydawca stwierdził, że najpierw powinienem się zająć książką The 5 Levels of Leadership, a potem napisać jeszcze The 15 Invaluable Laws of Growth. W rezultacie ta książka musiała trochę poczekać, ale w końcu – z kilkuletnim opóźnieniem – udało mi się ją ukończyć.

Tak przedstawia się historia zamieszczonego na kolejnych stronach wstępu autorstwa Johna Woodena. Bardzo jestem mu wdzięczny za jego przemyślenia. Odszedł przed nami, ale nie został zapomniany.Przedmowa autorstwa trenera Johna Woodena

Jestem dumny, że mogę nazwać Johna C. Maxwella swoim przyjacielem.

Chodzi nie tylko o to, że John napisał ponad 50 książek poświęconych tematyce przywództwa – choć to niewątpliwie duży wyczyn. Nie chodzi też wyłącznie o to, że jego słowa zachęty zainspirowały miliony ludzi do ponownej oceny życiowych wyborów i priorytetów – choć i to ma ogromne znaczenie. Nie chodzi tylko o to, że to człowiek głębokiej wiary, mocno przywiązany do swoich zasad – choć to cechy godne podziwu. Jestem dumny, że mogę go nazywać przyjacielem, ponieważ to ktoś, kto nade wszystko rozumie, że w życiu chodzi o naukę – o to, by wyciągać wnioski i stawać się coraz lepszym pracodawcą, pracownikiem, rodzicem, bratem czy siostrą, przyjacielem, sąsiadem, lepszym zarządcą darów, które przynosi nam życie.

Ta sama filozofia stanowiła zawsze fundament mojego życia. Jestem wdzięczny Johnowi za to, że potrafił wspaniale przypomnieć mi, jak wiele można się jeszcze nauczyć. Nigdy nie postrzegałem samego siebie jako trenera, a raczej jako nauczyciela pracującego na boisku do koszykówki. Jednocześnie doskonale zdaję sobie sprawę, że jestem również wiecznym studentem. Każdego dnia staram się nauczyć czegoś nowego, zyskać nową perspektywę albo wypracować sobie bardziej dojrzałe spojrzenie na świat. Takie myślenie pomaga zachować młodość umysłu, optymizm oraz radosne nastawienie do świata. Gdy John zjawiał się u mnie ze swoim żółtym notesem, w którym miał wynotowane wszystkie pytania, za każdym razem się uśmiechałem. Oto bowiem miałem przed sobą jednego z najwybitniejszych na świecie specjalistów od udzielania odpowiedzi – a on stale chciał coś zgłębiać i ciągle o coś dopytywał. Trudno o lepsze przypomnienie, że i ja powinienem tak postępować.

Ostatecznie nauka nie kończy się w momencie, w którym otrzymujemy do rąk dyplom. Tak naprawdę prawdziwa nauka dopiero się w tym momencie rozpoczyna. W życiu potrzeba czegoś innego niż to, czego nauczyliśmy się w szkole. Szkolne lekcje mają nas wyposażyć jedynie w podstawowe narzędzia, żebyśmy poradziliśmy sobie w prawdziwym świecie, który znajduje się poza czterema ścianami szkolnej sali. Ten prawdziwy świat może dać się nam mocno we znaki. Czasami będziemy cierpieć. Czasami się pokaleczymy i nabijemy sobie guza. Innym razem coś nas powali na ziemię. Każdy z nas doświadczy strat w przeróżnych postaciach i sferach życia – od finansów począwszy, a na miłości czy zdrowiu skończywszy. To jest pewne. Nie jest natomiast pewne, w jaki sposób ty zareagujesz na te wyzwania.

W swojej książce John zwraca uwagę na istotną różnicę między ludźmi, którzy uczą się na własnych błędach, oraz tymi, którzy tego nie robią. Czy chcesz, aby twój duch utknął gdzieś w ambulatorium – tak znużony trudami walki, że niezdolny do podjęcia kolejnej próby? A może pragniesz wykorzystać szansę, by się czegoś nauczyć, przeanalizować własne postępowanie i zastanowić się nad tym, co się stało – a potem użyć tej wiedzy, by dozbroić się przed kolejną życiową szarżą?

Spostrzeżenia na temat kolejnych etapów procesu nauki, które John przedstawia na kartach tej książki, stanowią owoc uważnej obserwacji jego przebiegu. John wskazuje, jakie konkretnie cechy bądź właściwości wiążą się z każdym z nich. Dokonując szczegółowej analizy „DNA ludzi uczących się” – jak on sam to trafnie określa – John przedstawia nam kolejne niezbędne kroki procesu radzenia sobie z różnymi rodzajami strat. Podpowiada, jak przeistoczyć te lekcje w cenny arsenał, przydatny zarówno do obrony, jak i do aktywnej walki z kolejnymi wyzwaniami.

Polecam tę książkę każdemu, kto kiedykolwiek mierzył się z niepowodzeniem, czuł rozczarowanie lub odebrał złe wieści – czyli jednym słowem każdemu człowiekowi, który stąpa po tej ziemi. Założę się, że każdy znajdzie w niej choć jedno spostrzeżenie, które w sposób radykalny zmieni jego postrzeganie najtrudniejszych chwil życia.

Idąc za radą Johna, który poleca dostrzegać w porażkach szansę na rozwój poprzez naukę, możemy stać się niepokonani. Życie będzie nas zawsze nękać niepowodzeniami, jeśli jednak zorganizujemy sobie odpowiedni arsenał, te trudy nie będą nas przytłaczać. Człowiek, który potrafi wydobyć z trudnych chwil coś wartościowego, w istocie pozbawia te niesprzyjające okoliczności kontroli nad swoim umysłem, ciałem, sercem i duszą.

Ta książka to nie tylko praktyczny podręcznik przydatny w trudnych chwilach. Przekazuje ona również dar najcenniejszy ze wszystkich, czyli nadzieję.