Dalila - ebook

Rozdział 1

Korytarzem płyną setki ludzi. Rodzice prowadzą dzieci za rękę. Pary idą ramię w ramię, w milczeniu. Niektórzy ciągną walizki, inni niosą plecaki. Ona dotrzymuje pozostałym kroku, przyciskając torebkę do piersi. Ma odsłonięte palce stóp w pantoflach; kiedy idzie, wykładzina ociera się o koniuszek jej wielkiego palca. Korytarz rozszerza się, na posadzce widać teraz terakotę. Warkot kółek neseserów podróżnych i coraz szybszy stukot butów każą jej przyspieszyć. Unosi brodę i patrzy między podskakującymi w tłumie głowami ludzi. Przez okna wpada bursztynowe światło wieczoru i układa się na potylicy każdej delikatnej czaszki. Załamujące się w jego promieniach ludzkie cienie mkną wzdłuż ściany.

Nie widzi, dokąd idą, nie dostrzega innej drogi, którą mogliby pójść.

Mężczyzna przed nią niesie małe dziecko w zgięciu ramienia. Odrywa się od tłumu i wchodzi do jakichś drzwi z boku.

Dwoje drzwi. Toalety. Męska. Damska.

Dziewczyna się zatrzymuje, spogląda do tyłu na przebytą drogę i wkracza do damskiej toalety. Jest to najczystsza łazienka, jaką kiedykolwiek widziała. Ceramiczne płytki posadzki są równie białe jak umywalki, a efekt zwiększa jeszcze światło jarzeniówek na suficie. Drzwi do kabin są otwarte, nigdzie nie widać żadnego okna. Opuszcza nisko torebkę i stoi nieruchomo, zastanawiając się. Wchodzi do kabiny, zamyka ją na zasuwkę, po czym opiera się plecami o drzwi. Po raz pierwszy od wielu dni jest sama. W tej atmosferze spokoju czuje się prawie bezpieczna. Odkłada torebkę, a kiedy się schyla, żeby zdjąć but, z toalety nagle spływa woda. Dziewczyna odskakuje i gapi się na czystą, wirującą ciecz. Sedes jest przymocowany bezpośrednio do ściany, nie ma podestu. Ani zbiornika, ani łańcuszka, za który się ciągnie, jest tylko pojedyncze czarne oko na ścianie. Woda cichnie. Jedynie czarne oko wciąż obserwuje, nie mruga. Dziewczyna nie jest już sama. Jest tu także ono.

„Bądź silna” – szepcze do siebie.

Z wnętrza buta wyciąga złożoną kartkę. Teraz, w odosobnieniu, ma wreszcie okazję ją zniszczyć. Rozkłada papier i wpatruje się w znaki. Instrukcje te czytała wiele razy, rozważała każde słowo i wypływające z nich implikacje. Zamyka oczy, lecz nadal widzi zapamiętane wyrazy, są one wdrukowane w notes jej umysłu. Kiedy otwiera oczy, mentalna kopia nakłada się na kartkę w ręce, jest z nią idealnie zbieżna.

Drze papier czterokrotnie i wrzuca kawałki do sedesu. Potem macha butem przed czarnym okiem i patrzy, jak zmywa je woda.

Myje trzęsące się ręce nad zlewem, rozpościera palce pod ciepłym strumieniem wody. Zaciska pięść i znów rozsuwa palce. Przewraca jej się w żołądku, co grozi wyrzuceniem jego zawartości na zewnątrz, lecz po chwili uczucie to mija. Obmywa twarz wodą, pochyla się i pije z kranu. Przyciska do policzków dwa papierowe ręczniki i odwraca się, żeby uniknąć pokusy zerknięcia w lustro.

„Sawa, sawa” – mówi miękko i bierze głęboki oddech. Naciąga na siebie rozpinany sweter i szepcze po angielsku: „Okej. Okej”.

Wychodzi. Ludzie wciąż maszerują po terakocie. Dołącza do nich, ufając, że tłum ma właściwe wyczucie kierunku, wierząc, że tamci muszą wiedzieć, dokąd idą. Wkrótce korytarz skręca w lewo i schodzi o poziom niżej. Fala ludzkich ciał kotłuje się i kołysze, niektórzy szukają zwykłych schodów, większość woli zjechać ruchomymi. Ona wybiera klatkę schodową. Ściska mocno torebkę i spogląda na reklamy, które barwią ściany. Podróżni wlewają się do szerokiego holu, gdzie jest jeszcze więcej ludzi. Powietrze staje się gęste, dźwięki rozproszone, z wykładziny bije słaby zapach brezentu. Wygląda na to, że pomieszczenie to znajduje się pod ziemią, lecz ona nie jest tego pewna. Brak jakichkolwiek okien, które by to potwierdzały, są jedynie fluorescencyjne świetlówki na niskim suficie. Ich blask eliminuje wszelkie cienie oraz poczucie czasu. Jedyne wyjście stąd jest za rzędem boksów, w których siedzą funkcjonariusze. Z sufitu zwisają dwa znaki informacyjne:

+-----------------------------------+-----------------------------------+
| „Tylko dla posiadaczy | „Wszyscy pozostali” |
| paszportów brytyjskich” | |
+-----------------------------------+-----------------------------------+

Ludzie gromadzą się pod jednym i drugim znakiem. Podchodzi bliżej i widzi niebieskie, sięgające talii taśmy barierek, które kierują wszystkich do długiej kolejki, wijącej się jak wąż. Niczym inwentarz hodowlany, podróżni torują sobie drogę przez labirynt barierek. Dołącza do kolejki dla „Wszystkich pozostałych”, przechyla głowę, aby rozwiązać węzeł na szyi. W holu słychać pomruk rozmów, nikt jednak nie ośmiela się podnosić głosu. Padają słowa w językach, których nie rozpoznaje, ale od czasu do czasu wychwytuje coś po angielsku. Wiele osób stoi w milczeniu. Nikt nie kuca. Nikt nie siada na bagażu. Dzieci trzymają się blisko matek. Po kilku minutach kobieta przed nią przesuwa się o dwa kroki do przodu. Ona robi to samo. Ludzie z tyłu idą w jej ślady.

Niebieski znak domaga się, aby wyjęła paszport z portfela albo oprawki w celu szybszego okazania dokumentu. Wsuwa rękę do torby, znajduje paszport, otwiera go na stronie ze zdjęciem. Jej podobizna gapi się pusto w przestrzeń. Włosy ma przycięte tak krótko, jak to tylko możliwe – to właściwie tylko cień na czaszce. Kąciki pełnych ust nieco opadają, na szczupłej szyi napinają się ścięgna. Zamyka paszport. Kolejka przesuwa się dalej, robi więc trzy kroki do przodu, żeby zlikwidować przerwę.

Ludzie w tej drugiej kolejce, tej „Tylko dla posiadaczy brytyjskich paszportów”, postępują szybciej. Każdy podróżny trzyma otwarty dokument barwy kasztanowej. Funkcjonariusze zerkają szybko na paszport, na daną osobę i machnięciem ręki każą jej iść dalej.

Tymczasem na przodzie jej kolejki ochroniarz kieruje ludzi do najbliższego wolnego boksu. Służbę pełni czworo funkcjonariuszy imigracyjnych. Pierwszy to mężczyzna z dwoma podbródkami. Obok niego siedzi szary człowiek o siwych włosach. Dalej starszy pan ze schludnym wąsem. I wreszcie młoda Hinduska. Funkcjonariusze studiują każdą pieczątkę na każdej stronie zagranicznych paszportów, przepytują ludzi, do których one należą, bacznie przyglądają się fotografiom.

Funkcjonariusz z dwoma podbródkami zatrzymuje dokument jakiegoś mężczyzny, a jego odsyła na rząd krzeseł ustawionych przed czołem kolejki, obok ochroniarza. Mężczyzna wydaje się zdezorientowany, ale robi to, co mu kazano. Siada, kładzie torbę na miejscu obok. Krzyżuje nogi, poprawia bagaż, rozsuwa nogi. Nikt ze stojących w kolejce nie patrzy bezpośrednio na niego. Kilka minut później funkcjonariusz imigracyjny oraz ochroniarz podchodzą do mężczyzny. Rozmawiają cicho. Mężczyzna wstaje i udaje się za nimi. Gdy idą, ochroniarz niby przypadkiem chwyta tamtego za biceps i prowadzi go przez nieoznakowane drzwi.

Między nią a czołem kolejki są teraz trzy ciała. Krzyżuje ramiona na torbie, pociera palcem o szorstki strup na nadgarstku, odrywa jego krawędzie.

Stojąc na początku kolejki, tuż obok ochroniarza, czeka i kalkuluje, do którego funkcjonariusza trafi. Każdy z nich pracuje w innym tempie. Siwy nigdy się nie uśmiecha, pytania zadaje automatycznie. Ten z dwoma podbródkami jest przyjazny i rozmawia z każdym podróżnym, jednak na jego twarzy maluje się podstępny uśmieszek i ona ufa mu najmniej. Hinduska jest młoda i bystra, choć zapewne także ambitna. Oby się dostała do starszego pana z eleganckim wąsikiem. Może świat potraktuje ją łaskawie, może uchowało się w nim jeszcze trochę dobroci.

Hinduska kończy pierwsza i ochroniarz kieruje czekającą do jej stanowiska. Dziewczyna podchodzi i staje za wyznaczoną na podłodze linią.

Funkcjonariuszka ma lśniące czarne włosy, błękitne jak niebo cienie na powiekach i wyskubane brwi. Dwoma palcami daje sygnał, żeby zbliżyła się następna osoba.

– Dzień dobry – mówi z wesołym angielskim akcentem. – Proszę o paszport i kartę pokładową.

Dziewczyna robi krok do przodu i kładzie oba dokumenty na ladzie. Stoi, trzymając stopy blisko siebie.

Funkcjonariuszka otwiera paszport.

– Tylko jeden paszport, tak?

– Tak.

– Skąd pani przyjechała?

– Ja? Pochodzę z Kenii.

Kobieta koncentruje się na monitorze ustawionym w jej boksie. Patrzy na kartę pokładową i wklepuje coś do komputera. Bladoniebieski kolor jej munduru pasuje do cienia na powiekach. Metalowa plakietka z nazwiskiem zawiera dwa słowa: „Agentka Nita”. Mundur jest rozpięty pod szyją, luźny, pozbawiony cech zarezerwowanych dla kobiety, jednak sztywne naramienniki sugerują autorytet władzy. W kąciku lewego nozdrza widać maleńką dziurkę, co może wskazywać, że młoda kobieta nosi czasem kolczyk.

– Jak się wymawia pani nazwisko?

– Nazywam się Dalila Mwathi.

– Ale tu jest napisane, że ma pani na imię Irene.

– Tak też. Dalila to moje imię owsiankowe.

– Jakie?

– Owsiankowe. Tak nazywała mnie mama, kiedy byłam bardzo mała i zaczynałam jeść owsiankę. Po angielsku na imię mam Irene. Irene Dalila Mwathi.

– Irene?

– Tak.

– Okej, panno Mwathi, zadam teraz kilka pytań dotyczących pani pobytu tutaj, tak? Jak długo zamierza pani zostać?

Dalila patrzy spokojnie.

– Trzy tygodnie – odpowiada. – Przyjechałam odwiedzić ciotkę… kuzynkę.

– Czyli kogo? Ciotkę czy kuzynkę?

– Ona jest chyba moją kuzynką. Jest kuzynką mojej matki, ale zawsze mówię do niej „ciociu”. Ma małe dziecko. Chcę ich odwiedzić i je zobaczyć.

– Gdzie mieszka pani ciotka?

– W Londynie. Tutaj mam adres.

Dalila sięga do wnętrza torebki i wyjmuje z niej ręcznie napisany list bez koperty.

– To list od niej – mówi Dalila. – Tam jest adres. Zaprosiła mnie, żebym przyjechała i zobaczyła Londyn. Big Bena. I jej dziecko.

Agentka Nita rozprostowuje kanty listu i czyta go od początku do końca. Zaznacza adres i wpisuje go do komputera. Nie nawiązuje kontaktu wzrokowego z Dalilą.

– Jak się nazywa pani ciotka?

– Moja ciotka?

– Skoro zna ją pani całe życie i zamierza się u niej zatrzymać, to chyba powinna pani wiedzieć, jak ona się nazywa, tak?

Dalila pochyla głowę, pociera strup na nadgarstku.

– Nazywa się Nafula.

– Nafula? A ma może jakiejś angielskie imię?

– Tak, Anne. To kuzynka mojej matki.

– A pani przyjechała tutaj, żeby się zajmować dziećmi Anne, tak?

Dalila pamięta swoje instrukcje, oczyma umysłu widzi wyraźnie każde słowo. Wie, jak odpowiedzieć na to pytanie.

– Nie – mówi. – Nie chcę pracować. Przyjechałam tylko w odwiedziny. Jestem turystką.

Twarz funkcjonariuszki jest nieodgadniona. Przegląda każdą stronę w paszporcie Dalili.

Raz jeszcze sprawdza wizę i list z zaproszeniem. Dalila opuszcza torebkę niżej, tuli ją do brzucha.

– Panno Mwathi, jak planuje pani utrzymywać się podczas swojego pobytu? Ma pani pieniądze?

– Mam pieniądze.

– Ile?

– Trzysta dolarów amerykańskich i dwadzieścia tysięcy szylingów.

– Kenijskich szylingów, tak?

– Tak.

– Ile to jest w funtach?

Waha się.

– To chyba…

– Ma pani jakieś inne środki?

– Nie. Po prostu zatrzymam się u ciotki. Nie będę potrzebować zbyt dużo pieniędzy.

Funkcjonariuszka Nita przygryza wewnętrzną stronę wargi i wpatruje się w ekran monitora.

– Okej, panno Mwathi, muszę się jeszcze czegoś dowiedzieć. – Wskazuje na rząd krzeseł. – Proszę tam usiąść. Za chwilę, jak dokończę ustalenia, przyjdę do pani, tak?

Twarz kobiety się zamyka. Rozmowa skończona. Dalila spogląda na rząd krzeseł. Odwraca się, żeby odebrać swój paszport i dokumenty, ale agentka Nita już je wzięła. Przez chwilę ma wrażenie, że jest w pułapce – nie ma ochoty oddalać się od paszportu, ale jednocześnie nie chce się sprzeciwiać poleceniom władz. Czuje, że ludzie w kolejce się jej przyglądają, próbując udawać, że wcale tak nie jest. Unosi głowę i siada, kierując wzrok przed siebie. Kolejny podróżny zmierza do boksu, dostaje pieczątkę na papierach i przechodzi dalej.

Dziewczyna zauważa, że rodziny są przepuszczane przez kontrolę imigracyjną bez problemu. Uważniej sprawdza się podróżujących samotnie, zwłaszcza mężczyzn; ich dokumenty są starannie badane, zadaje się im pytania, ale i tak wszyscy idą dalej. Ludzie podchodzący do boksów reprezentują tak wiele różnych kultur, każdy człowiek ma własną, niepowtarzalną twarz. Każda para butów różni się od pozostałych. Dalila słyszy jakiś anons, ale akcent jest dla niej tak dziwny, że z trudem układa sobie poszczególne sylaby w spójne i zrozumiałe zdania. Mundur ochroniarza jest inny niż te, które widziała w Kenii. Inny jest też syntetyczny zapach holu. Nawet światło trochę się różni. Odmienne są nalepki na walizkach i płaskie telewizory zwisające z sufitu. A także odpowietrzniki. Tak wielu białych ludzi należało się oczywiście spodziewać, lecz liczba ta jest niepokojąco i deprymująco różna od tej, którą sobie wyobrażała. Różne są także fryzury. I tatuaże. Jej oczy przesuwają się od jednego nowego obrazu do kolejnego, starając się chłonąć wszystkie różnice w każdej nowej rzeczy. Miałaby ochotę obrócić się na krześle i analizować każdą osobę, każdą powierzchnię, element ubioru, nie chce jednak, by widziano, jak się gapi. Mimo wszystko skacze wzrokiem od jednej dziwnej rzeczy do następnej. W tym podziemnym, pozbawionym okien holu jest tylko ona oraz tysiąc rozmaitych przedmiotów. Robi się coraz cieplej, wydaje jej się, że długo biegła.

Zerka w dół na coś lepkiego, co czuje na palcach. To krew – zdaje sobie sprawę, że rozdrapała strup na nadgarstku. Zlizuje ją i obserwuje, jak odrasta kolejna mała bańka czerwieni. To coś, co zna. Krew nie jest odmienna. Ssie kciuk do czysta i naciska na strup. Krew jest zawsze taka sama.Rozdział 2

Po dziesięciu minutach podchodzi do niej funkcjonariusz imigracyjny – mężczyzna, którego wcześniej nie widziała. Pyta:

– Panna Irene Matty?

Dziewczyna kiwa głową.

– Proszę wziąć swoje rzeczy i udać się ze mną – wydaje polecenie, wskazując kierunek marszu wyciągniętą ręką.

Dalila idzie za nim poza boksy, przez te same szare drzwi, do których wprowadzono tamtego mężczyznę. Wchodzą do pomieszczenia wyglądającego na magazyn. Wzdłuż dwóch ścian ciągną się metalowe regały. Na nich leżą pudełka i małe walizki, sztuki odzieży, zabawki, laptopy i części elektroniczne. Są tam także dwa biurka z komputerami oraz lustro weneckie, przez które widać pasażerów podchodzących do kontroli granicznej. Funkcjonariusz prowadzi Dalilę prosto do poczekalni z taką samą niebieską wykładziną jak w holu oraz siedzeniami podobnymi do tych, na których przed chwilą spoczywała.

– Proszę tu chwilkę zaczekać, zaraz się panią zajmiemy – mówi, wskazując pokój otwartą dłonią.

Czeka w nim czterech mężczyzn, sami Afrykanie. Dwóch Somalijczyków siedzi prosto, dyskutując o czymś szeptem, trzeci garbi się nad aktówką i przegląda jakieś papiery, czwarty zaś prawie leży, rozparty na krześle. Dalila siada obok automatu do kawy, jak najdalej od mężczyzn. Maszyna śmierdzi przypalonym mlekiem, obok szczeliny na monety mruga światełko. W rogu sufitu widać kamerę, która ją filmuje; dziewczyna wie, że za lustrem na ścianie są ludzie, którzy się jej przyglądają. Bawi się bezmyślnie szorstkim strupem na nadgarstku, odrywa jego róg, aż znów zaczyna krwawić, po czym wciera ślinę w ranę, aby zatamować krew. Strup jest czarny, otoczony delikatnym różowym naskórkiem, który pokazuje pierwotną wielkość rany. Rany z Afryki, przeniesionej teraz na drugi kraniec świata. Przesuwa palcem po zaschniętej krwi, próbując sobie przypomnieć, jak to się stało, ale nie może.

A potem sobie przypomina. Pamięta, że ciśnięto nią przez cały pokój. Obraz własnej, wyciągniętej do przodu ręki uderzającej o futrynę drzwi tuż przed głową, dłoń chwytająca klamkę, gdy ona sama osuwa się na podłogę. Wspomnienie jest wyraźne, ale jego kontekst – nie. To się po prostu wydarzyło, rana już się zabliźniła w procesie samoleczenia.

Do pokoju wchodzi agentka Nita, a za nią jakaś rodzina i dwóch ochroniarzy. Dalila rozpoznaje rodzinę z samolotu. Matka płacze i robi z tego przedstawienie. Tuli się do niej troje dzieci, najmłodsze przywarło do spódnicy. Ojciec ciągle strąca z siebie ręce ochroniarzy.

– Dlaczego mi nie wierzycie? – krzyczy.

– W porządku, Benton – uspokaja go Hinduska.

– Dlaczego mi nie wierzycie?

– Dobra, Benton, posłuchaj.

– Weźcie te łapy ode mnie! Dlaczego mi nie wierzycie?

Mężczyzna jest duży, ma oczy szeroko otwarte z gniewu, ale na agentce Nicie nie robi to żadnego wrażenia.

– Dobra, Benton. Benton! Popatrz teraz na mnie – mówi. – Poproszę tu swojego przełożonego, żebyśmy mogli rozwiązać tę sprawę, tak? Siadajcie.

Dwaj ochroniarze podchodzą bliżej, rodzina zajmuje cały rząd krzeseł. Oprócz ojca, który chodzi przed lustrem tam i z powrotem, jak lampart w klatce.

Funkcjonariuszka Nita niebawem wraca z następnym urzędnikiem imigracyjnym – starszy, przysadzisty mężczyzna o bardzo krótkich włosach sprawia wrażenie zrelaksowanego i bezproblemowego, ale spojrzenie ma twarde. Agentka Nita zwraca się doń z szacunkiem. Dalila domyśla się, że to jest jej przełożony. Lustruje uważnie jego twarz, próbując zapamiętać rysy, jednak wszyscy ci ludzie wyglądają tak samo, blado i pulchnie, zwłaszcza mężczyźni.

Ojciec rodziny również zauważa, że nowy urzędnik imigracyjny jest kimś, kto ma władzę. Rusza prosto ku niemu, mówiąc:

– Proszę pana, proszę pana, ci tutaj mi nie wierzą. Ciągle powtarzają bardzo złe rzeczy o mojej rodzinie.

Lecz gdy tylko zbliża się zanadto, powstrzymuje go ochroniarz. Podnosi się krzyk. Groźby i polecenia latają po pomieszczeniu.

Dalila patrzy w bok, żeby nie zwracać na siebie uwagi. Bierze głęboki wdech i czuje drapanie w gardle.

Pod groźbą aresztu ojciec rodziny siada i się uspokaja. Urzędnicy imigracyjni wychodzą, a po chwili do pokoju wkracza jeszcze inny funkcjonariusz. Podchodzi do Dalili i pyta:

– Irene Dalila Mwathi?

Bardzo przypomina pozostałych białych funkcjonariuszy. Łysa głowa, nadwaga. Dziewczynie wydaje się, że chyba nie widziała wcześniej tego człowieka, ale nie jest pewna.

– Czy pani to Irene Delilah Mwathi? – ponawia pytanie mężczyzna.

– Tak.

– Proszę ze mną. Zejdziemy na dół przeszukać pani bagaż, okej?

Dalila wstaje i idzie za nim.

Na dole, na długim stole z metalu spoczywa jej walizka. Czarny mężczyzna w mundurze czeka z rękoma na bagażu.

– Jestem celnikiem – odzywa się – i za chwilę dokonam przeszukania pani walizki na prośbę urzędu imigracyjnego.

Dalila kiwa głową. Tylko w telewizji widziała czarnego, który mówił z brytyjskim akcentem. Wprawia ją to w zakłopotanie, sama już nie wie, czy powinna mu ufać, czy lepiej nie. Mężczyzna rozsuwa zamek walizki i otwiera ją. Walizka nie jest pełna, zawartość spoczywa luźno, porozrzucana w trakcie podróży.

– Skąd pani przyjechała? – pyta.

– Ja? Z Kenii.

– Sama pakowała pani walizkę?

– Tak.

Celnik wyciąga parę starych butów do biegania i odstawia je na bok.

– Przewozi pani jakieś narkotyki, broń lub zwierzęta?

– Nie.

Wyjmuje jej ulubione szare spodnie, maca kieszenie. Potem sięga po szorty, które kupiła rok temu na niedzielnym jarmarku, a także białą bluzkę, którą chciała mieć na sobie podczas rozmów kwalifikacyjnych w sprawie pracy. Kładzie je na stosik, obok butów do biegania. Urzędnik imigracyjny rzuca okiem na te przedmioty, ale nie reaguje.

– Czy zostawiła pani walizkę bez opieki, choćby na chwilę?

– Nie.

Celnik rozpakowuje pomarańczowy dżersej, który matka zrobiła dla niej na drutach dwa lata temu, a także niebieską koszulkę z długim rękawem, noszoną przez Dalilę w zimie, żeby było jej ciepło. Wyjmuje też kosmetyczkę Hello Kitty; Dalila ma ją, odkąd skończyła czternaście lat. Przerzuca kosmetyki, otwiera i wącha krem do skóry Nivea, bada czerwony żel do mycia zębów marki Close Up. Przesiewa skarpetki i bieliznę. Rozkłada bawełnianą koszulę nocną z tańczącymi pandami, już nie białą, lecz ufarbowaną na bladoniebiesko, ponieważ została wyprana razem z dżinsami wujka. Każdą czynność wykonuje z wystudiowanym profesjonalizmem. Kiedy walizka jest pusta, przesuwa dłonią po wyściółce wnętrza, szukając zaszytych w niej przedmiotów. Zadowolony z oględzin bagażu, przenosi wzrok na twarz dziewczyny, a następnie zatrzymuje go na torebce, którą ta przyciska do piersi.

– Poproszę torebkę – mówi i wyciąga rękę.

Dalila podaje mu ją i krzyżuje ramiona na pustym miejscu na piersiach. Obie dłonie zaciska na łokciach.

Celnik rozpina torebkę i wyjmuje z niej paczkę chusteczek, pilnik do paznokci, błyszczącą błękitem plastikową portmonetkę. Przerzuca palcami pięćset kenijskich szylingów i trochę drobnych, wyciąga kenijski dowód osobisty, a następnie studiuje zdjęcie po jego lewej stronie i odcisk palca po prawej.

– Irene Dalila Mwathi – czyta na głos.

– Tak.

Te same imiona i nazwisko figurują na jej legitymacji studenckiej. Celnik znajduje złożoną brązową kopertę i ją otwiera. Dalila denerwuje się, nikomu nie pozwala jej dotykać. Obaj funkcjonariusze zauważają, że sięga po kopertę, a potem cofa rękę.

Celnik ostrożnie wyjmuje jakąś fotografię. Zdjęcie przedstawia rodzinę Dalili przed starym domem w Nakuru. Wujek, ojciec i matka stoją obok siebie na tle drzwi wejściowych. Ona sama tkwi zaraz przy mamie, trzymając za rękę brata. Trzej synowie wujka siedzą na stopniu schodów. Wszyscy mają na sobie niedzielne ubrania i są bardzo poważni, z wyjątkiem wujka, który się uśmiecha, jak zawsze.

Następne zdjęcie ukazuje ojca, kiedy był młody. Ojciec trzyma na ręku jej brata, obaj się śmieją. Dalili wydaje się zawsze, że na tej fotografii szczelina między przednimi zębami taty jest większa, niż ją zapamiętała.

Trzecie zdjęcie to jej ulubione. Zostało zrobione przez tatę. Mama stoi przy ognisku za domem, ubrana w zielono-niebieski szal, a trzynastoletnia Dalila kuca przy ogniu i miesza danie zwane sukuma wiki. Za każdym razem, gdy patrzy na tę fotografię, czuje słaby zapach smażonej cebuli wymieszany z wonią kapusty gotowanej na parze.

Celnik odkłada zdjęcia na bok, a następnie wyciąga z torebki lotniczy magazyn pokładowy. Tytuł głosi: „Myślisz, że znasz Londyn? To pomyśl jeszcze raz!”.

Patrzy na nią.

Dziewczyna spuszcza głowę.

W torebce celnik znajduje również bułkę zapakowaną w folię oraz pojemnik z sałatką owocową z pokładowego menu.

Dalila czuje na twarzy falę gorąca. Zabranie magazynu było błędem, ale kradzież bułki to już prawdziwy wstyd. Chce to wyjaśnić, znaleźć jakąś wymówkę, lecz celnik pakuje wszystko z powrotem do torebki.

Urzędnik imigracyjny prowadzi ją po schodach na górę, a potem wąskim korytarzem z szeregiem żółtych drzwi i pokojów przesłuchań o szklanych ścianach. Na szkle widnieją numery boksów. Każde pomieszczenie jest identyczne. Białe ściany, białe biurko i cztery szare krzesła.

Zostaje wprowadzona do takiego pokoju. Urzędnik każe jej czekać, a kiedy dziewczyna siada, wychodzi i zamyka drzwi na klucz. Filmuje ją mała kamera ponad drzwiami. Na szkle wisi niewielki laminowany plakat o treści: „Proszę nie opierać się o czerwony pas, ponieważ grozi to włączeniem alarmu”. Dopiero teraz zauważa czerwony pas gumy, jak w autobusie, który biegnie na całej długości ściany. Dalila kołysze się na krześle, lecz przyłapuje się na tym i zmusza do przestania.

„Zachowaj spokój – myśli. – Zachowaj spokój i przypomnij sobie właściwe odpowiedzi”.

Zamyka oczy i przywołuje w pamięci listę z instrukcjami, ale zanim udaje jej się przypomnieć szczegóły, do pomieszczenia wchodzi funkcjonariuszka Nita. Najpierw zadaje pytanie, a dopiero potem siada.

– To pani pierwszy raz za granicą?

– Tak.

– Tak sądziłam, bo paszport jest nowiuteńki. Kiedy go pani dostała?

Dalila sprawdza w głowie swoją listę z instrukcjami, ale na to pytanie nie ma tam odpowiedzi.

– Ja… Dostałam go dwa tygodnie temu – odpowiada. – Był gotowy niedługo przed moim odlotem.

– Łut szczęścia, nieprawdaż?

– Co?

Funkcjonariuszka siada i otwiera akta.

– Miała pani wielkie szczęście, że paszport wydano tuż przed odlotem – wyjaśnia – bo w przeciwnym razie nie przyjechałaby tu pani na wakacje.

Dalila stara się nie marszczyć brwi.

– Tak. Miałam szczęście – przyznaje.

– Pani data urodzin?

– Dwudziesty kwietnia tysiąc dziewięćset dziewięćdziesiąt cztery – odpowiada Dalila.

– Więc ma pani dwadzieścia jeden lat, tak?

– Nie, dopiero dwadzieścia. Dwadzieścia jeden skończę w kwietniu.

Po raz pierwszy urzędniczka imigracyjna nawiązuje z nią kontakt wzrokowy. Dalila spogląda w dół na swoje ręce.

– Jak długo mają potrwać pani wakacje?

– Trzy tygodnie.

– To długo, nieprawdaż?

– Tak.

– Ma pani bilet powrotny?

– Tak – potwierdza Dalila, po czym grzebie w torebce i pokazuje bilet.

Funkcjonariuszka Nita bada go uważnie, raz jeszcze sprawdza paszport.

– Więc ile dni ma pani zamiar zostać?

– Dwadzieścia.

– Hm. – Agentka Nita unosi palec i w zamyśleniu dotyka maleńkiej dziurki w nozdrzu. – Dwadzieścia. Dwadzieścia. Dwadzieścia – powtarza.

– Słucham?

– To po prostu trochę zabawne – stwierdza. – Urodziła się pani dwudziestego, ma pani dwadzieścia lat i zastaje na dwadzieścia dni. Nie uważa pani, że to zabawne?

– Nie wiem.

– Czego pani nie wie?

Dalila patrzy przesłuchującej w oczy i mówi:

– Mam dwadzieścia lat i chcę spędzić w Wielkiej Brytanii dwadzieścia dni.

– Bardzo dobrze mówi pani po angielsku.

– W Kenii posługujemy się angielskim.

– Jak uzyskała pani urlop?

– Jestem studentką. Chcę studiować dziennikarstwo.

– Więc jak było panią stać na przyjazdu tutaj?

– Wujek za mnie zapłacił.

– Pani wujek?

– Tak, moi rodzice… zmarli. W zeszłym roku. Teraz mieszkam u brata mojego taty. Powiedział, że zanim zacznę studia, powinnam odwiedzić Anglię. Więc przyjechałam do ciotki.

– Ale tak naprawdę to nie jest pani ciotka, nieprawdaż? Mówiła pani, że raczej kuzynka, kuzynka pani matki?

– Tak – odpowiada Dalila. – To moja jedyna rodzina. Tylko oni mi zostali.

– Zobaczmy, ile ma pani pieniędzy.

Dalila wyciąga polietylenową portmonetkę z amerykańskimi dolarami i kenijskimi szylingami, po czym kładzie ją na stole.

– Sądzi pani, że to wystarczy na wakacje w Wielkiej Brytanii?

Dziewczyna zerka na stosik banknotów, a potem na funkcjonariuszkę.

– Przypuszczam, że będzie chciała pani tu trochę zarobić, tak?

To pułapka, instrukcje przygotowały Dalilę na to.

– Nie – zaprzecza. – Nie przyjechałam do pracy, tylko do rodziny.

– Która tak naprawdę nie jest pani rodziną – mówi agentka Nita.

– To moja rodzina, rodzina mojej mamy.

– Ma pani adres i dane kontaktowe rodziny, u której chce się pani zatrzymać?

– Tak. – Dalila podaje tamtej kartkę z adresem i numerem telefonu.

– Czy ciotka przyjedzie po panią na lotnisko?

– Tak.

Funkcjonariuszka wydyma wargi i stuka długopisem o dłoń, jednocześnie studiując dokumenty.

– Okej, panno Mwathi, będę musiała zadzwonić w kilka miejsc w związku z tą naszą rozmową. Tymczasem pani powinna…

Drzwi się otwierają i z korytarza zagląda do środka jakiś urzędnik imigracyjny. W jednym ręku trzyma kubek z herbatą, w drugim batonik czekoladowy, a na twarzy ma szeroki uśmiech.

– Nita – zwraca się do funkcjonariuszki – jest niezły bajzel w zagrodzie dla owiec. To jeden z twoich.

– Co?

– Ta rodzinka, którą przyprowadziłaś godzinę temu. Dzieciak zlał się w gacie i ojciec wpadł w szał. Dopiero się zaczyna.

– Cholera – mówi agentka Nita. – Więc przyszedłeś po mnie, zamiast pomóc na miejscu?

Mężczyzna w drzwiach wsadza batonik do swojej herbaty.

– Sorry, kotku. – Chichocze. – Mam teraz przerwę.

Agentka Nita zgarnia dokumenty z biurka i przechodzi koło niego.

Drzwi zamykają się z trzaskiem.

Dalila siedzi w ciszy.

Jej palce znajdują strup na nadgarstku. Odtwarza w myślach przesłuchanie, które odbyło się przed chwilą. Trzymała się swojej wersji wiernie, odpowiadała na pytania tak, jak sobie to wyćwiczyła. Przeważnie. Powiedziano jej, że ta historia będzie na tyle dobra, by pozwolili jej przejść dalej, ale dziewczyna czuje wzbierające wątpliwości.

Drzwi znów się otwierają i staje przed nią kolejny urzędnik imigracyjny. Jest młody, ma skrzywione usta.

– Pani, hm… – Szuka jej nazwiska na liście, którą przyniósł ze sobą, i odczytuje je tak, jakby składało się z trzech niezależnych części. – Irene. Dalila. Mwathi.

– Tak.

– Zgadza się, dobrze. Niech pani idzie ze mną.

Prowadzi ją z powrotem do „zagrody dla owiec”, ma jej walizkę. Obaj Somalijczycy nadal tam są. Pozostali zniknęli. Dalila siada na tym samym krześle, co wcześniej. Po chwili wchodzi jakiś funkcjonariusz i zabiera Somalijczyków.

Dziewczyna czeka sama. To kolejne pomieszczenie bez okien, pełne różnych rzeczy. Rozgląda się uważnie, czując, jak w jej piersiach zaczyna narastać niepokój.

„Krew jest taka sama” – szepcze do siebie, zerkając na strup. Tym razem jednak to nie wystarcza, żeby się uspokoić.

Pobliski automat z napojami szumi jak lodówka. Jest sponsorowany przez Coca-Colę.

„Coca-Cola” – mówi do siebie szeptem. Cola jest taka sama.

Franta – taka sama.

Schweppes – taki sam.

Sprite – taki sam.

Ale wlot na monety jest inny. Aby zająć czymś umysł, znów zaczyna swoją grę.

Kamera monitoringu – taka sama.

Wzór na wykładzinie – inny.

Zraszacze przeciwpożarowe – inne.

Logo recyklingu – inne.

Dalila prowadzi w głowie swoją zabawę bez końca, skupiając się na poszczególnych przedmiotach w pomieszczeniu. Dostrzega wszelkie różnice, natomiast to, co jest podobne, przypomina jej troszkę dom.

Burczy jej w brzuchu, ale nie ma śmiałości zjeść bułki z torebki. Jest pewna, że ma czekać na funkcjonariuszkę Nitę. Kiedy po półtorej godziny agentka Nita rzeczywiście otwiera drzwi, trzyma w ręku paszport i inne dokumenty Dalili.

– Skontaktowałam się z pani ciotką, tak? Czeka na panią w hali przylotów.

Dalila nie wie, co odpowiedzieć.

– Proszę zabrać swoje rzeczy, zaprowadzę panią.