Dekada. Tom 2. Na tropie - ebook

Październik 1992

I

Drgnęła, gdy za oknem rozległy się kroki. Serce podeszło jej do gardła.

To on! – pomyślała, rozpoznając charakterystyczny chód. Głośny, chwiejny, coraz szybszy.

Boże, to on!

Otworzyła oczy i przygryzła palec.

Nieśmiała nadzieja, że dzisiaj już nie wróci, że gdzieś się zaszyje, że zaśnie w cudzym mieszkaniu, u jakichś znajomych, gwałtownie umarła.

Dziewczynka odrzuciła kołdrę, usiadła na łóżku i w ogromnym skupieniu zaczęła nasłuchiwać dźwięków dobiegających z podwórka.

Tak, to on.

Słyszała, jak się zataczał, jak bełkotliwie nucił jakąś głupią piosenkę.

Był coraz bliżej. Jeszcze kilka kroków i otworzy drzwi, włączy światło i wejdzie na schody. A potem, po kilkunastu sekundach szurania, wtoczy się do domu i zacznie wrzeszczeć. Może też rzucać przedmiotami. I mamą. No chyba że potknie się na progu i zaśnie. Albo skieruje się od razu do łazienki, usiądzie na klozecie i tam urwie mu się film.

„Urwał mu się film” – tak mówili chłopcy o swoich tatusiach, którzy wolne wieczory zazwyczaj spędzali w barze na sąsiednim osiedlu.

Drgnęła, gdy nocną ciszę zakłócił brzęk rozbitego szkła.

Pewnie to pusta butelka.

Zamknęła powieki i ujrzała brodatą twarz, przekrwione oczy i ślinę w kącikach ust. Do jej uszu doszły słowa:

Teraz wódkę pijesz, śmiejesz się wesoły / Jak nie będziesz wierny, utnę ci dzyndzoły / Nie będę, nie będę po tobie płakała / Będę wino piła, chłopakom dawała.

Na plecach poczuła zimne krople potu.

Wzięła głęboki oddech i powoli wypuszczała powietrze, próbując uspokoić swoje dwunastoletnie ciało.

Cisza. Nagłe skrzypnięcie otwieranych drzwi, trzask.

Wszedł na klatkę.

Chwyciła ukochanego misia za kudłatą nóżkę i przylgnęła do ściany.

Człapanie. Raz, dwa, trzy, stop. Po chwili znowu ruszył. Raz, dwa, trzy, cztery, pięć. Stop.

– Noż kurwa. – Usłyszała i jednocześnie poczuła zimne ukłucie w sercu.

Spojrzała w stronę przeszklonych drzwi. Podłoga zaskrzypiała. Przez szybę ujrzała cień mamy, która wyszła do przedpokoju. Gdy zazgrzytał zamek, westchnęła głośno i chwyciła klamkę.

Dziewczynka zacisnęła pięści i zmrużyła oczy.

Tata wpadł z łoskotem do mieszkania i zderzył się z szafą, z której coś musiało spaść, pewnie kartony z włóczką do robótek na drutach.

Kopnął je.

– Ja pierdolę! – burknął. – Co to za burdel?!

– Cicho! – szepnęła mama. – Basia śpi.

Chciała go dotknąć, ale on brutalnie odepchnął jej rękę.

– Czego ty chcesz, kobito? – warknął.

– Basia śpi. Jest już noc, trzeba iść spać. Chodź do łóżka.

– Tylko nie tym tonem! Nie tym tonem, do kurwy nędzy!

– Połóż się, proszę.

– A niby dlaczego?

Cienie rodziców zbliżyły się do siebie. Szczupła, niska sylwetka mamy i wysoka, zwalista postać taty.

– Idź spać, jesteś pijany!

Basia skuliła się w sobie, słysząc lekko podniesiony głos mamy. Wiedziała, że to był błąd. Kiedy tata jest w takim stanie, nie wolno go drażnić. Wszystko go wtedy denerwuje, byle co może wywołać w nim agresję.

Trzeba było powiedzieć to łagodniej. Albo w ogóle nic nie mówić.

Cisza.

Uderzy? Uderzy czy nie?

A lubił uderzać znienacka. Uspokajał się, rozluźniał i nagle podnosił rękę, po czym uderzał w głowę albo w brzuch. Czasami, kiedy wpadł w furię, chwytał mamę za włosy i obijał ją o ścianę.

Uderzy czy nie?

Uderzył.

Raz. Tylko raz.

Basia usłyszała głuche plaśnięcie i zamknęła oczy.

– Nie położę się! – wykrzyknął tata. – Przestań mi rozkazywać! Bo popamiętasz – dodał. Wyszedł, z całej siły trzaskając drzwiami.

Dziewczynka, dygocząc, słyszała, jak pospiesznie zbiegał ze schodów. Gdy zniknął gdzieś w osiedlowych ciemnościach, schowała głowę pod poduszkę i zaczęła płakać.

Ostatnia awantura miała miejsce dwa tygodnie temu, a to oznaczało, że przez najbliższe dni tata będzie przychodził do domu pijany i zły.

Ostatnia awantura. Dobrze pamiętała ten dzień, a właściwie wieczór. Mama wkładała pościel do pralki. Nagle do mieszkania wszedł tata. W milczeniu wkroczył do łazienki. Złapał mamę wpół, wrzucił do wanny i zaczął okładać pięściami…

– Córeczko! Córeczko!

Basia wyciągnęła głowę spod poduszki i spojrzała na mamę, która stanęła w progu i próbowała się uśmiechnąć.

Na jej policzku widniał czerwony ślad od uderzenia.

– Słucham? – Usiadła na łóżku i wytarła wilgotne oczy.

– Spakuj się do plecaka, pójdziemy przenocować do cioci Halinki.

Pokiwała głową i spojrzała na krzesło, na którym tkwił plecak ozdobiony wizerunkiem Myszki Miki.

– Zaczyna się – szepnęła mama. – Nie ma co ryzykować.II

Podinspektor Rambert, szef Wydziału Dochodzeniowo-Śledczego, spojrzał smutno na zebranych i szepnął do mikrofonu:

– Byłeś jednym z najlepszych policjantów, z jakimi dane mi było pracować. – Westchnął. – Żegnaj, przyjacielu! – dodał i po krótkim wahaniu kontynuował: – Może kiedyś do nas dotrze, że naprawdę odszedłeś. Na zawsze. Może. Bo teraz mamy wrażenie, że po prostu wyjechałeś na długie wakacje, gdzieś daleko… – Oficerowi załamał się głos. – Żegnaj!

Katia spojrzała na drobną kobietę, którą podtrzymywało dwóch zasępionych dwudziestolatków. Z jej oczu popłynęły łzy. Chłopcy zwiesili głowy.

Zerknęła na podinspektora Buryłę, naczelnika Wydziału Kryminalnego, stojącego tuż za wdową i w milczeniu wpatrującego się w trumnę. Nieco dalej stał Miszczu, kolega z Sekcji Zabójstw i Rozbojów. Miał na sobie zbyt luźny czarny garnitur, krzywo zawiązany krawat i cały czas dotykał dłonią napuchniętego policzka. Pewnie wciąż bolał go ząb.

Jak on nazwał dentystę? Zębolog? Nawet zabawnie.

– Szef się wzruszył – mruknął jej do ucha sierżant Ostrowski, z którym przyjechała na uroczystość. Gdy się nachylił, poczuła przyjemny zapach perfum.

Uśmiechnęła się.

– Nie wiedziałam, że byli tak blisko zaprzyjaźnieni – odparła szeptem, spoglądając na kolejne twarze. Za Rambertem dostrzegła komendanta, który stał w towarzystwie kilku umundurowanych mężczyzn i kobiet.

Nagle uderzyło ją, jak pożółkłe liście kontrastowały z czernią ubrań żałobników. Lubiła jesień. Jej zapach, intrygujące gry kolorów, kałuże na chodnikach, coraz niższe temperatury. Właśnie, chłód, zimno. Jej matka nigdy nie mogła tego zrozumieć. „Przecież każda kobieta uwielbia ciepło, tej!” – mówiła, znienacka podnosząc intonację.

No cóż, ja jestem inna.

– Bo nie byli, ale gdzieś tu niedaleko leży jego kobieta – oznajmił półgłosem Ostry. – Zginęła w wypadku samochodowym…

– Dawno?

– Jakieś pięć lat temu.

– Żona?

– Nie. Z żoną rozstał się dzień przed wypadkiem… przyjaciółki…

Katia zmarszczyła brwi i spojrzała na kolegę, niecodziennie ubranego, bo w ciemne sztruksy i czarną marynarkę. Na chwilę porzucił swój rockowy styl.

Nieopodal trumny ustawiła się kompania honorowa uzbrojona w karabinki. Powietrze przeszyły pierwsze komendy wypowiedziane ostrym, dobitnym głosem.

– Smutna historia – szepnął sierżant.

– Ładuj! – Usłyszeli.

– Salwa!

– Pal!

Rozległ się huk wystrzałów.

Katia spojrzała na wdowę, która zapłakała głośno i wtuliła się w jednego z synów. Drugi głaskał ją czule po głowie.

– Przełóż!

– Pal!

Zawyły syreny. Ktoś zaintonował pieśń, którą podłapało parę osób. Po paru sekundach większość zebranych zaczęła nucić pod nosem:

Już zgasło słońce nad horyzontem / Dobiegł twej ziemskiej wędrówki kres / Do twego Boga zdążasz wędrowcze / By w szczęśliwości zanurzyć się.

Gdy Katia nieśmiało dołączyła do śpiewających, poczuła gęsią skórkę.

O co chodzi, co się ze mną dzieje?

Przecież od siedemnastych urodzin konsekwentnie i ostentacyjnie unikała kościelnych rytuałów i wzruszeń. Nucąc, uprzytomniła sobie, że jest bardzo wrażliwa na religijne utwory o śmierci, a szczególnie na jeden, wielkanocny: „O śmierci, gdzie jesteś, o śmierci?”. Gdy go słyszała, z jakichś tajemniczych powodów się rozklejała. Z tajemniczych, bo przecież zupełnie nie wierzyła w zmartwychwstanie. Nie ma żadnego zmartwychwstania, jest tylko absolutny koniec wszystkiego. Do piachu, potem robale, the end.

Gdy pieśń wybrzmiała i atmosfera nieco się rozluźniła, podszedł do nich sierżant Kowalski. Miał na sobie nowiutki czarny garnitur, śnieżnobiałą koszulę i błyszczące lakierki.

– Jedziecie na stypę? – zapytał. – Nad Jeziorem Maltańskim będzie impreza.

Ostrowski spojrzał na Katię i mrugnął do niej zachęcająco.

– Masz ochotę na funeralną wyżerkę?

Posterunkowa wyszczerzyła zęby.

– Brzmi zachęcająco – odparła.

– W takim razie zapraszam do mojego dzielnego fiata sto dwadzieścia sześć pe.

• • •

Zygmunt Bossowski, komendant wojewódzki policji w Poznaniu, zwany przez podwładnych Bossem, podniósł pięćdziesiątkę mrożonej wódki i stuknął się z Buryłą.

– Za Henia – powiedział. – Oby mu się udało na tamtym świecie.

– Za Henia.

Wypili i zagryźli kiszonym ogórkiem. Chwilą milczenia uczcili pamięć zmarłego przed tygodniem Henryka Kalupy, sześćdziesięcioletniego dochodzeniowca, uważanego za jednego z ostatnich prawdziwych mistrzów w tej branży.

– Słuchaj, Andrzeju.

– No słucham cię, Zygmuncie.

Bossowski sięgnął widelcem po kawałek szynki, pochłonął go, wytarł usta i zerknął na podwładnego. Ten odwzajemnił spojrzenie, zastanawiając się, jak bardzo nieprzyjemną rzecz usłyszy. Od dłuższego czasu w firmie panowała paskudna atmosfera. Chaos, ciągłe przetasowania, coraz więcej roboty, naciski polityków.

Chwila ciszy.

– Jest pomysł, żeby w końcu zdjąć Harry’ego.

– Zdjąć?

– Ze stanowiska szefa Sekcji Zabójstw i Rozbojów.

Buryła zmarszczył brwi i lekko uniósł się na krześle.

– Kto, kurwa, wpadł na taki pomysł?

Boss odchrząknął.

– Warszawa – odparł, ściągnął usta i po chwili dodał: – Zresztą, to byłaby sensowna decyzja.

– Dlaczego? – zapytał gwałtownie Buryła. – Zakładasz, że Harry nie żyje? Nie za szybko? Owszem, gdzieś przepadł, zniknął, ale znasz go przecież…

Komendant podniósł dłoń i warknął:

– Właśnie dlatego, że go znam! Trzeba go odsunąć i przerzucić w jakieś spokojne miejsce… Byłby dobrym szkoleniowcem. Albo nawet wysłać na emeryturę, żeby mógł solidnie odpocząć, wylizać rany.

– Przecież on ledwo przekroczył czterdziestkę! – zaperzył się Buryła.

– Ale ma życiorys żołnierza, który przeżył kilka krwawych wojen – warknął Bossowski i sapnął ciężko. – Owszem, to świetny glina – dodał, zmieniając ton na nieco bardziej polubowny. – Ale na wykończeniu. Wiesz o tym dobrze. Gdyby nie twoja sympatia do niego, już dawno bym go… odstawił. Dla jego własnego dobra.

– Ale w tym momencie? To zwyczajne świństwo! Być może ważą się jego losy, a ty chcesz go zdegradować. Powinniśmy go najpierw odnaleźć!

Komendant się skrzywił. Ponownie chwycił widelec, rozejrzał się uważnie po stole, namierzył grzybki w occie, zjadł jednego i wycedził:

– Znajdźcie go, a potem… pogadamy.

Naczelnik zaśmiał się ironicznie i pokręcił głową. Pomyślał chwilę, zmrużył oczy i zapytał:

– A kogo wielce szacowna Warszawka chce mianować na kierownika mojej sekcji?

Bossowski otworzył usta, żeby odpowiedzieć, ale w tym momencie jeden z grupki policjantów siedzących na drugim krańcu stołu wstał i krzyknął:

– Ze mną się nie napijesz? Ze mną? Jesteś na stypie, to pij, a nie marudź, że samochodem przyjechałeś!

Parę osób zachichotało, nie przerywając krojenia kotletów.

– Nie odmawiaj Kozakowi! – odkrzyknął ktoś i wszyscy jak na komendę dotknęli swoich kieliszków, a potem przenieśli oczy na kolegę, który otworzył butelkę żytniej i ukłonił się w pas.

Komendant i naczelnik patrzyli przez chwilę na podwładnych.

– Kto ma zostać kierownikiem? – ponowił pytanie Buryła.

– Taki jeden komisarz z centrali.

– Niech zgadnę, czyjś synalek?

– Bury, poraża mnie bystrość twojego intelektu i znajomość realiów pracy w policji.

Buryła prychnął. Bossowski wzruszył ramionami.

Zamilkli na chwilę.

– Zjedz sobie grzybka – rzucił komendant. – Pyszne są.

– Wolę śledzia – zripostował naczelnik.

• • •

Rambert wzniósł kieliszek, wychylił i odstawił głośno naczynie. Odczekał, aż wódka rozpłynie się po ciele, a potem ugryzł ogórka. Przełknąwszy, spojrzał na swoich słuchaczy: Katię, Ostrowskiego i Kowalskiego.

Zebrało mu się na kombatanckie wspominki.

Uroczystość pogrzebowa, podczas której pożegnali komisarza Kalupę, wprawiła go w nostalgiczny nastrój, a wódka, porządnie schłodzona i dziś wyjątkowo smaczna, obudziła w nim gawędziarza. Musiał się wygadać, musiał wyrzucić mnóstwo słów i obrazów, które od wielu lat regularnie osadzały się gdzieś na dnie umysłu.

Siedząc przy stole, obserwując swoich kolegów i koleżanki, przepijając do nich, zaczął przypominać sobie swój zawodowy życiorys. Pointa była taka: fachu nauczył go właśnie Kalupa. I o tym właśnie chciał dzisiaj snuć opowieści.

Być może w tej intensywnej potrzebie dałoby się wyczuć pewną nerwowość i powiązać ją ze wspomnieniem Julii, obok której grobu dziś przeszedł, ale z całych sił starał się nie myśleć o swojej nieżyjącej przyjaciółce. Jutro musiał wcześnie wstać i w miarę wypoczęty pójść do roboty.

– Henio to był wzór dochodzeniowca – powtórzył po raz kolejny. – Skrupulatny, rozsądny i rozbrajająco pragmatyczny. – Uśmiechnął się do siebie. – Pamiętam jedno zdarzenie z cyklu „Nietypowe zatrzymanie”.

Ostrowski zerknął na Katię, która zatknęła niesforny kosmyk włosów za ucho. Uwielbiał ten jej gest.

Kowalski uchwycił rozanielone spojrzenie kolegi i zmarszczył brwi.

– Któregoś dnia Henio wezwał na komendę faceta podejrzanego o kilkanaście włamań do sklepów z elektroniką – podjął Rambert. – Zrobił to jednak pod pozorem jakichś niewinnych formalności. Lubił takie podstępy. Jego znak markowy. Uprzejme zaproszenie na spotkanko, żeby coś wyjaśnić, podpisać, a potem, oczywiście przy kawce, szereg pytań, które nagle podążają w dziwnym kierunku, i w końcu szokująca pointa: jesteś zatrzymany, kruca fuks. Dawaj rączki, muszę je zaobrączkować. – Podinspektor się roześmiał. – Klient wszedł do środka. Usiadł na krześle, a potem wstał i zaczął się nerwowo kręcić. Coś chyba przeczuwał. W pewnym momencie nieoczekiwanie włożył rękę przez okienko w pomieszczeniu dyżurki i nacisnął guzik odblokowujący drzwi do budynku. Potem błyskawicznie je otworzył i rzucił się na schody. Ktoś za nim krzyknął. Wtedy Henio wysunął głowę z pokoju i gdy zorientował się, że facet wybiegł z komendy, ruszył za nim w pogoń. Miał wtedy trzydzieści lat i całkiem niezłą kondycję. – Rambert zamilkł na chwilę. Nalał do szklanki pepsi, wziął kilka łyków i ciągnął dalej: – Szybko zorientował się, że jest szybszy i wytrzymalszy. Króliczek po kilkudziesięciu metrach ewidentnie zwalniał. Mógł go dopaść od razu, ale stwierdził, że nie chce mu się szarpać z nim na oczach przechodniów. Był ubrany po cywilnemu, mogłoby się zrobić zamieszanie, a poza tym facet był napakowany, a on nie miał pistoletu, pałki, nawet kajdanek. – Pauza na kilka kolejnych łyków. – Dlatego postanowił go najpierw zmęczyć. Zwolnił i truchtał sobie za delikwentem spokojnie. Po kilkuset metrach klient padł ze zmęczenia. Zmęczył się strasznie, nie mógł złapać oddechu, świszczał jak parowóz. Henio podrapał się po wąsach, podszedł do niego, pomógł mu się podźwignąć i razem wrócili na komendę, gdzie nastąpiło oficjalne zatrzymanie.

• • •

Znad Jeziora Maltańskiego powiewał przyjemny jesienny wiaterek. Mężczyźni przez chwilę wodzili wzrokiem za skrzeczącymi mewami, które unosiły się nad granatową taflą. W oddali, na drugim brzegu, majaczył całoroczny stok narciarski.

Buryła wypuścił dym, próbując uformować go w zgrabne kółeczka, po czym zdusił peta w popielniczce stojącej tuż przy wejściu.

– Poczekaj, coś ci przyniosę – rzucił i otworzył drzwi.

Z wnętrza Restauracji Maltańskiej, w której odbywała się stypa, dobiegał gwar rozmów, szczęk sztućców i zapach schabowych. Gdy podinspektor wszedł do środka, dziennikarz kiwnął głową, wyciągnął z kieszeni marynarki piersiówkę, upił spory łyk i westchnął przeciągle. Przypomniał sobie nagle spoczywające w trumnie zwłoki Kalupy.

Obraz kumpla, martwego kumpla, wywołał w nim lęk.

Od paru lat myśli o śmierci wprawiały go w coraz większy popłoch. Często śniły mu się pogrzeby. Parę dni temu obudził się tuż przed świtem zlany potem – przerażony stwierdził, że szedł za swoją własną trumną.

Zadrżał i na chwilę przymknął oczy. Chciał się pozbyć powidoku twarzy Henia, dziwnie zapadniętej, niepodobnej do siebie.

Czy to naprawdę był on? Co się dzieje z naszymi gębami po śmierci? – myślał gorączkowo. Dlaczego nasze mordy tak się zmieniają?

Ponure pytania przerwało głośne chrząknięcie.

– Weź to!

Otworzył oczy i dostrzegł Buryłę, który rozgryzał coś w zębach.

– Co to? – burknął Misio, zerkając jednocześnie na szarą wiązaną teczkę, którą policjant wyciągnął w jego stronę.

– Opowieści starego szkieła.

– Że co?

Buryła podrapał się po świeżo przystrzyżonych wąsach.

– Żona Henia dała mi to wczoraj – oznajmił.

Dziennikarz chwycił teczkę, lustrując ją uważnie.

– Okazuje się, że w zeszłe lato Henio zasiadł do maszyny i zaczął wystukiwać wspomnienia z policyjnego frontu – wyjaśnił podinspektor.

– Nic mi o tym nie mówił.

– Nikomu nie mówił. – Buryła wzruszył ramionami. – Ale chyba mu nie szło, bo ograniczył się do opisu jednego śledztwa. Reszta to jakieś odręczne notatki.

– Jakiego śledztwa?

– Kryptonim „Pociąg”. Pamiętasz?

Misiński zmarszczył brwi.

– Jak przez mgłę – mruknął.

– Mocna, cholernie brutalna historia. Z lat osiemdziesiątych. Zakończona skórką.

– Skórką?

– No, wyrokiem śmierci… Podstawowych pojęć nie znasz, chłopie?

Dziennikarz mimowolnie się wzdrygnął. Pieprzona śmierć – warknął w duchu i nagle poczuł, że musi się napić. Więcej niż zazwyczaj. Jak nie z tej, to z tamtej.

Buryła poklepał go po ramieniu.

– Przeczytaj – powiedział. – Może uda ci się to przerobić na opowiadanie albo powieść. – Poprawił pasek, który trochę się poluzował, i pogłaskał się po wydatnym brzuchu. – A teraz wybacz, wracam na imprezę. Boss chciał ze mną zamienić parę słów.

– Udanych pogwarek. – Redaktor uśmiechnął się kwaśno.

Mężczyźni uścisnęli sobie mocno dłonie.

Podinspektor wrócił do środka, a dziennikarz przeszedł przez parking, usiadł na ławce i otworzył teczkę. W środku mieścił się plik kartek spiętych zardzewiałym spinaczem. Rzeczywiście były to „Opowieści starego szkieła”. Poślinił palce i zaczął wertować zawartość teczki.

Najważniejszą część maszynopisu stanowił tekst zatytułowany „Kryptonim «Pociąg»”, który zaczął się bardzo nastrojowo, trochę w stylu „Bestii ludzkiej”, słynnej książki Emila Zoli.

Rozsiadł się wygodnie, rozejrzał po okolicy, zatrzymał na chwilę wzrok na parze przygarbionych staruszków, który niespiesznie szli wzdłuż brzegu.

• • •

Mała stacyjka. Jesienna mgła, deszcz, zmrok, opadające liście, lekki szum wiatru. Łoskot żelaznych kół.

Z mgły, niczym ślepia potwora, wyłaniają się dwa reflektory. Stalowa bestia zatrzymuje się. Do pociągu wsiadają podróżni. Dyżurny ruchu daje sygnał odjazdu. Syk pary, stukot kół, czarny potwór rusza przed siebie, w ciemną, mglistą noc.

Nieliczni podróżni zajmują miejsca w słabo oświetlonych przedziałach. Młoda dziewczyna wyciąga z plecaka książkę. Zaczyna ją czytać. Nagle słyszy gwałtowne szarpnięcie drzwi. W progu staje mężczyzna. Brudny, spocony, zakrwawiony. Ma dziwny wyraz twarzy: lewy kącik ust opada w dół.

Szczerzy zęby, a potem rzuca się na nią gwałtownie.

• • •

Misio podniósł głowę znad maszynopisu, odłożył go na ławkę, znowu sięgnął po piersiówkę i wziął solidnego łyka.

– Pamiętam tę historię – szepnął do siebie i wrócił do lektury.

Po kilku poetyckich wstawkach narrator zrobił cięcie, przypomniał, że sprawa, którą ma zamiar zrekonstruować, „poruszyła opinię publiczną w całym kraju”, i ponownie zanurzył się w tekście.

„Był poniedziałkowy poranek, parę minut po siódmej. Porucznik Kalupa usiadł właśnie przy biurku, podmuchał gorącą kawę, sięgnął po gazetę i zaczął studiować wyniki meczów piłkarskich.

Gdy był w połowie tabeli, otworzyły się drzwi. W progu stanął chorąży Tomasz Harwej, pseudonim Harry. Przystojny trzydziestoparolatek, przypominający trochę Michaela Praeda, serialowego Robin Hooda.

– Koniec prasówki, przyjacielu – oznajmił z lekka przepitym głosem.

– Bo?

– Jedziemy do Radliczyc.

– Gdzie?

– Okolice Kalisza.

– A co tam się stało?

– Na stacji znaleziono zwłoki młodej dziewczyny. Brutalne zabójstwo.

Kalupa westchnął, spojrzał tęsknym wzrokiem na kubek oraz gazetę i energicznie podźwignął się z krzesła.

– Kruca fuks – mruknął, po czym ruszył za kolegą, który wyszedł pospiesznie na korytarz, stukając obcasami swoich kowbojskich butów”.

Kowalski chwiejnym krokiem wyszedł z sali, czknął i przystanął. Oparł się o kolumienkę, czując, że alkohol zaczyna przejmować nad nim władzę.

W mordę – pomyślał. Przecież nazajutrz musiał iść do roboty.

Na korytarzu wypełnionym kłębami dymu robiło się coraz tłoczniej i hałaśliwiej. Wokół okrągłego stolika ustawionego tuż przy drzwiach do łazienki zebrała się spora grupa mężczyzn, w większości operacyjniaków.

– Pijemy! – zakomenderował ktoś tonem nieznoszącym sprzeciwu.

Sierżant przetarł oczy. To był Kozak, niewysoki, chudy i wąsaty komisarz z kryminalnego.

Wszyscy jak na komendę dotknęli językami posolonych dłoni, unieśli kieliszki, wypili, stuknęli nimi głośno o stół i zagryźli kawałkami cytryny.

– Ogień!

– Moc!

– Pierwszy raz piję tequilę!

– Dobre jak byk!

Kowalski zerknął na Ostrowskiego, który sięgnął po butelkę z charakterystyczną czerwono-żółtą naklejką, obejrzał ją dokładnie i zapytał wyraźnie zaciekawiony:

– Kozak, skąd masz taki fajny trunek?

Komisarz poluzował krawat, zdjął go i schował do kieszeni. Wyjął z wnętrza czarnej marynarki paczkę klubowych, zapalił, wypuścił dym i mruknął:

– Od takiej jednej cwaniary… – Zachichotał i dodał: – Słodkoustej obciągary. – Cmoknął przeciągle, wywołując rechot kolegów.

Co za wieśniaki – pomyślał Kowalski, zamykając na chwilę oczy i przełykając ślinę. Zabulgotało mu w żołądku. Sięgnął do paska i niezdarnie zaczął go poluzowywać o kilka oczek. Gdy policjanci w końcu umilkli, ktoś rzucił:

– Słyszeliście? Podobno Warszawa chce zdjąć Harry’ego z kierownika Sekcji Zabójstw.

– Że co?

– Kto go zastąpi?

Kozak zaciągnął się. Gdy wypuścił dym, zdusił peta w srebrnej popielnicy. Na serdecznym palcu lewej dłoni miał sygnet z czaszką. Spojrzał na kolegów i burknął:

– Jakiś smerf ze stolycy. – Chwycił butelkę i powąchał. – Te chuje z Wiejskiej regularnie rozpierdalają nam firmę – warknął. – Od przełomu! – dodał i uniósł palec.

Kowalski poczuł, że zjedzone mięso zaczyna podchodzić mu do gardła. Wziął głęboki oddech.

– Zlikwidowali komendy miejskie – mówił coraz głośniej Kozak. – Powyrzucali na bruk starych majstrów, poprzyjmowali jebanych żółtodziobów, a teraz wysyłają w teren jakichś jełopów, którzy na niczym się nie znają.

Pokręcił głową i zaczął rozlewać alkohol do kieliszków. Gdy doszedł do trzeciego albo czwartego, zaczął nucić:

Nieprzespanej nocy znojnej / Jeszcze mam na ustach ślad / U Grubego Joska przy ulicy Gnojnej / Zebrał się ferajny kwiat.

Nagle na korytarzu pojawiła się Katia. Szybkim krokiem podeszła do drzwi i chwyciła za klamkę. Gdy Ostry dostrzegł dziewczynę kątem oka, zerwał się i ruszył za nią, wykrzykując jej imię.

Kowalski uśmiechnął się na ten widok, ale bardzo szybko zmienił wyraz twarzy, zakrył dłonią usta i pobiegł do łazienki. Jego wymiotom akompaniował chóralny śpiew chłopaków z kryminalnego:

Bez jedzenia i bez spania / Byle byłoby co pić / Kiedy na harmonii Feluś zaiwania / Trzeba tańczyć, trzeba żyć.

Ciąg dalszy w wersji pełnej

Fragment pieśni religijnej „Już zgasło słońce” (przyp. red.).

Fragment utworu „Bal na Gnojnej” Stanisława Grzesiuka. Tekst autorstwa Juliana Krzewińskiego i Leopolda Brudzińskiego.