Dla Ciebie płonę - ebook

Nan

Męż­czyź­ni za­wsze mnie wku­rza­li. Za­wsze chcie­li cze­goś ode mnie, ale ni­g­dy nie chcie­li mnie sa­mej. Wy­star­cza­ła mi chwi­la, żeby ich przej­rzeć. Kie­dy na mnie pa­trzy­li, my­śle­li: „cór­ka gwiaz­dy roc­ka” i „pie­nią­dze”. Więk­szość z nich po ci­chu li­czy­ła na to, że dzię­ki zna­jo­mo­ści ze mną tra­fią na okład­ki ko­lo­ro­wych ma­ga­zy­nów.

To wszyst­ko spra­wi­ło, że w pew­nym mo­men­cie stra­ci­łam sza­cu­nek do ga­tun­ku mę­skie­go. Wy­jąt­kiem był mój brat Rush. On je­den był przy mnie za­wsze, kie­dy go po­trze­bo­wa­łam – no, może poza pa­ro­ma przy­pad­ka­mi, kie­dy za­cho­wa­łam się jak skoń­czo­na zoł­za wo­bec jego żony, Bla­ire. Ale kie­dy prze­szła mi za­zdrość o nią, Rush z po­wro­tem stał się moim opar­ciem. A ja za­czę­łam cie­szyć się jego szczę­ściem.

Zro­zu­mia­łam, że nad­szedł czas, że­bym do­ro­sła i wy­po­wie­dzia­ła woj­nę wła­snym de­mo­nom. Na po­cząt­ku nie szło mi naj­le­piej, cho­ciaż nie było też naj­go­rzej. Ja­koś so­bie ra­dzi­łam. Na swój spo­sób…

Po­czu­łam wi­bra­cje i spoj­rza­łam na te­le­fon. Na ekra­nie wy­świe­tli­ła się twarz Ma­jo­ra. To był je­den z mo­ich naj­now­szych „złych po­my­słów”. Ma­jor był odro­bi­nę zbyt ko­cha­ny i słod­ki – na ogół lu­bi­łam choć odro­bi­nę ak­cji – ale małą ry­skę na jego nie­mal ide­al­nej po­sta­ci sta­no­wi to, że był na­praw­dę do­bry w te kloc­ki. Uwiel­biał ko­bie­ty. Uwiel­biał być w cen­trum ich uwa­gi. My­ślał, że by­łam głu­pia i nie wie­dzia­łam, że kie­dy nie był ze mną, spo­ty­kał się z kimś in­nym. Ale jego ta­lent ak­tor­ski nie był tak do­szli­fo­wa­ny, jak mu się wy­da­wa­ło. Po spo­so­bie, w jaki od­pi­sy­wał mi na wia­do­mo­ści, by­łam w sta­nie do­my­ślić się, że jest z inną ko­bie­tą albo że nie ma dla mnie cza­su.

My­śla­łam, że je­stem od­por­na na jego sztucz­ki, ale co­raz trud­niej było mi utrzy­mać ser­ce w ry­zach i nie pod­dać się jego uro­ko­wi. Za­czy­na­łam mu ule­gać, cho­ciaż do­brze wie­dzia­łam, że je­stem tyl­ko jed­ną z wie­lu.

Co ro­bisz?

To był stan­dar­do­wy SMS, któ­ry do­sta­wa­łam od nie­go, kie­dy czuł się sa­mot­ny i znu­dzo­ny. Na po­cząt­ku my­śla­łam, że był szcze­rze za­in­te­re­so­wa­ny tym, co od­po­wiem, ale kie­dy uświa­do­mi­łam so­bie, jak czę­sto sło­wa: „cześć, ko­cha­nie” i „kot­ku” po­ja­wia­ły się na ekra­nie jego te­le­fo­nu, kie­dy spę­dzał czas ze mną, zro­zu­mia­łam, że to wszyst­ko pic na wodę.

Wszy­scy fa­ce­ci to ściem­nia­cze. Na­wet ci o wiel­kim ser­cu. Nie ufa­łam męż­czy­znom, ale nie­ste­ty, po­trze­bo­wa­łam ich. Chcia­ła­bym nie pra­gnąć tak bar­dzo ich wzglę­dów i uwa­gi, ale taka już by­łam. Nie­na­wi­dzi­łam tego w so­bie i czę­sto pró­bo­wa­łam to ukryć, ale z każ­dym dniem było co­raz trud­niej. To, że Rush dla swo­jej wy­bran­ki po­rzu­cił tryb ży­cia aman­ta, a jego naj­lep­szy przy­ja­ciel – i mój eks­ko­cha­nek – Grant Car­ter za­mie­nił się w przy­kład­ne­go męża Har­low, nie uła­twia­ło spra­wy. Ja nie by­łam taka jak Bla­ire czy Har­low. Nie bu­dzi­łam w męż­czy­znach po­trze­by zmia­ny na lep­sze. Przy­zna­nie się do tego przed samą sobą było bo­le­sne, ale po­wo­li za­czy­na­łam się z tym go­dzić.

Tłu­mio­na złość, wstręt do sa­mej sie­bie i po­czu­cie nie­ade­kwat­no­ści mogą spra­wić, że w czło­wie­ku ro­dzi się nie­na­wiść. Robi się zgorzk­nia­ły. Sta­je się po­two­rem. A ja nie chcia­łam taka być. I im bar­dziej sta­ra­łam się igno­ro­wać Ma­jo­ra, tym go­rzej mi to wy­cho­dzi­ło. Od­pi­sy­wa­łam mu, li­cząc na to, że oka­że mi tro­chę uwa­gi i będę mo­gła choć przez mo­ment uda­wać, że coś do mnie czu­je. Że je­stem war­ta mi­ło­ści i mogę być dziew­czy­ną, dla któ­rej ja­kiś męż­czy­zna się zmie­ni.

Do­pie­ro wsta­ję – od­po­wie­dzia­łam i usia­dłam na łóż­ku.

Zo­ba­czy­łam na ekra­nie chmur­kę, któ­ra ozna­cza­ła, że od­pi­sy­wał na moją wia­do­mość, i po­czu­łam mo­ty­le w brzu­chu. Był sam. My­ślał o mnie.

Tak, wiem, to brzmi ża­ło­śnie, ale przy­naj­mniej jes­tem szcze­ra.

Śpioch. O któ­rej się po­ło­ży­łaś?

Rów­nie do­brze mógł­by sam so­bie za­dać to py­ta­nie. Po dwu­dzie­stej nie wy­słał mi już żad­ne­go SMS-a, a ja by­łam zbyt dum­na, że na­pi­sać albo za­dzwo­nić jako pierw­sza. W ostat­nim SMS-ie, któ­re­go od nie­go do­sta­łam, wy­da­wał się ode­rwa­ny od rze­czy­wi­sto­ści. Za­ło­ży­łam więc, że był z kimś in­nym.

Póź­no – od­pi­sa­łam tyl­ko. Praw­da jest taka, że le­ża­łam na ka­na­pie, opa­tu­lo­na ko­cem, oglą­da­łam trze­ci se­zon Plot­ka­ry i ja­dłam po­pcorn, któ­ry będę mu­sia­ła spa­lić dzi­siaj pod­czas jog­gin­gu.

A co ro­bi­łaś, że tak póź­no się po­ło­ży­łaś?

De­ner­wo­wa­ły mnie ta­kie py­ta­nia. Do­brze wie­dział, że może za­py­tać mnie o wszyst­ko, bo i tak po­wiem mu praw­dę. Ja ni­g­dy nie py­ta­łam go pro­sto z mo­stu o to, co ro­bił, bo wie­dzia­łam, że w od­po­wie­dzi do­sta­nę tyl­ko pół­praw­dę – naj­pew­niej tę część, któ­ra nie za­wie­ra­ła in­nych ko­biet.

Oglą­da­łam te­le­wi­zję.

Po­sta­no­wi­łam, że nie będę kła­mać tyl­ko po to, żeby wzbu­dzić w nim za­zdrość. Już daw­no temu uświa­do­mi­łam so­bie, że Ma­jor nie bywa o mnie za­zdro­sny, co, praw­dę mó­wiąc, było gor­sze niż po­li­czek. Z dru­giej stro­ny sama za­wsze mu wy­ba­cza­łam, tyl­ko dla­te­go, że był taki mi­lut­ki.

Plot­ka­rę czy Chi­rur­gów?

Wie­dział, ja­kie są moje ulu­bio­ne se­ria­le. Tak dużo o mnie wie­dział. Ko­lej­na rzecz, któ­ra tyl­ko wszyst­ko utrud­nia­ła.

Plot­ka­rę.

U mnie wszyst­ko do­brze – na­pi­sał i do­dał mru­ga­ją­cą buź­kę. Ża­den inny chło­pak, ja­kie­go zna­łam, nie uży­wał emo­ti­ko­nek. Na po­cząt­ku wy­da­wa­ło mi się to dziw­ne, ale te­raz tyl­ko na nie cze­ka­łam. To była nie­od­łącz­na część jego oso­by. Spra­wiał, że rze­czy, któ­re nor­mal­nie nie były sexy, ta­ki­mi się sta­wa­ły.

Zje­my ra­zem lunch? Coś ja­poń­skie­go?

Uwiel­biał ja­poń­ską kuch­nię.

A ja (cho­ciaż może tyl­ko trosz­kę?) chy­ba uwiel­bia­łam jego.

Pew­nie.Major

Ode­tchną­łem z ulgą. Ni­g­dy nie mia­łem pew­no­ści, kie­dy Nan była na mnie zła. Czy da­łem jej ku temu po­wód? Chy­ba nie. Nie mie­li­śmy sie­bie prze­cież na wy­łącz­ność i kil­ka razy przy­po­mi­na­łem jej, że tyl­ko ze sobą sy­pia­my. Nie chcia­łem, żeby my­śla­ła, że jest mię­dzy nami coś wię­cej. Ale wie­dzia­łem, że po ta­kiej dziew­czy­nie jak Nan mogę spo­dzie­wać się wszyst­kie­go.

Ko­bie­ta, któ­ra spę­dzi­ła noc w moim miesz­ka­niu, była o wie­le mniej wy­ma­ga­ją­ca od Nan. Była ra­do­sna i wy­lu­zo­wa­na. Nie mu­sia­łem się mar­twić, że ją roz­złosz­czę albo że do­pad­nie ją huś­taw­ka na­stro­jów, któ­ra po­psu­je wie­czór nam oboj­gu. Mo­głem też od niej rano wyjść i ni­g­dy nie wró­cić. Z Nan mu­sia­łem wy­trzy­mać, aż wy­ko­nam swo­ją ro­bo­tę. Mu­sia­łem spra­wiać, że bę­dzie się ze mną do­brze czu­ła. Nie mo­głem po pro­stu jej bzyk­nąć i odejść.

Z dru­giej stro­ny Sa­rah była prze­wi­dy­wal­na. Nie kle­iła się do mnie, ale też nie mia­ła wy­gó­ro­wa­nych ocze­ki­wań. Przy niej się nie stre­so­wa­łem, do­brze się ba­wi­łem i mo­głem za­spo­ko­ić swo­je po­trze­by. Lu­bi­łem ją, ale nie chcia­łem jej na sta­łe w swo­im ży­ciu. Nie w ten spo­sób. Sta­no­wi­ła po pro­stu prze­ciw­wa­gę dla przy­tła­cza­ją­cej oso­bo­wo­ści Nan.

Przy Nan za­po­mi­na­łem, że mię­dzy nami nie może być nic wię­cej. Moja pra­ca była waż­niej­sza. Nie mo­gli­by­śmy zo­stać parą. Ona po pro­stu jesz­cze o tym nie wie­dzia­ła.

Nie mu­sia­łem py­tać, co ro­bi­ła wczo­raj. I tak wie­dzia­łem. Ja mo­głem być za­ję­ty rand­ko­wa­niem, ale jej dom był pod sta­łym nad­zo­rem. Cope – mój szef, że tak po­wiem – ob­ser­wo­wał każ­dy jej ruch, kie­dy ja tego nie ro­bi­łem. Gdy­by wy­szła, i tak bym wie­dział do­kąd.

Na szczę­ście zo­sta­ła w domu, a ja mo­głem się za­ba­wić z Sa­rah. Kie­dy ostat­nio chcia­łem się z nią umó­wić, Nan za­dzwo­ni­ła do mnie roz­gnie­wa­na przez ja­kąś głu­po­tę i mu­sia­łem po­je­chać do niej i ją po­cie­szać. Była ni­czym bom­ba, któ­ra w każ­dej chwi­li mo­gła wy­buch­nąć, więc cały czas po­zo­sta­wa­łem czuj­ny.

Gło­śne pu­ka­nie do drzwi spra­wi­ło, że pod­sko­czy­łem ze stra­chu. Do­brze wie­dzia­łem, kto to, ale było jesz­cze za wcze­śnie, że­bym miał siłę za­wra­cać nim so­bie gło­wę. Nie zdą­ży­łem na­wet wy­pić kawy ani zjeść śnia­da­nia. Wes­tchną­łem cięż­ko, wy­sze­dłem z cie­płe­go łóż­ka, za­ło­ży­łem bok­ser­ki, któ­re wczo­raj rzu­ci­łem na pod­ło­gę, i ru­szy­łem do drzwi. Le­d­wo co je uchy­li­łem, Cope we­pchnął się do środ­ka. Był ode mnie nie­znacz­nie wyż­szy. Ale to nie wzrost de­cy­do­wał o jego wy­jąt­ko­wo­ści, tyl­ko jego oso­bo­wość. Kie­dy wcho­dził do po­miesz­cze­nia, za­własz­czał wszyst­ko, co się w nim znaj­do­wa­ło – a je­śli ktoś chciał­by mu w tym prze­szko­dzić, po pro­stu by go za­bił. Był tym ty­pem go­ścia, któ­re­mu nie na­le­ża­ło za­cho­dzić za skó­rę. Rów­nie bły­sko­tli­wy, co nie­zrów­no­wa­żo­ny. Wi­dzia­łem na wła­sne oczy, jak do­pa­dał swo­ją ofia­rę i za­bi­jał bez śla­du emo­cji na twa­rzy.

– Do­brze się wczo­raj ba­wi­łeś? – za­py­tał oschle.

– Tak, świet­nie. Dzię­ki, że py­tasz – od­par­łem rze­czo­wo, nie po­zwa­la­jąc mu wy­trą­cić się z rów­no­wa­gi. Nie opo­wia­da­łem mu jesz­cze o Sa­rah i na pew­no nie za­mie­rza­łem zmie­niać tego te­raz. Cope na­wet na mnie nie spoj­rzał.

– Przez cie­bie utknę­li­śmy w mar­twym punk­cie. Ona ci nie ufa. Do­brze wie, że je­steś pusz­czal­ski.

Pusz­czal­ski? A co mu do tego?

– My­lisz się, ufa mi.

Cope od­wró­cił się i spoj­rzał na mnie wzro­kiem, od któ­re­go na­wet Su­per­man zro­bił­by krok w tył.

– Oczy­wi­ście, że się nie mylę. Ta ko­bie­ta nie jest głu­pia. Wie o wszyst­kim. Po­zna­ła wy­star­cza­ją­co dużo męż­czyzn, żeby wie­dzieć, kie­dy ktoś spusz­cza ją na drze­wo.

– Za­bie­ram ją dzi­siaj na lunch! – od­pa­ro­wa­łem.

– To za mało. Ona może nie wie­dzieć, kim jest ta dru­ga dziew­czy­na, ale ja wiem. Sa­rah Jer­gins, miesz­ka przy Ra­ven­hurst Dri­ve 8431. Nan ma świa­do­mość, że wczo­raj spa­łeś z kimś in­nym. To zna­czy, że nie za­ufa ci na tyle, żeby ci się zwie­rzyć. A my po­trze­bu­je­my jej zwie­rzeń. Jest na­szą je­dy­ną wtycz­ką w Li­ving­ston. Była z nim bli­sko. Na pew­no coś wie. A my mu­si­my spraw­dzić co.

Kie­dy Cope szedł do drzwi, wy­ko­rzy­sta­łem oka­zję, że mnie nie wi­dzi, i zro­bi­łem w jego kie­run­ku kil­ka głu­pich min. Chy­ba tyl­ko po to, żeby udo­wod­nić so­bie, że da­lej je­stem nie­doj­rza­ły.

Zła­pał za klam­kę i się za­trzy­mał.

– Daję ci jesz­cze ty­dzień. Po­tem sam wkro­czę do ak­cji. Je­śli jej w so­bie nie roz­ko­chasz, będę mu­siał ci po­móc – po­wie­dział, szarp­nął za klam­kę i za­trzas­nął za sobą drzwi.

Fakt, że znał imię, na­zwi­sko i ad­res Sa­rah, mnie nie za­sko­czył. Ale jego po­mysł, że roz­ko­cha w so­bie Nan, był ab­sur­dal­ny. Nan lu­bi­ła męż­czyzn o twa­rzach mo­de­li. O twa­rzach stwo­rzo­nych dla du­że­go ekra­nu. Czy­li ta­kich jak moja. Lu­bi­ła też za­lot­nych i słod­kich chło­pa­ków.

Cope nie miał żad­nych szans. Miał dłu­gie wło­sy i przez więk­szość cza­su no­sił je spię­te w ku­cyk. Zde­cy­do­wa­nie prze­sa­dzał też z za­ro­stem. Po­wi­nien zgo­lić tę pusz­czę. Ow­szem, cia­ło miał ze sta­li, ale w ni­czym in­nym nie przy­po­mi­nał mnie. A Nan lu­bi­ła mnie. I to jesz­cze jak! Do­brze o tym wie­dzia­łem. Cope nie miał u niej żad­nych szans.

Gdy­by nie ob­cho­dzi­ły mnie jej uczu­cia, wy­star­czył­by je­den ruch z mo­jej stro­ny i wpa­dła­by jak śliw­ka w kom­pot. Ale nie chcia­łem jej ra­nić. Nie ko­cha­łem jej. I nie mia­łem na nią miej­sca w swo­im ży­ciu. Naj­pierw mu­sia­łem zro­bić coś in­ne­go.

Chwy­ci­łem te­le­fon i wy­sła­łem jej ko­lej­ne­go SMS-a.

Chcesz pójść na pla­żę po lun­chu? Albo może mia­ła­byś ocho­tę po­bie­gać?

Mo­głem ją na­mó­wić do zwie­rzeń bez pod­bi­ja­nia jej ser­ca. Bę­dzie tyl­ko mu­sia­ła mi za­ufać. My­ślę, że po­wo­li za­czy­na­ła. Gdy­by rze­czy­wi­ście wie­dzia­ła, że wczo­raj­szą noc spę­dzi­łem z Sa­rah, na pew­no by­ła­by wred­na.

Chęt­nie po­bie­gam – od­pi­sa­ła.

Uśmiech­ną­łem się i wy­sła­łem ostat­nią wia­do­mość: No to po­bie­ga­my.Nan

Nie­któ­re ko­bie­ty są ob­ra­żo­ne i ro­bią sce­ny. Inne sta­ra­ją się wzbu­dzać w chło­pa­ku za­zdrość. Jesz­cze inne uda­ją do­brze wy­cho­wa­ne i sta­ra­ją się iść do przo­du. A ja? Cóż… Ja po­je­cha­łam do Ve­gas.

Ob­ci­sła, srebr­na su­kien­ka, któ­rą ku­pi­łam w pa­rys­kim bu­ti­ku w lip­cu ze­szłe­go roku, pod­kre­śla­ła moje ko­bie­ce kształ­ty i by­łam w peł­ni świa­do­ma tego, jak świet­nie w niej wy­glą­da­łam. Nie żeby to mia­ło ja­kie­kol­wiek zna­cze­nie. Dzi­siaj nie cho­dzi­ło o mi­łość ani wiel­kie uczu­cia. Dzi­siaj mia­łam tyl­ko tań­czyć, flir­to­wać i za­po­mnieć o bo­żym świe­cie. Ve­gas było dla mnie świet­nym le­kar­stwem i utwier­dza­ło mnie w prze­ko­na­niu, że związ­ki są nie dla mnie i po­win­nam prze­stać usil­nie pró­bo­wać je stwo­rzyć.

Po­czu­łam wi­bra­cje te­le­fo­nu. Dzwo­nił Ma­jor. Wy­ci­szy­łam te­le­fon i wrzu­ci­łam go z po­wro­tem do ko­per­tów­ki od Pra­dy. Zbyt dłu­go mnie igno­ro­wał. Dzi­siaj ja zi­gno­ru­ję jego i za­stą­pię go so­bie kimś in­nym. Praw­dzi­wym męż­czy­zną. Kimś z sze­ro­ki­mi ra­mio­na­mi i ol­brzy­mi­mi dłoń­mi. Kimś, kto bę­dzie w sta­nie mnie znieść. I ujarz­mić. Kto przy­po­mni mi, że nie mu­szę być naj­sil­niej­szą oso­bą na zie­mi.

Kie­dy wró­cę do Ro­se­ma­ry Be­ach, słod­ki uśmiech Ma­jo­ra i jego roz­kosz­ny styl by­cia nie zwa­lą mnie zno­wu z nóg. Już ja się o to po­sta­ram. Nie by­łam ża­ło­sna, a on ro­bił ostat­nio wszyst­ko, że­bym tak właś­nie się czu­ła. Ale ni­g­dy wię­cej.

Wy­szłam z po­ko­ju w ho­te­lu Bel­la­gio i po­szłam do klu­bu Hyde, w któ­rym kil­ku mo­ich zna­jo­mych mia­ło za­re­zer­wo­wa­ne sto­li­ki w sek­cji VIP na naj­bliż­sze trzy noce. Czu­łam na so­bie spoj­rze­nia, co tyl­ko utwier­dza­ło mnie w prze­ko­na­niu, że wy­glą­dam świet­nie – do­kład­nie tak, jak się po­czu­łam, kie­dy po­pa­trzy­łam w lu­stro. By­łam go­to­wa na wód­kę i za­po­mnie­nie.

Jed­nym z po­wo­dów, dla któ­rych tu tra­fi­łam, była Knox. Była moją przy­ja­ciół­ką z cza­sów krót­kie­go epi­zo­du w szwedz­kiej szko­le z in­ter­na­tem i dziew­czy­ną Ezry Kin­ca­ida, dzie­dzi­ca sie­ci ho­te­li Kin­ca­id. W ten week­end świę­to­wa­li z Ezrą jego uro­dzi­ny i li­sta go­ści była za­mknię­ta. Kie­dy do­sta­łam za­pro­sze­nie od Knox, nie by­łam pew­na, czy je­chać. Nie chcia­łam zo­sta­wiać Ma­jo­ra. Ale pod­czas wspól­ne­go lun­chu po­czu­łam, jak­by ktoś zmu­szał go do spę­dza­nia cza­su ze mną. Zde­cy­do­wa­łam więc, że wy­ja­dę z mia­sta, co oka­za­ło się słusz­nym po­su­nię­ciem. Przez peł­ne dwa dni nie ode­zwał się do mnie ani razu.

Dzi­siaj po­sta­no­wi­łam uda­wać, że ni­g­dy nie da­łam się zła­pać na jego przy­nę­ty. Do ju­tra nie będę już na­wet pa­mię­tać jego imie­nia.

– Nan! – pi­snę­ła Knox. Mu­sia­ła pić już od kil­ku go­dzin, wi­dzia­łam to w jej szkla­nych oczach, ale i tak wy­glą­da­ła świet­nie. Na nie­sfor­nych, krę­co­nych blond wło­sach mia­ła cu­kier­ko­wo­czer­wo­ną opa­skę, któ­ra ide­al­nie pa­so­wa­ła ko­lo­rem do jej su­kien­ki. Po­sta­no­wi­łam, że mu­szę tro­chę nad­go­nić z drin­ka­mi. Wy­glą­da­ła, jak­by do­sko­na­le się ba­wi­ła.

– Jest też Win­ter! Za­bra­ła ze sobą Ro­lan­da. Za­rę­czy­li się! – po­wie­dzia­ła z lek­ką po­gar­dą w gło­sie, po czym ob­ję­ła mnie ra­mie­niem i po­pro­wa­dzi­ła w stro­nę swo­je­go sto­li­ka. Roz­po­zna­łam więk­szość twa­rzy. To lu­dzie z krę­gu, w któ­rym się wy­cho­wy­wa­łam, kie­dy miesz­ka­łam jesz­cze z mat­ką. Demi Fra­ser była w ze­szłym ty­go­dniu w te­le­wi­zji na ja­kimś su­per­waż­nym me­czu te­ni­sa. Nie na­dą­ża­łam już za nią. Wy­ro­bi­ła so­bie na­zwi­sko na kor­cie, a te­raz mia­ła wła­sną sieć sa­lo­nów fit­nes­su. Ciem­ne, rude wło­sy ścię­ła na krót­ko, a nos i ra­mio­na mia­ła ob­sy­pa­ne pie­ga­mi od cią­głe­go prze­by­wa­nia na słoń­cu. Pre­zen­to­wa­ła się wspa­nia­le. Praw­dę mó­wiąc, dzia­ła­ło mi to na ner­wy. Chcia­ła­bym tak świet­nie wy­glą­dać z pie­ga­mi.

Po­de­szłam do sto­li­ka i przy­wo­ła­łam kel­ne­ra.

– Wód­ka z so­kiem żu­ra­wi­no­wym.

– Kopę lat, Nan. Co po­ra­biasz, oprócz tego, że ro­bisz za­ku­py w Pa­ry­żu? – Demi była zło­śli­wa jak za­wsze. Lu­bi­ła za­dzie­rać nosa. Per­fek­cyj­ne­go, pie­go­wa­te­go nosa.

Ale tej nocy mia­łam za­po­mnieć o pro­ble­mach, a nie je po­mna­żać.

Ro­zej­rza­łam się po klu­bie. Nie od­po­wie­dzia­łam na jej py­ta­nie. Na­wet nie spoj­rza­łam na Win­ter i Ro­lan­da. Mia­łam za mało al­ko­ho­lu we krwi, żeby być du­szą to­wa­rzy­stwa.

Kie­dy pa­trzy­łam wo­kół, znu­dzo­na tym, co wi­dzia­łam, coś przy­cią­gnę­ło mój wzrok. Para oczu skie­ro­wa­nych pro­sto na mnie. Oczu, któ­re spra­wi­ły, że za­drża­łam ze stra­chu i eks­cy­ta­cji. Przyj­rza­łam się do­kład­nie po­są­go­wej twa­rzy o ostrych ry­sach, wi­docz­nych na­wet spod gę­stej bro­dy. Mój wzrok za­czął po­wo­li scho­dzić w dół. Sze­ro­kie ra­mio­na, moc­no umię­śnio­ne ręce i klat­ka pier­sio­wa, któ­ra wy­glą­da­ła, jak­by mia­ła za­raz roz­sa­dzić czar­ny T-shirt.

Po chwi­li za­czął iść. W moją stro­nę. To ja by­łam w cen­trum jego uwa­gi. Sta­łam bez­czyn­nie, jak za­cza­ro­wa­na, a mój od­dech przy­spie­szył. Pra­wie nie mo­głam zła­pać tchu!

Był wy­so­ki. Szpil­ki, któ­re mia­łam na so­bie, spra­wia­ły, że mia­łam metr osiem­dzie­siąt, ale i tak mu­sia­łam pod­nieść wzrok, kie­dy sta­nął obok mnie.

– Znasz go? – za­py­ta­ła Knox, ale jej głos do­bie­gał jak­by z od­da­li. Nie­waż­ne. Nie od­po­wie­dzia­łam jej. Po pro­stu cze­ka­łam.

Po­wie­trze sta­ło się rzad­kie. Mu­sia­łam wy­glą­dać jak idiot­ka, pró­bu­jąc zła­pać od­dech.

– Za­tańcz ze mną – rzu­cił. Brzmia­ło to bar­dziej jak roz­kaz niż proś­ba. Nie słu­cha­łam się ni­ko­go, ale jemu nie chcia­łam od­ma­wiać. Chcia­łam po­czuć jego dło­nie na swo­im cie­le. Chcia­łam być na tyle bli­sko, żeby wchła­niać jego za­pach całą sobą. Chcia­łam też do­tknąć jego klat­ki pier­sio­wej. Wy­glą­da­ła jak ze sta­li!

Uda­ło mi się tyl­ko przy­tak­nąć, a kie­dy wy­cią­gnął do mnie dłoń, ocho­czo wśli­zgnę­łam w nią swo­ją. Cie­pło i siła jego uści­sku spra­wi­ły, że za­drża­łam. Gdy­bym była w sta­nie nor­mal­nie od­dy­chać, może mo­gła­bym za­sta­no­wić się nad tym, jak nie zro­bić z sie­bie idiot­ki. Ale na ra­zie sku­pia­łam się tyl­ko na tym, jak utrzy­mać rów­no­wa­gę na szpil­kach, któ­re po­sta­no­wi­łam za­ło­żyć.

Gę­sty tłum, w któ­ry mnie wcią­gnął, jak­by się przed nim roz­stą­pił. Wi­dzia­łam, że inne ko­bie­ty od­wra­ca­ły się i pa­trzy­ły na nie­go z ta­kim sa­mym prze­ra­że­niem i eks­cy­ta­cją jak ja.

Po chwi­li za­trzy­mał się, od­wró­cił do mnie, po­ło­żył dłoń na mo­ich bio­drach i przy­cią­gnął do sie­bie we wład­czym ge­ście. Przy­tu­li­łam go i nie­omal pi­snę­łam z roz­ko­szy, kie­dy moje sut­ki mu­snę­ły jego klat­kę pier­sio­wą. Nie po­wie­dział nic, ale za­czął pro­wa­dzić mnie w tań­cu z gra­cją, któ­rej nie spo­dzie­wa­ła­bym się po męż­czyź­nie zbu­do­wa­nym tak jak on. My­śla­łam, że bę­dzie sztyw­ny, ale nie był. Czuł się swo­bod­nie na par­kie­cie.

Opu­ścił gło­wę i po­czu­łam jego od­dech na skó­rze. Moje sut­ki stward­nia­ły i po­ło­ży­łam dło­nie na jego ra­mio­nach, żeby nie stra­cić rów­no­wa­gi.

– Przy­jem­nie ci – po­wie­dział tyl­ko, z ak­cen­tem, któ­re­go nie by­łam w sta­nie przy­po­rząd­ko­wać do czę­ści kra­ju. Chcia­łam od­po­wie­dzieć, że to dla­te­go, że pach­nie o wie­le ład­niej niż przy­pusz­cza­łam, ale ugry­złam się w ję­zyk. Trzy­ma­łam bu­zię na kłód­kę, nie prze­sta­jąc pa­trzeć mu w oczy. Nie zna­łam go. Wąt­pi­łam też, że jesz­cze kie­dyś go zo­ba­czę, i ogar­nę­ło mnie uczu­cie smut­ku. Jak­bym mia­ła stra­cić coś, co ni­g­dy do mnie nie na­le­ża­ło.Major

Ży­cie w co­un­try clu­bie nie było ta­kie złe. Nie rozu­mia­łem, dla­cze­go mój ku­zyn Mase tak bar­dzo go nie cier­piał. Za­wsze na­rze­kał, kie­dy jego sio­strzycz­ka, Har­low, ka­za­ła mu przy­jeż­dżać do klu­bu Ker­ring­to­nów, ale po­zwa­lał jej na to, jak na do­bre­go star­sze­go bra­ta przy­sta­ło.

Ja na­to­miast po­zwo­li­łem so­bie za­po­lo­wać na go­rą­cą, drob­ną kel­ne­recz­kę, któ­ra przed chwi­lą nas ob­słu­gi­wa­ła.

– Ci­szej, kot­ku – wy­szep­ta­łem, kie­dy wpa­ro­wa­ła z im­pe­tem do ma­lut­kiej ubi­ka­cji w re­stau­ra­cji. Za­mknę­li­śmy drzwi, ale każ­dy, kto prze­cho­dził obok, mógł­by nas usły­szeć, gdy­by była za gło­śna.

Mu­sia­łem się po­spie­szyć, za­nim Mase za­cznie się za­sta­na­wiać, dla­cze­go tak dłu­go nie wra­ca­łem na kurs gol­fa.

Zsu­ną­łem jej maj­tecz­ki i wśli­zgną­łem dłoń mię­dzy nogi. Jej uda za­drża­ły de­li­kat­nie, co mnie ucie­szy­ło. Lu­bi­łem, kie­dy ogar­nię­te eks­ta­zą dziew­czy­ny le­d­wo trzy­ma­ły się na no­gach.

– Chcesz po­czuć mnie w środ­ku? – wy­szep­ta­łem i za­czą­łem ca­ło­wać ją po szyi.

– O tak, pro­szę – po­wie­dzia­ła, trzy­ma­jąc mnie moc­no, kie­dy pra­co­wa­łem nad nią, do­pro­wa­dza­jąc ją do mo­kre­go sza­leń­stwa.

– Ale bę­dziesz mu­sia­ła być ci­cho, kot­ku. Wtul gło­wę w moje ra­mio­na i jęcz, je­śli bę­dziesz po­trze­bo­wa­ła – szep­ną­łem, po czym szyb­ko zsu­ną­łem dżin­sy i na­ło­ży­łem pre­zer­wa­ty­wę. Chwy­ci­łem ją w pa­sie i po­sa­dzi­łem na kra­wę­dzi umy­wal­ki. Roz­chy­li­ła przede mną nogi jak pro­fe­sjo­na­list­ka, a ja wsze­dłem w nią moc­no. Ob­ję­ła mnie ra­mio­na­mi i pi­snę­ła:

– O, Boże!

– Na­zy­wam się Ma­jor, ale mo­żesz też mó­wić mi „Boże” – rzu­ci­łem i pchną­łem ją.

Była ide­al­ną, cia­sną roz­ryw­ką na po­po­łu­dnie. Golf był nud­ny jak cho­le­ra. Jesz­cze jed­na hi­sto­ria o dzie­ciach Ru­sha i Gran­ta, a wbi­ję so­bie kij gol­fo­wy w ser­ce, żeby za­koń­czyć swo­je cier­pie­nie. Po co, do cho­le­ry, ga­dać o dzie­ciach, kie­dy wo­kół jest tyle ko­te­czek?

Pod­nio­słem jej bluz­kę i ob­ją­łem dło­nią cy­cusz­ki, któ­re po­dzi­wia­łem pod­czas lun­chu. Były cał­kiem po­kaź­ne. Ko­cha­łem wszyst­kie roz­mia­ry cy­cusz­ków, ale z tymi więk­szy­mi było wię­cej za­ba­wy.

Unio­sła ko­la­na do góry i od­chy­li­ła do tyłu, otwie­ra­jąc się dla mnie jesz­cze sze­rzej, tak że mia­łem do niej peł­ny do­stęp. Ta mała do­brze się zna­ła na szyb­kich nu­mer­kach w to­a­le­cie. Za­ło­że­nie pre­zer­wa­ty­wy nie było głu­pim po­my­słem.

– O tak, ko­cha­nie, ści­śnij mo­je­go pe­ni­sa – mruk­ną­łem, po czym za­czą­łem ssać je­den z jej sut­ków. Będę mu­siał jesz­cze kie­dyś ją od­wie­dzić. Do­brze wie­dzia­ła, jak uży­wać swo­jej cip­ki.

– Ja… o, Boże… za­raz doj­dę – jęk­nę­ła, a jej cy­cusz­ki za­czę­ły drżeć. Była bar­dzo go­rą­ca, ale oba­wia­łem się, że ra­zem z tym or­ga­zmem na­dej­dzie krzyk.

Zła­pa­łem ją za wło­sy, przy­cią­gną­łem do pier­si i ujeż­dża­łem moc­no, aż usły­sza­łem krzyk, po któ­rym całe jej cia­ło za­czę­ło drżeć. Kie­dy tyl­ko za­ci­snę­ła mię­śnie, ja też do­sze­dłem.

To zde­cy­do­wa­nie był naj­mil­szy punkt mo­je­go dnia.

Szko­da, że nie pa­mię­tam, jak mia­ła na imię.Nan

Kie­dy się obu­dzi­łam, było już póź­ne po­po­łu­dnie. Ro­le­ty po­tra­fi­ły uczy­nić cuda. Cięż­ko było oprzeć się wra­że­niu, że na ze­wnątrz jest jesz­cze ciem­no. Od­wró­ci­łam się na dru­gi bok i zo­ba­czy­łam nie­ode­bra­ne po­łą­cze­nie od Ma­jo­ra i SMS-a.

Je­śli się gnie­wasz, daj mi szan­sę, wszyst­ko na­pra­wię. By­łem za­ję­ty. Za­dzwoń.

Rzu­ci­łam te­le­fon na łóż­ko i wes­tchnę­łam. Ta­kie za­cho­wa­nie było dla nie­go ty­po­we. My­ślał, że jak bę­dzie słod­ki i za­baw­ny, wy­ba­czę mu to, że igno­ro­wał mnie przez kil­ka dni. Ale po tym, jak prze­tań­czy­łam całą noc z Gan­no­nem Ro­them, nie by­łam już pew­na, czy Ma­jor kie­dy­kol­wiek bę­dzie mi wy­star­czał. Za­sma­ko­wa­łam praw­dzi­we­go męż­czy­zny i bar­dzo mi się to spodo­ba­ło.

Znu­dzi­ły mi się już gier­ki Ma­jo­ra. Gan­non był moc­no zbu­do­wa­ny, pe­łen cie­pła i pach­niał sek­sem. Nie żeby do cze­goś wczo­raj do­szło. Tań­czy­li­śmy dłu­go, a po­tem ku­pił mi jesz­cze kil­ka drin­ków i usie­dli­śmy w rogu. Resz­tę nocy prze­ga­da­li­śmy, a po­tem po­pro­sił mnie o nu­mer te­le­fo­nu i znik­nął. Na­wet nie pró­bo­wał wpro­sić się do mnie ani nie za­pro­sił do sie­bie.

Po­czu­łam się pra­wie do­tknię­ta, ale póź­niej po­myś­la­łam o wie­czo­rze, któ­ry spę­dzi­li­śmy ra­zem. Był stu­pro­cen­to­wym dżen­tel­me­nem. Nie od­zy­wał się czę­sto, za to spra­wiał wra­że­nie, że in­te­re­su­je go to, co ja mia­łam do po­wie­dze­nia. Ma­jor był prze­ko­na­ny, że ma mi za­pew­nić roz­ryw­kę i to głów­nie on mó­wił. Rzad­ko kie­dy mia­łam wra­że­nie, że kon­wer­sa­cja an­ga­żu­je nas obo­je.

Zno­wu po­czu­łam wi­bra­cje w te­le­fo­nie i się­gnę­łam po nie­go, prze­wra­ca­jąc ocza­mi. By­łam pew­na, że to ko­lej­ny SMS od Ma­jo­ra. Ale my­li­łam się.

Tu Gan­non. Je­steś głod­na?

Mój fa­cet na­pi­sał! Za­pra­szał mnie na lunch!

Zrzu­ci­łam koł­drę i wy­sko­czy­łam z łóż­ka jak opa­rzo­na. Po chwi­li uzna­łam, że war­to by­ło­by mu od­po­wie­dzieć, za­nim pój­dę się szy­ko­wać.

Do­pie­ro wsta­łam. Będę go­to­wa za go­dzi­nę – od­pi­sa­łam, ma­jąc na­dzie­ję, że nie mi­jam się z praw­dą. Go­dzi­na to nie­zbyt wie­le cza­su.

Spo­tkaj­my się w Star­buck­sie na dole.

Uśmiech­nę­łam się do sie­bie w lu­strze. „Masz go­dzi­nę, żeby zro­bić się na bó­stwo. Dzi­siaj wie­czo­rem nie wró­cisz do apar­ta­men­tu sama” – po­my­śla­łam.

Do zo­ba­cze­nia – od­pi­sa­łam.

Ja­kimś cu­dem mi się uda­ło. Go­dzi­nę póź­niej wy­sia­dłam z win­dy i ru­szy­łam w stro­nę Star­buck­sa. Kie­dy zo­ba­czy­łam Gan­no­na, resz­ta świa­ta prze­sta­ła ist­nieć. Ro­sta­czał wo­kół sie­bie nie­sa­mo­wi­tą aurę, sku­pia­jąc uwa­gę wszyst­kich wo­kół. Jego bro­da była krót­ko ostrzy­żo­na, a ciem­ne wło­sy zwią­za­ne w ku­cyk. Po­do­bał mi się. I to jak!

Pa­trzył mi pro­sto w oczy, co spra­wia­ło, że czu­łam się pięk­na i waż­na. To też mi się po­do­ba­ło. Chcia­łam wię­cej.

– Dzień do­bry – po­wie­dzia­łam.

– Dzień do­bry. Do­brze spa­łaś? – za­py­tał.

– Tak, cho­ciaż mam wra­że­nie, że nie­ma­ły udział mia­ła w tym wód­ka.

Gan­non po­słał mi iro­nicz­ny uśmie­szek. Wy­glą­dał nie­ziem­sko, kie­dy to ro­bił.

– Nie wąt­pię – po­wie­dział i oparł dłoń na mo­ich bio­drach, kie­ru­jąc mnie do wyj­ścia. – Na ze­wnątrz cze­ka na nas sa­mo­chód. Za­re­zer­wo­wa­łem nam sto­lik w moim ulu­bio­nym miej­scu, gdzie ser­wu­ją śnia­da­nia.

Wszyst­ko za­pla­no­wał i to też mi się po­do­ba­ło. Z Ma­jo­rem za­wsze się kłó­ci­li­śmy, gdzie zjeść. To było inne. Po­czu­łam ulgę i spo­kój.

– Chy­ba jesz­cze ni­g­dy nie ja­dłam śnia­da­nia w Ve­gas. Czy są tu w ogó­le miej­sca, w któ­rych ser­wu­je się śnia­da­nia o tej po­rze dnia?

Za­śmiał się ci­cho.

– Oczy­wi­ście. Kto w Ve­gas wsta­je wcze­śnie?

Co ra­cja, to ra­cja. Wąt­pię, żeby re­stau­ra­cje mia­ły tu ja­ki­kol­wiek ruch przed je­de­na­stą.

– To praw­da – rzu­ci­łam, a on otwo­rzył drzwi do czar­ne­go mer­ce­de­sa kla­sy G.

– Pa­nie przo­dem.

Kie­dy by­łam w środ­ku, za­mknął za mną drzwi i wsiadł z dru­giej stro­ny. Kie­row­ca nie ode­zwał się sło­wem, tyl­ko ru­szył. Mu­siał wie­dzieć, do­kąd je­dzie­my.

Usły­sza­łam, że te­le­fon Gan­no­na wi­bru­je, ale go zi­gno­ro­wał. Oparł się o za­głó­wek i wy­glą­dał przez przed­nią szy­bę na Strip.

– Do­kąd je­dzie­my? – za­py­ta­łam za­in­try­go­wa­na, kie­dy sa­mo­chód zje­chał z dro­gi głów­nej.

– Do Sta­re­go Ve­gas. To moja ulu­bio­na część mia­sta – od­po­wie­dział.

Jego te­le­fon znów za­czął wi­bro­wać, a on po­now­nie go zi­gno­ro­wał.

.

.

.

…(fragment)…

Całość dostępna w wersji pełnej