Dobrze ci tak - ebook

Rozdział 1

Reid

Kiedy odzyskałem przytomność, przez głowę przemknęły mi dwie myśli. Pierwsza brzmiała: – „Kurde, znowu wylądowałem w szpitalu” „druga: – „Co z porsche? Przecież mam je dopiero od tygodnia!”.

– O! Widzę, że się ocknąłeś. – To mój ojciec. W stwierdzaniu oczywistych oczywistości jest prawdziwym mistrzem.

– Kochanie, tak bardzo się cieszę, że jesteś cały. Nie masz nawet pojęcia. – Czuję na dłoni ciepłą rękę i odwracam głowę w stronę, z której dobiega głos mamy. Tatę, jak zwykle, ignoruję. To u mnie naturalne. Im bardziej ostentacyjnie, tym lepiej.

Na widok opuchniętych i zaczerwienionych oczu matki moje zadowolenie gwałtownie znika. Mama z całych sił zaciska usta, daremnie próbując powstrzymać drżenie warg. Tym razem – niestety – jej histeryczna reakcja nie wynika z przesadnej nadopiekuńczości. O ile mnie pamięć nie zawodzi, wypiłem kilka drinków za dużo, po czym wpakowałem się swoim porszakiem prosto w ścianę jakiegoś domu. A tego rodzaju wyczynu żadna matka na świecie nie przyjęłaby ze stoickim spokojem.

– Co z samochodem? – pytam, żeby odwrócić uwagę od własnej osoby. Bez skutku.

– Co z samochodem…? Ty pytasz, co z samochodem…? – Brwi ojca strzelają ku górze, niemal sięgając pogłębiających się zakoli. – To cię właśnie teraz najbardziej interesuje? Zdajesz sobie w ogóle sprawę, co narobiłeś? Czy ty w ogóle masz pojęcie, jak poważne szkody spowodowałeś? O wpływie tego wygłupu na twoją karierę nawet nie wspomnę…

Czy naprawdę nie mógłby po prostu powiedzieć, że ten cholerny wóz nadaje się już tylko do kasacji?

– Mark… – dolna warga mamy nie przestaje dygotać – przecież najważniejsze, że Reid przeżył. Z całą resztą jakoś sobie poradzimy.

Ciekawe, czy mówiąc „poradzimy sobie” miała na myśli coś w rodzaju operacji wyrostka robaczkowego, przez którą zeszłej jesieni musiałem przerwać zdjęcia do ostatniego filmu, czy raczej sytuację podobną do tej, kiedy policja zgarnęła mnie z imprezy, na której wszyscy palili trawkę, ale mnie upiekło się z powodu braku dowodów.

– Poradzimy? – powtarza wzburzony ojciec. Podrywa wiszącą na oparciu krzesła kurtkę i rusza do drzwi. – Reid, psiakrew, nie wiem, czy z tobą ktokolwiek byłby sobie w stanie poradzić. Już od dawna masz w nosie wszystkich dokoła. A teraz w dodatku beztrosko narażasz własne życie. Coś ty sobie w ogóle myślał?

Nie odpowiadam. Mam przeczucie, że nie poprawię mu humoru, tłumacząc, iż cały problem sprowadza się do tego, że wcale nie myślałem.

***

Dori

– No dobra, dzieciaki. Jeszcze raz, od początku. – Próbuję sprawić, by moje słowa brzmiały zachęcająco. Nie jest to łatwe, gdyż przez cały czas muszę się drzeć na całe gardło.

Gdyby spytać w sondażu o zagadnienia najtrudniejsze do opanowania, padłyby przewidywalne odpowiedzi: język chiński, fizyka molekularna, takie tam. Ale spróbujcie opanować hordę osiemnaściorga pięciolatków; spróbujcie ich nakłonić do ćwiczenia wzniosłej pieśni, mającej uświetnić zakończenie kursu wakacyjnej szkółki parafialnej. W dodatku chodzi tu o pięciolatków, którzy myślami taplają się już w basenie, co im obiecałam w nagrodę za dobre sprawowanie.

– Panno Dori? – Ktoś szarpie mnie za nogawkę dżinsowych rybaczek. Rosalinda. Dziewczynka, z której ust słowa „panno Doooooriiiii!” słyszę codziennie przynajmniej kilkanaście razy.

– Słucham, Rosa? – Zanim moje słowa mają szansę wybrzmieć, siedemnastka pięciolatków zrywa się z krzeseł. Rozpychając się łokciami, stają przy oknie i tęsknie wyglądają na basen. Dzień jest piękny. Woda skrzy się pod bezchmurnym czerwcowym niebem.

– Ja muszę do łazienki!

O rany, znowu?! Jej pęcherz musi mieć pojemność kieliszka.

– Nie wytrzymasz jeszcze minutki, kochanie? Już prawie skończyliśmy…

Powietrze w sali rozcina przeraźliwy pisk. Jonathan w jednej dłoni trzyma nożyczki, w drugiej ściska warkocz Keishy.

– Jonathan! Puść w tej chwili! – Widząc komicznie przerażoną minę chłopczyka, przygryzam z całej siły wargę. Nie mogę się w tej chwili roześmiać. To nie jest zabawne, tłumaczę sobie. To. Nie. Jest. Zabawne. Jonathan robi wielkie oczy i patrzy kolejno na nożyczki i warkocz.

– Ale co mam puścić?

Marszczę czoło.

– Proponuję, żebyś zaczął od Keishy.

Ocalona dziewczynka gna w te pędy do koleżanek, które natychmiast otaczają ją ciasnym wianuszkiem, obrzucając Jonathana pełnymi potępienia spojrzeniami. Nigdy nie miałam tak oddanych przyjaciółek – prawdziwa babska mafia.

– Panno Dori! – kwili Rosa i szarpie mnie jeszcze mocniej niż przed chwilą. Łapię ją za rękę, by przypadkiem nie ściągnęła mi spodni. Wtedy już w życiu nie zdołałabym tej trzódki opanować.

– Chwileczkę, Rosa. – Delikatnie ściskam dłoń dziewczynki. – Jonathan! – dodaję surowo. – Oddaj mi te nożyczki.

Chłopiec wbija wzrok w plączące się po podłodze sznurówki adidasów i podchodzi najwolniej, jak potrafi.

– Skąd je wziąłeś?

Chłopczyk podaje mi nożyczki oburącz, jakby wręczał dar angielskiej królowej. Nie daję się nabrać na tę udawaną skruchę i wymownie unoszę brew.

Jonathan ryzykuje i zerka mi prosto w oczy.

– Z biurka pani K. – mamrocze, po czym znów zwiesza głowę.

Filomena Kowalczyk – zatrudniona w naszym kościele sekretarka. Mimo że mieszka w Stanach od jakichś stu lat, wciąż mówi z silnym polskim akcentem. Na jej biurku niezmiennie czeka pękaty słój z cukierkami, a ona sama równie niezmiennie nosi skrzypiące ortopedyczne buty, spełniające identyczną funkcję jak dzwonek na kociej obroży. O tym, że pani K. nadciąga, maluchy wiedzą na dobre pięć minut przed pojawieniem się staruszki. Na policzku Jonathana widnieje czekoladowa smuga, więc domyślam się, że zanim umknął z nożyczkami, sięgnął do słoja.

– Czy wolno bez pozwolenia zabierać rzeczy z biurka pani K.? – Mierzę go pełnym zawodu wzrokiem.

Chłopczyk kręci głową.

– A myślisz, że pastor Doug uznałby przywłaszczanie cudzej własności za dobre sprawowanie?

Olbrzymie czarne oczy panicznie wpijają się w moje. Brawo mały, zgadłeś. Twój basen stanął właśnie pod wielkim znakiem zapytania.

– Ale, panno Dori! – protestuje Jonathan. – Przecież nie obciąłem tego…

– O warkoczyku Keishy pomówimy sobie za chwilę. Na razie rozmawiamy o tym, że zabrałeś nożyczki pani K.

– Ja oddam, naprawdę! – W oczach chłopczyka stają łzy. – Prze… przepraszam!

– Przepraszasz tylko dlatego, że cię nakryłam – rzucam i Jonathan wybucha rzewnym płaczem. No, rany boskie!

– Panno Dori!!! – Rosa zawodzi coraz głośniej. Stoi, obejmując się ciasno ramionami, raz po raz unosi nogę i z całych sił zaciska uda.

Z ciężkim westchnieniem uznaję się za pokonaną. Dzisiejsza próba dobiegła właśnie końca.

– No dobrze, słuchajcie mnie wszyscy! Ustawiamy się grzecznie w pary i idziemy do toalety.

– Ja pierwsza! Ja pierwsza! – rzuca Rosa, zamykając moją dłoń w zabójczym uścisku. Kiedy wysuwamy się na czoło pochodu, podskakuje obok mnie na jednej nodze.

– Jonathan! Chodź, też pójdziesz ze mną.

Chłopczyk ociera piąstką zapłakane oczy, bierze mnie za drugą rękę i wychodzę z klasy, prowadząc za sobą osiemnaście kaczątek.

Za kilka tygodni wyjeżdżam do misji w Ekwadorze. Brzmi to może mocno egzotycznie, ale będę się tam zajmować w zasadzie tym samym co w kraju. Tyle że po hiszpańsku.Rozdział 2

Reid

Krawat rozluźniam natychmiast, gdy tylko odwracam się do drzwi sali rozpraw. Myślę tylko o tym, by pozbyć się z włosów tego cholernego żelu, przez który wyglądam jak jeden z przygłupich prawników z kancelarii ojca.

– Zawiąż go z powrotem! – warczy tata. Idzie obok, wyprężony jak struna. Naturalnie wciąż uważa, że jestem winny, mimo że prokurator przystał na naszą propozycję ugody – przynajmniej w pewnym sensie.

Przez pół sekundy zastanawiam się, czy go nie olać, lecz zaraz potem słyszę głos – mniej dyktatorski, przyznaję – swojego menedżera.

– Reid, na zewnątrz czekają dziennikarze. School Pride trafił właśnie na ekrany. To nie najlepszy moment na zgrywanie buntownika. I tak przepadło ci kilka kontraktów reklamowych. Twój wizerunek ucierpiał dość poważnie i nie powinieneś sprawiać niekorzystnego wrażenia. Pamiętaj, że wywinąłeś się stosunkowo tanim kosztem. Dziewięćdziesiąt dziewięć procent zwykłych ludzi trafiłoby w takiej sytuacji za kratki.

– Stosunkowo tanim kosztem?! – zazwyczaj na George’a nie fukam, ale z tą oceną po prostu nie mogę się zgodzić. Warunki, pod jakimi sędzia przystał na zawarcie ugody, są zgoła absurdalne.

– Tak, Reid. Zrozumiałby to każdy, kto ma choć pół mózgu – wtrąca tata. Subtelność nigdy nie należała do jego największych zalet. – I załóż wreszcie ten cholerny krawat!

Zgrzytając zębami, z powrotem zapinam górne guziki białej koszuli (Armani) i zaplatam stonowany krawat (Hermes) w perfekcyjny węzeł (klasyczny pół-windsor). Jak tak dalej pójdzie, stracę uzębienie zanim dobiję trzydziestki.

Przyjaciele pytają, czemu się po prostu od ojca nie uwolnię. Mam w końcu dziewiętnaście lat i jestem dorosły w każdym – w tym prawnym – sensie (wciąż tylko nie mogę legalnie kupować alkoholu, co jest diabelnie uciążliwe). Jestem prawdziwą, hollywoodzką gwiazdą. Mam własnego menadżera, agenta, a nawet faceta od PR-u. Chociaż tym ostatnim może się teraz zająć jakaś kobieta – obawiam się, że tata mógł wylać Larry’ego, który w zeszłym tygodniu nie zadziałał dość sprawnie, przez co straciliśmy te reklamy. W tym właśnie szkopuł. Ojciec dba o wszystko. Jest po prostu nadprezesem mojego życia, a ja stanowię produkt, który jego firma sprzedaje. Prowadzi całą moją karierę, zarządza finansami i czuwa nad kwestiami prawnymi. Ja z kolei, nie muszę robić właściwie nic – wystarczy, jeśli od czasu do czasu pojawię się na castingu, kolaudacji czy premierze. Bywa też, że wystąpię w telewizyjnej reklamie. Ja i ojciec. Nie przepadamy za sobą, ale jedno wiem na pewno – ten człowiek nigdy mnie nie okantuje.

Menedżer miał rację. Na schodach sądu zebrał się spory tłumek dziennikarzy, czekają, aż wygłoszę oświadczenie. Na jego treść nie miałem najmniejszego wpływu. George wręczył mi tekst wczoraj wieczorem, gdy tata z moim obrońcą – nazwiska nie potrafię sobie przypomnieć, zresztą guzik mnie obchodzi, którego ze swoich przydupasów wytypował ojciec – roztrząsali szczegóły strategii przygotowanej na poranną rozprawę. Tak czy inaczej, nadeszła pora na mój oskarowy występ, czas odegrać skruszoną gwiazdę.

Tata, zgodnie z planem, kryje się za moimi plecami. George i młody karierowicz stają po bokach. Przywołuję na twarz stosownie pokorną minę.

– W pierwszej kolejności chciałbym z tego miejsca przeprosić wszystkich swoich fanów. Zawiodłem was. Żałuję tego i jest mi bardzo przykro. Zapewniam, że ten nieszczęsny incydent był wynikiem chwilowej nieuwagi i nic podobnego już nigdy się nie wydarzy.

Ktoś podtyka mi mikrofon pod sam nos.

– Wybierasz się na odwyk?

Do widocznych w moich oczach wyrzutów sumienia dorzucam szczyptę wstydu.

– Wysoki sąd uznał, że w chwili obecnej nie jest to konieczne. Zamierzam jednak co do joty dotrzymać warunków ugody i, jak wspomniałem, tego rodzaju sytuacja już się nie powtórzy.

W tym momencie okazuje się, że reporter jednej z lokalnych hiszpańskojęzycznych stacji telewizyjnych ma wszczepiony wewnętrzny wykrywacz ściemy.

– To wszystko piękne słowa, ale co ze zniszczonym przez ciebie domem i co z rodziną, którą pozbawiłeś dachu nad głową?

Nie przeginaj, kretynie, gotuję się w duchu. – Zniszczyłem tylko jeden pokój. W dodatku był akurat pusty i nikomu nic się nie stało.

– Właściciel nieruchomości otrzyma należyte odszkodowanie – odpowiadam. – Szczegóły rekompensaty pozostaną między zainteresowanymi stronami, ale zapewniam, iż doszło do pełnego porozumienia.

– Czyli po prostu spłaci ich twój ojciec?

Co jest, do diabła? Strasznie upierdliwy koleś. Może to jakiś ich krewny, czy ktoś?

– Nie, proszę pana. – Patrzę dziennikarzowi prosto w oczy, normalnie mano a mano. – Osobiście spowodowałem ten wypadek i osobiście odpowiadam za wypłatę odszkodowania.

– Nie widzisz nic zdrożnego w nazywaniu „wypadkiem” sytuacji, w której niepełnoletni chłopak, mając we krwi ponad dwukrotnie więcej alkoholu niż dopuszczają przepisy, pędzi na oślep przez osiedle mieszkaniowe ważącym tonę pojazdem?

– No cóż, chcę…

– Właścicielem uszkodzonego budynku jest firma deweloperska – przerywa mi. – A co z lokatorami? Z ciężko pracującymi ludźmi, którzy ten dom wynajmowali? Ta rodzina nie była ubezpieczona, a teraz straciła część dobytku, którego nie będzie w stanie odkupić. O tym, że ci ludzie są teraz bezdomni, nie wspominam. Pytam więc raz jeszcze, co z nimi?

Wolne żarty. Korci mnie, żeby porządnie gościowi przywalić. Tak bardzo, że mimowolnie zaciskam pięść.

Młody przydupas ojca uznaje, że to odpowiedni moment, by wkroczyć i rozwinąć skrzydła swojej kariery. Być może widzi już siebie jako przyszłego wspólnika.

– Jako prawny pełnomocnik pana Alexandra zapewniam, że mój klient bierze pełną odpowiedzialność za swoje działania i zamierza naprawić wszelkie zaistniałe szkody z nawiązką.

Przecież przed chwilą sam to powiedziałem, nie?

I co to, cholera, za teksty o nawiązce?

***

Dori

Kiedy tata zaczyna odmawiać modlitwę, zapadam w zadumę. Nie chcę go urazić, więc przez cały czas siedzę z zamkniętymi oczami, ale dzieje się wtedy to co zawsze, gdy mam sporo na głowie. Mój umysł korzysta z pierwszej chwili wytchnienia i gorączkowo przebiega szczegóły najważniejszych spraw.

Próby z dzieciakami z parafii będą musiały zaczekać do przyszłego tygodnia. Teraz muszę się pilnie zająć nowym projektem charytatywnej organizacji Habitat, w której pomagam jako wolontariuszka. Wszystko przez pewnego egoistę i kretyna, który wjechał swoim durnym sportowym wozem prosto do salonu ubogiej rodziny. To właśnie dla nich budujemy nowy dom. Nie rozumiem takich ludzi – osób które nie widzą świata poza czubkiem własnego nosa. Zajmują tylko miejsce na Ziemi i zużywają tlen, w żaden sposób nie przykładając się do wspólnego dobra.

Ten chłopak jest całkowitym przeciwieństwem ludzi pokroju mojego taty – pastora Douga, jak nazywają go sąsiedzi i parafianie. Kiedy mu się poskarżyłam, stwierdził, że Bogu nie spodobałyby się moje uprzedzenia wobec Reida Alexandra.

– Bóg ma swoje zamysły i plany wobec nas wszystkich, nawet wobec niego – usłyszałam.

Taak, jasne.

Ech, znowu marudzę.

Tak więc kilka najbliższych dni wypełni mi praca dla Habitatu. Na szczęście, w powstającym domu została już tylko wykończeniówka. Niestety, wciąż nie zainstalowaliśmy klimatyzacji, a ostatnio w mieście zrobiło się duszno i gorąco. Nie powinnam narzekać, większość mieszkańców Los Angeles żyje bez klimatyzacji przez okrągły rok. Ja mieszkam wygodnie, aczkolwiek mój rodzinny dom pozbawiony jest takich luksusów jak wielki telewizor czy stylowe, nowoczesne meble. Mama świetnie radzi sobie z pędzlem, a zasłony i obrusy pomysłowo zszyła z kupionych na bazarze sari. Plamy w rogach dywanów i pęknięcia ścian sprytnie zamaskowała doniczkowymi kwiatami.

Zanim nadejdzie jesień i zacznę studia na uniwersytecie w Berkeley, muszę jeszcze załatwić kilka innych spraw: odebrać karty z wynikami egzaminów i dyplom maturalny, wpłacić kaucję za akademik. Niemal wszyscy znajomi mocno się dziwią, że zdecydowałam się studiować pomoc społeczną i nie poszłam do wyższej szkoły muzycznej. Często słyszę, że mam piękny głos, ale kariera piosenkarki wydaje mi się okropnie niepraktyczna. Zdecydowanie wolę zajmować się konkretami.

Jedyną osobą, która potrafiła to pojąć, okazał się tata. Swoją drogą, słuch odziedziczyłam właśnie po nim. Mama i Deborah – moja starsza siostra – są głuche jak pnie. Z drugiej strony, posiadają wiele pożytecznych, praktycznych talentów. Mama jest położną i pomaga przyszłym matkom, przede wszystkim z ubogich środowisk. Deb natomiast niedawno rozpoczęła specjalizację w jednym ze szpitali w Indianie – kiedy ją ukończy, zostanie pełnoprawnym pediatrą. Tata i ja musieliśmy wymyślić sobie bardziej kreatywne sposoby na przysłużenie się światu.

W tym roku, jak już od kilku lat, pomagam przy letnim programie edukacyjnym, prowadzonym przez naszą parafię z myślą o mieszkańcach pobliskich, dotkniętych biedą dzielnic. Furgonetka co rano zwozi dzieciaki do naszego kościoła, dzięki czemu ich rodzice mogą udać się do pracy, nie zamartwiając się o pociechy. Podopieczni zostają u nas na cały dzień, co oznacza, że musimy organizować im wiele różnych zajęć. Na pomysł budowy basenu wpadła mama. Część członków parafialnej komisji budżetowej miała poważne opory przed zatwierdzeniem tak kosztownej inwestycji, ale mama przekonała ich, tłumacząc, że basen przyda się nie tylko w trakcie letnich zajęć, lecz także przy okazji rodzinnych pikników i comiesięcznych chrztów. Tata często powtarza, że mama potrafiłaby namówić Szatana, by upiekł za nią bożonarodzeniowe ciasta.

– …amen – kończy ojciec i otwieram oczy, odpędzając z myśli wizję rogatego diabła w przyprószonym mąką fartuchu.

– Dori, tata ma wiadomości, które mogą cię zainteresować – obwieszcza mama zagadkowo, podając mi miskę tłuczonych ziemniaków. Oboje bacznie mi się przyglądają. Dziwne.

Ojciec chrząka.

– Tuż przed twoim powrotem do domu, dzwoniła do ciebie Roberta. Domyślam się, że nie zna numeru twojej komórki.

Roberta, szefowa projektu w Habitacie, za nic nie jest w stanie pojąć, że normalnych ludzi można dzięki tym sprytnym, nowoczesnym telefonom złapać bez problemu. Własną komórkę nosi bez przerwy w torebce, w dodatku wyłączoną. Boi się, że gdyby miała włączoną na stałe, aparat wyładowałby się akurat wtedy, kiedy ktoś ją napadnie i będzie musiała zadzwonić po pomoc. A w jaki sposób zamierza powstrzymać złoczyńcę na tak długo, by włączyć komórkę i wybrać numer? Nie, tego pytania nigdy nie odważyłam się zadać.

– Jutro dołączy do was nowy wolontariusz. Roberta chce, żebyś pomogła mu się zaaklimatyzować i pokazała co i jak.

Marszczę czoło. Wolontariuszy, naturalnie, nigdy zbyt wielu, ale sama wiadomość nie wydaje się szczególnie ważna czy niezwykła. Dlaczego więc rodzice robią takie przedziwne miny?

– Okej. Żaden problem. – Czekając na cios, przekazuję ziemniaki tacie. – Mam nadzieję, że ten ktoś zna się na elektryce?

– Hmm, wątpię.

Nie dodaje nic więcej, więc po chwili milczenia ponaglam:

– Tato, wykrztuś to wreszcie. Wiesz, kawa na ławę.

Ojciec nie patrzy mi w oczy, naprawdę jest niecodziennie tajemniczy.

– Widzisz, nie wykluczone, że go znasz. Raczej nie osobiście, ale mogłaś o nim słyszeć.

Dobry Boże, zaczynają mnie już męczyć.

– Aha, czyli muszę zgadywać? – wzdycham. – Czy to ktoś z kościoła? A może ze szkoły?

– Reid Alexander. – Mama nie wytrzymuje napięcia.

– Co?!

Tata próbuje mnie przekonać za pomocą logicznych argumentów.

– Okazuje się, że osobisty udział w pracy nad domem dla państwa Diego jest jednym z warunków ugody, jaką zawarł w sądzie.

O, nie! Nie, nie i jeszcze raz nie! Wykluczone!

– Chwileczkę, czyli on wcale nie jest wolontariuszem? Pojawi się na budowie z wyroku sądu, dobrze rozumiem?

Chyba nie wyobrażają sobie, że będę niańczyć jakiegoś egoistycznego, rozpustnego kolesia z Hollywood? W dodatku najprawdopodobniej jest alkoholikiem.

– Roberta wspomniała, że ma nadzieję… Jako że jesteście praktycznie rówieśnikami… Że mogłabyś go, jakby to… Wziąć go pod… hmm…

– …pod swoje skrzydła? – Krzywię się niezadowolona. – Błagam, powiedz, że chodzi tylko o jeden dzień, najwyżej dwa…

Tata wzrusza ramionami i sięga po widelec.

– O tym musisz już porozmawiać z Robertą. Ja jestem tylko posłańcem.

Na moment przymykam oczy i myślę. Reid Alexander na budowie. To przecież absurd. Kompletna strata czasu. Chciałam jutro wyłożyć kafelkami prysznic. Nie ma mowy, żebym pozwoliła mu przy tym pomagać. Ta robota wymaga wprawy i doświadczenia. Ja miałam kiedy się otrzaskać, ale on? Wątpię, by potrafił odróżnić glazurę od terakoty.

– Dlaczego ja?

Odpowiedź ojca słyszę w myślach, zanim jeszcze zdążył otworzyć usta.

– Nie wiem, kochanie. Ale nic się nie dzieje bez powodu. – Poklepuje mnie po dłoni. – Musimy po prostu cierpliwie zaczekać. Z czasem wszystko stanie się jasne.

Jak za każdym razem, gdy słyszę od niego podobne mądrości, gryzę się w język i nie mówię tego, co powiedziałabym, gdybym mogła zdobyć się na szczerość. Nie wierzę, że na świecie wszystko ma swój powód. Tak, jestem wierząca, ale z tego nie wynika, że jestem ślepa. Wierzę, że ludzie dokonują niekiedy błędnych wyborów. Wierzę, że złe rzeczy spotykają nawet dobrych ludzi. Wierzę, że w świecie istnieje mnóstwo zła. Zła, jakiego nigdy nie zrozumiem i nie przestanę zwalczać. Ale myślę też, że gdybym przynajmniej na sekundę uwierzyła, iż choć część okropności z jakimi codziennie się stykamy, ma swój sens, nie zdołałabym tej świadomości znieść.Rozdział 3

Reid

– No proszę, wstałeś. Obiecujący początek. – Ojciec wchodzi do kuchni i stawia teczkę na granitowym blacie.

Nawet nie próbuję reagować. Podpuszcza mnie w ten sposób, odkąd sięgam pamięcią. Zajęło mi to jakiś czas, lecz w końcu nauczyłem się nie chwytać przynęty i nie pozwalać mu dowodzić, jak bardzo jest inteligentny. Opór nie miałby sensu. Ostatecznie, ojcu płacą za toczenie słownych potyczek, a – sądząc po metrażu naszego domu, kroju jego szytych na miarę jedwabnych garniturów i markach stojących w garażu samochodów – jest w tym naprawdę świetny.

Fakt, że w moim zawodzie zarabiam więcej niż on, musi mu mocno doskwierać. Oczywiście ojciec nie ma bladego pojęcia, jak ciężka jest praca na planie, ale to akurat się nie liczy. Niech sobie myśli, że praktycznie przez cały czas się obijam. Tym mocniej się przez to wkurza, a mnie to bardzo pasuje.

– Zaparzyłem nawet kawę. – Wskazuję wypełniony do połowy ekspres, kawa jest jeszcze ciepła.

Tata przelewa ją sobie do termicznego kubka i zakręca pokrywkę.

– Mama już wstała?

– Nie wiem, nie widziałem jej.

– Tylko pamiętaj, że prawo jazdy masz zawieszone na pół roku – przypomina. – Żeby dojechać do pracy, będziesz musiał zadzwonić po limuzynę. – Słowo „praca” wymawia z wyraźnym przekąsem, we wszystkich pozostałych pobrzmiewa niekłamane zadowolenie.

– Ale ja myślałem, że mnie podrzucisz…? – Mrugam swoimi dużymi, ciemnoniebieskimi oczyma. Ojciec otwiera usta, lecz milczy, a ja tymczasem staram się zachować powagę. – Nie, tato, żartowałem. Już dzwoniłem. Szofer podjedzie za dziesięć minut.

– Ach… – Zaciska usta i krzywi się. – W takim razie w porządku.

Nie jestem pewien, czy jego zaskoczenie powinno mnie bawić, czy może jednak drażnić.

***

Kiedy wręczam kierowcy adres budowy, ten wpatruje się w kartkę dobrą chwilę, po czym spogląda na mnie. Jest szczerze skonsternowany.

– Tak, bracie, wszystko się zgadza – mówię, zgadując, o co zaraz zapyta. – Po prostu dowieź mnie na miejsce, okej?

– Tak jest, panie Alexander – odpowiada, otwierając drzwiczki czarnego mercedesa.

Kiedy wyjeżdżamy za bramę, przychodzi mi do głowy, że w okolicy, w której mam przepracować okrągły miesiąc, ten samochód będzie się cholernie rzucać w oczy. Niewiele bym zmienił, nawet gdybym pojechał zwyczajną taksówką. Żeby wtopić się w otoczenie, musiałbym w charakterze szofera wynająć jakiegoś gangstera jeżdżącego tuningowanym chevroletem.

Po drodze wertuję kilka scenariuszy, które podesłał mi niedawno George. To moje ewentualne przyszłe filmy. Żaden jednak nie zachęcił mnie na tyle, bym dobrnął chociaż do drugiej strony. Jeszcze rok temu dwa z nich uznałbym pewnie za niezłe, ale teraz wydaje mi się, że nigdy w życiu nie czytałem większych bzdur. Podejrzewam, że za tę zmianę mojego podejścia odpowiada Emma, moja partnerka w School Pride. Jesienią powiedziała mi, że wolałaby grać w poważnych filmach, a nie w popularnych produkcjach, które niemal na starcie mają zagwarantowany status wielkiego przeboju. Sam w sumie nie rozumiem, dlaczego tak bardzo wziąłem jej słowa do siebie.

Emma jest pierwszą od lat dziewczyną, której mimo usilnych zabiegów nie udało mi się zdobyć za pierwszym razem. Szanse na drugie podejście spieprzyłem natomiast osobiście, i to wręcz koncertowo – kiedy natknąłem się na opór, zacząłem się prowadzać z innymi pannami. Gdy spotkaliśmy się przy okazji premiery, była już z inną gwiazdą naszego filmu, Grahamem. Grahamem, na którym zależało z kolei Brooke, mojej byłej. I Brooke zaproponowała mi zawiązanie iście diabelskiego spisku: wymyśliła, że uwiedzie Grahama, co miało pchnąć zrozpaczoną Emmę prosto w moje ramiona.

Graham nie uległ urokom Brooke, lecz wskutek jej kombinacji Emma nabrała przekonania, że jednak ją zdradził. Była rozbita. Krucha. Miałem ją jak na widelcu, lecz nie byłem w stanie tej sytuacji wykorzystać. Jedna z nielicznych zasad, jakich trzymam się w kontaktach z dziewczynami brzmi: jeśli musisz kłamać, by zaciągnąć ją do łóżka, stajesz się po prostu oszustem. A zwycięstwo dzięki oszustwu nie jest zwycięstwem prawdziwym.

Potem, przez pewien czas, poważnie się nad sobą zastanawiałem. Całe szczęście ten stan nie utrzymał się zbyt długo. Wyrwałem się z niego po wypadku, kiedy odbyłem kilka obowiązkowych sesji ze wskazanym przez sąd psychoterapeutą, który zasugerował, że być może próbowałem się zabić. Zaśmiałem mu się prosto w twarz. Bo w końcu, jeśli nawet kogoś nie obchodzi, czy żyje czy nie, to jeszcze wcale nie znaczy, że ma tendencje samobójcze. Prawda?

– Proszę pana – rozlega się głos szofera. – Jesteśmy na miejscu. O ile rzeczywiście tutaj miałem pana przywieźć.

Za przyciemnioną szybą samochodu rozciąga się morze identycznych, parterowych domków – wyblakła farba na odrapanych ścianach, zakratowane drzwi i okna. Budynki stoją ledwie kilka stóp jeden od drugiego, otoczone więdnącymi, niezadbanymi palmami i rzadkimi kępami krzewów. Przed sobą mam częściowo ukończony dom, oddalony dosłownie o dwa kroki od krawężnika – podobnie zresztą jak cała reszta. Niechlujnie wymalowany numer widnieje na opartym o frontową ścianę kawałku sklejki. Owszem, pasuje do adresu z sądowego nakazu.

– Tak, to tutaj. Przyjedź po mnie o trzeciej. Najlepiej bądź trochę wcześniej. Z oczywistych powodów nie chciałbym czekać zbyt długo – w normalnych okolicznościach nie chciałbym tej okolicy odwiedzić choćby przejazdem, a tymczasem muszę pomagać w budowie kolejnej badziewnej chaty. Do dupy.

– Dobrze, proszę pana. Podjadę za kwadrans piętnasta.

Na mój widok zamiera wszelka aktywność. Wszyscy jak jeden mąż gapią się na kolesia, który postanowił wybrać się na przejażdżkę do niebezpiecznej dzielnicy mercedesem z szoferem. Kurde, faktycznie mogłem to lepiej rozegrać.

Gdy wysiadam na nieukończony podjazd, na powitanie wychodzi mi dziewczyna. Oczywiście „powitanie” jest tu, powiedzmy, eufemizmem. Panna mierzy mnie wybitnie niechętnym spojrzeniem. Ma ściągnięte brwi i minę, jakiej osobiście staram się nikomu nie pokazywać, nawet gdy jestem mocno wpieniony.

Na ocenę jej wyglądu mam około dwudziestu sekund. Cały proces zajmuje mi dziesięć. Ubrana jest w za dużą, spłowiałą koszulkę z logo M.A.D.D. – społecznej kampanii przeciwko jeździe po alkoholu. Przypadek? Nie sądzę. Przez rozmiar tego worka nie widzę, jak duże ma piersi, ani jakiego kształtu. Trudno również stwierdzić, co z talią. Z mojego doświadczenia wynika, że dziewczyny, które posiadają choć jedną z tych zalet, zawsze wybierają strój, który przynajmniej delikatnie je uwydatnia. A ten namiot może co najwyżej ukrywać wady. Jej szorty są niemodne do tego stopnia, iż szczerze wątpię, czy kiedykolwiek ktoś nosił podobne. Ciężkie, ochlapane cętkami farby, skórzane buciory są mocno znoszone i porysowane. Co ciekawe, ten akurat element wcale nie psuje wrażenia. Mimo że dziewczyna wygląda jak budowlaniec, nogi stanowią najbardziej interesującą częścią jej ciała. Łydki ma idealnie zarysowane, a przy tym silne i umięśnione. Większość moich znajomych panienek – aktoreczki, laski z dobrego towarzystwa – stawia na długie i chude nogi. Ja jednak często mam ochotę właśnie na takie jak u nieznajomej. Jest opalona – w każdym razie dotyk słońca widać na odsłoniętych partiach skóry. I nie jest to opalenizna z solariów przy Rodeo Drive, tylko prawdziwa. Wiem, bo na jej nadgarstku widać jaśniejszy pasek. Pewnie nosi zegarek. Nie spotkałem jeszcze ani jednej panny, która wychodziłaby z domu bez miliona filtrów przeciwsłonecznych.

Włosy – szatynka, taki ogólnokrajowy odcień, odgarnięte z twarzy i związane w koński ogon. Rozpuszczone spłynęłyby jej pewnie sporo poniżej ramion. O ile kiedykolwiek je rozpuszcza.

Twarz – bez zaskoczenia. Zero makijażu. Nie dostrzegam najmniejszej plamki różu, ani śladu błyszczyka. Oczy ciemne, nawet bardzo ciemne. Policzki i grzbiet nosa obsypane są rzadkimi piegami – moje znajome już dawno zdecydowałyby się je wypalić, wybielić, czy co one tam robią.

I wreszcie – usta. Podobnie jak nogi, również stanowią osobliwość – pełne, kształtne wargi. Widać to nawet w tej chwili, kiedy je zaciska, zmieniając w surową, prostą kreskę.

Wciskam dłonie w kieszenie dżinsów, przystaję kilka kroków za krawężnikiem i czekam.

– Pan Alexander, jak sądzę? – pyta dziewczyna, nie zatrzymując się.

Potakuję skinieniem, dodając kolejny punkt do listy jej zalet: brzmienie głosu. Chętnie usłyszałbym jak śpiewa, mimo że modulacja jasno wskazuje, iż chciałaby, żeby pod moją osobą rozstąpiła się ziemia.

Nogi, usta, głos. Jeśli którakolwiek z tych zalet okaże się zbyt pociągająca, kilka zawoalowanych przytyków powinno na tyle obniżyć jej samoocenę, żeby się ode mnie odwaliła. Chociaż ta akurat taktyka rzadko pozwala pozbyć się ich na dobre. Dziewczyny czują irracjonalny pociąg do dupków. Nie zamierzam być wobec niej okrutny, ale nie będę się przecież zajmować jakąś nużącą samarytanką o wiecznie krwawiącym sercu. Odpracuję po prostu swoje i wyniosę się stąd do diabła.

***

Dori

Mercedes? Serio? Jezusie, jak ja nie mam na to ochoty.

Momentu przybycia jego wysokości nie dało się przegapić. Wszyscy jak jeden mąż przerwali zajęcia i zagapili się na celebrytę i jego, ostentacyjnie kłujący w oczy, samochód. Cały dom, jeszcze przed momentem rozbrzmiewający rozmowami, odgłosami śmiechu i wspólnej pracy, nagle zamilkł. Zapanowała cisza, wzmocniona tylko stłumionymi cmoknięciami. Zamarły młotki, pędzle zawisły w powietrzu. Naprawdę nie pojmuję, w jaki sposób tego rodzaju przerwy – a zanosi się na nie codziennie – mają pomóc naszej sprawie. Ale nikt mnie przecież nie pytał.

Ubrał się odpowiednio – dżinsy, koszulka, robocze obuwie. Odnoszę jednak nieodparte wrażenie, że jego spodnie kosztowały więcej niż moja najlepsza sukienka. Niewykluczone, iż podobnie ma się sprawa z koszulką, na której widnieje nieznane mi logo. Cóż, w dyskontach pewnie tej marki nie sprzedają.

Ledwie wyszłam mu na spotkanie, obrzucił mnie od stóp do głów przeciągłym oceniającym spojrzeniem – mogłam się tego spodziewać – i zrobił zniechęconą minę. Większość dziewcząt poczułaby się obrażona, a przynajmniej niezadowolona, mnie jednak ulżyło. Zainteresowanie Reida Alexandra nie jest mi do niczego potrzebne. Gdybym miała cokolwiek do powiedzenia, wolałabym, żeby odbył swoje prace społeczne gdzie indziej. Sędzia uznał jednak, że powinien pomóc w budowie domu dla rodziny, którą pozbawił dachu nad głową, i trudno z taką logiką dyskutować.

Stojąc z rękoma w kieszeniach, przyglądał mi się z doskonałą obojętnością – jakby zupełnie nie dbał o to, co się stało i co się wydarzy w przyszłości. I nagle ogarnęło mnie niewytłumaczalne poczucie głębokiego żalu. Odniosłam wrażenie, że na świecie nie ma postaci bardziej tragicznej od tego chłopaka. Śmieszne.

– Pan Alexander, jak sądzę? – upewniłam się, na co odpowiedział zdawkowym skinieniem. Nie chcąc zdradzić się z myślami, odwróciłam się. Twarz pokerzysty? – to ponad moje możliwości. Najczęściej nie ma w ogóle takiej potrzeby, zwłaszcza że staram się nie kłamać. Po prostu nie widzę w tym sensu. Niemniej wobec człowieka pokroju Reida Alexandra niemądrze byłoby zdradzać się z jakąkolwiek słabością. Ostatecznie mieszkam w Los Angeles i chociaż nie obracam się w jego kręgach – nawet nie w tej samej galaktyce – dobrze ten typ znam: beztroski, zepsuty i skupiony wyłącznie na sobie. Nie zaufam mu i nie przekona mnie nawet ta jego anielska twarz.

Zerkam przez ramię. Wciąż ani drgnął.

– Proszę za mną – rzucam, nie zwalniając, i mam nadzieję, że jednak się ruszył. Nikt mi nie powiedział, co robić, jeśli nie zechce mnie słuchać.

Wreszcie dolatuje mnie zza pleców chrzęst żwiru, co wskazuje, że postanowił przynajmniej wejść do środka. Wypuszczam wstrzymywany oddech. Po raz kolejny powtarzam sobie w duchu, że przecież to tylko kilka krótkich tygodni i na pewno dam sobie radę. Kiedy Roberta przyznała, że umowę z sądem zawarła na okrągły miesiąc, miałam ochotę wrzeszczeć. Będę go miała na głowie przez całe trzy i pół tygodnia, jakie zostały do mojego wyjazdu do Ekwadoru.

Kiedy idziemy przez dom, pozostali wolontariusze, oszołomieni obecnością gwiazdy, gapią się weń jak w obrazek. Pracę przerywają nawet dojrzali mężczyźni, aczkolwiek kobiety zachowują się jeszcze gorzej – wygładzają ubrania, poprawiają fryzury – litości! Można pomyśleć, że nigdy w życiu nie widziały ładnej buźki. Tak, to pierwsze, co muszę mu oddać i z czym będę się musiała uporać – jest naprawdę piękny.

Oglądałam okładki kolorowych magazynów i plakaty w pokojach koleżanek. Widziałam jego podobiznę na plecakach dziewięciolatek uczęszczających na organizowane w naszym kościele zajęcia. Na litość Boską, przecież z góry wiedziałam, że jest przystojny. Prawda wygląda jednak tak, iż określenie „przystojny” nie oddaje do końca rzeczywistości. Mama nazwałaby kolor jego włosów popielatym blondem, a tata dodałby, że są odrobinę zbyt długie. Oczy ma ciemnoniebieskie – do tej pory żyłam w przekonaniu, iż to zasługa grafików i Photoshopa. Pod względem fizycznym jest pociągający do tego stopnia, że chyba uwzględnię w modlitwach wszystkie dziewczyny, na które zwróci kiedykolwiek uwagę. Pomoc Najwyższego będzie im naprawdę bardzo potrzebna. Cieszę się, że ocenił mnie tak szybko i tak nieprzychylnie.

– Chciałam dzisiaj wyłożyć kafelkami prysznic, ale to dość skomplikowane zajęcie. Skończyłoby się na tym, że musiałbyś mi się bezczynnie przyglądać. Pomyślałam więc, że zaczniemy od malowania. – Wchodzimy do największej sypialni. Ściany i sufit wciąż nie są ukończone. Zaprawę i grunt położyłam w zeszłym tygodniu. Wykładziny jeszcze nie ma, więc nie muszę się obawiać, że Reid zniszczy mi podłogę.

– Sufit pomaluję sama. To bardziej…

– Skomplikowane? – wtrąca, rzucając mi rozbawione spojrzenie.

Nabieram powietrza. Powoli, głęboko. Zanosi się na wyjątkowo długie trzy i pół tygodnia.Rozdział 4

Reid

– Hmm, masz jakieś imię, czy może powinienem się do ciebie zwracać „kierowniczko”?

„Jak się prawidłowo przedstawiać, czyli etykieta dla początkujących”. Koniuszki uszu dziewczyny oblewają się różem – ale tylko koniuszki.

– Przepraszam. – Podchodzi do mnie i wyciąga rękę. – Mam na imię Dori.

Ściskam jej dłoń, nieco zaniepokojony faktem, że połączenie jej idealnego głosu i miękkiego dotyku wywołuje we mnie efekt podobny do lekkiego porażenia prądem.

– Ja jestem Reid. Panem Alexandrem nazywają mnie tylko podwładni.

Zrozumiała w lot. Mruga, a zaróżowione uszy ciemnieją o kilka dodatkowych odcieni. Przemyka mi przez myśl, że ten miesiąc może się okazać jeszcze zabawniejszy niż myślałem. O każdym celnym trafieniu wyraźnie poinformuje mnie widoczny różowy sygnał. Tym bardziej, że ona na pewno nigdy nie rozpuszcza włosów.

Dori chrząka i wskazuje na stertę gratów, spiętrzoną wokół stojącej na środku pokoju drabiny.

– No dobrze, Reid. Tutaj mamy farbę, wałki, pędzle i tym podobne. Malowałeś już kiedyś?

Moment, ona tak poważnie?

– Na pewno nie pokoje.

Nawet nie drgnęła jej powieka.

– W takim razie nauczysz się czegoś nowego. – Wyławia z kieszeni niewielkie, metalowe narzędzie i kuca nad puszkami z farbą. Staram się nie gapić na linie mięśni, wyraźnie zarysowane od cholewek butów aż po nogawki spodni.

– Wątpię, bym w najbliższej przyszłości poczuł palącą potrzebę malowania swojego domu – odpieram, wstrząśnięty wizją tak jawnej straty czasu, jaką byłoby osobiste wykonywanie fizycznej pracy. Zawsze przecież mogę zapłacić kilka centów jakimś nielegalnym imigrantom, którzy ochoczo mnie wyręczą.

Dori otwiera puszkę, unosi pokrywkę, po czym uśmiecha się do zawartej wewnątrz błękitnej mazi. Odkłada wieczko na bok.

– A jeśli dostaniesz rolę wymagającą umiejętności malowania – mówi, nie podnosząc wzroku – i nie będziesz wiedział, jak to zrobić? Dzięki mnie już za niecały tydzień będziesz mógł zagrać malarza śpiewająco.

Moja ocena jej zdolności manipulacji gwałtownie rośnie o kilka stopni. Dori okazuje się niebezpieczna.

Czyli nauczy mnie malować „śpiewająco”… To przecież nie może być trudne.

***

Rozprowadzam wałkiem farbę po końcowym niepomalowanym fragmencie ostatniej ściany. Bicepsy i mięśnie ramion palą mnie żywym ogniem (przynajmniej nie zaniedbam tutaj rzeźby). Dori tymczasem dopieszcza moją robotę pędzlem – maluje miejsca przy samym suficie, których wałek nie mógłby dosięgnąć bez uderzania w powałę. Przekonałem się o tym w dość przykry sposób.

Okna są otwarte – inaczej podusilibyśmy się w oparach farby – lecz powietrze praktycznie stoi, a lato wciąż nabiera mocy. Idealny dzień, żeby wyskoczyć na plażę. Albo gdziekolwiek indziej. Byle dalej stąd.

– Cholernie gorąco. – Odkładam wałek na podstawkę i przyglądam się pokrytym niebieskimi plamami dłoniom. Błękit mam na paznokciach, pod nimi, na przedramionach i na żółtej koszulce od Prady. Na szczęście nie założyłem ulubionej. Cóż, chyba nic się nie stanie, jeśli ubrudzę ją trochę bardziej.

Ściągam koszulkę przez głowę, wycieram nią twarz i odrzucam na stos malarskich płacht. Stojąca na drabinie Dori zamiera i gapi się na mnie. Ścieżka błękitu spływa jej po pędzlu, po drewnianej rączce i dalej, na dłoń. Gdy rzucam jej wymowne spojrzenie i unoszę brew, natychmiast patrzy na pędzel i wkłada go do płytkiego, zawieszonego na drabinie pojemnika.

Sięgam po ścierkę, wchodzę na drabinę za dziewczyną, ujmuję jej nadgarstek i lekko osuszam strużkę farby. Masakrycznie ją to krępuje.

– Wiesz, to jednoosobowa drabina – rzuca i odbiera mi szmatkę.

Wzruszam ramionami i zeskakuję na podłogę.

– Aha. Proszę bardzo. – Jej nogi, gładkie i nieskazitelne, mam na wysokości oczu. Opieram się pokusie, by musnąć palcem miękkie miejsce pod kolanem. Prawdopodobnie spadłaby z drabiny – wtedy miałbym szansę ją złapać – a potem zaczęłaby wrzeszczeć.

Kurde, stary, weź się w garść.

– Dziękuję. – Z zaróżowionymi ponownie uszami zdejmuje z drabiny pojemnik z pędzlem. Nadal unika mojego wzroku.

Jestem tutaj dopiero pół dnia i już dwa razy udzieliłem jej lekcji dobrych manier. Coś takiego musi boleć.

Kiedy pytam, czy ten pokój mamy już z głowy, Dori schodzi rakiem z drabiny i, przytrzymując przybory, przechyla głowę na bok, jakby próbowała wyczuć, czy się zgrywam, czy mówię poważnie.

– Nie. Teraz zrobimy sobie przerwę. Zjemy coś, a farba tymczasem wyschnie i będziemy mogli położyć drugą warstwę.

– Jaja sobie robisz! – rzucam. – Chcesz powiedzieć, że musimy to wszystko pomalować jeszcze raz?

Dziewczyna zaciska zęby, lecz w okamgnieniu bierze się w garść.

– Tak. Kiedy wrócimy, sam zrozumiesz dlaczego – tłumaczy cierpliwie, z nadzwyczajnym hartem ducha.

Obie te cechy są mi z gruntu obce.

– Dobra. Wszystko jedno. I tak muszę tu spędzić cały miesiąc. W sumie mogę tę samą ścianę malować i pięćdziesiąt razy.

Wargi Dori zaciskają się w wąską kreskę, prycha pod nosem, zerka na mnie i prędko odwraca wzrok.

– Czy mógłbyś założyć koszulkę? Proszę.

Nie mogę się nie uśmiechnąć.

– A co? Mój tors ci przeszkadza?

Teatralnie wywraca oczyma, a ja staram się nie roześmiać.

– Dla mnie możesz sobie chodzić nago jak święty turecki. Ale dzisiaj pomaga nam też kilku emerytów i są wśród nich ludzie, którzy uważają, że mężczyzna nie powinien wychodzić z domu bez kapelusza. Wątpię, by byli zachwyceni, widząc cię bez koszulki. Ale jasne, zrobisz jak ci wygodnie.

Wychodząc z pokoju, podrywam koszulkę z podłogi i wciągam ją na grzbiet.

– Nago jak święty turecki? Oj, nie wiem, Dori, nie wiem. Wiesz, dopiero się poznaliśmy…

Nie odpowiada, lecz jej uszy znów oblewa różowy rumieniec. Punkt dla mnie.

***

Dori

Nie wierzę. Zaproponowałam Reidowi Alexandrowi, by paradował w mojej obecności nago. Jakbym nie wiedziała, że po takiej uwadze nie powstrzyma się od komentarza.

Spodziewałam się, że trudno go będzie zmotywować i jeszcze trudniej uczyć, a jednak słuchał (choć z miną świadczącą o krańcowym znudzeniu) i zazwyczaj postępował według moich wskazówek. Początkowo musiałam pozwolić, by robił wszystko po swojemu. Najwyraźniej należy do wyznawców zasady „Jak się nie przewrócisz, to się nie nauczysz” (on? co za niespodzianka!). Nie uwierzył, kiedy powiedziałam, że nie wolno nabierać na wałek zbyt dużo farby. Nie zaufał, gdy mówiłam, że przy pierwszym przejściu lepiej malować łukami niż w linii prostej. Nie posłuchał, kiedy powiedziałam, żeby nie przysuwał wałka zbyt blisko sufitu.

Pod pierwszą ścianą, przy której pracował, cała podłoga uwalana jest farbą. Musiałam też pokazać mu kilka wilgotnych zgrubień i kazać je wyrównać, nim zaschną. Oczywiście nie obyło się bez dwóch niebieskich plam na białym suficie i dwóch kolejnych na listwie podłogowej – uparł się, że dojedzie wałkiem do samego końca. Pewna poprawa nastąpiła przy ścianie numer dwa, jeszcze lepiej wyglądała trzecia, a ostatnia wyszła mu niemal idealnie. Właściwie to zaczynałam się już odprężać. Ale wtedy ściągnął koszulkę…

Męskie torsy nie wywierały na mnie większego wrażenia przez całe osiemnaście lat życia, ale, Chryste Panie, nigdy jeszcze nie zostałam skonfrontowana z taką klatą. Pierś Reida wygląda jak wycięta z reklamy wody kolońskiej, męskich strojów kąpielowych, tudzież domowego sprzętu do ćwiczeń – perfekcyjna skóra opinająca nieziemsko wyrzeźbione mięśnie. Na całe szczęście arogancja tego chłopaka odstręcza mnie do tego stopnia, że bez problemu poprosiłam, by się ubrał.

Podobnie jak rankiem, rozmowy urywają się, gdy tylko wychodzimy z Reidem na przyszły trawnik za domem (darń trzeba jeszcze położyć). Mniej więcej dwadzieścia osób siedzi na odwróconych wiadrach i rozstawionych na betonowym ganku składanych krzesełkach. Na kolanach trzymają papierowe talerzyki z tamale i tacosami. Niektórzy z nich pojawiają się tu codziennie – szczególnie kierownicy zespołów, na przykład Roberta. Inni wpadają z doskoku – studenci, wolontariusze z parafii, klubów ogrodniczych czy pracownicy okolicznych firm, wspierających w ten sposób charytatywne inicjatywy.

Podchodzę do kranu i myję ręce. Reid robi to samo, po czym ochlapuje wodą twarz i przeczesuje wilgotnymi dłońmi włosy. Przez cały czas zachowuje się tak, jakby nikt na niego nie patrzył. Kiedy podchodzimy do stolika, na którym czeka poczęstunek, sprawia wrażenie człowieka, który uważa, iż nie ma nic dziwnego w tym, że hollywoodzka gwiazda sięga po tani papierowy talerzyk, a ktoś wskazuje jej plastikowe sztućce i lodówkę z butelkami wody.

Siadam na progu i ostrożnie ustawiam talerz na kolanach. Reid zajmuje miejsce obok. Wszyscy wciąż się na niego gapią, chociaż niektórzy wracają już do przerwanych rozmów.

– No dobra. Powiedz mi, co ty tutaj właściwie robisz? – pyta. – Domyślam się, że nie aresztowano cię za jazdę po kielichu i nikt cię nie przyłapał ze skrętem.

– No… Nie – odpowiadam. – Ja tu pracuję. Pomagam.

Wpatruje się we mnie i nie jestem pewna, czy widzę w jego oczach zdziwienie, czy kpinę.

– Czyli robisz to przez cały czas?

– Co robię?

Reid milknie i wiedzie spojrzeniem po reszcie wolontariuszy, ocenia ich z niezmienną miną. Ja tymczasem przyglądam się jego profilowi, czekając na dalszy ciąg rozmowy. Ma najdłuższe rzęsy, jakie widziałam u faceta, a jego wilgotne włosy – pociemniałe w tej chwili od wody – zawijają się na końcówkach wokół uszu i na karku, muskając kołnierzyk ubrudzonej farbą koszulki.

– Sam nie wiem – wzrusza w końcu ramionami. – Zastanawiam się po prostu, czy masz czas na cokolwiek innego, skoro przychodzisz tu codziennie – tłumaczy, odgryzając połowę taco.

Tacy jak on nigdy nie zrozumieją ludzi podobnych do mnie. Równie dobrze moglibyśmy należeć do dwóch różnych gatunków.

– Widzisz, ja nie mam w zwyczaju się upijać. Nie palę trawy, nie szlajam się po klubach. Nie wskakuję też do łóżka wszystkiemu, co nie ucieka na drzewo, więc zostaje mi sporo czasu na inne zajęcia. – Omójboszzz! Czy ja naprawdę to powiedziałam?

Reid śmieje się cicho i spogląda na moją skwaszoną twarz. Te ciemnobłękitne oczy w czarnej oprawie gęstych rzęs wyglądają wprost powalająco.

– Pozwól, że zgadnę. W poniedziałki chadzasz na spotkania kółka miłośników literatury, we wtorki całą rodziną grywacie w gry planszowe, środy poświęcasz na czytanie Biblii, a w czwartki spotykasz się ze znajomymi i szyjecie kołdry dla domów starców. Ciepło?

Wstaję bez słowa i wracam do domu. To nie pierwszy raz, kiedy ktoś drwi z mojego sposobu życia, lecz z jakiegoś powodu – być może dlatego, że dziwnie się czuję, słysząc to akurat w tym miejscu – dziś przygnębiło mnie to bardziej niż zwykle.

– Zaczekaj! – rzuca Reid. Sama nie rozumiejąc dlaczego, zatrzymuję się i czekam na przeprosiny. – Nie wiem jeszcze, kiedy karmisz bezdomnych!

Nie oglądając się za siebie, znikam za drzwiami. Jego chichot wciąż rozbrzmiewa mi w uszach.Rozdział 5

Reid

Kurde, serio, zachowałem się jak skończony kretyn. Jak na osobę w tak małym stopniu przejętą towarzystwem celebryty, okazała się w miarę fajna. Do chwili, gdy wyjechała z tą listą moich niecnych rozrywek, którym, prawdę mówiąc, chętnie się oddaję. Ale, Jezu… Czy to naprawdę powód, żeby się tak wywyższać?

Kiedy rozmowy cichną i ludzie wracają do przerwanych zajęć, wstaję. Ci, którzy nie zniknęli jeszcze w środku, rzucają w moim kierunku ukradkowe spojrzenia. Przyglądają się, gdy wyrzucam do kosza talerzyk i sztućce, patrzą, kiedy dopijam wodę i wpycham pustą butelkę do pojemnika na plastikowe odpady.

– Panie Alexander? – odzywa się ktoś. No proszę, to ta cała Roberta. – Jak panu idzie?

– Super.

– Ach, to świetnie! – uśmiecha się, nie zwracając uwagi na mój sarkastyczny ton. – Dorcas należy do naszych najbardziej oddanych wolontariuszek. To prawdziwa duma fundacji. Być może nauczy pana czegoś nowego!

– Aha – odpowiadam i też się uśmiecham, pozwalając mózgowi przepracować informację. Dorcas? Kto przy zdrowych zmysłach nazwałby córkę Dorcas? I przy okazji, paniusiu, w dniu, w którym laska o tym imieniu nauczy mnie czegoś nowego, znajdę dostatecznie wysoki budynek, wejdę na dach i bez wahania skoczę.

Wracam do sypialni i zastaję Dori ze słuchawkami w uszach. Na pasku jej rybaczek wisi antyczny model iPoda, przewód ukryła pod koszulką. Sprzęt, którym malowała rano sufit, czeka zebrany w jednym miejscu. Na mój widok naciska pauzę i, nie zdejmując słuchawek, oświadcza:

– Wiesz, co masz robić. Ja pójdę tam obok i zajmę się sufitem. Chyba że potrzebujesz wskazówek?

Na usta ciśnie mi się co najmniej tuzin bardzo bezpośrednich odpowiedzi. Gryzę się w język.

– Jakoś sobie poradzę.

Dziewczyna kiwa głową.

Kiedy podchodzi do drzwi, dodaję:

– Dorcas, zanim wyjdę, będziesz musiała podpisać mi papiery.

Spina ramiona, lecz nie zatrzymuje się. Kiedy wychodzi z pokoju, jej uszy płoną szkarłatem. Muszę zacisnąć usta, by nie parsknąć śmiechem. Tak łatwo ją wyprowadzić z równowagi.

O piętnastej wszystkie ściany są już pomalowane. Minutę później Dori staje w drzwiach. W dłoni ściska długopis. Sięgam do tylnej kieszeni po kartę pracy i podaję jej. Z wyjątkiem dwóch niebieskich maźnięć na suficie, tuż ponad pierwszą ścianą (okazuje się, że miała rację, z wałkiem trzeba uważać), sypialnia wygląda całkiem nieźle. Dori podpisuje bez słowa komentarza – Dorcas Cantrell – i wręcza mi papier z powrotem.

Dziękuję jej, pewien, że marzy tylko o tym, by odwrócić się na pięcie i wyjść bez pożegnania, lecz, skarcona wcześniej, nie podejmuje ryzyka.

– Do zobaczenia – rzuca. Słysząc jej śpiewny głos, czuję lekki skurcz żołądka. Podnoszę wzrok, lecz Dori już nie ma.

Samochód już czeka przy krawężniku. Ledwie pojawiam się na podjeździe – spocony i upstrzony plamami niebieskiej farby – szofer przekręca kluczyk w stacyjce. Na pewno martwi się stanem, w jakim zostawię skórzaną tapicerkę mercedesa, lecz mówi tylko: „Dzień dobry, panie Alexander”, otwiera drzwi i czeka. Przez tę pieprzoną ugodę muszę odpracować społecznie dwadzieścia dni. Pierwszy dzień za mną, dziewiętnaście do odhaczenia. Na planie w Vancouver mam się stawić w połowie sierpnia. Nawet chwili wytchnienia!