Doggerland. Sztorm. Tom 2 - ebook

Prolog

Patrzy na komórkę z wyrazem lekkiego obrzydzenia. Odchyla się do tyłu, jakby już sam widok telefonu stanowił zagrożenie. Podnosi się i robi pół rundki wokół stołu, staje w progu kuchni i spogląda na salon. Potem rundka w drugą stronę. Okrążając stół po raz kolejny, unika wzrokiem telefonu, udaje, że nie widzi niemych wezwań czarnego wyświetlacza.

W drodze do przedpokoju zatrzymuje się w pół kroku i stoi tak, wlepiając puste spojrzenie w okno. Jakże prosto by było najzwyczajniej odpuścić. Posłuchać uwodzicielskiego głosu, który szepcze jej, że nie musi, że w zasadzie nie powinna. Że to niewłaściwe. Ten głos upomina ją teraz trochę surowiej, żeby była rozsądna, ryzykuje, że wszystko trafi szlag.

Waha się. Odwraca się i zerka na spiżarnię. Tak kuszącą, chciałoby się po prostu wziąć z niej butelkę czerwonego wina, usiąść przed telewizorem i spróbować zapomnieć o tym całym koszmarze.

Oczywiście, tak byłoby najlepiej. Tak byłoby właściwie.

Mimo wszystko wie, że zaraz sięgnie po komórkę i wykona ten przeklęty telefon. Telefon, który – jeśli ktoś się o nim dowie – będzie ją kosztować utratę pracy. Telefon, który będzie ją kosztować dużo więcej, jeśli ten, kto go odbierze, dojrzy w tym szansę, żeby pozbyć się innego problemu. Jej.

Nie, nie jest to właściwe, myśli komisarz kryminalna Karen Eiken Hornby i podnosi komórkę.

Zdecydowanie niewłaściwe, ale to jedyna szansa.1

Cztery tygodnie wcześniej

Dzień Bożego Narodzenia

Jest tylko kilka stopni na minusie, mimo to zimne powietrze rozsadza płuca i Gertrud Stuub musi się zatrzymać, żeby zaczerpnąć powietrza przez szalik. Przerażona spostrzega, jak bliska była tego, żeby zakląć, i wykonuje znak krzyża. Jej wzrok, coraz bardziej spanikowany, błądzi między lasem, grzbietem górskim a wąską żwirową drogą, po której się wspina. Szybkie spojrzenie w przeciwnym kierunku. W stronę tego, o czym ledwie ma odwagę pomyśleć.

Tylko ci się wydaje, upomina samą siebie i czuje, jak żelazna obręcz wokół klatki piersiowej trochę się rozluźnia. W zasadzie Fredrik wcale nie obiecywał, że się zjawi, wychodziłaś tylko z założenia, że przyjdzie. I teraz latasz tu jak stara wariatka. Gertrud zmusza się, żeby stać spokojnie, bierze jeszcze kilka oddechów przez wełniany materiał, potem – najszybciej, jak tylko się waży – pędzi dalej po wyboistej drodze, gdzie kałuże wody zastygły w lustra zdradzieckiego lodu.

Na lewo wznosi się zbocze z nagimi pniami drzew, między nimi widać niebieski zarys Getryggen. Stromego i niedostępnego dla kogoś w jej wieku. Dla kogoś w wieku Fredrika. Aż tak głupi by chyba nie był, przekonuje samą siebie Gertrud i stara się unikać tej myśli. To, co po drugiej stronie drogi, jest jeszcze gorsze. Kilka metrów dalej na prawo ziemia gwałtownie się urywa.

Gertrud niechętnie odwraca głowę. Tak długo, jak trzyma wzrok utkwiony przed sobą, wygląda to jak zwykłe, przyjazne jezioro, rozciągające się w pierwszych bladych porannych promieniach grudniowego słońca. Lekko zmrożone jezioro pośrodku lasu. Ale jeśli zejdzie z drogi i zrobi ledwie kilka kroków, wyciągnie szyję i spojrzy w dół, ściany kopalni opadną stromo i niemiłosiernie, prosto w ciemną czeluść. Gertrud nie zbacza ze ścieżki. Nic jej nie skłoni, żeby dobrowolnie zbliżyła się do brzegu.

– Przecież on chodzi tędy każdego dnia – mówi do siebie i wstydzi się, gdy słyszy swój słaby głos i martwą ciszę, która pożera jej słowa. Nie jest w stanie zawołać go po imieniu, nie chce słyszeć, jak by to zabrzmiało. Jeśli tutaj jest, ona i tak go znajdzie.

On przecież zna te tereny, przekonuje samą siebie. Wie doskonale, gdzie stawiać stopy, Sammy tak samo. Zapewne wrócili już do domu, Fredrik siedzi oczywiście w ciepłej kuchni z kawą i resztkami szafranowego ciasta z wczoraj. Bezbożnie, wcale się nie przejmując niebem i piekłem. To byłoby właśnie w jego stylu. Nie, zawracam i kończę z tymi wygłupami, myśli Gertrud i rzuca okiem przez ramię na przebytą drogę. Niechętnie jednak uświadamia sobie, że droga powrotna jest równie długa co rundka wokół szkody górniczej.

Głęboko wzdycha i idzie dalej, jeszcze raz się żegna, w głębi duszy przeklina brata za jego ogólny brak troski o cokolwiek, w szczególności za kompletne wyzucie z bogobojności. Fredrik nie przekracza progu kościoła, tego jest aż nazbyt świadoma, zwykle jednak przychodził chociaż na julottan. Z jakiegoś powodu nawet najwięksi bezbożnicy – ci, których stopa nie postanie w domu bożym przy innych okazjach jak tylko podczas ślubów i chrzcin – zjawiają się na porannej mszy w dniu Bożego Narodzenia. Może najzwyczajniej zaspał.

Trochę dalej przed sobą widzi zawrotkę, gdzie zaczyna się szersza droga prowadząca do szosy krajowej. Zaczyna się lub kończy. Wiele lat minęło, odkąd docierały tu transporty, ale z roku na rok pęknięcia na asfalcie robią się coraz większe i szersze. Nie ma najmniejszego powodu, żeby reperować tę drogę w górach; używają jej jedynie ci, którzy wyrzucają śmieci i graty przy zawrotce, zamiast skorzystać z punktu odbioru odpadów w Valby. Skąpi, nieuczciwi ludzie, którzy zrobią wszystko, żeby zaoszczędzić kilka marek i szylingów. Ale nawet oni nie ośmielają się przyjeżdżać tutaj w samo Boże Narodzenie, myśli Gertrud. Nikt nie jest aż tak głupi, żeby się tu zapuszczać, nikt poza Fredrikiem. Zdaje się, że zakazana kąpiel w szkodliwej dla zdrowia wodzie w rowie nie pociąga dzisiejszej młodzieży już nawet w lecie. Gertrud maca instynktownie ręką po kieszeni kurtki, sprawdza, czy wciąż ma komórkę. Nikt by jej tu nie znalazł, gdyby się wywróciła i uderzyła, zwłaszcza o tej porze roku.

W zasadzie Fredrik powinien dostać porządną nauczkę, przewrócić się i zrobić sobie krzywdę, myśli Gertrud. Nic poważnego, tylko tak, żeby wreszcie do niego dotarło, że jest za stary na drałowanie samemu po pustkowiu. Odruchowo Gertrud znów podnosi rękę do piersi jakby w ramach pokuty za tę zakazaną myśl i woła:

– Halo! Fredrik!

Sekundę później staje jak wryta.

Nieszczęśliwe zawodzenie czy też ujadanie sprawia, że zimny pot występuje jej na czoło. W chwili, gdy Gertrud dostrzega kawałek dalej biało-czarnego border collie, dopuszcza do siebie tę myśl. Długa smycz ciągnie się po ziemi, a Sammy zrozpaczony biega tam i z powrotem przy brzegu kopalni, kładzie się na kilka sekund, potem znów podnosi i dalej człapie bez wytchnienia, niebezpiecznie blisko, wystarczyłoby źle postawić łapę. Przez moment wygląda to tak, jakby pies miał zamiar zejść po urwisku, ale na dźwięk zbliżającego się człowieka nadstawia uszy i unosi głowę. Sekundę później dostrzega Gertrud i szczekając, biegnie jej na spotkanie. Z wygiętym w łuk grzbietem nieszczęśliwy pies mizdrzy się do Gertrud i biegając między nią a urwiskiem, popędza ją. Gertrud niechętnie idzie za nim, a pod nosem głośno prosi:

– Dobry, łaskawy Boże, nie odwracaj się teraz ode mnie.

Z drogi, na której stoi, przyciskając rękawicę mocno do ust, nie może dojrzeć brata. Przez zawrotny ułamek sekundy przeszywa ją zwodnicza nadzieja – może to nie Fredrik leży tam na dole. Może to tylko stara, pogryziona piłeczka tenisowa Sammy’ego, którą ten uparcie ze sobą nosi. Może Fredrik rzucił ją niedbale w przeciwnym kierunku, nie w górę zbocza, jak zwykł to robić. I kiedy Gertrud Stuub z łomoczącym sercem zbliża się do krawędzi i wyciąga szyję, dalej nic nie widzi.

Dopiero gdy z ostatnią daremną modlitwą na ustach kładzie się na brzuchu, ostrożnie przysuwa do krawędzi i spogląda w dół urwiska, gaśnie jej ostatnia nadzieja.2

Karen Eiken Hornby zamyka za sobą drzwi i szuka w kieszeni kurtki paczki papierosów. Opierając łokcie o zimną poręcz schodów, głęboko się zaciąga i czuje, jak puls powoli spowalnia. Ślepo wpatruje się przed siebie.

Zapadła już ciemna noc, choć dochodzi dopiero wpół do piątej, a grudniowe powietrze jest niezwykle łagodne. Strumień światła wylewający się z kuchni przez okno pada na ziemię pod dużą jarzębiną. Z zeszłotygodniowych dziesięciu centymetrów śniegu ostało się ledwie kilka plam topniejących w okamgnieniu. To, co te kilka stopni mrozu da radę ściąć w nocy i we wczesnych godzinach rannych, topi się równie szybko pod tą szarą warstwą samodziału, którą niebo przypominało w ostatnich dniach. Z domu przez zamknięte okno dobiega dzwonienie talerzami, śmiechy i kolejna zaśpiewka do toastu.

Gdy rybaka suszy,

ryba się w morzu dusi,

niczym wybawienie

przychodzi Boże Narodzenie

– wesołych świąt!

Nie oglądając się za siebie, Karen wie, że te siedem osób przy stole w głębi unosi teraz kieliszki na wysokość oczu, a potem je opuszcza i równocześnie wychyla. Czeka na hałas, z którym kieliszki znów trafiają na stół. I ten nadchodzi.

Jak ja wytrzymam, do cholery, jeszcze dwa dni, zastanawia się.

W domu nie ma możliwości, żeby gdzieś się ukryć i pobyć samej, w spokoju. Jej matka i Harry zajęli dużą sypialnię, Karen z mieszanymi uczuciami odstąpiła im podwójne łóżko. Sama przeniosła się do pokoju gościnnego za ścianą i niedługo – trzecią noc z kolei – będzie starać się ignorować odgłosy zza ściany.

Zdawało się, że to dobry pomysł, gdy przed kilkoma tygodniami planowali to wspólnie przy winie w pubie Kopalnia w Dunkerze. Wigilia i pierwszy dzień świąt Bożego Narodzenia w domu u Karen w Langevik, obchodzone wspólnie z najbliższymi przyjaciółmi. Mama i tak miała przyjechać z Harrym, a im więcej ludzi, tym weselej. Marike zaklinała się, że może spać na sofie w salonie i że przywiezie kruchy pieczony schab i czerwoną kapustę. Kore i Eirik mieli zająć rozkładaną sofę w budynku gospodarczym u Leo i przynieść śledzie w chrzanie, wędzonego łososia i domową musztardę. Mama obiecała przez telefon, że upiecze ciasto szafranowe i żytni chleb, gdy tylko znajdzie się na miejscu. Samej Karen przypadło więc tylko zrobienie dużej partii piwa jałowcowego i ziołowej wódki. Miały to być dwa dni objadania się smakołykami w miłym towarzystwie z przerwami na długie spacery po śniegu, bo ten przecież musi w końcu spaść!

Teraz Karen przysłuchuje się śmiechom z głębi domu. Oj tak, jest dokładnie tak miło, jak zakładali. Wszystko jest tak, jak powinno być. Poza tym, że ona chciałaby być sama. Że – choć na krótką chwilę – chce się wsłuchać w ciszę.

Jeszcze tylko jedna noc, dasz radę, przekonuje samą siebie i kolejny raz głęboko się zaciąga. Prawdopodobnie Kore, Eirik i Marike pojadą jutro zaraz po śniadaniu. Ale mama i Harry zostaną jeszcze na jedną noc, przypomina sobie. Ich samolot do Hiszpanii odlatuje dopiero pojutrze. Jeszcze dwa poranki i będzie mogła przestać udawać, że nie widzi, jak Harry delikatnie i czule poklepuje jej mamę po pupie, że nie słyszy odgłosów skradanych pocałunków, gdy tylko odwróci się do nich plecami. Jeszcze półtora dnia dławienia w sobie gorzkich komentarzy, które grożą, że wymskną się z jej ust za każdym razem, gdy matka mówi o blisko siedemdziesięciodwuletnim Harrym Lampardzie jako o swoim nowym „chłopaku”.

I jeszcze Sigrid.

Dlaczego ta smarkula nie mogła zostać w domu u swojego ojca? Teraz, kiedy wreszcie znów zaczęła z nim rozmawiać po latach utrzymywania chłodnych stosunków. Jest przecież, do diabła, Boże Narodzenie, powinno się siedzieć w domu z rodziną, myśli poirytowana Karen i tak mocno zaciąga się papierosem, że parzy sobie czubki palców.

– Nie zostanę długo – zapierała się Sigrid radosnym głosem, gdy niezapowiedziana zjawiła się w kuchni blisko trzy godziny temu. – Chciałam tylko zajrzeć na chwilę.

I ten gorąc, który oblał Karen, zanim zdążyła go powstrzymać. Niemądra, przerażająca radość, która ogarnia ją całą, gdy spotyka Sigrid. To wszystko, na co w jej życiu nie ma już miejsca.

„Nie zostanę długo”. W to, jak Sigrid – po dwóch kuflach piwa jałowcowego i przynajmniej jednym kieliszku wódki – ma zamiar pokonać dwa kilometry do swojego domu po drugiej stronie wsi, Karen nie zamierza się mieszać. Tego wieczoru nie jest policjantką. Jest tylko zmęczona.

I jeszcze to przeklęte kolano. Stale ćmiące wspomnienie o tym, co się stało i co mogło się stać. Karen przenosi ciężar ciała na prawą nogę i czuje, jak ciągnie ją w biodrze. Już ponad dwa miesiące, a wciąż nie wróciła do formy. Cztery tygodnie w szpitalu w Thysted, a potem rehabilitacja w domu. Bolesne wizyty na fizjoterapii w Dunkerze trzy razy w tygodniu. Robiła dokładnie to, co jej kazano, wykonywała dwa razy dziennie ćwiczenia w domu. Niech to wszystko szlag, nadal nie może obciążać lewej nogi na dłużej niż kilka krótkich chwil. Karen męczy to, że musi ukrywać prawdę przed tymi, którzy siedzą teraz w ciepłej kuchni. To wyczerpujące noszenie maski, przez które sztywnieje jej szyja, stale ćmiący ból, wybór między kolejnym proszkiem przeciwbólowym a kieliszkiem wódki do śledzia, konwulsyjny uśmiech, nie, już nie boli, tylko wciąż jest trochę sztywne. Podejrzliwe spojrzenia mamy.

Karen ma zwolnienie do Trzech Króli, jeszcze tylko dwanaście dni bycia zamkniętą w czterech ścianach z nadmiarem myśli. Od razu po weekendzie wróci do pracy, o ile tylko tam dokuśtyka. Lekarz napomykał coś o przedłużeniu zwolnienia, ale na szczęście udało się jej go powstrzymać. W każdym razie kłamanie idzie mi nieźle, ocenia.

Hałas wzmaga się na kilka sekund, kiedy ktoś otwiera drzwi, a potem je zamyka, trochę zbyt mocno, tak że w oknie kuchni drży szyba. Nie odwracając się, Karen wie, że to Leo. Kącikiem oka widzi płomień zapalniczki, słyszy, jak Leo głęboko się zaciąga, przez chwilę zatrzymuje dym, a potem go wypuszcza. Podaje jej paczkę i Karen bierze papierosa.

– Czas leci – mówi Leo. – Możesz się tym pocieszać.

Czy to aż tak oczywiste? Zastanawia się. A ja myślałam, że mam twarz pokerzysty.

– Oho, filozoficznie – mamrocze Karen. – Jeszcze jakieś mądrości chowasz w rękawie?

– Alkohol, rzecz jasna, też pomaga. Czas i alkohol. Czy nie taki jest właśnie sens Bożego Narodzenia? – drwi Leo.

Karen szybko podchwytuje jego wzrok, powstrzymując uśmiech.

– Tak, ty coś o tym wiesz, lepiej niż ktokolwiek inny – mówi oschle. – Czy to właśnie alkoholem i nieubłaganym biegiem czasu pocieszałeś się, gdy mieszkałeś pod rampą załadunkową?

– Tak, kobiet i śpiewu tam nie było.

Palą w ciszy. Karen odwraca głowę i widzi, że Eirik i Marike zaczęli zbierać rzeczy ze stołu, a Harry wlewa wodę do ekspresu nieumytym dzbankiem. Wzdycha.

– Jest spoko – mówi Leo. – Twój nowy ojczym.

Aż świszczy, kiedy Karen prycha dymem.

– Ojczym! Mógłbyś naprawdę sobie…

– A Eleanor jest szczęśliwa – ciągnie Leo.

– Wielkie dzięki, sama zauważyłam. Cienkie ściany.

Leo zaciąga się i w ciszy spogląda prosto w ciemność.

– Przecież możesz się jutro do mnie przenieść, jak już Kore i Eirik odjadą – dodaje po chwili.

– Do ciebie?

– Tak, podobno kanapa jest naprawdę wygodna, jeśli na stalowych rurkach, które wbijają się w krzyż, położy się kilka poduszek. W najgorszym razie zmieścisz się też w moim łóżku.

Zdziwiona posyła mu ukradkowe spojrzenie; to niepodobne do Leo. W ogóle do niego niepodobne zdaje się obchodzenie świąt Bożego Narodzenia, wznoszenie toastów ze śpiewem na ustach i przysłuchiwanie się wywodom Harry’ego o tym, jak przebudować poddasze czy ocieplić komórkę, żeby mieć więcej miejsca. Napełniając kieliszki i zupełnie nie zdając sobie sprawy z narastającej irytacji, Karen, Leo i Harry snuli plany, jak przebudować jej dom. Jak powinna się do tego zabrać, ile by ją to kosztowało, jak podnieść wartość, kiedy stare siedziby rybackie w Langevik zaczęły właśnie tracić na wartości. Szczególnie takie jak ta Karen, z własnym pomostem i szopą.

Tego typu rozumowanie jest zapewne całkowicie naturalne dla Harry’ego Lamparda: według jej matki przed przejściem na emeryturę i przeprowadzką na słoneczne hiszpańskie wybrzeże z powodzeniem prowadził firmę budowlaną w Birmingham. Ale żeby Leo Friis siedział tam i słuchał tego z zainteresowaniem…

Co on, kurna, wie o izolacji, dachówkach i ścianach nośnych? – myśli Karen, gasząc wypalonego do połowy papierosa o poręcz. Jednak chwilę później przechodzi jej przez myśl: co ona właściwie wie o Leo Friisie? Ledwie kilka miesięcy temu brakowało mu dachu nad głową i włóczył się po Dunkerze z wózkiem sklepowym, szukając pustych butelek.

– A więc proponujesz, żebym się wprowadziła do ciebie? – mówi. – Ostatnio, kiedy sprawdzałam, wciąż jeszcze był to mój dom.

Leo wzrusza ramionami, jakby wspaniałomyślnie się z nią zgadzał.

– Który ja od ciebie wynajmuję, tak. Oczywiście za marne grosze i nie żebym miał jakąś prawdziwą umowę – przyznaje Leo. – Ale zakładam, że nie chcesz w to mieszać kontrolerów podatkowych…

Karen gwałtownie łapie powietrze.

– Wyluzuj – dodaje szybko Leo na widok jej przestraszonej miny. – To był żart, Karen.

I Karen przez sekundę się zastanawia, czy ma na myśli to o łóżku, czy o kontrolerze podatkowym.

Potem Leo gasi papierosa o odwróconą do góry dnem glinianą doniczkę, która stoi obok drzwi.

– Wejdziemy?

Karen niechętnie puszcza poręcz.

– Czas i alkohol – wzdycha.3

Dwadzieścia minut później zmywarka jest pełna, kawa podana, a szafranowe ciasteczka stoją na stole w salonie. Kore i Eirik wrócili po szybkim wypadzie do budynku gospodarczego, a Marike, kiedy widzi, jak nie mogą się od siebie odkleić, napomyka coś o „znalezieniu przestrzeni” i myśleniu o przyjaciołach, którzy mają w życiu mniej farta.

Harry posyła w ich kierunku pospieszne spojrzenie. Jego wzrok świadczy o tym, że w równej mierze jest zaniepokojony co zaciekawiony.

Sama Marike wydaje się w nadzwyczaj dobrym nastroju, tego wieczoru ledwie można wychwycić jej duński akcent. Karen wie jednak, że tę wersję przyjaciółki od przerażającej harpii, syczącej coś w niezrozumiałym północnojutlandzkim szwargocie, dzieli tylko jedno nieudane wypalanie w piecu. Ale tego wieczoru Marike Estrup promienieje, nie widać u niej choćby cienia nerwowości, która z pewnością nadciągnie stopniowo, im bliżej będzie do wernisażu w Nowym Jorku. Karen odchyla się na fotelu. Tu i teraz. Czas i alkohol.

Ktoś wyciągnął butelkę whisky Grotha i drugą likieru z jarzębiny, wszystkim udało się gdzieś znaleźć miejsce – na zielonej sofie albo na którymś z wysiedzianych foteli uszaków, albo na starej skrzyni posagowej, której Karen wciąż nie zataszczyła na strych. Usunięcie stąd tej kobyły było pierwszą rzeczą, którą miała zrobić, kiedy przejęła dom po matce. Od tamtej pory minęło dziewięć lat.

Sigrid siedzi na podłodze po turecku i opiera się łokciami o stolik przy sofie. Karen obserwuje jej długie czarne włosy (farbowane tyle razy, że już całkiem straciły blask), gęsto zdobione tatuażami cienkie ramiona, kolczyk w nosie. Kolczyk błyszczy w świetle świec płonących na mosiężnym świeczniku, kiedy Sigrid energicznie przytakuje czemuś, co mówi Kore. Z wyglądu ona i Kore są w zasadzie zaskakująco podobni, stwierdza Karen. Przynajmniej jeśli chodzi o odcień cery, tatuaże i piercing. Ojcu Sigrid nie spodobałoby się, gdyby to usłyszał, myśli i z satysfakcją sączy trunek z kieliszka.

Eirik z kolei jest istnym przeciwieństwem swojego partnera. Z okazji świąt założył różowy sweterek na białą koszulę i dobrał do tego krawat w szare paski. Kant jego szarych spodni jest ostry jak nóż. Jak zawsze. Stary dobry Eirik, myśli Karen. Równie niezawodny, jeśli chodzi o dobór stroju co o przyjaźń: bez niego bym tu dzisiaj nie siedziała. Ściska ją w gardle i wędruje wzrokiem dalej. Wzdryga się, gdy stwierdza, że mama i Harry znów włożyli jednakowe swetry, tym razem z motywem świątecznym w formie udekorowanego krzaka jałowca. W każdym razie wydają się szczęśliwi, stwierdza Karen.

Fala irytacji gaśnie i zastępuje ją jakaś bezsilna tkliwość. Teraz, w następstwie złości i frustracji, w cieple świec i przy whisky, z rozwalonym na kolanach kotem, nie da rady już dłużej być w ciągłej gotowości do obrony. Nie da rady walczyć z tym wszystkim, o czym wie, że stanie się jej zgubą, jeśli nie będzie uważać.

„Ona nie jest twoją córką, pamiętaj o tym”.

Ostatnie słowa Susanne Smeed wciąż dzwonią jej w uszach.

W ciszy przygląda się córce, która nie jest jej, dziewczynie, którą przygarnęła pod swoje skrzydła ledwie kilka miesięcy temu. Mokra i gorączkująca Sigrid siedziała na schodach przed domem, który musiała przejąć niespodziewanie i wbrew swojej woli. Nie mając nawet siły protestować, pojechała wtedy z Karen do niej, dała się jej napoić ciepłą herbatą, nakarmić sucharami i paracetamolem, aż grypa odpuściła.

I w pewien sposób nigdy się tak naprawdę stąd nie wyprowadziła.

Oficjalnie mieszka wprawdzie w odziedziczonym po matce domu, ale kiedy nie śpi, wciąż większość czasu spędza u Karen. Niby zawsze wpada tylko na chwilę, ale zostaje do późna i zajmuje pokój gościnny tak często, jak tylko odważy się spytać o pozwolenie. Jak kot, którego raz się wpuści, a następnego dnia znów siedzi na schodkach ganku.

Tak jak ty, myśli Karen i głaszcze po brzuchu szarego kocura, znajduje kołtun i rozkojarzona rozczesuje go paznokciami. Rufus też pojawił się ot tak i postanowił zostać. Leo zaprosiła tutaj sama w roli opiekuna domu i kota przed wyjazdem na wakacje. W podróż, którą trzeba było odwołać. Ale zdaje się, że jemu też się nie spieszy z wyprowadzką. Chociaż on nie ma za dużo możliwości do wyboru.

Jak to się właściwie stało? Kiedy mój dom zmienił się w cholerne schronisko dla bezdomnych? – zastanawia się Karen i bierze łyk whisky.

Sama nie słyszała dzwonienia. Marike z kolei poszła do toalety i teraz stoi w drzwiach kuchni z komórką Karen w ręce.

– Miałaś ją w kurtce. Może powinnaś odebrać. – Znacząco zerka na wyświetlacz, a potem podaje jej telefon.

– Jounas Smeed – udaje się Karen przeczytać, zanim dzwonienie ustaje.

Wzdycha ciężko.

– Nie mów tacie, że tu jestem – prosi Sigrid, na co Karen przystaje skinieniem głowy.

– Do ciebie też próbował się dodzwonić? – pyta.

Sigrid wyciąga swoją komórkę z tylnej kieszeni spodni i kręci głową.

– Nie, nie mam żadnych nieodebranych połączeń – jęczy. – Czego on znów może chcieć? Kurna, byłam u niego i wczoraj, i dzisiaj!

– Może chce ci życzyć wesołych świąt – próbuje spokojnie Eleanor.

– Poza tym przecież jutro jedzie do Tajlandii – ciągnie Sigrid. – Już od trzech tygodni ględził mi, żebym z nim pojechała! Czy nie wystarczy, że razem obchodziliśmy święta? Muszę jeszcze siedzieć z nim na plaży pod jakąś cholerną palmą kokosową. Co z nim, do cholery, nie tak?

Sigrid rozkłada ręce i wybałusza szeroko oczy, żeby dodatkowo podkreślić, że zrobiła naprawdę wszystko, czego – w granicach rozsądku – można by wymagać od córki w ramach naprawiania nadszarpniętych relacji z ojcem.

Wygląda raczej na jedenaście lat, a nie na blisko dziewiętnaście, myśli Karen.

Wzdychając, podnosi się i idzie do kuchni. Zwleka dwie sekundy, potem naciska „oddzwoń”. Jeśli nie dotyczy to jego córki, to istnieje tylko jeden powód, dla którego szef Wydziału Kryminalnego Policji w Doggerlandzie mógłby dzwonić do Karen Eiken Hornby w Boże Narodzenie. I to wcale nie po to, żeby życzyć jej wesołych świąt.4

Nie, musi podejść do tego spokojnie, myśli dwie minuty później. Jounas Smeed pewnie nigdy w życiu nie odczuwał pokory. Ale jego głos po drugiej stronie słuchawki wyraża lekkie zwątpienie, jest zupełnie pozbawiony pouczającego tonu, do którego Karen przywykła.

– Cześć, Eiken, dzięki, że oddzwaniasz. Naprawdę przykro mi, że zakłócam ci Boże Narodzenie. Strzeliłaś już sobie świątecznego kielicha?

– W zasadzie nawet dwa. A ty?

Jounas Smeed jakby jej nie słyszał lub uznał, że to pytanie nie zasługuje na odpowiedź.

– Obiło mi się o uszy, że twoi rodzice wpadli w odwiedziny – ciągnie i teraz Karen zdecydowanie słyszy coś wymuszonego w jego głosie.

– Taa – przyznaje oschle. – Szczerze mówiąc, mój ojciec nie żyje od wielu lat, więc się akurat nie zjawił, ale mama przyjechała ze swoim… dobrym przyjacielem.

– Aha, więc tak się sprawy mają. Rozumiem, że pewnie właśnie świętujecie…

Karen czeka na to, co jeszcze powie, ale wydaje się, że szef uznał, że teraz jej kolej, żeby poprowadzić konwersację.

– Tak – odpowiada. – Ale zakładam, że nie po to dzwonisz, żeby skontrolować zawartość alkoholu w mojej krwi ani moje stosunki rodzinne.

Jounas Smeed się śmieje. Potem chrząka i wraca do zwykłego tonu.

– Oczywiście, że nie – mówi krótko. – Mamy na głowie morderstwo. I to nie byle gdzie, bo na północy, na Noorö.

– Noorö. Hmm, tam pewnie tradycyjnie chodzi o jakieś zabójstwo po pijaku? Czymś takim może się chyba zająć miejscowa policja?

– Najwyraźniej nie. Ofiarą jest stary nauczyciel, jeśli dobrze zrozumiałem, i do morderstwa doszło w czasie julottan.

Karen wysuwa krzesło i ciężko na nim siada.

– W kościele? Jak, do cholery, mogło do tego dojść?

– Nie, nie, nie na samej mszy, ale w tym samym czasie. W każdym razie wczesnym rankiem. A potem tamtejszy lekarz najwyraźniej zobaczył coś, co skłoniło go do tego, żeby nas wezwać. Nie znam jeszcze wszystkich szczegółów.

– A jaki to ma związek ze mną? Jak wiesz, nadal jestem na zwolnieniu.

Zadaje to pytanie, choć już domyśla się odpowiedzi. Chce się jednak nad nim trochę popastwić. W nagrodę słyszy po drugiej stronie głębokie westchnienie.

– Problem w tym, że chwilowo mamy w wydziale nagłe braki personalne. Połowa ludzi leży z grypą, druga połowa wyjechała na święta i Nowy Rok. Szczerze mówiąc, ja sam lecę jutro do Tajlandii. W każdym razie tak planowałem – dodaje zrezygnowanym głosem.

Karen podnosi się i spogląda w mrok za oknem kuchni. Słyszy, jak gałęzie jarzębiny uderzają o szybę, i myśli, że musi pamiętać, żeby je przyciąć, nim nadciągnie kolejny sztorm.

– A więc chciałbyś, żebym poprowadziła śledztwo – podsumowuje. – Uważasz, że powinnam szybciej wrócić do pracy ze zwolnienia i zawiesić na kołku dalsze świętowanie.

Nic w jej głosie nie zdradza ulgi, jaka ją przepełnia. Niech Jounas Smeed sobie wierzy w to, że Karen wyświadcza mu wielką przysługę, może to zaprocentować w przyszłości. Przez moment zastanawia się, czy jednak trochę nie przeholowała.

– Tak, myślę, że warto przynajmniej spróbować – odpowiada jej szef, surowo i bez śladu wcześniejszego ciepła w głosie. Ale oczywiście zrozumiem, jeśli nie…

– Nie ma problemu – przerywa mu Karen. – Wezmę to.

Przez kilka sekund po drugiej stronie panuje kompletna cisza.

– Poważnie? Jesteś tego pewna? Bo mogę jeszcze odwołać wyjazd i sam się tam udać.

Jasne, że możesz, myśli Karen, ale zamiast tego dzwonisz do mnie, chociaż jestem prawdopodobnie ostatnią osobą na świecie, przed którą chciałbyś się płaszczyć. Musisz być potwornie spragniony drinków z parasolkami, jeśli jest to warte tego, żeby wisieć mi przysługę.

– Jedź na wakacje – zapewnia go Karen. – Wezmę to. Ale mówisz poważnie, że nikt inny z kryminalnych nie jest dostępny? Nikt ze mną się tam nie wybierze?

– Żaden śledczy, ale oczywiście rozmawiałem z Brodalem i Larsenem, dzięki Bogu obaj są w domu, zdrowi jak ryby.

Karen wzdycha w głębi duszy. Ani lekarz sądowy, ani szef Sekcji Techniki Kryminalistycznej nie będą szczęśliwi, gdy zostaną oddelegowani na Noorö w trakcie świętowania. Szczególnie Kneought Brodal, myśli Karen. Oj, nie będzie miło z nim tam jechać.

– Wyruszą jutro bladym świtem – ciągnie Smeed. – Nie jest to idealne rozwiązanie, ale teraz i tak jest ciemno, a zgodnie z otrzymanymi informacjami miejsce zdarzenia ogrodzono i jest pod nadzorem. Ciało przewieziono do lokalnego komisariatu policji w Lysvik, gdzie najwyraźniej mają chłodnię. Trochę to dziwne.

– Tak sądzisz? Dlaczego? Muszą ją chyba mieć na wypadek, gdyby prom nie pływał – mówi Karen. – Tam, na północy, mogą być w zasadzie odcięci od świata przez wiele dni.

– Z pewnością – przyznaje Jounas Smeed. – Ale dużo czasu musiało minąć, odkąd zdarzyło się to po raz ostatni. A tak w ogóle, czy ty nie masz tam rodziny? Coś mi świta, że kiedyś o tym wspominałaś.

– Tak, tata stamtąd pochodził, a ja w dzieciństwie często bywałam na Noorö u krewnych, ale dawno już u nich nie byłam. Nie widziałam ich od… hmm, tak czy inaczej od dawna.

– Hmm, to się chyba świetnie składa, że pojedzie ktoś, kto zna tę okolicę – mówi Jounas Smeed, jakby chciał przekonać samego siebie, że po raz kolejny podjął racjonalną decyzję. – Jak prędko możesz się tam udać?

– Tak jak Kneought i Sören, bladym świtem, nie wcześniej. Oczywiście, jeśli nie chcesz wysłać samochodu, który mnie tam zabierze. Mówiłam już, że piłam.

A więc miałeś powód, żeby mnie przesłuchiwać, czy wzniosłam już świąteczny toast, myśli Karen. Cholerny Smeed.

– Nie, wystarczy, jeśli pojedziesz tam jutro – szybko zapewnia ją szef. – Do tego czasu miejscowi będą musieli radzić sobie sami. Przy okazji, odezwij się do Thorsteina Bylego, naczelnika policji odpowiedzialnego za region Noorö. Jeśli możesz, zadzwoń do niego jeszcze wieczorem. Będziesz musiała się zadowolić Bylem i jego ludźmi, zanim znajdę dla ciebie jakieś wsparcie z komendy głównej. To znaczy, o ile się okaże, że to morderstwo.

– Okej, coś jeszcze muszę wiedzieć?

– Tak, mimo że wyjeżdżam, chciałbym, rzecz jasna, żebyś informowała mnie na bieżąco. Zawsze mam włączoną komórkę, więc możesz dzwonić o każdej porze.

– Okej, coś jeszcze?

Karen słyszy, jak szef bierze głęboki wdech, potem znów na kilka sekund zapada głucha cisza. Wreszcie Karen mięknie.

– Sigrid zajrzała na chwilę, ale zaraz ma się zbierać do siebie – mówi. – Pozdrawia cię, tak w ogóle.

Jounas Smeed wypuszcza powietrze.

– Też ją pozdrów – odpowiada. – I… dzięki, Eiken. – Odkłada słuchawkę.