Dom ciszy - ebook

TERESA

Moje pierwsze skrzypce znalazłam na wysypisku śmieci. A były to znakomite skrzypce, aczkolwiek wtedy oczywiście jeszcze tego nie wiedziałam. Wiedziałam natomiast, że skrzypce te są zaczarowane. Stało się to dla mnie jasne już w pierwszej chwili, wystarczyło na nie spojrzeć, bo chociaż było już prawie ciemno, świeciły w ciemności, a jak coś świeci w ciemności, to zwykle jest zaczarowane. Wcale nie zmyślam. Ja i mama często grzebałyśmy w śmieciach w poszukiwaniu rzeczy, które dałoby się sprzedać. Gdybym w tym momencie to komuś tu powiedziała, pewnie osłupiałby ze zdumienia.

Tak naprawdę aż do teraz nikogo tu ze mną nie było. Tutaj to znaczy w teatrze. I nagle do mych uszu dobiega odgłos lekkich kroków. Słyszę, jak zbliżają się do łuku prosceniowego. Pojawia się pierwszy muzyk – niesympatyczny trębacz. Sądząc po jego minie, świata nie widzi poza swoją trąbką. Pozdrawia mnie gestem dłoni i mówi coś niezrozumiałego. Wydaje mi się, że jest Rumunem – mam wrażenie, że ktoś o tym wspominał.

Już od dłuższej chwili siedzę na krześle, ze skrzypcami w dłoni, i wpatruję się w puste miejsca na parterze. Zmęczyły mnie już palcówki i tęskniłam za ciszą. Ciszą widowni, a także ciszą panującą nad tym miastem – na zewnątrz, nad placami, nad ulicami. Ciszą martwych liści. Zanim tu przyjechałam, z okna hotelu widziałam spadające liście, które wyściełają ziemię gęstym, kolorowym dywanem – jesienią znacznie dodaje jej to urody. W domu, w Katalonii, żeby zobaczyć takie kolory, trzeba wybrać się w góry. Góry, które poznałam dopiero jako nastolatka, ponieważ w dzieciństwie nigdy nie udało mi się wyjechać poza Barcelonę.

Po znalezieniu skrzypiec wszystko się zmieniło. Powiedziałam, patrz, co znalazłam, wznosząc w triumfalnym geście skrzypce w jednym, a smyczek w drugim ręku. A gdy podnosiłam instrument, niechcący potarłam ręką o struny i wydały one wysoki, charczący dźwięk, który przeszył mi duszę, pamiętam to jak dziś. Nie byłam pewna, czy podoba mi się, czy nie, był to dziwny dźwięk. Potem zaczęłam uważniej przyglądać się skrzypcom i przyłożyłam oko do jednego z efów, chociaż wtedy oczywiście nie wiedziałam, że tak to się nazywa, i był to dla mnie tylko wydłużony otwór, przez który można było dostrzec zapisane odręcznie litery, a ja chciałam je odczytać. No i odczytałam, ale nic nie zrozumiałam. Była tam data, to akurat nie sprawiło mi problemu, 1672 rok. Na co tak patrzysz, zaczęła narzekać mama, weź to, ktoś je od nas kupi. Mama nie przywiązywała wagi do formy wyciąganych ze śmieci przedmiotów, interesowała ją jedynie materia, żeby mieć pewność, że da się je sprzedać. Nie żebyśmy mieszkały na ulicy albo żyły w absolutnej nędzy, chociaż może i tak, zależy jak na to spojrzeć. Na pewno tak, jeśli patrzę na to z dzisiejszej perspektywy, kiedy źle jest widziane nieprzestrzeganie zrównoważonej diety, w której skład wchodzą owoce, warzywa, węglowodany i ileś tam innych rzeczy. Wówczas na naszą zrównoważoną dietę składało się to, co akurat było w domu, a mogło się tak zdarzyć, że danego dnia był to tylko chleb i odrobina sera lub cieciorka czy soczewica. Ojca nigdy nie poznałam, ale według tego, co opowiadała mi mama, był obcokrajowcem, który przyjechał, spędził z nią kilka nocy i wyjechał. I tak mama, która sama jako tako sobie radziła, nagle została z dzieckiem, które trzeba karmić, i przestała sobie radzić.

Właśnie dlatego jesteś blondynką i masz niebieskie oczy. Jak on, mówiła, delikatnie gładząc mnie po policzku zewnętrzną stroną palców. Powtarzała mi to od bardzo wczesnego dzieciństwa i widziałam, że czasem patrzyła na mnie i płakała, być może ciągle czuła się związana z tamtym mężczyzną, który zjawił się jak wiatr od gór, a zniknął jak wiatr z południa, zasiawszy magiczne ziarenko, które rosło i ostatecznie stało się mną. I kiedy mama mówiła mi, że jestem taka jak on, że mam po nim oczy i włosy, nie wiedziałam, czy powinnam kochać go i tęsknić za nim, czy raczej nienawidzić za to, co jej zrobił. Towarzyszyło mi wtedy uczucie niepewności, absolutnie nic nie było jasne, nie było wiadomo, co jest prawdą, a co kłamstwem. Uczucie, które powróciło wiele lat później, kiedy poznałam Karla.

Pamiętam, że owego dnia na wysypisku, owego dnia, kiedy poszłyśmy tam później niż zwykle, bo wbiło mi się w pamięć, że zapadł już zmrok, pomyślałam sobie, a to co, przypomina drewniane pudełko. Leżały ukryte pod całym tym świństwem i nie było ich dobrze widać. I właśnie wtedy je ocaliłam, a kiedy zorientowałam się, że to skrzypce, instynktownie i z zapałem zaczęłam szukać smyczka. Nie powiem, żebym w życiu naoglądała się wielu skrzypiec, ale jedne widziałam na pewno, ponieważ w szkole czytaliśmy książkę, w której pojawiały się skrzypce i dziewczynka, która na nich grała i zamykała przy tym oczy, a ja, nie słysząc dźwięku, wyobrażałam go sobie, rozbrzmiewał w mojej głowie i najdziwniejsze jest to, że brzmiał rzeczywiście jak skrzypce, to znaczy, kiedy pierwszy raz usłyszałam prawdziwe skrzypce, uświadomiłam sobie, że to ten sam dźwięk, który sobie wyobrażałam. I kiedy po raz pierwszy na nich zagrałam, zamknęłam oczy jak dziewczynka z książki. Potem już tego nie robiłam, raczej otwierałam je szeroko jak jakaś idiotka, żeby tylko nadążyć za tymi wszystkimi barokowymi kompozytorami, wystawiającymi na próbę największych wirtuozów. Żeby jakoś odmalować te przyprawiające o zawrót głowy melodie przypominające kolejkę górską.

Było to jednak dużo później. Tamtego dnia, kiedy byłam jeszcze siedmioletnią dziewczynką, fakt, że miałam skrzypce tylko dla siebie, odmienił moje życie. Weź to, no dalej, już bardzo późno, poganiała mnie mama, i musiałam położyć skrzypce na wózku, w którym co wieczór przewoziłyśmy nasze zbiory. Ona kończyła szyć, odbierała mnie ze szkoły i udawałyśmy się na rundkę po wysypisku. Następnie zanosiłyśmy wszystkie znalezione przedmioty do gałganiarza, a on zostawiał sobie to, co jak sądził, mógł później odsprzedać. Nam dawał kilka centymów, które były gwarantem, że nazajutrz coś zjemy, ponieważ za ubrania szyte przez mamę czasem płacono od razu, a czasem trzeba się było dopraszać zapłaty. Nigdy nie chodziłam głodna, bo tylko sobie znanymi sposobami zawsze potrafiła tak to załatwić, żeby dać mi coś do jedzenia, ale ona sama często głodowała, zanim wpadła na pomysł zanoszenia towaru gałganiarzowi.

Barcelona w tamtych czasach była przeciwieństwem dzisiejszego Berlina pokrytego kobiercem z liści. Była mrocznym miejscem, nad którym wciąż unosiło się wspomnienie niedawnej wojny domowej, która wyzuła mieszkańców z chęci do życia. Sporo czasu miało jeszcze upłynąć, zanim miasto wypełniło się gwarem studentów, który siłą rzeczy musiał rozładować atmosferę; nie było jeszcze nawet telewizji.

No ale ja przecież miałam zaczarowane skrzypce. Doszłyśmy do sklepiku gałganiarza i stanęłam przy wózku, zamiast wejść do środka. Proszę, proszę, nie sprzedawaj skrzypiec, powiedziałam błagalnym tonem, składając ręce. Mama spojrzała na mnie zaskoczona, ależ Tereso, jeśli je sprzedamy, możemy zrobić niezły interes. Tak, ale ja zawsze chciałam zostać skrzypaczką, zmyśliłam na poczekaniu. Wzrok mamy złagodniał, aha, naprawdę, nie wiedziałam, nigdy nic mi o tym nie mówiłaś. Proszę, nalegałam.

Zabrałyśmy skrzypce do domu. Nigdy, ma się rozumieć, nie przyszło mi do głowy, żeby zostać skrzypaczką, ale w szkole była książeczka z dziewczynką, która grała na skrzypcach i zamykała oczy, a ja właśnie znalazłam ten instrument i w dodatku sprawiał on wrażenie zaczarowanego. Poczułam, że gdzieś w środku rodzi się we mnie muzyka, która już na zawsze miała stanowić część mnie. Podeszła mi aż do gardła strumieniem melodii i wtedy pomyślałam: tak, muszę zostać skrzypaczką.MARIA

– Mario, proszę nie zasypiać!

– Nie śpię, nie śpię, już idę…

Teraz mnie popędzają, bo śpieszy im się na próbę, a ja jak zwykle wlokę się na szarym końcu. Boli mnie brzuch i męczę się z tym już od kilku dni, a poza tym w moim wieku człowiek nie powinien się śpieszyć. Zestarzałam się już, panie Karlu, zestarzałam.

Będę teraz musiała znów słuchać tej muzyki, którą znam na pamięć od tak częstego powtarzania, muzyki, która wstrząsa mną do głębi, od której chce mi się płakać, a już dawno nie płakałam. Obiecali mi jednak, że będę jej słuchać z czerwonego fotela, jakbym była prawdziwą panią, a chociaż nie chcę być panią, nagle się okazuje, że zostanę nią przymusowo. Obiecał mi to pan Mark, wiadomo, bo pani Anna ani na mnie nie patrzy, ani nie chce mieć ze mną do czynienia.

Wczoraj leciałam samolotem. Po raz pierwszy w życiu i było to coś strasznego. Brak kontaktu z ziemią wcale nie jest przyjemny, nie masz pojęcia, gdzie jesteś, nie wiesz, co się dzieje. A czeka mnie jeszcze lot powrotny do domu, aj, Święta Panienko z Macareny.

Nie znam tego miasta i wydaje mi się obce, ale jednocześnie mam też wrażenie, że wszędzie tu pachnie panem Karlem. Zapach ten nieustannie wzbudza we mnie czujność na wszystko, co dzieje się wokół, wytrąca mnie to z równowagi. Wolę sama nie wychodzić z hotelu, bo na pewno się zgubię, powiedziałam panu Markowi. To niech pani tu siedzi w czterech ścianach, Mario, odpowiedział, albo znów umówi się z siostrą, bo chyba z nią była pani wczoraj? No tak, ale ona pracuje, zaczęłam odwracać kota ogonem, zostanę tutaj aż do próby. Jak powiedziałam, tak zrobiłam. Jutro jednak znowu będę musiała wyjść, no i elegancko się ubrać, żeby iść na koncert, jakbym była śpiewaczką operową jak tamta, co przychodziła do nas do domu. I jutro będę też musiała wykonać zadanie, które przed sobą postawiłam.

Pan Karl zapytał mnie, czy wolę uczyć się gry na skrzypcach, czy na fortepianie. Ależ, proszę pana, co też pan opowiada, odpowiedziałam spłoszona. I przypomniał mi się ksiądz z mojego miasteczka, jeszcze w Andaluzji, który przy Pierwszej Komunii Świętej zmuszał nas do śpiewania, czy się tego chciało, czy nie. Jeśli nie, nie pozwalał przyjąć eucharystii. Kawałeczek, tylko kawałeczek, mówił. No i wtedy się śpiewało: „Radość dziś niezrównana: idziemy do domu Pana”. A teraz, skoro nikt mnie nie słyszy, przyznam nieskromnie, że śpiewałam całkiem nieźle. A później jeszcze się rozkręciłam i zaczęłam śpiewać pod prysznicem, potem na ulicy, a potem, kiedy przyjechałam do Barcelony, już zawsze śpiewałam podczas sprzątania w domach dwóch wystrojonych pań, u których pracowałam, zanim trafiłam do pana Karla. I wtedy, kiedy znalazłam się w jego domu i okazało się, że dobrze płaci i ogólnie jest to dobry dom, też zaczęłam śpiewać. A on, w drugim końcu budynku, nie przestawał grać na fortepianie. Śpiewałam coraz głośniej, ponieważ sama siebie nie słyszałam, a były to piosenki o miłości, które trafiały mi wprost do serca i wprawiały mnie w błogi nastrój. Jedna leciała: „Moja śliczna gołąbeeeczko, uwijmy razem gniazdeeeczko”. I to właśnie ta najbardziej mi się podobała i śpiewałam ją najczęściej, a nawet czasem popłakiwałam przy niej ze wzruszenia. I śpiewałam coraz głośniej, aż w końcu nie słyszałam już fortepianu, udało mi się o nim zapomnieć. To znaczy, tak myślałam, bo w rzeczywistości pan Karl przestał grać i już pierwszego dnia stanął w drzwiach. Położył sobie palec na ustach i powiedział ciiiiiiiii. A ponieważ byłam przekonana, że przyszedł mi pogratulować, stanęłam jak wryta. Natychmiast zamknęłam usta i już ich nie otworzyłam, dopóki pan Karl był w domu, bo nie chciałam zostać bez pracy, a poza tym poczułam się urażona. Pan Karl zawsze grał albo na skrzypcach, albo na fortepianie, jak nie jedno, to drugie, a ja zawsze śpiewałam, kiedy tylko go nie było, aż w końcu pewnego dnia przyłapał mnie na gorącym uczynku i zapytał, czy wolę nauczyć się grać na skrzypcach, czy na fortepianie, sama mogę wybrać. Poczułam, że policzki zrobiły mi się tak czerwone i gorące, że bardziej już się nie dało. Kiedy powiedziałam mu, wyprostowana, że dziękuję, ale nie, wydał się zawiedziony.

Pan Karl był jednym z takich mężczyzn, że jest na czym oko zawiesić. Wydał mi się atrakcyjny, gdy tylko go zobaczyłam i dowiedziałam się, że dopiero co przeniósł się do Barcelony i potrzebuje służącej, więc jeśli szukam pracy, mogę się do niego zgłosić. Poszłam tam, otworzył drzwi i powiedział dzień dobry i nic więcej, ponieważ nie był w stanie powiedzieć nic więcej w żadnym znanym mi języku. Ale zawsze byłam bardzo bystra i w mig złapałam, o co chodzi, kiedy za pomocą gestów tłumaczył mi, czego potrzebuje. Potem pokazał mi pokój z łóżkiem i łazienką, tuż obok kuchni. Ach, Święta Panienko z Macareny, nigdy nie służyłam w takim domu i nigdy nie musiałam zostawać na noc. A ten człowiek chciał, żebym tam zamieszkała. Zaczęłam się wahać, ale te wątpliwości rozwiały się po kilku minutach, kiedy podstawił mi pod nos kartkę z zapisaną na niej sumą, sumą, jakiej też nigdy wcześniej nie widziałam i która wydała mi się astronomiczna, plus jeden dzień wolny w tygodniu. To więcej, niż kiedykolwiek mogłabym dostać w innym miejscu. Zgoda, powiedziałam bez dalszych dyskusji. W głowie już przeliczałam, co będę mogła sobie kupić za tyle pieniędzy, będę mogła sobie kupić tyle czekolady, ile tylko zechcę, i ubrania, i biżuterię, bo nawet na biżuterię będę mogła sobie pozwolić, jakiś porządny pierścionek i może kolczyki, a na dodatek nie będę musiała na nic wydawać, bo będę mieszkała w cudzym domu. Pan Karl wyciągnął do mnie dłoń, a ja, zaskoczona, podałam mu swoją. Coś takiego też nigdy wcześniej mi się nie przytrafiło. Ależ silny był pan Karl. O mało nie krzyknęłam z bólu. Ale nie krzyknęłam, o nie. Wytrzymałam i zostałam.

Był to dom ciszy. Co prawda rozbrzmiewała w nim muzyka, ale gdzieś w oddali, pan zamykał się w jednej z sal i robił swoje, to znaczy grał na skrzypcach albo na fortepianie, albo jedno i drugie, albo jedno i drugie i dodatkowo jeszcze śpiewał, i to śpiewał bardzo głośno, a któregoś dnia zobaczyłam, jak potem zapisywał nuty na jakiejś kartce. Nie rozumiałam, o co chodzi, ale nie ważyłam się zapytać, a on spojrzał mi w oczy i powiedział, komponuję, Mario. Było to już jednak, kiedy ze sobą rozmawialiśmy. Ponieważ najpierw nie rozmawialiśmy, o nie. Na początku pan sprawiał wrażenie, że nie chce mi powiedzieć ani co mam robić, ani czego sobie nie życzy. Pytałam go, czym mogę panu służyć, a on nie słyszał lub udawał, że nie słyszy, aż w końcu oznajmił mi, zatrudniłem panią, żeby robiła pani wszystko to, co pani zdaniem powinna pani robić, ja nie mam czasu, żeby zawracać sobie tym głowę. Dobrze, proszę pana, powiedziałam, wyszłam i pomyślałam, Mario, możesz już zacząć przygotowywać sobie listę rzeczy, które trzeba zrobić w tym domu, bo od teraz to jakby twój dom. Sytuacja się powtórzyła, kiedy nadszedł moment pierwszej wypłaty. Dni płynęły, a pan mi nie płacił, więc gdy minęły już dwa miesiące, odkąd tam pracowałam, a nie zobaczyłam jeszcze ani grosza, w końcu zebrałam się na odwagę i poruszyłam ten temat. Powiedział, żebym poszła za nim, i zaprowadził mnie do biurka. Ze stojącego tam słoja wyciągnął malutki kluczyk, którym następnie otworzył szufladę. Trzymał tam pieniądze, mnóstwo pieniędzy. Nie pisnęłam słówka, ale oczy miałam jak spodki. Proszę, powiedział, co miesiąc będzie pani brała sobie stąd pieniądze, bo ja nie mam głowy do takich rzeczy. A jeśli któregoś miesiąca ich tu nie będzie, proszę mnie zawiadomić. Dobrze, proszę pana, powtórzyłam. Wtedy sobie poszedł, a ja zostałam tam sama i sama też wypłaciłam sobie miesięczną pensję. Przemknęło mi przez głowę, że teraz mogłabym zabrać sobie to wszystko i już nie wrócić. Przez chwilę byłam wystawiona na pokusę, ostatecznie zdecydowałam jednak, że nie urodziłam się złodziejką, i dałam sobie spokój z takimi pomysłami. Zamknęłam szufladę na klucz, schowałam go w słoiku, spojrzałam na moje pieniądze i pomyślałam, że nie stać mnie jeszcze na żadną biżuterię, ale mogę już sobie kupić trochę czekolady tylko dla mnie.TERESA

Po trębaczu powoli zaczęli schodzić się wszyscy pozostali. Wszyscy oprócz nich, Anny i Marka. Spóźniają się. Machinalnie naśladuję skrzypków z orkiestry i układam sobie instrument na ramieniu, by go nastroić. Już nie jest cicho. Później, jeśli starczy mi czasu, przećwiczę jeszcze raz trudniejsze pasaże z mojej części. Skrzypce rzucające się w ten genialny wir grania i zatrzymywania się zgodnie z nutami, które wymyślił sobie Bach. I już teraz wiem, że kiedy zacznę, koncert doprowadzi mnie do łez, pogrąży moje serce w smutku, skieruje moje myśli ku chwili, kiedy ostatni raz wykonywaliśmy ten utwór, właśnie tutaj, a także przypomni mi dzień, w którym Karl zwrócił się do mnie, żebym po raz pierwszy zagrała wraz z nim. Powiedział mi, słyszałem panią i widzę, że interpretuje pani Bacha tak, jak moim zdaniem należy go interpretować.

Minęło już dziesięć lat od jego śmierci, ale czasem wydaje mi się, że dużo mniej, mam wrażenie, że właśnie dziś znowu mi powie, żebym nie wkładała w grę całej duszy. Skoro nie chcesz, żebym grała całą duszą, czemu w ogóle chciałeś, żebym z tobą grała, któregoś dnia wyrzuciłam z siebie rozdrażniona. Popatrzył mi w oczy i odparł, łatwiej bowiem odjąć trochę duszy, niż całkiem ją włożyć. A jest bardzo mało ludzi, którzy wkładają duszę w muzykę.

W moim przypadku, jeżeli coś kiedyś wkładałam w muzykę, była to właśnie dusza. Muzyka doprowadzała mnie do płaczu. Jeśli teraz zapanowanie nad emocjami dużo mnie kosztuje, przez wiele lat, gdy tylko zaczynałam grać, musiałam ocierać łzy. Również tamtego dnia, kiedy w wieku siedmiu lat za pozwoleniem mamy zaniosłam skrzypce do domu. Też wtedy płakałam, chociaż nie wiedziałam nawet, jak należy trzymać instrument i jaki dźwięk powinien on wydawać. Znów popatrzyłam na litery widniejące wewnątrz i nadal ich nie rozumiałam, jasny był dla mnie tylko napis 1672. Usiłowałam przypomnieć sobie obrazek z dziewczynką grającą na skrzypcach, przypomnieć sobie, jak miała je ułożone, i ustawiłam się tak samo, zanim przeciągnęłam smyczkiem po strunach. W rezultacie otrzymałam elektryzujący dźwięk, fałszywy, ale głęboki, dźwięk, który chwycił mnie za serce i zaparł mi dech w piersiach. Nie mieści mi się w głowie, że w okresie tylu wyrzeczeń ktoś mógł wyrzucić do kosza tak wartościowe skrzypce, które poza tym, gdy je znalazłam, były całkiem nieźle nastrojone, miały dobrze naciągnięte struny i smyczek.

Mieszkanie, które zajmowałyśmy z mamą, składało się tylko z kuchni, łazienki i pokoju. Były tam zgromadzone wszystkie nasze rzeczy – składowałyśmy je na stosie w kącie, ponieważ nie miałyśmy szafy. Jednak wszystkie nasze rzeczy razem wzięte nie były warte tyle, ile maszyna do szycia, nasz środek przetrwania, jedyny przedmiot, którego mama nie sprzedała, kiedy musiała opuścić mieszkanie, w którym mieszkała z moimi dziadkami, dopóki pewnego dnia, na kilka lat przed moimi narodzinami, nie została całkiem sama. I właśnie dzięki pieniądzom, które zarabiała szyciem, mogła wynająć to mieszkanko, w którym urodziłam się i wychowałam, i gdzie zawsze czekał na mnie kęs chleba rano, posiłek na stole w południe i wieczorem, skromny, to prawda, a nawet od czasu do czasu dostawałam w prezencie od sąsiadów kawałek wyrobu czekoladopodobnego, który wydawał mi się przepyszny, a gdybym zjadła go teraz, chyba bym zwymiotowała. Czasem mama była zbyt zajęta, by jeść, i szyła, szyła, podczas gdy ja jadłam obiad lub kolację, a jeśli akurat nie było nic do szycia, sprzątała. Patrzyłam, jak pracuje, ona podenerwowana, ja z pełną buzią, chociaż posiłek błyskawicznie znikał z mojego talerza, bo koniec końców był bardzo niewielki. I tak ją obserwowałam, aż pewnego dnia upadła na ziemię tuż przed moim nosem. Krzyknęłam, miałam pewnie jakieś pięć lat i mama była dla mnie całym światem. Potrząsnęłam nią lekko, mamo, mamo, ale nie reagowała, słyszałam, jak przy upadku uderzyła się w głowę, więc tak się przeraziłam, że pobiegłam po sąsiadów, tych od wyrobu czekoladopodobnego. Waliłam w drzwi jak oszalała i zanosiłam się od płaczu, a kiedy otworzyli, nie mogłam wydusić z siebie nic więcej poza tym, że mama leży na podłodze, nie wiem, co jej jest; mówiłam urywanym głosem, szlochałam przerażona, mama na podłodze i z zamkniętymi oczami, nie wiedziałam, co się dzieje, mamy innych chłopców i dziewczynek nigdy nie leżą na podłodze. Weszli do domu obydwoje, pan i pani, i on pobiegł zadzwonić po lekarza, podczas gdy ona usiłowała zmusić mamę do reakcji, lekarz zjawił się, gdy zaczęła już mamrotać i dopytywać, co się stało. I wtedy kazali mi wyjść, ale kiedy tamta pani i chłopiec, z którym czasem się bawiłam, ciągnęli mnie do mieszkania obok, jednym uchem usłyszałam, jak lekarz mówił, ta choroba, proszę pani, ma na imię głód.

Sąsiedzi żywili nas przez kilka dni, też się u nich nie przelewało, ale on miał pracę i przynajmniej starczało im na jedzenie. A mama była tak słaba, że w czasie gdy wracała do zdrowia, nie była w stanie nawet szyć. I co pani teraz zrobi, ściszonym głosem spytała ją sąsiadka, kiedy sądziła, że nie słyszę. Mama najpierw zaczęła płakać, ale potem powiedziała, jak już dojdę do siebie, coś wymyślę, muszę być silna dla córki. I w taki oto sposób mama wpadła na pomysł z wysypiskiem.

Bach pochłania mnie bez reszty. Mark zawsze patrzy mi w oczy, żebym wzięła pierwszą nutę, to moja rola, pierwsza nuta zawsze przypadała mi w udziale, kiedy mamy już zabrakło. Wtedy jeszcze się to nie stało, na razie nie mogła sobie pozwolić na umieranie, musiała mnie jeszcze wychować, umarła kilkanaście lat później, kiedy byłam już nauczycielką w szkole muzycznej i przestałam sprzątać mieszkania, ponieważ przez pewien czas, tak jak i ona, sprzątałam mieszkania. Skończyło się wtedy grzebanie w śmieciach. Niektóre panie szukały kobiet do sprzątania mieszkań. Każde z nich znajdowało się na innym końcu miasta, a zatrudniano nas tylko na godziny, codziennie na chwilę. Trzeba tam było dojechać i zająć się wszystkim: prasowaniem, myciem naczyń, myciem łazienek, a na dobitkę należało jeszcze odebrać dzieci ze szkoły i zabrać je na moment do parku.

Ja sprzątałam mieszkania i grałam na skrzypcach.MARIA

Pani Anna tak położyła futerał od skrzypiec, że wbija mi się w nogi. Domyślam się, że zrobiła to celowo, żebym się poskarżyła, ale ja nigdy nie będę się skarżyć, że nie mieszczę się w taksówce z winy skrzypiec, zwłaszcza jeśli to stainer. Ona robi, co może, żeby uprzykrzyć mi życie. Pewnie chce się mnie pozbyć. Nie wie jednak, że nie mogę teraz odejść, zostanę tu, muszę teraz zrobić, co do mnie należy.

Pomyliłam skrzypce i wyrzuciłam do śmieci te dobre, nie wiem, jak to się stało. To znaczy dobrze wiem, jak to się stało, bo w gruncie rzeczy to on się pomylił, proszę wyrzucić skrzypce, które leżą na krześle, powiedział. A ja wzięłam skrzypce z krzesła i je wyrzuciłam. Teraz kiedy zrobienie najmniejszej rzeczy zajmuje mi tyle czasu, kiedy ledwo wlokę się za państwem do tej taksówki, która ma ich zawieźć do teatru o nazwie tak dziwnej, jak wszystko w tym mieście, myślę o zwinności, z jaką schwyciłam skrzypce, które, jak sądziłam, miałam wyrzucić, i rzeczywiście wrzuciłam je do wózka wraz z resztą śmieci. Szłam ze śpiewem na ustach, korzystając z okazji, że pan wyszedł z domu i mnie nie usłyszy. I wracałam, też podśpiewując, ze spokojną głową. Teraz kiedy o tym myślę, włos mi się jeży na głowie. A gdy przypominam sobie słowa pana Karla, jeszcze bardziej. Zorientował się kilka godzin później, gdy zbliżała się już pora spania. Gdzie mój stainer, spytał, ponieważ te skrzypce miały imię i brzmiało ono „Stainer”, co wcale nie jest takie łatwe do wymówienia. Muszę jednak przyznać, że imię to wydało mi się wtedy bardzo ładne, choć dość zaskakujące dla skrzypiec. Nie mogłam otrząsnąć się z osłupienia i dopiero po chwili odpowiedziałam, proszę pana, przecież sam mi pan kazał je wyrzucić. Wtedy z kolei on osłupiał, przez moment wpatrywał się we mnie z niedowierzaniem, aż w końcu wykrzyknął, ależ co pani mówi, Mario, powiedziałem, żeby wyrzucić zepsute skrzypce. W jego głosie pobrzmiewała nutka desperacji, ale ja nie zamierzałam dać się zbić z pantałyku, nie, proszę pana, powiedział mi pan, żebym wyrzuciła skrzypce, które leżą na krześle, i właśnie tak zrobiłam. Zaczął wtedy powtarzać o, mein Gott, o, mein Gott i nie przestawał z tym swoim o, mein Gott, jednocześnie szukając wszędzie drugich skrzypiec, które w końcu znalazł pod fortepianem. Uniósł je w górę obiema rękami i powiedział, to te skrzypce są do wyrzucenia. A ja, jak sparaliżowana, wpatrywałam się w skrzypce, które nie były już skrzypcami ani niczym innym, ponieważ były jakby na wspak. Pan podstawił mi je pod nos i oznajmił, te do niczego już się nie nadają, zostawiłem je na podłodze, proszę spojrzeć, a ja patrzyłam na nie i wydawały mi się dziwne, zdeformowane, jakby ktoś wessał ścianki do środka. Prawdę mówiąc, gdyby nie przerażenie i wyrzuty sumienia, które mnie wtedy ogarnęły, sytuacja wydałaby mi się dość groteskowa i pewnie nie mogłabym powstrzymać się od śmiechu, bo skrzypce te wyglądały przekomicznie.

Gdzie one są, rzucił nagle, mając na myśli dobre skrzypce, i odłożył zepsuty instrument tam, gdzie go znalazł. W śmieciach, w wózku, już panu mówiłam, odparłam bez zająknięcia. Tak, ale dokąd zabierają wózek, zapytał. Na wysypisko, wydukałam ogłupiała, ponieważ nie byłam w stanie wydusić z siebie nic więcej. Obydwoje wyszliśmy na ulicę i kiedy przeszyło mnie jego pytające spojrzenie, powiedziałam słabym głosem, wysypisko jest bardzo daleko. Zatrzymał się na chwilę, a ja stałam ze spuszczoną głową, ale czułam jego wzrok wbity w mój kark. Zorientowałam się, że zatrzymał taksówkę, i wsiadłam do niej w stroju służącej, w fartuszku, czepku i całej reszcie, ponieważ mnie zmusił. Następnie wsiadł on i rzucił, na wysypisko. A taksówkarz, bez słowa, zawiózł nas na miejsce. Było to bardzo daleko, tam gdzie diabeł mówi dobranoc, a podróż okazała się koszmarem, ponieważ żadne z nas się nie odzywało, ale panu od czasu do czasu noga sama się poruszała i coraz bardziej mnie przerażał. Kiedy dojechaliśmy, pan kazał taksówkarzowi czekać, my zaś mieliśmy wysiąść i przepatrzyć te olbrzymie połacie śmieci i smrodu. Musieli opróżnić już wszystkie wózki z całego miasta, ponieważ nie został ani jeden. Było bardzo późno. No dalej, idziemy, powiedział pan i zaprowadził mnie aż na skraj wysypiska. Niewiele było widać. Wiedziałam, że niektórzy ludzie grzebią w śmieciach, ale robią to w ciągu dnia. Teraz nie było widać absolutnie nic. Ale pan nie zamierzał się wycofywać, no dalej, niech pani tam wchodzi, zaordynował. Kto? Ja? spytałam oszołomiona. Tak. Pan nie był w nastroju do żartów, zdążyłam się już zorientować. Zadarłam spódnicę i zanurzyłam tam jedną stopę. Potem drugą i znowu. W taki właśnie sposób zaczęłam nurzać się w śmieciach, co za obrzydliwość, czegoś takiego nie robiłam nigdy wcześniej ani tu, ani w Andaluzji, i nie zrobiłam też tego nigdy więcej, Święta Panienko z Macareny, miej mnie w swojej opiece, wyszeptałam. No i zabrałam się za grzebanie w odpadach wszelkiego sortu, i strasznie się umorusałam, a wszystko tak śmierdziało, że można było zemdleć, ale ja musiałam znaleźć te skrzypce. Przerzucałam wszystko, co się tylko dało, i trwało to całkiem długo, z góry na dół, wszędzie tam, gdzie opróżniano wózki, ale okazało się, że skrzypiec nigdzie nie ma. Wiedziałam, że jestem zgubiona, nie ma ich, proszę pana, odezwałam się w końcu, podnosząc się znad tego całego świństwa. Stał pod światło i całkiem skrywał go cień, nie mogłam dostrzec wyrazu jego twarzy. Usłyszałam tylko, jak powiedział, proszę wracać. Wróciłam, ale już go tam nie było. Poszedł wreszcie do taksówki i pomyślałam sobie, że o mnie zapomniał. Nie pisnęłam ani słowa, pozwoliłam mu odejść, a sama wygramoliłam się stamtąd i przyszło mi do głowy, że będę musiała wracać do domu na piechotę. Potknęłam się i wyłożyłam jak długa, rozcięłam sobie czoło, rana była całkiem spora. Dostrzegłam wtedy, że taksówka ciągle stoi i czeka na mnie z otwartymi tylnymi drzwiami. Rzuciłam się w jej stronę. Pan nawet na mnie nie spojrzał, przyklejony do drugiego okna, przez cały czas dyskretnie zasłaniając sobie ręką nos, ale noga już mu nie latała. W lusterku zobaczyłam wzrok taksówkarza i pomyślałam, Mario, musisz śmierdzieć jak sto diabłów.

Podróż upłynęła nam w milczeniu. Kiedy dotarliśmy do domu, poszłam do swojego pokoju, umyłam się, oczyściłam czoło tak, jak umiałam, i spakowałam walizkę. Żeby stracić dobrą pracę w taki sposób, pomyślałam ze smutkiem, pracowałam tam tylko sześć miesięcy i zdawałam sobie sprawę, że to jeden z najlepszych domów do służby, i było mi tam dobrze, i wydawało się, że pan jest ze mnie zadowolony. No ale wszystko co dobre, szybko się kończy, już w płaszczu i z walizką w ręku poszłam pożegnać się z panem. Znalazłam go na sofie, patrzył w sufit, zapewne wzdychał za swoimi utraconymi skrzypcami. Odezwałam się, proszę pana, bardzo mi przykro z powodu tego, co się stało, przepraszam. Popatrzył na mnie i spytał zdumiony, a gdzie to się Maria wybiera o tej porze. Odchodzę, odparłam zbita z tropu, wydaje mi się, że po tym, co zaszło… Wstał i podszedł do fortepianu, mówiąc przy tym, niech pani nie opowiada głupot, Mario, to ja kazałem wyrzucić skrzypce leżące na krześle. A tak w ogóle to proszę sobie opatrzyć czoło, skaleczyła się pani.