Dom Kamienia - ebook

Rozdział 1

Jestem Raven Stirling. I nie będę niczyją własnością.

– Numer 191! – woła Gwardzista. – Numer 191!

Elegancko ubrana dziewczyna, która po mnie przyszła do poczekalni, rusza chwiejnie w stronę drzwi. Trudno ją winić za niezgrabny krok, bo wygląda, jakby jej fryzurę wieńczył wielki żyrandol. Violet tak mocno ściska mnie za ręce, że jej paznokcie wbijają mi się w ciało.

Jestem następna, ale nie pozwolę Violet dostrzec, jak mnie to przeraża. Boi się wystarczająco za nas dwie.

Drzwi znów się otwierają.

– Nigdy cię nie zapomnę – mówię półgłosem. Fiołkowe oczy Violet zdają się niemal czarne. Nie wiem, czy to kwestia oświetlenia, czy tę ciemną barwę nadało im przerażenie. – Pamiętaj o tym, Violet. Nigdy cię nie zapomnę – powtarzam.

– Numer 192. Numer 192.

Odwracam się, unoszę głowę i ruszam przez pokój, zanim przyjaciółka zdąży cokolwiek powiedzieć. Nie chcę, by traciła czas na martwienie się o mnie. I nie chcę myśleć o tym, że możemy się już więcej nie zobaczyć.

Nawet nie patrzę na Gwardzistę, który przyszedł, by wyprowadzić mnie z tej parszywej poczekalni. Mijam go w milczeniu, gotowa, by wparować na scenę, gdy jednak drzwi zamykają się za mną, tonę w ciemności.

Panika ściska mnie za gardło, przełykam jednak ślinę, niczego nie dając po sobie poznać. Do moich uszu dobiega cichutkie buczenie, a potem po obydwu stronach podłogi zapalają się rzędy lampek. Zielone światło skierowane jest w górę i nie rozprasza mroku, nie widzę więc końca korytarza. Gwardzista jest tylko czarnym cieniem przede mną.

– Dokąd idziemy? – pytam, nie żywiąc nadziei na odpowiedź. Zadałam mu to samo pytanie, gdy zabierał mnie z gotowalni. Może to część ich treningu. Uczą się ignorować surogatki.

Mężczyzna rusza, a ja nie mam innego wyjścia, jak podążyć za nim. Z uniesioną wysoko brodą i prostymi plecami mruczę pod nosem to, co powtarzam sobie od dwóch dni, od chwili, kiedy dostałam swój aukcyjny numer.

– Jestem Raven Stirling. I nie będę niczyją własnością.

Gwardzista zatrzymuje się tak gwałtownie, że niemal na
niego wpadam. W jego postawie wyczuwam napięcie. Wygląda, jakby na coś czekał. Przed nami jest tylko ciemność.

– Co jest? – rzucam agresywnie, bo łatwiej mi być wściekłą niż przerażoną.

Przez całych dwanaście sekund mężczyzna milczy. Potem obraca się ku mnie.

– Dziękujemy ci, numerze 192, za twoją służbę na rzecz arystokracji. Twoje miejsce zostało wyznaczone. Dalej musisz iść sama. – Kłania mi się, jakby za to, że za chwilę zostanę sprzedana jakiejś kompletnie obcej osobie, należał mi się medal, a potem staje za mną. Pewnie po to, żebym nie mogła zwiać.

Pokryte idiotycznymi symbolami arystokratycznych rodów, znajdujące się tuż przede mną drzwi zaczynają jarzyć się mdłą poświatą. Dłonie mi się trzęsą, ale nie okażę słabości. Za nic.

Biorę głęboki wdech i popycham drzwi, które jakby czekały tylko na mój dotyk, bo natychmiast otwierają się szeroko. Oślepia mnie ostre światło. Mrugam, by odzyskać wzrok.

– Jako następny, drogie panie, wystąpi numer 192. Numer 192 proszony jest o zajęcie swojego miejsca.

Prędko ogarniam wzrokiem scenę i mam wrażenie, jakby widok układał się przede mną na podobieństwo puzzli. Licytator, blady facet w smokingu, stoi po mojej lewej. Przed sobą mam rzędy sięgających wysoko w górę miejsc siedzących, zapełnione odzianymi w absurdalnie drogie kiecki kobietami sączącymi równie kosztowne drinki. Na środku sceny srebrzy się wielkie X.

Gość w smokingu otwiera usta, zapewne, by poinstruować mnie, że właśnie na tym iksie mam stanąć, ale ja ruszam z miejsca, miażdżąc go spojrzeniem. Nie jestem idiotką. I numerem też nie jestem. Jestem Raven Stirling.

Kiedy stoję tak, w wyznaczonym miejscu, w kretyńskiej kiecce, w kretyńskim makijażu i z kretyńską fryzurą, patrzę zebranym tu kobietom w oczy. Staram się żadnej nie pominąć. Nie mam zamiaru czuć się gorsza od nich.

Wśród dam jest jedna tak opasła, że przelotnie zastanawiam się, jakim cudem wcisnęła się w swoją czarną, satynową kreację. Gdy napotyka moje spojrzenie, uśmiecha się nieznacznie.

Ten grymas sprawia, że po kręgosłupie przebiega mi lodowaty dreszcz.

No dobra, myślę. Byle tylko nie ona.

– Numer 192 – oznajmia licytator i spostrzegam, że zapala i stawia na swoim pulpicie cienką świecę z białego wosku. Płomień jest jasnoniebieski. – Siedemnaście lat, pięć stóp i jedenaście cali wzrostu, waga sto trzydzieści jeden funtów. Pięć lat szkolenia z wynikami 9,5 w pierwszej Augurii, 9,8 w drugiej i 9,6 w trzeciej. Talent matematyczny i świetne wyniki we wszystkich testach przeprowadzonych w czasie jej pobytu w Magazynie. Cena wywoławcza to sto tysięcy diamantów. Czy słyszę dwieście tysięcy?

Gdybym coś w tej chwili piła, to na pewno bym się opluła. Dwieście tysięcy? Przecież za taką kwotę można byłoby kupić całą Bramę Południową! Ci ludzie są naprawdę rąbnięci! I chorzy. Nie wiedzą, że w Bagnie dzieciaki umierają z głodu? Przypominam sobie wczorajszą wizytę w domu, wyglądającego niczym cień ojca oraz obydwie siostry gnieżdżące się wraz z mężami i dziećmi pod jednym dachem. Przypominam sobie mojego brata, Crowa, chudego jak grabie upiora o twarzy poznaczonej brudem z Dymu, tym syfem, którego nie idzie już usunąć. I przypominam sobie moją matkę, traktującą mnie, jakbym była Wybranką. Jej zachowanie sprawiło, że Dzień Obrachunku okazał się jeszcze bardziej koszmarny, niż przypuszczałam.

– Pani Sośniny daje dwieście tysięcy! – Głos Licytatora wyrywa mnie z zamyślenia. Widzę, jak siedząca w trzecim rzędzie kobieta w średnim wieku unosi miedziany liść paproci. – Czy ktoś daje dwieście pięćdziesiąt tysięcy?

Żołądek mi się przewraca, kiedy otyła kobieta o okrutnym uśmiechu unosi pałeczkę zakończoną srebrzystym sześcianem.

– Hrabina Kamienia daje dwieście pięćdziesiąt. Czy ktoś daje trzysta?

Licytacja trwa. Przestaję zwracać uwagę na kwoty, koncentruję się tylko na kobietach, które biorą udział w tym przedstawieniu.

Otyła matrona, Hrabina Kamienia, nie ma zamiaru odpuścić. Skóra mi cierpnie, gdy widzę, z jaką pewnością siebie raz po raz unosi od niechcenia swoją zakończoną srebrem pałeczkę.

Pozwalam sobie odpłynąć. Zebrane na sali arystokratki zamieniają się przed moimi oczyma w wir kolorów, a ja wyobrażam sobie, że jestem zupełnie gdzie indziej. Myślę o Violet. Założę się, że gdyby pozwolono jej zabrać ze sobą wiolonczelę, byłoby jej na tej scenie znacznie raźniej. Pamiętam, kiedy pierwszy raz ją zobaczyłam. Była taka drobna. Mała dziewczynka z burzą czarnych włosów i wielkimi, fiołkowymi oczyma. Amber Lockring nazwała ją dziwadłem, więc wykręciłam jej rękę i nie puszczałam, póki wszystkiego nie odszczekała. Nie kojarzę, czy w ogóle kiedyś mówiłam o tym Violet. Na początku wszystko ją przerażało, co było zupełnie normalne, bo każda nowoprzybyła dziewczyna się lękała. Nie chciałam, żeby poczuła się jeszcze bardziej wyobcowana. Każda z nas musiała przez to przejść. Brama Południowa była zupełnie inna niż reszta Bagna, zdawała się odrębnym wszechświatem. Kiedy więc ujrzałam Violet, poczułam, że chcę ją chronić. Wiedziałam, że się zaprzyjaźnimy.

Ale przed tym jej nie obronię. Ani jej, ani nawet samej siebie.

– Sprzedana – krzyczy Licytator. Wzdrygam się i wracam do rzeczywistości. – Sprzedana za trzy miliony, pięćset tysięcy diamantów Hrabinie Kamienia.

Nie. Aż trudno mi w to uwierzyć. W sali jest tyle arystokratek, dlaczego to akurat ona musiała mnie kupić?

Ostatnią rzeczą, którą widzę, gdy fragment sceny, na którym stoję, zaczyna opadać, jest sadystyczny błysk w oczach Hrabiny.

– Jestem Raven Stirling – mówię, ale równie dobrze mogłabym milczeć. Nikt mnie nie słyszy. Nikogo nie obchodzę.

Platforma zjeżdża poniżej sceny. Kiedy unoszę głowę, widzę plamę światła tam, gdzie było moje X. Po chwili otwór przysłania kolejna platforma i pogrążam się w kompletnych ciemnościach. Docierają do mnie jeszcze słowa licytatora:

– Miłe panie, kolejny numer to 193. Numerze 193, zajmij swoje miejsce.

Ciekawe która to z dziewczyn. Może ta blondynka z włosami przypominającymi stóg siana, w który walnął piorun?

Platforma nieruchomieje. Jestem w pustej, okrągłej jak scena na górze komnacie o betonowych ścianach. Otaczają mnie zamknięte drzwi wiodące licho wie, dokąd. Tak mocno zaciskam zęby, że aż zaczyna mnie boleć głowa.

Nagle staje przede mną kobieta w szarej sukience.

– Numer 192? – Patrzy to na mnie, to na trzymaną w dłoni podkładkę z papierami.

Kiwam głową.

– Czyli Hrabina Kamienia – konstatuje nieznajoma. –
Tędy.

Za drzwiami, do których mnie prowadzi, znajduje się korytarz oświetlony migoczącymi pochodniami. Po chwili wchodzimy do niewielkiego, kopulastego pokoju ze ścianami z sześciokątnych kamieni. Nie tu żadnych mebli prócz prostego stołu i krzesła. W kominku po lewej płonie ogień, jednak moją uwagę przyciąga coś leżącego na stole, coś, czego nie jestem w stanie opisać, bo okryte jest czarną tkaniną.

– Usiądź – komenderuje kobieta.

– Postoję. – Głos mi drży i nienawidzę się za to. Odpycham od siebie myśli o tym, gdzie jestem i co mnie czeka. To tylko pokój. Ze stołem i paleniskiem. Nie mam się czego obawiać.

Kobieta marszczy brwi.

– Dobrze – oznajmia, unosząc okrywający blat materiał. Widzę błękitną fiolkę i strzykawkę. – Arystokracja nie życzy sobie, żeby jakakolwiek surogatka była świadoma tego, jak odbywa się transport do Domu Aukcyjnego i z niego. Obiecuję, że to nie będzie bolało.

– Jasne – prycham sardonicznie, nie spuszczając wzroku ze strzykawki. Wiem, że nie mam kontroli nad sytuacją, ale mogę udawać.

Nieznajoma nie wydaje się ani zaskoczona, ani przejęta moim zachowaniem. Patrzy na mnie tak, jakby miała do czynienia z dzieckiem, które nie chce grzecznie się zachowywać. Jeszcze mocniej zaciskam zęby. Ała. Moja głowa.

Upewniwszy się, że nie mam zamiaru dodawać nic więcej, kobieta kontynuuje.

– Możemy to zrobić w sposób szybki, łatwy i niezbyt nieprzyjemny, albo możemy iść na udry. Wiem, że, jadąc tutaj, nie miałaś wyboru. Ten szybki i łatwy sposób polega na tym, że dostaniesz zastrzyk i zaśniesz. Ten drugi… No cóż. Nacisnę przycisk, zjawi się czterech Gwardzistów, którzy cię przytrzymają, i dopiero wtedy cię uśpię. Rozumiesz?

Tak. Rozumiem.

Zostałam sprzedana.

Sprzedana! Nie mogę dłużej udawać, że tak nie jest. Stałam się czyjąś własnością. Mogę sobie wsadzić gdzieś moje mantry i wypchać się fałszywą odwagą. Jestem tylko jedną z dwustu dziewczyn, które się tu dzisiaj znalazły. Nie mam żadnej kontroli nad tym, co się ze mną stanie, nad tym, co ktoś będzie wyczyniał z moim ciałem. I jestem przerażona. Straszliwie przerażona. A nie chcę być przerażona. Chcę być wściekła.

Niech ta baba udławi się swoją szybką i łatwą metodą.

– Wybieram tę drugą opcję – oznajmiam hardo.

A potem biorę zamach i strzelam kobietę w twarz.

Cudowne uczucie! Fantastycznie jest grzmotnąć ją w szczękę i niech licho weźmie ból, który przeszywa kostki mojej dłoni. Nieznajoma potyka się i wpada na stół, a potem rusza w moją stronę. Przez moment myślę, że chce mi przyłożyć, ale ona odpycha mnie i naciska coś znajdującego się obok drzwi.

Nie mam pojęcia, gdzie ukrywali się Gwardziści, bo w komnacie nie widać ani śladu drzwi, ale nagle wpadają do
środka, zupełnie jakby przez cały czas czekali na zewnątrz. Rozpoznaję mężczyznę, który wcześniej mi asystował.

Jeden z Gwardzistów chwyta mnie za kark. Kopię wściekle i moja stopa uderza w jego kolano. Równie dobrze mogłabym się bić z kamiennym posągiem. Mężczyźni błyskawicznie powalają mnie na podłogę i przyciskają do niej moje ręce i nogi. Policzkiem szoruję o zimną, betonową posadzkę.

– Złaźcie ze mnie! – wrzeszczę.

– Trzymajcie ją – rozkazuje kobieta, a w jej głosie nie ma żadnych emocji. Przelotnie zaciekawia mnie, czy często obrywa w twarz, a potem czuję ukłucie igły. Zapada ciemność.Rozdział 2

Budzi się. Idź.

Słyszę skrzypnięcie otwieranych drzwi. Spowodowane narkotykiem otępienie powoli mija, wciąż jednak mam wrażenie, jakby ktoś posmarował mi powieki klejem. Usiłuję wyczuć, gdzie jestem. Nie mam już na sobie tego okropnego kimona, bo na ramionach i nogach czuję lekki powiew powietrza. W cokolwiek mnie ubrano, jest to lekkie i przewiewne. Leżę na twardej podłodze. Czuję woń stęchlizny. No cóż, myślałam, że Klejnot pachnie ładniej.

– Wiem, że się obudziłaś, więc daruj sobie udawanie.

Głos jest dziwny. Za wysoki na męski i za niski na damski. Otwieram oczy.

Najpierw dostrzegam kraty. Cienkie, złociste pręty otaczają mnie z każdej strony i splatają się nad moją głową. Siadam.

Jestem w klatce. W wielkiej, przystosowanej do rozmiarów człowieka, klatce dla ptaków.

Prawdopodobnie mogłabym się w niej wyciągnąć, ale wstać nie dam rady, jest zbyt niska. Złote pręty ozdobione zostały delikatnymi, zawiłymi wzorami i tu i ówdzie inkrustowane kamieniami. Umieszczone z jednej strony klatki drzwi zamknięte są na złocistą kłódkę. Po drugiej stronie stoi miska z wodą.

Miska. Jakbym była psem.

– Witaj w Pałacu Kamienia.

Obracam gwałtownie głowę i widzę właściciela dziwnego głosu. Siedzi na stojącym nieopodal klatki krześle i ma na sobie długą, białą suknię z wysokim kołnierzem. Boki jego głowy są łyse, a na jej czubku znajduje się schludny, ciemnoblond koczek. Twarz mężczyzny sprawia nieprzyjemne wrażenie – ma krogulczy nochal, małe, ciemne oczka i usta o opadających kącikach.

To dwórka. Ciekawe, czy to właśnie on przygotowywał Violet.

Przez kilka długich minut obserwujemy się nawzajem, aż wreszcie ciszę przerywa mój żołądek, który głośno dopomina się swoich praw. Czuję, jak na moją szyję występuje rumieniec.

– Głodna? – pyta mężczyzna.

Nie odpowiadam.

– Czemu nie poczęstujesz się wodą? – rzuca dwórka, wskazując brodą stojącą w klatce miskę.

Odwracam wzrok. Usta mam spękane i zaschło mi w gardle, ale nie dam mu tej satysfakcji. Nie będę piła jak zwierzę. Niestety, kiedy nie patrzę na dwórkę, spoglądam na wystrój komnaty. Nie wiem, co jest gorsze.

Nie ma tu mebli, nie licząc krzesła, na którym rozsiadł się mężczyzna. W ścianie naprzeciwko mnie znajduje się umieszczone wysoko, okrągłe okno. Chronią je dwa żelazne pręty zupełnie niepodobne do tych, z których zrobiono klatkę. Wpadające przez nie światło ma pomarańczowe zabarwienie, z czego wnoszę, że zbliża się wieczór. Dostrzegam coś majaczącego za dolną krawędzią szyby… Czyżby trawa?

Jestem w podziemiu?

To niepokojące. A jednak wizja tego, że wylądowałam w piwnicy u jakiejś porąbanej arystokratki jest niczym w porównaniu z uczuciem, które przeszywa mnie, gdy mój wzrok ląduje na ścianie po mojej lewej.

Mur wykonano z takiego samego szarego kamienia jak podłogę. Wszystko w tym lochu jest ciemne. Wszystko, poza klatką, w której siedzę, i wiszącymi na ścianie narzędziami.

Widzę powieszone obok siebie od największego do najmniejszego błyszczące pręty. Najdłuższy zakończony jest metalowym okręgiem zdobionym tak samo jak moja klatka. W najkrótszy wprawione jest ostrze. Dalej, doczepione do srebrnych, bogato zdobionych kajdan w trzech rozmiarach, wiszą łańcuchy. Jeszcze dalej dostrzegam wykonane z czegoś białego i jedwabistego liny. Na samym końcu znajduje się coś w rodzaju hełmu ze złota i miedzi, wysadzanego klejnotami. Z jakiegoś powodu ten hełm wydaje mi się najgorszy.

– Podoba ci się moja kolekcja? – pyta dwórka. Staram się zachować obojętny wyraz twarzy, choć serce stoi mi w gardle. Kiedy napotykam spojrzenie mężczyzny, wiem, że dwórka dobrze widzi mój strach. Kąciki jego ust unoszą się leciutko, co sprawia upiorne wrażenie. – Wszystko to sam zrobiłem.

– Przed, czy po tym, jak oberżnęli ci jaja? – prycham.

Na ułamek sekundy szerzej otwiera oczy, nie wydaje się jednak ani zirytowany, ani urażony. Właściwie to jego koszmarny uśmieszek staje się nawet szerszy. Widzę zęby mężczyzny. I krwawoczerwone dziąsła.

– Och, moja pani mądrze w tym roku wybrała – mruczy pod nosem. – Bardzo, bardzo mądrze.

Jakby na hasło, drzwi otwierają się i do pomieszczenia wpływa Hrabina Kamienia. Podejrzewam, że ta kobieta jest w stanie zrobić wielkie wejście w każdej sytuacji, ale wmaszerowując do swojego lochu, robi wybitnie wielkie wrażenie. Ma na sobie wściekle żółtą suknię, znacznie, w mojej opinii, za małą. Pod tkaniną, na wysokości talii, ud i ramion, wyraźnie odznaczają się zwały ciała. Przypomina mi się, jak moja siostra, Sable, uczyła mnie, jak się robi chleb. Hrabina ma ten sam kolor i konsystencję co wyrośnięte ciasto.

– Jak to się ma, Fredericku? – pyta, obrzuciwszy mnie wpierw przelotnym spojrzeniem.

Sztywnieję, słysząc słowo „to”.

– Będziesz usatysfakcjonowana, pani. Myślę, że znalazłaś, czego szukałaś. – Frederick zgina się w ukłonie.

– Dobrze. Kiedy zobaczyłam to stworzonko na scenie, wiedziałam, że to właśnie to. Powiedz Emile’owi, żeby wyszykował to na wieczór. Ma robić wrażenie.

Szlag mnie trafia, kiedy mnie tak nazywa. Nie zniosę tego. Chwytam kraty i podciągam się na kolanach. Jeden ze szmaragdów wbija mi się w dłoń.

– Nazywam się Raven Stirling – wrzeszczę. – I jestem silniejsza od ciebie.

Natychmiast żałuję ostatnich słów, bo brzmią dokładnie tak żałośnie, jak się w tej chwili czuję.

Hrabina zwraca na mnie swoje onieśmielające spojrzenie, ale nie cofam się. Może i wsadziła mnie do klatki, ale nigdy nie dostanie mojej duszy.

Kobieta rusza powoli w moją stronę, rozkoszując się każdym krokiem. Przykuca przy klatce tak, że nasze oczy znajdują się teraz na tym samym poziomie.

– Nie masz imienia – mówi miękko, głosem niemal matczynym. – I nie masz żadnej władzy. Jesteś moja.

– Nie jestem niczyją własnością – oznajmiam.

Frederick chichocze, ona jednak tylko wzrusza ramionami i odwraca się.

– To się okaże – mówi, idąc ku drzwiom. Nagle przystaje i spogląda na dwórkę. – Szczypta, Fredericku, tylko szczypta – rzuca.

Mężczyzna znów się kłania.

– Oczywiście, moja pani.

Nim drzwi się zamykają, dostrzegam na korytarzu mgnienie białej tkaniny. Frederick obraca się w moją stronę.

– Teraz się przekonamy, jak silna naprawdę jesteś – zapowiada.

Podchodzi do narzędzi tortur – powinnam przestać je tak nazywać choćby w myślach, bo tylko mi od tego gorzej – i po chwili namysłu wybiera trzeci co do długości pręt. Na jego końcu znajduje się ostry, zakrzywiony kolec wielkości ziarna fasoli osadzony w pierścieniu diamentów. W całym ciele czuję łomot swojego serca. W piersi, w gardle, w żołądku, w stopach, nawet między oczyma. Cofam się jak najdalej od dwórki. Czyli niezbyt daleko.

Frederic uśmiecha się szkaradnie, ukazując swoje przekrwione dziąsła.

– I co? Nie ma gdzie uciekać, laleczko – mruczy.

Zamieram. W jednej chwili zamieniam się w słup soli. On chce, żebym uciekała. Mój strach daje mu siłę. Dobrze więc. Będę posągiem. Jestem posągiem. Jedynie moje oczy się poruszają, śledząc obchodzącego w koło klatkę Fredericka. Tunika, w którą mnie odziano, ledwie okrywa mi uda, ale to nie jest czas na skromność. Zmuszam się do bezruchu i spokoju.

Bezruch i spokój.

Będę odważna.

Mężczyzna przygląda mi się uważnie i przez jeden krótki moment myślę, że oto czuję smak zwycięstwa. Frederick tak bardzo pragnie, żebym z nim walczyła, żebym płakała, a ja odmawiam mu tej przyjemności. Przeciąga palcami po pręcie, a pomiędzy jego brwiami pojawia się zmarszczka.

Nie należę do niego. Nie posiądzie mnie. Nie jest w stanie mnie przerazić, jeśli uznam, że nie będę się bać. Wciąż mam w sobie moc, nieważne jak krucha i delikatna by ona nie była.

Chcę jeszcze bardziej go wkurzyć, więc się uśmiecham.

Złota laska uderza między prętami klatki prędka niczym bicz, a kolec wbija mi się między dwa największe palce stopy. Z ust wyrywa mi się pełen bólu okrzyk. Krew tryska na posadzkę, gorąca i czerwona.

Frederick gwałtownie cofa laskę, zakrzywionym kolcem wyrywając mi kawał mięsa spomiędzy palców. Mój krzyk zamienia się w wycie. Padam na posadzkę i przetaczam się na bok, obejmując dłońmi zranioną stopę. To boli. Tak strasznie boli.

Frederick odwiesza narzędzie tortury na ścianę, nawet go nie czyszcząc.

– Takie małe przypomnienie – mówi miękko, a potem odwraca się i wychodzi z pomieszczenia.

Przygryzam wargę tak mocno, że najpewniej ją rozcinam, nie pozwolę jednak, by z moich ust dobył się kolejny dźwięk. Przyciskam policzek do zimnych kamieni. Dłonie mam śliskie od krwi.

Nie będę płakać. Nie będę.

Ale łzy i tak płyną.

Usiłuję zapanować nad oddechem, tylko na nim się koncentruję. Rytm serca synchronizuje się z pulsowaniem zranionej stopy.

Nagle dociera do mnie, że dokładnie to samo może być udziałem Violet.

Oraz Lily.

Lily zawsze była bardziej przyjaciółką Violet niż moją. Była zbyt otwarta i prostolinijna, nazbyt ekscytowała się perspektywą zostania surogatką, żebym była w stanie naprawdę ją polubić. Czy gdzieś tam, za murami, ktoś właśnie dźga Lily w stopę? Tnie jej gładką skórę? Nie była zbyt dobra w Auguriach, dostała więc niski numer i prawdopodobnie wylądowała w Banku. Czy to może ją ocalić?

Drzwi znów się otwierają, a ja wracam myślami do samej siebie, bo nieważne jak bardzo pragnę być nieustraszona, przeraża mnie myśl, że Frederick wrócił, żeby dalej się nade mną znęcać. Zaciskam zęby i przygotowuję się na kolejną porcję bólu. Nie będę na niego patrzeć. Tym razem nie usłyszy mojego krzyku.