Doskonała - ebook

1

Chwast to po prostu kwiat, który rośnie w niewłaściwym miejscu”.

To nie moje słowa, dziadka…

We wszystkim dostrzega piękno, a może bardziej uważa, że rzeczy nietypowe i nie na swoim miejscu są piękniejsze niż cokolwiek innego. Codziennie widzę w nim tę cechę: woli mieszkać w starym domu na farmie niż w odremontowanej stróżówce; parzy kawę w starym żeliwnym dzbanku na kuchni opalanej drewnem, zamiast używać nowiutkiego ekspresu – mama kupiła mu na urodziny trzy lata temu i od tamtej pory urządzenie stoi nietknięte, tylko zbiera kurz na kuchennym blacie. Nie chodzi o to, że dziadek boi się postępu, on wręcz walczy o zmiany, ale lubi autentyczność, wszystko w swojej najprawdziwszej formie. I w to wchodzi podziw dla chwastów, że mają śmiałość rosnąć w miejscach, w których ich nie posadzono. Właśnie ta cecha dziadka sprawiła, że ja zwróciłam się do niego o pomoc w potrzebie, a on ryzykuje własne bezpieczeństwo, aby dać mi schronienie.

Schronienie.

Tego słowa użył Trybunał. Każdy, kto pomaga lub udziela schronienia Celestine North, zostanie surowo ukarany. Nie podają, o jaką karę chodzi, ale – biorąc pod uwagę reputację Trybunału – nietrudno sobie wyobrazić. Niebezpieczeństwo związane z tym, że przebywam na jego ziemi, najwyraźniej nie przeraża dziadka, a raczej umacnia go w przekonaniu, że ma obowiązek mnie bronić.

– Chwast to jedynie roślina, która rośnie tam, gdzie ludzie chcą uprawiać coś innego – mówi teraz, przystaje i schyla się, aby wyrwać, usunąć intruza swoimi masywnymi, silnymi dłońmi.

Sens jest ten sam, ale w niektóre dni inaczej dobiera słowa. Ma dłonie boksera, duże, masywne, przypominają łopaty, ale to też dłonie, które pielęgnują. Siały i zbierały żniwo z jego pola, chroniły jego dzieci i wnuki. Te dłonie, które udusiłyby człowieka, to te same, które wychowały córkę, uprawiały ziemię. Może najsilniejsi zawodnicy to żywiciele, bo czują się mocno związani z czymś głęboko w swoim wnętrzu, mają o co walczyć, mają coś, co warto ocalić.

Dziadek ma czterdzieści hektarów ziemi. Nie wszystkie są pod truskawki, jak to pole, na którym teraz jesteśmy, w lipcu udostępniane dla przyjezdnych. Rodziny płacą dziadkowi, żeby same mogły sobie zebrać truskawki, i z tego, co mówi, te pieniądze pozwalają mu jakoś przeżyć. W tym roku nie może z tego zrezygnować, nie tylko z powodów finansowych. Jeśli to zrobi, Trybunał zorientuje się, że dziadek mnie ukrywa. Obserwują go. Musi wszystko robić tak jak zawsze, a ja próbuję nie myśleć o tym, jak to będzie słyszeć ze swojej kryjówki buszujące wśród krzaków dzieciaki i jakie to dla mnie niebezpieczne – obcy ludzie na posesji, którzy przypadkowo mogą mnie odkryć.

Kiedy byłam mała, uwielbiałam przyjeżdżać tu ze swoją siostrą Juniper na czas zbiorów. Kończyłyśmy dzień z brzuchami pełnymi truskawek i prawie pustymi koszykami. Teraz farma dziadka nie wydaje mi się tym samym magicznym miejscem. Wyrywam chwasty z pola, na którym kiedyś snułam marzenia.

Wiem, że kiedy dziadek podczas pracy używa tych swoich sformułowań, mówi o mnie, jak gdyby wynalazł unikatową metodę farmerskiej psychoterapii. Na pewno ma dobre intencje, ale dla mnie to jedynie mocniej podkreśla fakty.

Jestem chwastem.

Na ciele wypalono mi pięć znamion oznaczających skazy i sekretne szóste znamię na wszelki wypadek. Za pomoc Naznaczonemu i okłamanie Trybunału społeczeństwo powiedziało, że mnie nie chce. Wyrwali mnie z twardego gruntu, chwycili za korzenie, potrzęśli mną i odrzucili na bok.

– Tylko kto nazwał je chwastami? – ciągnie dziadek, nie przerywając pracy. – Nie natura. Ludzie. Natura pozwala, żeby rosły. Natura daje im miejsce. To ludzie przyczepiają im etykietę i je odrzucają.

– Ale te duszą kwiaty – odzywam się w końcu. Spoglądam w górę znad plewienia. Bolą mnie plecy, paznokcie mam brudne od ziemi.

Dziadek wbija we mnie spojrzenie, tweedowa czapka przesłania jasnoniebieskie oczy, zawsze skoncentrowane, zawsze czujne.

– Bo próbują przetrwać. Walczą o swoje miejsce.

Przełykam smutek i odwracam wzrok.

Jestem chwastem. Próbuję przetrwać. Jestem Naznaczona.

Dziś obchodzę osiemnaste urodziny.

Jest osoba, którą wydaje ci się, że powinieneś być, i osoba, którą naprawdę jesteś. Straciłam poczucie ich obu.

To, mówi dziadek, idealne miejsce, by zacząć od nowa.2

Osoba, którą chyba powinnam być: Celestine North, córka Summer i Cuttera, siostra Juniper i Ewana, dziewczyna Arta. Powinnam niedawno zdać egzaminy końcowe i przygotowywać się na studia na wydziale matematyki.

Dziś obchodzę osiemnaste urodziny.

Powinnam świętować na jachcie ojca Arta. Bosco Crevan obiecał, że w prezencie pozwoli mi zrobić na pokładzie imprezę dla dwudziestu najbliższych przyjaciół i rodziny, może nawet dorzuci pokaz fajerwerków. Byłaby tam bulgocząca czekoladowa fontanna, w której wszyscy maczaliby pianki i truskawki. Wyobrażam sobie swoją przyjaciółkę Marlenę z czekoladowymi wąsami i poważną miną. Słyszę jej chłopaka, który jak zwykle rzuca prostackimi żartami i odgraża się, że wsadzi do fontanny różne części ciała. Marlena przewraca oczami. Ja się śmieję. Zawsze udają, że się kłócą – lubią dramatyzować, żeby potem móc się pogodzić.

Tata myślałby, że robi furorę na parkiecie, tańcząc z moimi kumpelami i popisując się ruchami w stylu Michaela Jacksona. Widzę, jak mama modelka stoi na pokładzie w luźnej letniej sukience w kwiaty, a wiatr rozwiewa jej długie blond włosy, jak gdyby ktoś skierował na nią dmuchawę. Na zewnątrz – opanowana, ale w głowie będzie analizować sytuację: co trzeba poprawić, komu dolać drinka, kto wydaje się wykluczony z rozmowy, i natychmiast popłynie w pięknej sukience po pokładzie i wszystko naprawi. Mój brat Ewan, czerwony i spocony, będzie się zapychał cukrowymi piankami i czekoladą, biegał ze swoim najlepszym kolegą Mikiem i wysączał ostatnie krople z butelek po piwie, przez co rozboli go brzuch i będzie musiał wcześnie wrócić do domu. Widzę swoją siostrę Juniper – stoi w rogu z koleżanką, wszystkiemu się przygląda. Zawsze trzyma się na uboczu, zawsze analizuje sytuację z pogodnym, nieśmiałym uśmiechem, zawsze obserwuje i rozumie wszystko lepiej niż inni.

Widzę siebie. Powinnam tańczyć z Artem. Powinnam być szczęśliwa. Ale nie jest dobrze. Spoglądam na niego, zmienił się. Jest chudszy, wygląda na starszego, zmęczonego, nieumytego i zaniedbanego. Patrzy na mnie, jego oczy na mnie patrzą, ale myślami jest gdzie indziej. Jego dotyk jest słaby niczym szept, a dłonie lepkie od potu. Czuję się tak jak wtedy, kiedy widziałam go po raz ostatni. To nie tak powinno być, nie tak, jak zawsze było, czyli idealnie, ale nie potrafię przywołać dawnych uczuć nawet w swoich marzeniach. Mam wrażenie, że to wszystko było bardzo dawno temu. Idealny świat – to już dla mnie zamierzchłe czasy.

Otwieram oczy i jestem z powrotem w domu dziadka. Przede mną leży kupna tarta jabłkowa w aluminiowej folii, z jedną świeczką. Jest osoba, którą wydaje mi się, że powinnam być, choć rzeczywistość nie pozwala mi nawet o tym w pełni fantazjować, i osoba, którą jestem teraz. Ta dziewczyna, uciekinierka, tkwi w bezruchu i gapi się w zimną tartę jabłkową. Ani ja, ani dziadek nie udajemy, że jest inaczej. Dziadek twardo stąpa po ziemi, z nim nie ma żadnego owijania w bawełnę, życia złudzeniami. Patrzy na mnie smutno. Wie, że nie należy unikać tematu. Sytuacja zrobiła się zbyt poważna. Codziennie dyskutujemy nad planem. Uciekłam z domu, uciekłam przed swoją demaskatorką Mary May, strażniczką Trybunału, która ma za zadanie śledzić każdy mój ruch i upewniać się, że przestrzegam zasad Naznaczonych. Teraz przepadłam jak kamień w wodę – oficjalnie zostałam „zbiegiem”.

Mama kazała mi uciekać dwa tygodnie temu, nagły wyszeptany mi do ucha rozkaz wciąż wywołuje u mnie dreszcze, kiedy go sobie przypominam. Przewodniczący Trybunału Bosco Crevan był w naszym domu i domagał się od rodziców, aby mnie wydali. Mimo że Bosco jest ojcem mojego byłego chłopaka, że od dekady mieszkamy po sąsiedzku i że zaledwie kilka tygodni wcześniej jedliśmy razem obiad w moim domu, mama wolałaby, żebym uciekła, niż znów znalazła się pod jego opieką. Czasem potrzeba całego życia, żeby zbudować przyjaźń, i sekundy, żeby ktoś stał się wrogiem.

Jedyne, co musiałam ze sobą zabrać, to liścik przekazany mi przez Juniper. Od Carricka. Carrick siedział w sąsiedniej celi w areszcie w Zamku Highlandzkim, siedzibie Trybunału. Obserwował mój proces, kiedy czekał na swój, był świadkiem wypalania mi skaz. Wszystkich, w tym sekretnej szóstej. On jeden potrafi zrozumieć, co teraz czuję, bo przechodzi to samo. Nie mam już tego liściku, ale go nie potrzebuję. Nauczyłam się go na pamięć, potem zniszczyłam.

Od pewnego czasu bardzo pragnę znaleźć Carricka, a to nie takie proste. Jak tylko został wypuszczony, udało mu się wymknąć swojemu demaskatorowi. Podejrzewam, że moja popularność jemu też nie ułatwiła kontaktu ze mną. Znalazł mnie dwa tygodnie temu i ocalił podczas zamieszek w supermarkecie. Zaniósł mnie do domu, byłam nieprzytomna. Nie tak wyobrażałam sobie nasze spotkanie, na które czekałam od dawna. Zostawił mi liścik i zniknął.

Ale nie mogłam się z nim skontaktować. Bałam się też, że w mieście ktoś mnie rozpozna. Zadzwoniłam więc do dziadka. Wiedziałam, że farma będzie pierwszym miejscem, jakie przeszuka Trybunał, ale potrzebowałam pomocy. Pobyt u dziadka miał być krótkim przystankiem do czasu, aż sytuacja się uspokoi. Teraz mam obawy, czy to kiedykolwiek nastąpi.

Odkąd znalazłam się na farmie, wielokrotnie węszyli na niej strażnicy Trybunału, tak zwani demaskatorzy, ale nie udało im się odnaleźć mojej kryjówki. Powinnam się chować gdzie indziej, w bezpieczniejszym miejscu, ale przynajmniej na swojej ziemi dziadek ma przewagę. Żadne z nas się nie spodziewało, że demaskatorzy będą tak nieustępliwi w swoich poszukiwaniach.

Za każdym razem, kiedy podchodzą zbyt blisko mojej kryjówki, ledwo oddycham. Słyszę ich kroki, czasem oddechy, kiedy siedzę wepchnięta w ciasne przestrzenie, czasem w miejscach tak oczywistych, że nawet tam nie zaglądają, czasem tak niebezpiecznych, że nie ośmieliliby się zajrzeć.

Patrzę na płomień migoczący na zimnym cieście.

– Pomyśl życzenie – mówi dziadek.

Zamykam oczy i mocno się zastanawiam. Mam zbyt wiele życzeń, ale czuję, że spełnienie żadnego z nich nie jest w moim zasięgu. Wiem też jednak, że przestajemy marzyć w chwili, kiedy albo jesteśmy naprawdę szczęśliwi, albo nadeszła pora, żeby się poddać. Żadna z tych sytuacji mnie nie dotyczy.

Nie wierzę w magię, ale dla mnie wypowiadanie życzeń to przejaw nadziei, uznanie woli, rozpoznanie dążeń. Może jeśli przyznasz przed samym sobą, czego chcesz, to staje się prawdziwe, daje ci cel i może pomóc go osiągnąć. Myśl pozytywnie. Wyobraź coś sobie, życz sobie tego i spraw, by się spełniło.

Zdmuchuję świeczkę.

Ledwie otworzyłam oczy, słychać kroki w korytarzu.

Dahy, zaufany zarządca farmy dziadka, wchodzi do kuchni.

– Demaskatorzy tu są. Szybko.3

Dziadek gwałtownie zrywa się od stołu – krzesło upada do tyłu na kamienną podłogę. Nikt go nie podnosi. Nie jesteśmy przygotowani na tę wizytę. Zaledwie wczoraj demaskatorzy przeszukali farmę wzdłuż i wszerz, więc sądziliśmy, że przynajmniej dziś będziemy mieć spokój. A gdzie ostrzegawcze wycie syren? Dźwięk, który mrozi krew w żyłach wszystkich ludzi w tym kraju. Dopiero gdy furgonetki się oddalą, ogarnia cię ulga, że na szczęście nie ty jesteś celem.

Nie ma czasu na dyskusję. Wybiegamy na zewnątrz. Instynktownie wiemy, że to koniec z ukrywaniem się w tym domu. Dahy wybiega z nami na pola. Skręcamy w prawo, w przeciwną stronę do podjazdu, wzdłuż którego rosną kwitnące drzewa wiśni. Nie wiem, dokąd biegniemy, byle dalej od domu.

Dahy po drodze tłumaczy:

– Dane zauważył ich z wieży. Zadzwonił do mnie. Żadnych syren. Chcą nas zaskoczyć.

Na ziemi dziadka stoją ruiny wieży wartowniczej, która świetnie służy jako bocianie gniazdo do wypatrywania demaskatorów. Odkąd się tylko pojawiłam, dziadek dniem i nocą stawiał tam na warcie któregoś ze swoich pracowników.

– Ale na pewno tu jadą? – pyta. Szybko się rozgląda. Coś rozważa, knuje, planuje.

Z żalem przyznaję: wyczuwam jego panikę. Jak nigdy dotąd.

Dahy kiwa głową.

Przyspieszam, aby dotrzymać im kroku.

– Dokąd idziemy?

Cisza. Dziadek wciąż zerka dokoła, wielkimi krokami przemierzając swoją ziemię. Dahy mu się przygląda, próbuje odgadnąć jego myśli. Jest dla mnie jasne, że nie mają planu, zaczynam więc panikować. Poznaję to po ucisku w dołku i po tym, jak niepokojąco szybko bije mi serce. Biegniemy ile sił w głąb ziemi dziadka nie dlatego, że ma plan, ale dlatego, że go nie ma. Potrzebuje czasu, aby coś wymyślić.

Pędzimy przez grządki truskawek, przez pola, które pieliliśmy jeszcze kilka godzin temu. Demaskatorzy nie noszą broni, ich bronią jest liczebność i posiadana władza. Sama ich obecność wystarcza, żeby wymusić dyscyplinę. Nie posiadają zaawansowanej technologii szpiegowskiej, a przynajmniej jeszcze nie, po swojej stronie mają jednak większość społeczeństwa, więc wszyscy są ich oczami i uszami.

Słyszymy, jak się zbliżają. Wcześniej przy przeszukaniu było tylko jedno auto, ale teraz wydaje mi się, że słyszę więcej. Silniki są głośniejsze niż dotąd, może przyjechali furgonetkami, nie osobówkami. Zwykle na samochód osobowy przypada dwóch demaskatorów, na furgonetkę czterech. Czy słyszę trzy furgonetki? Zaczynam drżeć, bo dwunastu demaskatorów dokładnie przetrząśnie teren. Znaleźli mnie, to koniec. Zaciągam się świeżym powietrzem, czuję, jak wolność wyślizguje mi się z rąk. Nie wiem, co mi zrobią, ale poprzednim razem, dwa miesiące temu, wypalili mi bolesne blizny, czerwoną literę w sześciu miejscach, żeby wszyscy znali moje skazy. Nie mam ochoty się przekonywać, do czego jeszcze są zdolni.

Dahy spogląda na dziadka.

– Stodoła.

– Sprawdzą.

Patrzą na pola, jakby ziemia miała im dać odpowiedź. Ziemia.

– Dół – mówię nagle.

– Nie sądzę, żeby to …

– Będzie dobra – oznajmia dziadek kategorycznie i biegnie w stronę dołu ziemnego, wykopanego pod palenisko.

Sama rzuciłam pomysł z paleniskiem, ale ta perspektywa sprawia, że jestem bliska płaczu. Kręci mi się w głowie na myśl, że mam się tam schować. Dahy wyciąga rękę, chce przepuścić mnie przodem; widzę współczucie i smutek w jego oczach.

Widzę także pożegnanie.

Dziadek prowadzi nas na polanę pod lasem, który graniczy z jego ziemią. Razem z Dahym cały ranek kopali tam dół, podczas gdy ja leżałam obok, leniwie obracałam w palcach dmuchawiec i patrzyłam, jak powoli rozpada się na wietrze.

– Jesteście jak grabarze – powiedziałam sarkastycznie.

Wtedy jeszcze nie wiedziałam, ile prawdy jest w moich słowach.4

Palenisko w dole ziemnym to według dziadka jedna z najprostszych i najstarszych konstrukcji do gotowania. Dziura w ziemi, zwana także piecem traperskim, umożliwia pieczenie, wędzenie i gotowanie na parze. Jedzenie umieszcza się w dole ziemnym i przykrywa. Potem należy wszystko zasypać: ziemniaki, dynie, mięso, co tylko się chce, i zostawić do gotowania na cały dzień. Dziadek co roku ożywia tę tradycję z robotnikami farmy, ale zwykle w czasie żniw, nie teraz, w czerwcu. Zdecydował się zmienić zwyczaj, aby dodać swojej ekipie otuchy, jak to określił, w czasach kiedy musimy się wspierać. Wszyscy pracownicy dziadka są Naznaczeni i po nieustępliwych przeszukaniach ze strony demaskatorów i pod czujnym okiem Trybunału wszyscy wymagają moralnej naprawy.

O tym, że dziadek zatrudnia Naznaczonych, dowiedziałam się dopiero dwa tygodnie temu, kiedy się tu pojawiłam. Mama i tata nigdy o tym nie wspominali, a my zawsze odwiedzaliśmy farmę w niedzielę, jak pomocnicy mają wolne. Może proszono ich, aby trzymali się na uboczu, a może zawsze tam byli, tyle że wydawali mi się niewidzialni, tak jak większość Naznaczonych, zanim sama stałam się jedną z nich.

Teraz rozumiem, że przez to powstał jeszcze większy rozłam między dziadkiem a mamą, która nie aprobowała jego poglądów dotyczących Trybunału, sądu popieranego przez rząd, wytaczającego sprawy członkom społeczności za ich nieetyczne czyny. Sądziliśmy, że jego tyrady na ten temat to tylko teorie spiskowe, że jest niezadowolony z tego, jak wydaje się pieniądze z podatków. A tu się okazuje, że miał rację. Widzę, że był jak krępujący sekret mamy. Jako znana modelka uosabiała ideał, przynajmniej na zewnątrz, a że odniosła na świecie ogromny sukces, nie mogła pozwolić, aby jej reputacja w Humming została narażona na szwank. Posiadanie ojca radykała, który jest po stronie Naznaczonych, zagrażało jej wizerunkowi. Teraz to rozumiem.

Niektórzy pracodawcy traktują Naznaczonych jak niewolników. Jeśli istnieje taka sposobność, za długie godziny pracy dają im minimalną stawkę. Wielu Naznaczonych cieszy się, że może pracować za schronienie i posiłek. Większość z nich to wykształceni, obyci ludzie. Nie są przestępcami, nie dopuścili się niczego, co byłoby niezgodne z prawem. Dokonali moralnych decyzji, na które krzywo patrzyło społeczeństwo, i za to zostali naznaczeni skazą. To taki zinstytucjonalizowany lincz.

Dahy był nauczycielem. Kamery w szkole zarejestrowały, jak brutalnie złapał jakiegoś ucznia.

Dowiedziałam się, że donoszenie na potencjalnych Naznaczonych Trybunałowi to sposób, którego używają ludzie przeciwko sobie. Eliminują konkurencję i mogą zająć czyjeś miejsce albo się zemścić. Nie zawsze chodzi o pozbywanie się wadliwych jednostek, ale o poprawę własnej sytuacji. Tak jak wtedy gdy ktoś potknie się o pękniętą płytę chodnikową i pozwie za to urząd miasta. Albo gdy poślizgnie się w restauracji na schodku i wniesie przeciwko niej oskarżenie, bo zwichnął nogę w kostce. Ludzie nadużywają systemu. Wielu szuka luk w prawie. Trybunał, „Strażnicy perfekcyjności”, jak określają samych siebie, to jedna wielka luka dla oportunistów i myśliwych.

Złamałam fundamentalną zasadę: Nie pomagaj Naznaczonemu. Zwykle przysługuje za to kara więzienia, ale mnie uznano za naznaczoną skazą. Crevan próbował znaleźć sposób, żeby mnie wyciągnąć z tarapatów. Plan był taki, że skłamię, powiem, że nie pomogłam starszemu mężczyźnie. Ale nie mogłam tego zrobić, przyznałam się. Oznajmiłam, że Naznaczony też zasługuje na pomoc. Skompromitowałam Crevana, a on stwierdził, że stroję sobie żarty z jego sądu.

W rezultacie uznano, że okłamałam Trybunał. Przyniosłam im wstyd, zdradziłam, wzbudziłam społeczne zainteresowanie, a potem publicznie wyznałam prawdę. Musieli ukarać mnie dla przykładu. Tak naprawdę wypalono mi znamiona za to, że okłamałam Trybunał, upokorzyłam ich, ludzie zaczęli kwestionować zasadność instytucji.

Jedną z sił Trybunału są media. To ścisła współpraca, Trybunał dostarcza pożywki mediom, te zaś karmią ludzi. Wmawia się nam, że sędziowie mają rację, a skazani się mylą. Historia jest przeinaczana, pozostaje jednostronna, a głos rozsądku zagłusza się przenikliwą syreną demaskatorów.

Na długiej liście rozporządzeń przeciwko Naznaczonym znajduje się zakaz zajmowania przez nich kierowniczych stanowisk, na przykład menedżerskich lub innych, gdzie mieliby wpływ na to, co myślą inni. Istnieje jednak zasada, że przy rozważaniu kandydatur nie można kogoś dyskryminować ze względu na skazę, co stanowi nietypowe prawo obywatelskie w tym niehumanitarnym systemie. Mimo to większość Naznaczonych jest dyskryminowana w miejscu pracy. Ale nie u dziadka. On stara się, jak może, znajdować do pracy Naznaczonych i traktować ich dokładnie tak samo, jak traktowałby każdego innego.

Dahy pracuje u niego najdłużej, od trzydziestu lat. Ma na skroni brzydką bliznę za podjęcie złej decyzji. Znamię wypalono, zanim Trybunał zdołał dopracować izbę naznaczeń i jej narzędzia. Ale to i tak nic w porównaniu z szóstą blizną na moim kręgosłupie, sekretnym znamieniem, które pozostawił sam sędzia Crevan. To osobista wiadomość. Sprawa między nim a mną.

Dahy podejmuje teraz kolejną złą decyzję – spiskuje, aby mnie ukryć. Dziadek może za to dostać co najmniej pół roku więzienia, ale boję się nawet myśleć, jaka kara czekałaby Dahy’ego za pomoc innemu Naznaczonemu. Kiedy jesteś Naznaczonym, myślisz, że już nie może być gorzej, aż wezmą się za twoją rodzinę i posłużą się nią, aby wyrządzić ci większą krzywdę i wymierzyć surowszą karę.

We troje gapimy się w prostokątną dziurę w ziemi. Słyszę, jak trzaskają drzwi – wiele drzwi – i wyobrażam sobie armię demaskatorów w ich czerwonych strojach bojowych i czarnych butach. Dogonią nas w zaledwie kilka minut. Wskakuję do dołu i kładę się na ziemi.

– Zasypcie mnie – rzucam.

Dziadek się waha, zanim przykryje mnie prześcieradłem, ale Dahy ciągnie za nie i rozkłada. Chwila zwłoki może mnie sporo kosztować. Leżę pod prześcieradłem, czuję, jak kładą na mnie drewno i mech, który rano zebrałam w lesie. Nie tylko kopałam własny grób, przygotowałam sobie też trumnę.

Kroki się zbliżają.

– Musimy natychmiast znaleźć Carricka – mówi cicho dziadek, a ja w milczeniu się zgadzam.

Słyszę chrzęst ściółki pod butami.

– Corneliusie – odzywa się nagle Mary May, a moje serce przechodzi w galop.

W tej kobiecie wszystko mnie przeraża. Jest tak bezduszna, że doniosła Trybunałowi na własnych bliskich za niemoralne praktyki w rodzinnej firmie, co miało też związek z tym, że siostra ukradła jej narzeczonego. Zawsze była obecna podczas przeszukań na farmie, teraz jednak, jak się zdaje, wróciła z całym plutonem. A przynajmniej kilkunastoma ludźmi.

– Witaj, Mary May. – Dziadek odpowiada szorstko. – W syrenach skończyły się baterie?

Ląduje na mnie kolejna warstwa. Celowo rzucona niedbale, aby zmylić demaskatorkę. Ląduje prosto na moim brzuchu, a ja duszę w sobie jęk i ochotę, żeby zacząć się wiercić.

Mary May nie uznaje żartów, jakichkolwiek oznak poczucia humoru ani pogaduszek. To ona prowadzi rozmowę, ona zadaje pytania.

– Co to?

– Dół pod palenisko – odpowiada dziadek.

Stoją nade mną, po mojej lewej. Z drugiej strony nadal lądują na mnie szczapy drewna, co znaczy, że Dahy wciąż tu jest.

– Czyli?

– Nigdy o tym nie słyszałaś? Sądziłem, że wiejska dziewczyna zna takie rzeczy.

– Nie – odwarkuje ostro. Nie podoba się jej to, że dziadek wie, skąd ona pochodzi.

Dziadek lubi to robić – zrażać ją do siebie, pokazywać, że ma o niej różne informacje. Przytyki są subtelne i wypowiadane żartobliwym tonem, ale podtekst jest groźny.

– Kopię dół, na dno kładę prześcieradło. Wrzucam drewno na opał. Podpalam, a kiedy zacznie się tlić, kładę jedzenie i przysypuję ziemią. I przez dwadzieścia cztery godziny jedzenie gotuje się w ziemi, z której wyrosło. Pychota. Nic nie może się z tym równać. Nauczyłem się tego od mojego dziadka, o on od swojego.

– Co za zbieg okoliczności – cedzi Mary May. – Kopiecie dół tuż przed naszym przyjazdem. Chyba niczego tam nie chowacie, co?

– Tak, to jest zbieg okoliczności, bo przecież dziś się was nie spodziewałem. Zresztą to nasz coroczny zwyczaj, zapytaj o to każdego na farmie. Prawda, Dahy?

Spada na mnie kolejna warstwa drew i mchu.

– Prawda, szefie.

– Myślisz, że uwierzę Naznaczonemu. – W jej głosie pobrzmiewa wyraźne obrzydzenie, że taki ktoś w ogóle się do niej odezwał.

Następuje długa cisza. Skupiam się na oddychaniu. Prześcieradło nie zostało przyklepane z każdej strony, do środka dostaje się powietrze, ale nie jest go wystarczająco dużo. Ta kryjówka to absurdalny pomysł – mój absurdalny pomysł. Teraz tego żałuję. Mogłam zaryzykować i spróbować się ukryć w ciemnym lesie. Może Mary May zgubiłaby się w nim na zawsze i we dwie bawiłybyśmy się w kotka i myszkę aż do śmierci.

Słyszę, jak Mary May powoli obchodzi dół. Może widzi kształt mojego ciała, może nie. Może zaraz ściągnie prześcieradło i mnie odsłoni. Skupiam się na swoim oddechu, czuję na sobie zbyt duży ciężar. Wolałabym, żeby przestali mnie zasypywać.

– Podpal to – rozkazuje.

– Co?

– Słyszałeś.

Na mnie leży biała płachta. Na niej jest drewno i mech. Nagle tkanina, która dawała lekki przewiew, przylega do mnie ściśle. Lekko w nią dmucham, ale ani drgnie. A teraz Mary May chce mnie podpalić. Wie, że tu jestem. Zostałam złapana w pułapkę.

Dziadek próbuje ją od tego odwieść. Nie miał zamiaru już teraz rozpalać ogniska. Jedzenie nie jest gotowe, trzeba je pozawijać. To trochę potrwa. Mary May odpowiada, że ma czas. Każe Dahy’emu, żeby przygotować wszystko jak trzeba, jej nie obchodzi jedzenie, chce podpalić mnie. Mówi dziadkowi, żeby zajął się ogniem. To nie prośba – to polecenie. Wie też, że na farmie nie ma nikogo poza bandą Naznaczonych, ma w nosie ich plany i to, co będą jeść.

To się naprawdę dzieje.

Na nogach ląduje mi kolejny ciężar. Dziadek się nie spieszy, rozmawia, marudzi, stęka, jaki to jest stary i niedołężny.

– Sypnij tam – rozkazuje Mary May.

Kolejne ciężkie łupnięcie – tym razem w pierś.

Nie mogę oddychać. Nie mogę oddychać. Zamykam oczy, próbuję wrócić na jacht. Moje osiemnaste urodziny, czekoladowa fontanna, muzyka, wiatr od morza, osoba, którą powinnam być, nie osoba, którą jestem. Staram się oddalić od tego, co się dzieje, ale nie potrafię zniknąć. Jestem tu i teraz. Szczapy drewna miażdżą moje ciało, brakuje mi powietrza.

Mary May ponagla dziadka. Jeśli mnie odkryją, on też zostanie ukarany. Biorę głębokie wdechy, nie chcę, żeby moja pierś zbyt często unosiła się i opadała pod prześcieradłem i drewnem.

– Mam zapalniczkę – informuje Mary May.

Dziadek wybucha gromkim śmiechem.

– To nie wystarczy. Narzędzia trzymam w stodole. Zostań tu z Dahym, patrz, jak przygotowuje jedzenie. Zaraz wrócę.

Sposób, w jaki to mówi… Jest bardzo niewiarygodny. To jasne, że kłamie. Spryciarz. Mary May będzie podejrzewać, że próbuje się jej wymknąć, że w stodole jest coś lub ktoś, kogo należy przed nią ukryć. Tak nalega, żeby została z Dahym, że oczywiście Mary May przestaje skupiać się na dole i upiera się, by pójść do stodoły. Dahy pomoże mi się stąd wydostać.

Ale oczywiście Mary May kontaktuje się z innymi demaskatorami – mają pójść z Dahym, przyprowadzić Naznaczonych z farmy i ustawić ich tu w szeregu.

Spali mnie na oczach wszystkich zebranych.

* * *

koniec darmowego fragmentu
zapraszamy do zakupu pełnej wersji