Dziedzictwo Bourne'a - ebook

Pro­log

Przy­wód­ca cze­czeń­skich re­be­lian­tów Cha­lid Mu­rat sie­dział nie­ru­cho­mo jak głaz w środ­ko­wym po­jeź­dzie ko­lum­ny prze­dzie­ra­ją­cej się znisz­czo­ny­mi uli­ca­mi Gro­zne­go. Trans­por­ter opan­ce­rzo­ny BTR-60PB na­le­żał do stan­dar­do­we­go wy­po­sa­że­nia ro­syj­skiej ar­mii, więc gru­pa po­jaz­dów nie róż­ni­ła się ni­czym od in­nych, któ­re pa­tro­lo­wa­ły mia­sto. Uzbro­je­ni po zęby lu­dzie Mu­ra­ta je­cha­li dwo­ma po­zo­sta­ły­mi wo­za­mi z przo­du i tyłu kon­wo­ju. Zmie­rza­li do Szpi­ta­la Dzie­wią­te­go – jed­nej z sze­ściu lub sied­miu kry­jó­wek wy­ko­rzy­sty­wa­nych przez Mu­ra­ta, żeby wy­prze­dzać o trzy kro­ki tro­pią­cych go Ro­sjan.

Do­bie­ga­ją­cy pięć­dzie­siąt­ki Mu­rat miał ciem­ną bro­dę, po­sta­wę niedź­wie­dzia i pło­ną­ce oczy praw­dzi­we­go ze­lo­ty. Daw­no temu zro­zu­miał, że rzą­dzić moż­na je­dy­nie że­la­zną pię­ścią. Był świad­kiem, jak Dżo­char Du­da­jew da­rem­nie pró­bo­wał na­rzu­cić pra­wo is­lam­skie­go sza­ria­tu. Wi­dział rzeź, do któ­rej do­szło, gdy wszyst­ko się za­czę­ło – kie­dy za­gra­nicz­ni współ­pra­cow­ni­cy Osa­my bin La­de­na, ma­ją­cy bazę na te­re­nie Cze­cze­nii, na­je­cha­li Da­ge­stan, a na­stęp­nie prze­pro­wa­dzi­li sze­reg za­ma­chów bom­bo­wych w Mo­skwie i Woł­go­doń­sku, za­bi­ja­jąc bli­sko dwie­ście osób. Winą za dzia­ła­nia cu­dzo­ziem­ców obar­czo­no cze­czeń­skich ter­ro­ry­stów, a Ro­sja­nie roz­po­czę­li bom­bar­do­wa­nia Gro­zne­go, ob­ra­ca­jąc w perzy­nę więk­szą część mia­sta.

Za­snu­te tu­ma­na­mi pyłu i dymu nie­bo nad sto­li­cą Cze­cze­nii lśni­ło tak in­ten­syw­nie, że wy­da­wa­ło się ra­dio­ak­tyw­ne. Pło­ną­ce słu­py ropy naf­to­wej wy­strze­li­wa­ły ze­wsząd z po­kry­te­go gru­zem kra­jo­bra­zu.

Cha­lid Mu­rat spo­glą­dał przez przy­ciem­nio­ną szy­bę na mi­ja­ny przez kon­wój spa­lo­ny szkie­let bu­dyn­ku – ma­syw­ną, po­zba­wio­ną da­chu sko­ru­pę, w któ­rej wnę­trzu mi­go­ta­ły pło­mie­nie. Mruk­nął coś pod no­sem i od­wró­cił się do swo­je­go za­stęp­cy, Ha­sa­na Ar­se­no­wa.

– Kie­dyś Gro­zny był mia­stem za­ko­cha­nych. Za­drze­wio­ny­mi bul­wa­ra­mi spa­ce­ro­wa­li ko­chan­ko­wie, na zie­lo­nych skwe­rach mat­ki pcha­ły wóz­ki z dzieć­mi. Wiel­ki cyr­ko­wy na­miot był pe­łen ra­do­snych uśmiech­nię­tych twa­rzy, a ar­chi­tek­ci z ca­łe­go świa­ta piel­grzy­mo­wa­li, żeby obej­rzeć bu­dow­le, któ­re czy­ni­ły Gro­zny jed­nym z naj­pięk­niej­szych miast na zie­mi.

Po­krę­cił gło­wą ze smut­kiem i po przy­ja­ciel­sku klep­nął ko­la­no to­wa­rzy­sza.

– Na Al­la­ha, Ha­sa­nie! – wy­krzyk­nął. – Ro­sja­nie znisz­czy­li w tym mie­ście wszyst­ko, co do­bre i pięk­ne!

Ha­san Ar­se­now ski­nął gło­wą. Był ener­gicz­nym, peł­nym we­rwy męż­czy­zną, dzie­sięć lat młod­szym od Mu­ra­ta. Jak przy­sta­ło na daw­ne­go mi­strza bia­th­lo­nu, miał sze­ro­kie ra­mio­na i wą­skie bio­dra – ty­po­wą syl­wet­kę spor­tow­ca. Kie­dy Mu­rat zo­stał przy­wód­cą re­be­lian­tów, sta­nął u jego boku. Te­raz wska­zał Mu­ra­to­wi zwę­glo­ne szcząt­ki gma­chu z pra­wej stro­ny dro­gi.

– Przed woj­ną – wy­ja­śnił po­waż­nym to­nem – kie­dy Gro­zny był li­czą­cym się ośrod­kiem wy­do­by­cia ropy, mój oj­ciec pra­co­wał tu, w In­sty­tu­cie Naf­to­wym. Dziś za­miast zy­sków z od­wier­tów mamy łuny po­ża­rów za­nie­czysz­cza­ją­cych wodę i po­wie­trze.

Za­mil­kli, przy­glą­da­jąc się ru­inom zbom­bar­do­wa­nych do­mów, uli­com, na któ­rych nie było ni­ko­go prócz lu­dzi i zwie­rząt grze­bią­cych w od­pad­kach. Po kil­ku mi­nu­tach spoj­rze­li na sie­bie, za­smu­ce­ni cier­pie­niem swo­je­go na­ro­du. Mu­rat otwo­rzył usta, żeby coś po­wie­dzieć, ale za­marł, sły­sząc cha­rak­te­ry­stycz­ny dźwięk kul od­bi­ja­ją­cych się od pan­cer­nych płyt trans­por­te­ra. W mgnie­niu oka zro­zu­miał, że zo­sta­li tra­fie­ni po­ci­ska­mi z bro­ni ma­łe­go ka­li­bru, zbyt sła­by­mi, by zdo­ła­ły prze­nik­nąć gru­bą sko­ru­pę po­jaz­du. Jak za­wsze czuj­ny Ar­se­now się­gnął do ra­dio­sta­cji.

– Wy­dam roz­kaz, by ochro­na w pierw­szym i trze­cim wo­zie od­po­wie­dzia­ła ogniem.

Mu­rat po­krę­cił gło­wą.

– Nie, Ha­sa­nie. Za­sta­nów się. Mamy ro­syj­skie mun­du­ry, je­dzie­my ru­skim trans­por­te­rem opan­ce­rzo­nym. Ten, kto do nas strze­la, jest ra­czej przy­ja­cie­lem niż wro­giem. Mu­si­my się upew­nić, żeby nie mieć na rę­kach nie­win­nej krwi.

Prze­jął mi­kro­fon z rąk Ar­se­no­wa i po­le­cił, by kon­wój się za­trzy­mał.

– Po­rucz­ni­ku Go­cza­jew – po­wie­dział przez ra­dio – wy­ślij­cie paru lu­dzi na re­ko­ne­sans. Chcę się do­wie­dzieć, kto nas ostrze­lał, ale ich nie za­bi­jaj­cie.

Ja­dą­cy pierw­szym trans­por­te­rem Go­cza­jew ze­brał lu­dzi za ko­lum­ną po­jaz­dów i ka­zał im utwo­rzyć ty­ra­lie­rę. Ku­ląc się z prze­ni­kli­we­go zim­na, ru­szył po­kry­tą gru­zem uli­cą i pre­cy­zyj­ny­mi ge­sta­mi dło­ni po­słał swo­ich na lewo i pra­wo od miej­sca, z któ­re­go pa­dły strza­ły.

Bo­jow­ni­cy byli świet­nie wy­szko­le­ni – prze­miesz­cza­li się szyb­ko i bez­sze­lest­nie od ka­mie­nia do muru i da­lej do po­wy­gi­na­nych me­ta­lo­wych be­lek, po­chy­le­ni, żeby sta­no­wić jak naj­mniej­szy cel. Nie roz­le­gły się jed­nak żad­ne strza­ły. Sko­czy­li na­przód, by po­ko­nać ostat­ni od­ci­nek, pra­gnąc osa­czyć nie­przy­ja­cie­la i przy­gwoź­dzić go krzy­żo­wym ogniem.

Sie­dzą­cy w środ­ko­wym po­jeź­dzie Ha­san Ar­se­now ob­ser­wo­wał miej­sce, w któ­rym Go­cza­jew ze­brał lu­dzi. Cze­kał kil­ka se­kund na strza­ły, ale te nie pa­dły. Za­miast nich w od­da­li uka­za­ły się gło­wa i ra­mio­na po­rucz­ni­ka. Spoj­rzał w kie­run­ku trans­por­te­ra i po­ma­chał ręką, sy­gna­li­zu­jąc, że te­ren jest za­bez­pie­czo­ny. Cha­lid Mu­rat prze­ci­snął się obok Ar­se­no­wa, wy­siadł z wozu i bez wa­ha­nia ru­szył przez zmro­żo­ne gru­zo­wi­sko.

– Cha­li­dzie Mu­rat! – krzyk­nął ostrze­gaw­czo Ar­se­now, bie­gnąc za swo­im do­wód­cą.

Mu­rat pod­szedł bez prze­szkód do ni­skie­go, czę­ścio­wo zwa­lo­ne­go ka­mien­ne­go muru, zza któ­re­go pa­dły strza­ły. Jego oczom uka­za­ły się ster­ty śmie­ci. Na jed­nej z nich le­ża­ły wo­sko­wa­te zwło­ki, któ­re naj­wy­raź­niej ja­kiś czas temu odar­to z ubra­nia. Na­wet z du­żej od­le­gło­ści odór roz­kła­du był tak sil­ny, że nie­mal zwa­lił ich z nóg. Ar­se­now do­pę­dził to­wa­rzy­sza i wy­cią­gnął pi­sto­let.

Kie­dy Mu­rat do­tarł do muru, jego lu­dzie byli już po dru­giej stro­nie z bro­nią go­to­wą do strza­łu. Wiatr zry­wał się raz po raz, wy­jąc i ję­cząc w ru­inach. Po­nu­re me­ta­licz­ne nie­bo po­ciem­nia­ło jesz­cze bar­dziej i za­czął pa­dać śnieg. Ja­sny puch szyb­ko po­krył buty Mu­ra­ta, oplótł pa­ję­czy­ną jego buj­ną szorst­ką bro­dę.

– Po­rucz­ni­ku Go­cza­jew, zna­leź­li­ście na­past­ni­ków?

– Tak jest, do­wód­co!

– Al­lah pro­wa­dzi mnie we wszyst­kim, więc i te­raz po­kie­ru­je mo­imi kro­ka­mi. Co to za lu­dzie?

– Jest tyl­ko je­den – od­parł Go­cza­jew.

– Je­den?! – wy­krzyk­nął Ar­se­now. – Kto?! Nie wie­dział, że je­ste­śmy Cze­cze­na­mi?!

– Je­ste­ście Cze­cze­na­mi? – ode­zwał się sła­by głos. Zza muru wy­chy­li­ła się bla­da twarz dzie­się­cio­let­nie­go chłop­ca. Na gło­wie miał sta­rą weł­nia­ną czap­kę, na grzbie­cie po­dar­ty swe­ter wło­żo­ny na kil­ka warstw cien­kich kra­cia­stych ko­szul, a do tego po­ła­ta­ne spodnie i duże gu­mo­we ka­lo­sze, któ­re pew­nie zdjął z nóg tru­pa. Cho­ciaż był jesz­cze dziec­kiem, miał oczy do­ro­słe­go; spo­glą­da­ły na świat czuj­nie i po­dejrz­li­wie. Stał, osła­nia­jąc kor­pus ro­syj­skiej ra­kie­ty nie­wy­bu­chu. Za­pew­ne wy­grze­bał ją gdzieś, by wy­mie­nić na chleb. Mógł w ten spo­sób oca­lić ro­dzi­nę przed śmier­cią gło­do­wą. W le­wej ręce trzy­mał pi­sto­let, bo pra­wa koń­czy­ła się na wy­so­ko­ści nad­garst­ka.

Mu­rat na­tych­miast od­wró­cił wzrok, Ar­se­now przy­glą­dał się dzie­cia­ko­wi z uwa­gą.

– To przez minę – wy­ja­śnił ze wzru­sza­ją­cą rze­czo­wo­ścią chło­pak. – Pod­ło­ży­li ją ci dra­nie, ru­scy!

– Chwa­ła Al­la­ho­wi! Dziel­ny mały żoł­nierz! – wy­krzyk­nął Mu­rat, ob­da­rza­jąc go sze­ro­kim roz­bra­ja­ją­cym uśmie­chem. Uśmiech przy­cią­gał do nie­go lu­dzi ni­czym ma­gnes opił­ki że­la­za. – Po­dejdź do mnie! Śmia­ło! – Ski­nął w jego stro­nę, po­ka­zu­jąc pu­ste dło­nie. – Wi­dzisz prze­cież, że je­ste­śmy Cze­cze­na­mi. Jak ty.

– Sko­ro je­ste­ście Cze­cze­na­mi jak ja – spy­tał re­zo­lut­nie mały – cze­mu jeź­dzi­cie ru­ski­mi trans­por­te­ra­mi?

– Znasz lep­szy spo­sób, żeby się ukryć przed tymi wil­ka­mi?

– Mu­rat mru­gnął do nie­go po­ro­zu­mie­waw­czo i ro­ze­śmiał się, wi­dząc, że chło­pak ści­ska giu­rzę¹. – No pro­szę, masz broń uży­wa­ną przez ro­syj­skie od­dzia­ły spe­cjal­ne. Trze­ba na­gro­dzić taką od­wa­gę, praw­da?

Mu­rat ukląkł obok chło­pa­ka i spy­tał go o imię. Kie­dy mały od­po­wie­dział, za­py­tał:

– Wiesz, kim je­stem, Aznor? Na­zy­wam się Cha­lid Mu­rat. Ja rów­nież chcę nas uwol­nić od ro­syj­skie­go jarz­ma. Ra­zem zdo­ła­my tego do­ko­nać, praw­da?

– Nie za­mie­rza­łem strze­lać do bra­ci Cze­cze­nów – oświad­czył Aznor. Wska­zał kon­wój oka­le­czo­ną dło­nią.

– My­śla­łem, że to za­czist­ka. – Tak na­zy­wa­no bru­tal­ne ak­cje pa­cy­fi­ka­cyj­ne prze­pro­wa­dza­ne przez ro­syj­skich żoł­nie­rzy w po­szu­ki­wa­niu lu­dzi po­dej­rze­wa­nych o sprzy­ja­nie re­be­lian­tom. Pod­czas ta­kich ope­ra­cji zgi­nę­ło po­nad dwa­na­ście ty­się­cy Cze­cze­nów, a dwa ty­sią­ce in­nych znik­nę­ło w nie­wy­ja­śnio­nych oko­licz­no­ściach. Ran­nych i tor­tu­ro­wa­nych, oka­le­czo­nych i zgwał­co­nych nikt na­wet nie li­czył. – Ro­sja­nie za­mor­do­wa­li mi ojca i wu­jów. Gdy­by­ście byli ru­ski­mi, za­bił­bym wszyst­kich.

– Jego twarz wy­krzy­wił gry­mas wście­kło­ści i fru­stra­cji.

– Wie­rzę ci – od­rzekł po­waż­nym to­nem Mu­rat. Wsu­nął rękę do kie­sze­ni w po­szu­ki­wa­niu bank­no­tów. Chło­pak we­tknął pi­sto­let za pa­sek, by wziąć pie­nią­dze. Mu­rat po­chy­lił się ku nie­mu i szep­nął kon­fi­den­cjo­nal­nie: – Po­słu­chaj uważ­nie, po­wiem ci, gdzie mo­żesz ku­pić wię­cej amu­ni­cji do swo­jej giu­rzy, że­byś był go­tów na na­stęp­ną za­czist­kę.

– Dzię­ku­ję. – Na twa­rzy Azno­ra uka­zał się sze­ro­ki uśmiech.

Cha­lid Mu­rat szep­nął mu kil­ka słów, a po­tem wy­pro­sto­wał się i zmierz­wił wło­sy ma­łe­go.

– Al­lah z tobą, mały bo­jow­ni­ku! We wszyst­kim, co czy­nisz!

Do­wód­ca Cze­cze­nów i jego za­stęp­ca pa­trzy­li, jak chło­pak gra­mo­li się po gru­zach z kor­pu­sem ra­kie­ty pod pa­chą. Chwi­lę póź­niej wró­ci­li do trans­por­te­ra. Ha­san z od­ra­zą za­trza­snął pan­cer­ne drzwi, od­gra­dza­jąc ich od ze­wnętrz­ne­go świa­ta. Od świa­ta, w któ­rym żył Aznor.

– Nie masz wy­rzu­tów su­mie­nia? Po­sy­łasz dziec­ko na pew­ną śmierć.

Mu­rat zmie­rzył go prze­ni­kli­wym wzro­kiem. Śnieg na jego bro­dzie stop­niał i za­mie­nił się w drżą­ce kro­ple, na­da­jąc mu wy­gląd ra­czej od­pra­wia­ją­ce­go mo­dły ima­ma niż woj­sko­we­go wa­taż­ki.

– Da­łem temu dziec­ku, któ­re musi wy­kar­mić i ubrać, a co waż­niej­sze, obro­nić resz­tę ro­dzi­ny, na­dzie­ję i kon­kret­ny cel. Krót­ko mó­wiąc, wska­za­łem mu po­wód, by żyć.

Roz­go­ry­cze­nie spra­wi­ło, że twarz Ar­se­no­wa na­bra­ła twar­do­ści i po­bla­dła. Jego oczy bły­snę­ły zło­wro­go.

– Ro­syj­skie kule ro­ze­rwą go na strzę­py.

– Na­praw­dę tak są­dzisz, Ha­sa­nie? My­ślisz, że Aznor jest głu­pi? Albo, co gor­sza, lek­ko­myśl­ny?

– Prze­cież to jesz­cze dziec­ko.

– Po­sia­ne ziar­no za­kieł­ku­je w naj­bar­dziej na­wet nie­przy­ja­znych wa­run­kach. Za­wsze tak było, przy­ja­cie­lu. Za­czy­na się od wia­ry i od­wa­gi jed­ne­go, ale wkrót­ce bę­dzie ich dzie­się­ciu i dwu­dzie­stu, set­ka i ty­siąc!

– A tym­cza­sem na­szych lu­dzi mor­du­ją, gwał­cą i biją, gło­dzą i za­my­ka­ją jak by­dło w za­gro­dzie! To nie wy­star­czy, Cha­li­dzie! Nie wy­star­czy na­wet w po­ło­wie!

– Wi­dzę, że nie wy­zby­łeś się jesz­cze mło­dzień­czej nie­cier­pli­wo­ści, Ha­sa­nie. – Chwy­cił to­wa­rzy­sza za ra­mię. – Nie po­win­no mnie to dzi­wić, praw­da?

Ar­se­now za­ci­snął zęby i od­wró­cił twarz, wi­dząc współ­czu­cie w oczach Mu­ra­ta. Płat­ki śnie­gu za­wi­ro­wa­ły wzdłuż uli­cy ni­czym cze­czeń­scy der­wi­sze w eks­ta­tycz­nym tań­cu. Mu­rat ode­brał to jako znak po­twier­dza­ją­cy słusz­ność tego, co zro­bił, i tego, co nie­ba­wem za­mie­rzał po­wie­dzieć.

– Nie trać wia­ry – szep­nął uro­czy­stym gło­sem. – Nie trać wia­ry w Al­la­ha i w tego chłop­ca.

• • •

Dzie­sięć mi­nut póź­niej kon­wój sta­nął przed wej­ściem do Szpi­ta­la Dzie­wią­te­go. Ar­se­now spoj­rzał na ze­ga­rek.

– Nie­mal punk­tu­al­nie – po­wie­dział. Obaj je­cha­li tym sa­mym po­jaz­dem, wbrew stan­dar­do­wym pro­ce­du­rom bez­pie­czeń­stwa, z uwa­gi na ogrom­ne zna­cze­nie te­le­fo­nu, na któ­ry cze­ka­li.

Mu­rat po­chy­lił się i wci­snął przy­cisk, uru­cha­mia­jąc dźwię­kosz­czel­ną prze­gro­dę od­dzie­la­ją­cą ich od kie­row­cy i czte­rech ochro­nia­rzy sie­dzą­cych z przo­du. Świet­nie wy­szko­le­ni lu­dzie pa­trzy­li przed sie­bie przez ku­lo­od­por­ną szy­bę.

– Sko­ro na­de­szła chwi­la praw­dy, po­wiedz mi, ja­kie masz oba­wy, Cha­li­dzie?

Mu­rat uniósł brwi, jak­by nie poj­mo­wał cze­goś, co Ar­se­now uwa­żał za oczy­wi­ste.

– Oba­wy?

– Nie chcesz, że­by­śmy otrzy­ma­li to, co się nam na­le­ży? Co we­dług Al­la­ha po­win­ni­śmy mieć?

– Krew się w to­bie bu­rzy, przy­ja­cie­lu. Wiem o tym. Wie­lo­krot­nie wal­czy­li­śmy ra­mię w ra­mię. Ra­zem za­bi­ja­li­śmy. Za­wdzię­cza­my so­bie ży­cie, praw­da? Po­słu­chaj uważ­nie. Nie szczę­dzi­łem krwi dla mo­je­go na­ro­du. Jego cier­pie­nie na­peł­nia mnie gnie­wem, któ­ry le­d­wie mogę opa­no­wać. Wiesz o tym le­piej niż kto­kol­wiek inny. Hi­sto­ria uczy, że czło­wiek po­wi­nien się lę­kać tego, cze­go naj­bar­dziej pra­gnie. Kon­se­kwen­cje przed­sta­wio­nej pro­po­zy­cji…

– To nasz plan!

– Tak – zgo­dził się Cha­lid Mu­rat – ale nie wol­no nam za­po­mi­nać o kon­se­kwen­cjach.

– Ostroż­ność! – rzu­cił cierp­ko Ar­se­now. – Za­wsze ta prze­klę­ta ostroż­ność!

– Przy­ja­cie­lu. – Mu­rat się uśmiech­nął, ści­ska­jąc ra­mię to­wa­rzy­sza. – Nie chcę, by wy­pro­wa­dzi­li mnie w pole. Ła­two po­ko­nać lek­ko­myśl­ne­go prze­ciw­ni­ka. Mu­sisz się na­uczyć cno­ty cier­pli­wo­ści.

– Cier­pli­wość! – burk­nął Ar­se­now. – Tam­te­mu chło­pa­ko­wi nie ka­za­łeś być cier­pli­wym. Da­łeś mu pie­nią­dze i wy­tłu­ma­czy­łeś, gdzie ku­pić amu­ni­cję. Na­pu­ści­łeś go na Ro­sjan. Każ­dy dzień zwło­ki po­wo­du­je, że giną ko­lej­ni chłop­cy, tacy jak on. Ty­sią­ce. Od na­szej de­cy­zji za­le­ży przy­szłość Cze­cze­nii.

Mu­rat roz­ma­so­wał kciu­ka­mi po­wie­ki, wy­ko­nu­jąc okręż­ne ru­chy.

– Ist­nie­ją inne spo­so­by, Ha­sa­nie. Za­wsze. Może po­win­ni­śmy roz­wa­żyć…

– Nie ma cza­su. Przy­go­to­wa­no tekst oświad­cze­nia, wy­zna­czo­no datę. Szejk ma ra­cję.

– Tak, Szejk. – Cha­lid Mu­rat po­krę­cił gło­wą. – Cią­gle ten Szejk.

W tym mo­men­cie za­dzwo­nił te­le­fon. Cha­lid Mu­rat spoj­rzał na za­ufa­ne­go to­wa­rzy­sza i spo­koj­nie prze­łą­czył te­le­fon na tryb gło­śno­mó­wią­cy.

– Tak, Szej­ku – ode­zwał się z sza­cun­kiem. – Je­stem z Ha­sa­nem. Cze­ka­my na two­je roz­ka­zy.

• • •

Na pła­skim da­chu, wy­so­ko po­nad uli­cą, na któ­rej sta­nął kon­wój Mu­ra­ta, przy­cza­iła się nie­zna­jo­ma po­stać, opie­ra­jąc łok­cie o ni­ski gzyms. Wzdłuż ka­mien­nej pół­ki le­żał fiń­ski ka­ra­bin snaj­per­ski Sako TRG-41 z czte­ro­tak­to­wym zam­kiem suw­li­wo-ob­ro­to­wym, je­den z wie­lu, któ­re zmo­dy­fi­ko­wał dla wła­snych po­trzeb. Wy­ko­rzy­sta­ne w kon­struk­cji alu­mi­nium i po­li­ure­tan czy­ni­ły broń lek­ką i śmier­tel­nie sku­tecz­ną. Męż­czy­zna miał na so­bie ro­syj­ski ka­mu­flaż pa­su­ją­cy do azja­tyc­kich ry­sów jego twa­rzy. Na mun­dur na­ło­żył lek­ką uprząż z ke­vla­ru wy­po­sa­żo­ną w sta­lo­we kół­ko. W pra­wej dło­ni trzy­mał małe czar­ne pu­deł­ko wiel­ko­ści pacz­ki pa­pie­ro­sów: pi­lot wy­po­sa­żo­ny w dwa przy­ci­ski. Był w nie­zna­jo­mym ja­kiś spo­kój, ro­dzaj aury, któ­ra onie­śmie­la lub bu­dzi gro­zę. Jak­by ro­zu­miał ci­szę, po­tra­fił ją gro­ma­dzić, ma­ni­pu­lo­wać nią i po­słu­gi­wać się jak bro­nią.

W jego ciem­nych oczach cały świat, uli­ca i bu­dyn­ki, na któ­re spo­glą­dał, były ni­czym wię­cej jak sce­ną ak­cji. Li­czył cze­czeń­skich żoł­nie­rzy wy­cho­dzą­cych z trans­por­te­rów. Osiem­na­stu. Kie­row­cy nadal tkwi­li na swo­ich miej­scach, a w środ­ku znaj­do­wa­ło się co naj­mniej czte­rech ochro­nia­rzy z sze­fa­mi.

Kie­dy re­be­lian­ci do­tar­li bez­piecz­nie do drzwi szpi­ta­la, wci­snął gór­ny gu­zik zdal­ne­go de­to­na­to­ra i ma­te­riał wy­bu­cho­wy C4 eks­plo­do­wał. Wej­ście ru­nę­ło. Huk eks­plo­zji wstrzą­snął uli­cą, po­wo­du­jąc, że cięż­kie po­jaz­dy za­ko­ły­sa­ły się na po­tęż­nych amor­ty­za­to­rach. Re­be­lian­ci, któ­rzy byli w re­jo­nie wy­bu­chu, zo­sta­li ro­ze­rwa­ni na strzę­py lub zmiaż­dże­ni spa­da­ją­cym gru­zem. Za­bój­ca wie­dział, że ci, któ­rzy znaj­do­wa­li się głę­biej, w szpi­tal­nym holu, mo­gli oca­leć. Wziął to pod uwa­gę w swo­ich pla­nach.

Cho­ciaż huk pierw­szej eks­plo­zji jesz­cze nie ucichł, a pył nie opadł na zie­mię, męż­czy­zna spoj­rzał na de­to­na­tor i wci­snął dol­ny gu­zik. Roz­legł się ko­lej­ny ogłu­sza­ją­cy wy­buch, a zry­ta po­ci­ska­mi jezd­nia za­pa­dła się z obu stron ma­łe­go kon­wo­ju.

Gdy lu­dzie na dole pró­bo­wa­li za­pa­no­wać nad sy­tu­acją, któ­rą im zgo­to­wał, za­bój­ca się­gnął po sako. Po­ru­szał się ze spo­koj­ną me­to­dycz­ną pre­cy­zją. Ka­ra­bin wy­bo­ro­wy był za­ła­do­wa­ny spe­cjal­ny­mi bez­odłam­ko­wy­mi ku­la­mi naj­mniej­sze­go ka­li­bru, ja­kie moż­na było za­ła­do­wać do tego typu bro­ni. Przez lu­ne­tę z czuj­ni­kiem pod­czer­wie­ni do­strzegł trzech re­be­lian­tów, któ­rzy od­nie­śli je­dy­nie lek­kie ob­ra­że­nia. Wszy­scy bie­gli w kie­run­ku środ­ko­we­go po­jaz­du, krzy­cząc do znaj­du­ją­cych się w nim Cze­cze­nów, żeby wy­sie­dli, za­nim trans­por­ter zo­sta­nie znisz­czo­ny przez ko­lej­ny wy­buch. Za­ma­cho­wiec pa­trzył, jak otwie­ra­ją drzwi z pra­wej stro­ny, wy­pusz­cza­jąc Ha­sa­na Ar­se­no­wa i jed­ne­go z żoł­nie­rzy. W środ­ku zo­stał kie­row­ca i trzech ochro­nia­rzy Cha­li­da Mu­ra­ta. Kie­dy Ar­se­now się od­wró­cił, za­bój­ca uj­rzał jego oczy, do­strzegł twarz skrzy­wio­ną wy­krzy­cza­nym roz­ka­zem. Prze­su­nął lufę płyn­nym wy­ćwi­czo­nym ru­chem, na­pro­wa­dza­jąc ce­low­nik na udo męż­czy­zny. Na­ci­snął spust. Ar­se­now chwy­cił się za lewą nogę, krzyk­nął i padł na zie­mię. Je­den z ochro­nia­rzy pod­biegł do nie­go i od­cią­gnął go w bez­piecz­ne miej­sce. Dwaj po­zo­sta­li szyb­ko usta­li­li, skąd padł strzał. Prze­bie­gli uli­cę i wpa­dli do bu­dyn­ku, w któ­rym przy­cza­ił się za­bój­ca.

Kie­dy trzej ko­lej­ni wy­bie­gli ze szpi­ta­la bocz­nym wyj­ściem, za­ma­cho­wiec odło­żył sako. Ob­ser­wo­wał te­raz wy­co­fu­ją­cy się trans­por­ter z Cha­li­dem Mu­ra­tem. Za ple­ca­mi usły­szał tu­pot nóg bo­jow­ni­ków pę­dzą­cych scho­da­mi, zmie­rza­ją­cych do jego kry­jów­ki na da­chu. Nie spie­sząc się, przy­piął do bu­tów kol­ce z ty­ta­nu i ko­run­du. Na­stęp­nie się­gnął po ku­szę z kom­po­zy­tu i wy­strze­lił lin­kę, ce­lu­jąc w słup elek­trycz­ny za środ­ko­wym po­jaz­dem. Po­cią­gnął, żeby spraw­dzić, czy się pew­nie trzy­ma. Krzy­ki sta­wa­ły się co­raz gło­śniej­sze. Re­be­lian­ci byli pię­tro ni­żej.

Pierw­szy trans­por­ter skrę­cił w jego stro­nę, pró­bu­jąc ob­je­chać ogrom­ne bry­ły be­to­nu, gra­ni­tu i ma­ka­da­mu od­rzu­co­ne siłą wy­bu­chu. Za­bój­ca do­strzegł sła­by błysk dwóch płyt szkła two­rzą­cych przed­nią szy­bę. Był to je­den z pro­ble­mów, z któ­ry­mi Ro­sja­nie nie zdo­ła­li so­bie po­ra­dzić: ku­lo­od­por­na szy­ba była tak cięż­ka, że trze­ba było ją umie­ścić w dwóch ra­mach. Je­dy­nym czu­łym punk­tem trans­por­te­ra był cien­ki pa­sek me­ta­lu łą­czą­cy obie pły­ty.

Chwy­cił so­lid­ne me­ta­lo­we kół­ko uprzę­ży i przy­piął się do na­prę­żo­nej liny. Re­be­lian­ci wpa­dli na dach i sta­nę­li w od­le­gło­ści trzy­dzie­stu me­trów od nie­go. Do­strze­gł­szy za­bój­cę, od­wró­ci­li się, żeby otwo­rzyć ogień. Ru­szy­li w jego stro­nę, po­ty­ka­jąc się o cien­ką me­ta­lo­wą lin­kę roz­cią­gnię­tą ni­sko nad po­wierzch­nią da­chu. Po­wie­trzem wstrzą­snę­ła ko­lej­na eks­plo­zja ła­dun­ku C4, któ­ry umie­ścił tam po­przed­niej nocy.

Nie obej­rzaw­szy się, żeby oce­nić znisz­cze­nia, za­bój­ca jesz­cze raz spraw­dził lin­kę, a na­stęp­nie sko­czył z da­chu. Ze­śli­zgnął się w dół, uno­sząc nogi tak, by kol­ce na bu­tach tra­fi­ły w spo­je­nie mię­dzy pły­ta­mi przed­niej szy­by. Te­raz wszyst­ko za­le­ża­ło od pręd­ko­ści i kąta ude­rze­nia. Gdy­by choć nie­znacz­nie chy­bił, szy­ba by wy­trzy­ma­ła, a on sam zła­mał­by nogę.

Siła ude­rze­nia spra­wi­ła, że za­drża­ły mu ko­la­na. Po­czuł szarp­nię­cie krę­go­słu­pa, gdy kol­ce z ty­ta­nu i ko­run­du prze­bi­ły spo­je­nie ni­czym me­ta­lo­wą pusz­kę, a po­zba­wio­ne pod­par­cia szy­by wgię­ły się do we­wnątrz. Wpadł do trans­por­te­ra, wbi­ja­jąc do środ­ka ku­lo­od­por­ne szkło. Ka­wa­łek ude­rzył kie­row­cę w szy­ję, nie­mal od­ci­na­jąc mu gło­wę. Za­bój­ca sko­czył w lewo. Ochro­nia­rza na przed­nim sie­dze­niu obry­zga­ła krew kie­row­cy. Się­gał po broń, ale na­past­nik ujął jego gło­wę w po­tęż­ne dło­nie i zła­mał kark, za­nim tam­ten zdą­żył wy­strze­lić.

Dwaj po­zo­sta­li, sie­dzą­cy na od­chy­la­nych fo­te­lach za kie­row­cą, za­czę­li strze­lać na oślep, lecz za­ma­cho­wiec za­sło­nił się cia­łem kie­row­cy, któ­re przy­ję­ło kule. Zza pro­wi­zo­rycz­nej osło­ny od­dał dwa strza­ły bro­nią ochro­nia­rza, tra­fia­jąc w czo­ła obu jego ko­le­gów.

Po­zo­stał mu je­dy­nie Cha­lid Mu­rat. Przy­wód­ca Cze­cze­nów otwo­rzył drzwi kop­nia­kiem i wy­krzy­ki­wał coś wście­kle do swo­ich lu­dzi. Za­bój­ca rzu­cił się na nie­go, po­wa­la­jąc po­tęż­ne­go męż­czy­znę, jak­by był szczu­rem wod­nym. Mu­rat ugryzł go z ca­łej siły, nie­mal po­zba­wia­jąc ucha, lecz nie zro­bi­ło to na nim wra­że­nia. Spo­koj­nie i me­to­dycz­nie, nie­mal ra­do­śnie, oplótł szy­ję cze­czeń­skie­go wa­taż­ki i pa­trząc mu w oczy, we­pchnął kciuk w chrząst­kę pier­ście­nio­wa­tą dol­nej czę­ści krta­ni. Gar­dło Mu­ra­ta wy­peł­ni­ła krew, du­sząc go i po­zba­wia­jąc siły. Za­trze­po­tał rę­ka­mi, tłu­kąc za­bój­cę po twa­rzy i gło­wie. Na próż­no. To­nął we wła­snej krwi. Po chwi­li płyn wy­peł­nił jego płu­ca, a od­dech stał się cięż­ki i ury­wa­ny. W koń­cu zwy­mio­to­wał czer­wo­ną po­so­ką, a oczy prze­krę­ci­ły mu się w oczo­do­łach.

Opu­ściw­szy bez­wład­ne cia­ło, za­bój­ca prze­lazł na przed­nie sie­dze­nie, wy­rzu­ca­jąc drzwia­mi zwło­ki kie­row­cy. Włą­czył bieg i na­ci­snął pe­dał gazu, za­nim któ­ryś z oca­la­łych re­be­lian­tów zdą­żył za­re­ago­wać. Trans­por­ter ru­szył na­przód ni­czym wy­ści­go­wy koń wy­pusz­czo­ny z bram­ki, pod­ska­ku­jąc na gru­zie i as­fal­cie. Chwi­lę póź­niej znik­nął Cze­cze­nom z oczu, wjeż­dża­jąc w lej po eks­plo­zji.

Zna­la­zł­szy się pod zie­mią, za­bój­ca włą­czył wyż­szy bieg, kie­ru­jąc po­jazd w wą­ski ka­nał bu­rzo­wy po­sze­rzo­ny przez Ro­sjan, któ­rzy za­mie­rza­li go wy­ko­rzy­stać do prze­pro­wa­dze­nia za­ska­ku­ją­ce­go ata­ku na po­zy­cje re­be­lian­tów. Po­sy­pa­ły się iskry, gdy pan­cer­ne osło­ny otar­ły się o za­krzy­wio­ne be­to­no­we ścia­ny. Mimo to był bez­piecz­ny. Za­koń­czył re­ali­za­cję swo­je­go pla­nu, tak jak go roz­po­czął: z ze­gar­mi­strzow­ską pre­cy­zją.

• • •

Po pół­no­cy ciem­ne chmu­ry od­pły­nę­ły. Cięż­kie od pyłu po­wie­trze ustą­pi­ło miej­sca czer­wo­na­wej po­świa­cie, któ­rej peł­ga­ją­ce świa­tło raz po raz prze­ry­wa­ły tlą­ce się pło­mie­nie.

Po­środ­ku sta­lo­we­go mo­stu sta­li dwaj męż­czyź­ni. W dole, środ­kiem rze­ki, prze­su­wa­ły się zwę­glo­ne szcząt­ki tej nie­ma­ją­cej koń­ca woj­ny.

– Za­da­nie wy­ko­na­ne – po­wie­dział pierw­szy. – Cha­lid Mu­rat zo­stał usu­nię­ty w spo­sób, któ­ry od­bi­je się gło­śnym echem.

– Nie spo­dzie­wa­łem się ni­cze­go in­ne­go, Cha­nie – od­rzekł dru­gi. – Swo­ją do­sko­na­łą re­pu­ta­cję w du­żym stop­niu za­wdzię­czasz za­da­niom, któ­re ci zle­ci­łem. – Męż­czy­zna był wyż­szy od za­bój­cy o do­bre dzie­sięć cen­ty­me­trów. Sze­ro­ki w ra­mio­nach, o dłu­gich no­gach. Je­dy­ną rze­czą, któ­ra psu­ła jego wy­gląd, była dziw­nie szkli­sta i po­zba­wio­na wło­sów skó­ra z le­wej stro­ny twa­rzy i szyi. Wi­dać było, że jest uro­dzo­nym przy­wód­cą i że le­piej z nim nie za­dzie­rać. Spra­wiał wra­że­nie czło­wie­ka, któ­ry czu­je się rów­nie swo­bod­nie na wiel­kich sa­lo­nach wła­dzy i w świe­tle re­flek­to­rów, jak i w ciem­nych za­uł­kach ro­ją­cych się od ban­dy­tów.

Chan nadal my­ślał o tym, co zo­ba­czył w oczach ko­na­ją­ce­go Mu­ra­ta. Każ­dy umie­ra­ją­cy pa­trzył in­a­czej. Chan wie­dział, że tak musi być, bo ży­cie każ­dej ofia­ry było wy­jąt­ko­we, a cho­ciaż wszy­scy zgrze­szy­li, znisz­cze­nia wy­wo­ła­ne grze­chem spra­wia­ły, że róż­ni­li się je­den od dru­gie­go ni­czym nie­po­wta­rzal­ne płat­ki śnie­gu. Co kry­ło się w oczach umie­ra­ją­ce­go Mu­ra­ta? Nie był to lęk. Do­strzegł w nich ra­czej zdzi­wie­nie. Gniew i coś wię­cej, coś głęb­sze­go. Smu­tek, że nie zdo­łał do­pro­wa­dzić do koń­ca dzie­ła swo­je­go ży­cia. Po­my­ślał, że ana­li­za ostat­nie­go spoj­rze­nia za­wsze po­zo­sta­je nie­peł­na. Czy kry­ło się w nim prze­czu­cie zdra­dy? Czy Mu­rat wie­dział, kto zle­cił prze­pro­wa­dze­nie za­ma­chu?

Spoj­rzał na Stie­pa­na Spal­kę, któ­ry trzy­mał pę­ka­tą ko­per­tę z pie­niędz­mi.

– Two­ja za­pła­ta – po­wie­dział Spal­ko. – Plus pre­mia.

– Pre­mia? – Wzmian­ka o pie­nią­dzach przy­wró­ci­ła go do rze­czy­wi­sto­ści. – Nie było mowy o pre­mii.

Spal­ko wzru­szył ra­mio­na­mi. W czer­wo­na­wej po­świa­cie księ­ży­ca jego po­li­czek i szy­ja lśni­ły jak krwa­wa masa.

– Zli­kwi­do­wa­nie Cha­li­da Mu­ra­ta było dwu­dzie­stym pią­tym zle­ce­niem, któ­re dla mnie wy­ko­na­łeś. Je­śli chcesz, na­zwij to po­da­run­kiem z oka­zji okrą­głej rocz­ni­cy.

– Jest pan nie­zwy­kle szczo­dry, pa­nie Spal­ko. – Chan we­tknął ko­per­tę do kie­sze­ni, nie za­glą­da­jąc do środ­ka. Gdy­by to zro­bił, oka­zał­by złe ma­nie­ry.

– Pro­si­łem, że­byś mó­wił mi Stie­pan. Ja zwra­cam się do cie­bie Chan.

– To co in­ne­go.

– Jak to?

Chan stał w mil­cze­niu, chło­nąc ota­cza­ją­cą ich ci­szę. Ci­szę, któ­ra gro­ma­dzi­ła się w nim, czy­niąc go wyż­szym i szer­szym w ra­mio­nach.

– Nie mu­szę tego panu tłu­ma­czyć, pa­nie Spal­ko.

– Daj spo­kój. – Jego roz­mów­ca wy­ko­nał po­jed­naw­czy gest. – Nie je­ste­śmy ob­cy­mi ludź­mi. Mamy wspól­ne ta­jem­ni­ce bar­dzo in­tym­nej na­tu­ry.

Mil­cze­nie za­czę­ło na­ra­stać. Gdzieś na przed­mie­ściach Gro­zne­go wy­buch roz­świe­tlił noc. Do­le­cia­ła ich ka­no­na­da ręcz­nej bro­ni ma­szy­no­wej ni­czym dźwięk dzie­cin­nych pe­tard.

W koń­cu Chan się ode­zwał:

– W dżun­gli na­uczy­łem się dwóch rze­czy, od któ­rych za­le­ży ży­cie i śmierć. Po pierw­sze, na­le­ży po­le­gać wy­łącz­nie na so­bie. Po dru­gie, trze­ba prze­strze­gać naj­drob­niej­szych kon­we­nan­sów, bo zna­jo­mość wła­sne­go miej­sca w świe­cie jest je­dy­ną rze­czą, któ­ra od­róż­nia na­sze po­stę­po­wa­nie od anar­chii pa­nu­ją­cej w dzi­czy.

Spal­ko ob­ser­wo­wał go dłuż­szą chwi­lę. W oczach Cha­na od­bi­ja­ło się nie­spo­koj­ne mi­go­ta­nie po­ża­rów, na­da­jąc mu dzi­ki wy­gląd. Wy­obra­ził go so­bie w dżun­gli jako ofia­rę nie­do­stat­ku, chci­wo­ści i wy­uz­da­nej żą­dzy krwi. Azja Po­łu­dnio­wo-Wschod­nia była od­ręb­nym świa­tem. Bar­ba­rzyń­skim, mo­ro­wym ob­sza­rem, na któ­rym obo­wią­zy­wa­ły spe­cy­ficz­ne pra­wa. Chan nie tyl­ko prze­żył, ale tak­że świet­nie so­bie po­ra­dził, co Spal­kę za­wsze in­try­go­wa­ło.

– Wo­lał­bym, żeby łą­czy­ła nas re­la­cja przed­się­bior­ca–klient.

Chan po­krę­cił gło­wą.

– Śmierć ma cha­rak­te­ry­stycz­ną woń. Czu­ję ją od pana.

– A ja od cie­bie. – Na twarz Spal­ki wkradł się po­wol­ny uśmiech. – Za­tem zga­dzasz się, że łą­czy nas coś szcze­gól­ne­go.

– Je­ste­śmy ludź­mi wie­lu se­kre­tów, czyż nie? – skwi­to­wał Chan.

– I kul­tu śmier­ci. Obaj ro­zu­mie­my jej moc. – Spal­ko ski­nął po­ta­ku­ją­co gło­wą. – Mam to, o co pro­si­łeś. – Wy­cią­gnął czar­ną tecz­kę.

Chan spoj­rzał mu w oczy. Po­zor­na życz­li­wość Spal­ki za­bar­wio­na była pro­tek­cjo­nal­no­ścią, któ­rą Chan uwa­żał za nie­zno­śną. Z uśmie­chem przy­jął ob­ra­zę, ukry­wa­jąc wście­kłość za nie­prze­nik­nio­ną ma­ską twa­rzy. Na­uczył się tego daw­no temu. W dżun­gli ode­brał tak­że inną lek­cję: po­dej­mo­wa­nie dzia­łań pod wpły­wem chwi­li, a czę­sto sil­nych emo­cji, zwy­kle pro­wa­dzi­ło do błę­dów, któ­rych nie dało się na­pra­wić. Cier­pli­we ocze­ki­wa­nie, aż sil­ne emo­cje opad­ną, było klu­czem do sku­tecz­nej ze­msty. Wziął tecz­kę i otwo­rzył do­ssier. W środ­ku zna­lazł po­je­dyn­czą kart­kę cien­kie­go pa­pie­ru z trze­ma krót­ki­mi aka­pi­ta­mi wy­dru­ko­wa­ny­mi gę­stą czcion­ką oraz zdję­ciem przy­stoj­ne­go męż­czy­zny. Po­ni­żej fo­to­gra­fii wid­nia­ło na­zwi­sko: Da­vid Webb.

– To wszyst­ko?

– Dane ze­bra­no z wie­lu źró­deł. – Gład­ka od­po­wiedź Spal­ki upew­ni­ła Cha­na, że tam­ten wcze­śniej ją prze­ćwi­czył.

– To on?

Spal­ko ski­nął gło­wą.

– Nie ma żad­nych wąt­pli­wo­ści.

– Przy­najm­niej do tej pory.

Są­dząc po roz­bły­skach wy­bu­chów, wy­mia­na ognia po­now­nie się wzmo­gła. Do­le­cia­ły ich sal­wy moź­dzie­rzy, któ­re wy­wo­ła­ły deszcz ognia. Księ­życ przy­brał jesz­cze głęb­szą czer­wo­ną bar­wę.

Chan zmru­żył oczy, nie­na­wist­nie za­ci­ska­jąc dłoń w pięść.

– Nig­dy nie zdo­ła­łem wpaść na jego ślad. Są­dzi­łem, że nie żyje.

– W pew­nym sen­sie jest mar­twy – od­parł Spal­ko.

• • •

Pa­trzył, jak Chan prze­cho­dzi na dru­gą stro­nę mo­stu.

Wy­cią­gnął pa­pie­ro­sa i za­pa­lił, wcią­ga­jąc dym w płu­ca i nie­chęt­nie go wy­pusz­cza­jąc. Kie­dy męż­czy­zna o azja­tyc­kich ry­sach twa­rzy znik­nął w mro­ku, Spal­ko się­gnął po ko­mór­kę i wpro­wa­dził za­gra­nicz­ny nu­mer.

– Otrzy­mał do­ssier – rzu­cił do te­le­fo­nu, gdy tyl­ko usły­szał głos po dru­giej stro­nie li­nii. – Wszyst­ko go­to­we?

– Tak, pro­szę pana.

– Świet­nie. Roz­pocz­niesz ope­ra­cję o pół­no­cy two­je­go cza­su.Roz­dział 3

Zna­na mię­dzy­na­ro­do­wa or­ga­ni­za­cja hu­ma­ni­tar­na Hu­ma­ni­stas Ltd. mia­ła swo­ją cen­tra­lę w Bu­da­pesz­cie, na za­chod­nim zbo­czu zie­lo­ne­go Wzgó­rza Gel­ler­ta, z któ­re­go roz­cią­gał się pięk­ny wi­dok na sto­li­cę. Stie­pan Spal­ko spo­glą­dał przez ogrom­ne pa­no­ra­micz­ne okno, wy­obra­ża­jąc so­bie, że Du­naj i całe mia­sto leżą u jego stóp.

Ob­szedł ma­syw­ne biur­ko i usiadł w obi­tym ta­pi­cer­ką fo­te­lu na­prze­ciw pre­zy­den­ta Ke­nii o twa­rzy czar­nej jak wę­giel. Po obu stro­nach drzwi sta­li ke­nij­scy ochro­nia­rze z rę­ka­mi sple­cio­ny­mi na ple­cach i pu­stym wy­ra­zem twa­rzy ty­po­wym dla pra­cow­ni­ków rzą­do­wych wy­ko­nu­ją­cych wspo­mnia­ną funk­cję. Po­nad nimi na ścia­nie wid­niał pła­ski re­lief przed­sta­wia­ją­cy zie­lo­ny krzyż na otwar­tej dło­ni, po­wszech­nie zna­ne logo Hu­ma­ni­stas. Pre­zy­dent na­zy­wał się Jomo i na­le­żał do Ki­ku­ju – naj­więk­sze­go ple­mie­nia swo­je­go kra­ju. Był też bez­po­śred­nim po­tom­kiem Joma Ke­ny­at­ty, pierw­sze­go pre­zy­den­ta re­pu­bli­ki. Po­dob­nie jak jego sław­ny przo­dek, no­sił mia­no Mzee, jak w ję­zy­ku su­ahi­li okre­śla­no po­wszech­nie sza­no­wa­ne­go star­sze­go. Na sto­li­ku mię­dzy nimi stał bo­ga­to zdo­bio­ny osiem­na­sto­wiecz­ny srebr­ny ser­wis do her­ba­ty. Do fi­li­ża­nek na­la­no czar­ny na­par, a na owal­nej gra­we­ro­wa­nej tacy sta­ran­nie uło­żo­no kru­che cia­stecz­ka i małe ka­nap­ki. Męż­czyź­ni roz­ma­wia­li ze sobą spo­koj­ny­mi przy­ci­szo­ny­mi gło­sa­mi.

– Nie wiem, jak po­dzię­ko­wać za szczo­drość, któ­rą pan i pań­ska or­ga­ni­za­cja nam oka­za­li – po­wie­dział Jomo. Sie­dział wy­pro­sto­wa­ny i sztyw­ny, jak­by kij po­łknął, lek­ko od­su­nię­ty od wy­god­ne­go plu­szo­we­go opar­cia fo­te­la. Upływ cza­su i prze­ciw­no­ści losu po­zba­wi­ły jego twarz wi­tal­no­ści, któ­rą od­zna­cza­ła się za mło­du. Jego lśnią­ca skó­ra przy­bra­ła sza­ry od­cień. Rysy miał na­pię­te, stward­nia­łe od tru­dów i nie­złom­ne­go upo­ru. Krót­ko mó­wiąc, przy­po­mi­nał wo­jow­ni­ka, któ­ry zbyt dłu­go wal­czył w ob­lę­żo­nym mie­ście. Nogi miał złą­czo­ne, a ko­la­na ugię­te do­kład­nie pod ką­tem dzie­więć­dzie­się­ciu stop­ni. Trzy­mał na nich dłu­gie lśnią­ce pu­deł­ko z drew­na bu­bin­ga o nie­re­gu­lar­nym fa­li­stym usło­je­niu. Nie­mal nie­śmia­ło wrę­czył ka­set­kę Spal­ce.

– To dla pana. Ze szcze­rym bło­go­sła­wień­stwem ludu ke­nij­skie­go.

– Dzię­ku­ję, pa­nie pre­zy­den­cie. Jest pan dla nas zbyt ła­ska­wy – od­rzekł wspa­nia­ło­myśl­nie go­spo­darz.

– To ra­czej pan oka­zał ła­ska­wość – za­opo­no­wał Jomo, z na­pię­ciem ob­ser­wu­jąc, jak Spal­ko otwie­ra pu­deł­ko. W środ­ku znaj­do­wa­ły się spłasz­czo­ny owal­ny ka­mień i nóż.

– Do­bry Boże, czy to ka­mień gi­tha­thi?

– Tak, pro­szę pana – przy­tak­nął z wy­raź­nym za­do­wo­le­niem Jomo. – Po­cho­dzi z wio­ski, w któ­rej się uro­dzi­łem. Z kia­my, do któ­rej nadal na­le­żę.

Spal­ko wie­dział, że Jomo ma na my­śli radę star­szych. Gi­tha­thi miał ogrom­ną war­tość dla człon­ków ple­mie­nia. Kie­dy do­cho­dzi­ło do spo­ru, któ­re­go rada nie po­tra­fi­ła roz­strzy­gnąć, skła­da­no przy­się­gę na ka­mień gi­tha­thi. Spal­ko ujął rę­ko­jeść noża wy­rzeź­bio­ną z kar­ne­olu. On tak­że speł­niał ry­tu­al­ne funk­cje. W przy­pad­ku spo­rów na śmierć i ży­cie ostrze roz­pa­la­no do czer­wo­no­ści, a na­stęp­nie kła­dzio­no na ję­zy­kach ad­wer­sa­rzy.

O wi­nie lub nie­win­no­ści roz­strzy­ga­no na pod­sta­wie stop­nia, w ja­kim po­kry­ły się bą­bla­mi.

– Je­stem cie­kaw, pa­nie pre­zy­den­cie – pod­jął Spal­ko z lek­ko szel­mow­skim uśmie­chem – czy to gi­tha­thi po­cho­dzi z pań­skiej kia­my czy nja­my?

Jomo się ro­ze­śmiał. Po­mruk do­cho­dzą­cy z głę­bi krta­ni spra­wił, że jego małe uszy za­drża­ły. Ostat­nio rzad­ko się śmiał. Wła­ści­wie nie pa­mię­tał, kie­dy mu się to zda­rzy­ło.

– Wi­dzę, że sły­szał pan o taj­nych ra­dach. Świet­nie zna pan na­szą tra­dy­cję i oby­cza­je.

– Hi­sto­ria Ke­nii jest dłu­ga i krwa­wa, pa­nie pre­zy­den­cie. Je­stem prze­ko­na­ny, że mo­że­my z niej wy­cią­gnąć wie­le cen­nych nauk.

Jomo ski­nął gło­wą.

– Zga­dzam się z pa­nem. Pra­gnę po­wtó­rzyć, że nie wy­obra­żam so­bie, w ja­kim sta­nie znaj­do­wa­ła­by się na­sza re­pu­bli­ka, gdy­by nie pań­scy le­ka­rze i ich szcze­pion­ki.

– Nie ma szcze­pion­ki na AIDS. – Głos Spal­ki był ci­chy, ale sta­now­czy. – Współ­cze­sna me­dy­cy­na może ogra­ni­czyć cier­pie­nia i licz­bę zgo­nów za po­mo­cą od­po­wied­nich le­karstw, ale roz­prze­strze­nia­nie się cho­ro­by może sku­tecz­nie ogra­ni­czyć je­dy­nie kon­se­kwent­ne sto­so­wa­nie pre­zer­wa­tyw lub wstrze­mięź­li­wość.

– Oczy­wi­ście, oczy­wi­ście. – Jomo pe­dan­tycz­nie wy­tarł usta. Nie­na­wi­dził tego, że ko­lej­ny raz musi ko­ła­tać o po­moc do czło­wie­ka, któ­ry oka­zał już taką szczo­drość wszyst­kim Ke­nij­czy­kom. Nie miał jed­nak wy­bo­ru. Epi­de­mia AIDS dzie­siąt­ko­wa­ła lud­ność jego kra­ju. Ro­da­cy cier­pie­li i umie­ra­li. – Po­trze­ba nam wię­cej le­karstw. Uczy­nił pan bar­dzo wie­le, by ulżyć cier­pie­niom mo­je­go kra­ju, ale ty­sią­ce lu­dzi nadal cze­ka­ją na pań­ską po­moc.

– Pa­nie pre­zy­den­cie – za­czął Spal­ko, po­chy­la­jąc się w stro­nę Ke­nij­czy­ka. Jego gło­wę oto­czy­ły wpa­da­ją­ce przez wy­so­kie okna pro­mie­nie słoń­ca, na­da­jąc jej nie­mal nad­na­tu­ral­ny blask. Świa­tło od­sło­ni­ło rów­nież lśnią­cą, po­zba­wio­ną po­rów skó­rę z le­wej stro­ny twa­rzy. Ta jaw­na de­mon­stra­cja ka­lec­twa za­szo­ko­wa­ła Joma. – Hu­ma­ni­stas jest go­to­wa wró­cić do Ke­nii z dwu­krot­nie więk­szą licz­bą le­ka­rzy i le­karstw. pod wa­run­kiem że pan… rząd… zro­bi swo­je.

Jomo zro­zu­miał, że Spal­ko nie pro­si o or­ga­ni­zo­wa­nie wy­kła­dów na te­mat bez­piecz­ne­go sek­su i roz­pro­wa­dza­nie pre­zer­wa­tyw. Od­wró­cił się gwał­tow­nie i wy­pro­sił z po­ko­ju dwóch ochro­nia­rzy. Kie­dy za­mknę­li za sobą drzwi, po­wie­dział:

– To przy­kra ko­niecz­ność w na­szych nie­spo­koj­nych cza­sach. Nie­kie­dy jed­nak czu­ję się zmę­czo­ny tym, że nig­dy nie je­stem sam.

Spal­ko od­po­wie­dział uśmie­chem. Zna­jo­mość hi­sto­rii Ke­nii i tam­tej­szych oby­cza­jów ple­mien­nych uchro­ni­ła go przed po­ku­są zlek­ce­wa­że­nia pre­zy­den­ta, co mo­gło­by się przy­da­rzyć ko­muś in­ne­mu. Oj­czy­zna Joma mia­ła ogrom­ne po­trze­by, ale on sam z pew­no­ścią nie po­zwo­li się wy­ko­rzy­stać. Ki­ku­ju byli dum­nym lu­dem, a duma była dla nich tym waż­niej­sza, że prócz niej nie mie­li nic in­ne­go.

Spal­ko otwo­rzył po­jem­nik na cy­ga­ra. Po­czę­sto­wał Joma ku­bań­ską co­hi­bą i wziął dru­gie cy­ga­ro dla sie­bie. Wsta­li, za­pa­li­li i prze­szli do okna po dy­wa­nie.

– Pięk­ny wi­dok – pod­jął Spal­ko, spo­glą­da­jąc na spo­koj­ną toń Du­na­ju lśnią­cą w pro­mie­niach słoń­ca.

– To praw­da – przy­tak­nął Jomo.

– Nie­zwy­kle spo­koj­ny. – Spal­ko wy­pu­ścił z ust siny ob­łok aro­ma­tycz­ne­go dymu. – Trud­no się po­go­dzić z roz­mia­ra­mi cier­pie­nia w in­nych czę­ściach świa­ta. – Po­wie­dziaw­szy to, od­wró­cił się do Joma. – Pa­nie pre­zy­den­cie, wy­świad­czył­by mi pan wiel­ką przy­słu­gę, gdy­by na sie­dem dni dał pan moim lu­dziom nie­ogra­ni­czo­ny do­stęp do prze­strze­ni po­wietrz­nej swo­je­go kra­ju.

– Nie­ogra­ni­czo­ny?

– Że­by­śmy mo­gli swo­bod­nie przy­la­ty­wać i od­la­ty­wać, lą­do­wać bez żad­nych od­praw cel­nych. Bez pro­ce­dur imi­gra­cyj­nych ani kon­tro­li. Żeby nic nas nie spo­wal­nia­ło.

Jomo udał, że się za­sta­na­wia. Wy­dmuch­nął dym co­hi­by, ale Spal­ko wie­dział, że pa­le­nie nie spra­wia mu przy­jem­no­ści.

– Mogę dać panu tyl­ko trzy – od­parł w koń­cu. – Gdy­bym się zgo­dził na wię­cej, lu­dzie za­czę­li­by ga­dać.

– Bę­dzie mu­sia­ło nam to wy­star­czyć, pa­nie pre­zy­den­cie.

– W rze­czy­wi­sto­ści cho­dzi­ło mu o trzy dni. Mógł się upie­rać przy sied­miu, lecz w ten spo­sób po­zba­wił­by Joma jego dumy. Był­by to głu­pi i kosz­tow­ny błąd, zwa­żyw­szy na to, co się mia­ło wy­da­rzyć. W każ­dym ra­zie, dzia­łał w bran­ży pro­mu­ją­cej wza­jem­ną życz­li­wość, a nie nie­chęć. Wy­cią­gnął rękę na znak zgo­dy, a Jomo po­dał mu swo­ją su­chą, zgru­bia­łą od od­ci­sków. Spal­ko lu­bił jej do­tyk. Do­tyk dło­ni ro­bot­ni­ka, czło­wie­ka, któ­ry nie boi się jej po­bru­dzić.

• • •

Kie­dy Jomo i jego świ­ta ode­szli, przy­szła pora na opro­wa­dze­nie po fir­mie Etha­na He­ar­na, jego no­we­go pra­cow­ni­ka. Spal­ko mógł zle­cić to za­da­nie któ­re­muś ze swo­ich asy­sten­tów, ale chlu­bił się tym, że oso­bi­ście trosz­czył się o to, by wszy­scy nowi mo­gli się po­czuć w sie­dzi­bie Hu­ma­ni­stas jak w domu. He­arn był in­te­li­gent­nym i ener­gicz­nym mło­dzień­cem, któ­ry pra­co­wał wcze­śniej dla Eu­ro­cen­ter Bio-I Cli­nic, po dru­giej stro­nie mia­sta. Zaj­mo­wał się z po­wo­dze­niem zbie­ra­niem fun­du­szy i miał licz­ne ko­nek­sje w krę­gach eu­ro­pej­skiej eli­ty i fi­nan­sje­ry. Spal­ko uznał go za czło­wie­ka elo­kwent­ne­go, uj­mu­ją­ce­go i zdol­ne­go do em­pa­tii – krót­ko mó­wiąc, uro­dzo­ne­go pra­cow­ni­ka or­ga­ni­za­cji hu­ma­ni­tar­nej, do­kład­nie ta­kie­go, ja­kie­go po­trze­bo­wał do tego, by Hu­ma­ni­stas Ltd. cie­szy­ła się do­sko­na­łą re­pu­ta­cją. Prócz tego na­praw­dę po­lu­bił He­ar­na. Przy­po­mi­nał mu jego sa­me­go z cza­sów, gdy był mło­dy, przed wy­pad­kiem, któ­ry spo­wo­do­wał po­pa­rze­nie po­ło­wy twa­rzy.

Opro­wa­dził He­ar­na po sied­miu pię­trach biu­ra, na któ­rych ulo­ko­wa­ły się la­bo­ra­to­ria i dzia­ły zaj­mu­ją­ce się gro­ma­dze­niem da­nych sta­ty­stycz­nych po­trzeb­nych do zbie­ra­nia fun­du­szy, co sta­no­wi­ło siłę na­pę­do­wą ta­kich or­ga­ni­za­cji jak Hu­ma­ni­stas Ltd. Po­ka­zał mu tak­że dział księ­go­wo­ści, za­opa­trze­nia, za­so­bów ludz­kich, or­ga­ni­za­cji po­dró­ży i utrzy­ma­nia fir­mo­wej flo­ty pry­wat­nych od­rzu­tow­ców i sa­mo­lo­tów trans­por­to­wych, stat­ków i he­li­kop­te­rów. Ostat­nim punk­tem pro­gra­mu był de­par­ta­ment roz­wo­ju, gdzie na He­ar­na cze­kał jego nowy ga­bi­net. Po­miesz­cze­nie było pu­ste z wy­jąt­kiem biur­ka, fo­te­la ob­ro­to­we­go, kom­pu­te­ra i kon­so­li te­le­fo­nicz­nej.

– Po­zo­sta­łe me­ble zo­sta­ną do­star­czo­ne za kil­ka dni – wy­ja­śnił Spal­ko.

– Nie ma pro­ble­mu, pro­szę pana. Po­trze­bu­ję je­dy­nie kom­pu­te­ra i te­le­fo­nów.

– Po­wi­nie­nem pana ostrzec – do­dał Spal­ko – że cza­sa­mi pra­cu­je­my do póź­na. Nie je­ste­śmy jed­nak po­two­ra­mi. Do­star­czo­ną ka­na­pę bę­dzie moż­na roz­ło­żyć i za­mie­nić w wy­god­ne miej­sce do spa­nia.

He­arn uśmiech­nął się sze­ro­ko.

– Pro­szę się nie mar­twić, pa­nie Spal­ko. Je­stem do tego przy­zwy­cza­jo­ny.

– Mów mi Stie­pan. – Uści­snął dłoń mło­de­go męż­czy­zny. – Wszy­scy tu­taj tak się do mnie zwra­ca­ją.

• • •

Kie­dy za­dzwo­nił te­le­fon, dy­rek­tor Cen­tral­nej Agen­cji Wy­wia­dow­czej przy­lu­to­wy­wał ra­mię ma­lo­wa­ne­go cy­no­we­go żoł­nie­rzy­ka – bry­tyj­skie­go pie­chu­ra z okre­su ame­ry­kań­skiej woj­ny o nie­pod­le­głość. W pierw­szej chwi­li chciał go zi­gno­ro­wać, po­zwa­la­jąc, by dzwo­nił bez koń­ca. Wie­dział, kto do nie­go te­le­fo­nu­je, ale wca­le nie miał ocho­ty usły­szeć, co ma mu do po­wie­dze­nia jego za­stęp­ca. Lin­dros był prze­ko­na­ny, że szef wy­słał go na miej­sce zbrod­ni, bo ofia­ry były waż­ny­mi pra­cow­ni­ka­mi Agen­cji. Czę­ścio­wo miał ra­cję. Praw­dzi­wym po­wo­dem było jed­nak to, że dy­rek­tor nie po­tra­fił się do tego zmu­sić. Myśl o tym, że uj­rzy twarz mar­twe­go Ale­xa Con­kli­na, była zbyt trud­na do znie­sie­nia.

Sie­dział na stoł­ku w swo­im warsz­ta­cie w piw­ni­cy – ma­łym, ide­al­nie zor­ga­ni­zo­wa­nym po­miesz­cze­niu peł­nym szu­flad i schow­ków – za­mknię­tym świe­cie, do któ­re­go nie mie­li wstę­pu żona i dzie­ci, gdy u nie­go no­co­wa­ły.

Jego żona, Ma­de­le­ine, we­tknę­ła gło­wę przez otwar­te drzwi piw­ni­cy.

– Kurt, te­le­fon – po­wie­dzia­ła zu­peł­nie nie­po­trzeb­nie.

Wy­jął ko­lej­ne cy­no­we ra­mię z drew­nia­ne­go pu­deł­ka z czę­ścia­mi fi­gu­rek i przyj­rzał mu się uważ­nie. Grzy­wa si­wych wło­sów za­cze­sa­nych na bok sze­ro­kie­go, wy­pu­kłe­go czo­ła nada­wa­ła mu wy­gląd mę­dr­ca, je­śli nie pro­ro­ka. Chłod­ne błę­kit­ne oczy po­zo­sta­ły czuj­ne i wy­ra­cho­wa­ne, ale ką­ci­ki ust ule­gły po­głę­bie­niu, ukła­da­jąc się w gry­mas wiecz­ne­go na­dą­sa­nia.

– Sły­szysz mnie, Kurt?

– Nie je­stem głu­chy! – Pal­ce fi­gur­ki były lek­ko ugię­te, jak­by dłoń wy­cią­ga­ła się po coś nie­zna­ne­go i nie­okre­ślo­ne­go.

– Od­bie­rzesz czy nie?! – za­wo­ła­ła w dół.

– Nie twój pie­przo­ny in­te­res! – od­krzyk­nął gwał­tow­nie. – Idź do łóż­ka! – Chwi­lę póź­niej usły­szał ci­chy od­głos za­my­ka­nych drzwi. Cze­mu w ta­kich chwi­lach nie zo­sta­wi go w spo­ko­ju? – po­my­ślał z gnie­wem. Byli mał­żeń­stwem od trzy­dzie­stu lat, więc po­win­na wie­dzieć.

Wró­cił do pra­cy, przy­mie­rza­jąc ra­mię do tu­ło­wia, łą­cząc czer­wień z czer­wie­nią i wy­bie­ra­jąc osta­tecz­ną po­zy­cję. W ten spo­sób dy­rek­tor CIA ra­dził so­bie z sy­tu­acja­mi, nad któ­ry­mi nie miał kon­tro­li. Ba­wił się w Boga ze swo­imi mi­nia­tu­ro­wy­mi żoł­nie­rzy­ka­mi, ku­pu­jąc ich i tnąc na ka­wał­ki, by póź­niej od­two­rzyć po­now­nie w po­zy­cjach, któ­re mu naj­le­piej od­po­wia­da­ły. Tu­taj, w za­mknię­tym świe­cie piw­ni­cy, któ­ry sam stwo­rzył, spra­wo­wał kon­tro­lę nad wszyst­ki­mi i wszyst­kim.

Te­le­fon nie prze­sta­wał dzwo­nić me­cha­nicz­nym mo­no­ton­nym sy­gna­łem. Dy­rek­tor zgrzyt­nął zę­ba­mi, jak­by ten dźwięk był nie­wy­mow­nie do­kucz­li­wy. Do­ko­na­li nie­zwy­kłych rze­czy w cza­sach, gdy on i Alex byli mło­dzi! Pod­czas ope­ra­cji w Ro­sji nie­mal skoń­czy­li na Łu­bian­ce. Ucie­ka­li przez mur ber­liń­ski, wy­kra­da­li se­kre­ty Sta­si, prze­świe­tli­li zbie­ga z KGB w kry­jów­ce CIA w Wied­niu i od­kry­li, że jest po­dwój­nym agen­tem.

Przy­po­mniał so­bie śmierć Bern­da, któ­ry przez wie­le lat był ich kon­tak­tem, i współ­czu­cie, z ja­kim po­in­for­mo­wa­li żonę, że za­opie­ku­ją się jego sy­nem, Die­te­rem. Że za­bio­rą go do Ame­ry­ki i sfi­nan­su­ją na­ukę w col­le­ge’u. Zro­bi­li, jak obie­ca­li, i zo­sta­li na­gro­dze­ni za swo­ją hoj­ność. Die­ter nig­dy nie wró­cił do mat­ki. Za­miast tego za­czął pra­co­wać dla Agen­cji. Wie­le lat był sze­fem Dy­rek­to­ria­tu Na­uki i Tech­no­lo­gii, do­pó­ki nie zgi­nął w wy­pad­ku mo­to­cy­klo­wym.

Co się sta­ło z ich daw­nym ży­ciem? Ode­szło wraz z Bern­dem i Die­te­rem, a te­raz tak­że z Ale­xem. Jak mo­gło się tak szyb­ko prze­ro­dzić w prze­lot­ne wspo­mnie­nie? Bez wąt­pie­nia spa­ra­li­żo­wał go upływ cza­su i cię­żar od­po­wie­dzial­no­ści. Był sta­rym czło­wie­kiem. Tak, pod pew­ny­mi wzglę­da­mi miał wię­cej wła­dzy, ale daw­ne śmia­łe przed­się­wzię­cia i we­rwa, z jaką on i Alex po­ru­sza­li się w świe­cie ta­jem­nic, zmie­nia­jąc losy państw, ob­ró­ci­ły się w po­piół i zo­sta­ły roz­sy­pa­ne przez wiatr.

Za­ci­snął pięść, ro­biąc ka­le­kę z cy­no­we­go żoł­nie­rzy­ka. Do­pie­ro wów­czas zde­cy­do­wał się pod­nieść słu­chaw­kę.

– Słu­cham, Mar­tin.

Lin­dros od razu wy­czuł znu­że­nie w gło­sie sze­fa.

– Czy do­brze się pan czu­je, pro­szę pana?

– Nie, do cho­le­ry! Nie! – Dy­rek­tor służb wy­wia­dow­czych wła­śnie tego pra­gnął. Ko­lej­nej oka­zji do wy­ła­do­wa­nia gnie­wu i fru­stra­cji. – Jak mogę się czuć w ta­kich oko­licz­no­ściach?!

– Przy­kro mi, pro­szę pana.

– Wca­le nie – od­parł uszczy­pli­wie. – Nie może być ci przy­kro. O ni­czym nie masz po­ję­cia. – Spoj­rzał na zgnie­cio­ną fi­gur­kę żoł­nie­rzy­ka, my­śląc o mi­nio­nej chwa­le. – Cze­go chcesz?

– Pro­sił pan, żeby go na bie­żą­co in­for­mo­wać.

– Na­praw­dę? – Szef oparł gło­wę na dło­ni. – No tak, chy­ba masz ra­cję. Cze­go się do­wie­dzia­łeś?

– Trze­ci wóz na pod­jeź­dzie Con­kli­na na­le­ży do Da­vi­da Web­ba.

Czu­łe ucho dy­rek­to­ra za­re­je­stro­wa­ło ton gło­su Lin­dro­sa.

– Ale?

– Ale on sam ulot­nił się jak kam­fo­ra.

– Oczy­wi­ście, jak mo­gło­by być in­a­czej.

– Nie­wąt­pli­wie tam był. Psy pod­ję­ły trop, po­dą­ża­jąc za za­pa­chem z wnę­trza jego sa­mo­cho­du. Ślad urwał się nad stru­mie­niem.

Dy­rek­tor Cen­tra­li Wy­wia­du za­mknął oczy. Ale­xan­der Con­klin i Mor­ris Pa­nov zo­sta­li za­strze­le­ni, a Ja­son Bo­ur­ne roz­pły­nął się w po­wie­trzu kil­ka dni przed glo­bal­nym szczy­tem po­świę­co­nym ter­ro­ry­zmo­wi, któ­ry już te­raz na­zy­wa­no mię­dzy­na­ro­do­wym spo­tka­niem stu­le­cia. Za­drżał. Nie zno­sił par­tac­twa, ale Ro­ber­ta Alon­zo-Or­tiz, sze­fo­wa Rady Bez­pie­czeń­stwa Na­ro­do­we­go, była pod tym wzglę­dem jesz­cze gor­sza, a to wła­śnie ona or­ga­ni­zo­wa­ła ten show.

– Ja­kieś dane ba­li­stycz­ne? Eks­per­ty­zy kry­mi­na­li­stycz­ne?

– Będą ju­tro rano – od­rzekł Lin­dros. – Bar­dziej nie dało się ich przy­ci­snąć.

– FBI i inne agen­cje…

– Już ich od­su­ną­łem. Mamy czy­ste pole.

Dy­rek­tor wes­tchnął głę­bo­ko. Do­ce­niał ini­cja­ty­wę swo­je­go za­stęp­cy, lecz nie zno­sił, gdy mu prze­ry­wa­no.

– Wra­caj do pra­cy – burk­nął szorst­ko i ci­snął słu­chaw­kę na wi­deł­ki.

Dłu­go pa­trzył na drew­nia­ne pu­deł­ko z czę­ścia­mi fi­gu­rek, wsłu­chu­jąc się w od­dech domu. Od­dech przy­po­mi­na­ją­cy sta­re­go czło­wie­ka. De­ski trzesz­cza­ły zna­jo­mo, jak głos do­bre­go przy­ja­cie­la. Ma­de­le­ine za­pew­ne przy­go­to­wy­wa­ła so­bie fi­li­żan­kę go­rą­cej cze­ko­la­dy, któ­ra po­ma­ga­ła jej za­snąć. Do­le­cia­ło go szcze­ka­nie cor­gi są­sia­dów. Z ja­kie­goś po­wo­du, któ­re­go nie po­tra­fił­by na­zwać, wy­da­ło mu się bar­dziej ża­ło­sne, bo­le­sne i peł­ne za­wie­dzio­nej na­dziei niż za­zwy­czaj. W koń­cu się­gnął do pu­deł­ka i wy­cią­gnął sza­ry kor­pus żoł­nie­rza z okre­su woj­ny se­ce­syj­nej.