Dziesięć tysięcy słońc nad tobą - ebook

Rozdział pierwszy

Podczas mojej pierwszej podróży do innego wymiaru zamierzałam odebrać komuś życie. Teraz starałam się je ocalić.

Ale nie mogło mi się to udać, jeśli sama się nie uratuję. W tym momencie biegłam krętymi uliczkami średniowiecznego Rzymu i starałam się uniknąć spalenia na stosie.

Witamy w ekscytującym świecie podróży po alternatywnych rzeczywistościach.

– To córka czarowników! – krzyknęła jakaś kobieta. – Ma ze sobą ich czarnoksięskie narzędzia! – Jej głos odbijał się echem od bruku, podobnie jak szydercze wrzaski otaczającego ją tłumu. Część osób niosło płonące pochodnie, by łatwiej ścigać mnie w ciemnościach nocy.

Moi rodzice byli naukowcami, nie czarownikami. Najwyraźniej w tym wszechświecie nikomu nie robiło to różnicy.

To, co niosłam w kieszeni płaszcza, opończy czy jak tam nazwiecie, ten bezkształtny czerwony worek, nie miało nic wspólnego z czarnoksięstwem. To była luneta, bardzo prymitywny rodzaj teleskopu. Piętnastocentymetrowy przedmiot wyglądający jak rekwizyt do steampunkowego cosplayu: obudowa z szylkretu, brązowe okucia, ręcznie szlifowane soczewki. Ale ów przyrząd miał szansę wyciągnąć ten wymiar z wieków ciemnych – o ile wcześniej nie doprowadzi do śmierci całej mojej rodziny.

Zadyszana skręcałam raz za razem w kolejne ulice, nie zwracając uwagi na to, dokąd biegnę. Ostatecznie i tak nie miałam pojęcia, gdzie właściwie jestem. Kiedy przeskakuję do moich innych wersji – innych Marguerite, żyjących w równoległych wymiarach – nie mam dostępu do ich pamięci. Zachowuję część ich wiedzy i umiejętności, ale tylko tych na głębszym, nie do końca świadomym poziomie. Mogłam jedynie pomarzyć o informacji, gdzie właściwie jestem w tej wersji Rzymu.

Wiedziałam na pewno, że muszę uciekać. Znalezienie Zamku Świętego Anioła – i Paula, który powinien tam być – cóż, to musiało zaczekać, aż będę bezpieczna.

Oczywiście mogłam w każdej chwili uciec z tego wymiaru dzięki ciężkiemu wisiorowi na szyi. Dla każdego w tym świecie i prawie każdego w naszym wyglądałby on najwyżej jak duży, bardzo misternie zrobiony medalion – o ile w ogóle zostałby zauważony, co wydawało się mało prawdopodobne.

To nie był jakiś tam naszyjnik. To rzecz nienależąca do tej rzeczywistości – Firebird.

Firebird – jedyne w swoim rodzaju urządzenie pozwalające ludzkiej świadomości podróżować między wymiarami. Wynalazek mojej matki, doktor Sophii Kovalenki, przy współpracy mojego ojca, doktora Henry’ego Caine’a. Przedmiot mogący błyskawicznie i całkowicie przenieść mój umysł z tego wszechświata i odesłać mnie do własnego ciała, własnego domu, w bezpieczne miejsce. Nawet teraz, kiedy biegłam przez alternatywny Rzym w sięgającej do kostek wełnianej sukni i płaszczu, a moje sztywne buty ślizgały się na mokrych od deszczu kocich łbach, ściskałam Firebirda w ręce. Jeślibym go zgubiła, byłoby po mnie.

Ale nie zamierzałam stąd zniknąć. Nie mogłam opuścić tego wymiaru, dopóki nie zrobię tego, po co tu przybyłam.

Muszę uratować Paula Markova.

Po kilku kolejnych zakrętach w mrocznych zaułkach udało mi się w końcu zgubić ścigający mnie tłum. Chociaż nadal słyszałam w oddali pomruki i okrzyki, miałam teraz chwilę na złapanie oddechu. Gwałtowne uderzenia mojego serca zaczęły zwalniać. Opierałam się o ścianę w kolorze terakoty, a jedynym źródłem światła były latarnie i świece widoczne przez pozbawione szyb okna. A także, oczywiście, gwiazdy. Popatrzyłam w górę, na moment oszołomiona tym, o ile więcej gwiazd można zobaczyć na niebie nieskażonym sztucznym oświetleniem.

Widok wokół mnie mógłby się znaleźć na każdym z setek wczesnych włoskich obrazów, jakie oglądałam. To był świat bez elektryczności, gdzie po zmroku tylko ogień oświetlał ludziom drogę. W oddali turkotał wózek ciągnięty przez osła i załadowany workami czegoś, prawdopodobnie zboża. Mniejsza już o Wi-Fi, tablety czy samoloty – ten świat całe wieki dzieliły nawet od maszyny parowej. Nie oznaczało to jednak, że przeniosłam się w przeszłość. Firebirdy tego nie potrafiły. Po prostu niektóre wymiary rozwijały się szybciej, a inne wolniej. Odwiedziłam już futurystyczny świat, gdzie ludzie rozmawiali za pośrednictwem hologramów i podróżowali pojazdami latającymi. Znalezienie się w świecie, gdzie wciąż kwitł Renesans, było tylko kwestią czasu.

Ten Renesans różnił się jednak nieco od naszego – ubrania przypominały mi bardziej dziesiąty lub jedenasty wiek, a z kolei wynaleziony przez moich rodziców teleskop pojawił się w naszym świecie o wiele później. Z jakiegoś powodu nie było tu tradycyjnego podziału ról na męskie i kobiece, a właściwie żadnego widocznego podziału ról płciowych. Księdzem, który wskazał mnie jako cel tłumowi, była kobieta. Później będę wiwatować na cześć równości.

Mężczyzna, z którym rozmawiałam, powiedział mi, że znajdę Paula Markova z Rosji w Zamku Świętego Anioła. Wyobrażałam sobie Paula skutego w zamkowych lochach, pobitego lub torturowanego, i chciało mi się płakać.

Nie miałam czasu na łzy. Paul mnie potrzebował. Płakać będę mogła później.

A kiedy już zajmę się wszystkim innym, policzę się z Wyattem Conleyem.

Gniewne pomruki tłumu ucichły. Gdzie się teraz znalazłam? Otaczały mnie ciemne, kręte uliczki oraz labirynt budynków pełnych ludzi, którym nie mogłam ufać. Powiedzieli, że Zamek Świętego Anioła jest w zachodniej części miasta, ale w którą stronę był zachód? Bez słońca pozwalającego to oszacować, nie miałam pojęcia, dokąd powinnam iść. Mimo to musiałam od czegoś zacząć. Jeszcze jeden głęboki oddech i ruszyłam wąskim zaułkiem, prowadzącym do szerszej, na oko pustej ulicy…

…i zachłysnęłam się z przerażenia, gdy na moim ramieniu zacisnęła się czyjaś ręka.

– Nie tędy – wyszeptała kobieta. Zobaczyłam, że musi być szlachetnie urodzona, a jej twarz zasłaniał kaptur płaszcza z niebieskiego aksamitu. – Mogą się zgromadzić przy Panteonie.

Nie wiedziałam, co to jest, ale skoro tłum się tam kierował, postanowiłam pójść w inną stronę.

– Dziękuję.

(Powyższa konwersacja nie została przytoczona dosłownie. Zarówno moja nowa znajoma, jak i ja sama mówiłyśmy w języku będącym albo późną formą łaciny, albo wczesną odmianą włoskiego. Nie wiem, jak należałoby go nazwać, ale dzięki głęboko zakorzenionej wiedzy Marguerite z tego świata, potrafiłam się nim posługiwać).

– Twoi rodzice prowadzą nas do oświecenia – oznajmiła cicho arystokratka. – Inni boją się tego, czego nie rozumieją.

Podeszła bliżej na tyle, by jej twarz stała się widoczna w słabym świetle – gęste złociste włosy, mocno zarysowana szczęka – a ja mogłam tylko otworzyć usta ze zdziwienia na jej widok.

Spotkałyśmy się już wcześniej.

Nazywała się Romola. Nawet jeśli słyszałam kiedyś jej nazwisko, nie pamiętałam go. Poznałam ją w pierwszym alternatywnym wszechświecie, jaki odwiedziłam: futurystycznym Londynie, w którym była córką księżnej. Rozpuszczona, bogata, napruta narkotykami i pijana szampanem Romola ciągnęła mnie od jednego nocnego klubu do drugiego, a ja piłam tyle samo, co ona. Byłam zmęczona, przestraszona i zrozpaczona, ponieważ minęły zaledwie dwa dni od chwili, gdy policja powiedziała mojej rodzinie, że mój ojciec nie żyje. Okazało się, że tata jest cały i zdrowy – jeśli zmieścimy w tej definicji „porwany do alternatywnego wymiaru”. Wtedy jednak tego nie wiedziałam, dlatego te odrealnione, chore i ponure godziny w towarzystwie Romoli wydawały się w moich wspomnieniach dłuższe niż w rzeczywistości. Miałam wrażenie, że znałam ją całe życie, a nie tylko jeden dziwaczny dzień.

Nie powinnam być zaskoczona tym, że ją znowu widzę. Przekonaliśmy się, że ścieżki tych samych ludzi krzyżują się w wielu wymiarach – że niezależnie od tego, jak różne mogą być światy, los przyciąga nas do siebie nawzajem.

– Dobrze się czujesz? – Romola położyła rękę na moim czole, tak jak robiła to mama, kiedy byłam mała. – Wyglądasz na oszołomioną. Trudno ci się dziwić po tym, przez co przeszłaś.

– Nic mi nie jest, naprawdę. – Postarałam się wziąć w garść, zanim zacznę dalej uciekać. – Muszę się dostać do Zamku Świętego Anioła. W którą stronę mam iść?

Romola udzieliła mi wskazówek. Nie znałam większości wymienionych przez nią punktów orientacyjnych (Via Flaminia?), ale wskazała właściwy kierunek. Podziękowałam jej, pomachałam i ruszyłam przed siebie biegiem.

W domu mogłam przebiec chyba kilka kilometrów bez zadyszki. Ta Marguerite wyraźnie nie ćwiczyła aż tyle. Kłucie w boku sprawiało, że żołądek mi się zaciskał, oddychałam zbyt szybko. Pomimo chłodnego powietrza początku kwietnia moja skóra była mokra od potu. Miałam wrażenie, że to grube wełniane ubranie jest dodatkowo obciążone, jeśli zaś idzie o buty… Powiedzmy, że technologie szewskie w moim świecie były zdecydowanie lepsze. Miałam już pęcherze na piętach i palcach.

Musiałam jednak dotrzeć do Paula tak szybko, jak się dało. Mógł się znajdować w okropnym niebezpieczeństwie…

Może nic mu nie grozi. Może jest jednym ze strażników na zamku. Mógłby być nawet księciem! Pewnie przeszkodzę mu podczas jakiejś uczty.

Od jak dawna tu był? Staraliśmy się nie panikować, kiedy nie powrócił do naszego wymiaru po dwudziestu czterech godzinach. Po czterdziestu ośmiu wiedzieliśmy, że coś się stało. Naprawdę zaczęliśmy się bać, kiedy poszukaliśmy go w Uniwersum Triadu i okazało się, że przeskoczył stamtąd, ale nie wrócił do domu. Mama i Theo przeszli samych siebie, żeby znaleźć sposób na wyśledzenie kolejnego skoku Paula – właśnie do tego wymiaru.

Paul nie miał powodów, żeby tu przeskakiwać. Gdyby znalazł to, czego szukał – lekarstwo dla Theo – wróciłby prosto do domu. Dlatego wiedzieliśmy, że został porwany. Od tej chwili nie byłam w stanie zmrużyć oka.

Muszę go odzyskać. Resztą zajmiemy się później – tym, jak uratować Theo i jak pokonać Triad. To wszystko może zaczekać, aż sprowadzę Paula do domu.

Rozpoznałam Zamek Świętego Anioła, gdy tylko go zobaczyłam: gigantyczną kamienną budowlę na szczycie wzgórza, oświetloną przez płonące pochodnie. W blasku ognia widać było matowe lśnienie czarnych dział wystających przez otwory w murze. Kiedy podeszłam bliżej, zobaczyłam, że zamkowi strażnicy mają na sobie mundury jednocześnie komiczne i onieśmielające – pasiaste pludry, jaskrawożółte kaftany z bufiastymi rękawami, metalowe napierśniki i hełmy, a także miecze, które wyglądały, jakby mogły w mgnieniu oka przeszyć człowieka. Chociaż żołnierze unieśli broń, kiedy się zbliżyłam, widać było, że raczej nie uważają zadyszanej nastolatki za zagrożenie.

A jeśli Paul był tutaj więźniem? Nie miałam pojęcia, jak zareagują strażnicy, ale istniał tylko jeden sposób, by się przekonać. Odetchnęłam kilka razy głęboko i powiedziałam tak stanowczo, jak tylko potrafiłam:

– Przybyłam, by się spotkać z Paulem Markovem z Rosji.

Strażnicy popatrzyli na siebie i nic nie powiedzieli. Szlag. Czy powinnam nazywać go Paolem, włoską wersją jego imienia? A może Pawłem, wersją rosyjską? A może jest więźniem… albo w ogóle go tu nie ma…

– Chodź ze mną – powiedział jeden ze strażników. – Zaczekasz w tej komnacie, co zawsze.

Tej komnacie, co zawsze? Musiałam stłumić uśmiech, kiedy weszłam za nim do małej komnaty z kamiennymi ścianami. Oczywiście, że Paul i ja znamy się także w tym świecie.

Zawsze się znajdujemy.

W moim świecie Paul był jednym z asystentów moich rodziców i robił doktorat na Uniwersytecie Kalifornijskim w Berkeley. Przez pierwsze półtora roku, odkąd go poznałam, uważałam go głównie za dziwaka – milczącego, wiecznie skrępowanego, za dużego jak na pomieszczenia, w których się znajdował. Kiedy się odzywał, nie owijał niczego w bawełnę. Zwykle w ogóle nic nie mówił. Ale z czasem zaczęłam rozumieć, że ta bezceremonialność nie bierze się z chamstwa czy nieżyczliwości – że jest to nieporadna szczerość, coś, czego czasem trudno słuchać, ale zawsze jest prawdziwe. Skrępowanie brało się z nieśmiałości i przekonania Paula, że na świecie nie ma miejsca, do którego by pasował, ponieważ nikt wcześniej go nie akceptował. Nie miał do czynienia z rodziną, która byłaby ze sobą blisko związana, nie miał prawdziwego przyjaciela, dopóki nie poznał drugiego asystenta moich rodziców, Theo.

Nigdy też nie był zakochany, dopóki nie poznał mnie. Po prostu nie wiedział, jak ma to wyrazić.

Odwiedziłam już tuziny wymiarów. W większości z nich Paul i ja się znaliśmy, w wielu byliśmy już razem. Los i matematyka zbliżały nas do siebie raz za razem. Doktorat Paula zawierał serię równań dowodzących, że przeznaczenie istnieje… ale ja nie potrzebowałam matematyki, by się o tym przekonać. Widziałam to na własne oczy wiele razy, poczynając od Rosji, w której nie obalono caratu.

Przez chwilę myślałam o poruczniku Markovie, Paulu, którego tam poznałam, i moje gardło się zacisnęło. Ale właśnie w tym momencie w kamiennym łuku drzwi pojawiła się sylwetka w czarnym płaszczu.

Paul podszedł bliżej i popatrzył na mnie z takim smutkiem, że zabolało mnie serce, chociaż jeszcze nie wiedziałam dlaczego.

– Wiesz, że nie powinnaś tu przychodzić – powiedział cicho.

– Musiałam.

Blefowanie w alternatywnych wymiarach bywało czasem zawodne. W razie wątpliwości najlepiej było milczeć tak długo, jak to możliwe, i pozwolić, by mówili miejscowi.

W tym momencie rozmawiałam z Paulem z tego świata. Kilka detali podpowiedziało mi różnice – subtelne rzeczy, łatwe do przeoczenia dla kogoś innego, takie jak sposób chodzenia, albo swoboda, z jaką czuł się w tej średniowiecznej komnacie. Świadomość mojego Paula – jego dusza – musiała być w tym ciele, ale na wpół uśpiona i niezdolna do działania, niezdolna do myślenia, z trudem rejestrująca, co się dzieje. Na pewien czas zapomniał, kim jest. To właśnie dzieje się z większością ludzi, którzy podróżują po innych wymiarach – zostają wchłonięci przez swoje inne wersje, niezdolni do ucieczki ani nawet myślenia o tym, że powinni uciekać.

To jak bajka na opak. Książę śpi w szklanej trumnie, a ja go muszę obudzić.

Gdyby tylko wystarczył pocałunek.

Paul podszedł do mnie, a migocząca latarnia oświetliła jego twarz złotym blaskiem. Był wysoki, niemal onieśmielający – prawie metr dziewięćdziesiąt, i szeroki w ramionach. Ta wersja nie miała równie imponujących mięśni, albo może nie umiałam tego dostrzec pod czarną sutanną.

Zaraz. Czy to sutanna duchownego?

– Modliłem się i modliłem – wyszeptał Paul. Jego szare oczy spojrzały prosto na mnie, a ja wolałabym nie widzieć w nich takiego zagubienia i samotności. – Wiem, że nie mogę złamać przysięgi danej Bogu. A jednak, gdyby On nie chciał, bym się ożenił, jak każdy mężczyzna – bym czuł pożądanie i miłość – dlaczego sprowadziłby mnie do ciebie?

Chociaż nie wiedziałam nic więcej, to wystarczyło, żeby moje serce zrobiło się całkiem miękkie. Marguerite z tego świata musiała go kochać tak samo, jak on ją, bo inaczej ta rozmowa nigdy by nie miała miejsca. Dlatego mogłam powiedzieć:

– Złączyły nas moce o wiele od nas potężniejsze. Potężniejsze nawet od naszego świata.

To nie była tylko romantyczna metafora, ale fakt naukowy.

Paul oddychał ciężko, jakby walczył ze sobą. Zastanawiałam się, jak wyglądało jego życie tutaj – z pewnością urodził się w Rosji. W średniowieczu wiele dzieci było oddawanych Kościołowi, więc nie miały właściwie innego wyboru, jak zostać księżmi lub zakonnikami. Skoro Paul złożył już śluby kapłańskie, chociaż od jego dwudziestych urodzin minął zaledwie miesiąc, tak właśnie musiało być w jego przypadku. Być może przyjechał do Rzymu, by służyć papieżowi, a potem poznał córkę wynalazców i wszystko się zmieniło.

Miałam nadzieję, że Paul i Marguerite z tego świata będą mieli szansę być razem. W innych okolicznościach kusiłoby mnie, żeby zostać tu dłużej i pomóc im, na ile to możliwe. Teraz jednak nic nie było ważniejsze niż uratowanie mojego Paula i sprowadzenie go do domu.

– Paul? – Zbliżyłam się do niego. Blask ognia wydobył leciuteńkie rudawe refleksy w jego jasnobrązowych włosach. – Podejdź do mnie.

– Nie powinniśmy – powiedział jak człowiek rozpaczliwie pragnący, by mimo to tak się stało.

– Nie o to chodzi. Wszystko będzie dobrze. – Spojrzałam mu w oczy i uśmiechnęłam się tak ciepło, jak tylko potrafiłam. – Zaufaj mi.

Na te słowa Paul wyprostował się, skinął głową i stanął tuż przede mną. Byłoby tak łatwo go objąć, jemu byłoby tak łatwo wziąć mnie w ramiona…

…ale gdy moja dłoń musnęła jego pierś, wyczułam pod ubraniem metal. Sięgnęłam pod kołnierz jego sutanny i wyciągnęłam Firebirda.

Nadal go miał? Zabrałam ze sobą zapasowy, ponieważ byłam przekonana, że Conley ukradł ten należący do Paula. Może się zepsuł. To by wiele wyjaśniało.

Paul patrzył na naszyjnik, który, jak właśnie się przekonał, miał na szyi. Z jego punktu widzenia wisior musiał się pojawić jakby za sprawą magii. Najwyraźniej nie miał pojęcia, co zamierzam zrobić, ale milczał, całkowicie mi ufając. To sprawiło, że trochę trudniej było mi ustawić w Firebirdzie sekwencję wyzwalającą przypomnienie, ponieważ przypomnienia bolały.

Paul krzyknął z bólu i szarpnął się do tyłu. Ale to był ten moment, w którym miał się w nim obudzić mój Paul, kiedy znowu będziemy razem i wrócimy do domu.

Tyle że przypomnienie nie zadziałało.

– Dlaczego to zrobiłaś? – Ojciec Paul uniósł Firebirda i zmarszczył brwi. – Co to za mechanizm wisi mi na szyi?

Nie wiedział. Naprawdę nie miał pojęcia. Nigdy wcześniej nie zdarzyło się nic podobnego. Jak przypomnienie mogło po prostu… nie zadziałać?

Przeczesałam palcami kręcone włosy, starając się coś wymyślić.

– To najnowszy wynalazek moich rodziców. Nie powinien był zrobić ci krzywdy, pewnie się popsuł. Pozwól mi rzucić okiem.

Paul oddał mi wisior – nadal mi ufał, ale odnosił się teraz ostrożnie do samego Firebirda. Nie dziwiłam mu się. Gdybym tylko była kolejnym maniakiem naukowym zamiast rodzinną artystką, może potrafiłabym to sama naprawić. W tej sytuacji nie wykluczałam, że będę musiała wrócić do domu bez Paula. Chociaż wiedziałam, że mogę ponownie tu przybyć, może już za kilka minut, nie potrafiłam znieść myśli, że znowu go stracę.

Jesteś cudem nauki dwudziestego pierwszego wieku! – pomyślałam, patrząc na Firebirda. – Jak możesz tak po prostu przestać działać? Może zrobił to Conley. Ale po co zawracałby sobie głowę psuciem Firebirda, skoro mógł go ukraść i wykorzystać we własnych celach?

Firebird nie przestał działać. Nie był popsuty. Wszystkie kontrolki wyglądały normalnie, chociaż kiedy sprawdziłam je dokładniej, zobaczyłam odczyt, jakiego nie widziałam nigdy wcześniej.

Do komnaty wszedł mężczyzna, a ja otworzyłam szeroko oczy.

– Pozwól, że udzielę wyjaśnień – oznajmił z krzywym uśmieszkiem. – Tak właśnie działa rozszczepienie.

Czerwona sutanna przynależała do tego dziwnego średniowiecznego świata, ale twarz mężczyzny była znajoma. Zbyt znajoma.

Los i matematyka nie zbliżają cię tylko do ludzi, których kochasz. Zbliżają cię także do tych, których nienawidzisz.

W tym świecie skierowały mnie do Wyatta Conleya.Rozdział drugi

Kim jest Wyatt Conley i dlaczego jest takim sukinsynem?

Rodzice wyjaśnili to naprawdę dobrze dzień po tym, jak sprowadziłam mojego ojca do domu z naszej pierwszej przygody w innych wymiarach. Wieczorem wszyscy płakaliśmy i byliśmy zbyt szczęśliwi i wytrąceni z równowagi, żeby jasno myśleć, a kiedy się obudziliśmy, nie mogliśmy przestać opowiadać o naszych przygodach. O wszystkim, co widzieliśmy i zrobiliśmy. O wszystkich, którymi byliśmy.

Okazało się, że przed południem odbywa się spotkanie rady wydziału fizyki. Mama stwierdziła, że to tak samo dobre miejsce na wyjaśnienia, jak każde inne, więc moi rodzice, Paul, Theo i ja pojechaliśmy na uniwersytet. Jak zawsze czułam się nie na miejscu, kiedy szliśmy korytarzami gmachu fizyki. Prawie że można wyczuć tam matematykę.

Weszliśmy jednocześnie, przerywając trwające spotkanie. Wszyscy profesorowie, siedzący wokół długiego owalnego stołu, wyprostowali się i popatrzyli na nas.

– Przepraszamy za spóźnienie – powiedziała moja matka. Nawet w spłowiałym swetrze i domowych dżinsach w jednej chwili objęła przywództwo. Mama tak działa na ludzi. – Muszę poruszyć pilną kwestię, która nie znalazła się w planie tego zebrania, dotyczącą roli Triad Corporation w finansowaniu badań nad Firebirdem.

– W sensie, że nie powinni już mieć żadnej – wtrącił Theo. – Musimy się od nich uniezależnić, i to natychmiast.

Tata zrobił krok naprzód.

– Triad sprowadził agentów z innych wymiarów do naszego świata. Zajmowali się oni szpiegowaniem oraz starali się kierować naszymi badaniami i kontrolować postępy w budowie Firebirdów. Ich prezes, Wyatt Conley, jest w to zaangażowany osobiście, praktycznie można go nazwać głównym organizatorem, w obu wymiarach. Aby osiągnąć swoje cele, zmodyfikował rezonans wymiarowy mojej córki Marguerite, żeby mogła podróżować między wymiarami łatwiej niż ktokolwiek inny na tym świecie.

Oczy mamy rozbłysły gniewem, kiedy mu przerwała.

– Tę procedurę można przeprowadzić tylko raz w każdym wymiarze. Wybierając naszą córkę i stawiając ją w tak niebezpiecznej sytuacji, Conley zamierzał nas kontrolować.

– Conley miał także nadzieję, że szantażem skłoni Marguerite do pracy dla niego i działania jako szpieg w niezliczonych wymiarach. Dlatego właśnie zostałem porwany do alternatywnego wszechświata – oznajmił tata.

Zapadła cisza. Wszyscy w sali gapili się na nas, widziałam morze ogromnych oczu za grubymi okularami. Zaczęłam się zastanawiać, czy uważają, że moi rodzice w końcu zwariowali. To, o czym właśnie opowiedzieli mama i tata, brzmiało jak czysta fantastyka, ale wszyscy fizycy na tym wydziale (a prawdopodobnie także na świecie) wiedzieli, że moi rodzice są na krawędzi przełomu w badaniach i że podróże wymiarowe mogą stać się rzeczywistością.

Theo zrobił gest, jakby prosił o czas w trakcie meczu.

– Yyy, chyba powinniśmy dodać parę rzeczy. Okazało się, że Firebirdy działają! Podróże międzywymiarowe są możliwe! Chyba technicznie rzecz biorąc, pierwszym podróżnikiem był doktor Caine, potem Paul, a potem Marguerite… Ale chodzi o to, że przetestowaliśmy urządzenia. Firebird okazał się sukcesem. Tak, chyba od tego powinniśmy zacząć.

– Nie od tego – stwierdził Paul ponuro.

Uświadomiłam sobie, o co mu chodzi, i otwarłam szeroko oczy. Ups…

Paul zrobił krok do przodu i oznajmił oficjalnym tonem, jakby bronił swojej rozprawy doktorskiej:

– Powinniśmy zacząć od poinformowania zebranych, że doktor Caine żyje.

– Och! – powiedział tata, a mama zasłoniła dłonią usta. – Prawda! Myślałem, że to oczywiste, ale powinienem coś o tym wspomnieć mimo wszystko. Nie jestem martwy! Moje ciało nie zostało zabrane przez morze czy rzekę, czy gdzie tam miało być. Zostałem porwany do innego wymiaru. Zapomnieliśmy o tym ważnym szczególe, prawda?

– Ponadto większość z państwa musiała słyszeć, że to ja zabiłem doktora Caina, podczas kiedy zostałem o to fałszywie oskarżony. Jestem niewinny – ciągnął Paul. Spojrzał na mojego tatę i dokończył: – To chyba oczywiste.

– Ponieważ ja żyję. – Tata klasnął w dłonie, jednocześnie rozbawiony i zawstydzony. – Oczywiście. Nic dziwnego, że jesteście tacy zaskoczeni, skoro z waszego punktu widzenia właśnie wstałem z grobu! Trudno mi się dziwić. Powinniśmy byli zadzwonić do paru osób, kiedy wczoraj wieczorem wróciłem, ale trochę nas poniosło ze świętowaniem. Ale nie, nie jestem martwy. Jestem cały i zdrowy. W życiu nie czułem się lepiej. – Profesorowie nadal milczeli, a ja zauważyłam, że część z nich pobladła z szoku. Tata przerwał niezręczną ciszę. – No to jak się macie? O, Terry! Jak widzę, nowa fryzura? Świetnie wyglądasz.

Właśnie w tym momencie ktoś zemdlał.

Możecie mi wierzyć albo nie, ale to należałoby uznać za pozytywną reakcję. Przez całe lata społeczność akademicka uważała moich rodziców za wariatów i wiele osób chętnie by do tego wróciło. Ich koledzy naukowcy przyjęli w końcu do wiadomości, że podróże międzywymiarowe są możliwe – ale szpiedzy z innych światów? Wyatt Conley, wynalazca i przedsiębiorca, mózgiem tajemniczego spisku? Triad produkował najbardziej zaawansowane elektroniczne gadżety do użytku osobistego na świecie i sprzedawał je w sklepach, które można znaleźć w każdym centrum handlowym. Optymistyczne reklamy i szmaragdowe logo nie wyglądały, jakby należały do korporacji będącej własnością superzłoczyńcy jak z przygód Jamesa Bonda. I co niby takiego miałby mi zrobić Conley? „Zmienił” mnie? „Szantażował” mnie? Dlaczego potężny multimilioner w ogóle miałby szantażować zwyczajną osiemnastolatkę?

Mniej więcej taki mógł być ich tok myślowy.

Kiedy ratownicy medyczni cucili profesora Xaviera, moi rodzice, Theo i Paul musieli odpowiadać na pytania rady wydziału fizyki przez prawie trzy godziny. Rektor ubłagał rodziców, żeby na razie nie ogłaszali niczego publicznie w sprawie projektu Firebird. Zgodzili się na to, chociaż dziennikarze uparcie dzwonili, a ich pytania stawały się coraz ostrzejsze, co podpowiadało, że nastrój opinii publicznej zmienił się z oczekiwania z zapartym tchem w zwątpienie. Wyatt Conley także nie wydał żadnego oficjalnego komunikatu. W oczach całego świata był taki sam jak zawsze, trzydziestoletni prezes w dżinsach zamiast w formalnym garniturze. Jego chłopięca twarz uśmiechała się spod kręconych rdzawych włosów na okładkach magazynów biznesowych. Zgodził się nawet nadal finansować badania moich rodziców – a przynajmniej tak powiedział dziekanowi, który przekazał nam tę wiadomość, zapewne w nadziei, że przestaniemy się zachowywać wobec tego faceta jak paranoiczni idioci.

Drugie oblicze Conleya kryło się tuż pod tą błyszczącą powierzchnią.

Niedługo po zebraniu rady wydziału fizyki zostaliśmy odwiedzeni po raz pierwszy przez głównego radcę prawnego Triad Corporation.

Nazywała się Sumiko Takahara. Wyatt Conley mógł prowadzić firmę o zasięgu globalnym ubrany w dżinsy, ponieważ miał za sobą ludzi, uzbrojonych w oficjalny strój i żargon prawniczy. Pani Takahara stała w naszym domu, jakby nie mogła uwierzyć, że została wysłana z tak błahą sprawą. Bez wątpienia więcej czasu spędzała na pozywaniu megakorporacji niż na rozmawianiu z naukowcami siedzącymi za stołem, który został pomalowany w tęczowe plamy przeze mnie i Josie, kiedy byłyśmy jeszcze małe. Mimo wszystko ani na moment nie straciła profesjonalnego podejścia.

– W tych teczkach znajdą państwo najbardziej korzystną ofertę pana Conleya – powiedziała. Materiał jej szarej garsonki połyskiwał leciutko, jak skóra rekina. – Dołączyliśmy do niej wyciągi ze szwajcarskich kont bankowych, po jednym dla każdego z państwa. Zdeponowane na nich kwoty pieniężne…

– Oszołomiłyby maharadżę – dokończył za nią Theo i zagwizdał, jakby był pełen podziwu. Paul spiorunował go wzrokiem, ale Theo wzruszył ramionami. – To prawda.

Pani Takahara uznała to za zachętę.

– Jeśli panna Caine przyjmie ofertę zatrudnienia przez Triad, będę mogła niezwłocznie przekazać państwu dostęp do tych kont.

Moja matka oddała jej teczkę bez otwierania.

– Innymi słowy, taką właśnie cenę Wyatt Conley proponuje za naszą córkę – powiedziała. – Odrzucamy jego ofertę.

Chłód w głosie mamy zmroziłby nawet Syberię w zimie. Trzeba przyznać, że pani Takahara nie dała nic po sobie poznać. Popatrzyła na mnie.

– To panna Caine może zaakceptować lub odrzucić tę ofertę.

Przesunęłam teczkę po stole do prawniczki.

– W takim razie proszę powiedzieć panu Conleyowi, że panna Caine odmawia.

Pani Takahara w końcu się zawahała. Na pewno rzadko widywała ludzi odmawiających przyjęcia takich pieniędzy.

– Czy to wszystko, co mam przekazać w odpowiedzi?

Przemyślałam sprawę.

– Może pani jeszcze powiedzieć Conleyowi, że może mnie cmoknąć.

Tak właśnie zakończyło się tamto spotkanie.

Pani Takahara przyniosła kolejną ofertę bezpośrednio do moich rodziców na uniwersytet, jak rozumiem po to, by przekazali ją mnie. Tym razem Conley starał się przekupić ich czymś, co cenili znacznie bardziej od pieniędzy – obiecywał im informacje.

– Wszystkie dane z projektu Firebird w Uniwersum Triadu – powiedziała moja matka wieczorem, kiedy stałyśmy w kolejce po pizzę w Cheese Board Collective. – Obiecał, że podzieli się z nami całą wiedzą, jaką do tej pory zgromadzili. Dane eksperymentalne, prace teoretyczne, absolutnie wszystko.

Tamte badania przyniosły mojej matce z Uniwersum Triadu Nagrodę Nobla.

– Co odpowiedzieliście?

– Ten facet jest naprawdę skrajnie bezczelny. Uniwersum Triadu wyprzedza nasze najwyżej o kilka lat. Nadrobimy to. – Mama dodała jeszcze spokojnym, precyzyjnym tonem: – Dlatego też powiedzieliśmy Conleyowi, żeby się wypchał.

Chciałam się roześmiać, ale nie mogłam nie myśleć o tym, że Conley tym razem bardziej inteligentnie dobrał przynętę. Dla moich rodziców nowa wiedza byłaby najsilniejszą pokusą.

– Jesteś pewna? Moglibyście się wiele dowiedzieć.

– Marguerite, nawet przez moment nie braliśmy tego pod uwagę. – Mama złapała mnie za ręce i pociągnęła tak, że obejmowałam ją od tyłu. Jej dłonie ścisnęły moje. – Nie miałoby znaczenia, nawet gdyby Conley obiecywał nam teorię wszystkiego z zimną fuzją jako wisienką na torcie. Nic nie jest ważniejsze od naszych córek. Nie istnieje żadna informacja ważniejsza niż nasza miłość do was.

Objęłam ją mocniej i tego wieczora nie myślałam już o Conleyu.

Conley, ze swojej strony, nie przestawał jednak myśleć o nas. Niecałe sześć tygodni temu ponownie przysłał panią Takaharę. Tym razem nie próbowała się nawet uśmiechać.

– Pan Conley ulepszył swoją ofertę – zaczęła.

– Mówiła pani poprzednio, że to „najbardziej korzystna oferta” – przypomniał Paul.

– Zastanowił się nad tą kwestią i zachęca, by postąpili państwo podobnie. Dostałam instrukcje, by nie przyjmować dzisiaj od państwa żadnej ostatecznej odpowiedzi. – Pani Takahara nie patrzyła na nikogo z nas przy tęczowym stole, bo gdyby to zrobiła, zobaczyłaby „ostateczną odpowiedź” malującą się na naszych twarzach. Mówiła dalej. – Proszę się nie spieszyć. Proszę to przejrzeć i przedyskutować w swoim gronie. Pan Conley zamierza na razie pozwolić państwu prowadzić dalsze badania w spokoju i prosi o podobną uprzejmość. Ściślej rzecz biorąc, żąda, żeby nie próbowali państwo podróżować do wymiaru opisanego współrzędnymi podanymi w załączonej dokumentacji, nazywanego „Uniwersum Triadu”. Takie działania będą stanowić pogwałcenie jego prośby. Mam także przekazać ostrzeżenie, że konsekwencje mogą być ryzykowne.

– Czy chodzi o „ryzyko” w rozumieniu naukowym? – zapytał Paul. – Czy też Conley po prostu nam grozi?

– Na pewno nie przekazywałabym gróźb – prychnęła pani Takahara. Najprawdopodobniej uważała, że mówi prawdę. Conley mógł jej powiedzieć o podróżach międzywymiarowych, ale z całą pewnością nie wyjaśnił jej wszystkiego. – Mam tylko przekazać państwu tę niezwykle szczodrą ofertę Triad Corporation. Proszę się nad nią zastanowić bez pośpiechu. Skontaktuję się z państwem, kiedy pan Conley będzie chciał poznać odpowiedź.

Po jej wyjściu mama, tata, Paul i Theo wdali się w długą, ożywioną dyskusję o tym, co może zrobić Conley, kiedy w końcu zrozumie, że nigdy się nie zgodzę dla niego pracować.

– Po marchewce przyjdzie kolej na kij – stwierdził tata. Wtedy właśnie rozpoczęli prace nad ulepszoną technologią lokalizowania Firebirdów, żebyśmy, jeśli Conley spróbuje znowu porwać któreś z nas do innego wymiaru, mogli z łatwością znaleźć tę osobę, śledząc jej kolejne przeskoki między wszechświatami niezależnie od tego, jak długa lub złożona mogłaby to być ścieżka. Paul i Theo skoncentrowali się na znalezieniu sposobu na rejestrowanie międzywymiarowych działań Conleya. Paul stwierdził, że może przyjść taki dzień, kiedy będziemy musieli zgłosić sprawę do odpowiednich władz.

– Jakich władz? – zapytałam. Byłam dziwnie pewna, że zwykła policja nie ma uprawnień do aresztowania ludzi w innych wymiarach. – FBI? Interpolu?

– Trudno będzie ustalić właściwą jurysdykcję – przyznał Paul. Jego dłoń zamknęła się na mojej ręce, ciepła i uspokajająca. – Ale jeśli on zacznie ci grozić, zrobimy wszystko, żeby zapewnić ci bezpieczeństwo.

Uściskałam go wtedy, chociaż właściwie w tamtym momencie czułam się całkiem bezpieczna. Poza tym „warunki” postawione przez Conleya wydawały się niezbyt restrykcyjne. Z całą pewnością nie spieszyło mi się, żeby wracać do Uniwersum Triadu i odwiedzić Theo, który oszukał nas wszystkich.

(Albo do Uniwersum Londyńskiego, gdzie moje inne ja piło za dużo, częściowo po to, żeby zagłuszyć wspomnienia mamy, taty i Josie, którzy zginęli w okropnej katastrofie. Albo do Uniwersum Oceanicznego, które w sumie było całkiem fajnym miejscem, ale gdzie pewnie musiałam odpowiadać karnie za uszkodzenie łodzi podwodnej. Uniwersum Rosyjskie – to, w którym byłam wielką księżną Margaritą, a porucznik Markov był moim osobistym strażnikiem i potajemną miłością – do tego świata mogłabym wrócić. Nie zrobiłam tego jednak. Powrót tam oznaczałby odświeżenie wspomnień o śmierci tamtego Paula).

Jednakże Conley wiedział coś, o czym my nie mieliśmy pojęcia. Wiedział, że niedługo będziemy musieli wrócić do Uniwersum Triadu, że bez względu na wszystko złamiemy warunki zawieszenia broni.

Wiedział, co się niebawem stanie z Theo.