Dziewczyna, która musi uciekać - ebook

Przedmowa

Każdego roku do Wielkiej Brytanii przybywa trzy tysiące dzieci w poszukiwaniu azylu, ale szacuje się, że od końca lat 90. XX wieku około pięć tysięcy młodych ludzi – w większości dziewcząt – padło ofiarami handlu ludźmi. W związku z tym nasz rząd, aby udzielić im niezbędnej pomocy, stara się wdrażać „kompleksowe systemy dla dorosłych” (to znaczy opracowane dla osób pełnoletnich, bo nikt nie przypuszczał, że pojawi się problem migrujących samotnie dzieci). Czasami osoby te nazywa się „ukrytymi dziećmi”.Rozdział 1

Styczeń

Babcie i dziadkowie dobrze znają taką chwilę – jedną z najmilszych – kiedy dzięki ich niewyczerpanej cierpliwości i hartowi ducha, nie mówiąc już o zaciskaniu kciuków, w końcu udaje się utulić do snu wnuka czy wnuczkę. I chociaż kochają to dzieciątko (tak bardzo, że czasami brakuje im tchu), nie posiadają się z radości, gdy mogą oddać je z powrotem pod opiekę swoim pociechom.

Właśnie w takim momencie moja komórka donośnie przypomniała o swoim istnieniu. Zupełnie wyleciało mi z głowy, że cały czas mam ją przy sobie.

– Do licha ciężkiego, Case! – syknął Mike, gdy w popłochu próbowałam ją uciszyć, co polegało na gorączkowym klepaniu obiema rękami w broniącą do niej dostępu kieszeń swetra i w końcu pośpiesznej ucieczce z pokoju Dee Dee.

Jakimś cudem, pomimo tej okropnej kakofonii, mała nawet się nie poruszyła. Ale połączenia i tak nie zdążyłam odebrać, bo najpierw zbiegłam po schodach do salonu i na wszelki wypadek zamknęłam jeszcze drzwi. Gdy w końcu wyciągnęłam telefon z kieszeni, nieznośny sygnał już dawno ucichł.

Tymczasem Mike ustawił na stoliku do kawy elektroniczną nianię, przeszywając przedmiot tak groźnym spojrzeniem, jakby chciał nakazać mu spokój.

– Och, to był John – odezwałam się. – Fulshaw. Ciekawe, czego chce.

Mike opadł na sofę obok mnie.

– No, jeśli wyjedzie z tekstem: „Może przygarnęlibyście jeszcze jedno dziesięciomiesięczne niemowlę?”, to nie ma mowy.

– Och, cicho już – powiedziałam. – Idź sobie zrobić kawę i nie jęcz. W końcu śpi i będzie spać. Wiesz, jak z nią jest.

– Nic mnie nie zdziwi – odparł Mike z naciskiem. – Ale czemu usypianie dzieci jest taką mordęgą? Nigdy tego nie zrozumiem. Jak człowiek jest zmęczony, to idzie spać. I po sprawie. Łatwizna. Dlaczego dzieciaki muszą to tak komplikować?

Uśmiechnęłam się do niego szeroko, jednocześnie oddzwaniając do Johna. Jako weteran na tym polu, który przećwiczył temat na dwojgu własnych dzieci, czworgu wnucząt i rzeszy maluchów oddanych nam pod opiekę zastępczą, wiedział, że to jedno z tych pytań, na które nie ma odpowiedzi, bo po prostu nigdy nie da się jej udzielić. Przemęczony maluch był zarazem prostą i skomplikowaną istotą. Nasza wnuczka zaś była przemęczona, a powodów mogło być tysiąc i więcej, od kolki i ząbkowania, poprzez uczucie gorąca albo zimna czy też nadmiar bodźców – na przykład zapach moich nowych perfum. Ale jakoś nam się udało i w końcu zasłużyliśmy na odpoczynek… w pewnym sensie. Chyba niezbyt długi, biorąc pod uwagę telefon od Johna.

– Cześć, John – powiedziałam kilka chwil później. – I co tam? Czemu zawdzięczamy tę przyjemność?

– O rety – zaczął John. – Przepraszam, że dzwonię tak późno.

– Dopiero ósma, John. Nic się nie stało – zapewniłam go, przerzucając jednocześnie w myślach powody, które mogły go do tego skłonić. Było już po godzinach pracy, więc nie chodziło najwyraźniej o rutynową sprawę związaną z programem. Czyli przypuszczalnie o to, żebyśmy wzięli kolejne dziecko.

Mike zgarnął ze stołu nasze kubki, ale nie wychodził z salonu, owładnięty tym samym przeczuciem.

– Jedzie do nas nastolatka – wyjaśnił John, a ja ruchem ust przekazałam to Mike’owi, który skinął głową. – I to raczej dość okrężną drogą. Nie jest z tej okolicy, a ściślej mówiąc, pochodzi z bardzo daleka. To dziewczynka z Polski – zdaje się, że jest tu od niedawna, i zupełnie nie ma gdzie się podziać.

– Co jej się przytrafiło? – zapytałam Johna, gdy Mike w końcu ruszył do kuchni.

– Jeszcze dokładnie nie wiemy. Słabo mówi po angielsku, a szczegóły są niejasne. Bardzo niejasne. Szczerze mówiąc, nie mam pojęcia, czego możemy się spodziewać.

Normalka. Jak w większości spraw, a fakt, że John nie miał pojęcia, czego możemy się spodziewać, wcale mnie nie zbił z tropu. Podobnie jak to, co już wiedział – że dziewczynka ma czternaście lat i wyglądała na przerażoną, gdy zjawiła się w biurze opieki społecznej w Hull, jakieś sto osiemdziesiąt kilometrów stąd. A ponieważ było po godzinach pracy i dyżurnym nie udało się znaleźć pokoju w żadnym tamtejszym motelu, „problem” trafił do ośrodka opieki społecznej, z którym współpracowaliśmy, i za pośrednictwem Johna, naszego koordynatora i kierownika miejscowego biura, do nas.

– Będzie tu za godzinę – wyjaśnił. – Czy ty i Mike możecie ją wziąć? A ściślej mówiąc, czy jesteście na miejscu? Bo pod domowym numerem was nie ma.

Wyjaśniłam, że jesteśmy w domu naszego syna i opiekujemy się córeczką Kierona i jego partnerki Lauren.

– Ale to w niczym nie przeszkadza – dodałam. – Wyszli tylko do kina. Wrócą za niecałą godzinę, a wtedy zwijamy manatki.

– Będę ogromnie wdzięczny – przyznał John, wyraźnie ucieszony. – Ale, jak mówiłem, nie znam sprawy. Dziewczynka jest podobno roztrzęsiona, mówi, że nie ma dokąd pójść i chyba od jakiegoś czasu spała gdzie popadnie. Ale poza tym wydaje się zdrowa fizycznie i umysłowo. Nie widać żadnych obrażeń.

– Nic więcej nie wiesz? – zapytałam, budując już jej portret psychologiczny. „Ale poza tym wydaje się zdrowa fizycznie i umysłowo”. Zastanawiałam się, jak może się czuć czternastolatka sama w dużym i przerażającym mieście.

– Zupełnie nic. Same przypuszczenia. Wiesz, jak to jest. Mówi, że nie ma rodziców, że nie ma dokąd pójść, ale to nie musi być prawda. Szczerze mówiąc, mamy przypadki, kiedy rodzice podrzucają dzieci, bo nie dają rady ich utrzymywać. I zostawiają im tylko karteczkę z nazwiskiem i wiekiem. A dzieciaki są na ogół na tyle sprytne, żeby nie podawać żadnych szczegółów. Ale zobaczymy, no nie?

Jasne, pomyślałam, czując, że jak zwykle budzi to we mnie ciekawość.

– To jak ma na imię? – spytałam Johna.

– Adrianna. Przynajmniej tak powiedziała. Casey, dzięki, że się zgodziłaś. Raczej nie pobędzie u was zbyt długo.

Uśmiechnęłam się na te słowa, kończąc rozmowę. Przynajmniej tak mu się wydaje.

Miniony rok był dla nas dosyć trudny. Nadal, rzecz jasna, opiekowaliśmy się Tylerem, którego wzięliśmy na stałe, a który był teraz chudym jak patyk czternastolatkiem. I tak bardzo zrósł się z rodziną, że słowo „przybrany” w wyrażeniu „przybrany syn” już nie chciało nam przejść przez usta. Ale po kilku intensywnych latach sprawowania opieki zastępczej – i kilku koszmarnych doświadczeniach – musieliśmy na jakiś czas zwolnić tempo i zrezygnować z długoterminowych zobowiązań, więc po oddaniu ostatniego dziecka przyjętego na dłużej (małej dziewczynki o imieniu Flip, cierpiącej na alkoholowy syndrom płodowy), do nowego stałego domu w marcu ubiegłego roku, zrobiliśmy sobie małą przerwę od obowiązków zastępczych rodziców.

Przede wszystkim po to, żeby wspierać naszego syna, Kierona. Ponieważ krótko po odejściu Flip urodziło się pierwsze dziecko Kierona i Lauren, Dee Dee (której elektroniczna niania na razie szczęśliwie milczała), postanowiliśmy skupić się na pomaganiu im na tyle, na ile się da, bo póki co nie było wiadomo, jak poradzi sobie Kieron z tym nowym wyzwaniem. Nasz syn miał zespół Aspergera, czyli łagodną postać autyzmu, i chociaż byliśmy pewni, że on i Lauren dadzą sobie radę nie gorzej niż inni świeżo upieczeni rodzice, to jednak gdzieś w tyle głowy wciąż majaczyła ta myśl, że nic się nie stanie, jeśli rozwiniemy nad nimi siatkę bezpieczeństwa.

Odkąd więc Flip odeszła, godziliśmy się tylko na krótką opiekę zastępczą w awaryjnych sytuacjach i przyjęliśmy jedynie trójkę dzieci, ale i tak każde z nich przebywało u nas znacznie dłużej, niż pierwotnie planowano – jak to zwykle bywa z krótkoterminową opieką w awaryjnych sytuacjach. Byli u nas ośmioletni, trudny (mówiąc najdelikatniej) chłopiec Connor, po nim nieco starszy Paulie, odrzucony przez mamę i przybranego ojca, i wreszcie ostatnio – w czasie Bożego Narodzenia – jeszcze jedna ośmiolatka, która miała za sobą tak straszne przejścia (rodzice uczyli ją symulowania aktów seksualnych przed kamerą, żeby umieszczać filmiki na stronie dla pedofilów), że pomimo naszego rozległego doświadczenia i nieustannego stykania się z gorszą stroną życia wciąż drżeliśmy na samą myśl, przez co musiało przejść to dziecko.

Byliśmy więc z Mikiem zgodni co do tego, że obecna sprawa – obojętnie czy potrwa to krótko, czy dłużej – będzie dla nas czymś w rodzaju wytchnienia.

– To nie deportują jej? – dopytywał się Kieron, kiedy wrócili z Lauren z kina i wytłumaczyliśmy im, dlaczego musimy tak szybko wracać do domu. (W przeciwnym razie Kieron z przyjemnością opowiedziałby nam cały film, co było jednym z jego ulubionych zajęć). Wydawał się szczerze zaniepokojony tą sprawą.

– Nie. Na pewno nie na tym etapie. Skoro jest bezdomna i niepełnoletnia, to w pierwszej kolejności trzeba jej zapewnić bezpieczeństwo. No i jest mieszkanką UE, więc ma tu pewne prawa, tak czy inaczej.

Kieron rozpiął zamek kurtki. Poczułam falę zimna. Na dworze panował przenikliwy ziąb.

– Wiedziałem – stwierdził.

– Co wiedziałeś, kolego? – zapytał go Mike.

– Wiedziałem, że nie deportują ludzi ot tak sobie.

– No, w niektórych przypadkach… – odpowiedziałam. – To zależy od okoliczności. W tym przypadku oczywiście nie. Najpierw muszą ustalić, czy ma do czego wracać. Jeszcze nie wiemy, jak się tu znalazła… ani, tym bardziej, jak długo tu jest. Dlaczego pytasz? – zaciekawiłam się.

– Och, chodzi o to, że trenuję piłkę z takim jednym idiotą – wyjaśnił Kieron. – To stuprocentowy rasista. – Zerknął na Lauren. Najwyraźniej słyszała już o tym osobniku.

– Żeby tylko… – dodała. – A ogólnie miły facet, prawda? Co ja się nasłucham o Idiocie Benie – wyjaśniła z uśmiechem.

Kieron fuknął.

– No bo jest idiotą – powiedział, strząsając kurtkę z ramion. – Kiedyś mi powiedział, że zmieniają przepisy, żeby nikt nie mógł tu przyjeżdżać.

– Nie jestem pewien, czy to prawda – skomentował Mike i wtrącił swoje trzy grosze: – Ale na pewno niejedna osoba pochwaliłaby taki pomysł.

– Ale dlaczego? – Kieron wyraźnie domagał się wyjaśnienia. – Nie kumam tego. Przecież wszyscy mieszkamy w Europie. Wszyscy jesteśmy ludźmi na tej samej planecie. I nam nikt nie zabrania, żebyśmy pojechali tam pracować.

– Chyba nie w tym problem – wtrącił Mike.

– Właśnie że tak – upierał się Kieron. – Ten idiota wciąż trąbi o tym, że tamci zabierają nam pracę.

– I że korzystają z naszych zasiłków – dodała cierpko Lauren.

– Ale czy tak jest? – zadał pytanie Kieron. – Przecież nie mogą robić jednego i drugiego, no nie?

Mike dotknął jego ramienia.

– Zgadzam się z tobą, synu. Ale to dyskusja na inny dzień, dobrze? Musimy ruszać, bo mama już przebiera nogami. Z każdego kąta wyzierają pyłki kurzu, z którymi musi zrobić…

– Ha! – przerwał mu Kieron. – Cholera, wiedziałem, że mam rację. I wkurza mnie, kiedy inni sądzą, że nic o niczym nie wiem.

– Czego nie omieszka powiedzieć na następnym treningu piłki nożnej… – szepnęłam do Mike’a, gdy pospiesznie wychodziliśmy z domu.

Po powrocie zastaliśmy Tylera tam, gdzie go zostawiliśmy – przed telewizorem, pochłoniętego ostatnim odcinkiem CSI: Nowy Jork, serialem, którego absolutnie nie mógł odpuścić. I ledwo zdążyliśmy mu przekazać wiadomość, że nadciąga młody gość, kiedy znowu na moją komórkę zadzwonił John, żeby nas uprzedzić, że dziewczynka jest już u niego i jeśli nam to nie przeszkadza, to podrzuci ją za pół godziny.

– Wiesz, o co chodzi – powiedział Mike, kiedy rozdzieliłam pracę i wysłałam Tylera do kuchni, żeby pozmywał naczynia, a potem ogarnął trochę na dole. – O jej status tutaj. Czy rzeczywiście pozwolą jej zostać? Co z nią zrobią, jeśli nikogo nie ma i nie mówi po angielsku?

– Nie mam najmniejszego pojęcia – odparłam. – To dla mnie nowa sytuacja, ale jestem pewna, że John zna procedury. Przypuszczam, że w tej chwili, tak jak powiedział, chodzi tylko o to, żeby miała dach nad głową, biedactwo. Ciekawe, co ją spotkało. To znaczy, jak się tutaj znalazła? Jest diabelnie daleko od domu.

Instynkt mi mówił, że fakt, że pochodziła z Polski, nie miał żadnego znaczenia w krótkiej perspektywie. Generalnie stosowano dwie opcje postępowania z młodymi ludźmi, którzy trafili na ulicę: policja odstawiała ich do domu, jeśli tylko było to możliwe i właściwe, albo wzywała opiekę społeczną, która przejmowała sprawę. Zdarzały się też przypadki, że dzieci, które uciekły z domu przed molestowaniem, były tak wyczerpane i pod wpływem takiej traumy z powodu braku jedzenia i snu (a w najgorszym razie pobicia i gwałtu), że same zgłaszały się do ośrodka pomocy społecznej, żeby wreszcie ktoś się nimi zaopiekował. Zdaje się, że nasza młoda uciekinierka zaliczała się do tej ostatniej kategorii, biedactwo.

– Może została sprzedana – stwierdził Tyler, gdy migiem uporał się ze sprzątaniem i przyszedł do nas na górę.

Mike roześmiał się, wychodząc na korytarz w poszukiwaniu pościeli.

– A ty jesteś ekspertem od tych spraw?

– No serio. Na pewno tak było. Przemycają ludzi przez kanał pod ciężarówkami. W zeszłym tygodniu widziałem taki reportaż w telewizji. Jaka ona jest? Co mówił John?

– Tyle co nic, kochanie – odpowiedziałam. – I bez wypytywania, okej? To nie jest kolejny odcinek CSI, pamiętaj. Zdejmij, proszę, powłoczkę z tej kołdry. Na pewno nie będzie miała ochoty na Krainę lodu. Właściwie nie wiem, co lubią nastolatki, bo dawno tu żadnej nie było.

– Ja też nie jestem w temacie – zawołał Mike z garderoby, w której ziało pustką, jak zwykle po moich noworocznych czystkach, a przed wielkimi zakupami na styczniowej wyprzedaży. Na które w tym roku nie zdążyłam się wybrać.

– Mamy w zasadzie wybór między pościelą Newcastle United a Małą syrenką – oznajmił Mike, wymachując obiema kompletami w drzwiach sypialni. – Chyba że ulokujemy ją w pokoju z podwójnym łóżkiem, ale wtedy trzeba by wyrzucić stamtąd rupiecie, których oczywiście nazbierało się sporo…

Pokazałam mu język, nie dając się wpędzić w poczucie winy z powodu tego, co udało mi się przeprowadzić, czyli generalnego przeglądu i uzupełnienia mojej wciąż rozrastającej się kolekcji zabawek.

– Nie, nie ma czasu – zadecydowałam. – Na razie musi wystarczyć Mała syrenka. Ale jestem pewna, że mieliśmy jeszcze jeden komplet. Taki w motylki. O Boże, przecież chyba wszystkie dziewczynki lubią syrenki?

– To seksistowski stereotyp, i tyle – zażartował Tyler. – Mieliśmy o tym na lekcji WOS-u. A skąd wiesz, że nie jest, powiedzmy, gorącym kibicem Newcastle?

– Święta racja – przyznałam. – Ale przypuszczam, że to tylko twoje pobożne życzenie. Proszę. Łap drugi koniec kołdry. Och, Boże, coś mi przyszło do głowy!

– To brzmi złowieszczo – powiedział Mike. – Nie trzymaj nas w napięciu.

– Polski! Przecież nie znamy ani słowa! Jak się z nią przywitamy? Lecę na dół odpalić laptopa. Zanim się zjawi.

– Ja znam kilka słów – odezwał się Tyler. – Mam w klasie dwoje uczniów z Polski. Poczekaj… mamo, jednego nawet poznałaś. Pamiętasz tego… Vladimira? No więc… Zaraz, zaraz… Hm… Okej. „Ziom”.

– Możesz powtórzyć? – poprosił Mike.

– „Ziom”. To znaczy „koleś” – wyjaśnił Tyler. – No wiesz. Widzisz kogoś pierwszy raz, robicie żółwika i mówisz: „Hej, koleś, jak leci?”. – Dla zilustrowania swoich słów zrobił żółwika z Mikiem.

– No tak, to nam na pewno bardzo pomoże – stwierdziłam. – Muszę wiedzieć, jak się mówi „witaj” i „wejdź”, jak powiedzieć: „To jest twoja tymczasowa sypialnia, ale proszę nie przejmuj się tą kołdrą z Małą syrenką”.

Rzuciłam w niego poduszką, schowaną do połowy w powłoczce z Arielką. Tak, nie wiedzieliśmy, jak to wszystko powiedzieć, ale najbardziej przydałoby się zdanie: „Nie bój, kochanie, jesteś tu bezpieczna”. Wyszłam z sypialni i pobiegłam na dół, przypomniawszy sobie nagle, że skoro Tyler był sam przez kilka godzin, to prawdopodobnie kuchnia nie wygląda najlepiej.Rozdział 2

Pierwszą rzeczą, która przykuła moją uwagę, były włosy Adrianny. Miała ich taką burzę, że nie dawało się ich nie zauważyć: gęste i falujące, w kolorze kościelnej ławki albo wypolerowanego stołu. I chociaż zdecydowanie wymagały solidnego umycia i wyszczotkowania, i tak budziły zachwyt. Długie sploty sięgały aż do pasa.

Adrianna była też wysoka – jak to często bywa z dziewczynkami w jej wieku. Dużo wyższa ode mnie – co, prawdę mówiąc, nie jest takie trudne. I w dodatku rozpaczliwie chuda, ale chociaż wyglądała na wyczerpaną i bez wątpienia potrzebowała solidnego posiłku, jej wrodzona uroda i tak rzucała się w oczy.

– Wejdź, wejdź – powiedziałam zachęcająco, wykonując przy tym odpowiedni gest dłonią, aby ją uspokoić, chociaż wiedziałam, że nie było takich słów – w żadnym języku – które mogłyby ukoić jej przerażenie. Jeszcze nie teraz. Wiedziałam, że wciąż jest dzieckiem, a zresztą każda osoba na jej miejscu, niezależnie od wieku, odczuwałaby lęk.

Podobnie jak wiele dzieci, które z Mikiem przyjmowaliśmy, Adrianna również przybyła do nas niemal z niczym. Miała niewielką i bardzo starą skórzaną torebkę, którą trzymała za pasek obronnym gestem niczym tarczę. Oprócz torebki – w której pomieściłyby się co najwyżej portmonetka i paszport – nie miała nic innego, żadnej garderoby z wyjątkiem tego, co na sobie. Czyli pary solidnych butów w stylu martensów – również podniszczonych – długiej sztruksowej spódnicy w kolorze ciemnowiśniowym, czarnego swetra z golfem i skórzanej kurtki, która też pamiętała lepsze czasy.

Wszystko było na nią odrobinę za duże. I chociaż powinna w tym stroju wyglądać jak uchodźca, którym rzekomo była, to jednak miała postawę i wdzięk modelki. Jedynie oczy zdradzały niepokój i rozpacz. Nurtowały mnie dwie sprawy – po pierwsze, kiedy ostatni raz brała kąpiel albo prysznic, a po drugie, z jakiego środowiska pochodzi. Bo chociaż wyglądała na zaniedbaną, to wiedziałam, że takie buty i kurtka do tanich nie należą.

– Proszę – powiedział John, wprowadzając ją do środka, ale tak by uniknąć bezpośredniego kontaktu. Wyczułam w nim silną niechęć do zbytniego rozczulania się nad dziewczyną. – Nie udało nam się znaleźć tłumacza, więc obawiam się, że musimy sobie jakoś poradzić sami. Zostawiłem wiadomość w centrali i poprosiłem o pilne załatwienie tej sprawy, więc może jutro rano będziemy mieli więcej szczęścia i ktoś się zgłosi. A tymczasem…

– A tymczasem wyglądasz na przemarzniętą – zwróciłam się do Adrianny, chwytając ją spontanicznie za rękę, na co jej oczy rozszerzyły się ze strachu. Puściłam jej dłoń, nie przestając się uśmiechać, aby uspokoić jej obawy. – No zobacz – odezwałam się znowu, rozcierając rękoma ramiona. – Musisz się napić czegoś gorącego. Kawa? – zapytałam po polsku. – Herbata?

– Kawa, dzięki. Dzięki – odpowiedziała Adrianna w swoim języku.

– Dziękuję – powiedział Tyler, który stał za mną z Mikiem. – To znaczy thank you – wyjaśnił, uśmiechając się nieśmiało. I został nagrodzony cieniem uśmiechu ze strony Adrianny.

Wzięłam ją znowu za rękę i tym razem chwyciłam bardziej stanowczo.

– Witamy cię – powiedziałam, ściskając jej dłoń dla podkreślenia słów.

– Dzięki – powtórzyła, a w jej oczach zalśniły łzy. – Dzięki. Dzięki. Dzięki.

Ostatecznie nie trzeba było prowadzić rozbudowanej konwersacji za pomocą urywanych słów i skomplikowanej gestykulacji, ponieważ Adrianna chciała jedynie położyć się do łóżka. Kiedy połknęła kawę – dosłownie, bo wypiła ją jednym duszkiem – mało nie odgryzła mi ręki na dokładkę, gdy wskazałam, że możemy iść na górę.

To było zrozumiałe. Nie miałam pojęcia, jak daleką drogę przebyła i od jakiego rodzaju traumy uciekła, ale potrzeba, aby zostawić za sobą tamten świat, jest czymś uniwersalnym.

– Tutaj jest łazienka – wyjaśniłam bez sensu, kiedy znalazłyśmy się na piętrze, pozostawiając Mike’owi i Johnowi papierkową robotę. Tyler również zdawał się rozumieć, że będzie lepiej zostawić nas w spokoju. Kiedy wykorzystał skromny zasób polskich słów, jakie znał, szybko oznajmił, że idzie do swojego pokoju poszperać w tłumaczu w Googlach.

– Czuj się jak w domu – powiedziałam do Adrianny, po raz kolejny używając mowy gestów, aby wskazać jej butelki z żelem do kąpieli i szamponem. – Możesz się wykąpać, jeśli chcesz. Położyłam ci na łóżku czystą koszulę nocną.

Na wszystko padała ta sama odpowiedź: dzięki, dzięki. Najwyraźniej nie miała ochoty wysilać się na nic więcej.

– A twoja sypialnia… – zaczęłam, wycofując się z łazienki. Zakładałam, że za mną pójdzie, ale kiedy tylko wyszłam z łazienki, położyła rękę na klamce.

– Proszę – powiedziała. – Proszę? – Zmarszczyła brwi i lekko dygnęła. Szybkie ściśnięcie kolan połączone z grymasem twarzy.

Uśmiechnęłam się szeroko, bo od razu wiedziałam, o co chodzi. I wybuchnęłam krótkim śmiechem. Pewne rzeczy były takie same w każdym języku.

Zeszłam na dół i dołączyłam do Johna i Mike’a siedzących przy stole w jadalni, przy którym w ciągu minionych lat odbyło się wiele podobnych dyskusji i podpisano niejeden dokument – decyzje o zakwaterowaniu, oceny ryzyka, formularze zgody rodziców, żeby wymienić tylko niektóre. Ale bywały też sytuacje, takie jak ta, że praca papierkowa schodziła na dalszy plan – podstawowym celem było znalezienie domu, i to szybko.

Ponieważ Adrianna znalazła się u nas w trybie awaryjnym, opieka społeczna nie miała jeszcze żadnych planów co do jej osoby. Nie przydzielono jej też pracownika socjalnego. Mieliśmy zapewnić Adriannie, jak powiedział nam John, bezpieczne schronienie, gdy będą badać jej sytuację – do czego z pewnością będzie potrzebny tłumacz – oraz okoliczności, które ją do nas sprowadziły. Czternastolatki nie można było umieścić w jednym z wynajmowanych mieszkań; potrzebowała całodobowej opieki i edukacji. Nie mówiąc już o dostępie do służby zdrowia, czyli lekarza rodzinnego i dentysty, ale również okulisty oraz szkolnej pielęgniarki. W Wielkiej Brytanii te rzeczy były standardem, rzecz jasna, ale nie wiedziałam, jaki system działa w kraju, z którego przybyła Adrianna.

To wszystko jednak można było zorganizować później. Na razie pilnie potrzebowaliśmy tłumacza i kiedy załatwiliśmy drobną pracę papierkową, John obiecał, że przyjedzie z nim nazajutrz rano.

– Przynajmniej teoretycznie – dodał, kiedy schował dokumenty i zabierał się do wyjścia. – Bo właśnie mi się przypomniało, że tłumaczka, która zwykle nam pomaga, jest na wakacjach, więc może się okazać, że łatwiej powiedzieć, niż zrobić. W najgorszym razie posłużymy się tłumaczem z Googli!

Wbrew tym obawom nie musieliśmy ratować się laptopem, bo John na szczęście zjawił się z tłumaczem z samego rana, gdy tylko Tyler – mocno zawiedziony – wyszedł do szkoły. Zdaje się, że zdążył już zapałać sympatią do najnowszego członka naszej rodziny i był rozczarowany, że nie wyciągnęłam jej z łóżka przed jego wyjściem.

„Wyciągnęłam” było kluczowym słowem. Wskazałam mężczyznom zwyczajowe miejsca za stołem w jadalni, po czym pognałam na górę, żeby obudzić Adriannę, zanim zrobię kawę. Na szczęście John przed dziesięcioma minutami uprzedził mnie SMS-em (więc przynajmniej zdążyłam się ubrać) i chwała mu za to, bo poprzedniego wieczoru umawiał się ze mą na dziesiątą.

O rety, chwilę trwało, zanim ją obudziłam. Przypominało to zejście do grobowca, bo zasłony były szczelnie zasunięte, a dziewczyna zakopana pod kołdrą. Ale kiedy w końcu otworzyła oczy i wytłumaczyłam jej, że goście przybyli wcześniej, niż się spodziewałam, wykazała zero chęci, żeby wstać i poznać nowego przesłuchującego, mimo że dodałam, że nie musi się ubierać, bo ósma czterdzieści pięć rano jest dla nastolatków bardzo nieprzyjazną porą nawet w normalnej sytuacji. A to zdecydowanie nie była normalna sytuacja.

Trudno powiedzieć, żebym miała do niej o to pretensje. Nie wiedziałam jeszcze, ile nocy spędziła byle gdzie (podobnie jak nie miałam pojęcia o innych rzeczach, których dopiero chciałam się dowiedzieć), ale nawet nie licząc tego, przejechała poprzedniego dnia kilkaset kilometrów, źle się czuła, otaczali ją obcy ludzie, a jej przyszłość była niepewna. Na jej miejscu też wolałabym nie wychodzić z łóżka.

– Przepraszam – powiedział John, kiedy wróciłam do jadalni i obiecałam, że Adrianna wkrótce zejdzie. – Chodzi o to, że pan Kański ma dzisiaj napięty harmonogram, więc musiałem łapać okazję.

– Nic się nie stało – uspokoiłam go. – Napijecie się czegoś?

– Hm, raczej nie – odpowiedział John i dodał, spoglądając na drugiego mężczyznę. – Jak powiedziałem, mamy mało czasu…

– Jak chcecie – odparłam. – Ale ja się napiję. To nie potrwa długo, a poza tym… – Kiwnęłam głową w kierunku schodów.

Ale mężczyzna pokręcił głową.

– Nie, ja również dziękuję – odpowiedział sztywno.

Odchodząc do kuchni, złapałam wzrok Johna. Gdy patrzyłam na pana Kańskiego, poczułam to dziwne „coś”. Coś, co na szczęście zdarza mi się rzadko, ale powoduje, że na skutek jakiegoś gestu czy działania danej osoby – prawie zawsze bardzo drobnego – człowiek ten od razu robi na mnie niekorzystne pierwsze wrażenie. W przypadku pana Kańskiego nie mogłabym nawet wskazać palcem wyraźnej przyczyny. Był w sumie bezbarwnym i nijako ubranym mężczyzną, jakiego w pewnym sensie się spodziewałam. Koło czterdziestki, a może tuż po. Osoba, jakich wiele, na którą nie zwróciłoby się wcale uwagi, gdyby usiadła obok nas w autobusie. A jednak było w nim coś takiego, co od razu mnie wkurzało. Nie zachowywał się niegrzecznie, ale nie nadawaliśmy na tych samych falach. Odnosiłam wrażenie, że rozpaczliwa sytuacja Adrianny niespecjalnie go wzrusza, a przecież byłam absolutnie pewna, że John nakreślił mu po drodze przykre okoliczności, w jakich się znalazła. W dodatku wydawał mi się – i to mocno – że musiało dojść między nimi do wymiany zdań. Że konieczność „obsłużenia” nas była mu bardzo nie na rękę.

No cóż, może faktycznie, pomyślałam, wystawiając głowę z kuchni, żeby krzyknąć donośnie w stronę schodów: „Adrianno, jak ci idzie?” Głównie po to, żeby poprawić samopoczucie panu Kańskiemu. Bardzo możliwe, że spieszył się do jakiejś grubszej ryby, która potrzebowała tłumacza, i pogawędka z naszą czternastoletnią uciekinierką rzeczywiście była tylko przykrym kłopotem.

Nawet jeśli, to i tak mnie wkurzał, więc kiedy wyszłam z kuchni i zobaczyłam, że Adrianna schodzi do salonu, kiwnęłam głową w stronę drzwi i zrobiłam konspiracyjną minę – och, nic wielkiego – żeby dać jej do zrozumienia, że tłumacz jest opryskliwym palantem.

Oczywiście nie miałam pojęcia, co Adrianna wywnioskowała z mojej miny, ale to bez znaczenia, bo gdy tylko usiadłyśmy przy stole, wyczytałam z mowy jej ciała, że pan Kański wywoływał w niej takie same odczucia jak we mnie.

I poradziła sobie z tym w sposób typowy dla nastolatków – po prostu się wyłączyła. Niemal słyszałam kliknięcie. I było to widać najpierw w wyrazie jej twarzy, a potem w postawie: nie tyle usiadła na krześle, ile zsunęła się po oparciu, patrząc przez stół zmęczonym, wyczerpanym wzrokiem. Pomijając już wszystko inne, wyglądała po prostu na chorą. Tak jakby cały czas miała gorączkę. I musiałam przezwyciężyć impuls dotknięcia dłonią jej czoła. Pomyślałam, że nie trzeba było tak szybko ściągać tu tego człowieka. Że przecież tak naprawdę ten pośpiech był zupełnie zbędny. Bo nikt się nigdzie nie wybierał.

John chrząknął i poprawił krawat.

– Adrianno, to jest pan Kański – wyjaśnił trochę zbyt promiennie. – Będzie tłumaczył naszą rozmowę. – I pan Kański, zupełnie jakby czytał z telepromptera, bo nie widziałam, żeby dali sobie jakiś znak, posłusznie przetłumaczył słowa Johna. Musiałam przyznać, że był w tym dobry.

– Adrianno – kontynuował John – musimy się dowiedzieć o tobie czegoś więcej. Wtedy będziemy wiedzieli, jak możemy ci pomóc. Dobrze?

Mężczyzna zaczął to tłumaczyć, ale widząc blade spojrzenie Adrianny, uznałam, że trzeba dać jej tabletki, żeby ruszyć sprawę z miejsca.

– Przepraszam – powiedziałam, kiedy spojrzał na mnie poirytowany – ale muszę przynieść Adriannie wodę i paracetamol. Nie czuje się dobrze – dodałam, spoglądając na pana Kańskiego. Skinął głową. – Ale kontynuujcie, proszę, beze mnie – dopowiedziałam. – Wiem, że mamy mało czasu.

Uśmiechnęłam się uprzejmie, po czym wstałam i wyszłam z pokoju.

Wróciłam dosłownie po chwili – nie było mnie najwyżej kilka minut – ale przez ten czas John zdążył już zapisać coś w notatniku. Nie widziałam co, ale kiedy postawiłam przed Adrianną wodę i położyłam tabletki, wyczułam wyraźnie napiętą atmosferę.

Tłumacz coś mówił, najwyraźniej przekazując długą wypowiedź Johna, ale nawet nie zdążył skończyć, a Adrianna już pokręciła przecząco głową. Najpierw raz, potem drugi. Wreszcie wzruszyła ramionami i rozłożyła dłonie.

– Nie – powiedziała po polsku, dodając następnie więcej niezrozumiałych słów.

– Mówi, że nie ma rodziny i nie może wrócić – powiedział mężczyzna. – Powiedziała, że jest sierotą. Mówi, że nie wie kiedy i gdzie wjechała do Wielkiej Brytanii.

– Nie ma żadnej rodziny? – upewnił się John. – Wychowywała się w rodzinie zastępczej?

Mężczyzna przetłumaczył pytanie. I znowu padła odpowiedź „nie”.

– Mówi, że w domu dziecka. W Krakowie. I że stamtąd uciekła.

Spojrzałam z ukosa na Adriannę. Pomimo że była w tarapatach i gnębiła ją jakaś infekcja, od pierwszej chwili dostrzegłam w niej silne poczucie własnego ja. Panowanie nad sobą. Postawę. I to miało być dziecko wychowywane przez system państwowej opieki? Coś mi tu nie pasowało. Wiem, że dzieciaki z domów dziecka były tak różne jak gwiazdy na niebie – podobnie jak wszystkie inne dzieci – ale miały pewną cechę wspólną: sprawiały wrażenie zrezygnowanych, poniżonych. Były nieco wrogie. Oceniające. W Adriannie tego nie zauważałam. Po prostu nie wyglądała na wychowankę domu dziecka.

– Zupełnie żadnej rodziny? – Spojrzałam na nią pytająco.

Pan Kański powtórzył pytanie. Adrianna popatrzyła prosto na mnie, udzielając odpowiedzi. I z jej ust padło kolejne „nie”.

– Porozmawiajmy w takim razie o twoim pobycie w Wielkiej Brytanii – mówił dalej John, a jego długopis zawisł nad kartką, gotowy do działania. – Możesz nam powiedzieć o tym coś więcej? Co robiłaś? Gdzie mieszkałaś? Z przyjaciółmi? Na ulicach? Może w hostelach? Czy zetknęłaś się wtedy z pracownikami socjalnymi, z urzędem kwaterunkowym?

Adrianna słuchała, jak się zdawało, w skupieniu, bo wychyliła się nieco do przodu, kiedy pan Kański tłumaczył wypowiedź Johna. Potem popłynął długi strumień polskich słów. Ale chociaż ich nie rozumiałam, to wiedziałam, że nie robimy zbyt wielkich postępów. Można było się tego domyślić z tonu jej głosu, z tego, że nie wymieniała żadnych nazw miejsc, przerywała wypowiedź niezliczonymi „um”, i „er”, wzruszała ramionami. Kiedy więc pan Kański wyjaśnił, że „jakoś sobie radziła”, pomieszkiwała u przyjaciół, ale nie zapamiętała żadnych szczegółów dotyczących tych miejsc, bo „dużo się kręciła”, to nie byłam wcale zdziwiona. Najwyraźniej nie chciała nam zbyt dużo powiedzieć.

– U jakich przyjaciół? – zapytałam. – Czy ci przyjaciele nie będą się martwić, gdzie teraz jesteś, Adrianno? – skierowałam to pytanie bezpośrednio do niej.

– Nikt nie będzie – padła odpowiedź pana Kańskiego, który przetłumaczył kolejne beznamiętne „nie”.

– A co powiesz o Londynie, Adrianno? Z którego właśnie przyjechałaś? Jak długo tam byłaś? – zapytał znowu John. – Trochę tam pomieszkałaś, prawda? Zanim przyjechałaś do Hull?

– Sądzi, że około miesiąca – powiedział pan Kański, kiedy przetłumaczył pytanie i uzyskał na nie odpowiedź. – Chociaż ja sądzę, że…

– Casey? – odezwała się Adrianna. Cicho, ale stanowczo. – Ja nie być dobrze. – Pokazała na głowę i skrzywiła się. – Chora.

I szczerze mówiąc, tak właśnie wyglądała. Twarz miała bladą i wilgotną, a włosy przylepione do czoła.

– Wiesz co? – zwróciłam się do Johna. – Myślę, że powinniśmy to odłożyć do momentu, aż Adrianna poczuje się lepiej, nie sądzisz? Chodź, kochanie – powiedziałam do niej, wstając z miejsca i pokazując, by zrobiła to samo. – Z powrotem do łóżka. – Odwróciłam się do Johna. – Nic się nie stanie, jeśli wrócimy do tej rozmowy za kilka dni, prawda? A ponieważ pan Kański spieszy się w inne miejsce, to tak będzie najlepiej. Jestem pewna, że uda nam się więcej z niej wycisnąć, kiedy porządnie odpocznie i będzie trzeźwiej myślała… – Przesunęłam się, żeby przepuścić Adriannę. Nawet pachniała nieciekawie. Nie był to przykry zapach ciała. Raczej lekki smrodek, zwykle unoszący się w pokoju chorego.

– Jazda na górę, skarbie – dodałam łagodnie. – I zabierz szklankę z wodą. Za chwilę przyjdę sprawdzić, jak się czujesz, dobrze?

– Dzięki – powiedziała. – Dzięki. – I zniknęła z pokoju.

Obaj mężczyźni odprowadzali ją wzrokiem, z różnym wyrazem twarzy. Miałam wrażenie, że pan Kański z trudem powstrzymuje się, żeby nie fuknąć, że niepotrzebnie go tu zaciągnięto.

– No cóż, próbowaliśmy – stwierdził John, wyłączając długopis i odkładając notes. – Masz rację, Casey. Wrócimy do tego za jakiś czas, jak sądzę. Rzecz jasna, jeśli nie masz nic przeciwko, żeby tu została.

Przewróciłam oczami.

– Wiesz, że nie, John. Nie bądź niemądry. A wracając do sprawy – powiedziałam, zerkając na notes, który znikał w jego aktówce – udało ci się czegoś dowiedzieć? Kiedy byłam w kuchni.

– Nie – odparł. – Na razie okazuje się czarnym koniem, prawda?

Pan Kański poruszył się. John to zauważył.

– Bardzo dziękuję, że tak szybko przyjechałeś, Robercie – zwrócił się do mężczyzny. – Bardzo to doceniam, mimo że niewiele udało nam się wskórać.

– Co jest zrozumiałe – dodałam. – Powinnam była do was zadzwonić, żebyście nie przyjeżdżali. I zrobiłabym to, gdybym wcześniej ogarnęła sytuację. Złapała jakiegoś wirusa, biedactwo…

I wtedy znowu ogarnęło mnie to dziwne uczucie związane z panem Kańskim. Jakieś drobne drgnienie twarzy, sens słów pomyślanych, lecz niewypowiedzianych.

– No cóż, może i tak – powiedział, patrząc na mnie zwężonymi oczami. – Ale ona kłamie jak z nut – dodał z ponurym, pozbawionym humoru uśmiechem, skierowanym do nas obojga. – Ale zapewne o tym wiedzieliście. – Przyłożył pięść do ust i odchrząknął. – Nic nowego pod słońcem?

Sprawdził godzinę na komórce, po czym wsunął telefon do kieszeni płaszcza.

– Możemy iść, John?

To były niezręczne i dziwne słowa. Zastanawiałam się nad nimi, odprowadzając ich do drzwi. I chociaż John potraktował go lekkim i wręcz żartobliwym: „Trafiłeś w sedno – w naszej pracy to właściwie pewnik!”, i tak coś się za tym kryło. Jakbyśmy czegoś nie wiedzieli o panu Kańskim.

– Wiesz, co? Może bym zaprosił jutro Vlada na herbatę, co? – Tyler, który wrócił właśnie ze szkoły i treningu piłki nożnej, najwyraźniej dużo rozmyślał o barierze językowej. – Pomyślałem sobie, że może to by bardziej pomogło, no wiesz, może by się bardziej otworzyła, gdyby mogła porozmawiać z jakimś Polakiem w jej wieku. A nie ze starym, krytycznie nastawionym zrzędą – dodał, a ja musiałam stłumić uśmiech. Oczywiście, przekazałam mu tyle, ile uznałam za stosowne. Być może za dużo, stwierdziłam, przełykając śmiech.

– Wiesz, to nawet niezły pomysł – stwierdził Mike, wyciągając ręce po zabłocone korki Tylera. Jednym z rytuałów, które najbardziej lubiłam w ich relacji, bo ją nieustannie wzmacniał, była niegasnąca gorliwość Mike’a do czyszczenia ubłoconych butów Tylera. To oznaczało wręcz rodzaj symbiozy – Tyler czuł się kochany i pod dobrą opieką (i tak było), a Mike wypełniał pustkę po Kieronie, któremu też wcześniej czyścił korki. Takimi pozornie drobnymi kroczkami dochodzi się często do wielkich rzeczy.

– Wiem – powiedział Tyler. – I napala się na to spotkanie. Mam mu wysłać SMS-a?

– Nie tak prędko, kochanie – poprosiłam. – Bądźmy rozsądni. Po pierwsze, Adrianna źle się czuje, i to może być zaraźliwe, a po drugie, nie musi mieć w tej chwili ochoty na spotkanie z Vladem – powiedziałam z uczuciem, jako że Vlad był jednym z kolegów Tylera, który wyjątkowo utkwił mi w pamięci. Wielki chłopak, i to pod każdym względem, bo charakter też miał wyrazisty, a na dodatek nie potrafił przejść przez pokój, żeby czegoś po drodze nie wywrócić. I nie miało to związku z kiepską koordynacją, po prostu siła natury, ledwie okiełznana. – Wiesz, jak zrobimy? Trzymaj go w pogotowiu. Powiedz mu, że bardzo byśmy chcieli, żeby do nas przyszedł, ale musimy to przełożyć na przyszły tydzień, aż ta zaraza zostawi nas w spokoju. A to jest pewne jak w banku.

Mike przejechał dłonią po gardle.

– Hm. Jeśli będziemy mieli szczęście.

I mieliśmy szczęście – na krótką metę, bo cokolwiek gnębiło Adriannę, nas omijało. Ale dziewczyna wciąż czuła się źle. Całą środę spędziła w łóżku – wychodząc z niego tylko na godzinę wieczorem, żeby obejrzeć z nami w salonie Davida Attenborough – a w czwartek już w ogóle nie wstała.

– Wiesz, co zrobię? – powiedziałam do Mike’a w piątek rano, zanim wyszedł do pracy. – Zadzwonię do przychodni i spróbuję umówić wizytę domową. Myślę, że ona jest naprawdę chora. To jakiś wirus albo coś. Na co doktor i tak nie będzie w stanie pomóc – dodałam, zanim Mike się odezwał. (Odkąd obejrzał w telewizji program, w którym dowodzono, że pochopne przepisywanie antybiotyków doprowadziło do rozwoju wszelkich przerażających zarazków na świecie, nie uznawał chodzenia do lekarza z wirusową infekcją). – Myślę, że nie zaszkodzi, jak ją zbada, prawda? Zwłaszcza że sypiała jakiś czas byle gdzie. I jest taka szczupła. I w dodatku nie mamy zielonego pojęcia, przez co przeszła i z kim się zadawała. Mogła się zarazić wszystkim, prawda?

– Tak, myślę, że to dobry pomysł, kochanie – odpowiedział. – Przynajmniej się uspokoimy. Nie możemy bez końca faszerować jej paracetamolem, prawda? Musi wstać i zacząć jeść. Zaszyła się w tym pokoju i siedzi tam od rana do nocy. Nic dobrego z tego nie wyniknie.

Miał rację, nawet biorąc pod uwagę skłonność nastolatków do przesypiania całego dnia. Adrianna była jednak innego zdania.

– Nie, nie. Jestem okej – zapewniła mnie, kiedy długo po wyjściu Tylera do szkoły, poszłam na górę, żeby ją uprzedzić. – Jestem okej. Nie ma problemu. – Przetarła zaspane oczy. – Proszę. Nie lekarz.

Ale nie miała szans, żeby odwieść mnie od tego zamiaru, zwłaszcza że na nocnym stoliku dogorywał niedojedzony sandwicz z poprzedniego wieczoru, a na jej czole lśnił pot. W dodatku poczułam delikatny, ale wyczuwalny nieświeży zapach w pokoju. To nie był taki fetor, jaki zwykle bije ze sterty rzeczy treningowych nastolatka. Ale wyraźny i znajomy. Zapach, który umie rozpoznać każda matka. Zapach chorego dziecka. Gorączki i potu – złego samopoczucia.

Było w tym coś jeszcze. I chociaż wydawało się znajome, nie umiałam tego określić. Słodkawa woń. Dziwna. Zdecydowanie niewłaściwa.

– Tak, lekarz – powiedziałam stanowczo, biorąc talerz i pusty kubek. Jedynie kawę była w stanie przełknąć. – Musi sprawdzić, czy wszystko w porządku – dodałam łagodnie, na co odrzuciła kołdrę.

– Wstaję – powiedziała. – Jestem okej. Widzisz? Nie lekarz. Biorę kompać?

W pierwszej chwili nie zrozumiałam, ale wskazała na łazienkę.

– Ach, kąpiel.

Zsunęła nogi z łóżka i wstała, a jej blade stopy wyglądały dość upiornie w zestawieniu z wściekle różowymi spodniami od piżamy.

– Kąpiel – potwierdziła, skinąwszy głową. – Biorę kąpiel. Jestem okej, Casey. Nie lekarz.

Odsunęłam się, żeby mogła wziąć z oparcia krzesła przy toaletce puszysty szlafrok, kiedyś należący do Riley.

– No nie wiem, kochanie… – zaczęłam, przerzucając w myślach nowy zestaw pytań. Dlaczego tak bardzo nie chciała lekarza? Czy wyobrażała sobie, że zrobi jej coś złego? Czy niechęć płynęła z lęku przed następnym wypytywaniem przez przedstawiciela władzy? Była wyraźnie przerażona, że znowu zostanie gdzieś odesłana. A może miała coś jeszcze do ukrycia – coś fizycznego, czego nie chciała pokazywać lekarzowi? Blizny? Siniaki? Nic nie mogłam na to poradzić, ale w dzisiejszych czasach takie myśli automatycznie przychodziły człowiekowi do głowy. Widziałam tak wiele skrzywdzonych fizycznie dzieci – przypalanych, maltretowanych i bitych – że natychmiast reagowałam w ten sposób. Skąd pochodziła? Może była molestowana?

– Dzięki – powiedziała po polsku i pospiesznie wyszła na korytarz, po czym ruszyła do łazienki.

– Adrianno! – zawołałam, zanim zamknęła drzwi. Przyszła mi do głowy jeszcze jedna myśl, więc wślizgnęłam się do łazienki, nie zważając na zdziwienie dziewczyny. Otworzyłam szafkę i pokazałam jej gestem, żeby do niej zajrzała – trzymałam tam zestaw środków higienicznych na wszelki wypadek. Zasłużyłam na kopa, może chodziło tylko o to. Była w odpowiednim wieku, a z tego, co pamiętałam, kiedy Riley miała tyle lat, bardzo cierpiała w czasie miesiączki: z powodu skurczów, zmęczenia i podwyższonej temperatury. Dlaczego wcześniej na to nie wpadłam?

Zeszłam na dół i mimo wszystko zadzwoniłam do lekarza.

Koniec wersji demonstracyjnej.