Dziewczyna, która zginie pierwsza - ebook

TERAZ

Zapomniała, że tamta dziewczyna trzyma nóż. Na moment wszystko się zatarło i znów tam była, poniżona, sama, bez nikogo po swojej stronie. Wyrzuciła ramię przed siebie i trafiła dziewczynę pięścią w skroń. Dziewczyna z nożem wrzasnęła, poleciała plecami na drzwi kuchni i zainkasowała drugi cios. Nóż upadł na podłogę. Okładała ją raz za razem, jej złość do świata znajdowała ujście w gwałtownym przypływie furii. Dziewczyna próbowała się bronić, ale ona była silniejsza, więc tamta tylko bezradnie przyjmowała ciosy. Osunęła się na podłogę, rozpaczliwie zasłaniając twarz ramionami, a ona waliła ją jak wariatka, jak ktoś opętany.

W końcu przestała. Czerwona mgła zniknęła, opadła na podłogę jak zerwana zasłona i odsłoniła ją. Teraz zobaczyła, co zrobiła. Cofnęła się. Zmasakrowała kogoś, kogo nie znała. Zobaczyła, do jakiej przemocy jest zdolna; tamte wszystkie lata cierpień doprowadziły do tego niekontrolowanego wybuchu. Podniosła nóż. Dziewczyna patrzyła na nią, jej rozpaczliwe błagania były pełnym bólu i strachu bełkotem.

Wzięła zamach i wbiła nóż.1

Dowiedziała się tylko tyle, że ma spakować rzeczy na noc i wziąć coś do włożenia na kolację. Poza tym nie miała pojęcia, dokąd jadą. Scott zabrał ją tuż po piątej, po pracy. Miała dzień wolny, leniwą niedzielę, którą spędzała bezczynnie w ogrodzie za domem Alex, wykorzystując nietypowo ciepły czerwiec. Przez kilka ostatnich tygodni w przyrodzie panował taki bezruch, taka cisza, że Chloe, młoda, ale cyniczna, uważała za pewne, że coś czai się za rogiem, by zburzyć ten dziwny spokój.

Na razie starała się cieszyć tym, co jest.

– Z jakiej okazji jest ta tajemnicza podróż? – zapytała, kiedy położyła torbę z tyłu i usiadła w samochodzie obok Scotta. – Urodziny mam dopiero za sześć tygodni.

Uśmiechnął się.

– A musi być jakaś okazja?

– Zwykle tak.

– No dobrze… – powiedział. – Jest niedziela.

– I…?

Wzruszył ramionami i odjechał od krawężnika.

– To dzień, który kończy się na literę „a”.

Roześmiała się. Wiedziała, że nie sprawia wrażenia tak zrelaksowanej, jak chciała. Jej śmiech zabrzmiał sztucznie i wymuszenie, i była pewna, że on to wyczuje. Obawiała się tego wieczoru. Ich półroczny związek był jak dotąd bardzo spokojny i nic się w nim nie zmieniało: kolacja raz w tygodniu, czasem wyjście do kina w weekend (jeśli praca na to pozwalała) i popołudnia we wspólne wolne dni na kanapie u Scotta, kiedy jego współlokator pracował i mieli mieszkanie dla siebie.

Wszystko bardzo grzecznie.

Ale chociaż dobrze im się układało i chociaż bardzo go lubiła, Chloe zdawała sobie sprawę, że istnieje między nimi temat tabu. Nie uprawiali seksu. Pomyślała, że to śmieszne – tylko nastolatki i członkowie takich grup religijnych, z jakiej udało jej się uciec kilka lat temu, chodzą ze sobą przez pół roku bez uprawiania seksu. A jednak bez względu na to, jak bardzo chciała sypiać ze Scottem, nie potrafiła zapomnieć o przeszłości. Czuła, że dopóki nie znajdzie na to sposobu, będzie żyła jak zakonnica.

Często przychodziło jej do głowy, że większość mężczyzn już by zrezygnowała. Zerknęła na Scotta, kiedy wjeżdżał na autostradę M4 w kierunku zachodnim. Wydał jej się niesamowicie przystojny, bardziej niż wtedy, gdy zobaczyła go po raz pierwszy przed Gwiazdką, jak rozmawiał przy basenie z kimś z personelu w ośrodku rekreacyjnym, gdzie pracował. Tamtego dnia nie mogła oderwać od niego wzroku jak żądna miłości nastolatka, oczarowana nowym chłopakiem w szkole. Teraz wciąż nie mogła uwierzyć, że siedzi obok niego w jego samochodzie.

Coś musi pójść nie tak. Ale na razie nie ujawniła się żadna starannie ukrywana wada, żadna rysa na idealnie gładkiej powierzchni.

Życie stale przypominało Chloe, że jeśli coś wydaje się zbyt piękne, żeby mogło być prawdziwe, to zwykle tak jest. Ta myśl jej nie pomagała, a Alex wciąż jej powtarzała, że musi iść naprzód.

Kiedy przyjechali do hotelu, Chloe uświadomiła sobie, że wyprawa będzie kosztować majątek. Nigdy jeszcze nie mieszkała w hotelu, gdzie personel zanosi bagaż gości do pokoju, i już po kilku chwilach spędzonych w holu poczuła się strasznie nie na miejscu.

– Wszystko w porządku? – zapytał Scott, wyczuwając jej wahanie.

Chloe zerknęła na swoje ubranie – sandały, legginsy i cienki bawełniany sweter z opadającym przez ramię dekoltem – i z ulgą pomyślała o sukience w walizce.

– Tak – skłamała.

Poszli do pokoju przebrać się do kolacji – Chloe zrobiła to w łazience, żeby Scott nie zobaczył ani kawałka jej ciała – i zeszli do restauracji. Czuła się trochę śmiesznie w sukience, którą wybrała: tak bardzo nie pasowała do niej, że nie zdziwiłaby się, gdyby Scott pomyślał, iż z łazienki wyszła jakaś obca osoba. Zasadniczo była dumna ze swojej prezencji i na co dzień lubiła wyglądać elegancko i profesjonalnie, teraz jednak nie mogła pozbyć się wrażenia, że przypomina kogoś z obsady reality show w MTV. Kiedy już usiedli, nerwowo obciągała dół sukienki i zastanawiała się, czy nie za bardzo chciała pokazać, że się postarała, i czy aby nie wypadło to fatalnie.

– Pięknie wyglądasz – stwierdził Scott.

– Głupio się czuję.

Scott otworzył menu, żeby mieć pretekst do zignorowania tej uwagi.

– Na co masz ochotę? – zapytał, nie unosząc wzroku.

Kelnerka podeszła i przyjęła od nich zamówienie na drinki. Chloe udała, że studiuje menu, i założyła za ucho krótki kosmyk blond włosów. Do niedawna nosiła długie i tlenione włosy, ale teraz miała odrosty w naturalnym kolorze.

Kiedy kelnerka odeszła, Scott odłożył menu na stolik.

– Chcesz stąd iść?

– Nie – zaprzeczyła za szybko Chloe.

– Wyglądasz, jakbyś nie chciała tu być. Możemy wyjść, wziąć torbę chipsów, zamówić jedzenie na wynos… Nie musimy jeść tutaj.

– Jest dobrze – warknęła gwałtowniej, niż zamierzała.

Spojrzała w lewo na parę przy sąsiednim stoliku. Kobieta patrzyła na nich, nie próbując ukryć zainteresowania ich rozmową.

– Wezmę sałatkę z buraków – powiedziała Chloe, wybierając pierwsze wegetariańskie danie, jakie zobaczyła.

Scott wrócił do czytania menu. Kiedy kelnerka przyniosła drinki, zamówił jedzenie. Siedzieli w milczeniu, skrępowanie podkreślały okazjonalne uwagi na temat niezwykłego wystroju restauracji, a potem jedzenia.

– Dobre? – zapytał Scott.

Chloe bezwiednie przekładała widelcem sałatkę na talerzu, dopóki jej nie przerwał. Zastanawiała się, co jest z nią nie tak. Jest w pięknej restauracji z uroczym mężczyzną, którego obchodzi to, czy smakuje jej jedzenie. Czy nie tego chciała?

– Super.

– Więc okaż to.

Powiedział to z uśmiechem, ale Chloe spostrzegła, że wygląda na zawiedzionego.

– Chodźmy – zaproponował w końcu, próbując zwrócić uwagę kelnerki. – Poproszę o rachunek.

W pokoju zaczął się usprawiedliwiać.

– To był głupi pomysł. Przepraszam.

Chloe usiadła na brzegu łóżka.

– Nie bądź śmieszny, to nie twoja…

Urwała, świadoma tego, co prawie powiedziała. Jasne, że to nie jego wina. To przez jej głupi brak pewności siebie, niechęć do zbliżenia z kimkolwiek, nieumiejętność pozbycia się wspomnień, nieustanną potrzebę karania się za popełnione w przeszłości błędy.

– Po prostu… no, wiesz… Wspominałaś, że czujesz się winna, że wciąż mieszkasz u Alex, a u mnie zawsze jest Ben, więc… – Scott ukrył twarz w dłoniach i westchnął. – Przepraszam.

– Przestań przepraszać.

Poklepała kołdrę obok siebie i natychmiast uzmysłowiła sobie, że zrobiła tak jak właścicielka wiernego psa, która go przyzywa. Zastanawiała się, czy sytuacja może być jeszcze bardziej niezręczna.

– Wszystko w porządku. Naprawdę.

Usiadł obok niej.

– Po prostu źle to oceniłem. Trochę tego za dużo, prawda?

Chloe przytaknęła.

– Mogę się przebrać?

– Oczywiście. Choć pięknie w tym wyglądasz.

Roześmiała się.

– Nie udawaj. Jestem jak sztuczna opalenizna w Ekipie z Newcastle.

Chciała wstać, ale Scott wziął ją za rękę i przytrzymał.

– Nie przywiozłem cię tu z zamiarem… no, wiesz. Nie o to chodzi.

– Właśnie że o to.

Powiedziała to, zanim zdążyła się zastanowić, jak zostaną przyjęte jej słowa. Scott wyglądał, jakby czymś w niego rzuciła: miał urażoną, stropioną minę, która świadczyła o tym, że nie spodziewał się takiej szczerości.

– Daj spokój, Scott – powiedziała, zdecydowana rozluźnić coraz bardziej napiętą atmosferę. – Kolacja, pokój w hotelu… Chyba nie zaplanowałeś dla nas gry w scrabble?

Wpatrywał się w nią – nie wiedziała, czy z zaskoczeniem, czy z rozczarowaniem.

– Prawdę mówiąc, zapytałem kierowniczki, czy mógłbym pożyczyć planszę do scrabble, ale już ją dała gościom z pokoju numer dwanaście.

Wyraz twarzy Chloe złagodniał i szturchnęła go łokciem w żebra.

– Przepraszam. To miłe, naprawdę. Po prostu… ja chcę, ale…

Odwróciła wzrok, zakłopotana słowami, których nawet nie wymówiła.

– Nie musisz niczego wyjaśniać.

Muszę, pomyślała. Robiła to już kilka razy – do momentu, aż miała dosyć dźwięku własnego głosu – ale bez względu na to, jak często próbowała mu wytłumaczyć, dlaczego fizyczne zbliżenie to taki problem, słowa brzmiały śmiesznie, a jej argumentacja wydawała się coraz bardziej absurdalna.

Scott ścisnął jej dłoń i nachylił się do niej, żeby ją pocałować.

– Kilka ulic stąd jest nadmorski bulwar – powiedział. – Przejdziemy się?

– Bardzo chętnie – odrzekła z uśmiechem.2

Była ciepła, pogodna noc i przyjęcie przeniosło się kilka godzin wcześniej z domu na podwórze za rzędem szeregowców. W powietrzu czuło się elektryzujące podniecenie i ulgę, że sesja się skończyła. Ostatni egzamin był dwa dni wcześniej i wieczorna piątkowa impreza przeciągnęła się do niedzieli. Mieli tylko kilkugodzinną przerwę na sen i uzupełnienie zaopatrzenia, po czym zaczęli od nowa. Głuche dudnienie basów rozbrzmiewało w budynku jak nieregularne bicie serca i otępiało zmysły tych, co zostali w czterech ścianach. Na dworze, wokół plastikowego ogrodowego stolika, trwały pijackie gry, blat był zastawiony butelkami i szklankami. Przyjaciele przekazywali sobie skręty i opowiadali kiepskie dowcipy, a każda rozmowa miała seksualny podtekst.

Pociąg przemknął z hałasem: 23.14 z Cardiff Central do Ystrad Rhonddy, w tym momencie w połowie swojej godzinnej podróży z postojem niedaleko w Pontypridd. Z sypialni na pierwszym piętrze szeregowca w Treforest studenci, którzy tu mieszkali, często obserwowali jego przejazd – czasem w słoneczne popołudnie, czasem w taką noc jak ta, kiedy pomarańczowy blask w oknach pędzących wagonów tworzył niewyraźną plamę światła. Mogli się odciąć od zgiełku na dachu łazienki na parterze. Tam dzielili się tajemnicami i składali sobie obietnice. Byli młodzi – wiedzieli, że upływ czasu sprawi, że ich nie dotrzymają – ale niektóre czynili w dobrej wierze.

Jamie Bateman stał w kuchni i patrzył przez okno na grupę nieznajomych, którzy śmiali się hałaśliwie z czyjejś uwagi. Zastanawiał się, czy ktoś ze współlokatorów w ogóle zna tych ludzi, czy może tamci po prostu usłyszeli trwającą cały weekend imprezę i zwabił ich dostępny alkohol. Jamie ominął innych ludzi w kuchni i podszedł do tylnych drzwi. Zobaczył Leah; siedziała na murku na końcu podwórza z głową opartą o ścianę drewnianej szopy w rogu. Obojętnie obserwowała pijacką grę przy stoliku, chociaż ludzie wokół niej byli coraz bardziej ożywieni. Długie włosy opadały jej na twarz, co potęgowało wrażenie, że jest pijana.

Zastanawiał się, dokąd poszli Keira i Tom. Im dłużej o nich myślał, tym wyraźniej uświadamiał sobie, że nie chce tego wiedzieć.

Jakaś dziewczyna wpadła na niego, przytrzymała się jego łokcia i wychichotała przeprosiny. Przyjrzał się jej: blada twarz, różowe wargi, duże i trochę za szeroko rozstawione oczy. Był ciekaw, co zobaczyła, kiedy na niego spojrzała. Co one wszystkie widzą. Kobiety patrzyły na niego tak, jakby go w ogóle nie było. Wszyscy patrzyli na niego właśnie tak. Przepraszającą minę dziewczyny szybko zastąpiła ciekawość. Dlaczego on się jej przygląda?

Jamie znów zerknął na podwórze, Leah podniosła na niego wzrok. Ciemne włosy opadały na jedną stronę, nogi podciągnęła do piersi, jakby w obronnym geście. Uciekła spojrzeniem w bok i wróciła do obserwacji stolika.

Jamie wszedł z powrotem do domu.

W pokoju od tyłu na pierwszym piętrze Tom i Keira siedzieli na dachu łazienki. Keira była zła, że Tom nigdy nie patrzy na nic z punktu widzenia innych. Na dachu zwykle panowała cisza i spokój, tego wieczoru tylko tu mogli uciec przed ciekawskimi.

– Myślałeś, że ludzie się nie dowiedzą? – warknęła.

Tom zaciągnął się papierosem i wypuścił wolno dym na lekki wieczorny wiatr, który bardziej było czuć tu, na górze, niż na dole na podwórzu.

– Jamie też wie – oznajmiła.

Tom wzniósł oczy do góry.

– Jamie nic nie wie. Zwykle nie wie nawet, jaki jest dzień tygodnia.

Keira westchnęła, rozdrażniona.

– I zabierz mi to sprzed twarzy.

Odepchnęła jego rękę, żeby dym z papierosa zmienił kierunek.

Odwrócił się do niej gwałtownie, zawsze porywczy, a już na pewno po alkoholu.

– Co jest dziś z tobą?

– Jezu. – Keira przerzuciła szczupłe nogi nad parapetem i weszła z powrotem do sypialni. – Po prostu myślałam, że jesteś inny, to wszystko.

– Dlaczego?

Tom poszedł za nią schylony, żeby jego wysoka postać zmieściła się w oknie.

– Co?

– Dlaczego myślałaś, że jestem inny? Inny niż kto? – zapytał z ironicznym uśmieszkiem, który miał sprowokować reakcję.

Boże, ale on jest wkurzający. Przez jakiś czas myślała, że go polubi – podobał jej się coraz bardziej w ciągu ostatniego półtora roku – ale kiedy zachowywał się tak jak teraz, kiedy był uparty jak osioł, czuła wobec niego tylko pogardę.

– Po prostu myślałam, że jesteś inteligentniejszy, to wszystko. Najwyraźniej się myliłam.

– Złapali mnie kiedyś? Nie.

– To fart, Tom, nie spryt. Szczęście kiedyś przestanie ci dopisywać, to tylko kwestia czasu. Zwłaszcza jak ludzie zaczną gadać.

Oparł się o ścianę i pociągnął łyk piwa z butelki.

– W weekend jadę do domu. Do września ludzie znajdą sobie inny obiekt plotek.

Keira westchnęła i usiadła na łóżku. Odgarnęła z twarzy ciemne włosy i popatrzyła na niego uważnie. Stał niedbale, jakby wszystko było w porządku. Pomyślała, że chyba go nienawidzi. Nie przypominała sobie, żeby kiedykolwiek kogoś nienawidziła – złość czy zawziętość nie leżały w jej naturze. Ale Tom potrafił wnerwiać.

A zresztą niedawne wydarzenia wszystko zmieniły.

– Nawet nie rozumiem, po co to robisz.

Znów uśmiechnął się ironicznie i jego mina rozwścieczyła Keirę.

– I nie zrozumiesz – powiedział. – Rozejrzyj się wokół siebie. – Uniósł rękę z butelką piwa i zatoczył nią szeroki łuk. – Spójrz na swoje życie.

– Nie wiem, o co ci chodzi – broniła się.

– Jasne, że nie wiesz – zadrwił i wypił następny łyk piwa. – To wszystko… jest dla ciebie normalne.

Pijackie gadanie, pomyślała Keira. Widziała już Toma zachowującego się po świńsku, sarkastycznie, arogancko i zarozumiale. Ale jeszcze nigdy nie był tak okrutny jak teraz. Specjalnie to robi? Jeśli tak, rani ją to bardziej, niż się spodziewała.

– Cokolwiek o mnie myślisz, nie masz prawa robić tego, co robisz. Pomyślałeś, jak to może wpływać na innych?

W jasnoszarych oczach Toma pojawił się tępy wyraz.

– Jesteś świętoszką, wiesz o tym, Keira? Musi być kurewsko zajebiście żyć w twoim świecie małej księżniczki.

– O, wielkie słowa, dobra robota – odgryzła się.

Odskoczyła na łóżku, kiedy rzucił butelką. Szkło rozprysło się na drobne kawałki, tanie piwo ochlapało ścianę.

– Właśnie o tym gównie mówię. Uważasz się, kurwa, za lepszą od wszystkich.

Podszedł i machnął jej ręką przed twarzą, żeby pokazać, o co mu chodzi.

Keira po raz pierwszy przestraszyła się go. Dowiedziała się o nim rzeczy, w które nigdy by nie uwierzyła. Nie chciała mieszkać z kimś takim. Do czego jeszcze jest zdolny?

– Mam dosyć wiecznego robienia ze mnie ciemnego typa – prychnął wściekle. – Jak chcesz wiedzieć, co naprawdę jest grane, zapytaj swojej kumpelki na dole.

Keira zmarszczyła czoło.

– Co to ma znaczyć?

Pokręcił głową.

– Przejrzyj na oczy, Keira. Życie to nie kreskówka Disneya. A przy okazji, wszyscy uważają tak samo jak ja. Jesteś małą, rozpieszczoną, bogatą suką.

Cofnął się i wypadł z pokoju. Keira wstała z łóżka i spojrzała na ochlapaną ścianę. Plama zaczynała już wysychać, spływające krople piwa wyglądały jak duże łzy. Mieli wrócić do tego domu we wrześniu, po letnich wakacjach, żeby zaliczyć ostatni rok studiów. Na początku było dobrze.

Zanim się lepiej nie poznaliśmy, pomyślała.

Zastanawiała się nad tym, co powiedział. Naprawdę tak o niej myśli? Wszyscy tak o niej myślą?

Otworzyła szeroko okno, usiadła na dachu łazienki, ich prowizorycznym balkonie, i sięgnęła po drinka, którego tam zostawiła. Zerknęła w dół na wąski pas podwórza. Dochodziły stamtąd głosy i śmiechy, ale czuła się, jakby była o wiele dalej niż dwie kondygnacje od ludzi w dole. To już nie było jej miejsce.

Wolałaby nie wiedzieć pewnych rzeczy. Podpisała już umowę najmu na następny rok, ale musi być jakiś sposób, żeby ją rozwiązać. Nie mogła tu teraz wrócić, sytuacja stała się zbyt skomplikowana.

Poczuła łzy w kącikach oczu. Pomyślała o swoich rodzicach. O swojej siostrze. Chciała pojechać do domu.

Usłyszała za sobą skrzypienie drzwi sypialni. Westchnęła i otarła oczy wierzchem dłoni, żeby ukryć łzy. Nie chciała się kłócić. Tom powiedział wszystko, co było do powiedzenia, nie musiała słyszeć więcej. Tak ją zdenerwował, że nie chciała nawet na niego patrzeć.

Ciekawe, czy mówił prawdę, czy rzeczywiście tak ją widzą wszyscy. Wiedziała, że jest szczęściarą, ale nigdy się tym nie chwaliła. A jeśli nawet, to niechcący. Nigdy się też nie wywyższała, uważała ich za swoich przyjaciół. Jeżeli wywoływała wrażenie, że jest lepsza, to nieświadomie.

Wyczuła go za sobą, a potem wszystko stało się bardzo szybko. Ręka na moment dotknęła jej pleców, zanim mocne pchnięcie zrzuciło ją z dachu. Próbowała przerwać spadanie, obracała się rozpaczliwie, ale nie miała się czego złapać, nie było niczego, co mogłoby ją zatrzymać.

Jej samotny krzyk przeszył nocne powietrze.3

Telefon obudził inspektor Alex King dwadzieścia po drugiej nad ranem. Mundurowi zostali wezwani do domu w Treforest, gdzie młoda kobieta spadła z dachu. Kiedy Alex tam przyjechała, na ulicy panowała upiorna cisza. Większość imprezowiczów odesłano już do domów, choć wyglądało na to, że opróżnianie miejsca zdarzenia przeprowadzono dość chaotycznie. Niektórzy uciekli, inni zostali, żeby się pogapić. Takie wypadki zwykle przyciągają tłumy ciekawskich. Ludzie tęsknili za widokiem nieszczęścia, bo urozmaicał ich bezbarwne życie. Przypominał im, że bez względu na to, jak frustrująca jest ich egzystencja, jakiegoś biedaka spotkało coś znacznie gorszego.

Według tego, co Alex usłyszała przez telefon, w domu na Railway Terrace wybuchła panika. Wielu uczestników balangi dało nogę, gdy tylko się zorientowali, co się stało. Inni zebrali się wokół ofiary i dyskutowali, co zrobić. Sąsiadów w przyległych szeregowcach obudziły krzyki świadków.

– Ile osób tu było? – zapytała Alex pierwszego z dwóch mundurowych. Wyglądał tak młodo, jakby dopiero skończył szkołę. Jego zmieszana mina wystarczyła jej za odpowiedź.

– Dokładnie nie wiemy.

– Dlaczego?

Policjant wzruszył ramionami, co zirytowało Alex bardziej niż jakiekolwiek słowa.

– Dom był pełny.

Ratownicy medyczni oznajmili, że Keira North zginęła na miejscu. Jej współlokatorzy – dziewczyna i dwóch chłopaków – siedzieli milcząco na kanapie w salonie, jedno obok drugiego. Przechodząc obok, Alex zerknęła do pokoju i wokół trójki studentów zobaczyła bałagan. Plama z niebieskiego, prawie fluorescencyjnego napoju na beżowej kanapie. Puste butelki i brudne szkło na lichym stoliku do kawy do samodzielnego montażu, pośrodku pokoju. Na imprezie najwyraźniej dużo się działo już na długo przed jej tragicznym zakończeniem.

Dziewczyna płakała, zdradzały to ślady rozmazanego makijażu na policzku i wypieki. Siedziała najbliżej drzwi, odwrócona niewygodnie od dwóch chłopaków, jakby próbowała się od nich odciąć i udawać, że ich nie ma.

– Jak się czują? – zapytała Alex policjanta, wskazując głową salon.

– Nieźle. Kiedy przyjechaliśmy, dziewczyna była pijana, ale wypadek chyba ją otrzeźwił.

Alex poszła za młodym mundurowym do kuchni. Otwarte drzwi prowadziły do małego niby-ogrodu w kształcie litery L. Podobnie jak w domu, panował tu bałagan. Potłuczone szkło walało się na płytach patia, pety pokrywały każdą dostępną powierzchnię. Na ogrodowym stoliku pozostały dowody używania narkotyków.

Alex wyszła na podwórze. Mimo późnej godziny na dworze wciąż było ciepło. Drugi z policjantów czekał tam na nią.

– Technicy dochodzeniowi są w drodze – powiedziała.

Przyjrzała się leżącemu ciału. Dziewczyna miała odrzuconą do tyłu głowę i otwarte oczy. Patrzyła niewidzącym wzrokiem na buty Alex, z jej źrenic uszło życie. Była w czarnych legginsach i kraciastej koszuli z krótkimi rękawami, która podwinęła się podczas upadku. Długie włosy splątały się na twarzy i plecach.

– Dlaczego to wszystko tak długo trwało, do cholery? – zapytała niecierpliwie Alex. – Wezwanie było tuż przed północą. Prawie dwie i pół godziny temu.

Nie musiała mówić nic więcej, niewypowiedziane oskarżenie wisiało w powietrzu. Z rękami na wąskich biodrach świdrowała wzrokiem to jednego, to drugiego mężczyznę i czekała na jakąś ich reakcję.

Drugi funkcjonariusz zerknął niespokojnie na pierwszego.

– Zastaliśmy tu chaos. Dom był pełen ludzi. Staraliśmy się ich usunąć najszybciej, jak mogliśmy.

– Usunąć? Kogo… świadków? – Alex pokręciła głową i ugryzła się w język, zostawiając ochrzan na później. – Pokażcie mi pokój.

Ona i pierwszy mundurowy wrócili do domu. Zaprowadził ją na górę do sypialni Keiry. W pokoju panował porządek, wszystko na swoim miejscu. Podręczniki do historii wypełniały półki nad zamkniętym laptopem na biurku. Z boku stała toaletka z równymi rzędami kosmetyków pod lustrem. Łóżko było pościelone, choć wgniecenia w kołdrze sugerowały, że niedawno siedziało na niej kilka osób.

Nad łóżkiem wisiał fotokolaż, zdjęcia chroniły przezroczyste foliowe koszulki. Alex podeszła do wezgłowia i przyjrzała się im uważnie. Wiele fotografii zrobiono w tym domu i natychmiast rozpoznała twarze, które widziała na dole w salonie. Była też rodzina, przyjaciele szkolni, zbiór wspomnień młodej osoby.

O wypadek nietrudno, pomyślała Alex. Źle się stąpnie, coś lub ktoś odwróci uwagę, łatwo jest dać się zaskoczyć i potem ponosi się konsekwencję chwili nieostrożności.

– Ktoś wie, co tu się stało? – zapytała.

Potłuczone szkło na dywanie pod oknem wskazywało, że coś się wydarzyło w tym pokoju, zanim Keira North spadła i poniosła śmierć. Ktoś rzucił butelką piwa w ścianę, rozprysk spłynął strużkami. Alex podeszła do okna. Czuła na sobie wzrok młodego mundurowego, śledził każdy jej ruch. Sądząc po wcześniejszej wymianie spojrzeń między nim i jego kolegą, obaj wiedzieli, że są winni mnóstwa zaniedbań.

– Nie jesteśmy pewni. Tych troje na dole mówi, że nic nie wiedzą.

Alex odwróciła się gwałtownie.

– Weszliście tutaj? Kiedy?

Mundurowy zawahał się.

– Po jakim czasie? – powtórzyła.

Policjant spojrzał na otwarte okno za nią.

– Po dziesięciu minutach – wymamrotał. – Może po piętnastu.

Mina wyrażała to, co Alex o tym myśli. Dziesięć minut wystarcza aż nadto, by zanieczyścić lub zmienić wygląd miejsca zdarzenia. Co ci dwaj robili przez ten czas, poza przepędzaniem ewentualnych świadków? Zacisnęła wargi. Później się nimi zajmie.

Odwróciła się do okna. Było dużą pojedynczą taflą szkła i otwierało się do wewnątrz. Umożliwiało wyjście z pokoju na dach, który studenci najwyraźniej wykorzystywali jako prowizoryczny balkon, co w oczywisty sposób naruszało zasady bezpieczeństwa. Tragiczne, że musiało dojść do śmierci młodej kobiety, żeby właściciel domu coś z tym zrobił. Prawdopodobnie zostanie oskarżony.

Uważając, żeby nie dotknąć okna, Alex wychyliła się na dwór, żeby ocenić wysokość. Powietrze było takie, jakby wyszła w letni wieczór z samolotu gdzieś nad Morzem Śródziemnym. Spokój na zewnątrz stanowił ostry kontrast z chaosem, jaki rozpętał się tu kilka godzin wcześniej. Okrucieństwo czasu, pomyślała. Kula ziemska obraca się nadal, zegar nadal tyka. Czas nie zatrzymuje się z powodu czyjejś tragedii. Jutro świat będzie funkcjonował tak, jakby Keira North nigdy nie istniała.

Betonowa półka biegła wzdłuż całej szerokości sypialni. Miała jakieś dwa i trzy czwarte metra długości i niecałe pół metra szerokości. Prowadziła na pochyły dach łazienki na parterze. Keira podobno spadła z tej półki. Co tam robiła? Miejsce nie wyglądało na niebezpieczne, choć Alex wyobrażała sobie, że po alkoholu dziewczyna zapomniała o ostrożności. Półka była za wąska, żeby na niej swobodnie stać, nie przejmując się wysokością; co najwyżej mogła służyć za stopień między parapetem okiennym a dachem łazienki. Uczestnicy przyjęcia widzieli podobno, jak Keira siedziała wcześniej na półce. Jeśli tak, to dlaczego spadła? Stracić równowagę po pijanemu na stojąco to jedno, utrata równowagi na siedząco wydawała się dużo mniej prawdopodobna, zwłaszcza jeśli się weźmie pod uwagę pozycję, w jakiej dziewczyna wylądowała na ziemi.

Alex cofnęła się od okna.

– Ktoś z nią był, kiedy spadła?

– Jej współlokatorzy mówią, że nie.

– Tamtych troje na dole?

Młody mundurowy przytaknął. Usłyszeli hałas przy drzwiach frontowych.

– Technicy dochodzeniowi – stwierdziła Alex.

Skinęła głową do policjanta i wyszła z powrotem na podest. Po drodze na dół usłyszała, jak współlokatorzy rozmawiają w salonie, ale ze szczytu schodów nie mogła rozróżnić szeptanych słów. Gdy była niżej, stopnie zatrzeszczały i rozmowa nagle ucichła.

Zatrzymała się przy salonie.

– Złożyliście zeznania? – zapytała.

Cała trójka przytaknęła jednocześnie, jakby to przećwiczyła.

Na podwórzu technik dochodzeniowa kucała przy ciele Keiry North i szukała na ziemi wskazówek.

– Skręciła kark? – spytała Alex, kiedy kobieta podniosła wzrok, żeby się z nią przywitać.

Kobieta przytaknęła.

– Najprawdopodobniej. – Wskazała dach łazienki. – Wygląda na to, że uderzyła w ten dach, zanim spadła. To musiał być straszny widok dla świadków.

Dużo straszniejszy dla biednej dziewczyny, która teraz tu leży, pomyślała Alex.

Zerknęła na podwórze i pomyślała o sypialni na górze. Minęły prawie trzy godziny, zanim dom uznano za miejsce przestępstwa. Ewentualnym świadkom pozwolono odejść. Jeśli się okaże, że nie był to nieszczęśliwy wypadek, ile kluczowych dowodów stracono przez ten czas? Znów spojrzała na leżacą na ziemi dziewczynę, na techników dochodzeniowych i starała się nie myśleć o tym, że to wszystko za mało, za późno.4

Chloe i Alex poszły do pokoju przesłuchań numer dwa, gdzie siedział i czekał Tom Stoddard, jeden ze współlokatorów Keiry North. Alex wyglądała na zmęczoną, miała podkrążone oczy. Spróbowała zakryć ziewnięcie wierzchem dłoni, ale jej się nie udało.

– Przepraszam, że nie było mnie w nocy – powiedziała Chloe, widząc, że jej koleżanka usiłuje sprawiać wrażenie bardziej skoncentrowanej, niż jest. – Pojechałabym z tobą na to wezwanie.

Mieszkała u Alex od kilku miesięcy i obawiała się, że nadużywa jej gościnności, choć Alex nie dawała jej tego odczuć. Chloe uważała, że wspólny dom i praca nie zawsze są dobrym pomysłem. Lubiła ich przyjaźń. Nie chciała, żeby Alex przestało to odpowiadać, dlatego że ma już dosyć jej zużytych płatków kosmetycznych na parapecie okna w łazience.

– Nie musiałaś nocować w domu – odrzekła Alex. – A w ogóle, jak było?

– Dobrze.

– Tylko tyle mi powiesz?

Chloe uśmiechnęła się.

– Tak.

Alex wzniosła oczy do góry. Chloe dobrze wiedziała, co chce usłyszeć, i zamierzała zdać jej relację później – choć niewiele było do opowiadania – kiedy wrócą do domu. Chloe zbyt długo odmawiała sobie prawa do szczęścia, Alex stale jej o tym przypominała. Nadszedł czas, żeby to zmienić.

Alex pchnęła drzwi do pokoju przesłuchań i przytrzymała je, żeby Chloe mogła wejść pierwsza. Młody człowiek, który siedział tyłem do nich, wstał szybko, kiedy usłyszał, jak wchodzą. Ten nagły ruch nie pasował do leniwej miny. Popatrzył na nie obojętnie, szkliste oczy zdradzały, że jest na kacu.

Zgodnie z tym, co już ustalono, Tom Stoddard miał lat dwadzieścia i pochodził z Leeds. Studiował architekturę na Uniwersytecie Południowej Walii i twierdził, że znał Keirę North prawie od początku poprzedniego roku akademickiego.

– Może pan usiąść, panie Stoddard.

Młody człowiek osunął się z powrotem na krzesło z wyraźną pretensją, że musi tu być. Nie zachowywał się jak ktoś, kogo współlokatorka zginęła ostatniej nocy.

Alex wcisnęła przycisk na magnetofonie z boku biurka pod ścianą. Chłopak przyjrzał się sceptycznie urządzeniu, jakby się spodziewał, że się samoczynnie zapali.

– Przesłuchanie Toma Stoddarda rozpoczęte o jedenastej zero trzy w poniedziałek dwunastego czerwca. Obecne są śledcze: inspektor Alex King i posterunkowa Chloe Lane.

– Jestem aresztowany? – zapytał Tom ze wzrokiem nadal utkwionym w magnetofonie.

– Nie. Nagrywany każde przesłuchanie na wypadek, gdybyśmy musieli wrócić do jakiegoś szczegółu. Jak długo znał pan Keirę North, panie Stoddard?

Tom w końcu spojrzał na Alex. Miał jasnoszare oczy, przygaszone przez alkohol, który jeszcze z niego nie wyparował. Także jego ruchy były spowolnione z powodu picia przez cały weekend.

– Poznaliśmy się niemal na samym początku pierwszego roku, czyli chyba w październiku niecałe dwa lata temu.

– Jak pan ją poznał?

– Któregoś wieczoru na mieście z przyjaciółmi. Była z Leah, tak poznałem je obie.

– Z Leah Cross? Pańską drugą współlokatorką?

Tom skinął głową. Przypomniał sobie o nagraniu i powiedział:

– Tak.

– Dobrze się dogadywaliście, zaprzyjaźniliście się i postanowiliście zamieszkać wspólnie na drugim roku.

– Zgadza się.

– Jak wam się układało? – zapytała Chloe.

– Dobrze.

– A Jamie? Jego też już pan znał?

Tom pokręcił głową.

– On pracuje w firmie ubezpieczeniowej.

– Czy kiedykolwiek łączyło pana z Keirą North coś poza przyjaźnią?

– Nie.

Alex zerknęła na Chloe. Odpowiedział za szybko, jakby spodziewał się tego pytania. Jeśli z Keirą łączyła go nie tylko przyjaźń, to czemu kłamie? Gdy ktoś nie ma nic do ukrycia, powinien mówić prawdę o swoim związku.

– Chce pan nam coś powiedzieć o ostatniej nocy? – spytała Chloe.

Chłopak wyraźnie nie był tak spokojny, jakiego udawał. Mimo niedbałej pozy – opuszczonych ramion i rąk zwisających wzdłuż boków jak u małpy – jego mina zdradzała niepewność.

– Ktoś obecny na przyjęciu twierdzi, że widział, jak wchodził pan do pokoju Keiry około wpół do dwunastej w nocy, jakieś dwadzieścia minut przed jej upadkiem z dachu – powiedziała Alex. – Czy ta osoba się myli?

Tom splótł ręce na piersi jak zaporę przeciwko dwóm siedzącym na wprost niego kobietom.

– Nie. Wszedłem tam.

– Czy czas podany przez tę osobę się zgadza?

Wzruszył ramionami.

– Nie wiem. Chyba tak. Na imprezach traci się poczucie czasu.

Alex usiadła w takiej samej pozie jak on, co wyraźnie wytrąciło go z równowagi.

– Słyszano kłótnię w sypialni. O co kłócił pan się z Keirą?

Pochylił się do przodu i oparł ręce na biurku.

– Kto to jest? – zapytał. – Ta osoba – dodał, powtarzając za Alex.

Alex po swojemu wydęła wargi. Stwierdziła, że nie lubi tego chłopaka: zbyt pewny siebie, zbyt arogancki, skory do wykrętów. Jedna z jego współlokatorek zginęła, a on zachowywał się tak, jakby po prostu wyskoczyła na chwilę i wróci później, jak zwykle. Obchodziło go tylko to, że ten zgon to dla niego niedogodność.

– Ostatniej nocy mieliście w domu pełno ludzi. Można śmiało przyjąć, że więcej niż jedna osoba widziała, jak wchodził pan lub wychodził z pokoju Keiry. Więc spróbujmy jeszcze raz. O co się kłóciliście?

– Keira spadła z dachu – stwierdził Tom. – To był wypadek, prawda? Dlaczego zadajecie mi te pytania?

– Musimy porozmawiać ze wszystkimi uczestnikami nocnej imprezy, żeby mieć pełny obraz zdarzeń, które doprowadziły do śmierci Keiry. O co się z nią pan kłócił?

– Byłem na dole, kiedy spadła – odparł, ignorując pytanie Alex. – W kuchni. Są ludzie, którzy to potwierdzą. Nie widziałem, jak spadała. Nie wiem, jak to się stało.

– Dziękuję – odparła Alex – ale nie pytałam o to.

Chłopak zerknął na Chloe, zanim znów spojrzał na Alex. Jeśli liczył na to, że ona doda mu otuchy, pomyślała Alex, to źle trafił. Chloe wyjątkowo nie lubiła kłamców.

– Niech pani posłucha – powiedział w końcu Tom. – Keira była trochę spięta, prawda? Niezadowolona, że tylu ludzi przewaliło się przez ten weekend, i świrowała z powodu bałaganu. To była tylko głupia sprzeczka, nic więcej. Pijackie gadanie.

Alex skinęła głową.

– Pijackie gadanie. Pana czy jej?

Tom wzruszył ramionami.

– Obojga.

Alex oparła się wygodnie i utkwiła w nim wzrok na tak długo, że wyraźnie poczuł się nieswojo.

– Jeśli przyjdzie panu na myśl coś jeszcze, panie Stoddard, proszę dać nam znać. Przypuszczam, że wybiera się pan do domu na lato?

– Owszem. Za parę dni.

Chłopak wstał, uznał, że może już iść. Alex znów pomyślała, że jest w nim coś aroganckiego, zbytnia pewność siebie, mimo wyraźnej nerwowości podczas przesłuchania.

Czy ten mężczyzna – właściwie jeszcze chłopak – zabił swoją współlokatorkę? A jeśli tak, to dlaczego?5

Leah słyszała głosy w gabinecie Leightona, czekała więc na zewnątrz. Zdołała się powstrzymać od spacerowania po korytarzu. Nie spała nawet minuty. Spędzili pół nocy w poczekalni komendy policji, a drugie pół na kanapach w domach przyjaciół. Wciąż na nowo przeżywała śmierć Keiry, rozdzierający krzyk ciągle dźwięczał w jej uszach jak powtarzający się koszmarny sen. Była świadkiem jej upadku i nie mogła wymazać tego widoku z pamięci. Keira odbiła się od dachu łazienki jak szmaciana lalka, zanim jej ciało wylądowało na podwórzu z głuchym odgłosem, który zdawał się rozbrzmiewać echem wśród nocy.

Kiedy zamykała oczy, widziała przyjaciółkę leżącą bez życia na płytach patia. Zastanawiała się, czy ten obraz kiedykolwiek zniknie.

Na wydziale panowała cisza. Egzaminy się skończyły i większość studentów myślała teraz o wyjeździe do domu, niektórzy już to zrobili. Leah kilka miesięcy temu postanowiła, że zostanie tutaj. W południowej Walii mogła spędzać czas produktywnie, zamiast lenić się w Devon – a wyjazd do domu i tak nigdy naprawdę nie wchodził w rachubę.

Ale teraz, po śmierci Keiry zastanawiała się, czy nie byłoby lepiej wynieść się stąd na trochę. Dom będzie pełen wspomnień o jej przyjaciółce, w każdym pokoju zostały echa jej głosu i śmiechu. Już ją to prześladowało. Nie wiedziała, czy da radę zostać tu sama.

Drzwi gabinetu otworzyły się gwałtownie i wyrwały Leah z zamyślenia. Jeden z opiekunów naukowych, który uczył ją na kursie współczesnej beletrystyki europejskiej, wyszedł z pokoju i spojrzał na nią przelotnie.

– Cześć – powiedziała.

Mężczyzna tylko skinął głową.

Leighton siedział za swoim biurkiem z niedojedzoną kanapką i kubkiem herbaty przed sobą. Podniósł na nią wzrok, a jego mina wyrażała, co myśli o tym, że znowu widzi ją w swoim gabinecie. Najwyraźniej uważał, że koniec egzaminów oznacza również koniec jej sprawy.

Westchnął.

– Chciałbym tę papierkową robotę skończyć przed Gwiazdką.

Odłożył długopis na biurko i popatrzył pytająco.

Leah zawahała się.

– Przepraszam… mam wyjść?

– Nie, w porządku. – Odepchnął krzesło od biurka. Nie wyglądało na to, że wszystko jest w porządku. – O co chodzi?

Leah skrzywiła się. Nie lubiła go takiego – zimnego, nieprzyjaznego, chociaż właśnie taki przeważnie był. A jednak im bardziej stawał się oschły, tym bardziej chciała się do niego zbliżyć. Traktował w ten sposób wszystkich swoich studentów i czasem zastanawiała się, co on tu w ogóle robi. Wydawał się nie lubić ani nauczania, ani studentów – przynajmniej większości z nich. Pomyślała, że może jest rozgoryczony. Nie po raz pierwszy zauważyła tytuły książek na półkach w jego gabinecie. Literatura klasyczna, której zapewne musiał uczyć przez całe lata na różnych kursach. Rozprawy naukowe o autorach, których najbardziej lubił. A wśród nich – niewidoczne, jeśli się ich nie szukało – jego własne powieści, których prawie nikt nie kupował, co musiało być frustrujące dla pewnego swych zdolności twórczych pisarza.

– Przypuszczam, że słyszałeś o ostatniej nocy. Chyba wszyscy już wiedzą.

Leighton odsunął kanapkę na bok i przeczesał ręką ciemne włosy.

– Owszem, złe wieści szybko się rozchodzą. To straszne. Wiadomo już, co się stało?

Leah usiadła na krześle naprzeciwko. Gdyby czekała na zaproszenie, stałaby tu całe popołudnie. Przyjrzała się uważnie jego twarzy w poszukiwaniu oznak łagodności pod surową miną. Wiedziała, że tam są.

– Ja wiem – odparła. – Widziałam, jak spadła.

Ani przez moment nie zakładała, że Leightona to zainteresuje, ale nie miała z kim o tym porozmawiać. Jamie poszedł do pracy po przesłuchaniu, a Toma wezwano do komendy później tego ranka. Zresztą i tak nie miała ochoty z nimi rozmawiać. Już przed śmiercią Keiry atmosfera w domu była chłodna, teraz stała się lodowata.

Leah miała się stawić w komendzie za godzinę. Choć wszyscy złożyli w nocy zeznania, to przedtem pili, policja więc wezwała ich ponownie, tym razem trzeźwych. Leah wiedziała, że znów ich przesłuchają. Domyślała się, że w tych okolicznościach taka jest procedura.

Ale jakie to okoliczności? Keira spadła, no nie?

– To musiało być przerażające.

Nie cierpiała jego nieszczerości. Wkurzała ją. Piekła w żołądku jak kwas. Miał ją gdzieś. Miał gdzieś ich wszystkich. Nie obchodziła go wcześniej, dlaczego więc miałaby obchodzić go teraz?

– Było. Nie spałam całą noc… Nie mogę wyrzucić tego z głowy. Słyszałeś, jak ludzie mówią, że coś się działo w zwolnionym tempie, jak w filmie, albo było pozacielesnym doświadczeniem? Właśnie tak to wyglądało. Widziałam, jak spada i nie mogłam nic zrobić, żeby to powstrzymać. Czułam się bezradna – urwała. – Czułeś się tak kiedyś?

Leighton zmrużył oczy. Było oczywiste, że jej nie współczuje. Chciał tylko, żeby wyszła z gabinetu. Tacy mężczyźni jak on brali, co chcieli i kiedy chcieli, i nie mogli zrozumieć, dlaczego powinni być odpowiedzialni za swoje decyzje i czyny.

Chciała, żeby ją przytulił, ale wiedziała, że mają to już za sobą.

– Semestr się skończył – powiedział, jakby potrzebowała przypomnienia. – Nie powinno cię tu być.

Oparła się na biurku i poruszyła jego papiery.

– Tak? – zapytała, nie mogąc ukryć rozczarowania w głosie. – A co mam robić przez całe lato? Czekać, aż do mnie zadzwonisz?

Zdjęcie żony Leightona i jego dwóch córek, które stało na rogu biurka, przesunęło się razem z papierami i odwróciło do Leah, jakby z niej drwiło.

Widziała już to zdjęcie. Żona, atrakcyjna blondynka, i ich córki, Isobel i Olivia, młodsze wcielenia matki, obie jak z obrazka. Leah się zastanawiała, jak on może trzymać tutaj to zdjęcie – mieć co dzień przed sobą ich piękne twarze, skoro wie, że je zdradza.

– Tak chyba będzie najlepiej, nie uważasz?

Uznała to pytanie za retoryczne, ale nie zamierzała się na to zgadzać.

– Więc wszystko ma być na twoich warunkach?

– Leah, te budynki są w lecie jak wymarłe miasto. A ty stale się tu pokazujesz, ludzie zaczną coś podejrzewać. Chcesz tego?

Przygryzła wargę. Nie przejmowała się zbytnio tym, że ludzie dowiedzą się prawdy. To on miał rodzinę. To on musiał co wieczór wracać do żony i kłaść się z nią do łóżka ze świadomością, że ją okłamuje. To on ryzykował, nie ona. Często o tym myślała i uznała, że nie ma nic do stracenia.

– Nie – zaprzeczyła. – Nie tego.

Wstała z krzesła i ostentacyjnie odwróciła zdjęcie z powrotem tak, jak stało. Leighton przyglądał się, jak to robi. Mógłby mieć choć tyle przyzwoitości, żeby udać, że jest zawstydzony, zakłopotany, ale nie – był na to zbyt pewny siebie.

– Więc odezwiesz się do mnie?

Leighton przytaknął. Ktoś zapukał do drzwi. Osoba po drugiej stronie nie zaczekała na zaproszenie, tylko wparowała do pokoju i o mało nie wpadła na Leah.

Anna Stapleton, pisarka i opiekunka naukowa, była ubrana w swoim udającym boho stylu – miała na sobie kwiecistą spódnicę do ziemi i więcej taniej biżuterii niż w katalogu sklepów Argos. Zapach jej perfum dusił każdego, kto miał pecha podejść do niej zbyt blisko.

– O, przepraszam, nie wiedziałam, że masz towarzystwo.

– Leah właśnie wychodzi.

Anna uśmiechnęła się do niej. Leah odwzajemniła uśmiech.

– W takim razie zostawiam was – powiedziała niechętnie.

Wyszła z gabinetu i zamknęła drzwi za sobą. Poczekała chwilę na korytarzu i przemyślała sobie otrzymaną obietnicę. Wiedziała, że Leighton naprawdę się z nią skontaktuje.

Jak zawsze.

Koniec wersji demonstracyjnej.