Flirt roku - ebook

Rozdział 1

– JESTEŚ TIA CRUZ, NO NIE?

Zerknęłam na faceta, który usiadł koło mnie i półgłosem powiedział te słowa wprost do mojego ucha z jakimś dziwnym akcentem. Znajdowaliśmy się na ganku z tyłu domu. Światła były zgaszone, mimo że siedział tam spory tłumek. Przez szklany dach widać było jasne, letnie niebo z księżycem w pełni, poza tym przyświecał nam odległy blask neonów jaśniejących nad turystycznymi plażami rozciągającymi się kilka mil na południe.

W takim rozproszonym świetle każdy wygląda dużo lepiej, nie widać trądziku, a potargane kudły przeistaczają się w romantyczną burzę włosów. Poza tym nie ukrywam, że akurat w tamtym momencie spoglądałam na świat nie tyle przez różowe, co przez piwne okulary. Normalne, że kiedy przejdę do drugiego browarku, faceci stają się zdecydowanie atrakcyjniejsi. A tamten był najprzystojniejszy ze wszystkich, których widziałam przez całe lato. Po pierwsze, był sporo ode mnie wyższy – a o to nie tak znowu łatwo – po drugie, miał długie, ciemne włosy sięgające aż do kołnierza T-shirtu, prosty nos i kąciki ust drgające w półuśmiechu. Rzecz jasna nie dałam się na to nabrać. Pomyślałam, że prawdopodobnie na trzeźwo i w świetle dnia zaklasyfikowałby się gdzieś w okolicy tych osiemdziesięciolatków wylegujących się na plaży w Speedos.

Mimo to pociągała mnie w nim pewna rzecz, a mianowicie diamentowy kolczyk w uchu. Któż może wiedzieć, co chciał wyrazić przez tego rodzaju ekstrawagancję? Na swoje nieszczęście miałam w tym momencie ogromną ochotę na jakiegoś niegrzecznego chłopaka, a ten kolczyk połyskiwał w blasku księżyca i mrugał do mnie niczym latarnia morska pod czarną flagą z napisem: „Szukasz pirata? Właśnie go znalazłaś!”.

Odpowiedziałam więc

– Mogę być Tią.

Co oznaczało: „Dla ciebie mogę być Tią lub kimkolwiek innym, jak sobie życzysz”.

– A kto pyta?

– Will Matthews. Jestem tu nowy, dopiero co się wprowadziłem.

Siedzieliśmy zbyt blisko, żeby normalnie podać sobie ręce, on jednak przycisnął łokieć do boku, żebym mogła uścisnąć jego dłoń.

– Poważnie? – zawołałam, gdy nasze palce się dotknęły.

Nasze miasteczko znajduje się w zapomnianym przez wszystkich północno-zachodnim kącie Pinellas County, na samym skraju obszaru metropolitalnego Tampa Bay. Z przewodników można się dowiedzieć, że jest ono prawdziwym klejnotem, a to ze względu na zachowaną w dobrym stanie starą część mieściny, przystań i czyste plaże, jednak – jak to bywa z klejnotami – najczęściej są one ukryte i mało kto je odnajduje. Owszem, niekiedy pojawiają się tu turyści. Od czasu do czasu wprowadza się też ktoś nowy. Tyle że najczęściej jest to właśnie ktoś w podeszłym wieku, kto głównie wyleguje się na hamaku. Z kolei ludzie obsługujący przybywających w nasze strony na zimę emerytów poszukujących ciepła (oraz innych, nielicznych jednak turystów) mieszkają w miasteczku od niepamiętnych czasów. Mój przyjaciel, Sawyer, przybył co prawda zaledwie kilka lat wcześniej, ale jego ojciec jest stąd, tu się urodził i wychował. Ponieważ do szkoły rzadko przychodzi ktoś nowy, od razu pomyślałam sobie – dziewczyny będą szaleć za tym facetem. Cóż, świeże mięsko!

Will wskazał kciukiem za siebie, w stronę domu.

– Przedstawiłem się już twoim przyjaciółkom, tym, które siedzą w środku. Od nich się dowiedziałem, że zastanę cię tutaj, przy piwie.

– Moje przyjaciółki cechuje wyjątkowo wyrafinowane poczucie humoru.

Moje najlepsze przyjaciółki, czyli Harper i Kaye, nie piją alkoholu, ale mnie to nie przeszkadza. Ja, owszem, piję, tyle że one mają coś przeciwko temu. Jednak wraz z upływem lat rozsądne argumenty Harper i histeryczne błagania Kaye przerodziły się w lekko nadopiekuńcze zatroskanie okraszone kąśliwymi przytykami.

Tym razem ich błyskotliwy tekst okazał się wyjątkowo nietrafny. Wcale nie siedziałam przy piwie. Razem z szóstką czy tam siódemką ludzi ze szkoły siedziałam na ławce wbudowanej w balustradę ganku, a turystyczna lodówka znajdowała się pod nią, a dokładniej akurat pode mną. Tak więc nie „przy piwie”, a „nad piwem”. Spożywanie browaru u Brody’ego Larsona odbywało się według standardowej procedury. Większość posesji w tej dzielnicy zajmuje identyczne działki, budynki stoją wzdłuż ulicy, a podwórka na ich tyłach stykają się ze sobą. W razie nieoczekiwanego powrotu rodziców, czyli zakłócenia imprezy, jedna osoba zgarnia lodówkę, po czym wszyscy wiejemy, przemykając pomiędzy palmami, by przedostać się na podwórko kogoś innego z paczki i dalej spokojnie się bawić. Uznałam, że jeżeli to pierwsza rzecz, której Will dowiedział się o życiu w naszym miasteczku, to znaczy, że jest facetem w moim typie. Sięgnęłam do lodówki, zamiatając warkoczami po podłodze tarasu. Wyłowiłam puszkę i podałam mu piwo, po które przyszedł.

– O – powiedział, przyglądając się puszce. Czyżby spodziewał się, że za darmochę dostanie lepszy browar? Nie otworzył, tylko przycisnął puszkę do czoła. – A ty się wcale nie pocisz?

– Dlaczego to pana interesuje, panie Matthews? Jakie to ma znaczenie, czy się pocę? – Postarałam się, żeby mój głos zabrzmiał odpowiednio seksownie. Na tyle, by go rozbawić.

– No, bo wyglądasz… – zmierzył mnie wzrokiem od stóp do głów, co bardzo mi się spodobało – …fajnie – dokończył. – Gorąco tu jak fpiecu.

Otworzyłam browarek.

– Jak fczym?

– Co w czym?

– No, powiedziałeś „jak fpiecu”. Co to jest „fpiecu”?

– No, w pie… – urwał, czekając, aż jakoś zareaguję. – W piecu.

Nagle zniecierpliwił się. Nim zdążyłam się odsunąć – chociaż właściwie i tak nie było dokąd się odsunąć, bo tuż obok miziali się Brody i jego dziewczyna Gracja – Will chwycił mnie za rękę i przycisnął moją dłoń do ust.

– Może tak będzie łatwiej. Fpie-cu. Piecu! – Poczułam jego oddech na swoich palcach.

– Ach, w piecu! – zawołałam i zachichotałam. – Chyba żartujesz. Jest dziesiąta w nocy.

Puścił moją rękę, choć wcale, ale to wcale się nie wyrywałam.

– Jestem tu pierwszy dzień, a już cała masa ludzi zdążyła mnie wyśmiać, bo mam inną wymowę. Wielkie dzięki.

Brzmiało to na pół poważnie.

– Biedne maleństwo. Wcale nie chciałam się z ciebie naśmiewać. Próbowałam tylko skumać, co to jest ten „fpiecu”.

Trąciłam go lekko łokciem w bok.

Nadal się nie rozpogodził. I w porządku, pirat ma prawo być naburmuszony. Spytałam:

– Kto się z ciebie nabijał?

– Jakiś dupek obsługujący stoliki w knajpie, gdzie jedliśmy dziś całą rodziną. Problem w tym, że jeszcze nie możemy gotować w domu. Większość mebli się odnalazła, ale lodówka wylądowała w Ohio.

– Ups. Czy to wszystkie straty, czy też firma przeprowadzkowa jeszcze wywiozła waszą mikrofalówkę do Wisconsin, a ekspres do kawy utopiła w Missisipi?

– Śmieszne.

Teraz uśmiechał się już od ucha do ucha.

Poczułam na skórze ciepły dreszczyk. Uwielbiam rozśmieszać ludzi. A rozśmieszyć fajnego faceta, to po prostu nirwana.

Mówił dalej:

– Na pewno jeszcze wkrótce okaże się, że czegoś brakuje. No, tak czy inaczej, ten kelner w knajpie początkowo wyglądał na fajnego. Myślę, że obie moje siostrzyczki się w nim zabujały. To on zresztą powiedział, żebym przyszedł na tę imprezę i poznał trochę ludzi. Tylko potem przyczepił się do mojego akcentu z Minnesoty i już nie mógł się odczepić.

Faktycznie, William wymawia „Minesuuuda”, więc aż się prosi, żeby go przedrzeźniać. Wprawdzie wielu ludzi w naszym miasteczku tak mówi, tylko że wszyscy oni są emerytami z Kanady. Uznałam jednak, że lepiej już nie drążyć tego drażliwego tematu.

– Ta knajpa to może Crab Lab?

Machnęłam ręką w stronę centrum miasteczka i wspomnianej restauracji, w której do wczoraj jeszcze pracowałam, i w stronę antykwariatu, w którym pracuję nadal (a tak naprawdę staram się nie pracować), i salonu, w którym moja siostra Izzy pracuje jako fryzjerka, i hostelu prowadzonego przez mamę Harper. Dzielnica handlowa obfituje w kafejki w stylu retro oraz sklepy z kiczowatymi pamiątkami, których właściciele usiłują nabrać turystów, wmawiając im, że miasteczko jest jakby żywcem wzięte ze starej pocztówki z lat pięćdziesiątych. Może i z powodzeniem, przynajmniej dopóki któryś z nich nie trafi do gejowskiego klubu Burlesque.

– Tak – odpowiedział Will. – Mieliśmy trochę wątpliwości, bo nazwa Crab Lab nie brzmi zbyt apetycznie. Kojarzy się z formaliną. Fakt, że żadnej chemii w smaku nie wyczułem.

– To już taka tradycja, że wszystkie knajpki w części turystycznej miasteczka nazywają się jakoś do rymu. Jak więc inaczej nazwać miejsce, w którym podają owoce morza? Lobster Mobster?¹ Hej, to nawet niezłe. – Roześmiałam się z własnego żarciku. – Mogliby mieć hasło reklamowe „Połamiemy ci nogi”. Kumasz? No, bo łamie się nogi homara, żeby je zjeść. Chociaż nie, to nogi kraba się łamie.

Przyglądał mi się wyraźnie rozbawiony, jakby czekał, aż wyciągnę z kieszeni jakieś tabletki i przyznam, że zapomniałam zażyć.

Wcale mnie to nie zniechęciło.

– A co z kalmarami? Kalmary Koszmary? Nie, chyba nie. No, dobrze. Crab Lab to głupia nazwa, ale miejsce dosyć sympatyczne.

– Często tam bywasz?

– Można tak powiedzieć. Dopiero co rzuciłam u nich pracę. A ten dupek, który się z ciebie naśmiewał, to może taki jasny blondyn?

– Zgadza się.

– Nazywa się Sawyer. Nie bierz tego do siebie. Ten facet przyczepiłby się nawet do noworodka i też by coś na niego znalazł. Kiedy szkoła się zacznie, spotkasz więcej takich kolesi.

– Sądząc po tym, jak lato mi się układa, wcale by mnie to nie zdziwiło.

Will spoglądał na trzymaną w dłoni puszkę piwa. Już zaczerpnął tchu, żeby powiedzieć coś jeszcze, kiedy rozległ się głośny i chóralny okrzyk „Heeej!”.

Tak wszyscy zgromadzeni na ganku powitali DeMarcusa, naszego kapelmistrza, który cały miesiąc spędził u dziadków w Nowym Jorku. Kilkoro z nas powitało też, tyle że znacznie mniej entuzjastycznym „hej”, Angelikę, mażoretkę, którą DeMarcus prowadził za rękę. Pewnie nie zasłużyła na aż tak chłodne powitanie, ale dobrze pamiętaliśmy, jaką skarżypytą była w dziewiątej klasie. Pewnie od tego czasu się zmieniła, ale przecież nikt nie będzie z góry zakładał zmiany na lepsze, no nie? A kilka osób nawet odwróciło głowę, tak jakby ludzie obawiali się, że laska ich zapamięta, a potem przykabluje rodzicom.

Wstałam, bo DeMarcus rozpostarł ramiona, żeby mnie uściskać.

– Harper powiedziała, że pilnujesz tutaj piwa. Ja jej na to: „No co ty? Tia wzięła na siebie jakiś obowiązek? Pierwsze słyszę”. No, ale skoro chodzi o piwo, to nawet by się zgadzało.

– Pobyt w Nowym Jorku szalenie wyostrzył ci poczucie humoru. – Usiadłam, żeby sięgnąć po puszkę dla niego.

Najwyraźniej jeszcze nie skojarzył, że od następnego dnia, jeśli tylko jakiś cud mnie nie uratuje, zostanę kapitanem werblistów. Tak jest, od pierwszego dnia prób miałam odpowiadać za największą i najważniejszą (przynajmniej w naszym mniemaniu) część zespołu. Przez większość lata wmawiałam sobie, że to brzemię nie spadnie na moje barki. Cóż, została mi już tylko jedna noc ułudy.

Kiedy podałam DeMarcusowi browar, Angelika spytała, zwracając się do jego ramienia:

– Koniecznie musisz?

– Tylko jedno – obiecał. – Dopiero co spędziłem z moją matką dziesięć godzin na lotnisku.

Will roześmiał się. Pomyślałam, że powinnam przedstawić go DeMarcusowi, tylko nie byłam przekonana, czy mój ekstrawagancki pirat będzie chciał poznać mojego kumpla geeka z orkiestry. W każdym razie Will nawet nie kiwnął palcem, żeby nawiązać znajomość.

DeMarcus otworzył piwo i upił łyczek. Angelika tymczasem zerkała na Willa; wyraźnie wpadł jej w oko. O nie, kochana. Przygwoździłam ją takim laserowym spojrzeniem, że poważnie się wystraszyła, aż cofnęła się o krok. Przygryzłam wargę, żeby się nie roześmiać.

W tym momencie DeMarcus spostrzegł Willa.

– A Sawyer gdzie?

Cholera. Owszem, Sawyer i ja kumplowaliśmy się, ale nie byliśmy parą. Nie chciałam, aby Will pomyślał, że jestem zajęta.

– Sawyer pracuje – odparłam niedbałym tonem. – Może przyjdzie później.

– Kiedy przyjedzie, z pewnością go usłyszymy – stwierdził DeMarcus.

Trafne stwierdzenie, bo Sawyer często przyprowadzał nastukanych już kolegów kelnerów, z którymi zdążył się nawalić na tyłach Crab Lab, albo też przynosił petardy. Albo i to, i to.

DeMarcus poszedł się przywitać z innymi, Angelika ruszyła za nim. Will szepnął mi do ucha:

– Wygląda na to, że dobrze znasz tego Sawyera. To twój chłopak?

– Hm, niezupełnie.

Moje stosunki z Sawyerem sprowadzały się raczej do dość specyficznej przyjaźni. Takiej, jaka może łączyć dwie osoby, które poza sobą nie mają żadnego wyboru. Wszyscy w szkole wiedzieli, że nie jest moim chłopakiem. Na imprezach bawiliśmy się razem, bo po prostu oboje przychodziliśmy zawsze najwcześniej, a wychodziliśmy jako ostatni. Nie wiedziałam, jak mam teraz to wytłumaczyć, żeby nie zabrzmiało jak bełkot narąbanej laski… No, bo muszę przyznać, że przesadnie trzeźwa akurat nie byłam, byłam za to nieźle napalona. Normalnie nie miałabym nic przeciwko temu, teraz jednak nie chciałam tak właśnie przedstawić się przystojnemu nieznajomemu, i to na początku znajomości.

Odpowiedziałam więc trochę wymijająco:

– Kiedyś trochę tam chodziliśmy ze sobą, ale teraz nie jesteśmy parą. – Zaraz potem dokonałam karkołomnej zmiany tematu. – A z jakiego miasta jesteś? Minneapolis? St. Paul?

– Nie, Duluth.

– Nigdy o nim nie słyszałam.

– Nic dziwnego.

Znowu przyłożył nieotwartą puszkę piwa do czoła. Pot spływał mu spod włosów za ucho. Współczułam mu, dobrze wiedziałam, co go czeka następnego dnia, kiedy zrobi się prawdziwy upał.

– Jak tam jest, w tym Duluth?

– Miasto jest położone nad Jeziorem Górnym.

– Aha, coś mi to mówi. Minnesota jest krainą tysiąca jezior, zgadza się?

Pan Tomlin zdziwiłby się, gdyby ktoś mu powiedział, że dzięki jego maglowaniu w trzeciej klasie zyskałam tekst, który posłużył teraz do podrywu przybysza z Minnesoty.

– Dziesięciu tysięcy jezior – poprawił mnie Will z uśmiechem.

– No, to całkiem ich sporo. Trudno się nie zamoczyć. Czy do szkoły pływałeś żabką?

Pokręcił przecząco głową.

– Tam jest za zimno, żeby pływać.

Trudno mi to było sobie wyobrazić. Rany, za zimno na pływanie? Okropność.

– W takim razie co tam robiłeś? – Przesunęłam wzrokiem po jego muskularnych ramionach. Will nie miał sylwetki tak zwyczajnie szczupłego, tyle że umięśnionego chłopaka jak Sawyer, raczej figurę sportowca, który do tego ostro ćwiczył. Próbowałam zgadnąć: – Grasz w futbol?

Kącik jego ust drgnął w namiastce uśmiechu; facet doskonale zdawał sobie sprawę, że to był komplement dla jego ciała.

– Hokej.

Hokeista! Czarna owca pośród sportowców, taki, który zwyczajnie dla zabawy potrafi walnąć przeciwnika łokciem w szczenę, a połowę meczu spędza na karnej ławce. To mi się podobało!

Rzecz jasna nigdy bym sobie nie pozwoliła na to, żeby głośno wyrazić swoje uznanie. Mogłam uciec tylko w żart.

– Ha! No, to powodzenia. Trudno powiedzieć, żebyśmy tu mieli hokejową mekkę.

– W Tampa Bay jest drużyna NHL – przypomniał.

– Tak, ale poza tym nikt tu nie trenuje hokeja. Chyba nie ma tutaj innych lodowisk, a facet, który gra w coś takiego, trochę przypomina tych bobsleistów z Jamajki.

To miało być śmieszne, ale on skrzywił się, jakbym go spoliczkowała. I kto wie, może pierwszy raz do niego dotarło, że w średniej szkole na Florydzie może nie być drużyny hokejowej.

Sącząc piwo, zachodziłam w głowę, jak by tu uratować rozmowę, bo bardzo mnie wciągnęła. On tymczasem trzymał puszkę w dłoniach, jakby chciał wchłonąć nimi cały chłód, ale nie wypił ani łyczka. Rozejrzał się. Pomyślałam, że może szuka wzrokiem Angeliki, by się ode mnie uwolnić, bo może ona i DeMarcus już się sobą znudzili?

Nim zdążyłam się pogrążyć kolejną perełką z mojego komediowego repertuaru, na tarasie rozległy się gromkie okrzyki: „Sawyer!”.

Ich adresat wbiegł po drewnianych stopniach na ganek, wymachując rękami jak prezydent na paradzie inauguracyjnej – oczywiście takie porównanie byłoby możliwe tylko pod warunkiem, że wybory zostałyby sfałszowane, bo nikt o zdrowych zmysłach nie wybrałby Sawyera na żadne odpowiedzialne stanowisko. Jedyna funkcja, którą udało mu się pozyskać, to rola szkolnej maskotki – podczas zawodów biegał wokół boiska przebrany za wielkiego ptaka.

Do Sawyera De Luca kompletnie nie pasowały platynowe włosy, ciemniejsze u nasady i rozjaśniające się ku wypłowiałym na słońcu końcówkom, jak u pływaka, który nigdy nie musiał wychodzić z oceanu, żeby powlec się do szkoły. Nie pasowały też do włoskiego nazwiska ani do kruczoczarnych włosów jego ojca oraz brata. Pewnie był podobny do mamy, ona jednak mieszkała w Georgii i nikt nigdy jej nie widział. Kilka lat temu przysłała Sawyera do ojca, który akurat wyszedł z więzienia, bo nie mogła już sobie poradzić z synkiem. Tak przynajmniej utrzymywał Sawyer, ale brzmiało to bardzo prawdopodobnie.

Przybił piątkę kilku osobom, wyściskał DeMarcusa, a potem podszedł i stanął przed Willem. Nie, nie przede mną. Na mnie w ogóle nie zwrócił uwagi. Patrząc na Willa z góry, oświadczył:

– Siedzisz na moim miejscu.

– O rany, Sawyer! – zawołałam.

Czy musiał wszczynać rozróbę, kiedy właśnie poznawałam nowego faceta? Pewnie miał za sobą kiepski dzień. Praca z tym fiutem, jego starszym bratem, który w Crab Lab robił za barmana, wyraźnie źle na niego wpływała.

Już chciałam powiedzieć Willowi, że Sawyer nie ma złych zamiarów, a nawet jeżeli ma, to nie pozwolę, żeby… Zanim jednak zdążyłam otworzyć usta, Will wstał. A kiedy się wyprostował, to on już górował nad Sawyerem. Patrzył teraz na niego dokładnie tak jak tamten przed chwilą na niego. Warknął:

– To jest twoje miejsce? Coś mi się zdaje, że nie.

Chłopcy stojący obok nas przerwali rozmowę, rozległo się też kilka ostrzegawczych okrzyków. Brody oparł dłoń o pierś Sawyera; Brody był futbolistą i jedną ręką bez problemu mógłby powstrzymać Sawyera i nie dopuścić go do Willa. Tylko że Sawyer miał to gdzieś. Patrzył na Willa, zadzierając głowę, a w oczach miał śmierć.

Podniosłam się.

– Daj spokój, Sawyer. To przecież ty powiedziałeś Willowi o tej imprezie, dlatego przyszedł.

– Ale tutaj go nie zapraszałem – odpalił Sawyer, pokazując palcem ławkę, na której przed chwilą jeszcze siedział Will.

Wiedziałam, co Sawyer czuje. Wielokrotnie byłam rozczarowana, a nawet wkurzona, gdy na jakiejś imprezie zamiast zajmować się mną, na co liczyłam, poświęcał czas innej dziewczynie. Na tym jednak właśnie polegała nasza dawno zawarta umowa – bawiliśmy się ze sobą, kiedy nie było pod ręką nikogo bardziej interesującego. I nie był to akurat odpowiedni moment, by zmieniać te ustalenia. Powiedziałam więc:

– Ładny z ciebie komitet powitalny.

Zaskoczyłam tym tekstem Sawyera. Wyraźnie udało mi się go rozbawić. Rozluźnił ramiona, cofnął się o krok. Brody i reszta chłopaków też odpuścili. Co prawda nie dałabym głowy, że Sawyer nie rzuci się na Willa właśnie teraz, kiedy inni przestali na nich zwracać uwagę, jednak tylko szturchnął go – lekko, co stwierdziłam z ulgą – w T-shirt, na którym widniała litera W.

– Co ma znaczyć to W? „Wymoczek”?

– Chodzi o Wikingów z Minnesoty, głupolu. – Potem zwróciłam się do Willa: – Wkrótce się przekonasz, że Sawyer to zwykły…

Will rzucił nad moją głową do Sawyera:

– To znaczy „werbigeracja”.

– Że co? Wer… co? No nie. Co to znaczy?

Sawyer ze zmarszczonym czołem sięgnął po telefon, przesunął kciukiem po ekranie. Dysponuję całkiem niezłym zasobem słownictwa, a on jeszcze lepszym, oboje jednak uważamy, że życie jest łatwiejsze, kiedy wszyscy biorą człowieka za głupka.

Will przesunął się, żeby zerknąć na ekran telefonu Sawyera, obejmując mnie jednocześnie w talii. Wyjątkowo zgrabnie mu to wyszło. Punkt dla facetów z Minnesoty. A potem powiedział do Sawyera:

–„Werbigeracja” pisze się przez jedno „r”.

Sawyer znów spojrzał na Willa spode łba. Zaraz potem wzrok jego spoczął na ręce obejmującej mnie w talii, a potem spojrzał mi w oczy i ujrzał w nich wyraz poważny niczym atak serca. Rzucił więc do Willa:

– Spoko. Pójdę odrabiać lekcje gdzie indziej.

Wycofał się i w rogu tarasu zajął się jakąś czirliderką.

Uf. Usiadłam na ławeczce, przytrzymując dłoń Willa, tak że musiał usiąść obok, inaczej wywichnęłabym mu ramię ze stawu barkowego. Usadowił się nawet bliżej niż przedtem. Wolną ręką wystukiwał rytm muzyki, która dochodziła z wnętrza domu. Bębnił palcami tak sprawnie, że zaczęłam się zastanawiać, czy przypadkiem nie jest też perkusistą, i to nie w takiej szkolnej orkiestrze jak moja, tylko w jakimś obłędnym zespole rockowym. Zadymy na koncertach i te rzeczy.

Kiedy rozmawialiśmy, patrzył mi w oczy, jakbym była jedyną dziewczyną na imprezie, do tego uśmiechał się przy każdym z moich żarcików. Trzecie piwo zaczęło już działać, trochę więc sobie odpuściłam i nie kontrolowałam, czy mówię dokładnie to, co powinnam. Zamiast tego dobrze się bawiłam. Wcześniej jednak zapytałam go, tak na wszelki wypadek, czy będzie w mojej klasie. Okazało się, że owszem. Tak na wszelki wypadek, bo co prawda nie sprawiał wrażenia pierwszaka, ale zawsze warto było sprawdzić, mogło się bowiem zdarzyć, że tylko wygląda na starszego. Potem mu wyjaśniłam, kim są inni ludzie na imprezie, posługując się przy tym przydomkami albo tytułami honorowymi, które prawdopodobnie otrzymają w drodze głosowania podczas tego roku – typu „Najlepszy Samochód”, „Sportowiec Roku” i takie inne.

Rzecz jasna były to jedynie domysły. W każdym razie można dostać tylko jedno takie wyróżnienie. W innym przypadku taka supergwiazda jak moja przyjaciółka Kaye nosiłaby mnóstwo tytułów, a szkolna księga przemieniłaby się w jej biografię. Mogła więc zostać albo „Najpopularniejszą”, albo „Skazaną na Sukces”, ale nie wszystkim równocześnie. Była główną czirliderką, prymuską i w ogóle we wszystkich dziedzinach była najlepsza. Z kolei Harper, nasza nadworna fotografka, mogła dostać tytuł „Artystki Roku” albo „Osobowości Roku”, bo nosiła dziwne ciuchy i retro okulary, poza tym zawsze rozumowała w nietypowy sposób.

– A ty? Jaki tytuł dostaniesz? – Will pociągnął mnie żartobliwie za warkocz.

– Ha! Przypuszczalnie „Spotkasz ją rano jeszcze ululaną”.

Roześmiał się.

– Poważnie? Dajecie też takie przydomki?

– Nie, nie daje się takich ksywek, od których dziewczyna mogłaby się popłakać. Pewnie po prostu zostanę „Najwyższą”.

Nawiasem mówiąc, takiego tytułu też nigdy nie było.

Przechylił głowę.

– A może najfajniejszą?

Westchnęłam ciężko.

– To całkiem jak miss uśmiechu na konkursie piękności. Nagroda pocieszenia.

Między jego brwiami pojawiła się kreska. Delikatnie dotknął kciukiem moich ust.

– Najseksowniejsza.

– Najwyraźniej nie poznałeś jeszcze wszystkich dziewczyn z naszej klasy.

– Nie muszę.

Gapiłam się w jego oczy, których kąciki mrużyły się w uś-miechu. Wiedziałam, że to podryw. Wiedziałam i super mi się podobały te jego pirackie teksty. Opuściłam wzrokna jego wargi, bo chciałam, żeby mnie pocałował.

– Cześć, nowy! – zawołał Aidan, który wpadł przez taras. Przemierzył go dwoma krokami i wyciągnął dłoń do Willa. – Aidan O’Neill, przewodniczący samorządu uczniowskiego.

Wydałam odgłos. Brzmiało to mniej więcej jak „błe” i na tyle głośno, że Aidan usłyszał. Wiedziałam, że usłyszał, bo spojrzał na mnie z taką samą miną, jak wtedy, gdy nabijałam się z jego butów. Był chłopakiem Kaye, więc starałam się go tolerować, kiedy jednak wyznaczono nas do wspólnej pracy nad zadaniem z chemii, jakiekolwiek pozory przyjaźni legły w gruzach, bo podczas mojej części prezentacji nieustannie usiłował mnie poprawiać i to w dodatku źle. Powiedziałam wtedy, żeby mówił do rzeczy albo się zamknął. Tymczasem jedyna rzecz, która bardziej doprowadzała Aidana do szewskiej pasji niż krytyka jego osoby, to publiczna krytyka jego osoby.

Moje „błe” odniosło przynajmniej taki skutek, że Will nie podjął z nim rozmowy. Mimo to Aidan usiadł obok i zaczął ględzić o rozmaitych wspaniałościach naszej szkoły, o jakich w Minnesocie zapewne nawet nie słyszano, czyli o cudach typu szkolne festyny albo akcje na cele dobroczynne.

– Dobra, teraz wszyscy spadać! – zawołał Brody. – Moja mama zaraz wróci z meczu Raysów.

– Okej. Dzięki za gościnę – powiedziałam.

– Cała przyjemność po mojej stronie. Chociaż mam wrażenie, że akurat w tej chwili po twojej stronie jest więcej tych przyjemności. Chyba nawet więcej, niż byś chciała.

Skinieniem głowy wskazał schody, gdzie stał Sawyer machający do mnie: kciuk i palec wskazujący, co znaczyło „Mam blanty, chcesz się sztachnąć?”.

Zaprzeczyłam ruchem głowy na tyle dyskretnym, że Will tego nie zauważył. Przynajmniej taką miałam nadzieję. W tłumaczeniu znaczyło to: „Nie, chcę zaprosić Willa do siebie, o ile mi się uda”.

Sawyer uniósł jedną brew, a drugą opuścił, nadając twarzy wyraz godny szalonego naukowca. Znaczyło to: „No co ty, wolisz zaciągnąć na chatę obcego faceta, zamiast ze mną się ujarać? Do reszty zgłupiałaś”.

Uniosłam brwi: „Mamy umowę, tak? Trzymamy się razem, o ile nie trafi się nic lepszego. To jest właśnie coś lepszego”.

Pociągnął nosem („No nie, pogięło cię!”), po czym się odwrócił. Wiedziałam, że może i będzie się czepiał następnym razem, kiedy się spotkamy, ale tak naprawdę nigdy się nie kłóciliśmy, bo jak można kłócić się z samym sobą?

Odwróciłam się, chcąc uwolnić Willa od Aidana, ale ku mojemu przerażeniu stwierdziłam, że Aiden właśnie wchodzi z powrotem do domu, a Will przygląda mi się z ponurym wyrazem twarzy. Nie tylko był świadkiem całej bezgłośnej konwersacji między mną a Sawyerem, ale wyglądało to tak, jakby wszystko zrozumiał i wcale nie przypadło mu to do gustu.

– Nie chcę cię zatrzymywać – oznajmił chłodnym tonem.

Do cholery z Sawyerem! Wiadomo, później będziemy się z tego śmiać, ale teraz byłam naprawdę napalona na chłopaka, który siedział tuż obok mnie. To wcale nie było śmieszne.

Serce waliło mi mocno, bo była to decydująca chwila. Decydująca o tym, czy uda mi się wyrwać Willa na ten wieczór. Nie miałam czasu do stracenia. Wiadomo było, że kiedy ludzie przebywający wewnątrz domu dowiedzą się, że Brody kończy melanż, to znaczy, kiedy Kaye i Harper usłyszą o tym, zanim się zmyję, będą próbowały mnie powstrzymać przed wyjściem z nowym. Jasne, posłały go na ganek, żeby mnie poznał, ale wylezą ze skóry, żebym z nim nie wyszła. Mojej przyjaźni z Sawyerem też nie pochwalały, ale to przynajmniej był ktoś znajomy. A taki Will – zupełna niewiadoma. Dla nich po prostu lęk i zgroza. A dla mnie ideał.

Położyłam rękę na jego kolanie i powiedziałam:

– Wolałabym pójść z tobą. Odprowadzisz mnie do domu?

Dyplomatycznie mówiąc.