Fracht - ebook

PROLOG

– Ciii. Cichutko, maleńka – rzekł, starając się, by jego głos brzmiał jak najdelikatniej. – Cichutko, bo znów będę cię musiał uderzyć.

Ucichła więc. Spod brudnego knebla usłyszał jeszcze kilka zdławionych jęków, ale nie był już na nią zły. Trudno oddychać ze szmatą w ustach. Nie był zadowolony z tego, że musiał ją uderzyć. I związać. Ale cóż mógł innego zrobić, skoro wpadła w szał? Przecież to wszystko dla jej dobra. Czy ona naprawdę tego nie rozumie?

Brzdęk.

Jakże klasycznie, pomyślał. Zupełnie jak w filmach. Łopata uderza o kamień. To jest właśnie ten moment, kiedy można jeszcze zrezygnować. To jest to zdarzenie, które wytrąca z rytmu. Gdy człowiek działa już mechanicznie. Poniżej progu świadomości. Brzdęk. Witamy ponownie wśród istot myślących. Może więc jeszcze zastanowisz się nad swoim postępowaniem? Hej, przecież nikomu nie musi się stać krzywda.

Odegnał te myśli. Czubkiem łopaty wykopał zalegający w ziemi kamień i odrzucił go do tyłu. Bardzo daleko. Był silny. Dziadek mawiał, że silny jak lew. W afrykańskiej wiosce, w której się wychował, niejeden oddałby dwa palce, by mówiono o nim „silny jak lew”.

Uderzenie pioruna. Gdzieś niepokojąco blisko. Czarny olbrzym się wzdrygnął. Akurat w tym jednym zgadzali się ze sobą jego afrykańscy bracia i europejskie diabły. W czasie burzy w lesie jest niebezpiecznie.

W lesie. Dobre sobie. Lasy to są u nas. Pełne roślinności. Pełne zwierzyny. I pełne przygód. Nie to, co tu. Kilka tysięcy drzew, w dodatku w granicach administracyjnych półmilionowego miasta. Ale uczciwie musiał przyznać, że takiej mgły, jak tutaj, jeszcze w życiu nie widział. A przecież, na wszystkie demony, wychował się dokładnie na pograniczu strefy lasów deszczowych i mglistych. Niepojęte.

Grób był niemal gotowy. Już wystarczająco długi, ale trochę za płytki. Jeszcze odrobina wysiłku. Otarł czoło. Był cały mokry. Dziwne uczucie. Nie znał go dotąd. W Afryce tego nie doświadczał. Tam jest zupełnie inna wilgotność. No, trudno. Wziął zamach i wbił łopatę w ziemię.

I wtedy to usłyszał. Bardzo blisko i bardzo wyraźnie. Silnik. Za chwilę gęste mleko rozświetliło się na żółto. W oddali leśną przecinkę szturmowała terenówka. Pewnie leśniczy czy jak go tam zwą w tym zapomnianym przez Obatalę kraju. Nie ma powodu do obaw. Z tej odległości i w tej mgle z pewnością nas nie zobaczy.

Dziewczyna też to rozumiała. Po jej policzku spłynęła kolejna łza. Czy to możliwe, by ratunek był tak blisko i tak daleko zarazem?

Uśmiechnął się do niej, a potem ponownie zaczął kopać. I wtedy spadł deszcz. Ciężki i nieprzyjemny. Zupełnie inny niż ożywcze, przepełnione świeżością i zapachami deszcze na jego rodzinnym równiku. Przyspieszył pracę. Ciemność stała się jeszcze ciemniejsza, a chłód jeszcze chłodniejszy. Woda zalewała mu oczy, pracował więc po omacku. Metodycznie wybierał łopatą ziemię, raz za razem.

Błysnęło. Wzdrygnął się w oczekiwaniu na grzmot. Ten nastąpił trzy sekundy później. Rozległ się bardzo blisko. Niemal tuż obok. Dziewczyna musiała być przerażona. Przecież dziewczyny boją się byle czego. Odruchowo spojrzał w jej kierunku akurat w chwili, gdy kolejna błyskawica przecięła niebo.

Ujrzał pustkę. Nie było jej tam.

Wyskoczył z grobu i usłyszał ją niemal natychmiast. Biegiem oddalała się od niego.

Dlaczego nie związałem jej nóg?

Potrafił słuchać lasu. Namierzył ją błyskawicznie, a dopadł chwilę potem. Nie było to trudne, bo z rękami związanymi za plecami nie utrzymała równowagi.

– Djembe… Proszę… – załkała, gdy nad nią stanął. Najwyraźniej udało jej się wypluć knebel. – Nie rób tego.

– Muszę, kochanie. Wiesz o tym – odrzekł spokojnie.

– Nie bij mnie już.

– Muszę – odparł i uderzył ją łopatą w głowę. Niezbyt mocno. Chciał, by straciła przytomność, i zamysł swój osiągnął. Przerzucił ją sobie przez ramię i zaniósł z powrotem.

Ocknęła się, gdy rozcinał jej więzy. Bardziej to poczuła, niż zobaczyła. Krew cieknąca z rany na czole zalała jej oczy.

– Djembe… – szepnęła.

– Jestem tu.

– Czy to już?

– Tak.

– Boję się.

– To potrwa tylko chwilę. Wstań.

W jego głosie nie było groźby. Raczej prośba. Przez moment łudziła się, że może zmiękł. Może odpuści. Ale on wyjął zza pasa pistolet. Walthera P99 kupionego bez większych problemów na jednym z gdańskich ryneczków. Takich, co to można na nich znaleźć wszystko, pod warunkiem że się odpowiednio poszuka.

– Rozbierz się – rzekł powoli Djembe, celując w jej głowę.

– Djembe…

– Rozbieraj się! – krzyknął i zrezygnowana dziewczyna drżącymi rękami zaczęła rozpinać guziki. Powoli i niezgrabnie, ale nie poganiał jej. Po prostu patrzył.

Bluzka upadła u jego stóp. Kiwnął pistoletem, by kontynuowała. Dziewczyna zdjęła dżinsy. Potem bieliznę. Stała teraz przed nim zupełnie naga. Nie bardzo wiedziała, czy zasłaniać przed jego wzrokiem piersi, czy łono. Starała się jedno i drugie. Z mizernym skutkiem. Ale on nie zwracał na to uwagi. Zaskoczyło ją, gdy ściągnął koszulę. Później spodnie. Po chwili stanął nagi i pomyślała, że jeszcze zechce ją zgwałcić. Ta myśl wzbudziła w niej paniczny strach, choć przecież dwa dni temu sama rozłożyłaby przed nim nogi. Był przystojny i świetnie zbudowany. No a te plotki o murzyńskim przyrodzeniu…

Plotki, jak to plotki, okazały się mało prawdziwe. Nie zdążyła jednak odczuć rozczarowania, bo z leżącego na ziemi plecaka Djembe wyciągnął niewielki kanister.

– Naprawdę musisz to robić? – wykrztusiła z trudem.

– Przecież wiesz. Już o tym rozmawialiśmy – powtórzył, polewając stos ubrań benzyną. Zrobił to bardzo dokładnie. Bał się, że deszcz zgasi płomień. W końcu cisnął ubrania do grobu, a w ślad za nim rozpaloną zapałkę sztormową. Doskonały wynalazek. Nigdy nie gasła.

Ogień skoczył w górę, a Djembe wylał do grobu resztkę benzyny.

– Teraz trzeba się śpieszyć – rzekł, odwracając się w stronę dziewczyny.

– Djembe, błagam cię. Nie rób tego.

– Każdy robi to, co do niego należy. Ale nie bój się. Wszystko będzie dobrze.

Uniósł pistolet. Wziął wdech.

– Djembe! Błagam! – krzyknęła, a jej ciałem targnęły spazmy.

– Nie utrudniaj – poprosił.

Upadła na kolana. Jej twarz była mokra od deszczu i łez.

– Dlaczego mi to robisz? – załkała.

– Żegnaj – odparł tylko i nacisnął spust.

Ponad lasem uniósł się huk wystrzału. Huk, który każdy usłyszy. Ale nikt nie zwróci na niego uwagi. Djembe tego nie planował. Burza go zaskoczyła. Pomyślał jednak, że to się dobrze składa. Cholernie dobrze…

Jego martwe ciało runęło do grobu, wzbijając chmurę rozedrganych iskier. Płomienie pochwyciły go w swoje ramiona, a ona na czworakach podpełzła do dziury. I zrobiła dokładnie to, o co ją poprosił. Odczekała chwilę, aż ciało się zwęgli, a potem zasypała grób.ROZDZIAŁ 1

Kierowca czarnej opancerzonej limuzyny znał się na swojej robocie, a dodatkowo bardzo chciał zdążyć na mecz. Od dziesięciu lat nie opuścił ani jednego domowego spotkania göteborskiej Frölundy i dziś też nie zamierzał. Dlatego nie oszczędzał trzyletniego mercedesa E-Guard i droga do Skeppstadsholmen zajęła mu siedemnaście minut, o całe cztery krócej niż zwykle. Dokładnie dwadzieścia sześć minut po szóstej wieczorem zatrzymał się przed czarną, masywną bramą, odgradzającą od świata willę admirała Yngve Bergmana. Wcisnął guzik na pilocie i gdy pomarańczowa lampka rozświetliła okolicę, a cichy szum zasygnalizował, że brama ruszyła, nerwowo spojrzał na zegarek. Pozostały trzydzieści trzy minuty. Od areny Scandinavium dzieliło go dwadzieścia jeden kilometrów. Jeśli się pospieszy, powinien dotrzeć tam tuż przed pierwszą tercją.

Minęła wieczność, nim wrota się w końcu rozwarły. Kierowca ruszył nieco zbyt gwałtownie i wjechał na teren posesji. Kiedy dojeżdżał do pierwszego wewnętrznego ronda, kątem oka spostrzegł w lusterku, że brama się zamyka. Niech to szlag, kolejna strata czasu.

– Wjedź do garażu, dobrze? Strasznie wieje – odezwał się admirał, a z tonu jego głosu jednoznacznie wynikało, że nie jest to prośba.

– Jasne, proszę pana – odparł kierowca.

Na drugim wewnętrznym rondzie, tym stanowiącym główny dziedziniec przed wielką willą, a właściwie niewielkim pałacykiem, skręcił w prawo. Objechał budynek i skierował się do czwartego garażu od lewej. Od miesiąca przyjeżdżał tu dwa razy dziennie i doskonale wiedział, że w pierwszym garażu stoi czarne bmw 6 admirała, w drugim czarne audi Q7 jego małżonki, a w trzecim porsche cayman, z którego korzystali oboje. Oczywiście czarne. Ciekawe po co temu staremu sknerze tyle samochodów, skoro od dawna i tak jeździ tylko służbowym?

Fotokomórka wysłała impuls do siłownika, a ten uniósł bramę.

Kierowca wjechał do środka i zatrzymał mercedesa. Chciał wysiąść, by otworzyć drzwi żonie Bergmana, ta jednak nie zamierzała czekać i opuściła auto, zanim zdążył odpiąć pas.

– Możesz już jechać – rzekł admirał, wysiadając z drugiej strony. – Frölunda gra o dziewiętnastej, tak?

– Tak, proszę pana. Z Leksands.

– Przyjedź jutro o dziesiątej rano. Zamierzam trochę pospać.

– Dobrze, proszę pana.

Kierowca odjechał. Admirał Bergman wyszedł z garażu. Silny wiatr natychmiast osadził go w miejscu. Jego marynarski nos podpowiadał, że zbliża się coś więcej niż tylko zwykły zimowy orkan. Spojrzał na gęste drzewa otaczające posesję. Ich bezlistne korony tańczyły na wietrze, ale grube, zdrowe pnie nie miały prawa nie wytrzymać.

I wtedy rozległa się syrena alarmowa. Admirał znieruchomiał. Trwał tak przez krótką chwilę, nasłuchując odgłosów z wnętrza domu.

– Do diabła, Yngve! – krzyknęła Almira, a admirał westchnął. Wszedł do garażu i wcisnął guzik pilota. Brama opadła bezszelestnie, a on skierował się ku drzwiom prowadzącym do domu. Kiedy podszedł bliżej, ujrzał Almirę mocującą się z zamkiem szyfrowym.

– Do cholery, mam już tego dosyć – krzyknęła Almira. – Mam dosyć tego cholernego domu i tej twojej cholernej obsesji!

– Uspokój się, kochanie. Wiesz dobrze, że…

– Nie chcę tego słuchać. Otwórz w końcu te drzwi.

Yngve znowu westchnął i bezwiednie wprowadził kod. Drzwi otworzyły się i Almira weszła do środka, nie oglądając się za siebie. Drażniła go jej złość. I to, że nic nie rozumiała. Nie rozumiała, dlaczego musieli zrezygnować z eleganckiego apartamentu w Lilla Bommen i przenieść się na to zadupie. Nie rozumiała, po co opancerzone auto, budka strażnicza w ogrodzie, dziesiątki kamer i codzienne zmiany kodów do wszystkich drzwi. Nie rozumiała, że to, kim był, mogło ściągnąć na nich wielkie niebezpieczeństwo. No trudno. Właściwie i tak miał to gdzieś. To małżeństwo od lat było fikcją. Dawniej się jeszcze tym przejmował, ale przestał, kiedy pojawiła się Monica. O dwadzieścia lat młodszy od niego blond aniołek.

Zabrzęczała komórka. Yngve odebrał i rzucił kilka uspokajających słów ochroniarzowi. A w zasadzie wycedził, że szafy Ikei są najlepsze na świecie. Takie w tym tygodniu było hasło. System działał. Uruchomienie alarmu powodowało natychmiastową reakcję grupy operacyjnej, którą odwołać mogło jedynie poprawnie wypowiedziane hasło. Na wypadek gdyby nieproszony gość zmusił Yngvego do powiedzenia ochronie, że wszystko jest w porządku.

Ale tak naprawdę nie wszystko było w porządku. Almira nie miała zamiaru czekać na swojego męża. Być może utonęła już w pościeli albo poszła do łazienki. Yngve natomiast bezwiednie skierował kroki do gabinetu. Wstukał kolejny kod do elektronicznego zamka, drzwi lekko odskoczyły i admirał wszedł do środka. W gabinecie panował półmrok, ale nie zapalił światła. Pstryknął wyłącznik niewielkiej lampki stojącej na mahoniowym biurku. Ledowa żarówka potrzebowała chwili, by nabrać mocy. Usiadł w swoim ukochanym skórzanym fotelu za dwadzieścia pięć tysięcy koron. Postukał palcami w blat biurka, patrząc w nieokreślony punkt na ścianie. Wahał się. W końcu jednak nabrał odwagi i sięgnął ku szufladzie. Wysunął ją i wyjął list. Wyciągnął z koperty białą kartkę i siląc się na obojętność, przesunął wzrokiem po czarnych literach. Nie było ich dużo.

MÓJ SYN TEŻ TAM BYŁ. ZABIJĘ CIĘ.

Dostawał podobne rzeczy już wcześniej. Jeśli robisz karierę w wojsku i w dodatku jesteś charyzmatyczny, masz wielu wrogów. Masz również wielu przyjaciół, a to jeszcze gorsze.

Ale ta groźba była inna. Nie chodziło o dwa ostatnie słowa. One nie robiły na Yngvem wrażenia. Zwłaszcza dziś. Ale początek wiadomości go zmroził. Ktoś się dowiedział o tym, o czym nikt nie miał prawa wiedzieć. Zastanawiał się, czy powinien o tym poinformować kogo trzeba, ale uznał, że nie. Teraz ma stanowczo za wiele do stracenia. Trzeba się z tego gówna wyplątać. Tylko jak? Z takimi ludźmi nie można się po prostu rozstać.

Drgnął, kiedy zadzwonił telefon na biurku. Stary, przedwojenny aparat o bardzo nieprzyjemnym i wyjątkowo głośnym dzwonku. Odruchowo chwycił słuchawkę i dopiero wtedy zdał sobie sprawę, że o tej porze nikt nie powinien tu dzwonić.

– Serdecznie gratuluję, admirale. – Rozmówca nie czekał, aż Yngve się przywita. – Jak rozumiem, właśnie wróciłeś z balu na swoją cześć. Czyli awans jest już oficjalny?

– Zakazałem ci tu dzwonić – syknął Yngve. – Rozłączam się.

– A cóż miałem zrobić, skoro specjalnie nie odbierasz komórki? A może olewasz tylko telefony ode mnie? Bardzo nieładnie. Nie podoba mi się to.

Yngve wziął głęboki oddech. Czas na drugą rundę. Pierwszą rozpoczął kilka tygodni temu. Ale przegrał.

– Mieliśmy umowę. – Starał się, by jego głos brzmiał groźnie, ale jednocześnie nie chciał, by Almira go usłyszała. Cholera wie, co temu babsku strzeli do głowy. A jeśli właśnie idzie, by mu powiedzieć, że suszarka do włosów nie działa? Szepnął więc najgroźniej, jak umiał, chociaż efekt nie zwalał z nóg: – Mieliśmy umowę. Ostatni raz. Ten ostatni raz już minął. Mam teraz za dużo do stracenia.

– O tak – zaśmiał się rozmówca – masz naprawdę dużo do stracenia. Cholernie dużo.

– Czy to groźba?

– Owszem. Groźba. Grożę ci.

– Nie. To ja grożę tobie. Role się odwróciły. W każdej chwili mogę wysłać ekipę najlepszych szwedzkich zabójców, którzy sprawią, że zniknie po tobie wszelki ślad. Acz nie od razu i nie szybko.

– Imponujące. – Rozmówca admirała wybuchnął niepokojąco szczerym śmiechem. – Myślisz, że zdążą tu dotrzeć w trzy minuty? Bo mniej więcej tyle zajmie mi wyszukanie w Internecie numeru do „Svenska Dagbladet”. Tabloidy oszaleją ze szczęścia, jeśli im powiem, że nowy szwedzki admirał…

– Ta gra już się rozpoczęła – odparł Yngve lodowatym głosem. – Potrzebujesz mnie, więc nigdzie nie zadzwonisz, bo liczysz, że się przestraszę i ci pomogę. A ja wykorzystam pierwszą okazję, by cię dopaść. Od teraz oglądaj się za siebie.

– Po co te nerwy, admirale? – rzekł pojednawczo rozmówca. – Nie miałem zamiaru cię oszukiwać. Ostatni transport naprawdę miał być ostatnim. Ale nie był. Trzeba wykonać jeszcze jeden. Wszystko już załatwione. Ty musisz jedynie zrobić to, co zwykle. Zabezpieczyć odbiór i przesłać do bazy. Tym razem naprawdę ostatni raz. Jutro rano.

– Nie wierzę ci. I nie chcę już tego robić.

– O, czyżby wątpliwości natury moralnej? Pojawiają się wraz z kolejnym stopniem oficerskim czy raczej z wiekiem? Zresztą nieważne. Towar jest już załadowany. Albo go jutro odbierzesz, albo…

– Albo co? – warknął Yngve. – Siedzisz w tym gównie tak samo jak ja. I też masz sporo do stracenia. A ja z przyjemnością cię wydam. O ile jeszcze będziesz żył.

– Dość tych przepychanek. Potrzebuję jasnej deklaracji. Teraz.

– Zastanowię się – rzekł Yngve i uderzył słuchawką o widełki. Trochę za mocno. Delikatna metalowa zawieszka ułamała się i upadła na biurko.

Kurwa mać. Szukałem tego modelu przez dwa lata. Oryginalny candlestick Western Electric. Czy powinienem był mu powiedzieć o liście? Nie, lepiej nie. Kurwa, gdzie ja teraz znajdę oryginalny candlestick Western Electric?ROZDZIAŁ 2

Szli za nim od Storagatan, ale skąd biedny pijaczyna mógł o tym wiedzieć, skoro ledwo był w stanie pokonać siłę przybierającego z minuty na minutę wiatru? Wcześniej bawili się w Yaki-da, ale jakoś lamersko dzisiaj było. Jazz? Serio? Kto, kurwa, wymyślił jazz? Musieli sobie znaleźć inną rozrywkę.

Było ich czterech. A bezdomny pijaczyna był jeden. Wyglądał na takiego, co niewiele potrafi, ale na plecach targał stary futerał na gitarę. A to mogło oznaczać tylko jedno. Ulicznego grajka zbierającego na wódę i dragi. Więc być może da się coś zarobić.

Bezdomny szedł wolno. Skręcił w Chalmersgatan i kierował się w stronę Kungsparken. To się fantastycznie składało. Po północy w taką pogodę z pewnością w parku nie będzie ludzi. Zapewne zmierza na drugi brzeg kanału Vaalgraven i przy odrobinie szczęścia nie będzie mu się chciało iść aż do mostu Vasa. A do nocnego tramwaju takiego obdartusa na pewno nie wpuszczą. Nie. Z pewnością zechce przeciąć park i wybrać Bazarbron – drewnianą kładkę wiodącą wprost do Inom Vallgraven. To będzie łatwe.

Bezdomny faktycznie przeciął Parkgatan i zniknął w parku. Poszli za nim, ale to jeszcze nie był dobry moment. Tutaj nie było bezpiecznie. Za chwilę czeka ich jeszcze jedna ulica – Nya Allen. Potem już tylko alejki parkowe.

Janusz ściągnął mocniej kurtkę i zarzucił kaptur. Nie. Nie chodziło o to, by ukryć twarz. Po prostu piekielnie wiało. Coś niedobrego działo się z pogodą. Dwie godziny temu zaczął siąpić deszcz. Wiatr huśtał sygnalizatorami świetlnymi zawieszonymi nad skrzyżowaniami. Znaki drogowe wydawały nieprzyjemne dźwięki, gdy wichura uderzała w ich powierzchnię. Na ulicach nie było już prawie nikogo. W każdym razie na pewno nie na Parkgatan. Może to już ten moment, gdy kierowcy zaczęli się obawiać latających gałęzi?

Z Januszem było jeszcze dwóch Libańczyków i jeden Szwed. Wspaniałe, typowo szwedzkie multikulti. Wszyscy razem pracowali. Andreas był kierownikiem. Janusz jego zastępcą. A te dwa arabusy to cholera wie, czym się właściwie zajmowały. W każdym razie Allah nie zabraniał im pić wódki, więc pili nałogowo. Janusz lubił takich zawodników, odłożył więc na bok swoją zwyczajową niechęć do islamu i jego wyznawców. Zresztą czas spędzony w Szwecji otworzył mu nieco oczy. Nauczył się, że nie wszędzie jest tak, jak w Polsce. Mieszkał w Göteborgu już trzeci rok. Początkowo, jak każdy imigrant, czuł się nieco wyobcowany. Ale ostatecznie głupi nie był. Nie przyjechał pracować na zmywaku. Miał wykształcenie techniczne. No, prawie. Polibudy nie skończył, ale kogo by to interesowało? W każdym razie nauczył się języka. Może nie tyle języka, ile po prostu mówić i rozumieć. Ale to wystarczyło, by w jego życiu zaszła istotna zmiana. Bardzo szybko został liderem swojej ekipy remontowej. Jej nieformalnym szefem. Nawet Andreas nie miał nic przeciwko. No ale dziś przecież nie o robotę chodzi.

Dziś imprezujemy.

To Janusz wpadł na pomysł, żeby zabawić się z bezdomnym.

Kolejna fatalna decyzja w jego życiu.

Ale za to ostatnia.

To, czego Janusz nie przewidział, zaskoczyło również jego towarzyszy. Bo bezdomny wcale nie był bezdomny. W gruncie rzeczy miał dużo więcej pieniędzy na koncie, niż ci czterej durnie razem zarobią przez całe życie. A raczej zarobiliby, gdyby go dziś nie spotkali. Nie był również starym pijakiem. Skryty pod zniszczonym, ale grubym i ciepłym płaszczem mężczyzna miał zaledwie pięćdziesiąt lat i przez całe życie jego podniebienia nie skalał choćby gram alkoholu.

Janusz ruszył do ataku, gdy tylko mężczyzna minął Nya allen. Wyszarpnął z kieszeni nóż i doskoczył do ofiary. Nie, nie chciał go zabić. Co to, to nie. W gruncie rzeczy był porządnym chłopakiem. Wystarczy pomachać kosą, a stary zgred na pewno odda forsę. Niestety, Janusz nie zdołał przeprowadzić swego błyskotliwego planu, bo umarł. Być może miał sekundę czy dwie, by spróbować zrozumieć, co poszło nie tak. Jakim cudem nóż, ten sam, który dostał od brata przed wyjazdem do Szwecji, tkwił teraz w jego brzuchu wbity po rękojeść.

Nim jeszcze Janusz osunął się na mokrą trawę, Libańczycy doskoczyli do nieznajomego. Lubili tego Polaka, choć na każdym kroku usiłował im udowodnić, jak bardzo do dupy jest ich religia. Przymykali na to oczy, bo chętnie dzielił się fajkami i wódką, a czasami nawet przyniósł trochę rozrywki w proszku. Zresztą nie uważali się za przesadnie religijnych. W każdym razie teraz nie zastanawiali się, co tak naprawdę Koran mówi o zabijaniu.

Mężczyzna wzięty za bezdomnego też się nad tym nie zastanawiał, chociaż on akurat był religijny. I wielbił Allaha całym sercem.

Najbystrzejszym z całej ekipy okazał się Andreas. Być może właśnie dlatego był kierownikiem. Kiedy Ahmad i Muhammad – czy jak im tam do cholery – upadli na ziemię ze skręconymi karkami, rzucił się do rozpaczliwej ucieczki. Niestety, w złym kierunku. Miałby być może szansę, by zrozumieć swą pomyłkę, ale po prostu trafił na niewłaściwego człowieka.

– Cóż, nie tak chciałem to załatwić – rzekł do siebie mężczyzna, klękając na jedno kolano i rozpinając futerał od gitary. – Ale w sumie dobrze się stało.

Błyskawicznym ruchem wyciągnął z pokrowca swój karabin i oparł go na podstawce. Barrett M82 nie wybacza i nie zna się na żartach. Pomimo hamulca wylotowego odrzut jest potężny. Mężczyzna nie założył celownika optycznego. Nie było takiej potrzeby. Nie przy tej odległości.

Andreas zdążył już przebiec dwieście metrów, kiedy strzelec położył palec na spuście. Dwieście metrów, dobre sobie. W Afganistanie strzelał z M82 na odległość prawie trzech kilometrów. Na całym świecie nie było wielu lepszych od niego. To, co go czekało, było łatwe. Nawet przy tej parszywej pogodzie.

To nawet nie był huk. Coś syknęło i karabin wypluł pocisk. Ten nietypowy pocisk, który mężczyzna przygotował specjalnie na tę okazję.

Nie tak to miało wyglądać.

Andreas zdołał już dotrzeć do kładki. Zanotował naprawdę przyzwoity czas. Być może nawet rekord Szwecji.

Nagrodą była śmierć.ROZDZIAŁ 3

Stary, tu i ówdzie pozbawiony już czarnego, świecącego lakieru zegarek marki Casio bipnął cicho na trzecią rano i Kuba Ćwiek w jednej chwili zerwał się z nóg, przebiegł cztery metry i wskoczył pod naczepę ciężarówki. Przez kilka sekund trwał w bezruchu, po czym roześmiał się cicho. Ale z ciebie tchórz, chłopie. Naprawdę pomyślałeś, że w całej tej kakofonii ktokolwiek mógł usłyszeć ciche bipnięcie twojego starego zegarka? Tym bardziej ktoś, kto tak głośno sapie i jęczy, jak ten grubas?

Odczekał jeszcze chwilę, a potem wychynął ze swojej kryjówki i powoli wrócił na poprzednie miejsce. Czerwona kabina ciężarowego mana bujała się wciąż w najlepsze, bynajmniej nie w związku z chybotaniem pokładu na wzburzonym morzu. Kuba znów wcisnął nagrywanie w swoim smartfonie i skierował obiektyw w kierunku górnego lusterka, w którym dostrzec można było, cóż to takiego dzieje się w szoferce. A działy się tam rzeczy wielce ciekawe.

Kuba miał niecałe dziewiętnaście lat i zapewne noce z niedzieli na poniedziałek powinien spędzać inaczej, ale życie to nie je bajka, jak mawiał jego ojciec, zanim pewnego dnia postanowił się ulotnić. A postanowił dość dawno temu. Z matką Kubie też nie było za bardzo po drodze. Dlatego kiedy tylko skończył zawodówkę morską w Świnoujściu, natychmiast ruszył na Bałtyk. To już ponad rok, a on wciąż nie mógł się przyzwyczaić do sztormów. W dodatku fucha pomocnika bosmana też nie należała do szczególnie relaksujących. Zwłaszcza że bosmanem był ten skurwiel Szeliga. Gówno, nie bosman. Kiedy w dwutysięcznym roku zmieniły się przepisy, stanowisko bosmana zostało zlikwidowane. Jednego dnia z ważniaka Szeliga stał się zwyczajnym starszym marynarzem. A wszystko to po trzydziestu latach na morzu. Nic dziwnego, że mu pękła żyłka. Wprawdzie armator utworzył dla niego nieformalne stanowisko bosmańskie i Szeliga w gruncie rzeczy miał na Raginisie dokładnie te same zadania co zawsze, a dodatkowo wyższą pensję niż inni, to jednak stary wilk morski odebrał to wszystko jako osobistą zniewagę. A Kuba zawsze był najbliżej, więc czasem trafiło mu się lanie, ot choćby za to, że zupa była za słona. I mimo że często mu się zdarzało wizualizować najbardziej wymyślne sposoby wymierzania bolesnej kary bosmanowi i mimo że był dopiero na początku swojej morskiej kariery, wiedział, że przepadł na zawsze. Miłość do pływania pochłonęła go w całości i był przekonany, że jest to uczucie na całe życie.

Tego samego jednak nie mógł powiedzieć o sztormach, które poznał dość szybko. Już pierwszy rejs Raginisem, promem samochodowo-kolejowym typu ro-ro, skończył się wielkim rzyganiem. Starsi koledzy pośmiali się trochę z niego, a potem doradzili, żeby w czasie większej chwiejby poszukał sobie miejsca w którejś z niższych sekcji kadłuba. „Im niżej jesteś, tym mniej kiwa” – mawiali. I Kuba zastosował się do tych wskazówek. No, prawie. Nie miał najmniejszego zamiaru spędzać podróży w maszynowni. Tam muszą chyba pracować głusi. A nawet jeśli nie, to wkrótce staną się głusi. Z kolei pokład kolejowy go przerażał. Przede wszystkim odgłosy, które się z niego dobywały. Ciężkie, spracowane wagony usiłujące się wyrwać z ciasnych oplotów sztauerskiego łańcucha, zgrzytające kołami wózków na nierównym torowisku. Rozciągane przez potężne siły żelazne szakle, pierścienie, ucha pokładowe i twistlocki. Brrr. Co innego pokład samochodowy, na którym było dość spokojnie, a jednocześnie wciąż wystarczająco nisko, by nie rzygać przez cały rejs. Kuba lubił się tu czasem zamelinować. Zwłaszcza że kierowcy zwykle nie zamykali swoich ciężarówek, a noc w trakcie rejsu przesypiali smacznie w kabinach pasażerskich lub przepijali w barze. Wchodziło się do szoferki, ucinało krótką drzemkę, a ta menda Szeliga mógł sobie szukać do woli.

Ale takich widoków, jak ten odbijający się na masywnym lusterku tira, to Kuba jeszcze nie widział.

Dziewczyna miała dokładnie takie cycuszki, jakie uwielbiał. A raczej jak mu się zdawało, że uwielbia, bo po prawdzie, to jeszcze w życiu żadnych nie dotknął. Ujeżdżała właśnie grubego kierowcę, zapewne jakiegoś Białorusina, sądząc po tablicach rejestracyjnych jego samochodu. Robiła to energicznie i z wprawą. Kurewka pierwszej wody. Ale bardzo ładna kurewka. Zgrabna blondyneczka. Kuba uśmiechnął się do siebie, patrząc na ekran swojego smartfona. Będzie miał wspaniałe nagranie. Kto wie, jeśli mu się poszczęści, może nagra też kawałek pośladka?

Jeszcze nie tak dawno temu kierowcy nie musieli się kryć po pokładach, żeby sobie puknąć w trasie. Regularne prostytutki pływały ze Świnoujścia do Ystad, świadcząc swoje usługi dzielnym pogromcom autostrad, których żony wszak dawno już o nich nie dbały, wciąż tylko narzekały, że muszą same wychowywać dzieci, a przecież co jak co, ale pieniądze dostawać lubiły. Niektóre dziewczyny Kuba znał nawet po imieniu. Nigdy by się do tego nie przyznał, ale w skrytości ducha miał nadzieję, że jedna z nich zdejmie z niego tę znienawidzoną klątwę prawiczka. Jako realista z długą praktyką zaczął nawet odkładać na to kasę. Niestety, trzy miesiące temu szwedzka policja zrobiła niespodziewany nalot, który dla linii Baltic Bridge skończył się wysoką karą finansową i groźbą utraty koncesji na świadczenie usług przewozowych na terenie Królestwa Szwecji. Tamtego dnia kurewki odeszły na wieczną wachtę.

Ale jak widać, kierowcy umieli sobie poradzić w każdej sytuacji. Zaczęli zabierać w trasy swoje córki, które wprawdzie miały inne nazwiska niż oni i niejednokrotnie również paszport innego kraju, ale nikt z załogi w to nie wnikał i nie miał zamiaru robić z tego problemów. Trzeba być człowiekiem, no nie? Gorzej, że taka dziewczyna zwykle pracowała na wyłączność i plany pierwszego bzykana Kuba musiał odłożyć na bliżej nieokreśloną przyszłość.

Zamyślił się. Nie usłyszał, że kolumny MacPhersona w starym manie przestały miarowo sapać. Nie usłyszał, jak od wewnątrz ktoś szarpie za klamkę. Dopiero skrzypienie kiepsko nasmarowanych zawiasów przywróciło go do żywych, ale było już za późno. Solidne drzwi uderzyły go w potylicę i upadł na pokład. Spojrzał w górę i ujrzał zdumiony wzrok dziewczyny.

– Co to było, kochanie? – zapytał po rosyjsku głos z wewnątrz kabiny. Dziewczyna otworzyła usta, ale ujrzawszy przepraszający i zarazem błagający wzrok Kuby, uśmiechnęła się tylko.

– Nic takiego, uderzyłam się w drzwi.

– Nie porysuj mi lakieru. Dopiero co malowałem.

Dziewczyna wyskoczyła z auta i zamknęła za sobą drzwi.

– Proszę, proszę. Podglądacz. – Zaśmiała się. – Będziesz musiał skasować ten film.

– Tak, tak. Skasuję – wydukał Kuba łamanym rosyjskim. – Tylko mu nie mów.

– Kim jesteś?

– Chodźmy stąd, bo usłyszy.

– Nie usłyszy. A ja chcę wiedzieć, kim jesteś, co tu robisz i dlaczego mnie nagrywasz.

Kuba westchnął. Fantastyczny początek znajomości. Pewnie w dodatku był czerwony na gębie. Ze strachu, wstydu i zażenowania.

– Jestem Kuba – powiedział cicho. – Pracuję tu.

– A nagrywasz, bo…?

– Bo… Bo jesteś taka ładna – burknął i w tej samej chwili zapragnął uciec na główny pokład i rzucić się w fale Bałtyku. Ale dziewczyna tylko się roześmiała. Z ich dwojga to ona miała charakter. Kuba podniósł się z ziemi, a ona podeszła do niego. Poruszała się bardzo lekko, nieznacznie jedynie chwiejąc się na pochylającym się to w lewo, to w prawo pokładzie. Jej uśmiech zniewalał. Jej włosy falowały. A jej ręka chwyciła Kubę za krocze.

– O, la la! – Zaśmiała się. – Mamy tu małego zboczeńca. Waliłeś konia? Czy dopiero będziesz to robić, jak wrócisz do siebie?

– Ja…

– Nie kłam. Masz twardszego niż ten białoruski spaślak. A on, w przeciwieństwie do ciebie, swojego używał. No, powiedzmy. Zatem? Czekam na odpowiedź.

Ale się nie doczekała. Westchnęła więc tylko.

– Masz pieniądze?

– Co?

– Jesteś rozkoszny, ale chyba zdajesz sobie sprawę, kim jestem?

– Rosjanką? – wydukał, a ona wybuchła śmiechem.

– Niech będzie. Ale przede wszystkim profesjonalistką. Rozumiesz? Przecież widzę, że teraz oddałbyś wszystko za loda. Jak masz pieniądze, to mogę spełnić twoje marzenia.

– Ja… Musiałbym pójść do kajuty i…

Znów wybuchnęła śmiechem. Była piękna. Na pewno młoda, choć mocny makijaż uniemożliwiał precyzyjne określenie wieku.

– Jak będziesz dla mnie miły – wymruczała – to może zrobię coś dla ciebie w zamian za skasowanie filmu. Co ty na to?

– Jakiego filmu? – odezwał się naraz głos za nimi. Białoruski kierowca wygramolił się właśnie z kabiny swojego auta i stał trzy kroki od nich. Jego mina świadczyła o tym, że odbył już proces myślowy, a wnioski mu się nie spodobały.

– Nagrywałeś mnie, szczeniaku? – warknął i ruszył w kierunku Kuby. Byłby go zdzielił pięścią, ale nie utrzymał równowagi na rozchybotanym pokładzie. Gdy upadł, dziewczyna chwyciła Kubę za rękę.

– Pryskajmy stąd! – krzyknęła i ruszyła w stronę rufy, ale teraz to Kuba był w swoim żywiole. Nikt nie zna tego pieprzonego statku tak dobrze jak on. Chwycił dziewczynę mocno za nadgarstek.

– Nie! – krzyknął, czując przypływ adrenaliny. – W drugą stronę.

Ruszyli biegiem, nie oglądając się za siebie.

– Stój, ty głupia kurwo! – wrzasnął za nimi grubas. Potem krzyczał coś jeszcze, ale jego oddalający się głos szybko rozmył się wśród tysięcy dźwięków wypełniających pokład samochodowy. Pewnie próbował ich gonić, ale byli już daleko w sekcji dziobowej. Dopadli drzwi i wskoczyli na klatkę schodową. Ruszyli w dół i za chwilę znaleźli się na zimnym pokładzie kolejowym.

– Chodź. Tu będzie przyjemnie! – krzyknął Kuba, wskazując stojący przy samej rampie furty niewielki spalinowóz manewrowy.

– Serio?

– Serio!

Podbiegli do lokomotywy. Kuba podsadził dziewczynę, a potem sam wskoczył na galeryjkę. Szarpnął zardzewiałą klamkę. Chwilę się z nią pomęczył, ale w końcu zadziałała. Gdy weszli do środka lokomotywy, Kuba zatrzasnął drzwi. Natychmiast zrobiło się cicho i przytulnie.

– Tutaj nas nigdy nie znajdzie. – Zajął miejsce w fotelu maszynisty.

– Założę się, że masz rację. – Dziewczyna uśmiechnęła się i usiadła obok niego.

Ciąg dalszy w wersji pełnej