Freja - ebook

1 Sny o zmierzchu

Mieszkam w szpitalu dla umysłowo chorych. Nie jestem tak naprawdę obłąkana. Po prostu tu mi się podoba. Ośrodek Leczenia Chorób Psychicznych ma mnóstwo zalet. Dają ci czyste ubrania, schludne plastikowe klapki, karmią i ochraniają, i nikt nie dziwi się rozmaitym dziwactwom. Czuję się tu bezpiecznie. Jasne, jest to ośrodek wzniesiony tanim kosztem, o nudnych białych ścianach i podłogach wyłożonych linoleum. Wszystko pachnie sosnowym aromatem środków do czyszczenia zmieszanym z zapachem papierosowego dymu i jedyny powiew świeżego powietrza, jakiego można tu doświadczyć, pochodzi z klimatyzatora. Mieszkam tu, bo to jedyne miejsce, jakie zostało mi na tym świecie, jedyne miejsce, gdzie we mnie wierzą.

Widzicie, jestem bogiem.

No i proszę, myślicie, że zwariowałam. Nie, naprawdę, przysięgam. Używam nazwiska Sara Vanadi. Kiedyś, oczywiście, nazywano mnie zupełnie inaczej, pobożne usta i języki wiernych pieściły doskonałe sylaby mego imienia w nieskończonych modlitwach, ale dzisiaj to już nie ma znaczenia. Teraz nikt już nie wierzy w dawne tytuły, dlaczego więc miałabym się ich trzymać? Wszystko, co zostało po dniach mojej chwały, to kilka szczątkowych mitów i wyblakłe wspomnienia. Nie zajmujcie się zgadywaniem, kim byłam. Dziś jestem dziewczyną, która chce być bezpieczna i trzyma się ostatnich iskier wiary, jakie jeszcze może odnaleźć.

– Hej, jak się masz? – rozległ się baryton, przerywając moje codzienne użalanie się nad sobą. Szef personelu, Elliot Russom. Pochylił się nade mną niczym żywa góra. Kiedyś grał w football, zanim zaczął pracować w Ośrodku Leczenia Chorób Psychicznych, a tak naprawdę serce miał złote. – Chciałbym, żebyś poznała naszego nowego technika.

Oderwałam wzrok od małego domku, który budowałam z kart Uno i spojrzałam prosto w jasnoniebieskie oczy. Należały do uśmiechniętego faceta ze strzechą kasztanowych włosów. Musiało mu zajmować mnóstwo czasu, by ułożyć je w taki niewymuszony bałagan. A może po prostu się z nim obudził, jeśli tak, to zazdrościłam mu szczerze. Sprawiał wrażenie zbyt młodego, by wiązać swoją karierę zawodową z takim miejscem. Mimowolnie zastanowiłam się, w którym okresie jego życie potoczyło się nie tak.

– Cześć – miał jasny, pełen życia głos. – Nazywam się Nathan Kence. Miło mi poznać…?

Chciał usłyszeć moje imię. Przez moment miałam ochotę podać mu to prawdziwe. Chciałam, żeby spojrzał na mnie z uwielbieniem i szacunkiem, jak na boginię, którą kiedyś byłam. Byłam, byłam, byłam... Pragnienie mnie zaskoczyło. Minęło już trochę czasu, odkąd czułam tę pradawną tęsknotę za tym, co utraciłam. Ale nigdy już tego nie odzyskam.

– Sara – odpowiedziałam więc. – Mnie też miło cię poznać, Nathanie. – Wyciągnęłam do niego dłoń.

Potrząsnął nią wyraźnie skonsternowany. Elliot się uśmiechnął, czekał dokładnie na ten wyraz konsternacji na twarzy Nathana.

– Zastanawiasz się, dlaczego ona tu jest, prawda? – spytał.

Nie pierwszy raz spotkałam się z takim zaskoczeniem, powiedziałabym raczej, że byłam częstą przyczyną zaskoczenia. W końcu nie wyglądałam jak ktoś, kto powinien przebywać w domu dla wariatów. Wydawałam się młoda, szczęśliwa, bardziej jak ktoś, kto powinien dorabiać, pilnując cudzych dzieci albo uczyć się do klasówki z chemii. I mimo że byłam ubrana w ciuchy z darów, za dużą koszulkę z napisem „Oddawaj krew” i wyblakłe dżinsy, ale pod nimi kryło się zdrowe ciało. Dla niektórych pewnie o nieco zbyt wyraźnych krągłościach, ale co ja mogłam na to poradzić? W dawnych czasach uważano, że kobiety powinny być trochę solidniejsze, a ja miałam ucieleśniać ten ideał. Nikt nie był w stanie przewidzieć tej apokalipsy w dziedzinie wyglądu.

Nathan sprawiał wrażenie zażenowanego, ale niepotrzebnie, nie bez powodu Elliot przyprowadzał nowych pracowników na początek do mnie.

– W porządku, Nate – uspokoiłam go uśmiechem. – Jestem tu pomocą naukową.

Elliot przewrócił oczami, zniszczyłam mu scenariusz.

– Sara to najmilsza dziewczyna na świecie – powiedział, udając, że nie słyszał tego, co powiedziałam. – Ale nie znalazła się tu bez powodu. Chcę, żebyś zrozumiał dwie kwestie. Po pierwsze, nie każdy, kto do nas trafia, jest wściekłym szaleńcem i po drugie, nie wyciągaj żadnych wniosków na temat naszych pensjonariuszy na podstawie tego, jak wyglądają.

Uśmiechnęłam się szerzej.

– Och, czyżbym sprawiała tak mylące wrażenie?

Wesoło poruszył do mnie brwiami.

– Może powiesz Nathanowi, kim jesteś?

Odchrząknęłam i utkwiłam oczy w nowym pracowniku. Moje nie są tak uderzająco niebieskie, jak te, które on dostał na starcie, ale wciąż mają urzekającą barwę niezapominajek. Idealnie pasują do moich jedwabistych włosów, zupełnie jakby ktoś to tak zaplanował.

– No więc, Nate – zaczęłam promiennym, czystym głosem – mam ponad tysiąc lat. Zrodziłam się z ludzkich snów i marzeń i zyskałam moc dzięki ludzkim wierzeniom. Jestem boginią.

Szeroko otworzył oczy i się uśmiechnął.

– Zawsze chciałem poznać boga. Sara to twoje prawdziwe imię? Znam cię?

Spodobał mi się. Większość nowych pracowników w tej sytuacji rzucała mi nerwowe spojrzenie i kilka słów w stylu: to miłe. On miał poczucie humoru.

– Pewnie o mnie słyszałeś, ale już nie podaję nikomu prawdziwego imienia.

– Nie, no oczywiście, że nie – zgodził się. – Nie chcesz przecież, by nękali cię paparazzi, gdziekolwiek pójdziesz.

Zawsze lubiłam, gdy ktoś podejmował moją grę.

– Żeby tylko! – westchnęłam dramatycznie. – Wiara daje mi siłę, ale zwątpienie ją odbiera. Gdybym powiedziała ci, kim jestem, wtedy wiedziałbyś dokładnie, w kogo nie wierzyć, a ja stałabym się odrobinę słabsza.

Nathan spojrzał na Elliota, który odpowiedział mu wzruszeniem ramion.

– Mnie też nie powiedziała. Jeśli o nas chodzi, to ma na imię Sara.

– Zatem, Saro, kimkolwiek jesteś, było miło cię poznać – powiedział Nathan.

Chciałam już odpowiedzieć w podobnym tonie, kiedy ze stanowiska pielęgniarek odezwała się Carolyn.

– Pani Vanadi? Ma pani gościa.

– Mm…mam? – Nigdy nie miewałam gości. Nikt nawet nie wiedział, gdzie jestem. To musiała być jakaś pomyłka. – Przepraszam – zwróciłam się do Nathana. On skinął głową i ruszył za Elliotem w dalszą wycieczkę po zakładzie.

Wysunęłam się zza stolika w świetlicy, ostrożnie, żeby nie zburzyć rosnącego domku z kart. Gdy szłam do głównej sali, posłyszałam strzępy rozmowy Nathana i Elliota. Nie mogłam powstrzymać ironicznego uśmieszku.

– …wydaje się taka młoda – stwierdził Nathan. – I szczęśliwa. Idealnie pasowałaby do zespołu wokalnego.

– Jakbyś był wiele starszy – odparł Elliot, śmiejąc się nisko. – Myślę, że ma co najmniej osiemnaście lat. Musi mieć, w przeciwnym wypadku trafiłaby na oddział dla młodocianych.

Ha! Gdyby tylko znał prawdę, czyż nie?

Miło było usłyszeć, że minione stulecia były dla mnie łaskawe. Podeszłam do Carolyn lekkim, sprężystym krokiem. Pochłaniało ją wypełnianie kart pacjentów, ale gdy się zbliżyłam, uniosła głowę i posłała mi uśmiech. Zawsze staram się być z każdym w dobrych układach. To jakby moja cecha charakterystyczna.

– Tu jesteś. Możesz przejść do stołówki. Cieszę się, że ktoś wreszcie przyszedł cię odwiedzić.

– Hm, ja też – stwierdziłam, zerkając na podwójne drzwi zaraz obok stanowiska Carolyn. Mój nieoczekiwany gość znajdował się za progiem, zapewne siedział w jednym z głębokich, plastikowych foteli. – Wie siostra, kto to?

– Nie, przykro mi. Bill tu tylko zajrzał i powiedział, że ktoś do ciebie przyszedł. To wszystko.

– OK, dziękuję. – Spojrzałam na drzwi z pewnym niepokojem, a potem podniosłam wysoko głowę i ruszyłam w ich stronę. Dlaczego byłam taka zdenerwowana? Nie miałam się czego bać. Byłam przecież zapomnianym bogiem, w koszulce pochodzącej z darów i piankowym obuwiu. Kto by chciał zadzierać z kimś takim?

Gdy tylko pchnęłam drzwi, od razu zauważyłam mojego tajemniczego gościa. W stołówce znajdowało się kilku odwiedzających, przyjaciele i rodziny, zajmowali połowę miejsc przy szerokich stołach i gawędzili z bliskimi o wątpliwym zdrowiu psychicznym. Bill machnął do mnie dłonią, po czym wrócił do swojej gazety. Tylko jeden tu nie pasował i nie miałam wątpliwości, że to on przyszedł do mnie: mężczyzna w grafitowym garniturze, siedzący przy pustym stole.

Podniósł wzrok i przeszył mnie spojrzeniem ciemnobrązowych oczu, a ja zamarłam. Nie z wyboru, czułam się niczym przestraszona łania. On… był NIEBEZPIECZNY. Zagrożenie emanowało z niego niczym fala żaru, czułam całe życie okrutnych doświadczeń, co stało w sprzeczności z jego wyglądem dwudziestoparo–, trzydziestolatka. Po części miałam ochotę ukryć się pod stołem, ale zdusiłam tę chęć. Opuszczona czy nie, nadal jestem bogiem. Co on sobie myślał, żeby mnie tak straszyć? Stanowczym krokiem podeszłam do stołu, odsunęłam plastikowy fotelik i usiadłam naprzeciwko mojego gościa.

– Witam! – powiedziałam mdlącosłodkim głosem.

Na jego twarz powoli wypłynął uśmiech. Wyrachowanie upiorny, zupełnie jakby nieznajomy spędził mnóstwo czasu, ćwicząc tę minę przed lustrem.

– Pani Vanadi? – spytał gładko.

Zdusiłam wzdrygnięcie. Przysięgam, wszystko, co robił, budziło we mnie niepokój.

– To ja! – odpowiedziałam, wciąż tym nadmiernie radosnym tonem.

– Oczywiście że tak. Ale dlaczego zawracamy sobie głowę półprawdami? W końcu zaraz zostaniemy przyjaciółmi.

Nie było takiej możliwości, za żadne skarby tego świata nie zostałabym jego przyjaciółką. A takie stwierdzenie z ust boga, wykreowanego między innymi wokół koncepcji przyjaźni, coś znaczy.

– Wspaniale – odpowiedziałam. – Ale nie do końca rozumiem, o co chodzi z tymi półprawdami. Jestem Sara.

– A jednak została tu pani zamknięta, bowiem twierdziła, że jest… kimś więcej.

Chciałam odejść. Ten facet przerażał mnie na wielu poziomach. Ale parłam przed siebie, w nadziei że to on odejdzie, jeśli jeszcze trochę wytrzymam w roli pustej czirliderki.

– Oczywiście, że jestem kimś więcej! Jestem boginią…

– Miłości – dokończył za mnie takim tonem, że aż przeszły mnie ciarki.

– No tak. Czytał pan moją kartę? Jest pan lekarzem? – Wiedziałam, że nie. Prawdziwy lekarz rozmawiałby ze mną w świetlicy albo w dormitorium. Prawdziwy lekarz nie budziłby w ludziach ochoty do krzyku, gdyby wyciągał rękę, by ich dotknąć, a wiedziałam, że wrzeszczałabym, jeśli ten facet dotknąłby mnie choćby palcem.

– Oczywiście, że nie, pani Vanadi. I proszę się nie krępować, może pani przestać udawać w każdej chwili. Wiem, kim pani jest naprawdę. Czy może powinienem powiedzieć, kim pani była? Nazywam się Garen i przyszedłem przedstawić pani ofertę.

O cholera.

Kłamał? Nigdy nie umiem rozpoznać kłamstwa, z natury jestem ufną dziewczyną, ale założyłam, że łgał. Sprawiał wrażenie kłamliwego.

– To coś nowego – odpowiedziałam, starannie kryjąc zdenerwowanie. – Większość ludzi jakoś nie może uwierzyć, że rozmawiają z bogiem!

Westchnął i sięgnął do kieszeni.

– Rozumiem, że nie zamierza mi pani niczego ułatwić. Tak rzadko muszę komuś coś udowadniać – nie przestawał szukać czegoś po kieszeniach – jesteście raczej gadatliwi jak katarynki. Boi się mnie pani… Aha! – Wyciągnął dłoń nad blat stołu, chowając coś w zaciśniętych palcach. Obrzucił mnie badawczym spojrzeniem, żeby się upewnić, że przykuł całkowicie moją uwagę i dopiero wtedy otworzył dłoń. Zmarszczyłam brwi zmieszana. Zobaczyłam zgnieciony kawałek materiału, chyba satyny, pokryty ciemnymi plamami, jakby ktoś wytarł w niego palce po sięganiu do torebki pełnej chipsów.

Popatrzyłam na Garena skonfundowana. Uniósł kulkę materiału, zachęcając, bym ją rozwinęła i obejrzała. Zawahałam się, po czym zaciekawiona wyciągnęłam rękę. Już miałam dotknąć tkaniny, gdy nagle doznałam odrażającej wizji, wystarczył ułamek sekundy, bym błyskawicznie cofnęła zaciśniętą dłoń do piersi.

Krew. Spękana skóra i cierpienie. Mięso pochwycone między długie zęby. Ból, rozczłonkowanie i śmierć, wszystko zadane z tak sadystyczną radością, że aż zaparło mi dech.

– To kawałek Arymana – wyjaśnił mój „gość”, zgarniając kulkę materiału do kieszeni. – Wyjątkowo paskudnego boga zoroastriańskiego, którego trzymamy pod kluczem. W tych czasach nie jest specjalnie grubą rybą, ale wciąż ma tylu wiernych, by stanowić poważne zagrożenie. Każdy jego fragment dotknięty jest tą skazą zniszczenia, jak się mogła pani właśnie przekonać.

Byłam zbyt zszokowana, by odpowiedzieć na to w jakikolwiek sposób. Nie mogłam sobie przypomnieć, kiedy ostatnio czułam obecność boskiej istoty. Nie kłamał. Wiedział, kim jestem.

Śliski uśmiech wypełzł mu na usta.

– Reprezentuję organizację… ujmijmy to: zainteresowanych obywateli. Zajmujemy się boskością, pani Vanadi. Trzymamy w zamknięciu, bądź unicestwiamy tych, którzy mogliby szkodzić i rekrutujemy pozostałych. Była pani kiedyś…

– To, kim byłam, nie jest pańskim zmartwieniem. – Przybrałam najbardziej gniewny wyraz twarzy, na jaki było mnie stać. – Nie mam pojęcia, jak pan mnie znalazł, ale nie mieszałam się w pańskie sprawy i spodziewam się, że wyświadczy mi pan tę samą grzeczność.

Rozłożył ręce, starając się sprawiać wrażenie skruszonego. Nigdy nie widziałam, by ktoś był bardziej nieszczery.

– Przepraszam, pani Vanadi, ale jest pani dość wyjątkowa. Mógłbym przedstawić pani całą listę korzyści, ale proszę pozwolić, że użyję prostych słów: albo pani do nas dołączy… albo umrze.

Otworzyłam mimowolnie usta. On mi groził. Wiedział, kim jestem i naprawdę mi groził. To mi się jednak dotąd nie przytrafiło.

– Proszę oszczędzić mi tego przedstawienia i nie odgrywać tu mściwej bogini. – Zbył mój gniew machnięciem dłoni. – Już to wszystko kiedyś widziałem. Sprawa wygląda następująco, Saro. Doskonale wiemy, że niewiele można zrobić, by się ciebie pozbyć raz na zawsze. Wciąż masz garstkę wiernych tu i tam i oni przywrócą cię do życia, prawda?

Założyłam ramiona na piersi i wbiłam w niego gniewne spojrzenie.

– Oczywiście, że tak będzie – odpowiedział na swoje pytanie. – Zatem powiem ci, co się stanie. Przyjmij moją ofertę, a dopilnujemy, byś miała tylu wiernych, ilu potrzebujesz. Znowu będziesz prawdziwą boginią, a nie żebrakiem błagającym o resztki. Odmów, a postaramy się, by niewiara świata położyła kres twojemu istnieniu.

Serce stanęło mi w gardle. Miałam szczerą nadzieję, że kłamał. Czy to w ogóle możliwe? Jasne, niewiara bolała, ale trzeba by skoncentrowanych wątpliwości tysięcy, by mnie wymazać. To oznaczało przekonanie tych ludzi, że istnieję, a potem przekonanie ich, że jednak nie. Jak dla mnie, to byłby niemały wyczyn.

– I jak niby planuje pan tego dokonać? – spytałam zaszokowana samym pomysłem.

Zaśmiał się i znów zalała mnie fala gniewu. Żałowałam, że nie mam nic ciężkiego, żeby rozkwasić twarz Garenowi.

– Ty przede wszystkim powinnaś wiedzieć, jak cyniczni są dzisiejsi ludzie – odparł. – Nie będę zagłębiał się w szczegóły, ale nie sądzisz chyba, że nie zdołamy znaleźć kilku sceptyków, którzy wskażą ciebie?

Muszę zabić tego człowieka, pomyślałam natychmiast.

Miał rację. Dlatego właśnie nie podaję nikomu prawdziwego imienia. Nikt dziś już naprawdę nie wierzy, a jeśli ta jego cała organizacja miała środki, mogło to się skończyć dla mnie śmiercią. Musiałam uderzyć pierwsza. Ale miałam ograniczone możliwości. Niewiele mocy. Na tym etapie mogłam jedynie namieszać mu w chemii organizmu i sprawić, by poczuł do mnie upodobanie, a to było tak odległe od moich celów, jak to tylko możliwe.

– To wszystko? – Próbowałam grać na czas. – Mam stąd wyjść z mglistą obietnicą pozyskania czcicieli?

Wzruszył ramionami.

– Zazwyczaj nie muszę mówić nic więcej. Wy wszyscy jesteście raczej zdesperowani.

Musiałam naprawdę się wysilić, żeby nie skrzywić się na te słowa. Oczywiście brakowało mi wieku legend, kiedy cały panteon rósł i kwitł. Tęskniłam za przyjaciółmi i tęskniłam za tym, by być kochaną. Ale nie na tyle, by odwrócić się od tego, w co my wierzyliśmy. Ten człowiek najwyraźniej zapomniał, że mój rodzaj cenił sobie wolność, że byliśmy buntowniczą bandą, gotową umrzeć raczej, niż słuchać rozkazów zarozumiałego włazityłka jak on. Jeśli sądził, że może mnie kupić, to się mocno przeliczył.

– Świat się zmienił, a my nie mogliśmy dotrzymać mu kroku – stwierdziłam. – Proszę posłuchać, odpowiem równie prosto: nie chcę pracować dla pana, nie chcę umierać. Chcę być zostawiona w spokoju. Mój czas przeminął. Byłam w tym szpitalu od… – Próbowałam dokonać szybkich obliczeń. Tak długo tu mieszkałam, że widziałam, jak personel porzucił pagery na rzecz telefonów komórkowych.

– Wedle naszych obliczeń dwadzieścia siedem lat – wtrącił. – Zakładam, że siła robocza nie połapała się dzięki twoim talentom do manipulacji emocjami.

– Bez znaczenia – zbyłam go, czerwieniejąc. Myślał, że zna wszystkie odpowiedzi. Szczerze go nienawidziłam. – Nigdzie nie pójdę, panie Garen.

Popatrzył na mnie kwaśno i westchnął.

– Nie chcesz znaleźć się w jednej z naszych załóg? Dobrze. Mamy też inne zastosowania dla bogów. Ale bez względu na to, co ci się wydaje, pójdziesz ze mną. Po prostu załatwimy to tym bardziej bolesnym sposobem.

Wstał i znów zanurzył rękę w kieszeni, ale zamiast kulki koszmarów, wyciągnął cienki kawałek metalu, który błysnął w świetle fluorescencyjnych lamp. Zobaczyłam wielką igłę. Bill podniósł wzrok znad papierów i zmarszczył brwi na widok tego przedmiotu. Widziałam, że ma zamiar coś powiedzieć – na oddziale nie wolno mieć nawet sznurówek ze względów bezpieczeństwa. Zanim jednak Bill zdążył otworzyć usta, Garen wystawił lewy palec wskazujący i wbił w niego igłę.

W ułamku sekundy w pokoju zapanowała cisza. Każdy pensjonariusz, każdy gość padł na stół, z rozrzuconymi kończynami. Bill pochylił się do przodu i zaczął chrapać. Jednocześnie zza podwójnych drzwi dobiegły mnie dźwięki świadczące, że pacjenci i personel ośrodka popadali na podłogę. Garen z uśmiechem schował igłę i wsadził palec do ust, żeby nie poplamić krwią eleganckiego garnituru.

Po prostu uśpił cały ośrodek.

– Oczywiście nie działa na nieśmiertelnych – wymamrotał z palcem w ustach.

– Więc czym jesteś? – spytałam, gdy już odzyskałam głos, który odebrało mi zdziwienie. Zabrzmiał zaskakująco spokojnie.

– Och, nie jestem bogiem. – Posłał mi paskudny uśmiech. – Powiedziałem, że mamy dla ciebie inne zastosowania.

No dobrze, tym jakże złowieszczym akcentem czas było zakończyć naszą rozmowę. Jaki masz plan, Saro? Przyjrzałam się temu nieproszonemu gościowi, oceniając, czy dam mu radę. W normalnych okolicznościach pewnie bym dała. Jeśli chodzi o walkę, to radzę sobie lepiej niż nieźle i tak jak Garen wspomniał wcześniej, nas bogów niezwykle trudno zabić. Miałam jednak przeczucie, że tym razem będę potrzebowała czegoś więcej. Garen już wiedział o mnie zbyt dużo. Zapewne nie byłam pierwszym bogiem, którego próbował zrekrutować. Z niechęcią musiałam przyznać, że dokładnie wiedziałam, co należy zrobić. I wiedziałam, że w moim stanie będzie to bolesne, ale była to jedyna opcja.

Czas na spacerek aleją nieszczęścia.

Chodzi o to, że tak naprawdę nie mogę skłonić ludzi, żeby mnie pokochali. Miłość jest w takim samym stopniu stanem umysłowym i emocjonalnym, jak i fizycznym i jedynie na ten ostatni umiem wpłynąć: na chemię organizmu i na nastrój. Niemniej to nadal całkiem owocne poletko. Ten człowiek wydał mi się osobnikiem pozbawionym miłości, ale nawet potwory są zdolne do poczucia straty. Skoncentrowałam się zatem i sięgnęłam do niego tą iskierką mocy, która jeszcze się we mnie tliła – dotknęłam związków chemicznych w jego mózgu. To bardzo wyczerpujące i co gorsza bolesne, powinnam wzbudzać w ludziach miłość i uwielbienie, a nie rozpacz. To, co mu zrobiłam, pozostawało w absolutnej sprzeczności z samą moją istotą.

Garen zmarszczył brwi i potrząsnął głową, jakby starał się ją oczyścić. Z twarzy spełzła mu ta niepokojąca, pełna wyższości mina, zastąpił ją wyraz zmieszania.

– Co ty…? – Oparł dłoń na blacie, próbując zachować równowagę, ale zaraz cofnął się chwiejnie. Próbował spojrzeć na mnie ze złością, odzyskać panowanie nad sobą i tą rozmową, ale przeszkadzał mu smutek, który wlewałam mu do mózgu.

Albo coś chował w zanadrzu, albo byłam słabsza, niż myślałam. A może jedno i drugie, bo powinien już leżeć na ziemi i skulony szlochać z tęsknoty za mamą, a tymczasem sprawiał wrażenie lekko zawianego. Nie miałam szans przedłużać tego w nieskończoność, szlag by to trafił, sama miałam łzy w oczach z wysiłku.

Na szczęście mój panteon ma sposoby na takich ludzi jak Garen. Uderzyć raz jeszcze i mocniej. Korzystając z jego rozkojarzenia, poderwałam się, wywracając z hukiem krzesło. Wskoczyłam na stół i pobiegłam po blacie. Nabrałam tyle rozpędu, ile tylko było możliwe na żałośnie krótkim odcinku, wybiłam się, podciągając nogi i z całej siły uderzyłam kolanami w pierś Garena. Powietrze wyrwało się z niego z głośnym „szuuu”! I padł na podłogę. Wyglądał na oszołomionego, ale nie miałam zamiaru ryzykować, że się pozbiera. Chwyciłam jedno z plastikowych krzeseł, stojących nieopodal, i rąbnęłam go w głowę przy wtórze strasznego trzasku. Oczy uciekły mu w głąb czaszki i zwiotczał.

Powinnam wziąć nogi za pas. Zły człowiek leżał nieprzytomny i właśnie miałam otwartą drogę ucieczki. Ale to by było skończoną głupotą. To chyba jedna z tych lekcji, które Hollywood wpaja młodym kobietom. Nie zostawia się wroga za plecami w chwili przewagi.

Podniosłam krzesło. Głowa Garena odbiła się od podłogi, gdy uderzyłam ponownie. Krew bryznęła na obskurne linoleum. I jeszcze raz, i jeszcze. Powoli na moje wargi wypełzał ponury uśmiech. Garen wciąż oddychał, ale jeszcze jeden, może dwa ciosy i…

Ciało Garena zaczęło się kurczyć i zapadać w sobie. Materiał, skóra, mięśnie i kości zniknęły niczym woda w odpływie, zawirowały i nie zostało po nich ani śladu. Przepadł w mgnieniu oka i powietrze gwałtownie wypełniło pustkę, którą po sobie zostawił, przy akompaniamencie dźwięku, jaki wydaje odrywana od szyby przyssawka. Została po nim jedynie plama krwi i wygięte krzesło.

Upadło z hałasem na podłogę, wysunąwszy się z moich zdrętwiałych palców. Teraz ja oparłam się o stół. Niedobrze, bardzo niedobrze. Ocaliła go jakaś magia, magiczny plan awaryjny, a jego przyjaciele jak nic przybędą tu liczniej, by dokończyć dzieła… a ja… ja muszę odejść, zanim to nastąpi. Zniknąć. Ta myśl przeszyła mnie bólem i gniewem. To nie w porządku. Straciłam już wszystko po tysiąckroć, zostałam zredukowana do marnej skorupy, bogini w domu wariatów, a teraz upadnę jeszcze niżej. Czy nie zostałam już dość upokorzona?

Krzyknęłam, kopniakiem wywracając stół, przy którym Garen złożył mi swoją propozycję, przy którym wszystko się zmieniło. Chwilę stałam jeszcze, gotując się ze złości, wreszcie potrząsnęłam głową. Już po wszystkim. Nie chcę siedzieć i się dąsać, wściekać na ogólną niesprawiedliwość świata, wieki doświadczeń krzyczały we mnie wielkim głosem, nakazując mi wyjść i zamierzałam posłuchać. Może i jestem lekkomyślna, ale nie głupia. Zatrzymałam się na chwilę, by spojrzeć na miejsce, w którym zniknął Garen, a potem podbiegłam do Billa i odpięłam mu klucze od paska. Tutaj, gdy miało się klucze, można było zrobić wszystko.

Pchnęłam drzwi prowadzące na korytarz i niemal potknęłam się o Nathana. Najwyraźniej skończył swoją wycieczkę z Elliotem nieopodal stanowiska pielęgniarek. Miałam szczęście, nie byłam pewna, czy zdołam poprowadzić samochód – dwadzieścia siedem lat spędziłam w zakładzie dla umysłowo chorych – potrzebowałam szofera. Nie miałam kłopotów z decyzją, kogo ze sobą zabrać. Jestem dużo silniejsza, niż na to wyglądam, ale Elliot był ogromny, w żaden sposób nie zdołałabym wydostać go stamtąd bez wózka widłowego, więc pochyliłam się i dźwignęłam z podłogi nowego członka personelu. Jęknął, gdy przerzuciłam go sobie przez ramię. Chyba zaklęcie Garena powoli odpuszczało.

Zanim wydostałam się z ośrodka, nieco miotając się z Nathanem i większą liczbą drzwi, niż mogłam zliczyć, mój szofer zaczął się budzić. To dobrze, bo ja z kolei zaczęłam się męczyć. Ten krótki spacer uświadomił mi, że daleko mi do dawnej siły.

– Sooojesss? – wymamrotał Nathan, gdy wbiegłam na parking.

– Który samochód jest twój, Nate? – spytałam, zdejmując go z pleców i potrząsnęłam nim mocniej.

Potarł czoło, jakby ścierał resztki snu.

– Srebrna toyota camry, dlaczego… czekaj, co jest grane?

Złapałam go za ramiona i zajrzałam w oczy, uśmiechając się najlepszym z moich uśmiechów.

– Zaraz uratujesz boga, Nate. A teraz zabierz mnie stąd!

Zmarszczył brwi już całkowicie przytomny.

– Co, nie, ja… Sara, prawda? Co my tu robimy? Nie, musimy wrócić! Dopiero zacząłem tu pracę…

Zalałam jego mózg taką ilością szczęścia, miłości i pożądania, na jaką tylko mogłam się zdobyć. Przestał patrzeć na mnie ze zmieszaniem, a zaczął jak zakochany szczeniak. Byłoby to urocze, gdybyśmy mieli więcej czasu.

– Och – mruknął z rozmarzonym wyrazem twarzy. – Jasne.

Podałam mu kluczyki, a on podszedł do samochodu i najpierw otworzył przede mną drzwi od strony pasażera (co za gentleman). Potem sam wsiadł i odpalił silnik.

– Dokąd, Saro? – spytał z niemądrym uśmiechem, wyjeżdżając z parkingu.

To pytanie mnie zmroziło. Po dwudziestu siedmiu latach szpital dla psychicznie chorych stał się moim światem. Nigdy nie zastanawiałam się nad tym, dokąd jeszcze mogę się udać i teraz jedyne miejsce, jakie znałam, było tym, w którym nie mogłam zostać.

– Nie wiem, Nathanie – odpowiedziałam i słowa te napełniły mnie przerażeniem. – Naprawdę nie wiem.2 Nowy świat

Pojechaliśmy oczywiście do jego mieszkania.

Nie miałam innego pomysłu. Przez ostatnie trzydzieści lat jedynym moim oknem na świat była telewizja i filmy, a w nich jasny przekaz: jeśli się ucieka, najpierw należy jechać do mieszkania faceta i dopiero tam robić jakieś plany. Dlatego tam jechaliśmy. I niemal było mi głupio, że podjęłam tak banalną decyzję.

Zaraz po wejściu do mieszkania Nathan mnie przytulił.

– Jesteś cudowna! – oświadczył otumaniony feromonami, dopaminą i serotoniną. (Przebywając kilkadziesiąt lat z lekarzami, sporo można się dowiedzieć o naukowym obliczu zauroczenia.)

Uśmiechnęłam się, ale smutno. Nie kochał mnie, nie sercem. Można by pomyśleć, że to nie ma znaczenia, ale ta pusta adoracja, do której go zmusiłam, jest absolutną przeciwnością tego, co uosabiam. Istnieję dla prawdziwej miłości, a nie takich podróbek, więc uwolniłam go i postarałam się przywrócić chemiczny balans jego mózgu. Nie trwało to długo.

W jednej chwili obijał się o ściany oszołomiony moją obecnością, a w następnej już trzeźwiał, przytrzymując się blatu kuchennego. W miejsce rozanielonego uśmiechu pojawił się grymas, Nathan najwyraźniej zaczął uświadamiać sobie, co się stało.

– Zaraz, gdzie jesteśmy? – powiedział, rozglądając się wokół. Spojrzał na mnie, unosząc brwi. – O cholera, musimy wracać do ośrodka! To mój pierwszy dzień!

– Hm, nie bardzo możemy – odpowiedziałam niepewnie, wzruszając ramionami. – Przykro mi.

– Rany boskie… – szepnął, spoglądając na mnie, jakby dopiero teraz naprawdę mnie zobaczył, chyba dodał wreszcie dwa do dwóch. – Porwałem pacjenta! Zwolnią mnie! O nie, o nie, zwolnią to mało! Pozwą! Zamkną! I... – Ruszył w stronę drzwi, ale zastąpiłam mu drogę.

– Uspokój się. To nie twoja wina. To ja ciebie porwałam.

– Co?

– Naprawdę jestem boginią. – W sumie to mogłam przemilczeć, więcej mu nie było trzeba.

Zaśmiał się, unosząc ręce.

– Tak oczywiście... Saro, tak? Tak masz na imię? Wiesz, myślę, że najlepiej będzie, jak wsiądziemy z powrotem do mojego auta i pojedziemy... stąd?

Przewróciłam oczyma.

– Nie pozwolę ci zawieźć się z powrotem do ośrodka, Nate. Hm, jak mogłabym ci udowodnić, że jestem bogiem?

Przez moment milczał.

– Och, może wracając ze mną do ośrodka? – zaproponował z taką nadzieją w głosie, że aż mnie rozbawił.

– Uspokój się, Nate. Nigdzie się stąd nie ruszę, dopóki nie zaczniesz mnie traktować poważnie.

Raczej nie tego się spodziewał, idąc dzisiaj do pracy. Zaczął nerwowo krążyć po pokoju.

– Proszę cię, Saro. Potrzebuję tej pracy, a nie będzie to wyglądało najlepiej, jeśli zauważą, że przemyciłem na zewnątrz piękną wariatkę, zawiozłem ją do domu i nawet nie pamiętam, jak to się stało.

Nawet nie wiedział, jak poprawił mi nastrój tym drobnym komplementem dodanym do „wariatki”. Trudno prezentować się dobrze w starym podkoszulku i dżinsach, szczególnie po tylu latach w miejscu, gdzie fryzjer to specjalista od wszy, a jedyne kosmetyki, to te na twarzach pielęgniarek.

– Jestem boginią miłości – westchnęłam. – Nic nie pamiętasz, bo wpłynęłam na twój umysł.

Spojrzał na mnie tym wzrokiem. Przywykłam do tego spojrzenia. Mówiło: „Aha, to naprawdę urocze. I ty w to wierzysz, tak?”. Ale trzeba mu oddać, że powiedział tylko:

– Nie jestem pewien, czy to się sprawdzi w sądzie, Saro.

Znów przewróciłam oczami. Zasłużył sobie. Nieważne, jak bardzo teraz ludzie mają się za „kreatywnych” i „otwartych na nieznane”. Kiedyś wystarczyło coś niewytłumaczalnego przypisać działaniu boga i natychmiast w to wierzyli. Teraz składają takie rzeczy na karb nauki lub zwykłych sztuczek. Albo wpływu narkotyków.

– Za moich czasów... – mruknęłam. Cóż, tamte czasy minęły bezpowrotnie. Musiałam grać kartami, jakie rozdano, a chwilowo dostały mi się blotki z rodzaju „urocza wariatka”. Musiałam spróbować innego podejścia. – No dobra, Nate, a co powiesz na to: usiądę na tym krześle... – wskazałam aluminiowe składane krzesełko przy starym stoliczku karcianym – ty siądziesz na tamtym futonie, a wtedy sprawię, że się we mnie zakochasz. Jeśli po pięciu minutach nadal będziesz uważał, że nic nie zrobiłam, pójdę, gdzie zechcesz. Zgoda?

Zerknął na sofkę, a potem na mnie.

– Zgoda. – Skinął, z wysiłkiem zachowując neutralną minę. Nie miałam wątpliwości, że uważa mnie za szaloną, ale przynajmniej starał się być miły. Przycupnął na futonie i spojrzał na mnie wyczekująco.

Usiadłam na krześle, pochyliłam się ku niemu i zaczęłam tkać uczucie między nami. Potrzebowałam na to więcej czasu niż na wulkan pożądania, który wzbudziłam na parkingu, bo po pierwsze zależało mi, żeby tym razem zachował świadomość i częściową kontrolę, a po drugie byłam wykończona.

Nagle jego oczy rozszerzyły się, a usta rozchyliły ze zdumienia. Spoglądał na mnie z rozkoszną mieszaniną konsternacji i zauroczenia, ale widać było, że jest tego świadomy. Przestałam na niego wpływać.

– Przeprosiny smakują lepiej z czekoladą – zauważyłam.

Roześmiał się i przez moment wyglądał, jakby chciał coś powiedzieć, ale zmilczał, wstał i poszedł do swej maleńkiej kuchni. Po chwili szperania wrócił z... tak!

– Masz pojęcie, jak dawno taką jadłam?! – wykrzyknęłam, wyciągając chciwie rękę.

– Przepraszam, że ci nie wierzyłem – powiedział, wręczając mi toblerone. Uwielbiałam je. Jakimś sposobem mieszanka migdałowego nugatu i miodu zatopionych w czekoladzie zdawała się idealnie wykalibrowana na ośrodek przyjemności w moim mózgu.

– Przyjmuję twe przeprosiny, śmiertelniku – oświadczyłam z uśmiechem, rozdzierając opakowanie i odgryzłam masywny trójkąt.

– Więc naprawdę jesteś boginią? – zapytał Nathan. – Nie jakimś... ja wiem? Szalonym superbohaterem czy czymś takim? – Nie wydawał się całkowicie przekonany, ale przynajmniej nie usiłował mnie już zapakować w kaftan bezpieczeństwa. Na razie wystarczyło.

– Faceci i te ich fantazje – wymamrotałam, przeżuwając czekoladę. Smakowała tak wspaniale, jak pamiętałam. Postanowiłam potraktować baton jako ofiarę złożoną na moją cześć, pierwszą ofiarę od długiego czasu. – Chcesz? Udowodnię ci to. Daj mi nóż.

– Uhm, raczej spasuję – mruknął, marszcząc brwi. Odczekałam chwilę, a kiedy nic nie zrobił, spojrzałam na niego niezadowolona. Cóż, może i udało mi się go po części przekonać, ale nie na tyle, by zechciał uzbrajać osobę poznaną w wariatkowie.

– Boisz się, że jestem jedną z tych smarkatych seryjnych morderczyń, o których ciągle się słyszy? – zapytałam, odkładając czekoladę, wstałam i poszłam do kuchenki.

– Nie, ale... czekaj. Powaga, nie musisz...!

– Twoja SKÓRA rzeczywiście wygląda na taką, którą świetnie by się nosiło – rzuciłam, sięgając w stronę bloku na noże. – O, ten jest idealny.

Wyciągnęłam duży nóż, zauważając przy okazji, że to jeden z niewielu markowych przedmiotów w jego mieszkaniu. Do krótkiej listy tego, co wiedziałam o Nathanie, dodałam punkt: „chyba jest dumny ze swoich umiejętności kulinarnych?”, potem usiadłam znów naprzeciwko niego. Uśmiechnęłam się, gdy zauważyłam, jak zesztywniał.

– Nie bądź dzieckiem. – Machnęłam nożem od niechcenia. – Trzeba było widzieć, co potrafię zrobić z mieczem.

Nim zareagował, przeciągnęłam ostrzem po opuszce kciuka. Skrzywił się gwałtownie, wyciągając przed siebie ręce.

– Nie! Przestań! Nie rób tak!

Uśmiechając się, zademonstrowałam mu zraniony palec.

– Nie mam już wielu wyznawców – poruszyłam przeciętym kciukiem – ale ci, których mam, nie myślą o mnie jako o bogini z raną na palcu. Dlatego zmienię się tak, by pasować do ich wyobrażeń. Patrz.

Setki lat wcześniej rana zaczęłaby się goić, jeszcze zanim odjęłabym nóż od skóry, teraz trzeba było na to całej minuty. Mimo to na laiku pokaz i tak robił wrażenie. Milimetr po milimetrze rozcięcie się zamykało i wypłynęło z niego dosłownie parę kropli boskiej krwi, a po ranie nie został nawet ślad. Nawet najcieńsza blizna. Wytarłam palec w koszulkę (co było ironicznym gestem, biorąc pod uwagę napis) i spojrzałam na Nathana spod uniesionych brwi.

– No?

– To... To niesamowite! – wykrzyknął, okazując stosowny podziw. – Oczywiście możesz być jakimś superbohaterem zdolnym do samoregeneracji, ale mimo wszystko nie widuje się czegoś takiego codziennie. – Przyglądał mi się uważnie przez parę sekund, a potem wzruszył ramionami. – No dobra, może i jesteś boginią. Niech będzie. I to niezłą laską-boginią.

– Przyjąłeś to całkiem nieźle.

– Żartujesz? – Oczy mu rozbłysły. – Przecież to jest jak spełnienie dziecięcych marzeń dla mojego pokolenia. To którą boginią jesteś? Teraz jest dużo większa szansa, że w ciebie uwierzę, naprawdę!

Trudno było mi się oprzeć – pokusa zyskania wyznawcy była niezwykle silna – ale nie chciałam jeszcze się zdradzać. Nie byliśmy bezpieczni w jego mieszkaniu. Nie trzeba było geniusza, żeby domyślić się, z kim i gdzie uciekłam, nie było czasu na to, by wyjaśniać, skąd pochodzę. Prawda musiała poczekać na lepsze warunki. Pokręciłam głową, wzdychając z żalem.

– Nie teraz, Nate. Mam kłopoty. Zresztą teraz ty też.

– Ja?

– Uhm, przykro mi. – Naprawdę czułam się fatalnie. Sprawiał sympatyczne wrażenie, nie zasługiwał na wciąganie go w nadprzyrodzoną aferę, ale niezależnie od tego, jak kochałam swoją przeszłość, teraz nie był to stosowny moment na wspominki. – Ktoś próbuje zrobić mi krzywdę, a ponieważ to ty mnie tu przywiozłeś, pewnie i ciebie wezmą na cel.

– Hm. – Nathan chyba przetrawiał informacje. Nagle się roześmiał, brzmiało to tak, jakby nie był pewien, czy śmiać się, czy jednak płakać. Rozejrzał się po swoim praktycznie urządzonym mieszkanku, popatrzył na identyfikator wiszący u paska i wzruszył ramionami. – Przyznam, że to chyba najlepszy powód do zwolnienia się z pracy. Pierwszy dzień mojej pierwszej dorosłej roboty i... najwyraźniej ostatni.

Roześmiałam mu się do wtóru. Rzeczywiście to brzmiało absurdalnie.

– Cieszę się, że pomagam ci w wagarowaniu.

– No to przed kim uciekasz?

Nie było powodu, żeby to przed nim ukrywać. Opisałam pokrótce Garena i jego paskudną organizację.

– Nie dziwię się, że chciałaś uciec przed czymś takim – stwierdził, kiedy skończyłam. Zamilkł na moment, a potem skinął stanowczo głową, jakby właśnie podjął jakąś decyzję. – Cóż, nie możemy dopuścić, żeby taka śliczna bogini uciekała pieszo. Gdzie chcesz się udać?

To pytanie zadawałam sobie, odkąd dotarliśmy do jego mieszkania. Oparłam się na krześle i ponownie sięgnęłam po czekoladę.

– Prawdę mówiąc, nie mam pojęcia. Spędziłam w ośrodku ostatnie dwadzieścia siedem lat i nie mam dokąd uciec.

– Dwadzieścia siedem? – zdumiał się. – Nie wyglądasz nawet na taką, co może kupić legalnie drinka.

– Przecież mówiłam, że mam ponad tysiąc lat. Nieźle się trzymam, no nie? – zażartowałam

– No przecież! – Klepnął się w czoło. – Bogini. Pewnie się nie starzejesz? – Zmarszczył brwi, jakby uderzyła go jakaś myśl. – Jakim cudem w ośrodku nikt tego nie zauważył? Przecież w karcie pacjentów jest data przyjęcia?

– Mogę odrobinę nagiąć to, jak ludzie mnie postrzegają i co do mnie czują, tak jak zrobiłam z tobą. Przecież nie stanowię zagrożenia ani dla siebie, ani dla otoczenia, więc normalnie nie trzymaliby mnie w takiej placówce. Załatwiłam sobie etykietkę „wymaga leczenia szpitalnego” i już.

– No tak. Czyli uciekasz, ale nie masz dokąd i, niech zgadnę, nie masz też żadnych przyjaciół, do których mogłabyś zadzwonić, bo twoje kontakty urwały się dwadzieścia siedem lat temu.

– Dokładnie tak.

– Ja mam mnóstwo znajomych w mieście. I rodzinę w Marylandzie, niedaleko stolicy.

– To nie może być ktoś z tobą powiązany. Wiedzą już, gdzie szukać. Potrzebuję jakiegoś miejsca, gdzie mogłabym się na stałe przyczaić.

– Na stałe? Z tym gorzej. Jestem typem wiecznie głodującego artysty, a coś mi mówi, że i ty nie zarabiałaś w tym ośrodku.

– No nie, a wszystko co miałam, cóż... – Przykre to, ale nie zostało mi nic, nawet naszyjnik. Lubiłam świecidełka. Uwielbiałam wszelkie błyskotki, a im bardziej wyjątkowe i cenne, tym lepiej. Jedno z moich dziwactw. A miałam ich wiele. Jestem ucieleśnieniem ludzkich wymysłów, więc moje myśli, pragnienia i motywy są nieco ponad normę. – Nie mam nawet porządnego ubrania – dokończyłam, patrząc na stare szmaty, które miałam na sobie. Jak on mógł uważać, że jestem piękna? W czymś takim?!

– Daj spokój, wyglądasz świetnie.

Nie żebym nie doceniała jego słów, ale chciałam poczuć się dobrze sama ze sobą. Własna opinia o moim wyglądzie była dla mnie równie ważna, co cudza, a za murami ośrodka dotarło do mnie, jak bardzo szpeci mnie mój strój.

– Postaram się coś ci zorganizować po drodze tam, gdzie pojedziemy – powiedział, dostrzegając chyba moje powątpiewanie. – Szkoda w sumie, że nie zatrzymałem jakichś ciuchów mojej byłej, ale... – zawiesił głos, a ja spojrzałam na niego z zaciekawieniem. – No, spaliłem je, jakby... – wymamrotał zakłopotany.

Roześmiałam się. Chyba mu ulżyło, że zareagowałam rozbawieniem, a nie krytyką. Odniosłam wrażenie, że jeszcze nie do końca załapał tę sprawę z „boginią miłości”. Widziałam każdy możliwy rodzaj związku, zerwania czy uczucia. Nawet jeśli jego związek trwał krótko, to dobrze, że w ogóle doświadczył tego typu relacji. Sam fakt, że miał dziewczynę, oznaczał, że kiedyś była pomiędzy nimi miłość, namiętność, uznałam więc, że lepiej skupić się właśnie na tym. Taka już była moja natura.

– Tak czy owak, musisz zdecydować, dokąd chcesz jechać – zmienił temat. Miał rację. Potrzebowaliśmy konkretnego planu.

– W porządku, kwestia ubrań może zaczekać – przyznałam. – Ale pieniądze to nie problem. Może i nie mam już świecidełek, ale przecież nadal istnieją banki?

– No tak... – powiedział Nathan powoli.

– No to po prostu poproszę o pieniądze w okienku. Potrafię być bardzo przekonująca. – Puściłam do niego oko. – Dzięki temu zdobędę środki, żeby dostać się tam, gdzie zechcę.

– Fajnie być bogiem – mruknął zamyślony. – A więc pieniądze to nie problem, tak? No to możemy cię ulokować gdzieś daleko w hotelu.

– Nie, za bardzo publiczne miejsce. W hotelach jest duża rotacja gości, więc szybko zaczęłabym się wyróżniać. Potrzebuję bardziej ustronnej kryjówki.

– Może jakiś domek letniskowy nad jeziorem?

I nadszedł ten moment, w którym Nathan musiał się dowiedzieć, że bogowie są wymagający. Cóż. I tak byśmy tego nie uniknęli.

– Nie, nie, to musi być gdzieś, gdzie będę miała kontakt z ludźmi, może nawet znajdę nowego wyznawcę lub dwóch.

– Czyli nie za tłoczne, żeby cię nie odkryto i nie całkiem odludne... Jesteś pewna, że nie nazywasz się Złotowłosa?

Podobał mi się.

– Z powodu włosów? – Potrząsnęłam jasnymi lokami. – Przykro mi, ale taka niestety jestem. Gdybym się nie przejmowała, to w sumie mogłabym się zakopać i pod ziemią przeczekać, aż zawierucha ucichnie.

– Nie musisz jeść?

– Ani oddychać, ani nic z tych rzeczy. Wiesz, nieśmiertelność i tak dalej. Ale lubię jedno i drugie, i dlatego wolałabym zrezygnować z tej opcji z płytkim grobem. To coś jak u ciebie z pracą, słuchaniem muzyki, zakochiwaniem się, nie jest ci to niezbędne, ale wolałbyś to mieć.

– Jasne – przyznał Nathan zadumany. – Rany, pomysł ze szpitalem dla umysłowo chorych był rzeczywiście idealny.

– Dzięki. Ale teraz będą pewnie obserwowali takie miejsca. – Czułam się tym nieco przygnębiona. Naprawdę byłam dumna z koncepcji, kiedy ją realizowałam, teraz jednak ta droga się zamknęła. Przy następnym spotkaniu z Garenem krzesło nie wystarczy, żeby zaspokoić moją żądzę krwi. Pożerając czekoladę, snułam mordercze plany.

– Dom starców?

– Nuda.

– Kurort na wyspie?

– Niezłe, ale jeśli mnie znajdą, nie będę miała jak uciec.

– Hej, a do hotelu nie chcesz, bo jest za dużo ludzi czy obawiasz się, że w takim miejscu łatwo cię znajdą?

– Nie rozumiem?

– Chodzi o to, czy nie masz nic przeciwko, żeby zniknąć w tłumie?

– Ach. Nie, oczywiście że nie. Bogowie są z natury towarzyscy. Lubimy być wśród was, małych marzycieli.

– Czyli dużo ludzi może być, ale nie mogą cię zauważyć, tak?

Byłam ciekawa, do czego zmierza.

– To właśnie powiedziałam, tak.

– No to może park rozrywki?

Co?! Zastanawiałam się, kiedy ostatnio byłam w takim miejscu.

– Masz na myśli miejsce z roller coasterami, karuzelami i tak dalej?

– Dokładnie tak.

Spojrzałam na Nathana niepewnie, nie nadążałam za nim.

– Jesteśmy w Orlando – zaczął wyjaśniać. – To stolica turystyki. Zatrudnij się w jednym z takich parków, a nikt cię nie znajdzie.

Podobała mi się część „nikt cię nie znajdzie”.

– W porządku, ale gdzie miałabym mieszkać? Przecież kiedyś zamykają nawet takie miejsca?

– W kwaterach pracowniczych.

– A czciciele?

– Kilka milionów zafascynowanych, łatwowiernych dzieciaków rocznie. – Nathan podniósł rękę i zaczął wyliczać, odginając palce: – Bezpieczne zniknięcie w tłumie, anonimowość i mnóstwo wyznawców. Lepiej być nie może.

Teraz zrozumiałam. Miał rację. Byłam zachwycona. Garen zdołał mnie znaleźć, idąc śladem dokumentów. Pacjentka twierdząca, że jest boginią, zwróciła pewnie czyjąś uwagę. W takim parku mogłabym zacząć od nowa – nowe życie w najmniej przewidywalnym miejscu.

– To genialne, Nathan. Tak właśnie zrobimy.

W pierwszej chwili podzielił mój entuzjazm, ale naraz jakby coś sobie uświadomił. Uśmiech spełzł mu z twarzy.

– Zaraz. Zrobimy? W sensie my? – zapytał nieufnie.

Opanowałam grymas, kiedy zdałam sobie sprawę o jak wiele – celowo czy też nie – prosiłam go tym małym słówkiem.

– Ehm… Tak...? – Poczułam zakłopotanie.

– Oczywiście chcę ci pomóc, ale, uhm... Tak na całość? Razem? – dopytywał wyraźnie zaniepokojony zmianą, jaka za moją sprawą miała nastąpić w jego życiu. – Tu już nie chodzi o podwózkę, prawda?

Smutno pokręciłam głową.

– To całkiem nowe życie, Nate. – Naprawdę zaczynałam lubić chłopaka, ale nie chciałam wyrywać go ze wszystkiego, co zdołał sobie tu zbudować (choć nie wyglądało to na zbyt wiele) i jeszcze bardziej narażać na niebezpieczeństwo. Boży wyznawca to niezbyt bezpieczny rodzaj kariery. – Nie musisz ze mną tam iść. Może jeszcze nie jest za późno, żeby udać, że nigdy się nie spotkaliśmy? Mogłabym cię ogłuszyć i nieprzytomnego porzucić w krzakach na tyłach ośrodka. Mógłbyś powiedzieć, że ukradłam ci samochód, pewnie udałoby mi się nauczyć prowadzić i po sprawie.

Nathan rozważał to, co powiedziałam, rozglądając się po swoim wynajętym mieszkanku. Nie było najgorsze, ale widać, że mieszkał tu sam. Na blacie piętrzyła się korespondencja, ze zlewu wylewały się gary, a dywan mógł poszczycić się niezłą kolekcją plam. Wyczuwałam rozgrywającą się w duszy Nathana walkę strachu przed nieznanym i ekscytację przygodą, rozczarowanie obecnym życiem oraz lekkie zakłopotanie, pozostałość zauroczenia moją skromną osobą.

– Chrzanić to – stwierdził wreszcie. – Wiesz, czemu potrzebowałem tej pracy? Bo to jedyna, którą mogłem dostać. Nikt nie zatrudnia projektantów stron internetowych świeżo po ogólniaku, a studia mi się nie przydadzą. Dziewczyna mnie rzuciła, matka wykopała z domu po maturze, a moi przyjaciele albo poszli na studia, albo jak ja usiłują łapać każdą pracę, jaka się nawinie. – Popatrzył na mnie i się uśmiechnął. – Podążanie za boginią... To jak podążanie za marzeniami, prawda?

– Tymi najbardziej szalonymi, Nate. Zabierz wszystko, czego potrzebujesz i zaczynamy nowe życie.

Skinął i zaczął pakować najpotrzebniejsze rzeczy. Zajęło mu to żałośnie niewiele czasu. Kilka minut później siedzieliśmy z powrotem w samochodzie. Opuściliśmy parking pod jego blokiem i skierowaliśmy się w stronę autostrady. Im bardziej się oddalaliśmy, tym silniejsze miałam uczucie, że się budzę. Żałowałam, że nie zrobiłam tego parę lat temu. Porzucenie ośrodka okazało się mniej straszne, niż się spodziewałam, przypominało raczej powrót z emerytury, otrzepanie się z trzydziestoletniego pyłu i stawianie pierwszych kroków na drodze do chwały. Na pewno żadne z nas nie oczekiwało takiego rozwoju sytuacji, gdy wstawaliśmy dziś rano, ale chyba oboje byliśmy z takiego obrotu spraw zadowoleni.

Czekała mnie przyszłość i chyba po raz pierwszy od wielu lat nie wiedziałam, co mi przyniesie.