Gdy wiarołomca powraca - ebook

Prolog

Amsterdam, 1818

Zapadły już ciemności. Osiemnastoletnia Isabella Cale mocniej objęła szyję niedawno poślubionego męża, Victora, który właśnie wnosił ją na rękach do jej dawnej sypialni w domu siostry, Jacoby. Isa nie chciała tutaj przyjeżdżać, lecz tak było bezpieczniej, niż gdyby Jacoba pielęgnowała ją w ich mieszkaniu. Nie chciała, by siostra znalazła imitację brylantów, które Isa schowała przed mężem. A Victor nie chciał zostawiać Isy samej w domu podczas choroby.

Westchnęła. Miała nadzieję, że dostatecznie przekonująco udała chorą. A także że Victor nigdy nie odkryje podstępu. Ciężko jej było udawać przez cały dzień, bo powinna siedzieć w pracowni jubilerskiej, a teraz zatroskanie w spojrzeniu Victora czyniło to jeszcze trudniejszym. Po zaledwie tygodniu małżeństwa oszukiwanie męża było ostatnią rzeczą, której pragnęła.

Nie miała jednak wyjścia. Robiła to dla jego dobra. Oraz swojego.

– Jesteś pewna, że wyzdrowieje? – spytał Jacobę Victor, z czułością układając Isę w jej starym łóżku.

– Potrzebuje tylko odpoczynku i pielęgnacji. – Jacoba przykryła siostrę kołdrą. – Od dzieciństwa nękają ją anginy. Minie tydzień, nim wyzdrowieje. Dobrze, że ją tu przyniosłeś. Nie powinna być sama.

Dawniej kojące słowa starszej siostry sprawiały, że czuła się bezpiecznie. Było tak zawsze, zanim przed sześcioma laty zmarł ich ojciec, zegarmistrz. Zanim czeladnik ojca, Gerhart Hendrix, poślubił Jacobę i wziął je obie do siebie. I zanim Gerhart oddał się hazardowi.

Isa i Jacoba nie były już sobie tak bliskie jak dawniej.

– Nie jestem aż tak chora, żeby umrzeć, kiedy będziesz w pracowni – powiedziała do Victora schrypniętym głosem.

Victor tymczasowo wynajął się do ochrony u jubilera, u którego ona cięła i szlifowała diamenty. Godziny pracy nie pozwalały im spędzać zbyt wiele czasu ze sobą, więc to, że została z nim dzisiaj w domu, odczuła jak czyste błogosławieństwo. Gdybyż tylko nie musiała udawać choroby!

Piękne orzechowe oczy Victora pociemniały.

– Przykro mi cię zostawiać, ale tutaj przynajmniej zaopiekuje się tobą Jacoba.

Och, jakże chciała nie tchórzyć aż tak i zdobyć się na to, by wyznać mu prawdę! Gdyby jednak potem zmienił o niej zdanie, czułaby się zdruzgotana. Lepiej było przemilczeć kłopotliwe kwestie.

Jeśli uda jej się zwieść siostrę i szwagra udawaną chorobą przez tę jedną noc, jutro będzie po wszystkim. Victor nigdy się nie dowie o szalonym pomyśle jej rodziny, by wykraść ze sklepu jubilera komplet królewskich klejnotów z brylantami.

Kiedy pochylił się, by pocałować ją w czoło, kręcony kosmyk ciemnokasztanowych włosów przesłonił mu oczy.

– Wolałbym nie zostawiać cię tu samej, ale ma przybyć gwardia pałacowa i…

– Wiem – rzekła szybko, by nie wyjawił, że królewskie brylanty już jutro opuszczą pracownię jubilera. Nie mogła dopuścić do tego, by Jacoba dowiedziała się, że można je wykraść tylko dzisiejszej nocy. – Długo nie zagrzejesz tam miejsca, pracuj zatem, póki możesz. – Jego rola miała się skończyć jutro rano, z chwilą przekazania klejnotów gwardzistom.

– Znajdę sobie następną pracę, nawet jeśli jubiler mnie nie zatrzyma – powiedział nieco obruszony. – O to się nie martw.

– Nie martwię się wcale – pośpieszyła z zapewnieniem. Był bardzo dumny, a ona nie chciała sprawić mu przykrości. Poza tym kto by nie zatrudnił Victora? Jubiler zaś był starym przyjacielem jego matki. Z pewnością znajdzie sposób, by go zatrzymać. – Wierzę w ciebie.

Victor zdawał się tylko trochę udobruchany jej słowami.

– Czegoś się lękasz. To pewne.

– Nie opowiadaj głupstw. – Czyżby była aż tak łatwa do przejrzenia? Och, Boże, musiała go skłonić, by wyszedł, nim ona zdradzi się bardziej. Zmusiła się, by zabrzmieć bardziej szorstko: – Jeśli zaraz nie wyjdziesz, spóźnisz się. – Jego zmiana rozpoczynała się o dwudziestej, kiedy jubiler wychodził do domu. – Nie martw się. Jestem w dobrych rękach, u Jacoby. – O mało nie udławiła się tym kłamstwem.

Chyba nie zauważył, bo tylko otulił ją kołdrą.

– Przyjdę po ciebie rano, kiedy skończę pracę, moja Mausi.

Syknęła, słysząc niemieckie spieszczenie. Victor często używał obcych słów – mówił bowiem płynnie po niderlandzku, flamandzku, niemiecku, angielsku i francusku, co robiło na niej duże wrażenie. Nie lubiła jednak, gdy nazywał ją myszką.

Pewnie dlatego, że w gruncie rzeczy była myszką, i to pod każdym względem. Wyglądała jak mysz – miała nieokreślonego koloru ciemne włosy, które nie chciały się kręcić, pospolite brązowe oczy i biodra, które były o wiele za szerokie w stosunku do małego biustu. Zachowywała się także jak mysz. O wiele bardziej wolała szlifować diamenty albo projektować biżuterię, niż dobijać się o swoje lub wywoływać zamieszanie. I właśnie dlatego znalazła się w tarapatach.

Dlatego także leżała w milczeniu, kiedy Victor poszedł do drzwi. Powinna go zawołać, powiedzieć mu prawdę i zmierzyć się z konsekwencjami. Swoim zwyczajem wolała jednak trochę poudawać i tym sposobem jakoś przebrnąć przez tę noc. A potem na zawsze uwolnić się od machinacji swojej rodziny.

Nigdy już nie wykona żadnej imitacji. Tej także by nie zrobiła, gdyby Jacoba i Gerhart nie przekonali jej, że sprzedadzą ją jako kopię i i na jej talencie do wykonywania imitacji brylantów zarobią dobre pieniądze. Gdyby wiedziała, że wpadną na pomysł użycia jej do popełnienia przestępstwa…

Jęknęła i obróciła się na bok, nie przestając patrzeć na Victora, który wychodził właśnie z Jacobą na korytarz, by szeptem wydać jej instrukcje, jak ma zadbać o jego żonę. Jakiż przystojny, ten jej mąż, i jaki dobry! Przerażała ją myśl, że mógłby odkryć niecne plany Hendriksów i jej w nich udział.

Poczuła, że ma ściśnięte gardło. Jakim cudem udało jej się zwrócić na siebie uwagę? O ile ona była myszką, to w nim drzemał lew. Liczne blizny mówiły o tym, jak wiele wycierpiał podczas trzech lat służby w armii pruskiej. Zaś okropności bitwy pod Waterloo na trwałe pozostawiły w jego czystych orzechowych oczach wyraz bólu. Podejrzewała, że miał jeszcze inne mroczne sekrety. Nie mówił o dzieciństwie ani o rodzinie – żył nadchodzącym dniem, przezwyciężając w ten sposób wszelkie cierpienia ze swojej przeszłości.

Tymczasem ona leżała tutaj, udając chorobę. Och, dlaczego nie dane jej były większa odwaga i brak skrupułów, by przeciwstawić się Gerhartowi, ilekroć prawił jej kazanie, jak to po śmierci ojca uratował ją i Jacobę od pewnego upadku. Była to prawda, tylko dlaczego musiała oznaczać dla Isy rezygnację ze szczęścia i bezpieczeństwa? I dlaczego dziewczyna nie potrafiła zwyczajnie głośno o tym powiedzieć?

Dlatego że Gerhart krzyczałby wtedy na nią i na Jacobę, a ona nie znosiła krzyku. Ani lodowatych spojrzeń. Ani też wypominania, że nie miałaby posady, gdyby Gerhart nie zachęcał jej do rozwijania talentu do wytwarzania biżuterii i cięcia diamentów, który odziedziczyła po ojcu.

Westchnęła w poduszkę.

– Ach, nie śpisz jeszcze. – Usłyszała Jacobę, która wróciła do pokoju, skradając się cicho jak kot.

Isa stężała.

– Jeszcze nie. Czuję się jednak fatalnie, słabo mi i wszystko mnie boli. A gardło dokucza nieznośnie. – Stłumiła poczucie winy i popatrzyła z ukosa na siostrę, o siedem lat starszą, która była zawsze dla niej jak matka.

Dawniej.

Jacoba położyła rękę na czole Isy.

– Zdaje się, że masz gorączkę.

Tak się dzieje, kiedy leży się pod stosem ciężkich kołder. Zaczęła się modlić, żeby nie zdradził jej pot na czole.

– Nie mogę się rozgrzać – skłamała ochrypłym szeptem. – Zawsze zaczyna się od dreszczy…

– Pamiętam.

Siostra obrzuciła ją surowym spojrzeniem, jakby przejrzała grę. Isa wstrzymała oddech. Od kiedy tylko jubiler skończył pracę, Jacoba i Gerhart naciskali na nią, żeby podłożyła imitację w miejsce oryginału. Żądali, by ukradła mężowi klucze podczas snu i otworzyła sejf, kiedy jubiler wyjdzie na obiad.

Miała zdradzić męża i wszystko, w co wierzyła.

Zwodziła ich już od wielu dni. Wczoraj wieczorem Gerhart zagroził, że przedstawi sprawę Victorowi i namówi go do podmiany. Isa nie mogła na to pozwolić. Victor na pewno by się przeraził.

Lepiej już, żeby Gerhart się na nią wściekł, że rozchorowała się ostatniego dnia, kiedy mogła podmienić klejnoty. Z czasem przeboleje stratę okazji. A może, jak poprzednio zamierzał, uda mu się sprzedać imitację jakiejś zamożnej damie, która zapragnie mieć klejnoty identyczne jak narzeczona królewicza.

Jacoba chyba uwierzyła w udawaną chorobę Isy, bo wyraz jej twarzy złagodniał.

– Cóż, spróbuj zasnąć. Przyniosę ci coś na ból gardła.

– Dziękuję – mruknęła Isa i skrzywiła się, nie starając się tego nawet ukryć.

Nie znosiła medykamentów Jacoby. Jednak kiedy siostra pokazała się znów z jakąś szatańską miksturą, Isa wiedziała, że musi wypić ją do dna, bo w przeciwnym razie siostra nabierze podejrzeń.

Zdziwiło ją trochę, że siostra usiadła potem na brzegu łóżka i wycierała jej czoło zmoczonym zimną wodą ręcznikiem, póki nie zapadła w sen.

*

Zdawało jej się, że obudziła się po chwili, ale do sypialni wsączało się już światło pochmurnego ranka. Nagle poczuła się zagubiona. Gdzie ona jest? Dlaczego nie w swoim mieszkaniu? I gdzie jest Victor?

Usiadła raptownie, gdy zdarzenia ostatniego wieczoru spłynęły z powrotem do jej pamięci. O szóstej rano, kiedy Victor kończył zmianę, zawsze było ciemno. Sądząc po świetle, musiało być sporo po siódmej. Powinien już tu być. Powiedział przecież, że po nią przyjdzie zaraz po pracy.

Gdzieś w korytarzu otworzyły się i zamknęły drzwi. Usłyszała jakieś głosy. Zanim zdołała zrobić więcej, niż spuścić nogi z łóżka, do sypialni weszli Gerhart i Jacoba.

– Zrobiliśmy to, Iso! – zawołała Jacoba cała zarumieniona, z błyszczącymi oczami, jakby spłatała komuś dobrego figla. – Mamy je!

Kiedy Isa wlepiła w siostrę nic nierozumiejące spojrzenie, jej przysadzisty szwagier wydobył z kieszeni naszyjnik i zaprezentował w słabym porannym świetle.

– Jest teraz nasz. Wyjmiemy z niego brylanty i sprzedamy w Paryżu. Znam kupca, który dobrze nam za nie zapłaci…

– Przestań! – zakrzyknęła Isa i poczuła dławiące ją przerażenie. – Co chcesz przez to powiedzieć? Masz prawdziwe brylanty?

– Jasne. – Gerhart i jego żona wymienili spojrzenia. – Skoro zachorowałaś, musieliśmy poradzić sobie sami. Nie sądziłaś chyba, że pozwolimy, by zmarnowała się taka okazja? Sami podmieniliśmy klejnoty.

Myśli przelatywały jej szybko przez głowę.

– Ale jak… Victor wam pozwolił…

– A tak. – Jacoba podeszła i opiekuńczo objęła ją ramieniem. – Opowiedziałam mu o planie, a on zgodził się pomóc w zamian za kolczyki. Poszliśmy po imitację do twojego mieszkania, a potem on sam podmienił klejnoty w pracowni.

Izę przeszył zimny dreszcz. Czy to właśnie był temat gorączkowej, prowadzonej szeptem rozmowy w korytarzu? Czyżby Jacoba naprawdę powiedziała Victorowi o planie?

– Podzieliliśmy się z przyjemnością – wtrącił Gerhart. – Zważywszy twój udział w tej sprawie… oraz jego. Sprzedaż samych tylko kolczyków zabezpieczy wam dość pieniędzy, żeby…

– On by tego nie zrobił! – wykrzyknęła Isa. Gardło miała ściśnięte z przerażenia. Odepchnęła Jacobę, wstała, by się z nimi zmierzyć. – Nigdy nie dopuściłby się kradzieży. Znam go.

– Zapewne nie aż tak dobrze, jak ci się zdaje. – Gerhart podszedł do okna i odsunął zasłony, by wpuścić więcej bladego zimowego światła. – Powiedziałem ci, że posłucha głosu rozsądku, jeżeli tylko poruszysz sprawę.

Czyż to możliwe? Czyżby aż tak się pomyliła w ocenie męża?

– Czekałam, żeby mu o tym powiedzieć aż do…

– Tak, wiemy – przerwała ostro siostra. – Z pewnością po prostu zapomniałaś nam powiedzieć o gwardii pałacowej, która dziś rano miała przyjechać po klejnoty. Nie zamierzałaś dopuścić do tego, by uciekła nam taka okazja.

– Oczywiście, że nie – wymamrotała, nie umiejąc spojrzeć siostrze w oczy. To nie powinno się zdarzyć.

– Dzięki Bogu Victor sam wspomniał, że odchodzi z pracy – rzekła Jacoba. – Inaczej stracilibyśmy okazję bezpowrotnie.

Wielkie nieba!

– Gdzie jest Victor? – Isa podeszła do drzwi. Musiała się dowiedzieć, czy rzeczywiście zrobił tę niesłychaną rzecz.

– Wyjechał. – Gerhart włożył naszyjnik z powrotem do kieszeni płaszcza. – Jemu najbardziej grozi schwytanie, więc po pracy musiał udać się prosto do Antwerpii. Nikt nie spodziewa się jego obecności w pracowni aż do wieczora, a możliwe, że w ogóle nikt się go już nie spodziewa, zważywszy, że miał pracować do dzisiaj. Tymczasem…

– Mówicie, że Victor mnie zostawił? – Rzuciła się na nich, a w uszach jej zaszumiało. – Mój mąż mnie opuścił?

– Niezupełnie – powiedziała Jacoba ze współczuciem i troską. – Kiedy sprzeda kolczyki w Antwerpii, dołączy do nas w Paryżu. Bo tam pojedziemy teraz z naszyjnikiem, bransoletą i broszą. Victor zaproponował, żebyśmy się rozdzielili, w razie gdyby groził nam pościg. Będą poszukiwali dwóch par podróżujących razem. Nikt nie będzie się spodziewał, że ty pojedziesz z nami, a on sam, inną drogą.

– Poza tym twoje imitacje przejdą nawet najdokładniejszą kontrolę – rzekł Gerhart. – Lepiej jednak, żebyśmy byli jak najdalej w razie wpadki. Jubiler nie będzie się ciebie spodziewał w pracowni aż do jutra, bo szczęśliwie dla nas Victor powiedział mu, jak bardzo jesteś chora. To daje nam czas, by się znaleźć jak najdalej stąd.

– A najcudowniejsze w tym wszystkim jest to, że twoje brylanty są tak doskonałe, iż nikt nic nie zauważy i nikt nigdy nie dowie się o kradzieży! – zawołała z zachwytem Jacoba. Nienaturalny błysk w jej oczach sprawił, że Isa zadrżała. – Victor zostawił właścicielowi waszego mieszkania list wyjaśniający, że otrzymaliście oboje dobre posady we Frankfurcie. Jubiler także się z tego ucieszy, zważywszy, że praca dla Victora się skończyła. To doskonały plan!

– Tylko że ja nie chciałam w nim brać udziału! – wykrzyknęła Isa.

Gerhart popatrzył na nią spod zmrużonych powiek.

– Nie to powiedziałaś wcześniej. Mówiłaś, że czekasz na sprzyjającą chwilę.

Zaschło jej w gardle.

– Cóż, ja… kłamałam. Nie chcę być złodziejką. Chciałam zawsze tylko szlifować brylanty, projektować biżuterię i prowadzić przyzwoite życie.

– Jakie przyzwoite życie myślisz prowadzić przy boku męża bez pracy? – wypaliła Jacoba. – Ile czasu popracowałabyś, nim jubiler przyjąłby na twoje miejsce mężczyznę? A wtedy co? – Oderwała wzrok od Isy z niesmakiem. – Twój mąż przynajmniej poznał się na mądrości naszego planu.

Isa dumnie zadarła podbródek, postanawiając, że nie będzie już myszą.

– Nie mogę po prostu uwierzyć w to, że Victor mógł się zgodzić na…

– Przecież nie ma go tutaj, prawda? – wytknęła Jacoba. – A słyszałaś, że obiecał po pracy zaprowadzić cię do domu. Minęło już wiele czasu od chwili, kiedy powinien to zrobić.

Prawda tych słów ugodziła ją mocno.

– Nadal nie wierzę…

– A wydaje ci się, że jak dobraliśmy się do brylantów, głupia gąsko? – Gerhart przypadł do niej ze złością. – Sami raczej nie otworzyliśmy sejfu. Trzeba pięciu ludzi, żeby go podnieść z miejsca, a zamki są skomplikowane. Można je otworzyć tylko kluczami. Kluczami, które miał Victor.

Krew zatętniła Isie w uszach.

Gerhart pozwolił, by te słowa do niej dotarły, po czym dodał chłodno:

– Był bardzo szczęśliwy, że może pomóc, kiedy zrozumiał, iż to jedyny sposób zapewnienia utrzymania jego żonie.

Znajdę pracę, nawet jeśli jubiler mnie nie zatrzyma. Nie martw się.

Łzy napłynęły Isie do oczu. Czyżby to ona była przyczyną, że uczynił tak okropną rzecz? Przejął się jej zmartwieniem, czy znajdzie sobie następną pracę?

– A ja spodziewałbym się – rzekł dobitnie Gerhart – że będziesz wdzięczna za wszelkie nasze starania, żeby cię utrzymać. A zamiast tego stoisz tutaj i się mażesz…

– Gerharcie, kochanie – odezwała się uspokajającym tonem Jacoba – może pójdziesz spakować nasze rzeczy i pozwolisz mi porozmawiać z siostrą?

Gerhart popatrzył potępiająco na Isę, która stała, wbijając palce w brzuch w bezowocnym wysiłku zduszenia lęku, który wzbierał w środku. Burknął gniewnie i wyszedł.

Gdy tylko zamknęły się za nim drzwi, Jacoba podeszła do Isy.

– Najmilsza moja, lubię Victora tak samo mocno jak ty, ale musisz przyznać, że słabo go znasz. Prawie nie mówił o swoim poprzednim życiu. Weźmy te wszystkie języki, którymi się posługuje, czy kiedykolwiek wyjaśnił, skąd zna ich aż tyle?

Isa przełknęła. Nigdy o to nie spytała. Wydawał się człowiekiem podróżującym po świecie, takim, który potrafił nauczyć się rzeczy pozostających poza jej zasięgiem, chociaż był od niej starszy tylko o dwa lata.

– Był żołnierzem w pruskim wojsku – odpowiedziała.

– To wyjaśnia znajomość niemieckiego. A gdzie nauczył się angielskiego? A francuskiego? Na pewno nie jako żołnierz w pruskim wojsku. Zaryzykuję stwierdzenie, że podczas wojny robił rzeczy, które wymagają… specjalnych umiejętności.

Ponieważ ją samą ciekawiła jego małomówność, nie mogła odrzucić takiej możliwości.

– Poza tym – ciągnęła Jacoba – żołnierze są praktyczni. Skoro nigdy nie powiedziałaś mu o naszym planie, skąd wiesz, czyby się na niego nie zgodził?

Te słowa przeszyły ją celnie. Nie powiedziała. Kierowała się wyłącznie instynktem, który mówił jej, że Victor nigdy niczego by nie ukradł. Czy jednak mogła być tego pewna? Może wierzyła mu ślepo, bo miała o nim bardzo wysokie mniemanie?

Co gorsza, faktów nie dało się zanegować. Jacoba i Gerhart nie włamaliby się do sejfu bez Victora. A spojrzenie na zegarek wskazywało, że była już ósma. Gdyby miał zamiar po nią przyjść, już dawno powinien tutaj być.

To bolało najbardziej.

– Nawet się nie pożegnał – wyszeptała Isa.

Jacoba wzięła ją za podbródek.

– A czemu miałby to robić, głuptasku? Zobaczycie się za parę tygodni. To rozstanie tylko na chwilę. Musi uciec jak najdalej od jubilera, zanim nadejdzie pora, kiedy będą się go tam spodziewać. – Pochyliła się, by dotknąć głowy Isy. – My zresztą musimy zrobić to samo. Gerhart spakował kufry, trzeba się pośpieszyć do portu.

Serce jej drgnęło.

– Nie mogę pójść wpierw do siebie?

– Nie ma na to czasu. Statek do Calais odpływa niebawem. Ledwo na niego zdążymy, a następny będzie dopiero za wiele godzin. – Jacoba ścisnęła jej rękę. – Nie martw się, dałam Victorowi adres hotelu, w którym zatrzymamy się w Paryżu, i ośmielę się twierdzić, że kiedy tam dojedziemy, będzie już na ciebie czekał list od męża. A drugi nadejdzie zaraz potem.

Isa się zawahała, lecz czy miała jakiś wybór? Nie mogła już wrócić do pracowni. Nawet jeśli nigdy się nie wyda, że wysłano do pałacu imitację, ona będzie o tym wiedziała i będzie ją to dręczyć tak długo, póki nie powie komuś prawdy.

Poza tym nie mogła ryzykować wydania Victora. Ani też swojej rodziny. Była wściekła, że utraciła kontrolę nad wszystkim, ale stało się. Nie chciała widzieć, jak idą do więzienia, albo, co gorsza, na szubienicę!

Sama też mogłaby skończyć w więzieniu lub na szubienicy już tylko za to, że sporządziła kopie. Ta myśl mroziła jej duszę.

– W porządku? – ponagliła siostra.

Potaknęła. W gorączkowej krzątaninie przed podróżą przysięgła sobie jednak, że nigdy już nie pozwoli, by ją zmuszono do uczynienia czegoś tak odrażającego.

A kiedy jej mąż przyjedzie do Paryża, odkryje, jakiego rodzaju człowieka właściwie poślubiła.

*

Minęły cztery miesiące, a Victor nie przyjechał. Nie przysłał też ani słowa. W jej łonie rosło jego dziecko. Wielkie nieba, co robić?

Czując się fatalnie, siedziała w salonie eleganckiego paryskiego domu i czekała na pocztę. Nie była pewna, z jakiego powodu właściwie cierpi. Wyraźnie Victorowi przytrafiło się coś okropnego. Lżej jej było uwierzyć w to, niż myśleć, że ją po prostu porzucił.

Promień popołudniowego słońca wpadł przez odsłonięte jedwabne zasłony i zalśnił na nowym pozłacanym zegarze Jacoby, zatańczył na niedawno nabytym przez Gerharta perskim dywanie i zamigotał na kryształowym wazonie koło jej ręki. Nie cieszyły jej jednak wszystkie te kosztowne nowe nabytki.

Westchnęła, wzięła do ręki francuskie wydanie ,,Gazette” i jęła je przeglądać. Jeden z artykułów zajął ją na dłużej. Jej francuski nie był jeszcze najlepszy, ale odcyfrowała, że miejscowy jubiler o nazwisku Angus Gordon wyjeżdża z Paryża, by udać się do ojczystej Szkocji. Zmarła właśnie jego francuska małżonka, a on zapragnął wrócić do ojczyzny.

Jej uwagę przyciągnęła wzmianka, że człowiek ów zdobył sławę, wytwarzając imitacje ekskluzywnych klejnotów.

Zaklęła pod nosem, czyniła to ostatnio coraz częściej. Gdyby jej siostra i szwagier nie byli tak niecierpliwi, mogliby rozwinąć podobny interes w Amsterdamie.

Nie, to by im nigdy nie wystarczyło. Gerhart już napomykał, że Isa powinna zrobić kolejne imitacje, by je sprzedać jako oryginały. Żeby mogli sobie wynająć jeszcze wystawniejszy dom w lepszej dzielnicy Paryża, z lepszą perspektywą na społeczny awans.

Podejrzewała, że chciał po prostu mieć więcej pieniędzy na zakłady w zawodach zapaśniczych. Myślał, że zawsze będzie wygrywał, bo kiedyś sam przez krótki czas był zapaśnikiem, nim doznał kontuzji kolana. Sama myśl, że miałaby znów dokonać oszustwa tylko po to, by dostarczyć Gerhartowi pieniędzy na hazard, mroziła jej krew w żyłach.

Do salonu weszła Jacoba i machinalnie przerzuciła stos listów. Wyglądała teraz na zupełnie obcą osobę z krótkimi włosami okalającymi twarz. Z tego samego powodu Gerhart zapuścił brodę.

Isa szybko złożyła gazetę i zapytała:

– Jest coś do mnie?

Słysząc drżenie w jej głosie, siostra podniosła głowę.

– Same rachunki. – Podeszła do stolika. – Moja droga, nie mogę patrzeć, jak się zadręczasz. Nie cieszy cię, że możesz sobie kupić, co zechcesz, i chodzić do teatru, kiedy masz ochotę?

– To ty zawsze o tym marzyłaś, nie ja. – Isie zadrżały teraz także ręce. – Ja po prostu chcę Victora.

Coś na kształt poczucia winy przemknęło przez twarz Jacoby, nim przybrała niewzruszoną minę.

– No cóż, to oczywiste, że on nie przyjedzie. Wziął kolczyki i wyjechał, łobuz. Nic na to nie możemy poradzić. Nie mamy nawet jak go szukać.

Prawda tego oświadczenia bardzo mocno uderzyła w Isę.

– Nie musielibyśmy go szukać, gdybyście ty i Gerhart nie poszli do niego za moimi plecami. Prawdopodobnie tak nim wstrząsnęła wiadomość, że jego ukochana żona jest oszustką, że…

– A nie przyszło ci do głowy, że być może ożenił się ze swoją ukochaną tylko dlatego, iż pracowała u jubilera? – wypaliła Jacoba.

Isa zbladła. Nie, to jej nie przyszło do głowy. A powinno.

Jacoba zaklęła, po czym szybko usiadła obok siostry, biorąc ją za rękę.

– Przykro mi, siostrzyczko, nie powinnam była tego mówić.

Żal dławił ją w gardle. Jacoba zaledwie wypowiedziała na głos obawy, do których Isa nie chciała się przyznać sama przed sobą. Pora była spojrzeć prawdzie w oczy. W końcu nigdy nie mogła pojąć, czemu mężczyzna taki jak Victor – szlachetny i mężny – uznał ją za godną swojej ręki. Nie była ani wysoka, ani elegancka. Nie była blondynką jak Jacoba. Nie gotowała dobrze, czego zazwyczaj życzyli sobie mężczyźni, a zamiast tego uwielbiała spędzać godziny na oglądaniu wydawnictw z wzorami biżuterii i eksperymentować ze śmierdzącymi chemikaliami.

– Czy naprawdę sądzisz, że poślubił mnie z powodu… mojej posady? – zdołała wykrztusić.

– Oczywiście. Jubiler nieustannie wychwalał cię pod niebiosa. Victorowi pewnie przyszło do głowy, że jeśli ożeni się z tobą, będzie miał zapewniony dłuższy pobyt. Jubiler musiał mu znaleźć jakieś zajęcie, choćby tylko po to, żeby zatrzymać ciebie.

Isie pękało serce. Nigdy nie pomyślała o tym w ten sposób, ale miało to sens. Czy zatem zawsze była dla niego myszką, kimś, kogo można bez przeszkód odepchnąć, kiedy już dostanie się to, czego się chce? Czy zawsze była tylko wygodnym środkiem do celu?

Jak mogła tego nie widzieć?

Teraz jednak już dostrzegła. Rozkochał ją w słodkich pocałunkach i opętał pomysłem, że zdolna jest ukoić powojenne cierpienia żołnierza. Nie widziała, jaki był naprawdę. Wystarczyło tylko pomachać mu przed nosem brylantowymi kolczykami, by zaprzedał duszę diabłu.

I porzucił ledwie co zawarte małżeństwo.

– Przykro mi, że mówię o tym tak otwarcie – powiedziała cicho Jacoba. – Myślałam jednak, że do tej pory już się tego domyśliłaś. – Uścisnęła rękę Isy. – Zasługujesz na kogoś lepszego niż Victor Cale.

Isa przez długą chwilę patrzyła na siostrę, po czym dumnie uniosła podbródek. Tak, zasługiwała. Na męża, który za powściągliwością nie skrywa niskich pobudek. I który nie ucieknie bez pożegnania.

Oraz nie będzie z jej rodziną planował kolejnych kradzieży.

– Chciał cię tylko wykorzystać – dodała Jacoba.

Tak jak ty i Gerhart? – prawie powiedziała Isa.

Zaczęło jej świtać w głowie, że zasługuje na coś lepszego niż wykorzystywanie przez siostrę i szwagra. Miała dziecko, którym musiała się zająć. Pozwalać się wykorzystywać samej to było jedno, ale pozwalać, by wykorzystywano także jej dziecko, to całkiem co innego. A oni na pewno znajdą na to sposób.

– Mam ci coś przynieść? – spytała Jacoba z łagodną dobrocią, która zawsze prowadziła ją do celu. – Musisz zachować siły dla dziecka. Może brzoskwinie, które tak lubisz?

– Tak, dziękuję – wyszeptała.

Kiedy Jacoba wyszła, Isa wróciła do czytanego artykułu. Pan Gordon powiedział gazecie, że jedyną rzeczą, której żałuje w Paryżu, jest to, że musi zostawić tutaj swoich uczniów. Nie chcą bowiem jechać z nim do kraju tak dzikiego i ubogiego jak Szkocja. Teraz będzie musiał przyuczyć nowych w Edynburgu, a to zabiera czas.

Serce zaczęło jej bić mocniej. Wyrwała stronę z artykułem i wrzuciła resztę gazety do ognia, aby Jacoba i Gerhart nie domyślili się, że ma jakieś plany.

A miała? Pomysł, że mogłaby przekonać zupełnie obcego człowieka do zabrania jej ze sobą do Szkocji i zatrudnienia w swojej pracowni, był – delikatnie mówiąc – szalony. Jak miała tego dokonać?

Zamieniając serce w stal i tłumiąc wszelkie lęki. Wyjazd wymagał siły i odwagi. A ona musiała wyjechać. Nie mogła ryzykować pozostania z rodziną ani chwili dłużej, jeśli pragnęła dla siebie uczciwego życia.

Ojciec zostawił jej pierścień z rubinem po matce. Powinna uzyskać za niego tyle, by wystarczyło na koszty podróży, gdyby pan Gordon nie zechciał ich opłacić. No i miała swój talent. Wszystko, co musiała teraz zrobić, to pokazać jubilerowi, na co ją stać, i uczciwie postawić sprawę, czego potrzebuje. Jeśli ów człowiek w ogóle ma serce, może zmięknie, gdy mu powie, że jej mąż, żołnierz, nie żyje.

Co było niemal prawdą. Victor umarł, przynajmniej dla niej, podobnie jak jej poprzednie życie i wszystko, co się dla niej liczyło. Gdyby chciał, toby ją odnalazł. Do tej pory jednak nie zadał sobie tego trudu.

Łzy zapiekły ją w oczach. Z trudem je powstrzymała. Nie wolno jej uronić ani jednej łzy więcej. Nie będzie dłużej czekania i ukrywania się przed życiem. Jeśli ma ocalić siebie i dziecko, musi odrzucić taką postawę.

Nie będzie już więcej Mausi.Rozdział II

Isa miała ochotę go udusić. Wiedziała, że coś się święci, kiedy lady Lochlaw, która raczej nie darzyła jej sympatią, zaprosiła ją na herbatę. Nie wpadłaby jednak na to, że ta kobieta jakimś cudem zmaterializowała tego drania, jej męża!

Jak śmiał pokazywać się jej na oczy właśnie teraz, kiedy wreszcie pogodziła się z tym, że nigdy już nie wróci? Wiodła całkiem przyzwoite życie. Razem z Angusem Gordonem przekształcili skromną jubilerską pracownię w jedną z najbardziej prestiżowych w Edynburgu. Miała przyjaciół, którzy się o nią troszczyli, a co najważniejsze – córeczkę, Amalie, szczęśliwą, zdrową i dobrze się uczącą w drogiej prywatnej szkole dla dziewcząt w Carlisle.

I oto, po latach porzucenia, zamierzał podeptać wszystkie te osiągnięcia, bo uzurpatorsko wtargnął w jej życie jako mąż. Ojciec Amalie.

O Boże, zabierze jej Amalie! W każdym kraju miał takie prawo. Zwłaszcza gdyby ujawnił jej udział w kradzieży przed laty.

Choć tego ostatniego nie mógł uczynić bez wskazania swojego udziału, prawda?

Nagle do świadomości wbiły jej się słowa lady Lochlaw: Czy mogę przedstawić pani kuzyna…

Victor nie mógł być żadną miarą krewnym baronowej. Był przecież Belgiem, nie Anglikiem.

Jaki jednak powód miałaby baronowa, żeby kłamać? Siostra też przed laty wytknęła jej kompletny brak wiedzy o mężczyźnie, w którym się zakochała.

Po dziesięciu latach roztrząsania wszystkich szczegółów, które mogłyby stanowić oznaki jego prawdziwej natury, nadal niewiele o nim wiedziała.

Zimny, wyrachowany wyraz jego oczu mówił jej teraz, że się spodziewał, kogo tu zastanie. Przyszedł tu specjalnie po nią, niech go piekło pochłonie!

Jak ją odnalazł? I jak wiele wiedziała lady Lochlaw? Czy Isa mogła się spodziewać kompromitacji dla swojej firmy, ponieważ baronowa dowiedziała się, że przybyła tutaj pod nieprawdziwym nazwiskiem? Czy, co gorsza, że jej rodzina zamieszana była w przestępstwo?

Jeśli on to odkryje, Amalie z całą pewnością zostanie jej odebrana. O Boże!

Ścisnęła woreczek ze szpilkami do kapelusza, które zrobiła własnoręcznie dla Amalie. Dziewczynka miała w poniedziałek zacząć nowy szkolny semestr. Wysyłanie jej do szkoły za każdym razem rozdzierało jej serce, ale w Edynburgu nie było szkoły dla dziewcząt, a ona postanowiła, że Amalie zdobędzie dobre wykształcenie. Teraz jednak cieszyła się, że już wkrótce córka znajdzie się w Carlisle z dala od mrocznego i niebezpiecznego ojca. Victor nigdy nie dostanie Amalie!