Gladiatorowie: wiersz Teofila Lenartowicza. - ebook

Wiersz

Teo­fi­la Le­nar­to­wi­cza

Po co mnie próż­no sro­gi Apol­lo tra­pisz,

któ­ry wiesz­cze­go du­cha daw­szy, nie da­łeś

wagi w sło­wiech, ale me wszyst­kie pie­śni na wiatr idą,

nie ma­jąc u lud?… i wię­cej wia­ry

nad ba­śni próż­ne i sny zni­ko­me.

Mo­no­log Ka­san­dry,

Od­pra­wa Po­słów Grec­kich.

Pa­ryż

W Księ­gar­ni E. Den­tu.

Pa­lals-Roy­al, 13, Ga­le­rie D'or­le­ans. 1857.

O! bia­da temu na sa­dzie bo­żym

Kto pierw­szy dum­nie wstrzą­snął Po­ro­żem,

Kto pierw­szy wstą­pił we zło­te strze­mię,

Kto pierw­szy brat­nia, na­je­chał zie­mię,

I gło­wę na­krył cheł­mem Ger­ma­nów,

On ra­dość spę­dził z sze­ro­kich ła­nów,

Spo­koj­ne nie­gdyś wody za­mą­cił,

I gęśl z gę­ślar­skich ręku wy­tra­cił…

Dla sła­wy ksią­żąt nie­wo­li wie­ki…..

Krwią sie ro­dzin­ną za­la­ły rze­ki,

Ob­ło­ki cie­kły krwi na­szej parą.

Czas­by już twar­de po­zdej­mać łu­ski,

Ser­bo­wie, Cze­chy, i ludu Ru­ski i

Czas­by już przej­rzeć w brat­nim uści­sku,

Ko­niec po­ło­żyć temu igrzy­sku,

Czas­by już jed­nę na­zwać się wia­rą.

Dzień po dniu wscho­dzi nie­bie­skie słoń­ce

Nad czar­ne zglisz­cza, lasy mil­czą­ce,

Gdzie sio­ła sta­ły nie­daw­no jesz­cze,

Ptak na to­pie­lach skrzy­dła­mi piesz­czę,

W pał­ki nad­brzeż­na trzci­na po­szu­mią.

Więc się wę­drow­ca oko za­du­mia,

Ser­ce głę­bo­ką wzbie­ra ża­ło­bą;

Dla sła­wy ksią­żąt bra­cia skłó­ce­ni

Nie zo­sta­wi­li nic, prócz ka­mie­ni,

Ani li­to­ści mie­li nad sobą.