Godzina - ebook

Roz­le­gły ogród ta­ra­sa­mi zstę­pu­ją­cy ku rze­ce, któ­ra pły­nie za jego mu­rem, pe­łen jest świa­tła, wil­got­nych cie­niów i odo­ru wio­sen­nej, sko­pa­nej zie­mi. Jesz­cze rosa ob­fi­ta stoi na tra­wach. Lek­ki po­wiew od­chy­la mło­do­cia­ne, w srebr­ną bar­wę ob­le­czo­ne li­ście so­ko­ry. Klo­no­we, tak przej­rzy­ste, że wskroś nich wi­dać słoń­ce, list­ki wą­tłe, bia­ła­we, swa­wol­ne, ta­pla­ją się piesz­czo­tli­wie w błę­kit­nych wie­trzy­kach. Gędź­ba pta­ków, dy­szą­ca za­chwy­tem i na­mięt­no­ścia­mi, wy­ry­wa się z po­wszech­ne­go cho­ra­łu psz­czół, co jak głę­bo­ki a nie­pew­ny ton or­ga­nów uno­si się mię­dzy drze­wa­mi. Świe­tli­ste mu­chy z brzę­kiem co chwi­la lecą to tu, to tam, na po­do­bień­stwo py­łów prze­trą­ca­jąc sze­ro­kie, wy­tę­żo­ne, si­no­zło­te stru­ny słoń­ca. Nie­spo­koj­ne cie nie li­ści wa­łę­sa­ją się po mo­krej zie­mi.

Z miej­sca, gdzie na ka­mien­nej ław­ce, przy pniu wiel­kiej brzo­zy sie­dzi mło­dzie­niec, sły­chać śpiew sie­rot pa­ra­mi idą­cych pod okiem sza­ryt­ki, sio­stry Mar­ty. Śpiew od­da­la się i gi­nie za ga­jem krze­wów. W tam­tej stro­nie wi­dać fron­ton kil­ko­pię­tro­we­go szpi­ta­la. Nie­któ­re jego okna są otwar­te – i czar­ne głę­bie bo­le­snych sal pa­trzą z nich w ogród – inne do po­ło­wy osło­nio­ne fi­ran­ka­mi.

SIO­STRA

zbli­ża­jąc się do ław­ki

Nie był pan wczo­raj w ko­ście­le…

MŁO­DZIE­NIEC

dźwi­ga gło­wę, któ­rą trzy­mał opar­tą na pra­wej ręce. Lewa, gru­bym ban­da­żem z waty i gazy owi­nię­ta, spo­czy­wa w tem­bla­ku.

W isto­cie,nie by­łem wczo­raj…

SIO­STRA

idąc da­lej

To bar­dzo źle! Dziś ope­ra­cja, a pan tak lek­ce­wa­ży…

MŁO­DZIE­NIEC

z uśmie­chem

Je­ste­śmy w ko­ście­le…

Sio­stra spo­glą­da na nie­go z wy­rzu­tem, od­cho­dzi i za kę­pa­mi bzu zni­ka w uli­cy. W tym sa­mym cza­sie z jed­ne­go okna wy­la­tu­je spa­zma­tycz­ny krzyk – a po­tem kipi gwar glo­sów mę­skich. Wnet wszyst­ko uci­cha… Sły­chać tyl­ko szmer wia­tru, prze­sy­pu­ją­cy się sre­brzy­ście po­mię­dzy mnó­stwem zwie­szo­nych ga­łę­zi pła­czą­cej brzo­zy. – Z od­le­głych cie­niów ogro­du ku za­cisz­nym traw­ni­kom li­lio­we kępy roz­kwi­tłe­go bzu, wy­sre­brza­ją­ce szczy­ty krze­wów, spły­wa­ją nie­wy­czer­pa­ną falą jak gdy­by pieśń cud­ne­go gło­su. Nar­cy­zy mo­kre od rosy wy­zie­wa­ją za­pach swój prze­cią­gły i ja­do­wi­ty. Tra­wa, usia­na mnó­stwem zło­cie­ni po­lnych z żół­ty­mi oczy­ma, w słoń­cu mie­ni się i ku­rzy.

SIO­STRA nad­cho­dząc