Gość z grobu: opowiadanie kościelnego dziadka - ebook

izbie, na wiąz­ce sło­my, gdzie gwar ob­cych go­ści, przez całą noc bie­sia­du­ją­cych, nie dał nam ani oka zmru­żyć.

Na­za­jutrz o świ­cie, kie­dy się oj­ciec krzą­tał koło pa­ko­wa­nia brycz­ki do dal­szej po­dró­ży, mnie mat­ka tym­cza­sem wy­pro­wa­dzi­ła na prze­chadz­kę po zie­lo­nym brze­gu wspa­nia­łej rze­ki, nad któ­rą, w od­da­li na wzgó­rzu, stał ol­brzy­mi pa­łac z wy­nio­słe­mi basz­ta­mi, kry­te­mi zło­co­ną bla­chą, oto­czo­ny prze­pysz­nym ogro­dem, wy­so­kim opa­sa­nym mu­rem, do któ­re­go pro­wa­dzi­ła go­tyc­ka kosz­tow­na bra­ma. W ogro­dzie, mię­dzy świer­ki, so­sny, klo­ny, to­po­le i brzo­zy, w gu­stow­nych roz­rzu­co­ne klom­bach, wi­dać było wy­smu­kłe wie­życz­ki, chiń­skie i szwaj­car­skie dasz­ki, ko­lum­ny i po­są­gi, mi­ster­ne most­ki i kład­ki, pro­my i ba­ci­ki. A po obu stro­nach pa­ła­co­we­go gma­chu, kształ­tem am­fi­te­atru sta­ły ogrom­ne mury, leż bla­chą kry­te, of­fi­cyn, sta­jeń, śpi­chle­rzy i t… p.

Może o parę ty­się­cy kro­ków od tego dwo­ru, na pia­sczy­stej wy­dmie wzno­si­ły się opusz­czo­ne mury ka­pli­cy, przy­kry­te dziu­ra­wą strze­chą, uwień­czo­ne po­chy­lo­nym na spróch­nia­łym słup­ku że­la­znym krzy­ży­kiem, na któ­rym sie­dział za­sę­pio­ny pusz­czyk, nie­zwa­ża­ją­cy na wrza­ski licz­nej zgrai wró­blów, co przez po­wy­bi­ja­ne okna ko­ścioł­ka, to wy­pa­da­ła na nie­go, to zmy­ka­ła zno­wu do środ­ka. Tuż przy ko­ścioł­ku, ja­kieś dwa słu­py, zwią­za­ne u góry trze­cim, jak­by szu­bie­ni­ca, utrzy­my­wa­ły dwa nie­wiel­kie dzwo­ny. Wszyst­ko to ota­cza zwa­lo­ny, spróch­nia­ły par­kan, nie bro­nią­cy już wstę­pu ko­zom i wie­przom, co pro­fa­nu­jąc gro­by, nisz­czy­ły wą­tłe brzóz­ki i jo­deł­ki, co rok raz na­próż­no osie­ro­cia­łą ręką sa­dzo­ne, gorz­kie­mi po­le­wa­ne łza­mi, a na­wet i ko­ści wy­grze­by­wa­ły z zie­mi! Da­lej za cmen­ta­rzem, w strasz­li­wej ru­de­rze ple­ba­nia le­ża­ła, a za nią cią­gnę­ły się dłu­gim sze­re­giem nędz­ne, za­pa­dłe w zie­mię, czar­ne, bez ko­mi­nów, a nie­któ­re i bez da­chów, wie­śnia­cze cha­ty.