Grimm. Dziedzictwo światła - ebook

Roz­dział 1

Śnieg opa­dał z ciem­ne­go nie­ba ni­czym mąka z nie­wi­dzial­ne­go sita. Grim za­ci­skał szpo­ny na pa­ra­pe­cie wieży kościoła Świętego Ja­ku­ba i spoglądał na uli­ce Paryża. Śnieżne płatki kłuły mu twarz jak maleńkie okru­chy lodu. Wiatr szar­pał płaszcz, lo­do­wa­ty­mi pal­ca­mi prze­su­wał się po skrzydłach. Ciem­na po­stać Gri­ma nie­mal sta­piała się z czer­nią nocy. Stał nie­ru­cho­mo jak je­den z posągów zdo­biących wieżę. Był jed­nak czymś więcej. Chłód prze­ni­kał przez płaszcz do jego ka­mien­nej skóry, wyciągał z kończyn żar kosz­ma­ru, który, jak każdej przeklętej nocy ostat­nich ty­go­dni, zno­wu wy­rwał go ze snu i wypędził na dwór.

W mieście pa­no­wał ci­chy, nie­mal przy­ja­zny spokój, na­wet odgłosy ru­chu ulicz­ne­go, nie­prze­rwa­nie pul­sującego białymi oraz czer­wo­ny­mi światłami, wy­da­wały się Gri­mo­wi ja­kieś przytłumio­ne. Każdy dźwięk głuszyła śnieżna pie­rzy­na za­le­gająca na da­chach i od ty­go­dni wpra­wiająca lu­dzi w za­chwyt, jak gdy­by zwia­sto­wała jakąś cu­downą ta­jem­nicę, która już wkrótce zo­sta­nie ob­wiesz­czo­na. Grim par­sknął ze wzgardą. Lu­dzie!

To słowo za­brzmiało w jego myślach obco, spra­wiając, że uniósł dłoń do ka­mien­nej pier­si. Po­czuł w niej de­li­kat­ne ude­rze­nia swo­je­go ludz­kie­go ser­ca i zno­wu ogarnęło go to samo uczu­cie, co pew­nej daw­no mi­nio­nej nocy, po­nad dwieście lat temu, kie­dy sa­mot­nie błądził po Ita­lii, obcy, po­zba­wio­ny oj­czy­zny i w pełni świa­dom, że jest naj­bar­dziej sa­motną istotą na zie­mi. Pod jego czołem za­gnieździło się wówczas pa­ra­liżujące zim­no, tępe, nie­po­wstrzy­ma­ne zwątpie­nie i nie­pokój. Sądził wówczas, że wie, czym jest sa­motność. A jed­nak się mylił. Te­raz już od mniej więcej roku żył ze świa­domością, że jest Hy­bry­dem i wciąż czuł roz­pa­dlinę w swo­im wnętrzu, prze­paść mie­dzy ludz­kim je­ste­stwem oraz by­ciem In­no­stotą, szcze­linę ziejącą ni­czym mrocz­na otchłań. Wciąż żył między świa­ta­mi, roz­dar­ty nie­na­zwaną tęsknotą za każdym z nich. Początko­wo wie­rzył, że ów kon­flikt skończy się wraz z wyjaśnie­niem jego po­cho­dze­nia. Jed­nak mi­nio­ne mie­siące na­uczyły Gri­ma cze­goś in­ne­go. Różnił się od zwy­czaj­nych Hy­brydów, bo nie zro­dził się w na­tu­ral­ny sposób, tyl­ko zo­stał stwo­rzo­ny siłą ma­gii, z ka­mie­nia i ciała. Nie był również In­no­stotą, przy­na­leżną cie­niom Paryża, nie był człowie­kiem, który mógłby po­czuć się jak u sie­bie w którymś z ciepłych miesz­kań śmier­tel­ników. Był Gar­gul­cem o ludz­kim ser­cu.

Wziął głęboki od­dech i uspo­koił wzbu­rzo­ne myśli chłod­nym ciężarem swo­jej ka­mien­nej krwi. Śnieg na da­chach błysz­czał ni­czym jakaś obiet­ni­ca. Grim chętnie oddałby się, cho­ciażby na chwilę, ludz­kim tęskno­tom, ma­rze­niom o ma­gii i nie­sa­mo­wi­tości zaklętych w białych płat­kach. Wi­rujące dro­bin­ki dawały złudze­nie, że świat jest do­bry. Grim jed­nak do­brze wie­dział, że ów piękny blask to kłam­stwo. Śnieg wca­le nie był de­li­kat­nym cza­ro­dzie­jem, do­brym du­chem z in­ne­go cza­su, który przy­był, aby uczy­nić świat człowie­ka cich­szym oraz spo­koj­nym. Śnieg zwia­sto­wał nieszczęście. To wraz z nim wszyst­ko się zaczęło. Dokład­nie pięć ty­go­dni temu wśród lu­dzi po­ja­wiło się Zło, bezgłośne i chłodne ni­czym śnieg wraz z którym przy­było i któremu tak chętnie da­wa­li się ocza­ro­wać śmier­tel­ni­cy. Głupcy, wszy­scy, co do jed­ne­go.

Zaułkami Paryża prześli­zgi­wała się bez­i­mien­na gro­za, która jed­nak nie po­zo­sta­wiała żad­nych śladów – oprócz swo­ich ofiar. Zna­le­zio­no już trzy­dzieści pięć ciał, każdej nocy jed­no, a żaden za­bi­ty nie zginął w sposób ty­po­wy dla lu­dzi. Z pew­nością stała za tym jakaś In­no­sto­ta. Cie­nio­skrzy­dli z NGP dokłada­li wszel­kich sta­rań, by usunąć zwłoki, nim od­najdą je śmier­tel­ni­cy, ale nie za­wsze im się to uda­wało i te­raz w pra­sie bul­wa­ro­wej mnożyły się spe­ku­la­cje na te­mat se­rii za­gad­ko­wych mor­derstw. Bra­no pod uwagę również przy­czy­ny nad­na­tu­ral­ne, ta­kie jak nie­zwykłe for­my wam­pi­ry­zmu. Grim wie­dział jed­nak, że z tymi mor­derstwa­mi nie ma nic wspólne­go żaden pa­ry­ski krwio­pij­ca. Tego ro­dza­ju po­dej­rze­nia w sposób nie­unik­nio­ny kie­ro­wały ludzką uwagę na skry­ty Innoświat. Było już tyl­ko kwe­stią cza­su, jak lu­dzie za­czną sta­wiać właściwe py­ta­nia i wpadną na trop ukry­tej kra­iny, na straży której Grim miał obo­wiązek stać jako Cie­nio­skrzydły oraz ko­men­dant Naj­wyższej Po­li­cji Gar­gul­co­wej. Mu­siał za­tem być szyb­szy od lu­dzi. Mu­siał się do­wie­dzieć, co kry­je się za mor­derstwa­mi, i uczy­nić to nie tyl­ko w in­te­re­sie Innoświa­ta. Jego opie­ki wy­ma­ga­li także lu­dzie – do których świa­ta, jako Hy­bryd, należał przy­najm­niej w połowie. Od da­wien daw­na strzegł ich przed nie­bez­pie­czeństwa­mi czającymi się w mro­kach Innoświa­ta. Kie­dy zaś w jego życiu po­ja­wiła się pew­na młoda dziew­czy­na, a było to mniej więcej rok temu, ów wewnętrzny na­kaz stał się wręcz prze­możny. Kie­dy pomyślał o Mii, ciało prze­szedł mu ciepły dreszcz, za­raz jed­nak, wraz z pa­ra­liżującym zim­nem, powróciło napięcie.

Grim puścił ba­lu­stradę i wyciągnął z kie­sze­ni pa­ger. Nie miał żad­nych wia­do­mości od Cie­nio­skrzydłych, czuj­nie prze­mie­rzających noc i cze­kających tyl­ko na okazję, aby po­chwy­cić mor­dercę. Mor­dercę, który może właśnie w tej chwi­li znaj­do­wał so­bie nową ofiarę. Grim zaczął nie­spo­koj­nie prze­cha­dzać się tam i z po­wro­tem. W pamięci przy­wołał twa­rze zmarłych, które, za­stygłe na zdjęciach, po­kry­wały kor­kową ta­blicę w jego biu­rze i prześla­do­wały go w snach. Lu­dzi tych znaj­do­wano całko­wi­cie po­zba­wio­nych krwi. A na do­da­tek, jak gdy­by samo to nie było wy­star­czająco okrop­ne, mor­derca wyłupy­wał im oczy. Jesz­cze nig­dy w życiu Grim nie spoglądał w tak mroczną otchłań, jak ta ziejąca z pu­stych oczo­dołów zmarłych. Wśród ofiar byli mężczyźni, ko­bie­ty i dzie­ci – bra­ko­wało jed­nak ja­kie­goś wzo­ru, ja­kiej­kol­wiek ukry­tej wskazówki co do oso­by mor­dercy. Wie­dzia­no tyl­ko, że ofia­ry wciąż żyły, kie­dy po­zba­wia­no je krwi. Umie­rały do­pie­ro wte­dy, gdy spraw­ca wy­ssał je już do cna. Na ich ciałach nie zna­le­zio­no żad­ne­go zra­nie­nia, którym mogłaby ujść krew. Mor­derca mu­siał więc do jej wy­sy­sa­nia używać ja­kie­goś szczególne­go ro­dza­ju ma­gii. Jed­nak ani Szy­pułko­ocy z wy­działu za­bez­pie­cza­nia śladów, ani gar­gul­co­wi na­ukow­cy oraz al­che­mi­cy nie zdołali do tej pory zna­leźć w zwłokach ja­kich­kol­wiek po­zo­stałości tej ma­gii. Zupełnie, jak­by tro­pio­no wid­mo.

Ostry dźwięk pa­ge­ra wy­rwał Gri­ma z za­du­my. Prze­mknął wzro­kiem po wia­do­mości, po czym roz­po­starł skrzydła i uniósł się w po­wie­trze. Płatki śnie­gu oto­czyły go ni­czym roje świe­tlików, gdy płynął nad Île de la Cité w stronę celu. Z za­wrotną prędkością sunął po­nad rzędami domów Qu­ar­tier Nec­ker i bezgłośnie wylądował na wąskiej, bocz­nej ulicz­ce nie­opo­dal Gare Mont­par­nas­se. Wie­lo­piętro­we ka­mie­ni­ce wzno­siły się po obu stro­nach śle­pej ulicz­ki, na końcu której wid­niało za­pusz­czo­ne podwórze. Domy wyglądały w mro­ku nocy ni­czym od­la­ne z ołowiu. Zmrożony śnieg trzesz­czał pod sto­pa­mi Gri­ma zbliżającego się do dwóch Cie­nio­skrzydłych, którzy wy­szli mu na­prze­ciw z ciem­ności zaułka. Mie­li po­stać płasko­no­sych czartów o maleńkich skrzydłach na ple­cach. Byli dosyć młodzi. Grim roz­po­znał w nich re­krutów, prze­chodzących właśnie szko­le­nie, a kie­dy się za­trzy­ma­li, do­strzegł w oczach Gar­gulców, jak bar­dzo są przejęci.

– Gdy­byście sta­wa­li tak jak ołowia­ne żołnie­rzy­ki przed wa­szym królem, to inna spra­wa – ci­cho za­dud­nił Grim – ale ja je­stem Cie­nio­skrzydłym, dokład­nie ta­kim jak wy. Nie mu­si­cie prężyć się przede mną, jak­byście połknęli kije, tyl­ko dla­te­go, że od roku przed moim imie­niem znaj­dują się słowa „ko­men­dant po­li­cji”. Stańcie swo­bod­nie i opo­wiedz­cie, co się stało.

Po tych słowach odwrócił się od re­krutów i ru­szył uliczką. Aż nad­to wyraźnie po­czuł słod­ka­wy, nie­sio­ny wia­trem za­pach śmier­ci. Uznał więc, że musi się po­spie­szyć, cho­ciaż wie­dział, że i tak ni­cze­go już nie zmie­ni. Zja­wił się za późno.

Re­kru­ci szli za nim, zdając ra­port.

– Pa­tro­lo­wa­liśmy oko­li­ce Rue d’Ar­so­nval, kie­dy po­czu­liśmy ziąb. Gdy zja­wi­liśmy się tu­taj, wszyst­ko wyglądało już tak jak te­raz.

Grim uniósł szpo­ny. Do­tarł do krańca ulicz­ki, gdzie obok trzech prze­pełnio­nych kubłów na śmie­ci wznie­sio­no schro­nie­nie z kar­tonów i ga­zet. Po­mi­mo zim­na po­twor­nie cuchnęło od­pad­ka­mi i szczu­ra­mi. Na zie­mi, na wpół po­kry­ty zaśnieżony­mi ga­zetami, leżał człowiek.

Grim zo­rien­to­wał się, że to ko­bie­ta. Leżała na brzu­chu, ubra­na w jakiś bez­kształtny, brud­ny strój. Gar­gu­lec do­tknął jej ra­mie­nia i usłyszał sze­lest ga­zet, które po­wpy­chała so­bie pod ubra­nie dla ochro­ny przed zim­nem. Nie mu­siał zbyt­nio się wy­si­lać, by odwrócić ko­bietę na ple­cy. Ciało miała tak wątłe; ważyła nie­wie­le więcej niż dziec­ko. Długie brązowe włosy opa­dały jej na twarz, całkiem zasłaniając rysy. Grim wy­czuł napięcie u stojących obok re­krutów. Przez chwilę się wahał, po czym wyciągnął szpo­ny i od­garnął włosy ko­biety na bok.

Re­kru­ci od­sunęli się z wes­tchnie­niem. Je­den, z odgłosem krztu­sze­nia się, przy­tknął dłoń do ust. Grim także wy­czuł w so­bie potężny przy­mus, aby się odwrócić – nie zro­bił tego jed­nak. Te­raz wyraźnie już wi­dział ko­bietę, tak na­prawdę to jesz­cze dziew­czynkę, mającą za­le­d­wie ja­kieś czter­naście, piętnaście lat. Usta miała popękane od chłodu i zim­na, skórę po­liczków de­li­katną, bladą. Z pew­nością nie żyła. Grim nig­dy nie pojął, dla­cze­go niektórzy lu­dzie sądzi­li, że mar­twi wyglądają tak, jak gdy­by spa­li. Na twarz zmarłej padała de­li­katna poświa­ta, na­dając jej łagod­ność, wręcz spokój. Tam, gdzie po­win­ny być oczy, ziały dwie ciem­ne jamy, z których ni­czym łzy spływała krew. Grim po­czuł wi­rującą w tych otchłaniach ciem­ność, jak gdy­by pu­ste oczo­doły były kłębo­wi­ska­mi ja­do­wi­tych węży. Przez chwilę zda­wało mu się, że słyszy bi­cie ser­ca dziew­czy­ny, czuł jej po­spiesz­ny od­dech, gdy ucie­kała przed mor­dercą. Jej strach wypełniał pa­nującą wokół strasz­liwą ciszę. Płatki śnie­gu po­wo­li opa­dały w czerń oczo­dołów, wy­da­wało się, że chcą okryć dziew­czynę śmier­tel­nym całunem.

– Pa­nie ko­men­dan­cie – ode­zwał się je­den ze stojących obok re­krutów. – To był właśnie ten, którego szu­ka­my, praw­da?

Grim przy­taknął.

– We­zwij­cie ekipę za­bez­pie­czającą ślady – wy­mam­ro­tał. – I Niu­cha­czy. Może… – Umilkł i przyglądał się płat­kom śnie­gu bezgłośnie opa­dającym na zwłoki. Po­chy­lił się sku­pio­ny.

– Topią się – oznaj­mił ci­cho, po­tem wyciągnął szpo­ny i do­tknął pal­cem szyi dziew­czy­ny. Z jej ciała pro­mie­nio­wało słabe, le­d­wie wy­czu­wal­ne ciepło. Grim pod­niósł się.

– Szyb­ko – za­grzmiał, po czym od­sunął re­krutów na kil­ka kroków. – Stwórzcie tarczę ochronną nade mną i dziew­czyną, na wy­pa­dek, gdy­by ucho­dziła stąd jakaś ma­gia. Nie chce­my prze­cież ściągnąć na sie­bie ludz­kiej uwa­gi. Nie pozwólcie tej ba­rie­rze opaść i przede wszyst­kim – ani słowa.

Re­kru­ci przy­taknęli po­spiesz­nie i utwo­rzy­li tarczę, która roz­po­starła się nad Gri­mem oraz dziew­czyną ni­czym bańka z drżącego, nie­bie­skie­go światła. Śnieg, spa­dający na ma­giczną powłokę, topił się z sy­kiem.

Grim przyklęknął na jed­no ko­la­no, ułożył głowę za­bi­tej na swo­im łonie i szpo­na­mi do­tknął jej skro­ni. Lu­dzie sta­no­wi­li coś więcej niż tyl­ko zbiór części, na­wet jeżeli zewnętrzna powłoka ule­gała śmier­ci, pew­ne mniej uchwyt­ne ele­men­ty po­trze­bo­wały więcej cza­su, aby opuścić swo­je ulu­bio­ne schro­nie­nie. Lu­dzie na­zy­wa­li ta­kie rze­czy wspo­mnie­nia­mi, sna­mi, myślami – wszyst­kim, co wy­two­rzyła za życia zdru­zgo­ta­na te­raz ludz­ka świa­do­mość. Grim wziął głęboki od­dech. Może zdoła złożyć jakoś te okru­chy i od­na­leźć frag­ment, który ukaże mu ostat­nie chwi­le dziew­czy­ny.

Za­mknął oczy, po czym we­zwał wyższą magię, która roz­prze­strze­niła się w jego cie­le złotym wo­alem światła. Po­czuł de­li­kat­ne świerz­bie­nie ko­niuszków palców, uwal­nia­ne przez czar, który jak ciepły po­wiew wdarł się w chłód nie­ru­cho­me­go ciała zmarłej, pociągając za sobą świa­do­mość Gri­ma. Na chwilę ogarnęły go chłód i ciem­ność. Ofia­ra wy­dzie­lała kwaśny odór rozkładu. Po­ja­wił się ru­cho­my ob­raz, na którym Gar­gu­lec roz­po­znał martwą dziew­czynę. Miała około sied­miu lat i biegła po rozsłonecz­nio­nej łące. Ktoś ją gonił, za­nim jed­nak Grim roz­po­znał kto, łąka zniknęła w sza­rej mgle. Z ciem­ności wyłoniły się dal­sze ob­razy, mi­go­tały i gnały ku nie­mu ni­czym rozpędzo­ne pociągi. Kon­tu­ry miały za­mglo­ne, niektóre z nich le­d­wie dawało się roz­po­znać, inne roz­pa­dały się w bezgłośnie wi­rujący pył, nim Grim zdążył się przyj­rzeć. Wy­czu­wał cie­nie, które, nie­wi­docz­ne w ciem­ności, czaiły się do­okoła. Chłód śmier­ci sięgał ku nie­mu zachłan­ny­mi szpo­na­mi. Ma­gicz­ne posyłanie własnej świa­do­mości do mar­twe­go ciała nie było bez­piecz­ne. Te­raz Gri­ma pa­ra­liżował ziąb. Kusił, przy­zy­wał do sie­bie, a Gar­gu­lec wie­dział, że musi się wy­co­fać. Już miał zakończyć czar, gdy na­gle po­mknął ku nie­mu nie­zwy­kle ja­sny ob­raz. Kon­tu­ry wi­zji były wyraźne, a to­wa­rzyszący jej dźwięk zmro­ził Gri­mo­wi krew w żyłach. Ob­raz niósł ostat­ni, przedśmiert­ny krzyk dziew­czyny. Gar­gu­lec zwal­czył chłód i rzu­cił się do przo­du, w sam śro­dek ob­razu po­ka­zującego uliczkę, na której leżała ofia­ra.

Grim twar­do ude­rzył o zie­mię. Wylądował na tej sa­mej ulicz­ce, zniknęli z niej jed­nak Cie­nio­skrzy­dli, zniknęła też dziew­czy­na. Noc­ne schro­nie­nie z ga­zet stało nie­na­ru­szo­ne, szczu­ry bu­szo­wały wśród śmie­ci. Wy­czu­wał za­pach ich oszro­nio­nej sierści, a chłód po­wie­trza wy­da­wał mu się tak re­al­ny, że z tru­dem wie­rzył, że je­dy­nie podąża za wspo­mnie­niem, że wszyst­ko to tyl­ko ilu­zje. W rze­czy­wi­stości prze­cież nadal sie­dział na kup­ce ga­zet, z głową dziew­czy­ny na ko­la­nach i czuł, jak na jego cie­le kładą się cie­nie śmier­ci. Wstał i zo­ba­czył, że nie po­zo­sta­wia na śnie­gu żad­ne­go śladu – jed­no­cześnie tu był i go nie było. Z ja­kie­goś po­wo­du ta myśl go uspo­ka­jała.

Usłyszał tu­pot nóg. Dziew­czy­na biegła po bru­ku przy­ległej uli­cy. Skręciła za róg. Jej włosy tańczyły w rytm kroków, prze­ska­ki­wała za­mar­z­nięte kałuże ni­czym małe dziec­ko. W dłoni trzy­mała pla­sti­kową to­rebkę. Gri­ma prze­szedł dreszcz. Włosy dziew­czy­ny w zwol­nio­nym tem­pie przepłynęły przez jego szpo­ny. Oczy miała gra­na­to­we ni­czym nie­bo w roz­gwieżdżoną noc. Ser­ce Gar­gul­ca zatrzy­mało się na chwilę, bo w spoj­rze­niu dziew­czy­ny było coś, co znał – co miesz­kało także w oczach Mii. Jakaś ciem­na, na­tar­czy­wa tęskno­ta za czymś, cze­go nie sposób opi­sać słowa­mi. Mia. Jej imię spra­wiło, że Grim zadrżał. A co, gdy­by na miej­scu tej dziew­czy­ny zna­lazła się właśnie Mia? A co, gdy­by to właśnie ją do­padł mor­der­ca? Grim po­czuł, że coś się w nim za­ci­ska, nie po­tra­fił znieść po­dob­nej myśli. Przy­gryzł war­gi, aż po­czuł krew i ze­pchnął swo­je uczu­cia do naj­bar­dziej od­ległego zakątka świa­do­mości. Z tru­dem sku­pił się na dziew­czy­nie.

Właśnie wzięła ze sto­su dwie ga­ze­ty i uklękła na nich. Z tor­by wytrząsnęła na ga­ze­ty puszkę ra­vio­li oraz bu­telkę wódki.

Grim wie­dział, że al­ko­hol to do­bry sposób na chłód, wie­dział także, że dziew­czy­na zje ra­vio­li na zim­no, bo nie miała przy so­bie żad­ne­go źródła ognia. Po­czuł żal, patrząc, jak za­czy­na otwie­rać puszkę za­krzy­wio­nym śru­bokrętem. Jej pal­ce były czer­wo­ne z zim­na. Gar­gu­lec zbliżył się, bezgłośnie stanął przed nieszczęsną i tchnął ku niej czar ciepła. Na chwilę uniosła wzrok i spoj­rzała pro­sto na Gri­ma. Oczy­wiście tak na­prawdę go nie wi­działa. Nic, co robił, nie mogło już zmie­nić tego wspo­mnie­nia. A jed­nak – spoj­rzała na nie­go. Grim od­wza­jem­nił spoj­rze­nie, które prze­ni­kało go na wskroś, spoj­rze­nie jak gdy­by z in­ne­go świa­ta, wzrok niosący nie­dostępną dla nie­go wiedzę. Płatki śnie­gu tkwiły we włosach dziew­czy­ny, tonęły w pusz­ce ze wstrętną za­war­tością. Przez jej twarz prze­mknęło zdzi­wie­nie, czy­niąc ją jesz­cze młodszą. A po­tem, tak na­gle, uśmiechnęła się.

I w tej sa­mej chwi­li Grim po­czuł chłód. Śmier­tel­nie groźny ziąb skra­dał się uliczką w stronę dziew­czy­ny. Uśmiech za­marł na jej ustach. Spoj­rzała po­przez Gri­ma, zda­wało się, że coś za nim do­strzegła – coś albo kogoś, kto ją wy­stra­szył. Upuściła puszkę, nadal jed­nak ści­skała śru­bokręt. Grim zo­ba­czył, że moc­no zaci­ska na nim pal­ce. Naj­wy­raźniej miała już do czy­nie­nia z różnymi na­past­ni­ka­mi, wie­działa, że to, co stoi na skra­ju ulicz­ki, wca­le nie ma do­brych za­miarów. Gar­gu­lec po­czuł, jak po ple­cach przepływa mu chłód i przez chwilę nie wie­dział, czy po­cho­dzi on od mor­der­cy, czy może sięga po nie­go bez­li­to­sna ręka śmier­ci. Zmu­sił się, aby nie zwra­cać uwa­gi na sie­bie, tyl­ko sku­pił się na dziew­czy­nie. Po­wie­trze roz­ci­nały kro­ki. W oczach nie­zna­jo­mej widać było nie­do­wie­rza­nie, a także swo­istą fa­scy­nację.

Grim po­czuł krew bu­zującą mu w żyłach ni­czym wrzący stru­mień lawy. Wstał, kie­dy jed­nak chciał się odwrócić, oka­zało się, że ciało już go nie słucha. Jak gdy­by rzu­co­no na nie­go urok unie­możli­wiający ja­ki­kol­wiek ruch. Wstrzy­mując od­dech, przy­wołał swoją magię, jed­nak się nie po­ja­wiła.

Za­miast niej po­czuł lo­do­wa­te tchnie­nie prze­su­wające mu się po po­licz­kach niby od­dech ja­kie­goś po­two­ra i ciągnące ku dziew­czy­nie jako czar­na mgła. Zo­ba­czył, że z oparów wy­su­wają się szpo­ny, szpo­nia­ste pal­ce tak znie­kształcone, że pra­wie nie do roz­po­zna­nia. Sięgały ku dziew­czy­nie, nakłaniając ją, by wstała. Po­czuł mor­dercę stojącego dokład­nie za nim i in­stynk­tow­nie pojął, że jesz­cze nig­dy nie spo­tkał po­dob­nej isto­ty. Jej żyłami nie płynęło życie, na­wet nie płynęła nimi nie­umarła krew. Po­czuł gro­bo­wy ziąb ma­gii, która wy­do­by­wała się z każdego pora ciała; dźgał te­raz Gri­ma za­tru­ty­mi strzałami. Ciem­ność za Gar­gul­cem wzbie­rała, sądził, że pra­wie słyszy kuszące głosy, ja­ki­mi mrok wzy­wa ku so­bie ofia­ry, i le­d­wie był w sta­nie znieść spoj­rze­nie oczu dziew­czy­ny, w których nie było już nic oprócz bez­ro­zum­ne­go zdu­mie­nia.

Grim bezgłośnie się do niej zbliżył. Przez chwilę miał wrażenie, że go zo­ba­czyła, po­tem coś w niej roz­darło zasłonę oszołomie­nia i krzyknęło – krzyknęło, bez otwie­ra­nia ust, i to tak głośno, że Grim aż się prze­ra­ził. W następnej chwi­li ja­kieś szpo­ny prze­niknęły mu ciało, zupełnie tak, jak gdy­by składały się z dymu. Uj­rzał dłoń po­dobną do ludz­kiej, z czar­ny­mi pa­znok­cia­mi i po­krytą nie­wiel­ki­mi bli­zna­mi, która bez litości za­ci­skała się na gar­dle dziew­czy­ny. W spoj­rze­niu ofia­ry po­ja­wiło się strasz­li­we prze­rażenie, kie­dy, spoglądając po­przez Gri­ma, roz­po­znała swo­je­go mor­dercę. Pa­trzyła na nie­go z bez­radną roz­paczą, a wy­raz jej twa­rzy sta­no­wił je­dy­ny krzyk, do którego była jesz­cze zdol­na.

Grim wzdrygnął się, kie­dy mor­der­ca za­brał dziew­czynę z jego pola wi­dze­nia. Po­czuł, że wbrew swo­jej woli przy­bie­ra ludz­kie kształty. Ogłuszająco runęły na nie­go odgłosy ludz­kiego ciała, szmer krwi oraz bi­cie ser­ca, którego dźwięk za­zwy­czaj po­zo­sta­wał wewnątrz, tłumio­ny ka­mien­nym ciałem. Ja­kieś strasz­li­we głosy przy­zy­wały go po­przez pękniętą pierś, tę prze­paść między człowie­kiem a Gar­gul­cem. Słyszał, jak gdzieś z tyłu tam­ta dziew­czyna krztu­si się. Aż na­zbyt wyraźnie do­cie­rał do nie­go me­ta­licz­ny szczęk noża i odrażający dźwięk to­wa­rzyszący wyłupy­wa­niu oczu. Po­czuł ból dziew­czyny sma­gający mu czaszkę ni­czym ostre błyska­wi­ce. Spa­ni­ko­wa­ny, na­brał po­wie­trza. Z gardła mor­do­wa­nej wy­do­był się zdu­szo­ny dźwięk. Nie mogła krzy­czeć, bo nie po­zwa­lała jej na to ma­gia zabójcy, całą swoją mocą wy­sy­sająca krew z jej ciała. Grim po­czuł ciem­ność sięgającą ku dziew­czynie gro­bo­wym ziąbem. Mrok sięgał także po nie­go. Ze wszyst­kich sił wdu­sił się z po­wro­tem w po­stać Gar­gul­ca. Chłód ka­mien­ne­go ciała za­mknął pęknięcie na pier­si, za­bie­rając ze sobą wszel­ki ból. Jesz­cze raz usłyszał za ple­ca­mi char­kot dziew­czyny, dźwięk wy­do­bywał się jak gdy­by zza tysiąca zasłon. Po­tem za­padła ci­sza.

Z kości Gri­ma zniknęła ociężałość, za to na jego czoło wśli­zgnęło się coś zupełnie in­ne­go – coś, co spra­wiło, że aż przeszły go dresz­cze. Na uliczkę przy­była śmierć. Do­brze o tym wie­dział, bo tyl­ko śmierć mu­ska czar­ny­mi piórami po nie­ru­cho­mych po­licz­kach, bar­wiąc je sza­rością. Grim czuł ude­rze­nia jej skrzy­deł.

Nie od­dy­chał, kie­dy odwrócił się w stronę mar­twej dziew­czy­ny. Mor­der­ca już zniknął, ale Gar­gu­lec właści­wie prze­stał się nim przej­mo­wać. Wpa­try­wał się w pu­ste oczo­doły dziew­czy­ny o bla­dej skórze i twa­rzy, którą od tej chwi­li roz­po­znałby wśród tysięcy in­nych. To nie było ob­li­cze kogoś ob­ce­go. Na śnie­gu leżała mar­twa Mia. Tam, gdzie po­win­na mieć oczy, ziały dwie ciem­ne jamy, z których ni­czym łzy ście­kała krew. Grim po­czuł ciem­ność tańczącą w tych otchłaniach. Nie po­tra­fił się ru­szyć, pa­trzył jak otępiały na płatki śnie­gu kładące się na twa­rzy Mii, jak gdy­by chciały roz­po­strzeć na niej śmier­tel­ny całun i wresz­cie po­czuł swój ryk do­by­wający się z głębin ka­mien­nej pier­si.

Wrzask roz­darł pętający go urok. Grim po­tknął się – i jak długi padł obok swo­je­go łóżka. Ro­zej­rzał się, od­dy­chając ciężko.

To był sen.

To mu się przyśniło.

Znaj­do­wał się we własnej sy­pial­ni, w ka­mien­nym ko­min­ku płonął ogień, a obok spała Mia. Grim prze­tarł oczy. In­a­czej niż we śnie nadal miał ludz­kie kształty. Szyb­ko przy­brał chłodną po­stać Gar­gul­ca. Gdy­by to były tyl­ko ja­kieś przeklęte kosz­ma­ry, a nie prze­rażające od­bi­cia rze­czy­wi­stości, po­wstające od sa­me­go początku se­rii zabójstw. Po­dob­ne sny na­wie­dzały go już od ty­go­dni, aż po naj­drob­niej­sze szczegóły zgod­ne z rze­czy­wi­stością, wyjąwszy tyl­ko za­bi­tych, przy­bie­rających po­stać zgodną z jego lękami – oraz mor­dercę. Grim ciągle spo­ty­kał go w snach, ale nig­dy twarzą w twarz i za­wsze pod inną, tyl­ko prze­czu­waną po­stacią.

Pod­niósł się, za­ta­czając nie­znacz­nie, po czym ru­szył w stronę łóżka Mii. Również ona nie­wie­le spała w ciągu ostat­nich ty­go­dni. Wyglądała na zmęczoną oraz wy­czer­paną i jak za­wsze, gdy na nią pa­trzył, prze­biegł go dreszcz czułości. De­li­kat­nie pogłaskał dziew­czynę po czo­le. Gdy­by mor­der­ca cho­ciaż się do niej zbliżył, to jego do­tych­cza­so­we zbrod­nie wy­dadzą się nie­winną za­bawą przy tym, co Grim mu zro­bi.

Miał już właśnie ru­szać do swo­jej wieży, aby jak we śnie, pa­tro­lo­wać oko­licę, prze­cha­dzając się po śnie­gu, kie­dy na­gle usłyszał pi­skli­wy dźwięk. Mia drgnęła, ale się nie obu­dziła. Grim szyb­ko chwy­cił pa­ger, prze­czy­tał kil­ka li­ni­jek. Z po­nurą miną nałożył płaszcz. Rze­czy­wi­stość do­go­niła jego sen, jak już zresztą często bywało w mi­nio­nych dniach. Nad­szedł czas, aby wresz­cie położyć kres temu kosz­ma­ro­wi. Już wy­star­czająco długo mor­der­ca się ukry­wał. Znaj­dzie go jesz­cze tej nocy.Roz­dział 2

Chłód prze­sunął się po twa­rzy Mii ni­czym czar­ne skrzydło, budząc ją. Jesz­cze za­nim otwo­rzyła oczy, po­ma­cała drugą stronę łóżka. Za­nim do­tknęła chłod­ne­go przeście­radła, wie­działa już, że Gri­ma tam nie ma. Przy­pusz­czal­nie obu­dził go kosz­mar­ny sen, je­den z tych strasz­li­wych ob­razów od ty­go­dni prześla­dujących go i nie dających mu spać. Zmęczo­na sięgnęła po bu­dzik. Zo­ba­czyła, że do­cho­dzi północ. Za kil­ka mi­nut i tak mu­siałaby wsta­wać. Wzdy­chając, wyłączyła bu­dzik, zeszła z łóżka i po­zwo­liła, aby ciężar sen­ności spłynął z niej ni­czym woda. Ogień w ko­min­ku już się wy­pa­lił, popiół żarzył się w półmro­ku. Mi­go­tało też światło małych elfów z wi­traża, rzu­cając czer­wo­ny po­blask na stojące wzdłuż ścian regały z książkami.

Mia po ci­chu wsko­czyła w ubra­nie: sięgającą zie­mi tiu­lową spódnicę i ob­cisłą bluzkę. Włożyła płaszcz, po czym wyszła z po­ko­ju. Po­chod­nie rozświe­tlały ko­ry­tarz obok kościoła, daw­no temu prze­nie­sio­ne­go przez Gri­ma pod zie­mię. Mia do­brze pamiętała, jak zim­ne wy­da­wały jej się kie­dyś te mury. Wciąż jesz­cze, po­mi­mo ma­gicz­ne­go ognia, przez potężną nawę główną i przejścia wiały upior­ne prze­ciągi. Mia do­tknęła mi­goczącego włączni­ka obok jed­nych z drzwi po dru­giej stro­nie ko­ry­tarza i uru­cho­miła świe­tlistą ko­lumnę ma­gicz­nej win­dy, która de­li­kat­nie uniosła ją na wieżę kościoła Świętego Ja­ku­ba.

Śnieg skrzy­piał pod jej sto­pa­mi, gdy pod­cho­dziła do blanków, a wiatr owie­wał szyję lo­do­wa­tym chłodem. Spoj­rzała po­nad uli­ca­mi Paryża. Zmar­z­nięta i trzęsąca się z zim­na, przez chwilę miała wrażenie, że ciem­ność z uli­czek i tyl­nych podwórzy wpłynęła ra­zem z wdy­cha­nym po­wie­trzem aż do jej najgłębszej głębi i wypełniła ją po ostat­ni za­ka­ma­rek je­ste­stwa. Za­sta­no­wiła się, gdzie może być te­raz Grim, i położyła dłoń na jed­nym z od­cisków szponów po­zo­sta­wio­nych w śnie­gu za­le­gającym plat­formę wieży. Przez mo­ment zatęskniła za wiosną – kie­dy Gri­ma jesz­cze nie na­wie­dzały kosz­ma­ry i nie mu­siał każdej nocy pa­trzeć w twarz okrop­nościom, już od ty­go­dni na­wie­dzającym Paryż. Wiosną byli szczęśliwi. Grim po­ka­zy­wał jej ukry­te re­jo­ny Innoświa­ta, Króle­stwo Cie­ni pod Paryżem, gdzie po­znała Re­mie­go, oraz ukry­te gro­ty elfów w Bois de Bo­ulo­gne. Z ko­lei ona opro­wa­dzała go po świe­cie lu­dzi. Po­szli ra­zem do kina i do re­stau­ra­cji. Śmiała się z za­chwy­co­nych spoj­rzeń Gri­ma – tego wzro­ku, ja­kim przyglądał się świa­tu lu­dzi ni­czym ja­kiejś ob­cej za­gad­ce, jed­no­cześnie nie­do­wie­rzająco, ale i z fa­scy­nacją. Pomyślała o włosach Gri­ma, które, gdy przyj­mo­wał ludzką po­stać, sta­wały się ta­kie miękkie w do­ty­ku, a także o jego oczach, wciąż czar­nych ni­czym noc, nie­za­leżnie od po­staci, jaką przy­bie­rał – Gar­gul­ca, człowie­ka czy Hy­bry­da. W wio­sen­ne noce la­ta­li po­nad Paryżem. Mia zno­wu usłyszała skrzydła Gri­ma prze­ci­nające po­wie­trze i po­czuła jego od­dech na swo­ich ustach, kie­dy lądo­wa­li gdzieś wy­so­ko, na ja­kimś wieżowcu. Pomyślała o tym, jak w pierw­sze ciepłe noce roku urządza­li z Gri­mem pik­ni­ki, oto­cze­ni ma­gicz­ny­mi po­chod­nia­mi, albo jak w jego pod­ziem­nym ogro­dzie przyglądali się flu­ore­scen­cyj­nym rośli­nom oraz ro­bacz­kom świętojańskim, żyjącym pod stro­pa­mi ja­skiń i zmie­niającym je w roz­gwieżdżone nie­bo. Oj­czy­zna Gri­ma stał się także jej do­mem. Po­lu­biła prze­by­wa­nie wraz nim w owym miej­scu między dniem a nocą, azy­lu pomiędzy świa­tami. Przez kil­ka mie­sięcy zda­wało się jej, że prze­by­wają w ja­kiejś do­sko­nałej prze­strze­ni, oto­cze­ni przez drżące światło, zupełnie jak­by byli wewnątrz my­dla­nej bańki. Z jej początko­we­go za­ko­cha­nia za­czy­nało wyłaniać się uczu­cie głębsze – za­ufa­nie i ni­czym dro­go­cen­ny kwiat prze­ci­skało się ku światłu po­przez ciem­ności cza­su. Wciąż na myśl o Gri­mie prze­cho­dził ją dreszcz spra­wiający, że się uśmie­chała. Jed­nak my­dla­ne bańki w końcu pękają. Pew­ne­go dnia z całą mocą powróciła rze­czy­wi­stość – właśnie tego dnia, w którym zaczęły się zabójstwa.

Do­tarły do niej głuche ude­rze­nia kościel­ne­go ze­ga­ra. Wybiła północ. Wraz z tym dźwiękiem Mię ścisnął w dołku nie­pokój, niby jakiś chłodny ciężar tkwiący w żołądku. Po­tra­fiła so­bie wy­obra­zić okrop­ności prze­my­kające tej nocy po uli­cach Paryża, ale miała też swo­je pla­ny. Szy­ko­wała coś, cze­go nie można było od­ro­czyć.

Wróciła do win­dy, kazała unieść się piętro niżej i opuściła wieżę. Mu­siała się spie­szyć, aby jesz­cze złapać ostat­nie me­tro. Śnieg na scho­dach wiodących na stację Châte­let prze­mie­nił się w grząską breję. Światło dwor­ca ośle­piało; mu­siała zmrużyć po­wie­ki. Na pe­ro­nie cze­kało nie­wie­le osób. Mia roz­po­znała wil­kołaka ukry­te­go pod po­sta­cią mu­sku­lar­ne­go mężczy­zny w kom­bi­ne­zo­nie bu­dow­lańca i szyb­ko się odwróciła. Nie miała za­mia­ru po nocy za­wie­rać zna­jo­mości z ja­kimś li­kan­tro­pem. Ostat­nie spo­tka­nie z tymi stwo­rze­nia­mi miało miej­sce na tyle nie­daw­no, aby do­brze pamiętała, ja­kie po­tra­fią być nie­bez­piecz­ne.

Wy­czuła w po­wie­trzu napięcie i za­uważyła pra­wie nie­do­strze­gal­ne spłoszo­ne spoj­rze­nia lu­dzi ocze­kujących na pociąg. Bali się i było to zro­zu­miałe. Od ty­go­dni w ga­ze­tach do­mi­no­wał je­den te­mat: zabójstwa w Paryżu. I na­wet jeśli po­li­cja gorączko­wo po­szu­ki­wała spraw­cy, a nie­zli­czo­ne me­dia prze­ko­ny­wały miesz­kańców, że mogą czuć się bez­piecz­nie, jed­no sta­wało się ja­sne jak słońce – działo się coś, cze­go nie dawało się określić słowa­mi, coś dziw­ne­go, nad­przy­ro­dzo­ne­go, spra­wiającego, że ich so­lid­nie umo­co­wa­ny i zda­wałoby się bez­piecz­ny świat zadrżał w po­sa­dach. Me­tro z pędem wje­chało na dwo­rzec. Wśród ocze­kujących, jesz­cze przed chwilą stojących bez ru­chu, za­pa­no­wało ożywie­nie. Mia usa­do­wiła się przy oknie, oparła głowę o chłodną szybę. Twa­rze za­bi­tych migały przed nią ni­czym światła w tu­ne­lu prze­su­wające się za drzwia­mi pociągu. Wi­działa zdjęcia w biu­rze Gri­ma i cho­ciaż drżała na myśl o okrop­nych oko­licz­nościach śmier­ci tych lu­dzi, przede wszyst­kim czuła smu­tek oraz ból, jaki niewątpli­wie do­ty­kał bli­skich ofiar. Wie­działa, czym jest stra­ta uko­cha­nych osób.

Za­du­ma­na, prze­siadła się na inną linię me­tra, po­tem jesz­cze raz zmie­niła kie­ru­nek podróży i wresz­cie do­tarła na stację Blan­che w dziel­ni­cy Mont­mar­tre. Po­spiesz­nie opuściła pe­ron, po czym szyb­kim kro­kiem wbiegła na górę, na Bo­ule­vard de Cli­chy. Niedługo po­tem po­czuła pod sto­pa­mi sta­lo­wy most roz­pięty po­nad Ci­me­tière Mont­mar­tre, lek­ko wi­brujący od natężone­go ru­chu. Za­trzy­mała się przed bramą cmen­ta­rza, ro­zej­rzała dys­kret­nie, nie uj­rzała jed­nak żad­ne­go prze­chod­nia. Wyciągnęła z kie­sze­ni wy­trych, aby otwo­rzyć drzwi, i wte­dy usłyszała roz­brzmie­wający echem głos swo­je­go bra­ta. Nie po­trze­buję żad­nej po­mo­cy. Tak właśnie po­wie­dział Ja­kub, gdy mniej więcej rok temu otwo­rzył bramę Jar­din des Plan­tes, ko­rzy­stając tyl­ko z ma­gicz­nej siły. Także Mia bez pro­ble­mu mogłaby włamać się, używając czarów, jed­nak jakaś jej cząstka się przed tym bro­niła. To, co za­mie­rzała te­raz zro­bić, sta­no­wiło pe­wien ry­tuał, a włama­nie do nie­go należało.

Bezgłośnie od­sunęła drzwi i prze­mknęła obok rzędów gro­bowców. Sta­ry Mau­ri­ce od­szedł na eme­ry­turę mi­nio­nej zimy, a nowy noc­ny stróż rzad­ko od­cho­dził od swo­jej pa­ka­me­ry da­lej niż na kil­ka kroków. Mia do­brze pamiętała noc sprzed mniej więcej roku, kie­dy roz­poczęła się jej przy­go­da z Innoświa­tem. Noc na cmen­ta­rzu, kie­dy to po raz pierw­szy ze­tknęła się z po­chodzącymi stamtąd stwo­rze­nia­mi. Wte­dy się bała, o tak, bała się wręcz śmier­tel­nie. Wciąż jesz­cze czuła na kar­ku dresz­cze, kie­dy wi­działa ciem­ność niektórych gro­bowców. Ten mrok zdający się cze­kać, by wy­strze­liła z nie­go prze­gniła ręka i wy­du­siła życie z ja­kie­goś lek­ko­myślne­go śmier­tel­ni­ka. Mia prze­sunęła lo­do­wy czar do le­wej dłoni. Już nie była bez­bronną dziew­czynką jak rok temu. Te­raz była Har­tydką, Widzącą Możliwe, wy­szko­loną w ma­gii – i żad­ne­mu kościo­tru­po­wi nie uda się zaciągnąć jej do kra­iny umarłych.

Do­tarła do sęka­te­go dębu, którego ko­rze­nie wciąż ob­le­pio­ne były wo­skiem z jej świec. No­ca­mi często przy­cho­dziła w to miej­sce. Kucała pod szu­miącym skle­pie­niem z liści i spoglądała na grób swo­je­go ojca, Lu­ca­sa. Pa­trzyła na jego po­pier­sie, które nig­dy nie wyglądało tak samo. Nie­kie­dy pach­niało farbą olejną oraz let­nim wia­trem – wo­nia­mi, ja­kie przy­lgnęły do ojca za życia. Także i te­raz usa­do­wiła się pod dębem, przez chwilę przyglądała się po­pier­siu, a po­tem opuściła wzrok. Raz do roku, w rocz­nicę śmier­ci ojca, ry­so­wała jego wi­ze­ru­nek – dokład­nie tak jak on, za życia, w każde uro­dzi­ny córki ma­lo­wał jej por­tret. Żebyśmy o so­bie pamiętali, usłyszała szept ojca. Tej nocy Mia nie zja­wiła się jed­nak tu­taj ze względu na Lu­ca­sa.

Na­gle po­czuła, że ser­ce bije jej moc­niej. Wiatr omiótł ją upior­ny­mi głosa­mi, a śnieg leżący na gro­bach za­mi­go­tał sre­brem, jak gdy­by odbiło się w nim światło księżyca. Po­wo­li wyciągnęła z tor­by blok ry­sun­ko­wy, prze­wer­to­wała go, aż tra­fiła na czystą stronę. Po­tem uniosła głowę i przyj­rzała się po­pier­siu na gro­bie bra­ta. Ja­kub od­szedł przed ro­kiem. Jego ciało na tym świe­cie po­niosło śmierć, zaś du­sza, za po­mocą ma­gicz­nych ry­tuałów, tra­fiła do dru­gie­go świa­ta, aby móc stamtąd kie­dyś powrócić. Przy­po­mniała so­bie ostat­nie słowa, ja­kie ze sobą za­mie­ni­li, kie­dy z po­mocą Gri­ma powędro­wała przez Międzyświat, żeby raz jesz­cze zo­ba­czyć bra­ta. Czy możesz powrócić? Ja­kub się zaśmiał. Ten śmiech wciąż na­wie­dzał ją w snach, szel­mow­ski, a za­ra­zem pełen zwątpie­nia, sta­no­wiący od­po­wiedź wyraźniejszą od ja­kich­kol­wiek słów. Wszyst­ko jest możliwe, od­parł, cy­tując ojca. Pew­ne­go dnia. Od tam­tej pory Mia już więcej o nim nie słyszała.

Przyglądała się de­li­kat­nym ry­som twa­rzy bra­ta, zmierz­wio­nym włosom i oczom, w których ze­brały się cie­nie nocy. Ko­rzy­stając z po­mo­cy Gri­ma, zle­ciła wy­ko­na­nie po­pier­sia bra­ta naj­lep­sze­mu rzeźbia­rzo­wi Ghro­go­nii, ten zaś prze­szedł sam sie­bie. Często wy­da­wało się jej, że po­pier­sie po­ru­sza usta­mi, jak gdy­by się śmiało, cza­sem na­wet sądziła, że słyszy śmiech bra­ta. Wyciągnęła ołówek i zaczęła szki­co­wać. Miała wrażenie, że cie­nie z jego spoj­rze­nia po­przez jej dłoń spływają na pa­pier, a w głowie zno­wu roz­brzmiał jego głos. Mio, narzędziem Har­tydów jest sztu­ka. Nic tak szyb­ko nie daje mata igno­ran­cji, jak lot po­nad własnym ho­ry­zon­tem – a na to po­zwa­la fan­ta­zja, pod­sta­wa kre­atyw­ności i grunt dla wol­ności. Aby jed­nak wzbić się do ta­kie­go lotu, lu­dzie muszą dopuścić fan­tazję do swo­je­go ser­ca. Wte­dy sztu­ka może ich od­mie­nić – zwrócić ku in­ne­mu świa­tu, który po­zo­sta­je ukry­ty przed na­szy­mi ocza­mi. Sztu­ka bu­dzi i uwal­nia ma­rze­nia. A w ma­rze­niach lu­dzie wrócą do Innoświa­ta, który za­wsze sta­no­wił ich część.

Mia prze­stała po­ru­szać ołówkiem i lek­ko kiwnęła głową. Po znik­nięciu Ja­ku­ba była je­dyną znaną Har­tydką. Te­raz jej misją stało się za­zna­jo­mie­nie lu­dzi z Innoświa­tem – jeżeli chciała, by kie­dy­kol­wiek spełniło się ma­rze­nie ojca i bra­ta – przełama­nie Cza­ru Za­po­mnie­nia roz­po­star­te­go nad świa­tem lu­dzi, cza­ru ukry­wającego oraz znie­kształcającego przed ich ocza­mi Innoświat wraz z za­miesz­kującymi go isto­ta­mi. Mia wie­rzyła, że pew­ne­go dnia lu­dzie będą zdol­ni do życia w po­ko­ju z Innoświa­tem, a ona się do tego przyłoży.

Przy wspar­ciu Ly­skia­na, księcia pa­ry­skich wam­pirów, przy­go­to­wy­wała w Luw­rze wy­stawę ar­te­faktów Innoświa­ta. Ofi­cjal­nie eks­po­na­ty sta­no­wiły część zbiorów Ly­skia­na, który wśród ludz­kich miesz­kańców mia­sta ucho­dził za hoj­ne­go oraz bar­dzo bo­ga­te­go ko­lek­cjo­ne­ra sztu­ki. W rze­czy­wi­stości jed­nak po­cho­dziły z Innoświa­ta, a przede wszyst­kim z Ghro­go­nii – mia­sta roz­ciągającego się głęboko pod uli­ca­mi Paryża, o którego ist­nie­niu lu­dzie nie mie­li pojęcia. Trud­no jed­nak było oprzeć się uro­ko­wi częścio­wo ma­gicz­nych przed­miotów, po­chodzących z nie­zna­nych stron, na­wet jeżeli nie do końca poj­mo­wało się ich cu­dow­ność. Prze­ma­wiały swo­im własnym języ­kiem, który nie był słyszal­ny lecz wy­czu­wal­ny, bez słów po­tra­fiący oznaj­mić lu­dziom, co jest, a co nie jest prawdą. Swoją po­ezją zdołałyby przy­po­mnieć lu­dziom o za­gu­bio­nym świe­cie ni­czym o ja­kimś za­po­mnia­nym ma­rze­niu – i może obu­dzić w nich tęsknotę, która kie­dyś umożliwi zjed­no­cze­nie świa­ta po­nad wszel­ki­mi gra­ni­ca­mi. Mia po­czuła eu­fo­rię wzbie­rającą w niej ni­czym potężną falą na samą myśl o tym. Ale jed­no­cześnie w cie­niach umysłu czaił się także złowro­gi jad, be­stia o imie­niu Zwątpie­nie, szepcząca do uszu słowa obezwład­niające i po­zba­wiające sił. Wśród In­no­stot z Ghro­go­nii nie brakło kry­tyków po­wol­ne­go wpro­wa­dza­nia lu­dzi do Innoświa­ta, dziew­czy­nie cza­sem z tru­dem uda­wało się im prze­ciw­sta­wić. Szczególnie kon­ser­wa­tyw­ne oka­zały się Gar­gul­ce, które po­mi­mo otwar­cia Se­na­tu dla wszyst­kich In­no­stot – co miało miej­sce mi­nio­nej zimy – wciąż jesz­cze sta­no­wiły większość wśród se­na­torów. Wątpiły w lu­dzi. W par­la­men­cie sta­le wy­su­wa­no różne pro­po­zy­cje, mające na celu unie­możli­wie­nie pla­no­wa­nej wy­stawy i cho­ciaż król Mo­urier wciąż je od­rzu­cał, Gar­gul­ce od­no­siły się do Mii z jawną nie­uf­nością. Nie mogła brać im tego za złe. Była prze­cież człowie­kiem, wie­działa, co w daw­nych cza­sach lu­dzie uczy­ni­li Innoświa­to­wi i sama mie­wała wątpli­wości, czy do­brze robi. Złośliwe spoj­rze­nia kłuły ją jak szpil­ki, uważała jed­nak, że aby świat się zjed­no­czył, muszą zmie­nić się nie tyl­ko lu­dzie, bo nie tyl­ko oni stoją za nie­wi­dzial­nym mu­rem. Niektóre In­no­stoty także oko­pały się za stra­chem i nie­wiarą. Niełatwo przełamać taką ba­rierę.

Mia po­czuła we włosach zim­ny wiatr. Usłyszała szum liści. W tym miej­scu Ja­kub był bar­dzo bli­sko niej – Ja­kub, nie­znający zwątpie­nia. Nie przy­po­mi­nała bra­ta, który przez lata wiedzę o swo­im har­tydz­twie trzy­mał je­dy­nie dla sie­bie, który żywił na­dzieję, że zjed­no­czy świat, który wie­rzył w lu­dzi za­wsze i bez naj­mniej­szych wątpli­wości. Mii brakło jego nie­ogra­ni­czo­nej pew­ności sie­bie, nie­wzru­szo­nej wia­ry, a cho­ciaż z całym prze­ko­na­niem sta­rała się kon­ty­nu­ować misję bra­ta, nie­kie­dy z wiel­kim tru­dem dźwigała na bar­kach tę har­tydzką od­po­wie­dzial­ność. Często przy­cho­dziła w to miej­sce, aby po­roz­ma­wiać z Ja­kubem, nie na głos, tyl­ko w myślach. Cza­sem miała wrażenie, że jej od­po­wia­da. Zwie­rzała mu się ze wszyst­kich wątpli­wości, z lęków, ze wszyst­kie­go, o czym nie roz­ma­wiała z ni­kim in­nym, na­wet z Gri­mem. Bo Grim, cho­ciaż też ma­rzył o zjed­no­czo­nym świe­cie, w głębi du­szy po­zo­sta­wał In­no­stotą nie­ufającym lu­dziom.

Mia wstrzy­mała od­dech. Ja­kub zna­lazł się da­le­ko stąd, za­gu­bio­ny gdzieś w ob­cym świe­cie i nikt nie po­tra­fił po­wie­dzieć, kie­dy, jeśli w ogóle, powróci do świa­ta lu­dzi. Ona jed­nak miała swoją misję – misję Har­tyd­ki. A jeżeli pew­ne­go dnia brat do niej powróci, będzie mógł być z niej dum­ny.

Po­chy­liła się, aby do­tknąć po­pier­sia Ja­ku­ba, i wy­czuła de­li­kat­ne mi­go­ta­nie ma­gii gęsto wypełniającej po­wie­trze po­nad jego gro­bem. Wsunęła blok oraz ołówek do ple­ca­ka, przy­kucnęła obok gro­bu i wyciągnęła dłoń. Bez tru­du zagłębiła pal­ce w zimną zie­mię spulch­nioną ma­giczną siłą.

Na­gle od­sko­czyła, bo miała wrażenie, jak­by właśnie złapała stertę gnijących wnętrzności. Jej spoj­rze­nie prze­sunęło się po nie­na­ru­szo­nej po­kry­wie śnie­gu na mo­gi­le. Żad­nych zewnętrznych zmian. Żad­nych od­cisków stóp. Nic. Ner­wo­wo prze­sunęła po twa­rzy dłonią ubru­dzoną zie­mią. Od­sunęła rękę i na chwilę za­stygła bez ru­chu. Okru­chy myśli pędziły jej przez głowę, pro­wadząc do sza­lo­ne­go wnio­sku: ten grób zo­stał w ma­gicz­ny sposób otwar­ty. Od środ­ka.

Pra­wa dłoń Mii zadrżała, gdy posłała do palców czar. Po­chy­liła się. Z wol­na prze­sunęła dłonią nad gro­bem. Za­mknęła oczy, czując, jak ma­gia wci­ska się w króle­stwo zie­mi. Ma­gicz­ne im­pul­sy w nie­re­gu­lar­nym ryt­mie stu­kały w pal­ce, na­po­ty­kając prze­szko­dy z ka­myków, małych zwierząt i ko­rze­ni, aż wresz­cie twar­do ude­rzyły o trumnę.

Mia wzdrygnęła się. Na mo­ment prze­niosła się myślami w cza­sie, kie­dy przed ro­kiem stała nad gro­bem bra­ta, patrząc, jak trum­na opusz­cza­na jest do zie­mi. Padało, wszyst­ko było wil­got­ne i zda­wało się nie­rze­czy­wi­ste, a jed­no­cze­sne tak wyraźne, że le­d­wie po­tra­fiła to znieść. Zno­wu po­czuła w pier­si ból, któremu tak długo nie po­zwa­lała do­pro­wa­dzać się do płaczu. Ode­tchnęła po­wo­li. Nie miała cza­su, aby myśleć te­raz o przeszłości.

W sku­pie­niu po­ru­szyła pal­ca­mi i po­zwo­liła cza­ro­wi prze­cisnąć się przez drew­no. Po­czuła, jak prześli­zgu­je się przez suk­no obi­cia. Dłoń zaczęła jej drżeć. Przez chwilę stanęło jej przed ocza­mi mar­twe ciało bra­ta, pra­wie czuła, jak pal­ca­mi prze­su­wa po jego twa­rzy. Mu­siała użyć wszyst­kich sił, aby od­sunąć ten ob­raz. Bez tchu wsunęła czar głębiej, a wte­dy ude­rzyła o dno trum­ny.

Mia z drżeniem spoj­rzała na po­pier­sie Ja­ku­ba.

Trum­na była pu­sta.